Ουίνστον Τσώρτσιλ

Ο Ουίνστον Λέοναρντ Σπένσερ-Τσώρτσιλ - (Winston Leonard Spencer-Churchill, 30 Νοεμβρίου 1874 - 24 Ιανουαρίου 1965) - Βρετανός αριστοκράτης, φιλελεύθερος πολιτικός, μασόνος και συγγραφέας, ο οποίος διετέλεσε Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου στην εθνική κυβέρνηση του 1940-1945, γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1874 στο Κάστρο του Μπλενχάιμ στην Οξφόρδη.

Θεωρείται από τους αναθεωρητές ιστορικούς και όχι μόνο, ως ο κυρίως υπεύθυνος της έναρξης και της κλιμάκωσης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτό το πλαίσιο κατηγορήθηκε ως εγκληματίας πολέμου καθώς καθοδήγησε τη σοβαρή καταστροφή στο έδαφος του Γερμανικού Ράιχ, τις μαζικές δολοφονίες εκαττομυρίων Γερμανών αμάχων ιδίως ως αποτέλεσμα της συμμαχικής βομβαρδιστικής τρομοκρατίας, και την συνεπακόλουθη απώλεια ανεκτίμητων ευρωπαϊκών πολιτιστικών αγαθών.

Ηττήθηκε στις γενικές εκλογές του 1945 και έγινε αρχηγός της αντιπολίτευσης. Έγινε και πάλι πρωθυπουργός για τη Συντηρητική Κυβέρνηση από το 1951 έως το 1955. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1953.

Οι επικρίσεις εναντίον του ήταν και είναι εκτεταμένες και αφορούν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Ωστόσο έχει επιβληθεί μια σιωπή που εμποδίζει την ιστοριογραφία γενικά, να μελετήσει με ψυχραιμία το συνολικό έργο του Τσώρτσιλ ενώ παράλληλα απαξιώνει τους ιστορικούς που ασχολούνται με αυτό μέσω της «κουλτούρας της ακύρωσης».

Βίος και Πολιτεία

Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ - γόνος οικογενείας της ανώτατης αγγλικής αριστοκρατίας, ήταν ο πρωτότοκος γιός του Βρετανού αριστοκράτη και πολιτικού λόρδου Ράντολφ Σπένσερ-Τσώρτσιλ (1849-1895), τρίτου γιου του 7ου δούκα του Μάρλμπορο και της Αμερικανίδας - κόρης του εκατομμυριούχου χρηματιστή Λέοναρντ Τζέρομ, Τζανέτ Τζερόμ (1854 – 1921). Ο νεαρός Τσώρτσιλ σύμφωνα με πρότυπα της αγγλικής αριστοκρατίας της εποχής εκείνης, κατατάχτηκε στο στρατό, στο 4ο Σύνταγμα Ουσάρων, όπου με θέρμη και ζήλο πολέμησε στην Ινδία και το Σουδάν, βοήθησε τους Ισπανούς να καταστείλουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της Κούβας, και συμμετείχε στον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερς. Σε αυτόν τον πόλεμο, όπου συνεργαζόταν και ως πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας Morning Post, υποστήριξε με ενθουσιασμό τα μέτρα τρόμου που έλαβε ο αρχιστράτηγος Λόρδος Οράτιος Κίτσενερ κατά των πολιτειών των Μπόερς. Τα μέτρα αυτά (συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης) αποτελούσαν εγκλήματα πολέμου σύμφωνα με το δίκαιο της εποχής και θεωρούνται γενοκτονία κατά τη σημερινή άποψη.

Αυτή η εμπειρία προετοίμασε τον Τσόρτσιλ να αναζητήσει παρόμοιες λύσεις στα εσωτερικά προβλήματα. Εξελέγη πρώτη φορά στη Βουλή των Κοινοτήτων το 1900 ως Συντηρητικός (Τόρι). Όταν ο Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ δεν τον διόρισε υπουργό το 1902, παραιτήθηκε από το Συντηρητικό Κόμμα το 1904 και προσχώρησε στο αναδυόμενο Φιλελεύθερο Κόμμα.

Όταν εντάχθηκε στην κυβέρνηση των Φιλελευθέρων το 1906, υποστήριξε επιθετικά αυταρχικά μέτρα για τον περιορισμό της κοινωνικής ανυπακοής. Η προαγωγή του Τσόρτσιλ σε υπουργό Εσωτερικών τέσσερα χρόνια αργότερα ήρθε σε μια εποχή που η πολιτική αναταραχή στο Ηνωμένο Βασίλειο εξακολουθούσε να αυξάνεται: για να αντιμετωπίσει την απεργία των ανθρακωρύχων στη Νότια Ουαλία έστειλε τάγματα αστυνομίας από το Λονδίνο και κράτησε στρατεύματα σε εφεδρεία στο Κάρντιφ, σε περίπτωση που η αστυνομία δεν μπορούσε να πατάξει τις κινητοποιήσεις. Δεν υπήρξε ποτέ καμία αμφιβολία ότι ο Τσόρτσιλ ήταν με το μέρος των Εβραίων εργοδοτών και ότι ήταν έτοιμος να κινητοποιήσει όλη τη δύναμη του βρετανικού κράτους για να δει τα πράγματα να διευθετούνται υπέρ τους
Κατά τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης με δύο ένοπλους Λετονούς αναρχικούς στο Στέπνι, έκανε το ασυνήθιστο βήμα να αναλάβει την επιχειρησιακή διοίκηση της αστυνομίας για όλη τη διάρκεια της πολιορκίας και τελικά επέλεξε να σκοτώσει τον εχθρό αφήνοντάς τον να καεί μέχρι θανάτου σε ένα σπίτι όπου ήταν παγιδευμένος .

Α' Παγκόσμιος Πόλεμος

Το 1911 διορίστηκε, υπουργός των Ναυτικών (Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου όπως ονομάζεται το αξίωμα αυτό στο αγγλικό κυβερνητικό σχήμα), και έθεσε το Βασιλικό Ναυτικό υπό την πολιτική διοίκησή του. Στη θέση αυτή, φαίνεται να βρήκε ο Τσώρτσιλ τον σκοπό της ζωής του: λάτρης της στρατιωτικής τεχνολογίας, πίεσε για τον εκσυγχρονισμό του Ναυτικού, για την εναέρια μάχη και αργότερα για την εμφάνιση του τανκ. Με το βλέμμα στραμμένο στην πολεμική ναυτική παραγωγή της Γερμανίας, επεδίωξε την υπεροπλία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πίεσε για αύξηση της κατασκευής υποβρυχίων, και για μια ανανεωμένη εστίαση στη Βασιλική Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία, ενθαρρύνοντάς την να πειραματιστεί με τον τρόπο με τον οποίο τα αεροσκάφη θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για στρατιωτικούς σκοπούς.

Ενθουσιασμένος από τη δόξα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου είπε:

«Θεέ μου! Αυτό, αυτό είναι ζωντανή Ιστορία. Ό,τι κάνουμε και λέμε είναι συναρπαστικό - θα το διαβάσουν χίλιες γενιές μετά, σκεφτείτε το! Να γιατί δεν θα ήθελα να βγω από αυτόν τον ένδοξο και υπέροχο πόλεμο για τίποτα στον κόσμο» 

Αυτή η αποστροφή του Τσώρτσιλ δικαιώνει και την άποψη του Άγγλου συγγραφέα Τζορτζ Μάλκολμ Τόμσον, που στο βιβλίο του «Δώδεκα Ημέρες» για την κρίση του καλοκαιριού του 1914 (24 Ιουλίου - 4 Αυγούστου 1914) γράφει:

«Κανένα άλλο δημόσιο πρόσωπο της Βρετανίας δεν εργάστηκε τόσο σκληρά για να εισέλθει η Βρετανία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο όσο ο Τσώρτσιλ»

Παρόλο τον άνευ ορίων πόθο του για μια νίκη των Συμμάχων, και εξαιτίας ίσως της ορμητικής φύσης του, ήταν υπεύθυνος για την στρατιωτική καταστροφή στην Καλλίπολη το 1915. Σε μια προσπάθεια να διεκδικήσει τον έλεγχο των Στενών των Δαρδανελίων και να κρατήσει έτσι την Οθωμανική Αυτοκρατορία εκτός του πολέμου, εισηγήθηκε και οργάνωσε μια κακοσχεδιασμένη επιχείρηση κατάληψης των Στενών των Δαρδανελλίων. Χρησιμοποιώντας Βρετανούς, Γάλλους, Νεοζηλανδούς και Αυστραλούς, μισο-εκπαιδευμένους εθελοντές προσπάθησε να πολιορκήσει τη Χερσόνησο της Καλλίπολης. Η αδυναμία εκτέλεσης της επιχείρησης οδήγησε στο θάνατο περίπου 50.000 στρατιωτών. Ο Τσώρτσιλ απολύθηκε από τη θέση του, εγκατέλειψε την κυβέρνηση και εντάχτηκε στο Στρατό ως διοικητής Τάγματος.

Μεσοπόλεμος

Επέστρεψε στο κοινοβούλιο το 1916 και ανέβηκε και πάλι στην ιεραρχία - Υπουργός Πυρομαχικών (1917 - 1919), Υπουργός Πολέμου και Αεροπορίας (1919 - 1921) και στη συνέχεια Υπουργός Αποικιών (1921 -1922).

Εναντίον των κομμουνιστών

Υπήρξε σφοδρός υποστηρικτής της επέμβασης για την καταστολή της Ρωσικής Επανάστασης και έγραφε με μανία εναντίον των διεθνιστών Εβραίων (κομμουνιστών) και της σκοτεινής συνομοσπονδίας τους.
Παρόλο που ήταν επιφυλακτικός απέναντι στους κομμουνιστές Εβραίους, ο Τσόρτσιλ υποστήριξε σθεναρά τον Σιωνισμό και περιέγραψε τους Εβραίους ως «την πιο τρομερή και την πιο αξιόλογη φυλή», της οποίας «η πρώτη πίστη θα είναι πάντα προς τους ίδιους (τους Εβραίους)». Θιασώτης της θεωρίας της εβραϊκής καταγωγής του μπολσεβικισμού, έγραψε σε άρθρο του, το 1920, το οποίο τιτλοφορούσε "Σιωνισμός εναντίον μπολσεβικισμού", ότι ο κομμουνισμός, τον οποίο θεωρούσε «παγκόσμια συνωμοσία για την ανατροπή του πολιτισμού και για την ανασύσταση της κοινωνίας στη βάση της σταματημένης ανάπτυξης, της ζηλότυπης κακεντρέχειας και της αδύνατης ισότητας», είχε εγκαθιδρυθεί στη Ρωσία από Εβραίους .

Θαυμαστής του Μουσολίνι

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ήταν θαυμαστής του Μπενίτο Μουσολίνι, στον οποίο έβλεπε έναν σημαντικό συμπολεμιστή κατά της κομμουνιστικής επανάστασης. Ο Τσόρτσιλ εξήρε τον θριαμβευτικό αγώνα του φασισμού ενάντια στις κτηνώδεις φιλοδοξίες και τα πάθη του λενινισμού και υποστήριξε ότι ο φασισμός ήταν το απαραίτητο αντίδοτο στο κομμουνιστικό δηλητήριο.
«Όμως και με τον φασισμό ως ιδεολογία δεν είχε καμία διαφωνία», γράφει ο ιστορικός Paul Addison. "Τον Φεβρουάριο του 1933 επαίνεσε τον Μουσολίνι, ως "τον μεγαλύτερο νομοθέτη μεταξύ των ανθρώπων"", ενώ τον ευχαρίστησε και επειδή προσέφερε υπηρεσίες στον κόσμο στον πόλεμό του κατά του κομμουνισμού, των συνδικάτων και της Αριστεράς.

Υπέρμαχος της χρήσης δηλητηριωδών αερίων

Αλλά και για τους υπηκόους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας δεν είχε καλύτερη άποψη: ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο του World Orders Old and New υποστήριξε ότι ο Τσόρτσιλ ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης με τα χημικά όπλα, προτείνοντας να χρησιμοποιηθούν εναντίον απείθαρχων Αράβων ως πείραμα .
Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν χημικά όπλα στη Μεσοποταμία το 1920, κατά τη διάρκεια της ιρακινής εξέγερσης την περίοδο της βρετανικής εντολής στη Μεσοποταμία. Ο Τσόρτσιλ απέρριψε τις αντιρρήσεις για τη χρήση χημικών όπλων ως "παράλογες" και δήλωσε:

«Είμαι σθεναρά υπέρ της χρήσης δηλητηριωδών αερίων εναντίον απολίτιστων φυλών» . 

Η δικαιολόγηση που προσέφερε προκειμένου να κάνει ηθικά αποδεκτή την άποψή του, ήταν ότι θεωρούσε τη χρήση τους ως μια ανθρώπινη, υψηλής τεχνολογίας εναλλακτική λύση σε πιο βάναυσες μεθόδους. Αυτή η λογική βέβαια, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να στηρίξει μερικές από τις πιο βάρβαρες καινοτομίες του επερχόμενου πολέμου. Ακόμη και η χρήση πυρηνικών όπλων στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δικαιολογήθηκε εν μέρει ως μέσο για τη διάσωση ζωών .

Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ και ο Εβραίος χρηματοδότης, χρηματιστής και διαχειριστής της πολεμικής οικονομίας των ΗΠΑ κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Μπέρναρντ Μπαρούχ (1961).

Θαυμαστής και του Χίτλερ

Το 1935, ο Τσώρτσιλ εξέφρασε τον "θαυμασμό" το για το θάρρος, την επιμονή και τη ζωτική δύναμη που επέτρεψαν στον Χίτλερ να ξεπεράσει όλες τα εμπόδια που συνάντησε στο δρόμο του. Παρόλο που ο Τσώρτσιλ δεν ενέκρινε τις διώξεις των Εβραίων ωστόσο αυτό που προκάλεσε την εναντίωσή του στα σχέδια του Χίτλερ ήταν οι επεκτατικές φιλοδοξίες του ναζιστικού καθεστώτος και όχι οι εσωτερικές πολιτικές του. Με άλλα λόγια, ο φασισμός έγινε πρόβλημα μόνο όταν ο Τσόρτσιλ αναγνώρισε μια απειλή για τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την ευρωπαϊκή τάξη των εθνικών κρατών στην οποία ήταν ενταγμένη. Μόνο τότε, και μόνο από αυτή την άποψη, ο φασισμός έγινε χειρότερος από τον κομμουνισμό.
Αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων την εκφράζει διαυγέστατα ο ίδιος στα απομνημονεύματά του όπου αποκάλυψε τις "αρχές της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Ευρώπης" που ακολουθούσε, όπως την παρουσίασε σε μια συνεδρίαση του Υπουργείου Εξωτερικών το 1936:

«[...] Για 400 χρόνια η εξωτερική πολιτική της Βρετανίας ήταν να αντιταχθεί στην ισχυρότερη, πιο επιθετική, κυρίαρχη δύναμη στην ήπειρο και, ειδικότερα, να αποτρέψει τις μικρότερες χώρες από το να πέσουν στα χέρια μιας τέτοιας δύναμης. [...] Απέναντι  στον Φίλιππο Β' της Ισπανίας, απέναντι στον Λουδοβίκο ΙΔ' υπό τον Γουλιέλμο Γ' και τον Μάρλμπορο, απέναντι στον Ναπολέοντα και τον Γουλιέλμο Β' της Γερμανίας, θα ήταν εύκολο και πολύ δελεαστικό να ενωθεί με τον ισχυρότερο και να μοιραστεί τους καρπούς των κατακτήσεών του. Παρ' όλα αυτά, επιλέξαμε τον πιο δύσκολο δρόμο, ενώσαμε τις μικρότερες δυνάμεις, δημιουργήσαμε μια ένωση μεταξύ τους και έτσι νικήσαμε τον στρατιωτικό τύραννο στην ήπειρο, όποιος κι αν ήταν αυτός και όποιο έθνος κι αν ηγείτο. [...]] Πρέπει να θυμόμαστε ότι η πολιτική της Αγγλίας δεν βασίζεται στο ποιο έθνος επιδιώκει να κυβερνήσει την Ευρώπη. Δεν πρόκειται για το αν είναι η Ισπανία ή η γαλλική μοναρχία ή η γαλλική αυτοκρατορία ή το καθεστώς του Χίτλερ. Δεν είναι ζήτημα ηγετών ή εθνών, αλλά απλώς του ποιος είναι ο μεγαλύτερος ή ο δυνητικά κυρίαρχος τύραννος. Επομένως, δεν θα πρέπει να φοβόμαστε την κατηγορία ότι είμαστε υπέρ των Γάλλων ή κατά των Γερμανών. Αν η κατάσταση ήταν αντίστροφη, θα μπορούσαμε εξίσου καλά να είμαστε φιλογερμανοί και αντιγάλλοι[...]» .

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

Μέχρι στιγμής ο Τσόρτσιλ είχε ασχοληθεί με την πολιτική επί 30 χρόνια, χωρίς να έχει να επιδείξει πολλά, εκτός από μια κάποια φήμη. Η μυθοποίηση του προσώπου του στη σύγχρονη ιστοριογραφία αρχίζει με τον πόλεμό του κατά του Χίτλερ από τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Αλλά είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Τσόρτσιλ είχε διατηρήσει σκληρή γραμμή και κατά της Γερμανίας της Βαϊμάρης. Όπως και οι άλλοι νικητές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τσόρτσιλ ζούσε μια παρατεταμένη φαντασίωση: ότι η Γερμανία θα υποτασσόταν για πάντα σε αυτό που θεωρούσε ως τα δεσμά των Βερσαλλιών. Τελικά, ό,τι αρνήθηκαν να παραχωρήσουν η Βρετανία και η Γαλλία στη δημοκρατική Γερμανία αναγκάστηκαν να το παραχωρήσουν στον Χίτλερ.

Αν και συντηρητικός βουλευτής, ο Τσώρτσιλ άρχισε να κατακεραυνώνει τις συντηρητικές κυβερνήσεις, αρχικά του Μπάλντουιν και στη συνέχεια του Τσάμπερλεϊν, για την υποτιθέμενη τύφλωσή τους απέναντι στη ναζιστική απειλή. Υπερβάλλει κατά πολύ για την έκταση του γερμανικού επανεξοπλισμού, και για να εξυπηρετήσει το σκοπό του, να καταδείξει δηλαδή γερμανικό σχέδιο επίθεσης στη Βρετανία, επιμένει αδικαιολόγητα και αστήρικτα στη γερμανική παραγωγή βαρέων βομβαρδιστικών.

Την περίοδο αυτή ο Τσώρτσιλ, ένθερμος σιωνιστής ούτως ή άλλως, προσδένεται ακόμα περισσότερο στο άρμα των εβραϊκών συμφερόντων, που πλέον ταυτίζονται με τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του. Το 1936 δημιούργησε δεσμούς με την άτυπη ομάδα πίεσης του Λονδίνου, γνωστή ως "The Focus" , σκοπός της οποίας ήταν να ανοίξει τα μάτια του βρετανικού κοινού στη μία και μοναδική μεγάλη απειλή, τη ναζιστική Γερμανία. Η ομάδα χρηματοδοτούνταν αφειδώς από πλούσιους Βρετανούς Εβραίους, και χρησίμευσε μεταξύ άλλων στη διεύρυνση του δικτύου επαφών του Τσώρτσιλ και στην προώθηση της εισόδου του στο υπουργικό συμβούλιο.

Με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλεν τον διόρισε στο υπουργικό συμβούλιο ως Πρώτο Λόρδο του Ναυαρχείου για δεύτερη φορά μετά το 1911. Ο διορισμός του Τσόρτσιλ ως υπουργού Ναυτιλίας του έδωσε τον έλεγχο του κέντρου αποκρυπτογράφησης των μυστικών πληροφοριών στο Bletchley Park. Τότε, τον πρώτο μήνα του πολέμου, συνέβη κάτι εκπληκτικό: ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Φραγκλίνος Ρούσβελτ ξεκίνησε προσωπική αλληλογραφία όχι με τον Πρωθυπουργό, αλλά με τον επικεφαλής του βρετανικού Ναυαρχείου, παρακάμπτοντας όλες τις συνήθεις διπλωματικές οδούς . Σύμφωνα με τον Τάιλερ Κεντ, κρυπτογραφητή στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Λονδίνο, η μυστική αλληλογραφία μεταξύ των δύο έδειχνε ότι επιδίωκαν επέκταση του πολέμου που είχε ήδη ξεσπάσει.

Πολεμοχαρής ηγέτης

Το 1940, ο Τσώρτσιλ έγινε επιτέλους Πρωθυπουργός . Όπως έγραψε αργότερα ο ίδιος, ένιωσε μια βαθιά ανακούφιση επειδή είχε πλέον την εξουσία να πραγματοποιήσει αυτό που ποθούσε. Πίστευε ότι περπατούσε μαζί με το πεπρωμένο και ότι η ζωή του μέχρι τώρα ήταν «μια προετοιμασία γι' αυτή την ώρα και γι' αυτή τη δοκιμασία».

Στις αρχές του πολέμου, ο Τσόρτσιλ δήλωσε: «Έχω μόνο έναν στόχο στη ζωή μου, την ήττα του Χίτλερ, και αυτό κάνει τα πράγματα πολύ απλά για μένα». Αυτή η "νίκη με κάθε κόστος", ήταν η μοναδική πολιτική του μέχρι τέλους. Τριάντα χρόνια νωρίτερα, είχε πει στον Άσκουιθ ότι η φιλοδοξία της ζωής του ήταν «να διοικήσει μεγάλους νικηφόρους στρατούς στη μάχη». Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αποφασισμένος να μην εκμεταλλευτεί τίποτε λιγότερο από την πλήρη αξιοποίηση της ευκαιρίας που του δόθηκε - τη σχεδόν παντοδύναμη στρατιωτική διαχείριση της μεγάλης σύγκρουσης.
Όπως είχε πολεμήσει εναντίον μιας ειρήνης με διαπραγματεύσεις μετά την πτώση της Πολωνίας, έτσι συνέχισε να αντιστέκεται σε κάθε πρόταση για διαπραγματεύσεις με τον Χίτλερ, εν αντιθέσει με το γενικό κλίμα ειρήνευσης που επικρατούσε στη χώρα. Αυτό υποδεικνύει το θεμελιώδες και μοιραίο λάθος του Τσόρτσιλ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: τον διαχωρισμό της επιχειρησιακής από την πολιτική στρατηγική. Στην πρώτη -τον σχεδιασμό και τη διεύθυνση των στρατιωτικών εκστρατειών- αφιέρωσε όλο τον χρόνο και την ενέργειά του- άλλωστε, το απολάμβανε τόσο πολύ. Στη δεύτερη, την προσαρμογή των στρατιωτικών επιχειρήσεων στους ευρύτερους και πολύ πιο σημαντικούς πολιτικούς στόχους που υποτίθεται ότι εξυπηρετούσαν, δεν αφιέρωσε καμία απολύτως προσπάθεια.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και του κόσμου να επιτρέψουν -και μάλιστα να ενθαρρύνουν- τις δύο μεγάλες δικτατορίες του κόσμου να πολεμήσουν μεταξύ τους μέχρις εσχάτων. Ένας τέτοιος αγώνας, με την επακόλουθη αποδυνάμωση τόσο του κομμουνισμού όσο και του ναζισμού, δεν θα μπορούσε παρά να είχε βοηθήσει στην εγκαθίδρυση μιας πιο σταθερής ειρήνης. Αντί να υιοθετήσει αυτή την προσέγγιση ή, για παράδειγμα, να προωθήσει την ανατροπή του Χίτλερ από τους αντιναζιστές Γερμανούς -αντί να εξετάσει καν τέτοιες εναλλακτικές λύσεις- ο Τσώρτσιλ έριξε εξαρχής όλη του την υποστήριξη στη Σοβιετική Ρωσία. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που ο Τσόρτσιλ αρνήθηκε να ακούσει τις εκκλήσεις της αντιχιτλερικής γερμανικής αντιπολίτευσης, η οποία προσπάθησε επανειλημμένα να δημιουργήσει δεσμούς με τη βρετανική κυβέρνηση. Αντί να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να ενθαρρύνει και να βοηθήσει ένα αντιναζιστικό πραξικόπημα στη Γερμανία, ο Τσόρτσιλ απάντησε στα ερωτήματα που έστειλε η γερμανική αντίσταση με ψυχρή σιωπή.

Μετά την πτώση της Γαλλίας, ο στόχος του Τσώρτσιλ για ολοκληρωτική νίκη θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο υπό την προϋπόθεση ότι οι ΗΠΑ θα συμμετείχαν για δεύτερη φορά σε έναν πόλεμο -που η συμμετοχή τους θα μετέτρεπε σε παγκόσμιο. Από εκεί και πέρα όλες οι προσπάθειες του Άγγλου Πρωθυπουργού επικεντρώνονται σε αυτόν το στόχο. Όταν το καταφέρει, θα ομολογήσει στη Βουλή των Κοινοτήτων, στις 15 Φεβρουαρίου 1942, για την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο:
«Αυτό είναι που ονειρεύτηκα, που επεδίωξα, αυτό για το οποίο εργάστηκα, και τώρα έγινε πραγματικότητα.»

Αντί για βοήθεια, το μόνο που προσέφερε ο Τσώρτσιλ στους Γερμανούς που αναζητούσαν έναν τρόπο να τερματίσουν τον πόλεμο πριν ο Κόκκινος Στρατός κατακλύσει την κεντρική Ευρώπη ήταν η επιλογή της άνευ όρων παράδοσης. Στη συνέχεια, ο Τσώρτσιλ είπε ψέματα στη Βουλή των Κοινοτήτων σχετικά με το ρόλο του στην Καζαμπλάνκα σε σχέση με την ανακοίνωση της πολιτικής της άνευ όρων παράδοσης από τον Ρούσβελτ και αναγκάστηκε να ανακαλέσει τις δηλώσεις του Ο Αϊζενχάουερ, μεταξύ άλλων, αντιτάχθηκε σθεναρά και επίμονα στη φόρμουλα της άνευ όρων παράδοσης, καθώς εμπόδιζε την πολεμική προσπάθεια ανεβάζοντας το ηθικό της Βέρμαχτ.
Η ολέθρια επίδραση της πολιτικής αυτής ενισχύθηκε απροσμέτρητα από το Σχέδιο Μοργκεντάου, το οποίο έδωσε στους Γερμανούς μια τρομακτική εικόνα για το τι θα σήμαινε η "άνευ όρων παράδοση". Το σχέδιο αυτό, που μονογράφηκε από τον Ρούσβελτ και τον Τσόρτσιλ στο Κεμπέκ, προέβλεπε τη μετατροπή της Γερμανίας σε γεωργική και κτηνοτροφική χώρα- ακόμη και τα ανθρακωρυχεία του Ρουρ επρόκειτο να καταστραφούν. Το γεγονός ότι θα οδηγούσε στο θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων Γερμανών το καθιστούσε ευθέως ανάλογο με τα σχέδια τουΧίτλερ για το μέλλον της Ρωσίας και της Ουκρανίας.

Εγκληματίας πολέμου

Άποψη της βομβαρδισμένης Δρέσβης από τον Πύργο του Δημαρχείου (Rathaus). Το εικονιζόμενο άγαλμα, έργο του γλύπτη August Schreitmüller, απεικονίζει -κατά τραγική ειρωνεία - την Αρετή της Καλοσύνης.

Η προθυμία με την οποία ο Τσώρτσιλ κατεύθυνε ή επιδοκίμασε τους βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων περιγράφεται έξοχα από αυστρο-αμερικανό πολιτικό (Συντηρητικός όπως και ο Τσώρτσιλ) τον Erik von Kuehnelt-Leddihn (Έρικ φον Κούναλντ Λεντίν), ο οποίος έγραψε:

«Οι μη Βρετανοί δεν είχαν σημασία για τον κ. Τσώρτσιλ, ο οποίος θυσίαζε τα ανθρώπινα όντα -τις ζωές τους, την ευημερία τους, την ελευθερία τους- με την ίδια κομψή περιφρόνηση όπως και ο συνάδελφός του στον Λευκό Οίκο.» 

Αλλά το μεγάλο έγκλημα πολέμου που θα συνδεθεί για πάντα με το όνομα του Τσώρτσιλ είναι ο τρομοκρατικός βομβαρδισμός των πόλεων της Γερμανίας που στο τέλος κόστισε τη ζωή σε περίπου 500.000 αμάχους και άφησε περίπου 800.000 σοβαρά τραυματισμένους. Λέγοντας ψέματα με θράσος στη Βουλή των Κοινοτήτων και στο κοινό, ο Τσώρτσιλ ισχυρίστηκε ότι μόνο στρατιωτικές και βιομηχανικές εγκαταστάσεις αποτελούσαν στόχο. Στην πραγματικότητα, ο στόχος ήταν να σκοτωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άμαχοι -επομένως, οι βομβαρδισμοί περιοχής, αλλιώς γνωστοί ως βομβαρδισμοί «τύπου χαλί» (carpet bombing) - και με αυτόν τον τρόπο να κάμψουν το ηθικό των Γερμανών και να τους τρομοκρατήσουν ώστε να παραδοθούν.

Ο πιο διαβόητος από αυτούς τους βομβαρδισμούς είναι αυτός της Δρέσδης, τον Φεβρουάριο του 1945. Σύμφωνα με την επίσημη ιστορία της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας, η καταστροφή της Γερμανίας είχε φτάσει τότε σε μια κλίμακα που θα μπορούσε να είχε τρομάξει τον Αττίλα ή τον Τζένγκις Χαν.

Νέα Τάξη Πραγμάτων

Το 1945, στο τέλος της τρομερής αυτής σύγκρουσης, η Βρετανία ειδικά -αν και τυπικά ήταν με την πλευρά των νικητών - ωστόσο η συμμετοχή της και ο ολοκληρωτικός τρόπος με τον οποίο ο Τσώρτσιλ διεξήγαγε αυτόν τον πόλεμο, την άφησε όχι μόνο οικονομικά κατεστραμμένη αλλά και πολιτικά ανίσχυρη. Η Βρετανική Αυτοκρατορία κατέρρευσε και το ίδιο το βρετανικό νησί θα χρειαστεί να καταφύγει στην φιλανθρωπία των ΗΠΑ για να επιβιώσει.

Οι συνέπειες των επιλογών του Τσώρτσιλ (αλλά και του Ρούσβελτ) παγκοσμίως, θα φανούν σχεδόν αμέσως μετά την καταστροφή της Γερμανίας, όταν ο ίδιος, θα ανααρωτηθεί :

«Και τώρα τι θα υπάρξει ανάμεσα στα λευκά χιόνια της Ρωσίας και στα λευκά βράχια του Ντόβερ;» 

Το ερώτημα αυτό, που δεν τον απασχόλησε, ως όφειλε την πολεμική περίοδο, το απαντά τώρα, εγκαθιστώντας τους Αμερικανούς στην Ευρώπη. Προχωρά σε μια σειρά λόγων, συμπεριλαμβανομένης της ομιλίας του στο Φούλτον του Μιζούρι για το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» , όπου προσπαθεί και καταφέρνει τελικά να εμπλέξει τις ΗΠΑ σε έναν ακόμη πόλεμο - αυτή τη φορά έναν Ψυχρό Πόλεμο, που θα διαρκούσε 45 χρόνια και θα άλλαζε την Αμερική αλλά και τον κόσμο ριζικά.

Όπως σχολιάζει ο Βρετανός συγγραφέας Πίτερ Μίλαρ:
«...Η ιδέα ότι ο Τσόρτσιλ οδήγησε τη Βρετανία σε μια ένδοξη νίκη είναι απλώς επιφανειακή... σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η Βρετανία κέρδισε, απλώς επέζησε... πήγε στον πόλεμο για να τιμήσει μια συμμαχία με την Πολωνία, ο πόλεμος κατέληξε να επανασχεδιαστεί σύμφωνα με τις βλέψεις του Στάλιν και η Ευρώπη να καταληφθεί από τους Ρώσους αντί για τους Γερμανούς.»

Σημειώσεις

• ^α « (...) Ο Τσόρτσιλ έφτασε λίγο πριν από το μεσημέρι και αποφάσισε ότι χρειαζόταν βαρύτερο πυροβολικό. Λίγο πριν φτάσει, παρατηρήθηκε καπνός να βγαίνει από το κτίριο και ένας από τους ενόπλους βγήκε από ένα παράθυρο και στη συνέχεια έπεσε ξαφνικά πίσω, έχοντας πυροβοληθεί. Το κτίριο τυλίχτηκε στις φλόγες και παρόλο που έφτασε η Πυροσβεστική, ο Τσώρτσιλ τους απαγόρευσε να σβήσουν τη φωτιά. Οι τελευταίοι πυροβολισμοί από την οδό Σίντνεϊ ακούστηκαν στις 2.10 μ.μ. Η φωτιά κατέστρεψε το κτίριο και η οροφή κατέρρευσε. Οι πυροσβέστες εργάζονταν για να αποτρέψουν ζημιές σε άλλα κτίρια όταν ένας τοίχος κατέρρευσε, θάβοντας πέντε άτομα, ένα από τα οποία πέθανε στο νοσοκομείο. Δύο πτώματα ανακαλύφθηκαν μέσα στο σπίτι, το ένα στον πρώτο όροφο, πυροβολημένο, και το άλλο στο ισόγειο, δηλητηριασμένο από τον καπνό.» - απόσπασμα από την αναφορά της Αστυνομίας. .
• ^β Η "The Focus for the Defence of Freedom and Peace" ή πιο απλά "The Focus Group" ήταν μια προπαγανδιστική ομάδα λόμπι στο Ηνωμένο Βασίλειο, που ιδρύθηκε το 1935 ως απάντηση σε ένα κάλεσμα του «Συμβουλίου των Αντιπροσώπων των Βρετανών Εβραίων», προκειμένου να εκθέσει τον εθνικοσοσιαλισμό και να στρέψει τον κόσμο εναντίον της Γερμανίας. Η χρηματοδότηση της ομάδας προερχόταν κυρίως από εβραϊκές πηγές, ιδίως από τον Robert Waley Cohen, πρώην διευθυντή της Royal Dutch Shell και αντιπρόεδρο του University College του Λονδίνου, ο οποίος περιγράφεται από τον βιογράφο του ως «η πραγματική κινητήρια δύναμη της Focus». Έδωσε 50 χιλιάδες λίρες - μια περιουσία εκείνη την εποχή - στην ομάδα . Ως μυστική ομάδα πίεσης, η Focus άρχισε να δίνει χρήματα στον Τσώρτσιλ τη δεκαετία του 1930. Ο Τσώρτσιλ ήταν το επίκεντρο αυτής της ομάδας, που αποτελούνταν επίσης από αντιφρονούντες πολιτικούς, ανθρώπους που ήταν εκτός αξιωμάτων και ήθελαν να επιστρέψουν και ήταν πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν, συμπεριλαμβανομένης της ανατροπής της κυβέρνησης και της τοποθέτησης του Τσώρτσιλ στη θέση τους.
• ^γ Η κυβέρνηση Νέβιλ Τσάμπερλεν παραιτήθηκε εξαιτίας του φιάσκου της Νορβηγίας - στο οποίο ο Τσώρτσιλ, είχε συμβάλλει περισσσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Ο Τσόρτσιλ, ως Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου, είχε την άμεση ευθύνη για τη διεξαγωγή των ναυτικών επιχειρήσεων στη νορβηγική εκστρατεία. Πριν από τη γερμανική εισβολή, είχε πιέσει το υπουργικό συμβούλιο να αγνοήσει την ουδετερότητα της Νορβηγίας, να ναρκοθετήσει τα χωρικά της ύδατα και να είναι έτοιμος να καταλάβει το Νάρβικ, και στις δύο περιπτώσεις για να διαταράξει την εξαγωγή σουηδικού σιδηρομεταλλεύματος στη Γερμανία κατά τους χειμερινούς μήνες, όταν η Βαλτική Θάλασσα ήταν παγωμένη. Εκτός από τη ναυτική νίκη στις μάχες του Νάρβικ, η νορβηγική εκστρατεία πήγε άσχημα για τις βρετανικές δυνάμεις, λόγω κακού σχεδιασμού και οργάνωσης. Από τις 27 Απριλίου 1940, οι αγγλογαλλικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τη Νορβηγία αφήνοντας το ελεύθερο στη Γερμανία να την καταλάβει ολοκληρωτικά.
• ^δ Αξίζει να σημειωθεί ότι από τους αντίστοιχους γερμανικούς βομβαρδισμούς της Αγγλίας, σκοτώθηκαν περίπου 40.000 Βρετανοί , ενώ στους 60.000, κυμαίνεται ο αριθμός των Γάλλων που σκοτώθηκαν από τις αεροπορικές επιθέσεις των Συμμάχων.
• ^ε Ο πόλεμος είχε απογυμνώσει τη Βρετανία από όλους σχεδόν τους οικονομικούς της πόρους και η χώρα είχε δημιουργήσει χρέη προς άλλες χώρες που θα έπρεπε να πληρωθούν σε ξένα νομίσματα - ύψους αρκετών δισεκατομμυρίων λιρών. Επιπλέον, η οικονομία βρισκόταν σε σύγχυση. Ορισμένες βιομηχανίες, όπως η κατασκευή αεροσκαφών, ήταν πολύ μεγαλύτερες από ό,τι χρειαζόταν τώρα, ενώ άλλες, όπως οι σιδηρόδρομοι και τα ανθρακωρυχεία, είχαν απελπιστική έλλειψη νέου εξοπλισμού και ήταν σε κακή κατάσταση. Χωρίς να έχει τίποτα να εξάγει, η Βρετανία δεν είχε τρόπο να πληρώσει για εισαγωγές ή ακόμη και για τρόφιμα. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα, μέσα σε λίγες εβδομάδες από την παράδοση της Ιαπωνίας, στις 2 Σεπτεμβρίου 1945, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Σ. Τρούμαν, όπως όφειλε να κάνει βάσει νόμου, τερμάτισε τη δανειστική μίσθωση, χάρις στην οποία Βρετανία προμηθευόταν τα αναγκαία της κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σε διεθνείς όρους, η Βρετανία είχε χρεοκοπήσει.

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org