Γεώργιος Περαστικός

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Γιώργος Περαστικός, Έλληνας δημοσιογράφος, λογοτέχνης και ποιητής, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Γιώργος Μυλωνογιάννης, γεννήθηκε το 1909 στα Χανιά και πέθανε το 1954 στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο, στην περιοχή Χαϊδάρι στην Αθήνα.

Γεώργιος Περαστικός [1]

Βιογραφία

Κατάγονταν από γνωστή οικογένεια της Κρήτης τα μέλη της οποίας πρωτοστάτησαν στους πολεμικούς αγώνες του Ελληνικού Έθνους.

Σπουδές

Ο Γιώργος Μυλωγιάννης εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα το 1915 και σπούδασε φιλολογία. Είχε μεγάλη επίδοση στα Γράμματα και δημοσίευσε ποιήματα σε διάφορα περιοδικά, ενώ ως ενήλικας ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Μιλούσε αρκετές ξένες γλώσσες και διέθετε ιδιαίτερη πνευματική καλλιέργεια.

Επαγγελματική δραστηριότητα

Ο Περαστικός πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1929, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Μπουκέτο», δημοσιεύοντας στίχους και ποιητικές μεταφράσεις, από την ίδρυση του τον Απρίλιο του 1924 διηύθυνε ο Χάρης Σταματίου, γνωστός ως Χάρης ο Επαχτίτης, και στη συνέχεια ο Μήτσος Παπανικολάου, ο οποίος τον διαδέχτηκε στην αρχισυνταξία. Ο Μυλωνογιάννης ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Ξεκίνημα» και παράλληλα μετά το 1933 και επιμελητής έκδοσης του περιοδικού «Κρητικαί Μελέται». Ήταν ο εκδότης των περιοδικών «Λυτρωμός» το 1933 και «Φλόγα» το 1935, ενώ από το 1936 ως το 1940 μαζί με το Δημήτρη Φωτιάδη, διηύθυνε το περιοδικό «Νεοελληνικά Γράμματα», από το 1935 έως το 1941, την εβδομαδιαία φιλολογική και καλλιτεχνική επιθεώρηση, την οποία εξέδιδε ο Κώστας Ελευθερουδάκης.

Δημοσίευσε κείμενα σε αθηναϊκά περιοδικά και υπήρξε μέλος της «Ένωσης Νέων Λογοτεχνών» και του «Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών», ενώ ήταν βασικός συντελεστής της εκδόσεως του περιοδικού νέος Νουμάς, στο οποίο δημοσίευσε σκληρή κριτική για τον ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα, ο οποίος απάντησε με επιστολή που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Λογοτεχνικά Χρονικά», αποκαλύπτοντας ότι ο Μυλωνογιάννης παλιότερα τον θαύμαζε και είχε γράψει μελέτη 236 σελίδων για το έργο του, ενώ απέδιδε τη μεταστροφή του σε προσωπικούς λόγους. Ο Μυλωνογιάννης δημοσίευσε στο περιοδικό Νέος Νουμάς, την ανταπάντηση του,

«...Λυπάμαι, και λυπάμαι κατάκαρδα ν’ αναγκαστώ να πικράνω έναν άνθρωπο που τόσο μ’ είχε πολύ αγαπήσει. Τώρα με βρίζει. Με λέει και «οπιομανή του ονείρου». (Βέβαια, ο καθένας με της προτίμησής του το όπιο...) Αλλ’ από πού η μήνις του αυτή; Γιατί τόση εμπάθεια; (Από μεγαλοφυής… συμπαθέστατος! Αγράμματος τώρα -από μέγας σοφός!...) Φυσικά η δικαιολογία είναι ανύπαρχτη, μα η εξήγηση υπάρχει...».

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Το Βήμα», μετά από πρόταση του Δημητρίου Λαμπράκη. Ήταν απόλυτα εξαρτημένος από την ηρωίνη και άλλες ναρκωτικές ουσίες και νοσηλεύτηκε σε κλινικές και ιδρύματα. Στη διάρκεια της πολυτάραχης ζωής του διατηρούσε στενές φιλικές σχέσεις με τους επίσης ποιητές, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, ο οποίος τον περιλαμβάνει στους ανθρώπους που θεωρεί ότι θα παρίστανται [2] στην κηδεία του, το Μήτσο Παπανικολάου, τον Τεύκρο Ανθία και το Γεώργιο Τσουκαλά, όλοι τους γνωστοί χρήστες ουσιών. Νοσηλεύτηκε σε κλινικές και ιδρύματα και πέθανε στο Δρομοκαΐτειο.

Εργογραφία

Το μεγαλύτερο μέρος του γραπτού έργου του αποτελούν ποιήματα και κριτικά δοκίμια. Η ποίησή του κινείται στα χνάρια της απαισιοδοξίας των Λαπαθιώτη και Παπανικολάου.

Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές

  • «Προς το φως», το 1934,
  • «Μεθεόρτια», το 1948,
  • «Ανάγλυφα», το 1951.

Έγραψε το βιβλίο

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιβλιογραφία

  • [«Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως, Προσεγγίσεις στο ποιητικό και στο κριτικό έργο του Γιώργου Μυλωνογιάννη», Γιάννης Παπακώστας, Εκδόσεις «Γαβριηλίδης», σελίδες 352]

Παραπομπές

  1. Φωτογραφία από αρχείο «Πανδέκτης»
  2. [Θα είναι ο Άγγελος, ο Χάρης/ο Κλέων, ο Τάκης, η Λιλή,/ο Γιώργος ο Μυλωνογιάννης,/κι άλλοι πολλοί, πολλοί, πολλοί....]