Ρένα Κουμιώτη

Η Ειρήνη (Ρένα) Κουμιώτου ή Κουμιώτη όπως έγινε γνωστή, Ελληνίδα εθνικίστρια, καλλιτέχνης που αναδείχθηκε σε μία από τις κορυφαίες Ελληνίδες λαϊκές ερμηνεύτριες, γεννήθηκε στις 3 Μαΐου του 1941 στη Νέα Ιωνία Αττικής και πέθανε τα ξημερώματα της Δευτέρας 3 Απριλίου του 2023 στην Αθήνα. Η εξόδιος ακολουθία της έγινε στις 13:00' της Τρίτης 4 Απριλίου από τον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων του Α' Νεκροταφείο Αθηνών όπου ενταφιάστηκε.

Ρένα Κουμιώτη
Γέννηση: 3 Μαΐου 1941
Τόπος: Νέα Ιωνία, Αττική (Ελλάδα)
Σύζυγος: Σταύρος Σταυρίδης (α' γάμος) Πάζιος (β' γάμος)
Τέκνα: Νικόλαος Σταυρίδης, Αλέξανδρος Πάζιος
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Τραγουδίστρια
Θάνατος: 3 Απριλίου του 2023
Τόπος: Αθήνα, Αττική (Ελλάδα)

Το 1960 παντρεύτηκε -σε πρώτο γάμο- τον Σταύρο Σαββίδη και απέκτησε ένα γιο, το Νίκο Σαββίδη, όμως με το σύζυγο της χώρισαν το 1962. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1977, παντρεύτηκε -σε δεύτερο γάμο που έγινε στο Μόντρεαλ του Καναδά- με τον ομογενή Έλληνα επιχειρηματία Πάζιο και απέκτησε έναν ακόμη γιο, τον Αλέξανδρο Πάζιο.

Βιογραφία

Η Κουμιώτου κατάγονταν από οικογένεια προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Ο πατέρας της Ρένας ήταν από τη Σμύρνη και εργάζονταν ως ναυτικός ενώ η μητέρα της ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Η Ρένα ήταν η μικρότερη από τα τρία παιδιά της οικογένειας Κουμιώτη και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια της ήταν αγόρια. Σε βρεφική ηλικία έχασε την μητέρα της η οποία πέθανε από επιπλοκές του θυρεοειδούς. Μετά το θάνατο της μητέρας των παιδιών η οικογένεια Κουμιώτη εγκατέλειψε το σπίτι στη Νέα Ιωνία και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Δραπετσώνα κι ύστερα στην Κοκκινιά.

Πρώτα χρόνια

Την ανατροφή της Ρένας ανέλαβε η γιαγιά της, από την πλευρά της μητέρα της, ενώ και ο πατέρας της στάθηκε δίπλα της όπως και στα μεγαλύτερα αδέλφια της καθώς επέλεξε να μην δημιουργήσει νέα οικογένεια, ως τον θάνατο του από φυματίωση, ενώ η Ρένα ήταν ακόμη μαθήτρια. Τα πρώτα χρόνια των παιδιών της οικογένειας Κουμιώτη ήταν ήσυχα και φτωχικά όμως αξιοπρεπή. Η Ρένα παρακολούθησε τα μαθήματα του Δημοτικού σχολείου και δεν συνέχισε στο Γυμνάσιο. Μετά την αποφοίτηση της εργάστηκε αρχικά ως κορδελιάστρα, στη συνέχεια σε τυπογραφείο, σε βιοτεχνία κατασκευής παπουτσιών και ως βοηθητική νοσοκόμα στην κλινική Περδίκη που λειτουργούσε στην οδό Πέτρου Ράλλη. Από τα δεκαέξι της χρόνια και για μια πενταετία εργάστηκε στο καπνεργοστάσιο των Αδελφών Παπαστράτου στον Πειραιά. Εκεί γνώρισε και δημιούργησε σχέση με τον Σταύρο Σταυρίδη, τον πρώτο σύζυγο της και πατέρα του μεγάλου της γιου, του Νίκου, τον οποίο παντρεύτηκε κι έζησαν μαζί δύο χρόνια στο Ελληνικό Αττικής επί δύο έτη ως το χωρισμό τους.

Καλλιτεχνική σταδιοδρομία

Κάποιο βράδι του 1968 η Ρένα Κουμιώτου με την παρέα της διασκέδαζε στο κοσμικό κέντρο «Τρεις Γέφυρες», όπου εμφανιζόταν ο Μιχάλης Μενιδιάτης κι εκεί πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε. Το ίδιο έτος γνώρισε τον Τάσο Σχορέλη, καλλιτεχνικό ιμπρεσάριο μικρών σχημάτων, και με τη βοήθεια του εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη νύχτα όταν τραγουδούσε στο κέντρο «Απανεμιά» μαζί της και ο Μανώλης Μητσιάς που μόλις είχε κατέβει απ' τη Θεσσαλονίκη. Μια παράσταση της παρακολούθησε ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος ο οποίος αμέσως της πρότεινε να τραγουδήσει με τον, ήδη κορυφαίο, εθνικιστή καλλιτέχνη Γιάννη Πουλόπουλο στο δίσκο «ο Δρόμος» που ετοίμαζαν μαζί με τον συνθέτη Μίμη Πλέσσα. Αυτή ακριβώς την εποχή ο Αλέκος Πατσιφάς, ιδιοκτήτης της εταιρείας Lyra με τον οποίο διατηρούσε μια σχέση «αγάπης και μίσους», άλλαξε την κατάληξη του ονόματός της από Κουμιώτου σε Κουμιώτη. Στα χρόνια της δεκαετίας του '70 ηχογράφησε έναν δίσκο με ποντιακά τραγούδια για τον οποίο δήλωνε πάντα υπερήφανη.

Ακολούθησε, το χειμώνα του 1969-70, η συνεργασία της στη νύχτα με τους Γιάννη Πουλόπουλο, Στράτο Διονυσίου, Χαρούλα Λαμπράκη, Λευτέρη Μυτιληναίο υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Μίμη Πλέσσα, στο κοσμικό κέντρο «Καν-Καν» Πέτρου Ράλλη & Κηφισού, ενώ την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στο θέατρο «REX» συμμετέχοντας στον θεατρικό «Δρόμο» του Πλέσσα. Είπε σε συνέντευξη της για κείνη την παράσταση:

«...Μέσα στην παράστασή μας, όμως, υπήρχαν και κομμάτια σαν το «Μίλα μου για τη λευτεριά», που, εν μέσω χούντας, συγκέντρωναν τον πολύ κόσμο. Δεν κατάλαβα εγώ χούντα, τραγουδούσα τότε, κέρδιζα χρήματα, είχα την αναγνώριση ενός κόσμου που δεν τον ήξερα. Δεν αναμείχθηκα ποτέ σε τίποτα, τη δουλειά μου κοίταζα. Μια φορά, που τραγουδούσα στην Αθηναία, είπα το «Μίλα μου για τη λευτεριά». Κάνω να φύγω για ν’ ανέβει ο Πουλόπουλος κι έρχεται και με πιάνει ο Ασλανίδης, ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού της Επταετίας, ο «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο»: «Αυτό δεν θα το ξαναπείς!». «Ποιο; Το “Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες;”». «Ξέρεις εσύ!». Συνεχίζω: «Το “Μίλα μου για τη λευτεριά;”». «Αυτό». «Ακούστε, εγώ είμαι τραγουδίστρια και τραγουδώ ό,τι μου δίνουν. Δεν θα ήθελα όμως να ενοχλήσω κανέναν». Και τότε μου απάντησε: «Επειδή είσαι ή πολύ καλή ή πολύ έξυπνη, λέγε ό,τι θέλεις!». Το άφησα, δεν το ξανάπα.....».

Το επόμενο καλοκαίρι συνεργάστηκε ξανά με τον Γιάννη Πουλόπουλο στην «Αθηναία» και ακολούθως στα «Δειλινά», από τον Οκτώβριο του 1970 μέχρι το 1972, για τρεις σαιζόν, μαζί με τους Γρηγόρη Μπιθικώτση, Σταμάτη Κόκοτα, Χρηστάκη Σύρπο και Γιώργο Ζαμπέτα. Το 1972, συνεργάστηκε με το Γιώργο Νταλάρα στο θέατρο «Μπουρνέλη» και στις 20-21 και 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου εμφανίστηκε στο 11ο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, στη Θεσσαλονίκη, με το τραγούδι του Γιώργου Γεωργιάδη «Ας πούμε». Ακολούθησε η εμφάνιση της στα κοσμικά κέντρα «Δειλινά» και «Φαντασία». Το 1973 συνεργάστηκε ξανά με τον Πουλόπουλο σε κοσμικό κέντρο στη συνοικία Πλάκα, κι ύστερα επέστρεψε στο «Καν-Καν» με Διονυσίου και Ζαμπέτα. Το 1974, στην κορύφωση της καλλιτεχνικής της διαδρομής, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη δισκογραφική εταιρεία «Lyra» και τον Αλέκο Πατσιφά. Έλεγε σε όσους τη γνώριζαν: «Στην είσοδο της «Λύρα», πρέπει να βάλετε δεξιά κι αριστερά δυο αγάλματα. Ένα του Πουλόπουλου κι ένα δικό μου».

Εκείνη την εποχή υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Polygram και το ίδιο καλοκαίρι ταξίδεψε για εμφανίσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και στον Καναδά όπου στο Μόντρεαλ γνώρισε και παντρεύτηκε τον δεύτερο σύζυγό της κι αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στη χώρα εγκαταλείποντας την Ελλάδα, όπου επέστρεψε το 1983 μετά από σχεδόν δεκαετή παραμονή στον Καναδά. Εμφανίστηκε πάλι σε καλλιτεχνικό σχήμα με τους Γιάννη Πουλόπουλο, Τζίνα Σπηλιωτοπούλου και την «Αθηναϊκή κομπανία» στο κοσμικό κέντρο «Ζυγός». Ακολούθησαν οι εμφανίσεις στα «Ηλιοβασιλέματα» με το Γιώργο Ζαμπέτα και τη Μαίρη Λίντα και στ’ «Αστέρια» με τον Σταμάτη Κόκοτα κι ύστερα δύο συνεχόμενες σεζόν στη μπουάτ «Μαρκίζα». Τελευταία εμφάνιση της σε καλλιτεχνικό σχήμα κοσμικού κέντρου ήταν το 1995 όταν συνεργάστηκε με τον Μίμη Πλέσσα. Έκτοτε πραγματοποιούσε συναυλίες τα καλοκαίρια και έκανε επιλεκτικές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Το 2010 συνεργάστηκε με τον Μάκη Δελαπόρτα στη θεατρική μουσική παράσταση «Στα χρόνια της μπουάτ».

Καλλιτεχνική παραγωγή

Η Κουμιώτη συνεργάστηκε με δημιουργούς όπως ο Γιώργος Μητσάκης, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Γιάννης Γλέζος, ο Λίνος Κόκοτος, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Άκος Δασκαλόπουλος, η Σώτια Τσώτου, ο Αργύρης Κουνάδης, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής, ο Βασίλης Κουμπής, ο Θόδωρος Τζίφας, ο Κώστας Βίρβος, ο Γιώργος Καλαμαριώτης, ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, ο Γιώργος Κοντογιώργος, ο Γιώργος Κριμιζάκης, ο Κώστας Κινδύνης, ο Αλέκος Καγιάντας, ο Αργύρης Βεργόπουλος, ο Χάρης Λυμπερόπουλος και άλλοι. Εμφανίστηκε στη δισκογραφία το 1968, κάνοντας σεκόντα σε δυο τραγούδια στον Αλέκο Αναστασιάση, ο οποίος ήταν παλαιός συμμαθητής της και συνθέτης. Οι στίχοι των τραγουδιών

• «Κάνε Θεέ μου να χαθώ» και
• «Πειραιώτισσα»

ήταν του Άκου Δασκαλόπουλου και κυκλοφόρησαν στις 17 Ιουλίου 1968 σε δίσκο 45 στροφών από την δισκογραφική εταιρεία Odeon όπου στην ετικέτα του δίσκου το όνομά της της αναγράφεται ως «Ρένα Κουμιώτου». Τα πρώτα τραγούδια που ερμήνευσε η ίδια ήταν τα:

• «Δώσε μου το στόμα σου», χασάπικο που έγινε γνωστό με τον τίτλο «Σαν χελιδονάκι» και η
• «Πρώτη φορά».

Μεγάλες επιτυχίες της αποτέλεσαν τα τραγούδια:

• «Άναψε καινούργιο μου φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα,
• «Αγαπιόμασταν», των Γιώργου Κριμιζάκη-Σώτιας Τσώτου,
• «Φωτιά στα τρένα», των Βαγγέλη Πιτσιλαδή-Δημήτρη Ιατρόπουλου
• «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες», του Μίμη Πλέσσα,
• «Κόρη του γιαλού»,
• «Θαλασσινό τριφύλλι» του Λίνου Κόκοτου,
• «Το κερί μου έλιωσε»,
• «Έλα να σβήσεις τη φωτιά»,
• «Η Άγια Κυριακή» σε στίχους Κώστα Βίρβου και μουσική του Μίμη Πλέσσα από τον δίσκο τους «Θάλασσα Πικροθάλασσα».

Η τελευταία ηχογράφηση της Κουμιώτη, ένα ντουέτο με τη Λένα Αλκαίου στο «Καράβι» των Γιώργου Ζαμπέτα-Χαράλαμπου Βασιλειάδη-Νίκου Βελιώτη, που συμπεριλήφθηκε στο cd της Αλκαίου «Στου Παραδείσου τα μπουζούκια», που περιλάμβανε επανεκτελέσεις επιτυχιών της δεκαετίας του ’60, έγινε το 2000.

Δισκογραφία

Από το 1969 έως και το 1974 η παρουσία της Κουμιώτη στη δισκογραφία ήταν συνεχής και στέφηκε από συγκλονιστική επιτυχία. Συμμετείχε στους δίσκους:

• «Ο δρόμος», τον Απρίλιο του 1969 από τη δισκογραφική Lyra, δίσκος του Μίμη Μλέσσα όπου συμμετείχε μαζί με τους Γιάννη Πουλόπουλο και Πόπη Αστεριάδη, στον πλέον εμπορικό δίσκο της Ελληνικής δισκογραφίας που οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τα 1.000.000 αντίτυπα.
• «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες», το 1969,
• «Άναψε καινούργιο μου φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα,
• «Οι ώρες», το 1969, του Λίνου Κόκοτου,
• «Μέρες του καλοκαιριού», το 1970,
• «Ρένα Κουμιώτη», το 1970,
• «Γειτονιές Αθήνα-Θεσσαλονίκη», το 1970,
• «Ρένα Κουμιώτη 1», το 1970,
• «Ρένα Κουμιώτη 2», το 1971,
• «Μήνες», το 1972,
• «Το θαλασσινό τριφύλλι», το 1972, του Λίνου Κόκοτου
• «Τα κίτρινα ρολόγια», το 1972,
• «Μονά ζυγά», το 1972,
• «Θάλασσα πικροθάλασσα», το 1973,
• «Μίλα μου για λευτεριά», το 1974,
• «Παράθυρο στη θάλασσα», το 1974,
• «Ρένα Κουμιώτη 3», το 1974,
• «Ρόδα που γυρίζει», το 1974,
• «Τα ωραιότερα τραγούδια της Ρένας Κουμιώτη», το 1976,
• «Στο δρόμο για το Τσιμελνί», το 1976, σε μουσική του Γρηγόρη Σουρμαΐδη και στίχους του Γιώργου Καλαμαριώτη , δίσκος αφιερωμένος στο δράμα της Γενοκτονίας των Ποντίων.
• «Ρεμπέτικα και θαλασσινά», το 1978,
• «Ρένα Κουμιώτη-Πλέσσας Μίμης», το 1978,
• «Τα δικά μου τραγούδια», το 1980.
  

Δέκα τραγούδια σε μουσική των Μίμη Πλέσσα, Θανάση Πολυκανδριώτη, Λυκούργου Μαρκέα και Μιχάλη Καρρά και στίχους Θάνου Σοφού, Κώστα Κινδύνη, Φίλιππου Νικολάου, Κώστα Νίτσου, Κυριάκου Ντούμου, Γιώργου Κανελλόπουλου και Ντίνας Μαρκοπούλου (ψευδώνυμο, πιθανόν, του Γιάννη Πάριου), που υπήρξε ο τελευταίος προσωπικός της δίσκος.

• «Τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο», το 1985,
• «Για το θέατρο 2 Πλέσσας», το 1986,
• «Δεν θα χωρίσουμε ποτέ Ζαμπέτας», το 1992,
• «Μεγάλες επιτυχίες Ρένα Κουμιώτη», το 1993,
• «Το άλλο νέο κύμα», το 1993,
• «Οι μεγάλες ερμηνείες-Κουμιώτη Ρένα», το 1996,
• «Στο δρόμο του Μίμη Πλέσσα 2», το 1996,
• «50 χρυσά χρόνια-Πλέσσας», το 2001,
• «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες», το 2009,
• «Κόρη του γιαλού», το 2009.

Πενήντα ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της συγκεντρωμένα σε δυο διπλούς δίσκους οι οποίοι παρουσιάζουν τις μεγαλύτερες στιγμές της Κουμιώτη στο λαϊκό Ελληνικό τραγούδι.

Κινηματογράφος / Τηλεόραση

Ο Σουρμελίδης, ένας από τους διευθυντές της της Finos Film και φανατικός θαυμαστής της υπήρξε ο άνθρωπος που την βοήθησε πολύ να εμφανιστεί ως ερμηνεύτρια στον κινηματογράφο. Η φωνή της ταίριαξε στον κινηματογράφο καθώς είχε μια επιτηδευμένη αδεξιότητα, που παρέπεμπε στις ερμηνείες των ηθοποιών αλλά κι ένα ανεπαίσθητο σπαραγμό, δείγμα ισορροπημένης ψυχής. Η Κουμιώτη εμφανίστηκε στις ταινίες:

• «Η Θεία μου η Χίπισσα», του Αλέκου Σακελλάριου, το 1970,
• «Μια τρελή... τρελή... σαραντάρα», του Γιάννη Δαλιανίδη, το 1970,
• «Ένας υπέροχος άνθρωπος», το 1971,
• «Οι βάσεις και η Βασούλα», το 1975.

Πραγματοποίησε ένα, και μόνο, πέρασμα σε επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς:

• «Δύο Ξένοι...», το 1997, στον τηλεοπτικό δίαυλο MEGA.

Ύστερα χρόνια

Στο τέλος του 2021, συγκεκριμένα το Νοέμβριο εκείνου του έτους, ύστερα από δική της απόφαση αλλά και στενών της συγγενών η Κουμιώτη αποφάσισε να φιλοξενηθεί στο Γηροκομείο Αθηνών. Τον Ιούλιο του 2022 απεβίωσε, από ανακοπή καρδιάς, ο πρωτότοκος γιος της, Νίκος Σαββίδης, όμως η ίδια δεν παρέστη στη νεκρώσιμη ακολουθία του, που έγινε στο παρεκκλήσι του κοιμητηρίου του Ελληνικού, λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε που δεν της επέτρεπαν συγκινήσεις και ως το τέλος της ζωής της δεν έμαθε για τον θάνατο του γιου της. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2023 εισήχθη στα επείγοντα περιστατικά δημόσιο νοσοκομείου των Αθηνών με πολύ σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο, στο στήθος και τα χέρια μετά από πυρκαγιά που προκλήθηκε από τσιγάρο που κρατούσε. Στο νοσοκομείο όπου την επισκέπτονταν καθημερινά ο γιος της Αλέξης και η κουμπάρα της Ελένη Ροδά, η νονά του Αλέξη, έδωσε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή δίχως αυτό να καταστεί εφικτό.

Σύμφωνα με την Ροδά η Κουμιώτη είχε άνοια:

«Ναι, είχε. Ήμουν κοντά της όσο μπορούσα. Όταν πήγαινα τελευταία να την δω και μου έλεγαν δεν θα σας γνωρίσει, ήμουν η μόνη που γνώριζε. Μόλις έμπαινα, χαιρόταν πολύ παρότι ήταν στο κρεβάτι και άρρωστη πολύ. Γνώριζε τη φωνή μου, δεν με έβλεπε το χρυσό μου. Για μένα ήταν μια μεγάλη απώλεια, γιατί ήταν η τελευταία φίλη που είχα και από τις τελευταίες μεγάλες τραγουδίστριες. Ήταν σπουδαία φωνή».

Μνήμη Ρένας Κουμιώτη

Δέσποινα Παπαδοπούλου-Ρένα Κουμιώτη

Η Ρένα Κουμιώτη εμφανίστηκε στην Ελληνική μουσική σκηνή σχεδόν στον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου του 1967. Η ίδια δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό, την αγάπη και την υποστήριξη της στον Γεώργιο Παπαδόπουλο για τον οποίο έγραψε σε επιστολή της στον βιογράφο του Μάνο Χατζηδάκη :

«...Τον αγαπούσα και θα τον αγαπώ πάντα για όσα έπραξε για την Ελλάδα μας..».

Ως το τέλος της ζωής της, και πριν την εισαγωγή της στο Γηροκομείο Αθηνών, η Ρένα Κουμιώτου που υπήρξε σπουδαίος άνθρωπος με πολιτική άποψη, ήταν συχνή επισκέπτης και συνομιλήτρια της Δέσποινας Γάσπαρη-Παπαδοπούλου, της συζύγου του επικεφαλής και ιστορικού αρχηγού της 21ης Απριλίου.

Στη διάρκεια μιας επταετίας δημιούργησε το μύθο της και έκτοτε, αν και η ίδια αποσύρθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, τα τραγούδια της εξακολούν να ακούγονται παντού, να αναπαράγονται από νεότερους της καλλιτέχνες και να μεταδίδονται με εξαιρετικά μεγάλη συχνότητα από το ραδιόφωνο. με δωρική στάση σώματος, διακρίθηκε για το ήθος, την ψυχή, την σεμνότητα και την αξιοπρέπειά της. Διέθετε στεντόρεια φωνή, καθαρό μέταλλο ήχου, χαρισματική, αναγνωρίσιμη, γεμάτη γλύκα και μια μόνιμη αόρατη μελαγχολία, μπορούσε να αποδίδει εξ ίσου καλά τραγούδια σε λυρικό τόνο.

Αν και υπήρξε άριστη επαγγελματίας, άλλωστε κατατάσσεται στις κορυφαίες Ελληνίδες τραγουδίστριες, κράτησε για το τραγούδι τη χαρά και τον ενθουσιασμό του ερασιτέχνη. Η φωνή της, ένας σπάνιος συνδυασμός λαϊκότητας και συναισθήματος, ήταν βελούδινη κι απόλυτα λαϊκή όμως τη χαρακτήριζαν «έντεχνα» δραματικά στοιχεία. Λαϊκή αλλά εκλεπτυσμένη η φωνή της Κουμιώτη έδωσε τη δυνατότητα σε συνθέτες να γεφυρώσουν τη λαϊκή μουσική με το αποκαλούμενο έντεχνο τραγούδι. Τα φωνητικά της πρότυπα, απολύτως ταιριαστά για μια καθαρόαιμη λαϊκή τραγουδίστρια, ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Βίκυ Μοσχολιού ενώ αγαπημένοι της τραγουδιστές ήταν ο Αμερικανός πατριώτης Φρανκ Σινάτρα [Frank Sinatra], κι ένας καλλιτέχνης της ποπ μουσικής, είδωλο της δικής της εποχής, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη φωνή, ο Barry Ryan.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• [Ρένα Κουμιώτη Επίσημος ιστότοπος (ανακτήθηκε στις 04 Απριλίου 2023, 08:31')]
• [Δισκογραφία-Ρένα Κουμιώτη discogs.com]
• [Κατάλογος Δισκογραφίας ΚΟΥΜΙΩΤΗ ΡΕΝΑ studio52.gr]
• [Αφιερωμένο Εξαιρετικά” στη Ρένα Κουμιώτη musiccorner.gr]
• [Ρένα Κουμιώτη: “Αν δεν αξίζεις, όσο και να σε βοηθήσουν δεν προχωράς cosmopoliti.com]
• [Ρένα Κουμιώτη Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη]
• [Τα 45άρια και η διαδρομή της Ρένας Κουμιώτη στη δισκογραφία ogdoo.gr]
• [Ρένα Κουμιώτη, Καλλιτεχνικό Καφενείο, ΕΡΤ.]

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org