Τζωρτζ Τζάρβις

Ο Τζωρτζ Τζάρβις, [αγγλικά: George Jarvis], ο πρώτος Αμερικανός φιλέλληνας που συμμετείχε στην Ελληνική Εθνεγερσία του 1821, ένας από τους μεγάλους αγωνιστές Φιλέλληνες, μία ηρωική μορφή που αγάπησε την Ελλάδα, ταυτίσθηκε με τα δίκαια της, έδρασε για μεγάλο διάστημα πολιτικά αλλά και στα πεδία μαχών, αρχικά συμπολεμιστής του Γεωργίου Καραϊσκάκη και στη συνέχεια πολιτικός σύμβουλος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ιδιαίτερα αγαπητός μεταξύ των αγωνιστών που είχαν εξελληνίσει το όνομα του και τον αποκαλούσαν «Γεώργιο Ζέρβα» και εξελίχθηκε σε έναν πραγματικό ήρωα της Εθνεγερσίας του 1821. Ο Τζάρβις γεννήθηκε το 1797 στην πόλη Αλτόνα , τότε στην κυριαρχία του Βασιλιά της Δανίας σήμερα προάστιο του Αμβούργου και στα όρια του Γερμανικού κράτους, και πέθανε στις 11 Αυγούστου 1828 στο Άργος από τύφο. Ενταφιάστηκε στον προαύλιο χώρο του Αγίου Ιωάννου ή Τιμίου Προδόμου στο Άργος.

Ο Τζώρτζ Τζάρβις ήταν άγαμος και δεν άφησε απογόνους.

George Jarvis (φιλέλληνας)
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 1797
Τόπος: Αλτόνα (Δανία)
Σύζυγος: Άγαμος
Τέκνα: Άτεκνος
Υπηκοότητα: Αμερικανική, Δανική
Ασχολία: Φιλέλληνας, Στρατηγός
Θάνατος: 11 Αυγούστου 1828
Τόπος: Άργος, Πελοπόννησος (Ελλάδα)

Βιογραφία

Πατέρας του Τζώρτζ ήταν ο Benjamin Jarvis, Αμερικανός έμπορος από την Νέα Υόρκη, ο οποίος στην πορεία της ζωής του, ανέλαβε καθήκοντα διπλωμάτη καθώς ορίστηκε Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στην Αλτόνα της Δανίας, και μητέρα του ήταν η Γερμανίδα Maria-Carolina Dede.

Σπουδές

Ο Jarvis, που έγινε λάτρης του Ελληνικού πολιτισμού λόγω της κλασσικής παιδείας που έλαβε, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και το 1821, όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821, αρχικά ανέλαβε έντονη πολιτική δράση, επηρεασμένος από το φιλελληνικό ρεύμα που ήταν διάχυτο στους Πανεπιστημιακούς κύκλους στη Γερμανία. Ο Jarvis γνώριζε και μιλούσε άριστα Γαλλικά, πέρα από τις γλώσσες των γονέων του, δηλαδή τα Αγγλικά και τα Γερμανικά.

Κάθοδος του στην Ελλάδα

Το Νοέμβριο του 1821 ο Τζώρτζ αποφάσισε να ταξιδέψει στην Ελλάδα. Ξεκινώντας από την Αλτόνα, πέρασε από την Φραγκφούρτη, την Ζυρίχη, το Στρασβούργο, την Λυών και το Μπορντώ, όμως κατέληξε στην Μασσαλία, το μοναδικό λιμάνι της Ευρώπης από το οποίο αναχωρούσαν για την Ελλάδα οι Φιλέλληνες, λίγο μετά την αναχώρηση του πλοίου που μετέφερε στην Ελλάδα τον Γερμανό στρατηγό Κάρολο Νόρμαν και το Τάγμα των Φιλελλήνων, που είχε ο Νόρμαν υπό τις διαταγές του. Μετά από κάποιες ημέρες αναμονής ο Τζώρτζ επιβιβάστηκε στο Σουηδικό πλοίο «Trondjem», με το οποίο ταξίδευε κι ένας από τους πλέον γενναίους και εμβληματικούς Φιλέλληνες, ο αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Frank Abney Hastings, με προορισμό την Ελλάδα, και στις 3 Απριλίου 1822, έφθασε στην Ύδρα. Ο Jarvis ήταν ο πρώτος Φιλέλληνας Αμερικανός που ήρθε στην Ελλάδα από την έναρξη της Ελληνικής Εθνεγερσίας. Από την Ύδρα ο Τζώρτζ Τζάρβις μετέβη στην προσωρινή έδρα της Ελληνικής κυβερνήσεως στην Κόρινθο και κατατάχθηκε στο ναυτικό, όπου ο Γιακουμάκης Τομπάζης τον σύστησε στον καπετάν Αντώνη Ραφαήλ της κορβέτας «Θεμιστοκλής» με σκοπό να οργανώσει την μαχητική ικανότητα των πλοίων του. Ανέπτυξε στενή φιλία με τον Υδραίο Δημήτριο Βούλγαρη -μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδος, και τον έμπορο και μέλος της Φιλικής Εταιρείας, Εμμανουήλ Ξένο.

Πολεμική δράση

Ο Τζώρτζ Τζάρβις με το πλοίο «Θεμιστοκλής» έφτασε στην Χίο και αποβιβάστηκε στο νησί με σκοπό την σωτηρία των φυγάδων στα γεγονότα της γενοκτονίας των κατοίκων του νησιού από τους Τούρκους. Για την φρικτή εμπειρία που έζησε στο Ολοκαύτωμα της Χίου, ο Τζάρβις γράφει στο Ημερολόγιο του: «...Στις 9 Μαΐου 1822 (ν.η.) βγήκαμε {...} στην ξηρά. Μια φρικτή όψη, τα στάχυα σε άριστη κατάσταση, η γη καλά καλλιεργημένη, τα άλογα, τα κατσίκια και τα πρόβατα έβοσκαν, αλλά καμιά ζωντανή ψυχή. Τέσσερις φορές βρήκαμε ένα σωρό από σκοτωμένους άνδρες και γυναίκες. Πόσο σπαρμένη ήταν η ακτή, οι χαράδρες και οι κοιλάδες και πόσο ωραία η θέα! Όμως εδώ ένα πτώμα που πετάχτηκε πάνω από τούς βράχους δεμένο χειροπόδαρα και φοβερά ακρωτηριασμένο, εκεί ένα άλλο χωρίς κεφάλι, σχεδόν ακόμη ζεστό, παραπέρα καμιά δωδεκαριά πτώματα που άρχισαν να σαπίζουν και στην άλλη πλευρά ακόμη μεγαλύτερος αριθμός από ολόγυμνα κορμιά, που μόλις είχαν χάσει την πνοή τους. Μία ακτή σπαρμένη κεφάλια!».

Το καλοκαίρι του 1822 συμμετείχε στις μάχες στων Ελλήνων με τους Τούρκους στην πεδιάδα του Άργους και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους υπηρετούσε σε ένα από τα πλοία της Ύδρας που ναυμάχησαν με τον Τουρκικό στόλο στο στενό μεταξύ Σπετσών και Πελοποννήσου. Τον Δεκέμβριο, πάντα τον ίδιο χρόνο, βρίσκεται στο Μεσολόγγι και συμμετέχει σε μάχες. Το 1824 επέστρεψε στο Μεσολόγγι και υπηρέτησε ως επιτελάρχης [adjutant general] του Λόρδου Βύρωνα, με την ευθύνη να εκπαιδεύσει το Σώμα Σουλιωτών, ενώ μετά τον θάνατο του Βύρωνα ανέλαβε -με εντολή του Gamba, τη διοίκηση του πυροβολικού συμμετείχε στη βελτίωση των οχυρώσεων στην πόλη και στο Αιτωλικό, μαζί με τον μηχανικό Κοκκίνη, κι έλαβε μέρος στην δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου. Παράλληλα ανέλαβε την ευθύνη για την διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων του Λόρδου Βύρωνα και την διεκπεραίωση των υποχρεώσεών του, καθήκοντα στα οποία ανταποκρίθηκε με υπευθυνότητα και φρόντισε για την καταβολή των αμοιβών στους στρατιώτες του Βύρωνα, ενώ διένειμε τα εναπομείναντα στους κατάλληλος αποδέκτες. «Από τον Τζάρβις, ο οποίος πέθανε στο Άργος μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, τα αντικείμενα αυτά παρέλαβαν ο μεγάλος φιλέλληνας στρατιωτικός ιατρός Σάμιουελ Χάου και ο Τζόναθαν Πεκαμ Μίλερ» ανέφερε σε συνέντευξη του ο ο Φώτης Παπαθανασίου, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας για τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό.

Στη διάρκεια της εκστρατείας στην Ήπειρο, το Φθινόπωρο του 1824, ο Τζάρβις παρέμεινε οχυρωμένος με 50 άνδρες στην προωθημένη γραμμή Κραβασαρά-Μακρυνόρος, μαζί με τον χιλίαρχο Καραγιάννη και στις 26 Οκτωβρίου εκείνου του έτους υπέγραψε επιστολή , από κοινού με άλλους οκτώ Έλληνες οπλαρχηγούς, στην οποία υπόσχονταν να μην εγκαταλείψουν την θέση τους. Μετά την πτώση του Μεσολογγίου ο Τζάρβις προσέφερε τις υπηρεσίες του, ως πολιτικός σύμβουλος, στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Πήρε μέρος στη μάχη του Φαλήρου, όπου πολέμησε υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και τον Νικηταρά ενώ ακολούθησε, όπως και ο Γερμανός γιατρός Heinrich Treiber, τον Καραϊσκάκη όταν, στις 25 Οκτωβρίου 1826, ο Ρουμελιώτης πολέμαρχος ξεκίνησε την εκστρατεία του στην Αττική και στη συνέχεια στην Αράχοβα και ήταν δίπλα του μέχρι τον θάνατό του.

Ο Τζώρτζ Τζάρβις, με τον βαθμό του Υποστρατήγου, σχημάτισε μία ομάδα 45 μαχητών, των οποίων σώζονται τα ονόματα, που εκπαίδευσε και συντηρούσε με δικές του δαπάνες. Το σώμα αυτό πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμή και αναλάμβανε να φέρει σε πέρας τις πιο δύσκολες αποστολές. Στη μάχη του Νεοκάστρου, στη διάρκεια της εισβολής του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, όταν υποχώρησαν οι Ελληνικές δυνάμεις, ο Τζώρτζ και οι άνδρες του αιχμαλωτίστηκαν μετά από σκληρή μάχη. Ο Ιμπραήμ επιχείρησε να πείσει τον Τζάρβις, μιλώντας μαζί του στα Γαλλικά, να μεταπηδήσει στον Αιγυπτιακό στρατό και για το λόγο αυτό του πρόσφερε ως αμοιβή πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό και διπλό μισθό για τους άνδρες του. Όλοι τους, ο Τζάρβις βασανίσθηκε και του αφαιρέθηκαν όλα τα προσωπικά είδη, όμως λίγες ημέρες αργότερα χίλιοι Έλληνες αιχμάλωτοι, μεταξύ τους ο Τζάρβις και το σώμα του, ελευθερώθηκαν μετά από συμφωνία ανταλλαγής αιχμαλώτων. Ο Τζώρτζ επέστρεψε τραυματισμένος, σε άθλια κατάσταση αλλά και βαριά ασθενής στο Ναύπλιο όπου φιλοξενήθηκε στο σπίτι του συμπατριώτη του, φιλέλληνα Αμερικανού στρατιωτικού γιατρού, Samuel Howe, o οποίος τον περιέθαλψε.

Όπως αναφέρει ο Τζάρβις στο Ημερολόγιο του: «....ως αξιωματικός του Ελληνικού Ναυτικού, ήμουνα δύο χρόνια {...} στις διάφορες επιχειρήσεις στη Χίο, Μυτιλήνη, στις ακτές της Μικράς Ασίας, Συρίας, Κρήτης, Κύπρου, στο Αρχιπέλαγος και στην Πελοπόννησο. Έκαμα δεκατρείς διάφορες εκστρατείες μαζί τους, κατά τις οποίες εκάψαμε αρκετά πλοία της γραμμής, καθώς και μικρότερα, καταλάβαμε άλλα. Κυριέψαμε και υπερασπιστήκαμε φρούρια και δώσαμε κάθε δυνατή βοήθεια στους πρόσφυγες Χριστιανούς. Οι νεότεροι Έλληνες σε πολλές λεπτομέρειες ομοιάζουν με τους προγόνους τους. Οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι πολεμούν σαν ναυτικοί, όταν επιστρέψουν, κατατάσσονται σαν άνδρες της ξηράς. Έτσι ήμουνα παρών στην πολιορκία της Αθήνας, του Ναυπλίου, την υπεράσπιση του Μεσολογγίου και στη μάχη με τον Χουρσίτ-Πασά, στο Μοριά.». Συνολικά -όπως αναφέρει και ο ίδιος, έλαβε μέρος σε 13 ναυμαχίες και πολεμικές επιχειρήσεις.

Μετά το 1827 ο Jarvis ανέλαβε την οργάνωση της διανομής της βοήθειας σε τρόφιμα, ρουχισμό και φάρμακα που έστελναν τα Φιλελληνικά κομιτάτα των Η.Π.Α. στο Ελληνικό κράτος, σε συνεργασία με τον Αμερικανούς εγνωσμένου κύρους, όπως ο δικαστής Σάμιουελ Γούντροφ, ο αιδεσιμότατος Τζόνας Κινγκ και ο γιατρός, απόφοιτος του Χάρβαρντ, Σάμιουελ Χάου.

Το τέλος του

Ο Τζώρτζ Τζάρβις πέθανε στις 11 Αυγούστου 1828 και -σύμφωνα με όσα γράφει η «Γενική Εφημερίς του Κράτους», κηδεύθηκε με τιμές Αντιστρατήγου και ενταφιάστηκε πιθανότατα στο προαύλιο της εκκλησίας του Ιερού ναού Αγίου Ιωάννου ή Τιμίου Προδόμου στο Άργος. Η αιτία του θανάτου του δεν είναι ξεκάθαρη, καθώς ο μεν Φωτάκος αναφέρει ότι ασθένησε από τις πληγές του και από την άλλην κακοπάθεια, ο δε Απόστολος Βακαλόπουλος αναφέρει πως ο θάνατός του οφειλόταν σε τέτανο. Επικρατέστερη είναι η εκδοχή που αναγράφεται σε έγγραφο της Επαρχιακής Δημογεροντίας του Άργους, στις 18 Δεκεμβρίου 1828, προς τον Έκτακτο Επίτροπο Αργολίδας, στο οποίο διατυπώνεται η άποψη πως «[....] η ασθένειά του, ήτον, καθ’ ας πληροφορίας ελάβομεν παρά των ιατρών, τύφος».

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του, οι συγγενείς του ζήτησαν να διαθέσουν την περιουσία που είχε αφήσει στην Ελλάδα κι έθεσαν ως προϋπόθεση να τακτοποιηθούν ενδεχόμενες οικονομικές εκκρεμότητες που μπορεί να είχε αφήσει. Για το λόγο αυτό δημοσίευσαν ανακοίνωση στις εφημερίδες, με την οποία καλούσαν όποιον είχε κάποια απαίτηση να παρουσιάσει τα στοιχεία και τις αποδείξεις που διέθετε στον «διορισμένο διαιτητή δια λογαριασμόν του μακαρίτου». Η στάση της οικογένειας απόδειξη ευπρέπειας, τιμιότητας και μοναδικού ήθους, αποδεικνύει την ποιότητα του οικογενειακού περιβάλλοντος που είχε διαμορφώσει τον χαρακτήρα αυτού του μεγάλου ανδρός, του ήρωα που διέθεσε την περιουσία του αλλά και θυσίασε την καριέρα και την ζωή του στη διάρκεια της Ελληνικής Εθνεγερσίας του 1821.

Μνήμη Τζωρτζ Τζάρβις

Ο τέκτονας Τζωρτζ Τζάρβις, ένας από τους πλέον τίμιους, γνήσιους και σεμνούς φιλέλληνες, υπήρξε γνωστός και με τα ελληνοποιημένα προσωνύμια «Καπετάν Γιώργης ο Αμερικάνος» ή «Γεώργιος Ζέρβις» ή «Γεώργιος Ζέρβας». Υπήρξε ο πρώτος εθελοντής Αμερικανός που ταξίδεψε στην Ελλάδα και ενέπνευσε πλήθος συμπατριωτών του να ακολουθήσουν το παράδειγμα του. Από την πρώτη στιγμή στην Ελλάδα, ο Jarvis ακολούθησε τα Ελληνικά έθιμα, φορούσε φουστανέλα, συμπεριφέρονταν στους Έλληνες ως όμοιος τους, ενώ έμαθε γρήγορα την Ελληνική γλώσσα σε βαθμό που παρέδιδε μαθήματα Ελληνικών σε άλλους φιλέλληνες. Ήταν αγνός και ειλικρινής, έτσι το ημερολόγιο και οι επιστολές του αποτελούν σημαντική ιστορική πηγή, καθώς αναφέρεται σε πραγματικά περιστατικά και περιλαμβάνουν αληθινές πληροφορίες. Ενδεικτική της αγάπης του για την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι η φράση, καταγεγραμμένη στο Ημερολόγιο του: «...εγώ τίποτε άλλο δεν ποθώ, εκτός από το να είμαι Έλληνας ως το κόκαλο και τίποτε άλλο δεν εύχομαι παρά ο Θεός να μ’ ευλογήσει να αποκτήσω κάποτε τα χαρίσματά τους...».

Ενδεικτικό της έντιμης συμπεριφοράς του Τζάρβις και της αντικειμενικής καταγραφής των γεγονότων είναι πως δεν αναφέρει καν ότι ο ίδιος τραυματίστηκε πολλές φορές και κάποιες απ' αυτές πολύ σοβαρά, αν και εμψύχωνε τους στρατιώτες και ήταν πάντα πρώτος στις μάχες, αψηφώντας τον κίνδυνο για την ζωή του. Δεν έλαβε ποτέ μισθό ή χρηματική αμοιβή από το Ελληνικό κράτος και υπήρξε πραγματικά ανιδιοτελής και αφοσιωμένος στην Ελλάδα και τους κατοίκους της. Την χαρά του Τζάρβις για την παρουσία του στην Ελλάδα και τη συμμετοχή του στα δρώμενα της Ελληνικής επαναστάσεως μετρίαζαν τα συμβαίνοντα στην μαχόμενη Ελλάδα: «Τι κρίμα, άνθρωποι {...} με τους όποιους όλα είναι κατορθωτά να μη έχουν μία ικανή κεφαλή», γράφει ο Τζάρβις στο Ημερολόγιο του. Ο φιλελληνισμός του είχε ιδεολογικό χαρακτήρα: πολεμώντας για την Ελλάδα, θεωρούσε πως εκπληρώνει το καθήκον του «προς τους απογόνους των ανθρώπων στους οποίους όλη η Ευρώπη οφείλει τον πολιτισμό και την επιστήμη της», έτσι που όταν πολλοί από τους συντρόφους του στη γερμανική λεγεώνα, κουρασμένοι και απογοητευμένοι, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ο Jarvis τους είπε αντίο με στίχους:
«Θυμηθείτε με! Φίλοι μου,
Ποιος μένει εδώ για την Ελευθερία,
Στις ελληνικές θάλασσες, στις ελληνικές πεδιάδες,
Να σπάσει τις αλυσίδες της ντροπής,
στην ανθρωπότητα για να ανοίξει το δρόμο».
Ο Τζώρτζ Τζάρβις πίστευε πως οι Έλληνες όφειλαν να στηρίζουν την νόμιμη εκάστοτε κυβέρνηση, και ότι η πειθαρχία όλων ήταν απαραίτητη για την επιτυχία της εθνεγερσίας. Δεν συμμετείχε σε εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των Ελλήνων, οι οποίες τον έθλιβαν, και ο ίδιος έμεινε πιστός στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ακόμη κι όταν αυτός συγκρούσθηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, αν και λέγεται ότι στις αρχές Νοεμβρίου 1824 με επιστολή του στον Μαυροκορδάτο, ο Τζάρβις πρότεινε η κυβέρνηση να καταλάβει με τέχνασμα τη Σπηλιά και να σκοτώσει τον Ανδρούτσο, στρατολογώντας γι’ αυτόν τον σκοπό τον νεαρό Σκωτσέζο Fenton.

Η αντίθεση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην τεκτονική ιδιότητα του Τζάρβις φέρεται να είναι, τουλάχιστον μία, από τις αιτίες για την σιωπή που κάλυψε την δράση και την συνεισφορά του Τζάρβις στην Ελληνική εθνεγερσία. Αν και στην Ελλάδα η μνήμη του Τζάρβις σκεπάστηκε από τη λησμονιά στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το όνομα του δόθηκε σε Λεωφόρο της Πολιτείας του Ιλλινόι, ενώ οι απόγονοι του διέθεσαν κτιριακές εγκαταστάσεις στην Ουάσινγκτον για την στέγαση των γραφείων της «Ενώσεως Αμερικανών Φιλελλήνων 1810-1840» . Την 19η Απριλίου, Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης όπως καθιερώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων, τα Αμερικανικά ταχυδρομεία επέλεξαν να τιμήσουν τους Αμερικανούς που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν στον αγώνα για την ελευθερία της Ελλάδας. Στη σειρά γραμματοσήμων που κυκλοφόρησαν, με τίτλο «Ένωση Αμερικανών Φιλελλήνων 1810-1840», συμπεριλαμβάνονται απεικονίσεις του τάφου του Τζωρτζ Τζάρβις, το πορτρέτο του καθηγητή Σάμουελ Γκρίντλι Χάου και το έμβλημα της Ενώσεως Αμερικανών Φιλελλήνων .

Έγραψαν γι' αυτόν

Στο βιβλίο του «The Condition of Greece in 1827 and 1828», ο Αμερικανός φιλέλληνας Τζόναθαν Πέκαμ Μίλερ, που συμμετείχε σε πολλές μάχες, χαρακτηρίζει τον Τζάρβις ως άνθρωπο με «ισχυρή κράση» και «ενέργεια χαρακτήρος». Eπισημαίνει ότι είχε γίνει κοινωνός του Ελληνικού τρόπου ζωής, ενώ απέκτησε πολλούς Έλληνες φίλους αλλά λίγους φίλους μεταξύ των φιλελλήνων. Ο Μίλερ αναφέρει πως -πιθανότατα- ο Τζάρβις «είχε δει τις περισσότερες μάχες και είχε υποστεί τις πιο πολλές κακουχίες από κάθε άλλο ξένο εθελοντή που είχε πάρει μέρος στον αγώνα, έχοντας μάλιστα συχνά αρρωστήσει και τραυματιστεί». Ο διάσημος φιλέλληνας Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου γράφει το 1825 σε γράμμα προς τον πατέρα του, για τον Τζάρβις: «βρίσκεται στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια [...]. Έχει γίνει τελείως Έλληνας στον τρόπο που ντύνεται, στο τρόπο που συμπεριφέρεται αλλά και στη γλώσσα. Είναι σχεδόν ο μόνος ξένος που συμπεριφέρθηκε συνολικά με σύνεση και ορθότητα και αυτό επιβραβεύθηκε. Έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ελλήνων, έχει προσφέρει σπουδαίες υπηρεσίες στο σκοπό τους και τώρα έγινε αντιστράτηγος. Αισθάνομαι υπερήφανος που αυτός ο άνθρωπος είναι συμπατριώτης μου». Σχετικά με τον Jarvis γράφει και ο Νικόλαος Κασομούλης : «Γεώργιος Ζέρβας (Jarvis) Αμερικανός, προσκολλημένος, ζώντος του Καραϊσκάκη, εις αυτόν, τίμιος νέος και με γνώσεις, ενθουσιασμένος να ευρίσκεται με τούτο το σώμα. Απέθανεν εις άργος. Αδιάφορος από τας αντιζηλίας μας. Εχαίρετο όλων την αγάπη».

Eξωτερικοί σύνδεσμοι

• [George Jarvis-American philhellene and hero of the Greek Revolution eefshp.org
• [Documents-George Jarvis
• [George Jarvis-Αμερικανός φιλέλλην και ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης huffingtonpost.gr]
• [George Jarvis: ο πρώτος Αμερικανός εθελοντής στην επανάσταση του 1821 και οι 10 μέρες του στη Νάξο el.metapedia.com (on docdroid.net)]
• [Παναγιώτης Νικολόπουλος: Ο άνθρωπος που τολμάει να είναι ο εαυτός του ekirikas.com]

Πηγή

• [Βασίλης Κ. Δωροβίνης, «Τρεις Φιλέλληνες στην Αργολίδα. Νέα και ανέκδοτα στοιχεία για τους Τζώρτζ Τζάρβις, Πέτρο Μπελλίνο καὶ Μπονιφάτσιο Μποναφίν», Περιοδικό «Ναυπλιακά Ανάλεκτα», τόμος 3ος (1998), σελίδες 155η-160η.]

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org