Ροζέ Γκαρωντύ

Ο Ροζέ Γκαρωντύ, [Roger Garaudy], Γάλλος φιλόσοφος, κομμουνιστής αντιστασιακός, ιστορικός αναθεωρητής, προσυλητισμένος στο Ισλάμ, που διετέλεσε βουλευτής, αντιπρόεδρος της βουλής και γερουσιαστής, γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1913 στη Μασσαλία της Γαλλίας και πέθανε στις 13 Ιουνίου 2012 στο Παρίσι.

Ροζέ Γκαρωντύ

Βιογραφία

Ο πατέρας του Ροζέ ήταν άθεος και η μητέρα του καθολική, ενώ ο ίδιος εγκατέλειψε τον Καθολικισμό και σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Σπούδασε από το 1931, φιλοσοφία στα πανεπιστήμια της Μασσαλίας, της Αιξ-αν-Προβάνς, του Στρασβούργου και του Παρισιού, ενώ ασπάστηκε τον Μαρξισμό και το 1933 εντάχθηκε στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, [P.C.F.]. Κατά την εισβολή της Γερμανίας στη Γαλλία το 1939, πήρε μέρος στην Αντίσταση, συνελήφθη από την κυβέρνηση του Βισύ και οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στην Αλγερία, όπου παρέμεινε κρατούμενος επί 33 μήνες. Με το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου έγινε μέλος της κεντρικής επιτροπής του κομμουνιστικού κόμματος Γαλλίας και κατόπιν, μέλος του πολιτικού του συμβουλίου και ένας από τους πιο εξέχοντες ακαδημαϊκούς. Διεύθυνε το Κέντρο Μαρξιστικών Σπουδών στο Παρίσι και την επιθεώρηση «Κομμουνιστικά Τετράδια». Δίδαξε, μεταξύ άλλων, στο πανεπιστήμιο του Κλερμόν, όπου και ήρθε σε ρήξη με τον Μισέλ Φουκώ.

Το 1953 παρουσίασε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, με θέμα «Η υλιστική θεωρία της γνώσεως» και τον Μάιο του 1954 στη Μόσχα, ανακηρύχθηκε διδάκτορας των φιλοσοφικών επιστημών με τη διατριβή «Το πρόβλημα της ελευθερίας και της αναγκαιότητας στο φως του μαρξισμού», όμως το 1956 με την αποσταλινοποίηση, ήρθε σε σύγκρουση που τους οδήγησε σε ρήξη, με τον Λουί Αλτουσέρ υποστηρίζοντας την επαναφορά του πρώιμου Μαρξιστικού ουμανισμού. Την περίοδο από το 1945-1958 διατέλεσε βουλευτής, ήδη από το 1956 ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου και από το 1959 έως το 1962 γερουσιαστής με το Γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, ενώ είχε ήδη αναδειχθεί ως ο κύριος θεωρητικός του. Η ρήξη του με το κόμμα επήλθε το 1968, όταν καταδίκασε τις σταλινικές πρακτικές, ήταν τότε Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ. Γαλλίας, Γερουσιαστής και καθηγητής σε δύο Πανεπιστήμια, με αφορμή την δημόσια κριτική του ενάντια στην εισβολή της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ενώσεως στην Τσεχοσλοβακία και το Φεβρουάριο του 1970 καθαιρέθηκε από μέλος του Πολιτικού Γραφείου, ενώ το Μάιο του 1970 διαγράφηκε. Το διάρκειας πέντε ωρών ντοκυμαντέρ, με τίτλο «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο»'', [Le fond de l' air est rouge], του Κρις Μαρκέρ παραγωγής του 1977, περιλαμβάνει ολόκληρη την τελική ομιλία του Γκαροντί στο 19ο συνέδριο του Γαλλικού Κ.Κ., το Φεβρουάριο του 1970, λίγο καιρό πριν τη διαγραφή του. Η ειρωνεία είναι ότι είχε υπερασπιστεί την Σοβιετική εισβολή στην Ουγγαρία δώδεκα χρόνια πριν, ενώ το κομμουνιστικό καθεστώς της τότε Σοβιετικής Ενώσεως προχώρησε στην έκδοση βιβλίου που έφερε τον τίτλο «Ο αποστάτης Γκαροντύ», όμως υπήρξε συνεπής πολέμιος του καπιταλισμού μέχρι το τέλος της ζωής του. Στους κόλπους του κομμουνιστικού κόμματος είχε το προσωνύμιο «Καρδινάλιος», λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.

Η στροφή του στον αντισιωνισμό

Το 1982 ασπάστηκε τη θρησκεία του Μωαμεθανισμού, παίρνοντας το όνομα Ragaa. Από εκείνη την περίοδο αρχίζει ουσιαστικά και η σφοδρή κριτική του απέναντι στον Σιωνισμό, η οποία κορυφώθηκε το 1996 όταν δημοσίευσε το συγκλονιστικό έργο,

• «Οι Θεμελιώδεις Μύθοι της Ισραηλινής Πολιτικής», [«Les mythes fondateurs de la politique israelienne», εκδ. La Vieille Taupe, το 1996],

Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας και στοιχεία από την έρευνα διαφόρων ιστορικών αναθεωρητών, όπως ο Δρ. Ρομπέρ Φωρισόν, καταρρίπτει επιστημονικά τους ισχυρισμούς περί οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης των Εβραίων από τον Αδόλφο Χίτλερ και την ύπαρξη θαλάμων αερίων, πάνω στους οποίους χτίστηκε η θεωρία του εβραϊκού ολοκαυτώματος, όπου και βασίστηκε η μεταπολεμική κυριαρχία του Σιωνισμού. Η έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου προκάλεσε αναταραχή στους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς κύκλους της Γαλλίας, αλλά και παγκοσμίως, οδηγώντας το κράτος στην άσκηση διώξεως όταν τον κατήγγειλαν δύο αντιρατσιστικές οργανώσεις. Παράλληλα χαρακτηρίστηκε ως υμνητής του αντισημιτισμού, και το Ισραηλινό κράτος τον αποκάλεσε «ανεπιθύμητο», ενώ με την έκδοση του βιβλίου του δημιούργησε την αναθεωρητική σχολή της ιστορίας, της οποίας επιφανείς εκπρόσωποι είναι ακόμη, οι Πωλ Ρασσινιέ και Ντέιβιντ Ίρβινγκ.

Το βιβλίο, στο οποίο αποκάλυψε τα ψευδή του Σιωνισμού και της μεταπολεμικής προπαγάνδας καθώς και τον εκφυλισμό της δυτικής καταναλωτικής κοινωνίας, απαγορεύτηκε τις 27 Φεβρουαρίου 1998 και βάσει του νόμου Γκαιϋσσό-Φαμπιούς , της 13ης Ιουλίου 1990, ο οποίος επανέφερε στην Γαλλία το «αδίκημα της γνώμης», που απαγορεύει να τίθεται εν αμφιβόλω η γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, καταδικάστηκε την ίδια χρονιά, για υποκίνηση φυλετικού μίσους και άρνηση εγκλημάτων ενάντια στην ανθρωπότητα, στην ουσία για άρνηση του Ολοκαυτώματος καθώς υποστήριξε ότι, «...το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη όπως μας λένε..», σε φυλάκιση με αναστολή, σε πρόστιμο 240.000 φράγκων και σε απαγόρευση της κυκλοφορίας του βιβλίου στη Γαλλία. Στη δίκη τον υπερασπίστηκε ο δικηγόρος Ζακ Βερζέ, γνωστός από τη δίκη του Κλάους Μπάρμπι και πολλά χρόνια αργότερα, του Σέρβου εθνικιστή ηγέτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

Στο βιβλίο αναφέρει ότι, «...γενοκτονία υπέστησαν οι Αμαλακήτες, οι Χαναναίοι και οι άλλοι λαοί που εξοντώθηκαν από τον εβραίο ήρωα Ιησού του Ναυή και αντιθέτως, ο Iουδαϊσμός γνώρισε μια μεγάλη άνθιση στον κόσμο μετά το 1945...» , και απέσπασε επαίνους από το καθεστώς του Ιράν, τον Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος του απένειμε βραβείο το 2002, τους Σαουδάραβες και τον Νασράλα, αρχηγό της Χεζμπολάχ. Η άδικη και αυστηρή καταδίκη του, σε συνδυασμό με την καθολική αναγνώριση που απολάμβανε έως τότε από τους ακαδημαϊκούς κύκλους της Γαλλίας, οδήγησε σε πολλές εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς το πρόσωπό του, ιδιαίτερα από τον Αραβικό κόσμο, όπου και βραβεύτηκε από τον Καντάφι, τον Νασράλα και άλλους ισλαμιστές ηγέτες, καθώς ήδη από το 1979, υποστήριξε με θέρμη την ισλαμική επανάσταση του Αγιατολάχ Χομεινί στο Ιράν και προσέγγισε τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο. Ανακηρύχθηκε από τους διανοούμενους της Ιορδανίας ως «..η πιο σπουδαία πνευματική προσωπικότητα του 20ου αιώνα..», ενώ ο Μουαμάρ Καντάφι τον χαρακτήρισε ως τον «...μεγαλύτερο ευρωπαίο φιλόσοφο, μετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη..». Όπως ήταν επόμενο περιθωριοποιήθηκε σταδιακά και υπήρξε μία συντονισμένη προσπάθεια να υποτιμηθεί το ακαδημαϊκό του επίπεδο. Θεωρούσε Aμερικανική προβοκάτσια τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Στα απομνημονεύματα του με τίτλο

• «Mon tour du siecle en solitaire» ,

αυτοπαρουσιάζεται ως μοναχικός που κράτησε ορισμένες σταθερές αρχές στην ιδεολογική του περιπλάνηση. Το βιβλίο που είναι γραμμένο στην ισλαμική περίοδο της ζωής του, επιχειρεί να δώσει εξηγήσεις για τις κατά καιρούς τοποθετήσεις του και η ζωή του παρουσιάζεται ως μια σειρά από επαφές και συναντήσεις με τους ηγέτες της εποχής του.

Οι επισκέψεις του στην Ελλάδα

Το Μάιο του 1965 επισκέφθηκε την Ελλάδα και συμμετείχε ως κύριος προσκεκλημένος, ομιλητής και εισηγητής στα θέματα, «Ο μαρξισμός και η φιλοσοφία της εποχής μας», «Οι νέοι και τα προβλήματα της παιδείας», «Μαρξισμός και αισθητική», στην «1η Εβδομάδα Σύγχρονης Σκέψης» από τις 12 ως τις 20 Μαΐου, που οργάνωσε ο εκδοτικός οίκος «Θεμέλιο». Οι τοποθετήσεις του είχαν αιφνιδιάσει το αριστερό του κοινό, καθώς ήταν ήδη εμφανής η προσέγγιση του με τον καθολικισμό και ο Στρατής Τσίρκας ήταν εκείνος που τον προστάτευσε από τις έντονες διαμαρτυρίες, εξηγώντας στο ακροατήριο ότι, «...Πρέπει να μην κάνουμε ιδεολογική τρομοκρατία...». Τη δεκαετία του 1990 έδωσε συνέντευξη στοn Έλληνα δημοσιογράφο και συγγραφέα Κώστα Χατζηδάκη, η οποία προβλήθηκε στον Ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό «Τηλετώρα».

Βιβλία του στα ελληνικά

Συνολικά έγραψε πάνω από 50 βιβλία πολλά απ' αυτά στο πεδίο της πολιτικής φιλοσοφίας, υπό το πρίσμα του Μαρξισμού. Αρκετά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα, μεταξύ τους,

• «Για ένα ρεαλισμό χωρίς όρια: Κάφκα-Πικάσο», εκδόσεις «Πλανήτης 70»,
• «Ελευθερία», το 1960 εκδόσεις «Κυψέλη»,
• «Η μεγάλη καμπή του σοσιαλισμού», το 1971 εκδόσεις «εκδόσεις ΒΙΠΕΡ/Papyros Press Ltd».

Στο έργο αναλύει την κρίση, αναζητώντας τα αίτια της, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που κορυφώθηκε με το κινεζικό σχίσμα, την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και τον εκφυλισμό της μαρξιστικής θεωρίας στις κομμουνιστικές χώρες.

• «Ολόκληρη η αλήθεια», εκδόσεις «Καμαρινόπουλος»,
• «Ξανακατακτώντας την ελπίδα», το 1971 εκδόσεις «Βέγας», το έργο είχε τυπώσει ο Μανώλης Γλέζος,
• «Η άλλη διέξοδος», το 1973 εκδόσεις «Ολκός»,
• «Η ελευθερία εν αναστολή Πράγα 1968»,
• «Καρλ Μαρξ», εκδόσεις «Ολκός»,
• «Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής», το 1996, εκδόσεις «Νέα Θέσις», με πρόλογο του Δημητρίου Κολλάτου, σε μετάφραση του συγγραφέα Μάριου Βερέττα.

Την ημέρα της κυκλοφορίας του βιβλίου του επισκέφθηκε, για δεύτερη φορά στη ζωή του, την Αθήνα, και παραβρέθηκε στην παρουσίαση της ελληνικής εκδόσεως του, ενώ είχε εμφανισθεί και στον τηλεοπτικό σταθμό «Τηλετώρα», παραχωρώντας συνέντευξη στο δημοσιογράφο Κώστα Χατζηδάκη.

• «Το πλέγμα του Μαραθώνα» το 1977.

Στο έργο του, σύμφωνα τον Σαράντο Καργάκο, «...Ο Ροζέ Γκαρωντύ τάσσεται κατά του Ελληνικού πολιτισμού, επειδή κρίνει ότι είχε κακή επίδραση στον Ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης...{...}... θαυμάζει τον πολιτισμό της Ανατολής και θα τον προτιμούσε για τους Ευρωπαίους, γι’ αυτό θα ήθελε να είχαν νικήσει οι Πέρσες....{...}... ενώ έχει πλήρη άγνοια, διαστρεβλώνει συστηματικά ιστορικά πρόσωπα, γεγονότα και θεσμούς της αρχαίας Ελλάδας, επειδή, λέει, γράφθηκαν από τους Έλληνες, χωρίς ωστόσο να θεμελιώνει ιστορικά τα λεγόμενά του..» .

• «Ο ισραηλινός σιωνισμός στο εδώλιο», εκδόσεις «Νέα Θέσις», μετάφραση Σοφίας Κουτσοπούλου και Ιωάννη Σχοινά,
• «ΗΠΑ η εμπροσθοφυλακή της παρακμής», το 1999, εκδόσεις «Νέα Θέσις»,
• «Ο χορός στη ζωή», εκδόσεις «Ηριδανός».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Βιβλία του Ροζέ Γκαρωντύ στα ελληνικά
• Γαλλικός σύνδεσμος για τον Ροζέ Γκαρωντύ
• «Αυτό δεν ήταν ολοκαύτωμα» Εφημερίδα «Το Βήμα», 24 Νοεμβρίου 1996

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org