Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας
Ο «Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας», γνωστός στην Ελλάδα με το αρκτικόλεξο «Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.» και στην Ιταλία καθώς και σε όλες τις χώρες του κόσμου ως «Lega ESESI» ή «Lega Greca», ήταν εθνικιστικό φοιτητικό κίνημα το οποίο ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1967 στη Ρώμη και δραστηριοποιήθηκε και τα χρόνια μετά την πολιτική και πολιτειακή μεταβολή στην Ελλάδα. Διατηρούσε γραφεία και οργανωτική δομή ενώ διέθετε τεράστια πολιτική βάση μεταξύ των νέων Ελλήνων σπουδαστών σε όλες τις Ιταλικές πόλεις, όπου λειτουργούσαν Πανεπιστημιακές σχολές. Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του, ο τίτλος του συμπληρώθηκε και έγινε «Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας & Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης», καθώς πολλά από τα μέλη του, αλλά και γενικότερα ένας μεγάλος αριθμός από Έλληνες, πρώην φοιτητές σε Ευρωπαϊκές χώρες, μετά την αποφοίτηση τους, είχαν επιλέξει να ζήσουν και να ασκήσουν επαγγελματική δραστηριότητα στους τόπους και στις χώρες που σπούδασαν.
Περιεχόμενα
Ίδρυση-Σκοποί
Όσα προηγήθηκαν
Ως φοιτητής στην Ιταλία, ο Σπύρος Σταθόπουλος γεννήτορας της ιδέας της ιδέας του «Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας & Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης», της «LEGA ESESI» ή «LEGA GRECA», ασχολήθηκε, στα πλαίσια των σπουδών του, με το φοιτητικό συνδικαλισμό. Παράλληλα ίδρυσε το Σύλλογο Ελλήνων Φοιτητών «Αριστοτέλης» ενώ εκλέχθηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο της «Ο.Ε.Φ.Σ.Ι.» [«Ομοσπονδία Ελληνικών Φοιτητικών Συλλόγων Ιταλίας»], η οποία βρίσκονταν υπό τον ασφυκτικό ιδεολογικό και πολιτικό έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, που ήταν τότε εκτός νόμου. Μετά από σκληρούς και επίμονους αγώνες μίας διετίας, η Ο.Ε.Φ.Σ.Ι. διασπάστηκε, στη διάρκεια του 3ου Συνεδρίου της, και τα ποσοστά της περιορίστηκαν στις εκλογικές διαστάσεις του Κομμουνιστικού κόμματος.
Το ξέσπασμα και η επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος της 21ης Απριλίου 1967 στην Ελλάδα, αποτέλεσε και το σημείο των πρώτων τριβών και ιδεολογικών αλλά και πολιτικών ζυμώσεων στους κύκλους των Ελλήνων φοιτητών στην Ιταλία. Στις 25 Απριλίου 1967, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συγκέντρωση και διαμαρτυρία Ελλήνων φοιτητών εναντίον του καθεστώτος της 21ης Απριλίου του 1967, κοντά στην Ελληνική εκκλησία στη Νάπολι, ενώ τον Μάιο του 1967, λόγω των επιθέσεων και των συνεχών βιαιοπραγιών που υφίσταντο από τους Ιταλούς και Έλληνες αριστερούς οι Εθνικιστές φοιτητές, με σκοπό τον εκφοβισμό τους, συγκεντρώθηκαν και συζήτησαν τη δυνατότητα οργανώσεως της αυτοάμυνας τους. Ακολούθησε η δημιουργία εθνικιστικών πυρήνων στα Πανεπιστήμια της Ιταλίας και το Μάιο του 1967 ιδρύθηκε στη Νάπολι, όπου στεγάστηκε στην «Ελληνική Εστία», ο «Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Νεαπόλεως», [Ε.Σ.Ε.Σ.Ν.].
Ίδρυση του ΕΣΕΣΙ
Ο «Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας» ιδρύθηκε στις 10 Ιουνίου 1967 στη Ρώμη, σε αίθουσα που παραχωρήθηκε από το Ιταλικό Υπουργείο των Εξωτερικών, από το Σπύρο Σταθόπουλο με τη συμπαράσταση των Θόδωρου Καραμπέτσου, Χρήστου Κατσιμπίνη, Βαγγέλη Χαραλαμπίδη, Σάββα Γιαννίκη, Γιώργου Βεντούρη, Μάριου Ζαχαρούλη, Τάκη Μιχαλόλια, Θόδωρου Κολιγιάννη και πρώτος πρόεδρος του εκλέχθηκε ο Σπύρος Σταθόπουλος. Στην ιδρυτική συνάντηση ήταν παρόντες εκπρόσωποι Ελλήνων φοιτητών από 12 Ιταλικά Πανεπιστήμια, με την ταυτόχρονη παρουσία Ελλήνων διπλωματών καθώς και στρατιωτικών από το Ελληνικό σώμα που στάθμευε στο Αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη βάση του Bagnoli κοντά στη Νάπολη. Στα επόμενα τρία χρόνια ο Σύνδεσμος είχε γραφεία σε 18 Ιταλικές πόλεις. Σύμφωνα με το καταστατικό του, οι σκοποί του Συνδέσμου ήταν ο συντονισμός των Ελλήνων φοιτητών στην Ιταλία και η «...ηθική επαγρύπνηση για την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων φοιτητών στην Ιταλία...» κι αποτέλεσε το πρώτο μαζικό εθνικο-επαναστατικό φοιτητικό κίνημα, ενώ βοηθούσε πρακτικά τα μέλη του, αλλά και τους νέους Έλληνες που έφταναν στην Ιταλία για σπουδές, διοργανώνοντας επιστημονικά σεμινάρια για την εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια και φρόντιζε να τους εξασφαλίσει φτηνή διαμονή και διατροφή σε εστιατόρια.
Οργανωτική δράση
Σταδιακά, στον ΕΣΕΣΙ εντάχθηκαν περίπου 12.000 φοιτητές-μέλη τα οποία το 1969, μοιράζονταν σε 34 τοπικές επιτροπές, ισάριθμες με τα αντίστοιχα Ιταλικά Πανεπιστήμια και τις πόλεις που τα φιλοξενούσαν [1]. Τα αντίστοιχα προεδρεία κατανέμονταν ως εξής, 15 ήταν αυτά ανήκαν στην εθνικιστική τάση της 4ης Αυγούστου, την οποία εξέφραζε ο Σπύρος Σταθόπουλος τα οποία στις κρίσιμες ψηφοφορίες τάσσονταν όπως και ο Σταθόπουλος υπέρ των Εθνικοσοσιαλιστικών απόψεων, 5 ήταν στην επιρροή του Θόδωρου Καραμπέτσου, ενώ 11 ελέγχονταν από το Γιώργο Βεντούρη, εκπρόσωπο της εθνικοσοσιαλιστικής τάσεως και τα υπόλοιπα 4 ελέγχονταν από Εθνικιστές που δεν ανήκαν σε καμιά από τις παραπάνω τάσεις [2]. Στην προσπάθεια τους οι Έλληνες εθνικιστές φοιτητές είχαν την αμέριστη συμπαράσταση των μελών της της «F.U.A.N.», [«Fronte Universitario di Anzione Nazionale»-Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης»], το φοιτητικό τμήμα της νεολαίας του «M.S.I.-D.N.», [«Movimento Sociale Italiano-Destra Nazionale»], με της οποίας το ψηφοδέλτιο ο Σταθόπουλος έγινε ο πρώτος μη Ιταλός εκλεγμένος στην αντίστοιχη Ιταλική Ομοσπονδία Φοιτητικών Συλλόγων. Το Ιούλιο του 1967, ο σύνδεσμος εξέδωσε το μηνιαίο έντυπο «Αναγέννησις», το οποίο χρηματοδοτήθηκε από την «Ελληνική Αδελφότητα», ενώ ως έδρα του Συνδέσμου, ορίστηκαν χώροι που βρίσκονταν στον περίβολο της Ελληνικής Εκκλησίας, προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλεια των μελών του Συνδέσμου, που ήδη είχαν γίνει στόχος των συμμοριών της Ελληνικής και Ιταλικής μαρξιστικής αριστεράς.
Αγωνιστική δράση-Θυσίες
Τα μέλη του συνδέσμου πρωταγωνίστησαν με θετική δράση στα γεγονότα του Μαΐου 1968, με στόχους, ιδέες και σκοπούς, σύμφωνα με τα πλέον έγκυρα, ευρωπαϊκά έντυπα, αντίθετα με την μηδενιστική και στείρα «αμφισβήτηση» της αναρχοκομμουνιστικής «αναστάτωσης, για την αναστάτωση». Πολλά από τα μέλη της ηγεσίας αλλά και απλά μέλη του συνδέσμου, στερήθηκαν στη διάρκεια της διακυβερνήσεως της Ελλάδος από το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου, είτε της δυνατότητος να δέχονται εμβάσματα σε συνάλλαγμα, είτε τα διαβατήρια τους, μεταξύ τους και οι Σταθόπουλος, Καραμπέτσος και Βεντούρης, ενώ με την γιγάντωση του κινήματος τα μέλη του αντιμετώπισαν βρώμικο και ανοιχτό πόλεμο από την Ελληνική πρεσβεία στη Ρώμη και τα κατά τόπους Ελληνικά προξενεία. Ο σύνδεσμος είχε εξαπλωθεί σ' ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη και για το λόγο αυτό, στο Α' Πανευρωπαϊκό Συνέδριο το 1968, μετετράπη σε «Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης». Στο συνέδριο που έγινε στη Νάπολι, ο Σπύρος Σταθόπουλος εκλέχθηκε Πρόεδρος, ενώ αντιπρόεδροι εκλέχθηκαν οι Θόδωρος Καραμπέτσος και Βαγγέλης Χαραλαμπίδης.
Την ίδια περίοδο τα μέλη του άρχισαν να γίνονται στόχοι ένοπλων συμμοριών της Ιταλικής και Ελληνικής αριστεράς κι είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σπύρος Σταθόπουλος, έγινε θύμα επιθέσεως, με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί σε Ιταλικό νοσοκομείο με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Στο επόμενο συνέδριο, η έδρα του συνδέσμου για γεωγραφικούς λόγους, μεταφέρθηκε στο Παρίσι. Ευρωπαϊκά περιοδικά της εποχής, μεταξύ τους τα «Espresso», «Panorama», «Europeo» αλλά και το μαρξιστικό «Manifesto», συμπεριλαμβάνουν τον Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του 1968, ώστε να γράφει η εθνικίστρια δημοσιογράφος Gianna Preda, να γίνει η Ελλάδα η «Κούβα» του Εθνικισμού. Από τις 8 έως τις 10 Νοεμβρίου 1969 η διοίκηση του Συνδέσμου και ο Σπύρος Σταθόπουλος φιλοξένησαν στη Ρώμη στο ξενοδοχείο «Quattro Fontane», τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, επικεφαλής της εθνικιστικής οργανώσεως «4η Αυγούστου» και τον Τηλέμαχο Κόμπη, οργανωτικό γραμματέα της ίδιας οργανώσεως. Σύμφωνα με επίσημο πόρισμα της Ιταλικής Γερουσίας, «..Την άνοιξη του 1968 οργανώθηκε από τον ΕΣΕΣΙ, μια «εκδρομή» στην Ελλάδα...{...}... Στην περιοδεία ήταν επικεφαλής ο Πίνο Ράουτι, [Pino Rauti], ενώ συμμετείχαν οι Στέφανο ντελε Κιάε, [Stefano Delle Chiaie], Λόρις Φακινέτι και μερικές δεκάδες μέλη, καθώς και οι ηγέτες της «Ordine Nuovo» και της «Avanguardia Nazionale». Οι συμμετέχοντες έγιναν δεκτοί από την ηγεσία του φιλικού καθεστώτος και στη συνέχεια παρακολούθησαν ένα είδος ταχύρρυθμου μαθήματος για τεχνικές διείσδυσης με σκοπούς ανατρεπτικούς, κάτι που είχε εφαρμοστεί με επιτυχία στην Ελλάδα τον προηγούμενο χρόνο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία, οι «σπουδαστές» αφιερώθηκαν με τη σειρά τους στην εφαρμογή αυτών των τεχνικών, επιδιώκοντας να διεισδύσουν σε ομάδες της άκρας Αριστεράς...».
Τα μέλη του συνδέσμου πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά από εκδηλώσεις στην Ιταλία, όπως τον Οκτώβριο του 1969 στην πόλη της Πίζας, όταν σε συνεργασία με το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα καθώς και Ιταλικές Εθνικιστικές οργανώσεις νεολαίας, αντιμετώπισαν με επιτυχία κι επικράτησαν σε οργανωμένη μαρξιστική επίθεση. Εκείνο το μήνα στον χώρο του Πανεπιστημίου της Πίζας, εκδηλώθηκε εναντίον των μελών του Συνδέσμου, επίθεση Ιταλών κυρίως φορτοεκφορτωτών και εργατών, που συνεπικουρούνταν από σοσιαλιστές, Έλληνες και Ιταλούς φοιτητές. Στο χώρο του Πανεπιστημίου της Πίζας, όπως σε όλα τα Ιταλικά πανεπιστήμια, διοργανώνονταν ειδικά επιστημονικά σεμινάρια, για τις εισαγωγικές εξετάσεις των Ελλήνων πρωτοετών φοιτητών. Το πρόσχημα για την επίθεση ήταν «...η εισαγωγή φασισμού στην Ιταλία μέσω αυτών των σεμιναρίων...». Τα γεγονότα, που ο Ιταλικός τύπος τα απέδωσε με οκτάστηλους τίτλους και τα περιέγραψε με το γενικό τίτλο «Η Πίζα στις φλόγες», αιφνιδίασαν, αρχικά, τα μέλη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι., κυρίως με τον όγκο των επιτιθεμένων καθώς και την υπουλότητα και την βαρβαρότητα της επιθέσεως. Στη συνέχεια όμως, περισσότεροι από 2.000 Έλληνες φοιτητές έφτασαν στην πόλη από κάθε γωνιά της Ιταλίας, και επί μία εβδομάδα μετέβαλαν την Πίζα σε πολιορκημένη πόλη, με απολογισμό τρεις νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.
Συκοφαντικές επιθέσεις
Mέλη του συνδέσμου, μεταξύ τους ολόκληρη η ηγετική του ομάδα, συκοφαντήθηκαν, κατηγορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν για τη σφαγή της Τράπεζας Εργασίας του Μιλάνου, τη βομβιστική τρομοκρατική επίθεση με ογδόντα νεκρούς, η οποία παραμένει δικαστικά ανεξιχνίαστη. Οι Ιταλικές δικαστικές και αστυνομικές αρχές, υπό την ασφυκτική πίεση της Ιταλικής και Ελληνικής αριστεράς, φρόντισαν να αποδώσουν στον ΕΣΕΣΙ την κατηγορία ότι ενήργησε στα πλαίσια ενός «..σχεδίου αποσταθεροποιήσης της Ιταλικής Δημοκρατίας για την επιβολή δικτατορίας..». Ακολούθησε, με την μορφή δήθεν δικαστικής έρευνας, ένα ανελέητο κυνηγητό που δεν οδήγησε πουθενά, παρά μόνο στην έκδοση του βιβλίου με τίτλο «Η σφαγή του κράτους», όπου αρχίζοντας από το Σπύρο Σταθόπουλο, εμπλέκουν περισσότερα από εκατό επώνυμα στελέχη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι., ως υπευθύνους της σφαγής. Το καλοκαίρι του 1972, όπως διηγηματικά αναφέρει ο Θοδωρής Καραμπέτσος στο βιβλίο του «Οι αντιδραστικοί», είχε αναλάβει την υλοποίηση του «Σχεδίου Q», το οποίο πρόβλεπε βοήθεια προς αντικαθεστωτικούς, αντιπάλους του στρατάρχη Τίτο, η οποία θα έφτανε στη Γιουγκοσλαβία μέσω Τεργέστης. Ερευνώντας την υπόθεση η Ιταλική δικαιοσύνη, μέσω του δικαστή Γκουίντο Σαλβίνι, που ερευνούσε την υπόθεση της δολοφονίας του αστυνομικού Λουίτζι Καλαμπρέζι, ζήτησε στις 17 Μαΐου 1972, δικαστική συνδρομή για το Θόδωρο Καραμπέτσο, η οποία απορρίφθηκε λόγω ελλείψεως επαρκών στοιχείων, από την Ελληνική Δικαιοσύνη.
Δολοφονία Μίκη Μάντακα
Στις 28 Φεβρουαρίου 1975, ένα από τα μέλη του Συνδέσμου, ο εθνικιστής φοιτητής Μιχάλης Μάντακας, δολοφονήθηκε πισώπλατα με δύο σφαίρες, έξω από τα γραφεία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος στη Ρώμη, από το όπλο κομμουνιστών, οπλοφόρων-φονιάδων, μελών της τρομοκρατικής οργανώσεως «Ερυθρές Ταξιαρχίες», στη διάρκεια συγκρούσεων που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο της δίκης αριστερών κατηγορουμένων για δολοφονίες Ιταλών εθνικιστών το 1973, που στοίχισαν τη ζωή των Virgil και Stefano Mattei, 22 και 8 ετών αντιστοίχως, οι οποίοι ήταν οι γιοι του Mario Mattei, γραμματέα του τμήματος «Giarabub» του «Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος» στην περιοχή του Primavalle.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- [ΕΣΕΣΙ, Που πήγαν κείνα τα παιδιά Αλέξανδρος Κουτούζος, Ολόκληρο το βιβλίο [3]]
- [Θεόδωρος Καραμπέτσος: «ο Μίκης Μάντακας είναι το σύμβολο της Γενιάς μας» elkosmos.gr]
- [Η σύγκρουση στην πλατεία Αμεντέο και η απόπειρα δολοφονίας του Μάριου Ζαχαρούλη]
Διαβάστε τα λήμματα
Παραπομπές
- ↑ Που πήγαν κείνα τα παιδιά Αλέξανδρος Κουτούζος, σελίδα 24
- ↑ Που πήγαν κείνα τα παιδιά Αλέξανδρος Κουτούζος, σελίδα 25 κ.ε.
- ↑ [Ο Αλέξανδρος Κουτούζος διαμένει μόνιμα στην FIDENZA της Ιταλίας. Εργάζεται ως γιατρός αιματολόγος και επιμελητής στο γενικό νοσοκομείο της CREMONA. H έρευνα του αποτελεί τεκμήριο-ντοκουμέντο, καθώς φωτίζει τα εσωτερικά του ΕΣΕΣΙ και αναφέρεται στις διεργασίες που τον κατέστησαν σημείο αναφοράς των μαζικών Ευρωπαϊκών Μέσων Ενημερώσεως και πληροφορεί για τις μετέπειτα ιδεολογικές και κατευθύνσεις των πρωταγωνιστών του.]
