Πίνο Ράουτι

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Giuseppe, [Pino], Umberto Rauti, [Πίνο Ράουτι], Ιταλός εθνικιστής διανοούμενος, δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός που διατέλεσε Γραμματέας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, [«Movimento Sociale Italiano», σε συντομογραφία «M.S.I.»], βουλευτής και ευρωβουλευτής του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1926 στο Cardinale της επαρχίας του Catanzaro στην Καλαβρία της Σικελίας και πέθανε [1] [2] στις 2 Νοεμβρίου 2012 στη Ρώμη. Η εξόδιος ακολουθία της σορού του έγινε στις 5 Νοεμβρίου στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου της Ρώμης [3].

Pino Rauti

Ήταν παντρεμένος και με τη σύζυγό του είχαν αποκτήσει μία κόρη, την Ισαβέλλα Ράουτι, [Isabella Rauti], μετέπειτα σύζυγο του Τζιάννι Αλεμάνο, [Gianni Alemanno], Ιταλού εθνικιστή πολιτικού, βουλευτή του M.S.I. και υπουργού Γεωργίας στην Ιταλία, που διατέλεσε από τον Απρίλιο του 2008 για μια τετραετία, εκλεγμένος δήμαρχος της Ρώμης.

Βιογραφία

Ο Ράουτι ήταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ρώμης και εργάστηκε πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος. Το 1943 κατατάχθηκε και υπηρέτησε στις τάξεις των εθνικιστών της «Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας» [«Guarda Nazionale Repubblicana»], γνωστής ως «Δημοκρατίας του Σαλό», ενώ στη συνέχεια επέλεξε την αυτοεξορία και στη διάρκεια της κατατάχθηκε στην Ισπανική Λεγεώνα. Το 1946 συμμετείχε στην ίδρυση του κόμματος «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα», [M.S.I., «Movimento SocialeItaliano»], ενώ στις αρχές του 1950 συμμετείχε στη συγκρότηση οργανώσεως F.A.R., [«Fasci di Azione Rivoluzionaria»], ως τις 24 Μαΐου 1951 που διαλύθηκε, ύστερα από δύο βομβιστικές επιθέσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών και την Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στη Ρώμη. Τότε ο Ράουτι συνελήφθη, μαζί με πολλά από τα μέλη της οργανώσεως μεταξύ τους οι Fausto Gianfranceschi, Clemente Graziani, Petronio Franco, Franco Dragoni, Flaminio Capotondi και ο Ιταλός επίσης εθνικιστής φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα, [Julius Evola], που τον αποκαλούσαν «Μαύρο Βαρόνο». Όλοι τους οδηγήθηκαν σε σε δίκη με την κατηγορία της «ανασύστασης του εκτός νόμου φασιστικού κινήματος» και μετά από ακροαματική διαδικασία η οποία έληξε στις 20 Νοεμβρίου 1951, μετά από 13 μήνες στη φυλακή, αθωώθηκαν οι περισσότεροι από τους παραπεμφθέντες, μεταξύ τους ο Ράουτι και ο Ιούλιος Έβολα.

Ordine Nuovo

Ordine Nuovo

Το 1954 ο Πίνο ίδρυσε το Κέντρο Μελετών «Νέα Τάξη», [Centro Studi «Ordine Nuovo»] [4], με σύμβολο το Διπλό Πέλεκυ, γνωστό ως Λάβρυς, χαρακτηριστικό σύμβολο του Μινωικού και άλλων πολιτισμών της αρχαίας εποχής, μια αυτόνομη Εθνικιστική οργάνωση που λειτούργησε παράλληλα ως ιδεολογική τάση μέσα στα πλαίσια του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος. Η επιλογή του Διπλού Πέλεκυ σχετίζεται ή με το Νόμο της Δράσεως και της Αντιδράσεως που υπάρχει στη Φύση, ή συμβόλιζε τον Ιανό, διπρόσωπο θεό των Ρωμαίων. Σύμφωνα όμως με άλλη εξήγησε η μια κόψη του συμβόλιζε τον αγώνα κατά των εχθρών, ενώ η άλλη την εσωτερική μάχη του ατόμου εναντίον του εαυτού του, με στόχο την ανύψωσή του προς την Τελειότητα.

Το 1956 από κοινού με άλλα σημαντικά στελέχη του Κινήματος της «Νέας Τάξεως», μεταξύ τους oι Φράνκο Φρέντα, Κλεμέντε Γκρατσιάνι, Φάουστο Τζιανφραντσέσκι και Φράνκο Πετρόνιο, αποχώρησαν από το «Movimento Sociale Italiano», καθώς διαφώνησαν με την αστική, φιλοκαπιταλιστική και εν γένει φιλοαμερικανική πολιτική του κόμματος. To 1959 ο Στέφανο ντελε Κιάε, ως τότε μέλος της οργανώσεως αποχώρησε και ίδρυσε την Εθνική Πρωτοπορία, [Avanguardia Nazionale], όμως το 1969 η πλειονότητα των μελών και των δύο οργανώσεων επέστρεψαν στο M.S.I. τα ηγετικά στελέχη της Ordine Nuovo Κλεμέντε Γκρατσιάνι, Έλιο Μασαγκράντε και Σαλβατόρε Φράντσια, οι οποίο συνελήφθησαν το 1971 ύστερα από μια αστυνομική επιδρομή που ανακάλυψε στο κρησφύγετο τους όπλα και σχέδια ανατρεπτικών ενεργειών.

Πολιτιστική δράση

Ίδρυσε στη Ρώμη το Εθνικιστικό βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο «Europa», [Ευρώπη], μέσα από τον οποίο εκδόθηκαν βιβλία Πολιτικής, Ιστορίας, Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας, Εσωτερισμού, Θρησκειών, Παραδόσεων, Αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, αλλά και έργα φιλοσόφων και διανοητών όπως οι Φρειδερίκος Νίτσε, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Όσβαλντ Σπένγκλερ, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, Ιούλιος Έβολα, Τζιοβάνι Τζεντίλε, Μάσσιμο Σκαλίτζερο, Ερνστ Γιούνγκερ, Χανς Γκύντερ, Ζωρζ Ντυμεζίλ, Βιλφρέντο Παρέτο, Άρνολντ Γκέλεν, Αλαίν ντε Μπενουά, Έζρα Πάουντ, Γιούκιο Μισίμα, Πιέρ Ντριέ Λα Ροσέλ, Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, Κνουτ Χάμσουν, Γκαμπριέλε Ντ’ Αννούντσιο, Τζ. Ρ. Τόλκιν, και άλλων λογοτεχνών. Παράλληλα από τον εκδοτικό οίκο κυκλοφόρησαν βιβλία αναθεωρητών ιστορικών για το «Ολοκαύτωμα» και τα «εγκλήματα του φασισμού», βιβλία που αναφέρονται στα εγκλήματα των συμμάχων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και τίτλοι ιδεολογικού περιεχομένου, πολιτικής, οικονομίας και οικολογίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήταν ο διευθυντής και αρχισυντάκτης της δεκαπενθήμερης εφημερίδας «Linea», [Γραμμή], η οποία εμπεριείχε στην ύλη της άρθρα πολιτικής επικαιρότητας, ιστορικά και ιδεολογικά άρθρα, συνεντεύξεις πολιτικών, διανοητών, καλλιτεχνών αλλά και επιστημόνων όπως ο Κόνραντ Λόρεντς, Γερμανός ιατρός κάτοχος του Νόμπελ Ιατρικής, που θεωρείται ο «πατέρας» της Ηθολογίας, η Επιστήμη της συμπεριφοράς του Ανθρώπου και των ζώων και ο «πατέρας» της Κοινωνιοβιολογίας Έντουαρντ Γουίλσον.

Ήταν επίσης ο εμπνευστής και δημιουργός οργανώσεων Νέων όπως το «Κίνημα άνεργων Νέων», οι «Ομάδες Οικολογικών Ερευνών», οι οργανώσεις γυναικών του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, αλλά και δεκάδων ραδιοφωνικών σταθμών και πολιτιστικών κέντρων σε μια σειρά από πόλεις της Ιταλίας. Δημιούργησε τις κατασκηνώσεις «Hobbit», τίτλο που εμπνεύστηκε από το ομώνυμο μυθιστόρημα φανταστικής λογοτεχνίας του Βρετανού συγγραφέα J. J. Tolkien, στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες νέοι Ιταλοί αλλά και Ευρωπαίοι εθνικιστές. Έδωσε έμφαση στην ανάγκη της δημιουργίας κοινοτήτων, στη συμμετοχή των εθνικιστών στην λύση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι τοπικές κοινωνίες, καθώς και στον εθελοντισμό, μέσα από τις τάξεις της «Casa Pound», που δραστηριοποιείται σχεδόν σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Ιταλίας. Παράλληλα έθεσε ως προτεραιότητα την «μεταπολιτική» και δημιούργησε με τις πρωτοβουλίες του τις βάσεις για την κατάργηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς στους χώρους της διανοήσεως και των μέσων Μαζικής Ενημερώσεως και για το σύνολο του ιδεολογικού του έργου χαρακτηρίστηκε ως ο «Μαύρος Γκράμσι».

Δικαστικές διώξεις

Στις 4 Μαρτίου 1972 εκδόθηκε εναντίον του ένταλμα συλλήψεως από δικαστή του Τρεβίζο για τις βομβιστικές επιθέσεις σε τρένο στις 8 και στις 9 Αυγούστου 1969, ενώ το κατηγορητήριο επεκτάθηκε και συμπεριέλαβε τις επιθέσεις της 12ης Δεκεμβρίου. Στις 21 Νοεμβρίου 1973 τριάντα μέλη της «Νέας Τάξεως», καταδικάστηκαν για προσπάθεια ανασυστάσεως του Φασιστικού κόμματος και αποφασίστηκε η διάλυση της. Στη συνέχεια ασκήθηκε εναντίον του δίωξη για τη σφαγή στην Piazza della Loggia της Brescia και στις 15 Μαΐου 2008 παραπέμφθηκε σε δίκη όμως στις 16 Νοεμβρίου 2010 αθωώθηκε, λόγω ελλείψεως αποδεικτικών στοιχείων.

Κομματικά αξιώματα

Ο Ράουτι παρέμεινε εκτός του M.S.I. από το 1956 έως το 1969, όταν επανεντάχθηκε και κατέλαβε θέση στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Εκλέγονταν συνεχώς βουλευτής στην Βουλή των αντιπροσώπων στις εκλογές τα έτη 1972, 1976, 1979, 1983, 1987, 1992 και 1994 και στη συνέχεια έως το 1999 ευρωβουλευτής. Δημιούργησε σταθερή και μαχητική αντιπολίτευση μέσα στις τάξεις του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, αποκτώντας τεράστια επιρροή στην Νεολαία του, στο «Μέτωπο της Νεολαίας», [Fronte della Gioventu], ενώ και ο Τζόρτζιο Αλμιράντε, [Giorgio Almirante], τότε Γενικός Γραμματέας του Κινήματος αναγνώρισε και σεβάστηκε την ιδεολογική του άποψη. Θεωρούσε ότι η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία, ο σοσιαλμαρξισμός και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αποτελούν τους βασικούς εχθρούς που οδηγούν τους λαούς της Ευρώπης στον εκφυλισμό και τη διάλυση [5] [6].

Στο ΧΙΙ συνέδριο του MSI το 1979, εξελέγη αναπληρωτής γραμματέας και στις 14 Δεκεμβρίου 1987, στο XV Συνέδριο της MSI στο Sorrento ήταν υποψήφιος για την εκλογή του ως γραμματέας, αλλά ηττήθηκε από τον Gianfranco Fini, ο οποίος υποστηρίχθηκε από τον Giorgio Almirante, απερχόμενο γραμματέα του κόμματος, που ήταν σοβαρά άρρωστος. Τελικά το 1990 ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Κόμματος, όμως τον Ιούλιο του 1991, μετά από την υποχώρηση στο 3,9% των ποσοστών του Κινήματος στις περιφερειακές εκλογές, το χειρότερο μεταπολεμικό αποτέλεσμα, η Κεντρική Επιτροπή επανέφερε στη θέση του Γενικού Γραμματέα τον μετριοπαθή Τζιανφράνκο Φίνι. Μέχρι το θάνατο του Τζόρτζο Αλμιράντε το 1988, το M.S.I. διακήρυττε την αφοσίωση του στην παράδοση του Μπενίτο Μουσολίνι. Ο Τζανφράνκο Φίνι, διάδοχος του Αλμιράντε, που μέχρι το 1994 είχε την τάση να παρουσιάζει τον Μουσολίνι ως τον σπουδαιότερο πολιτικό του αιώνα, άρχισε να κατευθύνει το κόμμα του προς το μεσαίο χώρο, που ήταν διαθέσιμος έπειτα από την κατάρρευση της χριστιανοδημοκρατικής κυβερνήσεως στις εκλογές του 1992. Τον Ιανουάριο του 1994 το M.S.I. άλλαξε την ονομασία του σε «Εθνική Συμμαχία» [Alleanza Nationale]. Το ιδρυτικό συνέδριο του Αlleαnza Nationale στις 3 Μαρτίου του 1995, διακήρυξε ότι η Ευρώπη είχε μπει σε μια εποχή, στην οποία δεν είχε καμία απολύτως θέση η συνεχιζόμενη νοσταλγία των μελών του κόμματος για τον Μουσολίνι. Έτσι ο Φίνι μπόρεσε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, αφού οι εκλογές του 1994 έθεσαν τέλος σε περίπου πενήντα χρόνια χριστιανοδημοκρατικής διακυβερνήσεως, και ξανά στη δεύτερη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι (2001-2006). Ο Ράουτι που ήταν αντίθετος με την μετονομασία, αποχώρησε και ίδρυσε το κόμμα «Movimento Sociale-Fiamma Tricolore», [«Κοινωνικό Κίνημα -Τρίχρωμη Φλόγα»], ενώ το 2004 ίδρυσε το «Movimento Idea Sociale», [«Κίνημα Κοινωνική Ιδέα»], και ως επικεφαλής του συμμετείχε στις ευρωεκλογές του 2004 και στις περιφερειακές εκλογές του 2005, συγκεντρώνοντας 0,1% των ψήφων. Στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν συνεργάστηκε με τον Μπερλουσκόνι, όμως τα περισσότερα από τα μέλη του «Κινήματος Κοινωνική Ιδέα» [M.I.S.] προσχώρησαν στο κόμμα «Forza Nuova», [«Νέα Δύναμη»], του Ρομπέρτο Φιόρε.

Οι σχέσεις του με την Ελλάδα

Pino Rauti

Το όνομα του Ράουτι ενεπλάκη με το καθεστώς της «21ης Απριλίου 1967» και τα Ιταλικά περιοδικά «Panorama» και «Espresso», που ήταν φιλικά στην Αριστερά, έγραψαν ότι ανήκε στους υποστηρικτές του Ελληνικού καθεστώτος, κατηγορία που επανέλαβαν και Ελληνικές εφημερίδες μετά το 1974. Κατηγορήθηκε ακόμη ότι στις 16 Απριλίου 1968 μαζί με 51 άλλους εθνικιστές και από κοινού με τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, τότε αρχηγό του Κόμματος «4η Αυγούστου», αποτελούσαν σύνδεσμο μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών Εθνικιστών, πολλοί από τους οποίους είχαν φιλοξενηθεί –σύμφωνα με τα δημοσιεύματα- στην Ελλάδα [7], όπου ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν Έλληνες στον ένοπλο αγώνα και στις τεχνικές της διεισδύσεως. Οι κατηγορίες αυτές προκάλεσαν δικαστικές διώξεις σε βάρος τους, χωρίς να αποδειχθεί οτιδήποτε.

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο επίσημο πόρισμα που συντάχθηκε ύστερα από την έρευνα επιτροπής της Ιταλικής Γερουσίας, η οποία συγκροτήθηκε με νόμο το Μάιο του 1988 και ολοκλήρωσε τις εργασίες της το 2001, με πρόεδρο το Giovanni Pellegrino, γερουσιαστή της Δημοκρατικής Αριστεράς, «...Την άνοιξη του 1968 οργανώθηκε από τον «Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας», [«Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.»] με πρωταγωνιστές τους Σπύρο Σταθόπουλο και Θόδωρο Καραμπέτσο [8] μια «εκδρομή» στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Στην περιοδεία ήταν επικεφαλής ο Πίνο Ράουτι, ο Στέφανο ντελε Κιάε και ο Λόρις Φακινέτι και μερικές δεκάδες μέλη, καθώς και οι ηγέτες της Ordine Nuovo και της Avanguardia Nazionale. Οι συμμετέχοντες έγιναν δεκτοί από την ηγεσία του φιλικού καθεστώτος και στη συνέχεια παρακολούθησαν ένα είδος ταχύρρυθμου μαθήματος για τεχνικές διείσδυσης με σκοπούς ανατρεπτικούς, κάτι που είχε εφαρμοστεί με επιτυχία στην Ελλάδα τον προηγούμενο χρόνο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία, οι «σπουδαστές» αφιερώθηκαν με τη σειρά τους στην εφαρμογή αυτών των τεχνικών, επιδιώκοντας να διεισδύσουν σε ομάδες της άκρας Αριστεράς».

Το τριήμερο από τις 27 έως τις 29 Μαρτίου 1990, με την ιδιότητα του εθνικού γραμματέα του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, συναντήθηκε [9] στη Ρώμη με αντιπροσωπεία του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος που την αποτελούσαν οι Σπύρος Σταθόπουλος και Πολύδωρος Δάκογλου.

Μνήμη Πίνο Ράουτι

Ο Ράουτι που έμεινε γνωστός ως «φασίστας της αριστεράς» [Fascista di sinistra] είναι, ίσως, τη σημαντικότερη εθνικιστική προσωπικότητα διανοητή, φιλοσόφου και ηγέτη, στην Ευρώπη, στη διάρκεια του 20ου και στην 1η δεκαετία του 21ου αιώνα. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του «αριστερό» και με το που εξελέγη πρόεδρος του M.S.I. έθεσε ως στόχο να συγκεντρώσει όλους τους «απογοητευμένους της αριστεράς», οι οποίοι είχαν αντιληφθεί την αποτυχία του κομμουνισμού, αλλά δεν ήταν διατεθειμένοι να αναδιπλωθούν σε συντηρητικές θέσεις. Ο Ράουτι συνέγραψε εκατοντάδες βιβλία, δοκίμια και άρθρα που βρίθουν από ριζοσπαστικές ιδέες, τα οποία αποτελούν πνευματική εργασία περίπου εξήντα χρόνων που επηρέασαν επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν τους αγωνιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας. Ήταν σταθερός υπέρμαχος του ένοπλου ακτιβισμού και κατά καιρούς συμπαραστάθηκε σε όσους εναντιώνονταν στην αστική δημοκρατία, ενώ πρεσβεύοντας τον επαναστατικό «αριστερό Φασισμό» κατάφερε να προσελκύσει και να εντάξει στις τάξεις του εθνικισμού χιλιάδες ανθρώπους με μαρξιστικές ιδέες. Συνεργάστηκε επίσης με τον αντάρτη πόλεων Franco Freda και συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία των ένοπλων πυρήνων N.A.R.

Σχετικά με την μετανάστευση ο Ράουτι έγραψε: 

«...Εμείς οι Ιταλοί γνωρίζουμε ότι μεταναστεύουμε από ανάγκη, όχι για να κάνουμε τουρισμό. Ο μετανάστης λοιπόν για μας είναι κατ’ ανάγκην ένα θύμα. Είναι ένας άνθρωπος πού εγκατέλειψε την γη του, τον τόπο καταγωγής του, μερικές φορές ακόμα και την οικογένεια του. Η μετανάστευση είναι λοιπόν ένα αρνητικό φαινόμενο, αυτό όμως πρέπει να το λέμε μαζί με τους μετανάστες και όχι εναντίον τους ...{...}... Για αυτό καταδικάζουμε σταθερά κάθε μορφή ρατσισμού και ξενοφοβίας. Θυμάμαι ένα ταξίδι πού είχα κάνει στο Μπέρμινχαμ στην Μεγάλη Βρετανία, μαζί με μέλη της επιτροπής Υγείας του Ιταλικού Κοινοβουλίου. Υπάρχουν στο Μπέρμινχαμ περίπου 500.000 μετανάστες πακιστανικής ή τζαμαϊκανής καταγωγής που ζουν σε αξιοθρήνητες συνθήκες. Να βλέπεις αυτά τα πλήθη που περιπλανιόντουσαν κάτω από την βροχή, κάτω από τον σκοτεινό ουρανό, υπήρξε για μένα ένα φρικτό θέαμα. Και έθεσα λοιπόν στον εαυτό μου το ερώτημα: μα τι κάνουν εδώ αυτοί οι άνδρες κι αυτές οι γυναίκες; Ποιος τους αποστέρησε την ταυτότητά τους; Ποιος τους έκανε να έρθουν; Και συναισθάνθηκα για την κατάστασή τους ένα ζωντανό συναίσθημα αλληλεγγύης. Κατάλαβα πραγματικά ότι ήταν τα θύματα ενός συστήματος αλλοτριωτικού, εκριζωτικού του οποίου υφιστάμεθα κι εμείς επίσης τα αποτελέσματα.

Δεν είναι οι μετανάστες που απειλούν την ταυτότητα, μα αυτό το σύστημα που απειλεί συγχρόνως την ταυτότητά τους και την δική μας. Μάχομαι λοιπόν για την ιδιαιτερότητα μας, όπως μάχομαι και για την ιδιαιτερότητα των μεταναστών, δηλαδή με άλλα λόγια για το κοινό μας δικαίωμα να ζήσουμε αρμονικά με την δική μας καταγωγή. Πρέπει λοιπόν να τεθούν κάποιες ερωτήσεις. Ποιός έχει συμφέρον να ξεριζώσει τούς μετανάστες; Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την γη τους και να αποκοπούν από τις παραδόσεις τους; ...{...}... Γνωρίζω πολύ καλά τις δυσκολίες πού γεννά η μετανάστευση στην καθημερινή ζωή, το πρόβλημα της εγκληματικότητας ανηλίκων, της πορνείας κ.λ.π. Δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε παρά μόνο δημιουργώντας θέσεις εργασίας στον Τρίτο Κόσμο και αγωνιζόμενοι εναντίον του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος που καταστρέφει όλες τις συλλογικές ταυτότητες που υπάρχουν στην επιφάνεια της γης, και ασφαλώς χωρίς να ενθαρρύνουμε την διάδοση συναισθημάτων κατά των μεταναστών. Δεν έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε καταστάσεις που ήδη είναι πολύ δραματικές για να παρακινούμε στο μίσος. Και εξ άλλου, νομίζω ότι ό Τρίτος Κόσμος προορίζεται να γίνει ο καλύτερος σύμμαχος των λαών μας, εφόσον ο εχθρός μας είναι κοινός..» [10].

Στην εξόδιο ακολουθία του παραβρέθηκαν φίλοι και συναγωνιστές του από όλο τον κόσμο, καθώς και νέοι, μέλη και οπαδοί εθνικιστικών οργανώσεων και κινημάτων, όπως η «Casa Pound» και η «Forza Nuova». Επίσης παραβρέθηκε και αντιμετώπισε τις σφοδρές διαμαρτυρίες και αποδοκιμασίες των παρόντων, ο Τζιανφράνκο Φίνι, Πρόεδρος του Ιταλικού Κοινοβουλίου και τελευταίος πρώην Γραμματέας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος. Για την προσωπικότητα και το έργο του ο Ρενάτο Σκιφάνι τότε πρόεδρος της Ιταλικής Γερουσίας, δήλωσε ότι: 

«...Χάσαμε έναν από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής και πολιτιστικής μας Ιστορίας...», ενώ ο Πιερ Φερντινάντο Καζίνι, επικεφαλής της «Ένωσης Χριστιανοδημοκρατών και Κεντρώων», [UDC], είπε ότι ήταν «...Ένας διανοούμενος τεράστιου βεληνεκούς, μια πολυσυζητημένη προσωπικότητα, γενναία αλλά και αμφιλεγόμενη, που έχει σημαδέψει μια ολόκληρη περίοδο της νεότερης ιταλικής ιστορίας..» και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, τον αποκάλεσε «...παθιασμένο και πολυσυζητημένο διανοούμενο που υπερασπιζόταν με μεγάλη επιμονή τις πολιτικές του ιδέες...».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. ↑ E' morto Pino Rauti, ex segretario Msi simbolo della destra nostalgica repubblica.it
  2. ↑ Απεβίωσε ο ιδρυτής της "Ordine Nuovo" Πίνο Ράουτι Εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012 (ανακτήθηκε 2ς Φεβρουαρίου 2020).
  3. ↑ Addio a Pino Rauti, simbolo del Msi
  4. ↑ [Η δεκαπενθήμερη εφημερίδα «Όρντινε Νουόβο» («L'Ordine Nuovo», μετάφραση: «Η Νέα Τάξις»), πρωτοεκδόθηκε την Πρωτομαγιά του 1919 στο Τορίνο, με πρωτοβουλία της αριστερής πτέρυγας του «Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος» [P.S.I.], αυτής που μετά από περίπου δύο χρόνια συγκρότησε το «Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας» («P.C.d.'I.»). Διευθυντής ήταν ο Αντόνιο Γκράμσι και η εφημερίδα έφερε την επεξήγηση «εβδομαδιαία επιθεώρηση σοσιαλιστικής κουλτούρας». Ανέπτυξε θεματολογία θεωρίας, συνδικαλιστικά και πολιτικά θέματα αλλά και διεθνείς ανταποκρίσεις-αναλύσεις με επίκεντρο βέβαια τη Σοβιετική Ρωσία, που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της. Με την ίδρυση του Κ.Κ.Ι., στις 21 Ιανουαρίου 1921, το «Όρντινε Νουόβο» αποτέλεσε το καθημερινό επίσημο όργανο του κόμματος μέχρι την άνοδο του Φασισμού υπό τον Μπενίτο Μουσολίνι το 1922, οπότε διακόπηκε η έκδοση του. Τον Μάρτιο του 1924, σε συνθήκες ημιπαρανομίας, επανεκδόθηκε ως θεωρητικό όργανο του Κ.Κ.Ι., με άτακτη περιοδικότητα μέχρι τις αρχές του 1926, οπότε τελικά συνελήφθησαν τα περισσότερα στελέχη του κόμματος, μαζί και ο Γκράμσι, και η εφημερίδα έκλεισε. Στα τέλη της δεκαετίας του '50 οι Ιταλοί εθνικιστές του Πίνο Ράουτι απέκτησαν τον τίτλο, προσθέτοντας σ' αυτόν το μότο των Ες-Ες «Η τιμή μας είναι η πίστη μας», δημιουργώντας την ομώνυμη οργάνωση.]
  5. ↑ [«..η Ευρώπη πρέπει να διακόψει με το δυτικό σύστημα το οποίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο μόνο με την κοινωνία της καταναλώσεως,και πρέπει να καταγγείλει τον αμερικανικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό που προκαλεί φαινόμενα εκριζώσεως και διαβρώσεως της ιστορικής μνήμης. Το να μάχεσαι τον αμερικανισμό και τον φιλοδυτισμό σημαίνει να υπερασπίζεσαι τις πιο αυθεντικές αξίες του ευρωπαίου-ανθρώπου και ταυτοχρόνως να αγωνίζεσαι για την ιδέα των λαών..»] Απόσπασμα από συνέντευξή του
  6. ↑ [«…πίσω από το κάθε Μακ Ντόναλντ υπάρχει η καταστροφή των τροπικών δασών, υπάρχει η ερήμωση του τρίτου κόσμου, υπάρχει η εξολόθρευση των λεγομένων αρχαϊκών φυλών. Όλα αυτά έχουν τραγικές συνέπειες , στις οποίες δεν έχουμε το δικαίωμα να κλείνουμε τα μάτια. Ο καπιταλισμός σκοτώνει την ψυχή των λαών.[…] Γι αυτό εμείς (οι Ιταλοί εθνικιστές του ΜSI) πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να διακόψει με το δυτικό σύστημα το οποίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο μόνο με την κοινωνία της καταναλώσεως, και ότι πρέπει να καταγγείλει τον αμερικανικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό που προκαλεί στην Ιταλία, όπως και αλλού φαινόμενα εκριζώσεως και διαβρώσεως της ιστορικής μνήμης. Το να μάχεσαι τον αμερικανισμό και τον φιλοδυτισμό σημαίνει να υπερασπίζεσαι τις πιο αυθεντικές αξίες του ευρωπαίου-ανθρώπου και ταυτοχρόνως να αγωνίζεσαι για την ιδέα των λαών…»] Απόσπασμα από συνέντευξή του στον Φαμπρίς Λαρός, από το έργο «Φιλελευθερισμός:Εχθρός των λαών», Εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», Αθήνα, 1990
  7. ↑ Η μαύρη κρουαζιέρα-Ιταλοί νεοφασίστες καλεσμένοι του Παπαδόπουλου
  8. ↑ Το σύνδεσμο είχαν ιδρύσει οι Σπύρος Σταθόπουλος και Θόδωρος Καραμπέτσος, τότε φοιτητές και μετέπειτα ο μεν Σταθόπουλος, Διδάκτορας της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Νάπολι, ο οποίος ήταν ενεργό μέλος της F.U.A.N. και του M.S.I., ιδεολογικός μαθητής και προσωπικός φίλος των Αλμιράντε και Ράουτι, ο δε Καραμπέτσος, ιατρός μικρών ζώων στην Κηφισιά.]
  9. ↑ Εθνικιστικό Ντοκουμέντο-Πίνο Ράουτι και Πολύδωρος Δάκογλου-M.S.I. και ΕΝ.Ε.Κ.
  10. ↑ [Απόσπασμα από το βιβλίο «Φιλελευθερισμός: Εχθρός των Λαών», μετάφραση Ανδρέας Δενδρινός, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», Αθήνα 1990.]




Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Πίνο_Ράουτι&oldid=137519»