Θεόδωρος Καραμπέτσος

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Θεόδωρος Καραμπέτσος, Έλληνας εθνικιστής, ιατρός μικρών ζώων, συνιδρυτής από κοινού με το Σπύρο Σταθόπουλο της εθνικιστικής οργανώσεως νεολαίας «Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας», [Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.], πολιτικός και κοινωνικός αγωνιστής, δημοσιογράφος Ελληνικών και ανταποκριτής Ιταλικών εφημερίδων, συγγραφέας και διανοούμενος [1] γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1939 στο χωριό Νέα Αβώρανη του νομού Αιτωλοακαρνανίας και πέθανε [2] [3] στις 4 Ιουνίου 2014 στην Αθήνα, από σύνδρομο πολυοργανικής ανεπάρκειας, που προκλήθηκε από καρκίνο του παχέος εντέρου. Η νεκρώσιμη ακολουθία του Θεόδωρου έγινε στις 11 το πρωί της Πέμπτης 5 Ιουνίου 2014 στη γενέτειρα του, όπου και τάφηκε η σορός του στον τάφο της οικογένειας.

Ήταν παντρεμένος με τη Barbara, Αγγλικής καταγωγής, η οποία βρήκε τραγικό θάνατο σε δυστύχημα στο χώρο του σπιτιού τους στην περιοχή της Κάτω Κηφισιάς, κι από το γάμο τους απέκτησαν δύο παιδιά, την πρωτότοκη Κωνσταντίνα, από την οποία ο Θόδωρος έγινε παππούς δύο εγγονών, και τον Θωμά-Κωνσταντίνο, πατέρα του Θωμά, ο οποίος γεννήθηκε αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του παππού του.

Θόδωρος Καραμπέτσος [4]
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 12 Οκτωβρίου 1939
Τόπος: Νέα Αβόρανη, Αγρίνιο (Ελλάδα)
Σύζυγος: Μπάρμπαρα Καραμπέτσου
Τέκνα: Κωνσταντίνα, Θωμάς
Υπηκοότητα: Ελληνική.
Ασχολία: Ιατρός μικρών ζώων, Διανοούμενος,
Συγγραφέας, Δημοσιογράφος.
Θάνατος: 4 Ιουνίου 2014
Τόπος: Κηφισιά, Αττική (Ελλάδα)

Βιογραφία

Ο Θεόδωρος ήταν γόνος μεσοαστικής αγροτικής οικογένειας που κατάγονταν από το ορεινό χωριό Λιβαδάκι του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος και μητέρα του η Ευτυχία Καραμπέτσου των οποίων ήταν το μοναδικό τους τέκνο. ο Θεόδωρος παρακολούθησε τα μαθήματα του Δημοτικού σχολείου στη γενέτειρα του, την Νέα Αβόρανη, και της Μέσης εκπαιδεύσεως στο 1ο Οκτατάξιο Γυμνάσιο Αγρινίου, από το οποίο αποφοίτησε με βαθμό «άριστα». Στο Γυμνάσιο υπήρξε συμμαθητής -ο Θόδωρος ήταν μια τάξη μεγαλύτερος- με τον Σπύρο Σταθόπουλο, με τον οποίο έγιναν φίλοι, ιδεολογικοί σύντροφοι κι αργότερα συγγενείς, όταν ο Σπύρος Σταθόπουλος έγινε ανάδοχος του Θωμά-Κωνσταντίνου, του γιου του Θόδωρου Καραμπέτσου. Ο Θεόδωρος από τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε με εκδοτικές, συγγραφικές και δημοσιογραφικές δραστηριότητες, καθώς μαζί με τον Σπύρο Σταθόπουλο και τον Δημήτρη Σταμάτη, κοινό τους φίλο και μετέπειτα γιατρό-μαιευτήρα στο Αγρίνιο, ήταν οι εκδότες και συντάκτες της εφημερίδας του Γυμνασίου, «Μαθητική Φλόγα».

Πολιτική δράση

Ιταλία

Ο Θεόδωρος σπούδασε κτηνίατρος και δημοσιογράφος στην Ιταλία. Διατέλεσε αρχισυντάκτης της εθνικιστικής εφημερίδος «Αναγέννησις» που κυκλοφορούσε στην Ιταλία και διανέμονταν σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη, ενώ έγραψε ως συντάκτης στο περιοδικό «Il Specio», [«Σπέκιο»], την Ιταλική αθλητική εφημερίδα «Gazzetta», [«Γκατζέττα»] κι ήταν ανταποκριτής από την Ιταλία για την «Ομάδα», την εβδομαδιαία αθλητική εφημερίδα του Δ.Ο.Λ. [«Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη»] στην Αθήνα.

Tο 1967, μαζί με τους Σπύρο Σταθόπουλο, Χρήστο Κατσιμπίνη, Σάββα Γιαννίκη, Γιώργο Βεντούρη, Μάριο Ζαχαρούλη, Τάκη Μιχαλόλια, Θόδωρο Κολιγιάννη, ίδρυσαν κι ο ίδιος εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του συνδέσμου της «L.E.G.A.-Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.» του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας και Δυτικής Ευρώπης, στις τάξεις του οποίου συντάχθηκαν περίπου 15.000 μέλη. Πολλά από τα μέλη της ηγεσίας του συνδέσμου, στερήθηκαν στη διάρκεια του Ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου, είτε της δυνατότητας να δέχονται εμβάσματα σε συνάλλαγμα, είτε τα διαβατήριά τους, μεταξύ τους ο ίδιος ο Καραμπέτσος, ο Σταθόπουλος και ο Βεντούρης. Ο σύνδεσμος είχε εξαπλωθεί σ' ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη. Ήταν από τους βασικούς ιδρυτές του «Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης», [Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.], της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Ελλήνων φοιτητών και νέων Επιστημόνων, που το 1968 πραγματοποίησε το Α' Πανευρωπαϊκό Συνέδριο του στη Νάπολι, στο οποίο ο Σπύρος Σταθόπουλος εκλέχθηκε Πρόεδρος, ενώ Αντιπρόεδροι εκλέχθηκαν οι Θόδωρος Καραμπέτσος και Βαγγέλης Χαραλαμπίδης. Στο επόμενο συνέδριο, η έδρα του συνδέσμου για γεωγραφικούς λόγους, μεταφέρθηκε στο Παρίσι. Ευρωπαϊκά περιοδικά της εποχής, μεταξύ τους τα «Espresso», «Panorama», «Europeo» αλλά και το μαρξιστικό «Manifesto», συμπεριλαμβάνουν τον Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του 1968, ώστε να προτείνει με άρθρο της η εθνικίστρια δημοσιογράφος Gianna Preda, να μετατραπεί η Ελλάδα σε Κούβα της Δεξιάς.

Κατηγορήθηκε και συκοφαντήθηκε, μαζί με άλλα εκατό περίπου στελέχη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι., για τη σφαγή της Τράπεζας Εργασίας στο Μιλάνο, μια βομβιστική τρομοκρατική επίθεση, στην οποία υπήρξαν ογδόντα νεκροί και έκτοτε παραμένει δικαστικά ανεξιχνίαστη, ότι ενήργησε στα πλαίσιο ενός «...σχεδίου αποσταθεροποιήσεως της Ιταλικής Δημοκρατίας για την επιβολή δικτατορίας». Η υπόθεση αποτέλεσε το θέμα βιβλίου με τίτλο «Η σφαγή του κράτους», το οποίο με τη μορφή υποτιθέμενης δικαστικής έρευνας, κατηγορεί τα στελέχη του συνδέσμου, ως υπευθύνους της σφαγής [5]. Τον Ιανουάριο του 1976, οι Σύλλογοι Ελλήνων Σπουδαστών στην Ιταλία, πραγματοποίησαν Γενικές Συνελεύσεις, «Αποχουντοποίησης» όπως ονομάστηκαν, οι οποίες υπό καθετσώς τρομοκρατίας και λαϊκών δικαστηρίων, συνέταξαν ονομαστικούς καταλόγους των φοιτητών που δήθεν συνεργάστηκαν με το στρατιωτικό καθεστώς. Στη συνέχεια οι σύλλογοι προχώρησαν στη δημοσιοποίηση των ονομάτων και τη διαγραφή των φοιτητών από τα μητρώα τους, μεταξύ τους και του Καραμπέτσου.

M.S.I.

Από τον πρώτο χρόνο της παρουσίας του στην Ιταλία, εντάχθηκε ως στέλεχος στο «Movimento Sociale Italiano», [M.S.I.-D.N., ελλην., «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα-Εθνική Δεξιά»], και ανήκε στην εσωκομματική τάση του Pietro Cerullo, στελέχους της Νεολαίας που εκείνη την εποχή θεωρούνταν ως ο πλέον ικανός και πιθανός ως διάδοχος του Τζόρτζιο Αλμιράντε, [Giorgio Almirante], ενώ με τη «F.U.A.N.», [«Fronte Universitaria di Azione Nazionale», «Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσεως»], το τμήμα της σπουδάζουσας νεολαίας του κινήματος, εκλέχθηκε εκπρόσωπος της στο Πανεπιστήμιο της Μόντενα, όπως κι αργότερα με το «Fronte Della Gioventu». Συνέχισε τη δράση του μέσα από τις γραμμές της «Alleanza Nazionale», της οποίας υπήρξε στέλεχος και ήταν μέλος της «R.O.L.A.», [«Reparto Operazioni Lotta Anticommounista»].

Σύμφωνα με δική του μαρτυρία στις 30 Νοεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Ανδρέου, σε ένα δείπνο στη Ρώμη με τον Τζόρτζιο Αλμιράντε, [Giorgio Almirante], ηγέτη του M.S.I., στο οποίο ήταν παρών ο ίδιος και ο Σπύρος Σταθόπουλος, ο Ιταλός εθνικιστής ηγέτης τους είχε υποδείξει να προσχωρήσουν «...στο μεγάλο κόμμα...», δηλαδή στο κόμμα «Νέα Δημοκρατία», ώστε να δημιουργήσουν ένα «κύτταρο» που θα διαχώριζε τη θέση του την κατάλληλη στιγμή, καθώς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν υπήρχε «εθνικισμός βάθους». Γράφει ο Καραμπέτσος: «....ήταν 30 Νοεμβρίου του Αγ. Ανδρέου όταν δειπνούσαμε με τον Μεγάλο Αρχηγό σ’ ένα ρεστοράντ στη Ρώμη. Κάποια στιγμή αγρίεψε (περίεργο για εκείνον) λέγοντας: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει Εθνικισμός βάθους! Άρα αντί να σας εμπαίζουν οι πολιτικοί των στελεχών της Εθν. Παρατάξεως, προσχωρήστε στο μεγάλο Κόμμα, δημιουργήστε το κύτταρο και την κατάλληλη στιγμή ρομπέτε λε ρίγχε (σπάστε τους ζυγούς) δημιουργώντας έναν πολιτικό σχηματισμό στα ιδεολογικά μας μέτρα! Τόσα στελέχη σας είναι σπαρμένα ανά την επικράτεια. Τώρα όμως, γιατί αργότερα θα είναι αργά.» [6]. Το καλοκαίρι του 1972, όπως διηγηματικά αναφέρει στο βιβλίο του «Οι αντιδραστικοί», είχε αναλάβει την υλοποίηση του «Σχεδίου Q», το οποίο πρόβλεπε βοήθεια προς αντικαθεστωτικούς, αντιπάλους του στρατάρχη Τίτο, βοήθεια που θα έφτανε στη Γιουγκοσλαβία μέσω Τεργέστης. Ερευνώντας την υπόθεση η Ιταλική δικαιοσύνη, μέσω του δικαστή Γκουίντο Σαλβίνι, που ερευνούσε την υπόθεση της δολοφονίας του αστυνομικού Λουίτζι Καλαμπρέζι, ζήτησε στις 17 Μαΐου 1972, δικαστική συνδρομή για το Θόδωρο Καραμπέτσο, η οποία δεν δόθηκε από την Ελλάδα.

Ελλάδα

Θόδωρος Καραμπέτσος [7]

Ο Καραμπέτσος επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε και εργάστηκε ως κτηνίατρος στην Κηφισιά, όπου διατηρούσε ιατρείο μικρών ζώων και ανέπτυξε σημαντική φιλοζωική δράση, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες στειρώσεως αδέσποτων ζώων. Παράλληλα δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στον Εθνικιστικό χώρο [8] και τον Οκτώβριο του 1976 ανέλαβε πρόεδρος στον πατριωτικό σύνδεσμο «Παύλος Μελάς», παράρτημα του πατριωτικού συλλόγου «Ιωάννης Καποδίστριας», στην Κηφισιά. Όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, είχε την ευθύνη για τη σύνταξη της Εθνικιστικής μηνιαίας επιθεωρήσεως «Αντισοφιστικά-Νέα Ενιαία Δεξιά» [9], η οποία είχε εκδότη το Σπύρο Σταθόπουλο κι στήριζε τους εθνικιστές υποψήφιος στο κόμμα «Εθνική Παράταξις» του Στέφανου Στεφανόπουλου. Για τα χρονογραφήματα του, τα οποία δημοσιεύονταν στο περιοδικό, ο Θεόδωρος καταδικάστηκε και εξέτισε ποινή φυλακίσεως σαράντα ημερών υπηρετώντας στο Β' Σώμα Στρατού, τα έτη 1977-78, ενώ χαρακτηρίστηκε «σταγονίδιο», κατά τη συνθισμένη φρασεολογία της πρώτης περιόδου μετα την πολιτειακή μεταβολή. Ο Καραμπέτσος υπήρξε στενός φίλος και συνεργάτης του Νικόλαου Φαρμάκη, πρώην βουλευτή της Ε.Ρ.Ε., ενώ διατηρούσε άριστες προσωπικές σχέσεις με τα διακεκριμένα στελέχη του εθνικιστικού χώρου, Κώστα Πλεύρη, Ανδρέα Δενδρινό, Δημήτριο Δημόπουλο και άλλους.

Ήταν ιδρυτικό μέλος και στέλεχος στο «Κ.Ε.ΜΕ.», [«Κίνημα Ελλήνων Μεταρρυθμιστών»], το οποίο ίδρυσαν ο Κωνσταντίνος Θάνος και ο Παύλος Μανωλόπουλος. Το 1981, στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ήταν υποψήφιος με το «Κίνημα Ελλήνων Μεταρρυθμιστών», [«Κ.Ε.ΜΕ.»], που είχε επικεφαλής τον Παύλο Μανωλόπουλο, πρώην υπουργό κυβερνήσεων του επαναστατικού καθεστώτος της «21ης Απριλίου», και την ίδια περίοδο ανέλαβε την έκδοση της εφημερίδος «Μεταρρυθμιστής», που ήταν το επίσημο έντυπο όργανο του μεταρρυθμιστικού κινήματος. Το 1983 προσχώρησε στο «Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα», [«ΕΝ.Ε.Κ.»], και το 1985 ήταν υποψήφιος του κινήματος στις Ευρωπαϊκές εκλογές, ενώ την ίδια περίοδο αρθρογραφούσε στις εφημερίδες «Συναγερμός» και «Νέα Θέσις» [10]. Ο Καραμπέτσος υπήρξε προσωπικός φίλος, ιδεολογικός συνομιλητής και για πολλά χρόνια άμεσος συνεργάτης του Νίκου Μιχαλολιάκου, με τον οποίο διατηρούσε και φιλική οικογενειακή σχέση, έτσι μετά τη διάλυση του ΕΝ.Ε.Κ., προσχώρησε στο κίνημα «Λαϊκός Σύνδεσμός-Χρυσή Αυγή» και για πολλά χρόνια διατηρούσε τακτική στήλη στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή».

Συγγραφικό έργο

Έγραψε και δημοσίευσε το βιβλίο

  • «Οι αντιδραστικοί» [11] το 1988, εκδόσεις «Νέα Θέσις». Το βιβλίο αναφέρεται στον αγώνα των Ελλήνων εθνικιστών φοιτητών στην Ιταλία κατά την πενταετία 1968-73.

Σύμφωνα με το Σπύρο Σταθόπουλο, ο οποίος έγραψε τον πρόλογο του έργου, με το βιβλίο ο Καραμπέτσος επεδίωξε, «....να βγάλει στην επιφάνεια το μεγαλείο μιας χούφτας εθνικιστών αγωνιστών σ' έναν πολιτικά αφιλόξενο γι' αυτούς χώρο, όπως η Ιταλία της δεκαετίας 1965-75.....», ενώ σύμφωνα με την κριτική του καθηγητή Νικολάου Χαρακάκου, τεράστιο είναι «....το αγωνιστικό, ιδεολογικό, συγγραφικό και φιλοσοφικό εθνικό έργο του αγνού θαρραλέου αγωνιστού...», «...ανιδιοτελείς είναι οι αγώνες του εκλεκτού επιστήμονος, διανοουμένου, ιδεολόγου...», ο οποίος «...Έχει θέσει την τεράστια μόρφωσή του στην υπηρεσία της Ελληνοχριστιανικής Εθνικής Κοινωνικής Φιλοσοφίας...». [12].

Άφησε τα χειρόγραφα από δύο ακόμη ανέκδοτα διηγήματα.

Μνήμη Θεόδωρου Καραμπέτσου

Ο Θεόδωρος Καραμπέτσος τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από καρκίνο και νοσηλεύτηκε επανειλλημένα σε κλινικές νοσοκομείων. Έζησε τις τελευταίες ημέρες της ζωής του στο σπίτι του στην Κηφισιά με την συντροφιά και τη φροντίδα των παιδιών και των εγγονών του. Στην νεκρώσιμη ακολουθία του έστειλε στεφάνι ο τότε φυλακισμένος Νίκος Μιχαλιάκος, αρχηγός του εθνικιστικού κινήματος «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», αποδίδοντας τον ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του. Το 40ήμερο μνημόσυνο του Καραμπέτσου τελέστηκε την Κυριακή 13 Ιουλίου του 2014 [13], στον Ιερό Ναό του Αγίου Τρύφωνος στην Κηφισιά, παρουσία των μελών της οικογενείας του, συγγενών και στενών του φίλων ενώ παρόντες ήταν δεκάδες συναγωνιστών του.

Ο Θεόδωρος υπήρξε άριστος σύζυγος και πατέρας, συνεπής και σταθερός φίλος, ικανός ρήτορας, ανυποχώρητος μαχητής και στάθηκε πάντα στην πρώτη γραμμή κάθε ιδεολογικής αλλά και πολιτικής μάχης για τον Εθνικισμό και τον Ελληνισμό. Έδωσε πολύχρονους αγώνες και υπήρξε δάσκαλος εκατοντάδων Ελλήνων εθνικιστών, στα δύσκολα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, ενώ στάθηκε έντιμος και ανιδιοτελής μέχρι το τέλος. Υπήρξε ένας από τους τρεις προδρόμους του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας και Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης, [Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.], αποτέλεσε τον ιδεολογικό καθοδηγητή και το φωτεινό φάρο χιλιάδων Εθνικιστών και τον επικεφαλής μιας ατέλειωτης κι ατελείωτης σειράς Εθνικιστικών πολέμων. Κατέλειπε παρακαταθήκη ιδεών κι αγώνων, στάθηκε πάντα συνεπής στις ιδέες του, στους πολιτικούς του φίλους και στον αγωνιστικό τρόπο ζωής που είχε επιλέξει, ακόμα και όταν οι επιλογές του τον έφεραν στην δύσκολη θέση να γίνει αντιπαθής λέγοντας αλήθειες. Τόσο αυτός όσο και ο Σπύρος Σταθόπουλος στα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχαν προτάσεις από διαπρεπή στελέχη του κόμματος «Νέα Δημοκρατία» όμως δεν ενέδωσαν παρά τις αντιρρήσεις του πολιτικού τους πατέρα Τζόρτζιο Αλμιράντε. Ο Καραμπέτσος δεν επιζήτησε ποτέ ανταλλάγματα και του αρκούσε ο αγώνας και η ελπίδα να διαμορφωθεί στην πατρίδα μας ένα μαζικό εθνικιστικό κίνημα όπως το «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα», αυτό που τον φιλοξένησε πολιτικά στην Ιταλία, λόγος για τον οποίο βρέθηκε δίπλα σε όλες τις πολιτικές προσπάθειες που συγκροτήθηκαν στον εθνικό χώρο και αρθρογράφησε σε όλα σχεδόν τα έντυπα που εμφανίστηκαν ως το θάνατο του.

Σύμφωνα με όσα γράφει ο Σπύρος Σταθόπουλος στον πρόλογο του βιβλίου «Οι αντιδραστικοί», ο Καραμπέτσος «...Δεν υπήρξε απλά αυτόπτης μάρτυς αλλά αγωνιστικά ενεργοποιημένος ολόκληρη την εποχή της έξαρσης του ελληνικού εθνικισμού στην Ιταλία, για να μπορέσει ν’ αποδώσει τόσο ζωντανά όλο το σκηνικό της πολιτικής βίας στην γειτονική μας χώρα....{...}... Θα ήταν βέβαια ακατανόητο, αν μέσα σ’ αυτές τις σελίδες, ένας εθνικιστής συγγραφέας, δεν άφηνε να ξεχυθούν οι βροντές της εθνικιστικής κοσμοθεωρίας που δεν έχουν καμιά σχέση με καρικατούρες «φασισμού» όπως τους μυρικάζουν οι «προοδευτικοί» γραφιάδες...{...}... μέσα στο σενάριο της βίας, των πολιτικών μηχανοραφιών, της δολοπλοκίας και αριστερής τρομοκρατίας σ’ όλα τα επίπεδα της ιταλικής ζωής, ξεπετάγεται ένα σημαντικό μέρος της παγκόσμιας Δεξιάς διανόησης. Σπέγκλερ, Πρετσολίνι, Τζιόραν, Νίτσε, μπαίνουν τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα στο διήγημα...{...}... Το δεύτερο μέρος του βιβλίου είναι η επιστροφή στην Ελλάδα. Η καυστική κριτική της Απριλιανής επαναστάσεως από καθαρά εθνικιστική σκοπιά. Οι αγώνες και οι διώξεις της «μεταπολίτευσης»σε βάρος των «στιγματισμένων» εθνικιστών. Το δράμα και το ξεπούλημα της Κύπρου, οι πόθοι και τα πάθη των καθηλωμένων σε αναγκαστική απραξία, εθνικιστών... {...}... Ο Καραμπέτσος μ’ αυτό το βιβλίο αγγίζει την καρδιά κάθε Έλληνα εθνικιστή και τον οπλίζει για τους αγώνες που έρχονται, χωρίς να χάνεται σε φιλοσοφικά ευχολόγια και νεφελώματα....».

Η συνισταμένη των προσωπικών ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων του Καραμπέτσου εμπεριέχεται σε απόσπασμα άρθρου που δημοσίευσε ανακοινώνοντας την υποψηφιότητα του στις εθνικές εκλογές ως υποψήφιος του ΕΝ.Ε.Κ. [Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα]. Γράφει ο Καραμπέτσος: «....Αν εμείς δεν κάνουμε σωστά τον αγώνα, ελάτε να μας βοηθήσετε να μας κατευθύνε­τε, αλλά προς Θεού μην ακρωτηριάζετε τα γεννητικά σας όργανα, επειδή η εξουσία μας πρόδωσε. Αγωνιζόμαστε, αγωνιζόμαστε, αγωνιζόμαστε, γιατί το να μην αγωνίζεσαι ση­μαίνει να καταντάς σαν από μολύβι και να κείτεσαι μπρούμυτα κι ακίνητος, αδρανής, για πάντα καταδικασμένος σε φθορά. Εμπρός συ­ναγωνιστές. Ο Εθνικισμός έχει την ανάγκη όλων μας, οι προσωπικές μας επιδιώξεις έπον­ται. Πολλοί μ’ ερωτούν γιατί έθεσα υποψηφιό­τητα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Αιτωλοακαρνανία και όχι στην Β’ Αθηνών, ό­που τώρα ζω και έχω έναν ευρύ κύκλο γνω­ριμιών. Ετέθην στην υπηρεσία του Κινήματος και θα έθετα υποψηφιότητα όπου ο υπεύθυνος απεφάσιζε ότι το Κίνημα χρειαζόταν τις υπηρεσίες μου. Αδιαφορώ πόσες ψήφους θα πάρω γιατί δεν είμαι επαγγελματίας πολιτευτής. Μακάρι να πάρουν πολλές ψήφους oι συνυποψήφιοι μου στο νομό, γιατί αυτό ση­μαίνει πως ψηφίζεται περισσότερο το Κίνημα μας. Δεν είναι η ώρα για προσωπικές φιλοδο­ξίες, αλλά ώρες αγώνος, ώρες ευθύνης, ώρες σύμπνοιας. Όπου κι αν βρισκόμαστε, είτε εί­ναι εθνικιστικό κύτταρο διανόησης, είτε καθη­μερινού αγώνα, οφείλουμε, εν πρώτοις να σταθούμε δίπλα στην Εθνικιστική Συμπαράταξη. Σεβαστές όλες οι θέσεις, σεβαστές oι διάφορες συνιστώσες, σεβαστή η προσωπικό­τητα του κάθε αγωνιστή, σεβαστή πάνω απ’ όλα η εθνικιστική ιδέα, αναγκαία η εθνικιστι­κή μάχη....».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Διαβάστε τα λήμματα

Παραπομπές

  1. ↑ 4ο Συνέδριο ΕΝΕΚ: Η απίστευτα προφητική εισήγηση-ομιλία του Θεόδωρου Καραμπέτσου koinosparanomastis.blogspot.gr
  2. ↑ Αποχώρησε ο συναγωνιστής Καραμπέτσος koinosparanomastis.blogspot.gr
  3. ↑ Απεβίωσε ο Θ. Καραμπέτσος, ο τελευταίος των «Ιταλών» του εθνικιστικού κινήματος. Εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», Παρασκευή 5 Ιουνίου 2014
  4. ↑ [Φωτογραφία του Θεόδωρου Καραμπέτσου την ημέρα του γάμου της κόρης του Κωνσταντίνας, από την οποία έγινε παππούς δύο εγγονών.]
  5. ↑ [Η λίστα με τα ονόματα παρατίθεται στο έργο «Φαινόμενα Τρομοκρατίας: ο ελληνικός νεοφασισμός μέσα από τα απόρρητα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών», Νίκος Κλειτσίκας & Andrea Speranzoni, εκδότης «Προσκήνιο-Άγγελος Σιδεράτος», Αθήνα, 2003, σελίδα 67η κ.ε.]
  6. ↑ [Περιοδικό «Patria», τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2009]
  7. ↑ [Φωτογραφία του Θεόδωρου Καραμπέτσου, από ταξίδι στην Ιταλία τα πρώτα χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, την οποία δημοσίευσε στο εξώφυλλο του βιβλίου του «Οι αντιδραστικοί».]
  8. ↑ Συναγωνιστή Καραμπέτσο σου χρωστάμε koinosparanomastis.blogspot.gr
  9. ↑ Αντισοφιστικα-Νέα Ενιαία Δεξιά Όλα τα τεύχη του περιοδικού σε pdf.
  10. ↑ [«H βασική αιτία πού μας οδήγησε σ' αυ­τό τό Συνέδριο, πέρα φυσικά άπ' τά κα­θιερωμένα χρονικά περιθώρια, καθορί­στηκε θά έλεγα άπ' τήν βαθειά πεποίθη­ση όλων μας, πώς αυτή ή στιγμή επιβάλ­λει στό Κίνημα τήν ανάγκη ν' άνασκουμπωθούμε, νά συσπειρωθούμε γύρω άπ' τά βασικά σημεία τής ιδεολογικής μας δομής. Ή ανάγκη έν πρώτοις, νά εντοπί­σουμε ποιά είναι τά πραγματικά σημεία αναφοράς, τίς θέσεις άπ' τίς όποιες πη­γάζει ή σημερινή πολιτική μας παρουσία, νά ξεκαθαρίσουμε έν τέλει τήν κατεύθυνση καί τήν στρατηγική μας έν όψει τών Ευρωεκλογών. Παράλληλα, επείγει νά αρθρώσουμε σ' ένα ευέλικτο σχηματι­σμό χωρίς συμπλέγματα καί προκαταλή­ψεις, τίς τάσεις τού Κινήματος, τόν δια­καή μας πόθο γιά αγώνα. Βρισκόμαστε σέ μιά καμπή όπου τά ενδεχόμενα λάθη στό παρελθόν καί τά αίτια πού τά προκά­λεσαν διασταυρώνονται μέ τήν υπο­χρέωση μας νά ριζώσουμε βαθειά στήν πολιτική σκηνή τού τόπου, μέ τίς ξεκάθα­ρα δικές μας ρίζες.
    Όταν το Εθνικιστικό Κίνημα ασκούσε πολιτική..Εννοώ τά στελέχη μας, πού δίνονται στόν πολιτικοϊδεολογικό αγώνα χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς εν­δοιασμούς καί αμφίβολες προθέσεις, χω­ρίς άλλοθι μικροαστικής προελεύσεως, άλλά συνεπείς στίς βασικές αρχές τού Κινήματος. Είπα πρίν, ν' άνασκουμπωθούμε έν όψει αγώνων, ώστε νά δώσουμε τήν πραγματική διάσταση τού ιδεολογι­κού μας αγώνος. Τώρα λέω: νά σφίξουμε τά δόντια, ώστε ή εκλογική αυτή μάχη νά φέρει τό Κίνημα σέ βαθμό ετοιμότητας τέτοιο ώστε να μπορεί νά προωθήσει τά στελέχη του σέ θέση βολής, έν όψει μελ­λοντικής εξουσίας. Σίγουρα, τόσο σέ γε­νικότητες, όσο καί σέ λεπτομέρειες μά­χης, ό Αρχηγός τού κινήματος κυρίως καί άλλοι εισηγητές θά καλύψουν όλο τό φάσμα. Άπό μέρους μου θά επιθυμούσα νά περάσω στά στελέχη μας κάποιες βα­σικές θέσεις καί προοπτικής τής αυρια­νής Ευρώπης, αρνητικά καί θετικά ση­μεία αυτού τού οράματος χωρίς νά έπεισέλθω σέ λεπτομέρεεις, γιατί δέν είναι τού παρόντος.
    Γιά ποιά λοιπόν Ευρώπη μιλάμε έμεΐς οί Εθνικιστές; Πάρα πολ­λοί φορείς οραματίζονται κάποια Ευρώ­πη. Ρίξτε μιά ματιά στίς υποψήφιες λί­στες γιά τό Ευρωκοινοβούλιο έν όψει τών εκλογών τής 18ης Ιουνίου. Υπάρ­χουν πολλά ευρωπαϊκά μοντέλλα, πού σίγουρα ανταποκρίνονται στίς προθέ­σεις τών τόσων κομμάτων πού διεκδι­κούν τήν ψήφο τού Ελληνικού λαού γιά τήν Ευρώπη. Νά αναφερθούμε σέ μερι­κά; Έχουμε τήν άμερικανοποιημένη καί σο­βιετοποιημένη Ευρώπη πού εισάγει ι­δέες άπ' τίς υπερδυνάμεις τίς όποιες καί εξυπηρετεί, ένώ συγχρόνως ώθεί τούς ευρωπαϊκούς λαούς σέ μιά πλήρη δια­νοητική κατάπτωση. Τό ΕΝΕΚ σίγουρα δέν έχει καμιά σχέση μ' αυτό τό Ευρω­παϊκό πρότυπο.Έχουμε τήν ίλλουμινιστική καί κληρικο-κρατούμενη Ευρώπη τών Χριστιανοδη­μοκρατών πού δέν θά δεχθούμε ποτέ σάν μοντέλο. Λέμε, ακόμη, όχι στήν δημοκρατοϊακωβινική Ευρώπη, γιατί οί αρ­χές μας δέν έχουν κανένα κοινό σημείο μέ ανάλογες θέσεις. Σαφώς, ή πλουτοκρατική Ευρώπη τής μπίζνας καί τής προ­μήθειας δέν ταιριάζει στά μέτρα μας. Μέ τήν εβραϊκή ή έβραιοκρατούμενη Εύρώπη, όπως είπα καί άλλοτε στό παρελθόν, έχουμε μόνο ανοιχτούς λογαριασμούς νά επιλύσουμε.
    Όλοι οί άλλοι, λοιπόν, τρέχουν πίσω άπ' αυτά τά Ευρωπαϊκά πρότυπα, άλλαλάζοντες μερικά συνθήματα, δίνοντας καί κάνοντας τό πάν προκειμένου νά εξα­σφαλίσουν μιά θέση μέσα στόν πύργο τής ιδεολογικής βαβέλ πού λέγεται Ευ­ρώπη. Σοσιαλιστές, Ίακωβινικοί, Φιλε­λεύθεροι, Μασώνοι, Ίλλουμινστές, Σιωνιστές, Συντηρητικοί, Μαρξιστές συνυ­πάρχουν - λένε - έκεί μέσα προκειμέ­νου νά χαράξουν τό μέλλον τής Ευρώ­πης. Όλοι σήκωσαν κάποια Εύρωσημαία, αδιαφορούντες άν αυτή ή Ευρώπη, δέν ήταν δυνατόν ν' αντιπροσωπεύσει κά­ποιο ομοιογενές καί λογικά σωστό νόη­μα. Μιλούν γιά ενοποίηση της Ευρώπης μέ υπερβολική άνεση. Έτσι είναι δέσμιοι μιάς απίστευτης αν­τίθεσης: οί Ευρωπαίοι υπάρχουν άλλά ή πολυπόθητη γιά εκείνους ενοποιημένη Ευρώπη παραμένει χίμμαιρα.
    Εμείς οί εθνικιστές δέν είμαστε άντιευρωπαϊστές, τουναντίον. Όμως, πρίν πέ­σουμε στόν ίλιγγο τών άεροβατούντων πού τούς άρκεί μιά σκέψη τού Σουμάν ή τού Ντέ Γκάσπερι, γιά νά φτιάξουν τήν Ευρώπη, προβληματιζόμοστε πάνω στό έξης σκεπτικό. Πώς ή Εύρώπη τών 12 καί ίσως αύριο τών 14 ή 15, θά κατορθώσει νά λειτουργήσει διαφορετικά άπό μιά μι­κρογραφία τού σημερινού ΟΗΕ, μέ άλλα λόγια ένα δαπανηρό τέμενος τών διε­θνών συντευξιαζομένων; Είναι εύκολο καί σέ μάς νά πούμε καί ενίοτε τό λέμε, πώς οραματιζόμαστε τήν Ευρώπη τών Ε­θνών άπ' τήν δυτική Ουαλία μέχρι τά Ου­ράλια.
    Έτσι, θά προσθέταμε κι έμείς μιά πινε­λιά στό πολύχρωμο καί κακόγουστο ευ­ρωπαϊκό κάδρο. Όμως, θά ήταν ανευθυ­νότητα πρώτου μεγέθους. Δέν είμεθα οί ειδήμονες καί οί άλλοι άσχετοι. Είμεθα οί ρεαλιστές καί οί άλλοι προχειρολόγοι. Πάρτε μιά γεύση άπό ένα άπλό παράδειγ­μα: Ή Ευρώπη είναι δημογραφικά υστε­ρούσα σέ σχέση μέ τόν υπόλοιπο κόσμο.Ή Ευρώπη τού 1800 αντιπροσώπευε τό 20% τού συνολικού πληθυσμού τής Γης. Τό 1900 τό 15%, τό 1950 τό 13% καί τόν 21ο αιώνα αντιπροσωπεύει μόλις τό 5%. Πρόκειται γιά επίσημα στοιχεία τής ΕΟΚ πού δέν αμφισβητούνται. Έχουμε άπ' τήν άλλη μεριά τήν ακάθεκτη δημογρα­φική αύξηση τού Τρίτου Κόσμου πού είναι ό πιό οικείος καί μόνιμος εφιάλτης τού Γηραιού Κόσμου.
    Θά κατορθώσουμε άραγε ν' αντιμετωπί­σουμε τήν αφρικανική μετανάστευση; Σήμερα, οί Μεσογειακές Ευρωπαϊκές χώρες δπως Ιταλία-Γαλλία-Ισπανία-Ελλάς αριθμούν περίπου 150 εκατομμύ­ρια κατοίκους. Είμαστε λιγότεροι άπ' τόν πληθυσμό τών μουσουλμανικών χωρών στό νότιο τμήμα τής Μεσογείου. Κάπου στό 2020 ό νότος τής Μεσογείου θά φτά­σει τά 380 εκατομμύρια κατοίκους έναντι 150 εκατομμυρίων πού θά είναι τό σύνο­λο τών Ευρωπαϊκών Μεσογειακών χω­ρών. Ή Μεσόγειος αποτελεί ένα φράγμα πού δέν θά αντέξει. Ή μεταναστατευτική πλημμυρίδα είναι συνάρτηση τής δια­φοράς πλούτου ανάμεσα σέ μιά Ευρώπη, ολοένα μικρότερη καί χωρών μέ καλπάζουσες δημογραφικές τάσεις καί αυξα­νόμενη φτώχεια. Ό πρόεδρος Μπουμεντιέν τό είχε εξαγγείλει καθαρά άλλά οί Ευρωπαίοι έκαναν πώς δέν άκουσαν άπό φόβο μήπως κατηγορηθούν σάν ρατσι­στές.
    Είπε: «Μιά μέρα, εκατομμύρια άν­θρωποι θά εγκαταλείψουν τίς φτωχές νότιες περιοχές του κόσμου, γιά νά ει­σβάλουν στίς σχετικά προσιτές περιοχές τοϋ Β. Ημισφαιρίου». Καί οί προσιτές πε­ριοχές είναι ή Ευρώπη. Υπάρχει λοιπόν δημογραφικό πρόβλημα στήν εύρώπη όπως υπάρχει ή σιγουριά μεταναστευτι­κής πλημυρίδας άπ' τήν Αφρική. Στίς διαφοράς επιτροπές τής ΕΟΚ προσπα­θούν ν' αντιμετωπίσουν τό δημογραφικό πρόβλημα μέ κάποια γιατροσόφια, όμως παράλληλα, ό νεοδημοκράτης Ευρωβου­λευτής Εύρυγένης καί άλλοι Ευρωπαίοι Εύρυγένηδες ξεσηκώθηκαν εναντίον τών Ευρωπαίων εκείνων πού προσπα­θούν νά απωθήσουν τούς Αφρικανούς γιά τήν ευρωπαϊκή επιβίωση, αφορίζον­τας τους σάν ρατσιστές. Οί Εύρυγένη­δες, λοιπόν, ανοίγουν τίς πόρτες άπό τώρα χωρίς νά καρτερούν τό 2015. Φαίνε­ται σάν λεπτομέρεια τό δημογραφικό ευρωπαϊκό πρόβλημα, όμως είναι τό μεί­ζον θέμα πού άπτεται τής ευρωπαϊκής ε­πιβιώσεως. Αγωνίζονται γιά τελωνειακή ένωση, για ΜΟΠ, γιά περιβάλλον καί α­διαφορούν στήν προοπτική αλώσεως τής Ευρώπης.
    Μιλάνε όλοι γιά οικονομική Εύρώπη ό­ταν αυτή δέν προοδεύει στό ρυθμό του­λάχιστον τών ανταγωνιστών της. Κάπου τά λόγια ξεπερνούν τήν πραγματικότητα. Δέν είμαι οικονομολόγος άλλά οί ε­παΐοντες λένε πώς ή δημοσιοποίηση τής ευρωπαϊκής οικονομίας φθάνει σέ άγνω­στα γιά τίς ΗΠ Α καί Ιαπωνία επίπεδα. Πώς μειονεκτούμε στό απαγορευτικό κόστος εργασίας, μέ αποτέλεσμα τήν ανεργία. Πώς, αρνούμενη τήν βίαιη προσαρμογή ή Εύρώπη καταδικάζεται σέ βαθμιαία κα­τάπτωση.
    Τί άλλο νά προσθέσουμε τώρα άπ' τήν υ­περβολική κοινωνικοποίηση, τό απαγο­ρευτικό κόστος παραγωγής καί τήν δίνη τής ύφεσης;
    Αυτά γιά τίς μεγάλες χώρες. Καί άν προσθέσουμε τόν κίνδυνο εμπορικών ελλειμμάτων καί τίς απρόβλεπτες τάσεις πληθωρισμού γιά τίς μικρές καί φτωχές τού νότου, τό πρόβλημα γιά τό μέλλον τής κοινότητας είναι δυσχερέστατο. Θά μπορούσαν νά επιλυθούν πολλά προ­βλήματα, άν ή οικονομία παραχωρούσε τό προβάδισμα στήν πολιτική ή στρατηγι­κή, κινητήριες δυνάμεις ενδεχομένης ε­νοποίησης. Δυστυχώς οί μεγάλες, ώς έπί τό πλείστον, χώρες δέν διαθέτουν τήν ευελιξία πού απαιτείται γιά μιά τέτοια προσέγγιση ένώ ό δρόμος τής Γερμα­νίας, όπως έχω αναφερθεί καί παλαιότε­ρα, είναι διαφορετικός. Άλλά, είτε τό θέλουμε είτε όχι, τό ευρωπαϊκό πρόβλη­μα συνταυτίζεται μέ τό γερμανικό. Ό φόβος τών λοιπών Ευρωπαίων, μήπως ενδώσουν στή γερμανοφοβία, τούς απα­γορεύει νά τό ομολογήσουν. Έμεΐς δέν θά αρκεσθούμε σέ φιλολογία, άλλά θά ε­ρωτήσουμε:
    Ποιά θά είναι ή εξέλιξη τής Ευρώπης όταν ή Γερμανία θ' αγωνίζεται σθεναρώς γιά νά βρει καί πάλι τήν χαμένη της ταυτότητα στό κέντρο τής Ευρώπης; Ήδη άρχισαν τά πρώτα κονταροχτυπήματα καί μέ τούς Αμερικανούς καί τούς Βρεττανούς. Πιστεύουμε, πώς τήν ιστο­ρικής σημασίας φράση: «ή Γερμανία υπε­ράνω όλων» υποκαθιστά ή επιθυμία «ή Γερμανία πρίν άπ' όλα».
    Κάπου έδώ παίζει βασικό ρόλο καί ή Μό­σχα, πού αρχίζει τήν πίεση, παρά τά δόγ­ματα Γκορμπατσώφ.Λέμε επομένως: σοβιετική πίεση πρός δυσμάς, αμερικανική απομάκρυνση άπ' τήν Γηραιά Ήπειρο, επανάκτηση Γερμα­νικής ταυτότητος. Είναι τρία σημαντικά φαινόμενα πού καθορίζουν, συνολικά τή στρατηγική μοίρα τής Ευρώπης καθώς αυτή θά χειροτερεύει μέ τήν οικονομική παρακμή καί τήν δημογραφική καθίζηση. Αυτή τήν πραγματικότητα, θάχουν ν' αν­τιμετωπίσουν οί Ευρωπαίοι, τά επόμενα 20 χρόνια. Σ' αυτό τό σενάριο, οί Έλλη­νες εθνικιστές πρέπει να απαντήσουν, νά συμβάλλουν, νά προασπίσουν, νά πά­ρουν θέση μέσα στό Ευρωκοινοβούλιο μέ εκπροσώπους τους.
    Αν αρκεσθούμε σ' ευχολόγια, σέ πομπώδεις-έορταστικές εκδηλώσεις καί γυρολογίστικο αλισβερίσι, όπως οί άλλοι, τό τί θά συμβεί, μπορούμε νά τό προβλέ­ψουμε άπό τώρα. Άπό τό πιθανότερο έως τό τυχαίο, τρία σενάρια διαγράφονται.
    Όλα τά σενάρια θεωρούν αποφασιστική τήν εξέλιξη της Γερμανίας. Ή δυναμική της καί οί αντι­δράσεις της στά ενδεχόμενα εξωτερικά γεγονότα, ίδιαίτερα στήν "Ανατολή, ρυθ­μίζουν καί στίς τρεις περιπτώσεις, το πε­πρωμένο τής Ευρώπης. Τό πρώτο ίσως τό πιθανότερο, είναι ή Εύρώπη Χονγκ-Κόνγκ. Αυτό προεκτείνει, χωρίς υπερβο­λές, τίς τάσεις καί τήν διαιώνιση τής κίνη­σης τής Γερμανίας πρός τήν αναζήτηση τού εαυτού της. Τό δεύτερο απαιτεί γε­γονότα καί συγκεκριμένα στίς ανατολι­κές χώρες. Οί ανακατατάξεις καί οί με­ταρρυθμίσεις, στό άλλοτε σιδηρούν πα­ραπέτασμα, θά ανατρέψουν τήν πολιτι­στική κοινωνιολογική καί στρατηγική ε­ξέλιξη τής Δύσης, έστω καί άν δέν επη­ρεάσει τήν οικονομική καί δημογραφική της μοίρα. Τό τρίτο, φαίνεται, παράδοξα ακόμη πιό τυχαίο, άπ' ότι τό δεύτερο. Τό έν αγρυπνία όνειρο μίας Ευρώπης, μοιά­ζει ακόμα πιό απομακρυσμένο, γιά τίς προσεχείς δεκαετίες, άπό τήν κατάρρευ­ση τών Λαϊκών Δημοκρατιών τών κομ­μουνιστικών χωρών.
    Έάν ή Εύρώπη εξε­λιχθεί μακροχρόνια σ' ένα άκμάζον σχε­τικά, άλλά κουρασμένο Χονγκ Κόνγκ, μιάς σχετικής σοβιετικής αυτοκρατο­ρίας, δέν πρέπει νά μέμφεται κανέναν άλλον παρά τόν εαυτόν της. Θά είμαστε οί μοναδικοί ένοχοι τής περιθωριοποίη­σης μας. Οι λύσεις, ή τακτική, ή προάσπι­σης δέν είναι θέμα κάποιων είσηγήσεων. Είναι αγώνας μακροχρόνιος, προγραμ­ματισμένος, συντονισμένος μέ όλους τούς Ευρωπαίους πού σκέπτονται ρεαλι­στικά καί όχι στίς στιγμιαίες εξάρσεις καί φανφάρες. Ό δρόμος είναι μακρύς, ό α­γώνας θάναι πολυμέτωπος καί δύσκο­λος, όχι όμως άσκοπος. Καί άς μήν ξε­χνάμε, σέ ώρισμένα χρονικά περιθώρια, καλό θάναι νά εναρμονιζόμαστε μέ τήν σκέψη τού Σαλαζάρ:
    Ότι δηλαδή, ένα πα­νάρχαιο έθνος έχει καί κάποιες ανάγκες μοναξιάς του. Ένα πανάρχαιο έθνος, έ­λεγε μοιάζει μέ τήν ζωή ενός άνθρωπου. Τό έθνος μπορεί νά ενωθεί μέ άλλα καί νά συμπορευθεί πρός τά ευρωπαϊκά ο­ράματα, όμως ή ψυχή καί τό σώμα του πα­ραμένουν εσαεί άθικτα. "Οπως ό άνθρω­πος, μέσα στό πέρασμα τού χρόνου, αι­σθάνεται τήν ανάγκη τής μοναξιάς, τήν πρωτοτυπία στή δράση καί στόν στοχα­σμό, τό ίδιο συμβαίνει στό έθνος μέ πα­νάρχαιες ιστορικές καταβολές.
    Ή Μονα­ξιά συναγωνιστές μου καί φίλοι, πού ανα­φέρεται ό Σαλαζάρ δέν σημαίνει αντιευ­ρωπαϊσμό, άλλά προσεκτική ψηλάφηση του αντικειμένου. Σημαίνει άργά καί στα­θερά βήματα πρός τόν επίμαχο χώρο, ση­μαίνει στιγμές μοναχικού αγώνα, στιγμές συλλογικής πάλης μέ τούς λοιπούς Ευ­ρωπαίους, σημαίνει τέλος, πώς δέν είναι χρυσός ότι λάμπει στόν ήλιο. Λέμε ναι στήν Εύρώπη τών Εθνών, άλλά μεγαλύτερο ναι, λέμε στόν μοναχικό α­γώνα του έθνους. Λέμε ναι στή συλλογι­κή δράση τών Ευρωπαίων άλλά λέμε με­γαλύτερο καί στήν επιβολή τοϋ ήρωϊκοϋ τρόπου ζωής τοϋ αρχαιοτάτου ελληνι­σμού.] Το κείμενο της προφητικής εισηγήσεως του Θεόδωρου Καραμπέτσου το 1989, στο 4ο Συνέδριο του ΕΝ.Ε.Κ..
  11. ↑ «Οι αντιδραστικοί» Ολόκληρο το βιβλίο (pdf format)
  12. ↑ [Εφημερίδα «21ος Αιών», 16 Ιουνίου 1996]
  13. ↑ Πέρασαν 40 ημέρες από τον θάνατο του Θόδωρου Καραμπέτσου. Γιάννης Σχοινάς, Εφημερίδα «Ενημέρωση Πελοποννήσου», Ηλεκτρονική έκδοση, Σάββατο 19 Ιουλίου 2014.




Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Θεόδωρος_Καραμπέτσος&oldid=119026»