Εθνικοκοινωνισμός

Από Metapedia
(Ανακατεύθυνση από Εθνοκοινωνισμός)
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Εθνικοκοινωνισμός είναι η απόδοση στην Ελληνική γλώσσα της λέξεως Εθνικοσοσιαλισμός. Πρόκειται για την έκφραση που χαρακτηρίζει την ιδεολογία του ριζοσπαστικού εθνικισμού, όπως εκφράστηκε στον μεσοπόλεμο από το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό του Αδόλφου Χίτλερ, τον Ιταλικό Φασισμό του Μπενίτο Μουσολίνι και τον Ισπανικό Φαλαγγιτισμό των Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα και Φρανθίσκο Φράνκο. Εκφράζει τους τρόπους οργανώσεως και αγώνος εναντίον του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού καθώς και του αντιφυλετικού και αντεθνικού ισοπεδοτισμού των εθνομηδενιστών, είτε προέρχονται από την μαρξιστική αριστερά, είτε από την νεοφιλελεύθερη δεξιά. η επαναστατική ιδεολογία του εθνικοκοινωνισμού, εκφράζει την ιδεολογία της κοινωνικής συνοχής απέναντι στην κυρίαρχη τάξη και είναι αυτή που προσπαθεί να συνενώσει όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας απέναντι στο ληστρικό παρασιτικό κεφάλαιο και τις εξουσιαστικές δομές που παράγει.

Ελληνικός Εθνοκοινωνισμός

Ο ελληνικός εθνικοκοινωνισμός έχει ρίζες στην Ελληνική ιστορία και παράδοση, από τις οποίες αντλεί τις αξίες του. Στηρίζει και αποτελεί μια σύνθεση του ελληνικού εθνικισμού με τον ευρωπαϊκό και εν γενικότερα τον άριο εθνοφυλετισμό ο οποίος δεν καταργεί τις εθνικές ταυτότητες αλλά τις θέτει στο πλαίσιο του φυλετισμού. Η άποψη του εθνοκοινωνισμού για την Εθνική Παιδεία εκπορεύεται από το εθνικό και φυλετικό κράτος κι αποτελεί πρώτιστο μέλημα και υποχρέωση της Πολιτείας. Στηρίζεται στην προώθηση της Πίστεως στην Πατρίδα, τη Θρησκεία και την Οικογένεια, ενώ συνδέει την παροχή της με το εύρος της εθνικής μας πνευματικής κληρονομιάς, με την καλλιέργεια της ιδέας της προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο, καθώς και την αγορά εργασίας, με σκοπό να αξιοποιήσει τις γνώσεις των νέων με πνεύμα αξιοκρατίας.

Ο εθνοκοινωνισμός δεν ταυτίζεται με καμία θρησκεία και θέση του είναι το κοσμικό κράτος, όπου η εξουσία ανήκει στους πολίτες και όχι στα ιερατεία. Ως εκ τούτου δεν αποδέχεται καμία πνευματική θρησκευτική επισκίαση, όμως, αντίθετα με τα κομμουνιστικά καθεστώτα, δεν διώκει τις θρησκείες, τις οποίες δέχεται και αντιμετωπίζει ισότιμα, αρκεί αυτές να περιορίζονται στα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Το εθνικοκοινωνικό κράτος οφείλει να επιβάλει με κάθε τρόπο την ειρήνη μεταξύ των θρησκειών και να απαγορεύσει κάθε υβριστική αντιπαράθεση. Ο εθνικοκοινωνισμός προτείνει την κατάργηση του ταξικού - ολιγαρχικού κράτους και κάθε μορφή ευνοιοκρατίας προς θρησκευτικές οργανώσεις , ολιγαρχικές φατρίες και κομματικές συμμορίες και στηρίζει μέσα από μια κρατική τράπεζα την παραγωγική διαδικασία και το νέο κοινωνικό κράτος της αναδιανομής του πραγματικού παραγόμενου πλούτου. Είναι ένα άλλο πολίτευμα που ορθώνεται πάνω στα ερείπια του ταξικού χριστιανοδημοκρατικού συστήματος.

Στα χρόνια που ο Ελληνισμός ήταν υπόδουλος στους Τούρκους, κορυφαία προσωπικότητα που εξέφραζε την εθνική αυτογνωσία υπήρξε ο Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων ο οποίος συνόψισε τις προοπτικές για την αναστήλωση του ελληνικού έθνους, στις παρακάτω βασικές ιδέες:

  • Ελληνική κρατική υπόσταση και κυριαρχία επί της πατρώας γης με εθνικό λαϊκό στρατό,
  • Επιστροφή στην ελληνική κοσμοθέαση και θρησκεία,
  • Γλώσσα και παιδεία ελληνική, αντιδογματική, στη βάση της αρχαιοελληνικής παράδοσης και της πολυμορφίας του λόγου της,
  • Λαϊκό κοινωνικό κράτος,
  • Πολιτεία νόμου και τάξης που θα μεριμνά για το κοινό καλό και την ευδαιμονία των πολιτών και θα κτυπά το έγκλημα και τον παρασιτισμό.

Στις μέρες μας η έκφραση χαρακτηρίζει και μεγάλο τμήμα Αριστερών Εθνικιστών [1], όπως συμβαίνει, κυρίως, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ο πλέον γνωστοί Έλληνες αριστεροί εθνικιστές είναι ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης και ο δημοσιογράφος Γιώργος Καραμπελιάς. Στην Ευρώπη και στην Ασία υπήρχαν στο παρελθόν Εθνικά Κομμουνιστικά καθεστώτα, σε χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία, η Αλβανία, η Ρουμανία, η Σοβιετική Ένωση στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα, ενώ ανάλογα καθεστώτα υπάρχουν ως τις μέρες μας σε χώρες όπως η Κίνα, η Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Εσωτερική αρθρογραφία

Παραπομπές

  1. [Εφημερίδα «Τα Νέα», 11 Φεβρουαρίου 2015]