Νίκος Σταυρίδης

Ο Νικόλαος Σταυρίδης, Έλληνας εθνικιστής, κωμικός ηθοποιός μία από τις κορυφαίες μορφές του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου με ρόλους που παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στη μνήμη του κοινού, γεννήθηκε στις 6 Απριλίου 1910 στη συνοικία Κατσούνι στο Άνω Βαθύ της Σάμου -τα χρόνια πριν την ενσωμάτωση του νησιού στην Ελλάδα, και πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 1987 στη γενέτειρά του, όπου βρίσκονταν για επίσκεψη στην αδελφή του. Η κηδεία και η ταφή του έγινε στις 14 Δεκεμβρίου 1987 στο νεκροταφείο Κηφισιάς στην Αττική.

Νίκος Σταυρίδης
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 6 Απριλίου 1910
Τόπος: Κατσούνι, Άνω Βαθύ, Σάμος
Σύζυγοι: Ντόρα Καριώτου (1ος γάμος), Ξένη Δράμαλη (2ος γάμος)
Τέκνα: Δανάη Σταυρίδη
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Ηθοποιός
Θάνατος: 12 Δεκεμβρίου 1987
Τόπος: Κατσούνι, Άνω Βαθύ, Σάμος

Παντρεύτηκε με την τότε 27χρονη ηθοποιό Ντόρα Καριώτου, η οποία διαγνώστηκε με καρκινικό εγκεφαλικό όγκο και πέθανε μετά την χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε στην Αγγλία . Ο Σταυρίδης παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο, που διήρκησε μόλις δύο χρόνια, με την Λαρισαία ηθοποιό του μουσικού θεάτρου Ξένη Δράμαλη, ενώ από τον τρίτο του γάμο απέκτησε μία κόρη, την Δανάη, που είναι παντρεμένη στο Λονδίνο, από την οποία έγινε παππούς τεσσάρων εγγονών.

Βιογραφία

Ο Νίκος Σταυρίδης κατάγονταν από πολύτεκνη οικογένεια, της οποίας ήταν το δεύτερο παιδί. Ο πατέρας του ήταν παντοπώλης και ο Νίκος εργάστηκε σε όλη τη διάρκεια της παιδικής του ζωής ως βοηθός του. Είχε έναν αδελφό που πέθανε στην αγκαλιά Παρακολούθησε μαθήματα Δημοτικού και Γυμνασίου στη γενέτειρα του και μαθητής ακόμη πρωταγωνιστούσε σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ τα βράδια εργάζονταν ως μηχανικός προβολής στον κινηματογράφο «Ηραίον». Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και ήταν αθλητής στίβου και άλματος επί κοντώ στο οποίο, σύμφωνα με δική του μαρτυρία , είχε επίδοση 2.10 μέτρα. Παράλληλα συμμετείχε σε παραστάσεις Καραγκιόζη με εισιτήριο και τιμή εισόδου μια δεκάρα, ενώ ήταν ψάλτης στην εκκλησία της ενορίας του. Ως δευτερότοκος γιος πολύτεκνης οικογένειας υπηρέτησε τετράμηνη στρατιωτική θητεία στη Σάμο.

Καλλιτεχνική δραστηριότητα

Νίκος Σταυρίδης

Το 1928 εγκαταστάθηκε στην Αττική και με την βοήθεια του Σαμιώτη πολιτικού Θεμιστοκλή Σοφούλη που ήταν τότε Υπουργός Στρατιωτικών, εργάστηκε αρχικά σε αποθήκη πολεμικού υλικού στον Πειραιά, ταξινομώντας στρατιωτικές αρβύλες κατά μέγεθος, με μισθό που δεν κάλυπτε ούτε τις βασικές βιοποριστικές του ανάγκες. Τον ίδιο χρόνο παρακολούθησε στο θέατρο «Έντεν» στο Θησείο μια θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστή Βασίλη Αυλωνίτη κι έκτοτε αποφάσισε να ασχοληθεί με το μουσικό θέατρο, ζητώντας ακρόαση από τον μαέστρο της παραστάσεως ερμηνεύοντας το «Ταγκό των Ρόδων», ενώ ο σκηνοθέτης του έδωσε την ευκαιρία να κάνει ένα νούμερο με Κούλα Γκιουζέπε, ωστόσο δεν τα κατάφερε και η απογοήτευση ήταν τόσο μεγάλη που αποφάσισε να πάρει ένα μπουκάλι ούζο και να ανέβει στην Ακρόπολη για να αυτοκτονήσει, όμως μεθυσμένος ξέχασε τον λόγο που πήγε στον Ιερό Βράχο.

Ως ηθοποιός εμφανίστηκε το 1929 στο θέατρο «Έντεν», στην μουσική παράσταση «Λοβιτούρα», στην οποία είχε το ρόλο ενός λούστρου που γυάλιζε τα παπούτσια του πρωταγωνιστή Βασίλη Αυλωνίτη και στη συνέχεια συμμετείχε σε επιθεωρήσεις, οπερέτες και παραστάσεις βαριετέ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1940, συγκρότησε για πρώτη φορά δικό του θίασο και έκτοτε συνεργάστηκε με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως η Ρένα Βλαχοπούλου της οποίας υπήρξε ο πρώτος θεατρικός παρτενέρ μετά την επιστροφή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, οι αδελφές Καλουτά, η Καίτη Ντιριντάουα, η Μαρίκα Νέζερ, η Καίτη Μπελίντα, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Σοφία Βέμπο και ο Κώστας Χατζηχρήστος. Τον Οκτώβριο του 1940 επιστρατεύτηκε και συμμετείχε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πολεμώντας στα βουνά της Βορείου Ηπείρου.

Την περίοδο 1954-55 ίδρυσε μαζί με τον Τάκη Μηλιάδη και τη Νανά Σκιαδά το θίασο «Ελληνική Μουσική Κωμωδία», στον οποίο ανέβασε επιθεωρήσεις και έργα πρόζας. Σύμφωνα με δημοσίευμα εφημερίδας της εποχής επέστρεψε στη Σάμο το 1950, για πρώτη φορά μετά την αναχώρηση του σε παιδική ηλικία. Περιόδευσε σε ολόκληρη την Ελλάδα, όμως ταξίδεψε και παρουσίασε θεατρικές παραστάσεις σε κάθε γωνία της Γης, όπου υπήρχαν Έλληνες ομογενείς και μετανάστες. Παράλληλα με το θέατρο πήρε μέρος σε 68 κινηματογραφικές ταινίες. Έκανε πρεμιέρα στη μεγάλη οθόνη το 1950 με την ταινία «Έλα στο θείο» και εμφανίστηκε τελευταία φορά το 1972 στην ταινία «Πως καταντήσαμε Σωτήρη».

Πολιτικές & ιδεολογικές απόψεις

Ο Σταυρίδης, που υπήρξε φανατικός εθνικιστής και υποστηρικτής κάθε πατριωτικής δράσεως, μετά την επικράτηση της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 υπό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο συμμετείχε στις εορταστικές επετείους που διοργανώνονταν στο Παναθηναϊκό Στάδιο από κοινού με πολλούς άλλους κορυφαίους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου αλλά και επιφανείς εκπροσώπους της μουσικής σκηνής.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, είχε αποκαλύψει ότι η αποχώρηση του από τη σκηνή θα σήμαινε και το τέλος της ζωής του. Η κατώτερη σύνταξη που του αναλογούσε ήταν 7.000 δραχμές. «Δεν θέλω σύνταξη παρηγοριάς. Προτιμώ να πεθάνω, πριν αναγκαστώ να πάρω αυτά τα χρήματα. Θα είναι μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια. Δεν θα μπορέσω να ζήσω», είπε στην δημοσιογράφο. Εγκατέλειψε την θεατρική σκηνή πριν ξεθωριάσει η εικόνα του και όπως είπε πήρε την απόφαση για να μην ακούσει την έκφραση «ο καημένος». Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του κοντά στην οικογένεια της Μαρίνας Παυλίδη, κόρη της ηθοποιού και τελευταίας του συντρόφου, στο σπίτι του στη Κάτω Κηφισιά.

Φιλμογραφία

Ο Σταυρίδης, που όπως πολλοί πρωταγωνιστές της γενιάς του ξεκίνησε την καριέρα του στον κινηματογράφο σε σχετικά μεγάλη ηλικία, διακρίθηκε και στις κινηματογραφικές εμφανίσεις του, όπου συνεργάστηκε με τον Νίκο Τσιφόρο, τον Ορέστη Λάσκο, τον Πάνο Γλυκοφρύδη, τον Αλέκο Σακελλάριο, τον Γρηγόρη Γρηγορίου, τον Κώστα Ανδρίτσο αλλά και πολλούς άλλους κορυφαίους παραγωγούς, σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα ιερά τέρατα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, που σφράγισε με το χιούμορ του, τις μοναδικές γκριμάτσες του και το ταλέντο του τη θρυλική εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου. Μεταξύ των περίπου 120 παρουσιών του στον κινηματογράφο, συγκαταλέγονται οι ταινίες:

• «Έλα στο θείο...» το 1950,
• «Οι παπατζήδες» το 1954,
• «Η ωραία των Αθηνών» το 1954,
• «Καταδικασμένη κι από το παιδί της» το 1955,
• «Φτώχεια, έρως και κομπίνες το 1956,
• «Γραφείο συνοικεσίων» το 1956,
• «Τρία παιδιά Βολιώτικα» το 1957,
• «Τζιπ, περίπτερο κι αγάπη» το 1957,
• «Μπάρμπα Γιάννης ο κανατάς» το 1957,
• «Κέφι, γλέντι και φιγούρα» το 1958,
• «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση» το 1958,
• «Γερακίνα» το 1958,
• «Περιπλανώμενοι Ιουδαίοι» το 1959,
• «Τρεις μάγκες στο Παρθεναγωγείο» το 1959,
• «Οι δοσατζήδες» το 1959,
• «Η Λιλή κι ο μουρντάρης» το 1959,
• «Ανθισμένη αμυγδαλιά» το 1959,
• «Δουλειές με φούντες» το 1959,
• «Τα κίτρινα γάντια» το 1960,
• «Η σουσουράδα» το 1960,
• «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα» το 1960,
• «Δυο χιλιάδες ναύτες και ένα κορίτσι» το 1960,
• «Διαβόλου κάλτσα» το 1960,
• «Ευτυχώς... τρελάθηκα!» το 1961,
• «Μάνα μου τον αγάπησα» το 1961,
• «Ο παλληκαράς» το 1961,
• «Φτωχαδάκια και λεφτάδες» το 1961,
• «Δέκα μέρες στο Παρίσι» το 1962
• «Κορόιδο γαμπρέ» το 1962,
• «Η Αθήνα τη νύχτα» το 1962,
• «Η Ελληνίδα και ο έρωτας» το 1962,
• «Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης» το 1962,
• «Ο γαμπρός μου ο δικηγόρος» το 1962,
• «Ο αδελφός μου ο τροχονόμος» το 1963,
• «7 μέρες ψέματα» το 1963,
• «Ζητείται τίμιος» το 1963,
• «Ο διαιτητής» το 1963,
• «Οι σκανδαλιάρηδες» το 1963,
• «Τρίτη και 13» το 1963,
• «Κόσμος και κοσμάκης» το 1964,
• «Εξωτικές βιταμίνες» το 1964,
• «Ο λαγοπόδαρος» το 1964,
• «Μπετόβεν και μπουζούκι» το 1965,
• «Υιέ μου, υιέ μου» το 1965,
• «Φτωχό μου σπουργιτάκι» το 1965,
• «Εισπράκτωρ 007» το 1966,
• «Ο εξυπνάκιας» το 1966,
• «Η παιχνιδιάρα» το 1967,
• «Ο ανακατωσούρας» το 1967,
• «Ο χαζομπαμπάς» το 1967,
• «Η θυρωρίνα» το 1968,
• «Θα τα κάψω τα λεφτά μου» το 1968,
• «Ο πιο καλός ο μαθητής» το 1968,
• «Ψυχραιμία Ναπολέων» το 1968,
• «Ξύπνα καημένε Περικλή» το 1969,
• «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» το 1969,
• «Ο θαυματοποιός» το 1969,
• «Το αφεντικό μου ήταν κορόιδο» το 1969,
• «Τρεις τρελοί για δέσιμο» το 1969,
• «Οι 4 άσσοι» το 1970,
• «Αριστοτέλης ο επιπόλαιος» το 1970,
• «Ο ξεροκέφαλος» το 1970,
• «Οι τρεις ψεύτες» το 1970,
• «Δυο μοντέρνοι γλεντζέδες» το 1971,
• «Ο καουμπόη του Μεταξουργείου» το 1971,
• «Ο παραγιός μου ο ραλίστας» το 1971,
• «Τα ομορφόπαιδα» το 1971,
• «Ο άνθρωπος ρολόι» το 1972,
• «Ο θείος μου ο Ιπποκράτης» το 1972,
• «Πως καταντήσαμε Σωτήρη» το 1972.

Μνήμη Νίκου Σταυρίδη

Η φωνή τενόρου που διέθετε ο Σταυρίδης, ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του ο «πονηρός Σαμιώτης», ήταν ένα από τα μεγάλα χαρίσματα του κι αυτή που του άνοιξε το δρόμο για το Μουσικό Θέατρο. Πρωταγωνίστησε σε περισσότερα από 100 έργα που απογείωσαν την επιθεώρηση. Πολύπλευρος ηθοποιός, διέθετε πηγαίο αυτοσχεδιαστικό ταλέντο που τον βοήθησε να παίζει αβίαστα. Είχε χαρακτηριστικό περίεργο γέλιο, δυνατό και κοφτό, που διαχειριζόταν όπως ήθελε κι εκεί που ξεκαρδιζόταν, εκεί απότομα σοβάρευε. Έμεινε στην ιστορία για τις μοναδικές εκφράσεις του προσώπου του, για το ξεκαρδιστικό βλέμμα απορίας που έπαιρνε και την πληθωρική του κίνηση. Υπήρξε σπουδαίος κωμικός, που αν και αδικήθηκε από τους ρόλους και τις ταινίες που συμμετείχε, επαναλαμβάνοντας συνεχώς παρόμοιους χαρακτήρες, στηριγμένες σε σενάρια κατώτερα από τα ταλέντα του, κατέκτησε την αγάπη του κοινού, με αξιοθαύμαστες ερμηνείες, χαρακτηριστικές του καλοσυνάτου χαρακτήρα του, της απλότητας και της ευγένειάς του. Σημαντικοί ηθοποιοί όπως ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Γιάννης Γκιωνάκης και ο Σωτήρης Μουστάκας τον θεωρούσαν σπουδαίο δάσκαλο. Ως άνθρωπος ο Σταυρίδης υπήρξε ιδιαίτερα απλός και προσιτός κι έζησε ήρεμη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητος.

Ήταν φανατικός οπαδός του συλλόγου «Ολυμπιακός» και στην ημερήσια αθλητική εφημερίδα «Φως» των Σπορ έχει δημοσιευθεί σχόλιο που συνοδεύονταν από φωτογραφία, όπου διακρίνεται ο Νίκος Σταυρίδης να ασπάζεται το Γιώργο Σιδέρη, αμέσως μετά την επίτευξη του μοναδικού γκολ που έμελλε να κρίνει το αποτέλεσμα του αγώνα που έγινε στη Ριζούπολη στις 17 Νοεμβρίου 1963, μεταξύ των ομάδων Απόλλωνα Σμύρνης-Ολυμπιακού. Παρακολουθούσε τους αγώνες του Ολυμπιακού και δεν έλειπε ποτέ από τις εξέδρες του σταδίου Γεώργιος Καραϊσκάκης, ενώ συνεχείς ήταν οι αναφορές του από σκηνής στην αγαπημένη του ομάδα, κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Όταν πραγματοποιήθηκε η μεταγραφή του Υβ Τριαντάφυλλου από τον εφοπλιστή Νίκο Γουλανδρή, ο Σταυρίδης φώναζε συνεχώς «Υβ, Υβ, Υβ», που ήταν και το σχετικό σύνθημα της εποχής, ενώ όταν ο ποδοσφαιριστής πήγε στο θέατρο να παρακολουθήσει μια παράσταση, ο Σταυρίδης τον ανέβασε στην σκηνή.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Νίκος Σταυρίδης Εκπομπή «Πρόσωπα Θεάτρου», Ταινιοθήκη Τηλεοράσεως
• O Nίκος Σταυρίδης στη Σάμο Εφημερίδα «Σαμιακόν Βήμα», 12 Δεκεμβρίου 2018
• Νίκος Σταυρίδης. Ο ξεχωριστός ηθοποιός του Ελληνικού κινηματογράφου
• Νίκος Σταυρίδης. Συνέντευξη στον Σωτήρη Κακίση

Βιβλιογραφία

• «Ακόμη σου χρωστάμε, Νίκο: Η ζωή και το έργο του Νίκου Σταυρίδη», Μάκης Μωραΐτης, Αθήνα, εκδόσεις «Καθρέφτης».

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org