Ζαν Θιριάρ
Ο Ζαν Φρανσουά Θιριάρ, [Γαλλικά: Jean Francois Thiriart], Βέλγος θεωρητικός και πολιτικός ακτιβιστής, οπτομέτρης και οπτικός με ενεργή συνδικαλιστική δράση, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην υλοποίηση της Ευρωπαϊκής ιδέας, γνωστός ως ο διαμορφωτής της ιδεολογίας του Ευρωπαϊκού Εθνο-Κοινοτισμού καθώς και για την καθοριστική συνεισφορά του στην διαμόρφωση της ιδέας της Ευρασιατικής Ενώσεως, γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1922 στις Βρυξέλλες και πέθανε στις 23 Νοεμβρίου 1992.
| Συνοπτικές πληροφορίες |
|---|
| Γέννηση: 22 Μαρτίου 1922 |
| Τόπος: Βρυξέλλες (Βέλγιο) |
| Θάνατος: 23 Νοεμβρίου 1992 |
| Τόπος: Βρυξέλλες (Βέλγιο) |
| Υπηκοότητα: Βελγική |
| Ασχολία: Πολιτικός ακτιβιστής |
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Ο Ζαν Θιριάρ κατάγονταν από φιλελεύθερη οικογένεια με έντονη συμπάθεια στην Αριστερά. Ο Ζαν εγκατέλειψε νωρίς τις δευτεροβάθμιες σπουδές του όμως σπούδασε οπτομετρία κι έγινε οπτικός. Σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε στην «Σοσιαλιστική Νεολαία» [Young Guard Socialist] και στην «Αντιφασιστική Σοσιαλιστική Ένωση». Για ένα διάστημα εργάστηκε με τον καθηγητή Kessamier, πρόεδρο της Φιλοσοφικής Εταιρείας «Fichte Bund», θυγατρική της Εθνικο-μπολσεβικικής κινήσεως του Αμβούργου. Στη συνέχεια, μαζί με άλλα στοιχεία της άκρας αριστεράς εργάστηκε υπέρ μιας συμμαχίας του Βελγίου με το Εθνικοσοσιαλιστικό Ράιχ και προσχώρησε στην ένωση «Φίλοι του μεγάλου Γερμανικού Ράιχ» [AGRA] μια ένωση που ελέγχονταν από τους Γερμανούς για να ανταγωνιστεί τον Ρεξισμό, που συγκέντρωνε την αριστερή πτέρυγα της συνεργασίας, κι ήταν εχθρική στο κίνημα του Léon Degrelle. Ο Ζαν θεωρούσε την Γερμανία ως ελπίδα για μία σοσιαλιστική Ευρώπη, την οποία έβλεπε ιστορικά ως πλουτοκρατία.
Στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο Ζαν εκπαιδεύτηκε στις μονάδες καταδρομέων του εθνικιστή Otto Skorzeny, με τον οποίο διατήρησε μακρά φιλία στα χρόνια μετά τον πόλεμο. Η Αγγλική κυβέρνηση τοποθέτησε το όνομα του στη μαύρη λίστα, την οποία διένειμε στους Βέλγους «αντιστασιακούς» μαζί με οδηγίες για την με κάθε τρόπο δολοφονία του. Το 1943 καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Βέλγους συμμάχους των Αγγλο-Αμερικανών και μετά την «απελευθέρωση» εφαρμόστηκε σε βάρος του ένα άρθρο του ποινικού κώδικα του Βελγίου, που συντάχθηκε στο Λονδίνο το 1942. Έτσι στις 22 Οκτωβρίου 1944, συνελήφθη, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1946, όμως στερήθηκε, με δικαστική απόφαση, το δικαίωμα να συγγράφει. Τα επόμενα χρόνια διατήρησε χαμηλό προφίλ, δημιούργησε μία πολύ επιτυχημένη και κερδοφόρα επιχείρηση Οπτομετρίας, με σειρά καταστημάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη και εκμεταλλευόμενος τα επαγγελματικά του ταξίδια, εύρισκε την ευκαιρία να επισκέπτεται τον Otto Skorzeny στην Ισπανία, όμως δεν είχε ενεργό πολιτική ανάμιξη.
M.A.C. [«Mouvement d’Action Civique»]
Το 1960 το Βέλγιο συγκλονίζεται από τις πολιτικές εξελίξεις και οι Βέλγοι αισθάνονται προδομένοι από την κυβέρνηση τους. Είναι η περίοδος της εγκαταλείψεως του Κονγκό ως αποικίας όταν ο Thiriart συμμετείχε στην ίδρυση της «Επιτροπής Δράσεως και υπερασπίσεως των Βέλγων της Αφρικής» [«Comite d’Action et de Defense des Belges d’Afrique»], που σύντομα έγινε το «Κίνημα Δράσεως Πολιτών», [«Mouvement d’Action Civique»]. Ως εκπρόσωπος του οργάνου, στις 4 Μαρτίου του 1962, ο Thiriart συνάντησε στη Βενετία της Ιταλίας τους ηγέτες άλλων πολιτικών ομάδων στην Ευρώπη και στη συνέχεια εκδόθηκε κοινή δήλωση με την οποία αναλάμβαναν την προπαρασκευή του «Εθνικού Ευρωπαϊκού Κόμματος», με επίκεντρο την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, η οποία δεν δεχόταν την δορυφοροποίηση της Δυτικής Ευρώπης στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπως επίσης δεν δεχόταν και την απόσπαση των εδαφών της Ανατολής, από την Πολωνία και την Ουγγαρία έως τη Βουλγαρία. Μεταξύ αυτών που συμμετείχαν, ήταν το «Union Movement» με το Sir Oswald Mosley από την Αγγλία, το «M.A.C.» [Mouvement d’Action Civique» με τον Ζαν Θιριάρ από το Βέλγιο, το «M.S.I.» [«Movimento Sociale Italiano»] από την Ιταλία, και το «Reichspartei»ν από τη Γερμανία. Η ιδέα αυτού του τόσο πρωτοποριακού Ευρωπαϊκού κόμματος τελικά ακυρώθηκε σύντομα στην πράξη, λόγω των έντονων αντιπαραθέσεων μεταξύ των Ιταλών και Γερμανών εθνικιστών που θα συνυπέγραφαν το μανιφέστο της Βενετίας.
Ευρωπαϊκή Νεολαία [«Jeune Europe»]
Το δίδαγμα που αντλεί από αυτή την αποτυχία ο Thiriart, είναι ότι ένα τέτοιο Ευρωπαϊκό Κόμμα δεν μπορεί να δημιουργηθεί από μια συμμαχία μικρών εθνικών ομάδων και κινημάτων, αλλά πρέπει να είναι εξ αρχής ένας οργανισμός φτιαγμένος σε επίπεδο ευρωπαϊκής ενότητας. Έτσι γεννήθηκε, τον Ιανουάριο του 1963, η «Ευρωπαϊκή Νεολαία» («Jeune Europe»), ένα εξαιρετικά δομημένο κίνημα, που σύντομα εξαπλώνεται στο Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γαλλία, την Ελβετία, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αγγλία. Κύριο σύνθημά τους: «Ούτε Ουάσιγκτον-Ούτε Μόσχα».
Η πρωτοτυπία της Ευρωπαϊκής Νεολαίας έγκειται στην ιδεολογία της, τον Εθνικό Ευρωπαϊκό Κοινοτισμό, που ο Thiriart παρουσιάζει σαν έναν ευρωπαϊκό μοντέρνο μη-μαρξιστικό σοσιαλισμό, ενάντια στις κρατικιστικές γραφειοκρατίες. Προκαλώντας τη ρομαντική αντίληψη του έθνους που κληρονόμησε από τον δέκατο ένατο αιώνα, η οποία κατ' αυτόν υπάγεται σε ντετερμινισμούς εθνοτικούς, γλωσσικούς, θρησκευτικούς, προτιμά την ιδέα ενός δυναμικού έθνους. Του έθνους-κοινότητος όπως περιγράφεται από τον Jose Ortega y Gasset. Χωρίς να απορρίπτει το κοινό παρελθόν, πιστεύει ότι «αυτό το παρελθόν δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με το γιγάντιο κοινό μέλλον. Αυτό που κάνει το Έθνος πραγματικότητα και ζωτική δύναμη είναι η ενότητα του ιστορικού πεπρωμένου».
Το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Νεολαίας παρουσιάζεται στο «Μανιφέστο ενός Ευρωπαϊκού Έθνους», το οποίο αρχίζει ως εξής: «Ανάμεσα στο Σοβιετικό μπλοκ και το μπλοκ των Η.Π.Α., η αποστολή μας είναι να οικοδομήσουμε μια μεγάλη Πατρίδα: Την Ευρώπη, ενωμένη, ισχυρή, κοινοτιστική (...) Από την Βρέστη ως το Βουκουρέστι».
Η τοποθέτησή τους ήταν υπέρ μιας ξεκάθαρα ενωμένης Ευρώπης. «Η ομοσπονδιακή Ευρώπη ή η Ευρώπη των πατρίδων είναι έννοιες που κρύβουν έλλειψη ειλικρίνειας και γηρασμένες ιδέες από εκείνους που τις υπερασπίζονται (...) Εμείς καταδικάζουμε τους μικρούς εθνικισμούς που διατηρούν μεταξύ τους οι πολίτες του Ευρωπαϊκού Έθνους. (...) Η Ευρώπη πρέπει να επιλέξει μια ισχυρή και ένοπλη ουδετερότητα. Πρέπει να αποχωρήσει από το τσίρκο του Ο.Η.Ε. και να υποστηρίξει ενεργά την Λατινική Αμερική στον αγώνα των λαών της για την ενότητα και την ανεξαρτησία τους».
Το Μανιφέστο περιγράφει μια εναλλακτική πρόταση έναντι των δύο υφιστάμενων κοινωνικών συστημάτων στην Ευρώπη, ανακηρύσσοντας την «υπεροχή της εργασίας έναντι του κεφαλαίου» και την ανωτερότητα ενός συστήματος «μυρμηγκιών»: «Εμείς θέλουμε μια ζωντανή κοινότητα με τη συμμετοχή στην παραγωγική εργασία όλων των ανθρώπων που την συνθέτουν».
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία και η κομματική πολιτική είναι αντίθετες σε μια οργανική κοινωνία: «Μία πολιτική Σύγκλητος, η Σύγκλητος του Ευρωπαϊκού Έθνους που θα εκπροσωπεί τις ευρωπαϊκές επαρχίες και θα αποτελείται στα υψηλότερα ποσοστά της από τους τομείς της επιστήμης, της εργασίας, των τεχνών και των γραμμάτων. Ένα Συνδικαλιστικό Σώμα που θα εκπροσωπεί τα συμφέροντα όλων των παραγωγικών τάξεων της Ευρώπης, απελευθερωμένων από την οικονομική τυραννία και τις πολιτικές των ξένων συμφερόντων». Το μανιφέστο καταλήγει: «Εμείς απορρίπτουμε την θεωρητική Ευρώπη. Απορρίπτουμε την Ευρώπη των συνθηκών. Καταδικάζουμε την Ευρώπη του Στρασβούργου για έγκλημα προδοσίας. Ή θα υπάρξει ένα ΕΘΝΟΣ ή δεν θα υπάρξει ανεξαρτησία. Σε αυτή την κατά συνθήκη Ευρώπη την οποία αρνούμαστε, εμείς αντιπαραθέτουμε την κατά νόμο Ευρώπη, την Ευρώπη των λαών, την δική μας Ευρώπη. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΘΝΟΣ».
Αφού δημιούργησε σχολή εκπαιδεύσεως πολιτικών στελεχών-ακτιβιστών -η οποία από το 1966 έως το 1968, εξέδιδε το μηνιαίο έντυπο «Κοινοτιστική Ευρώπη», η Ευρωπαϊκή Νεολαία ξεκινά τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Κοινοτιστικού Συνδικάτου, και το 1967 μιας πανεπιστημιακής ενώσεως με το όνομα «Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο», η οποία θα είναι ιδιαίτερα δραστήρια στην Ιταλία. Από το 1963 έως το 1966, εκδίδεται εφημερίδα στα γαλλικά, αρχικά εβδομαδιαία και στη συνέχεια δεκαπενθήμερη, με τίτλο «Jeune Europe». Μεταξύ των δημοσιογραφικών τους οργάνων σε άλλες γλώσσες, πρέπει να αναφερθεί η ιταλική «Europa Combattente», η οποία εκδίδεται σε μηνιαία βάση. Από το 1966 έως το 1968 το έντυπο «La Nation Europeenne», εκδίδεται και στην Ιταλία με τίτλο «La Nazione Europea» από τον Κλαούντιο Μούτι [Claudio Mutti], έως ακόμη και το 1969, ενώ ένα τελευταίο τεύχος εξεδόθη στη Νάπολη το 1970 από τον Pino Balzano.
Το «La Nation Europeenne», ήταν μηνιαίο περιοδικό έως και πενήντα σελίδων και εκτός από τους συντάκτες συντρόφους, φιλοξενούσε και ξεχωριστές προσωπικότητες ιδιαίτερης πολιτιστικής και πολιτικής σημασίας όπως: τον πολιτικό επιστήμονα Christian Perroux, την Αλγερινή συγγραφέα Malek Bennabi, τον βουλευτή Francis Palmero, τον Πρέσβη της Συρίας Selim el Yafi, τον Ιρακινό Πρέσβη Nather el Omari, τους ηγέτες του F.L.N. της Αλγερίας Cherif Belkacem, Si Larbi και Djamil Mendimred, τον πρόεδρο της Ο.Α.Π. Ahmed Choukairy, τον αρχηγό της αποστολής των Βιετκόνγκ στο Αλγέρι Tran Hoai Nam, τον επικεφαλής των Μαύρων Πανθήρων Stokeley Carmichael, τον ιδρυτή των «Κέντρων Αγροτικής Δράσεως» Πρίγκιπα Ruspali Sforza, τους συγγραφείς Pierre Gripari και Anne-Marie Cabrini. Ανάμεσα στους μόνιμους ανταποκριτές του ήταν ο καθηγητής Souad El Charkawi, στο Κάιρο της Αιγύπτου, και ο Gilles Munier στο Αλγέρι.
Στο τεύχος του Φεβρουαρίου 1969 δημοσιεύθηκε μια συνέντευξη του Συνταγματάρχη Χουάν Περόν, στον Ζαν Θιριάρ, όπου δήλωνε ότι διαβάζει τακτικά το «La Nation Europeenne» και ότι ασπάζεται απόλυτα όλες τις ιδέες του. Ο εξόριστος στη Μαδρίτη πρώην Πρόεδρος της Αργεντινής, αναγνώριζε τον Κάστρο και τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ως τους συνεχιστές του αγώνα για την ανεξαρτησία της Λατινικής Αμερικής που ξεκίνησε από τον καιρό του δικού του κινήματος: «...Ο Κάστρο είναι ένας πρωτεργάτης της απελευθερώσεως. Έχει κλίνει προς έναν ιμπεριαλισμό, επειδή ένας άλλος ιμπεριαλισμός απείλησε να τον συντρίψει. Αλλά ο στόχος των Κουβανών είναι η απελευθέρωση των λαών της Λατινικής Αμερικής. Δεν έχουν καμία άλλη πρόθεση, παρά μόνο να δημιουργήσουν ένα προγεφύρωμα για την απελευθέρωση και των άλλων ηπειρωτικών χωρών. Ο Τσε Γκεβάρα είναι ένα σύμβολο αυτής της απελευθερώσεως. Είναι μεγάλος διότι έχει υπηρετήσει μια μεγάλη ιδέα την οποία τελικά ενσαρκώνει. Είναι ένας άνθρωπος ιδεαλιστής».
Ευρωπαϊκές Επαναστατικές Ταξιαρχίες
Για την απελευθέρωση της Ευρώπης, ο Thiriart προσπάθησε να δημιουργήσει τις «Ευρωπαϊκές Επαναστατικές Ταξιαρχίες» που θα αναλάμβαναν επιχειρήσεις ένοπλου αγώνα κατά των κυβερνήσεων κατοχής. Ήδη το 1966 είχε μια συνομιλία με τον Κινέζο υπουργό Εξωτερικών Chou En Lai, στο Βουκουρέστι, και του είχε ζητήσει να υποστηρίξει τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής πολιτικο-στρατιωτικής οργανώσεως για την καταπολέμηση των Η.Π.Α., τις οποίες θεωρούσε κοινό εχθρό. Το 1967 η προσοχή του Thiriart στρέφεται στην Αλγερία: «Μπορούμε, πρέπει, να εξετάσουμε μία πιθανή παράλληλη δράση και στρατιωτική εκπαίδευση στην Αλγερία, με την ελπίδα προπαρασκευής από τώρα, ενός είδους ευρωπαϊκού επαναστατικού Reichswehr. Οι σημερινές κυβερνήσεις του Βελγίου, της Ολλανδίας, Αγγλίας, Γερμανίας, της Ιταλίας είναι σε διάφορους βαθμούς δορυφόροι, λακέδες της Ουάσιγκτον. Γι' αυτό εμείς οι Εθνικο-ευρωπαίοι, εμείς οι Ευρωπαίοι επαναστάτες, πρέπει να πάμε στην Αφρική να δημιουργήσουμε τα στελέχη μιας μελλοντικής πολιτικο-στρατιωτικής δύναμης που αφού υπηρετήσουν στην Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή, θα μπορούσαν μια μέρα να πολεμήσουν στην Ευρώπη για να απαλλαγούμε από τους επικυρίαρχους της Ουάσιγκτον. Delenda est Carthago». Το φθινόπωρο του 1967 ο Ζεράρ Μπορντέ [Gerard Bordes], διευθυντής του «La Nation Europeenne», ταξιδεύει στην Αλγερία, όπου συναντάται με τον Εκτελεστικό Γραμματέα του F.L.N., και με το Επαναστατικό Συμβούλιο. Τον Απρίλιο του 1968 ο Bordes επιστρέφει στο Αλγέρι, με ένα υπόμνημα υπ' όψιν της Κυβερνήσεως της Δημοκρατίας της Αλγερίας, που το υπέγραφε αυτός και ο Thiriart, και το οποίο περιείχε τις προτάσεις για την «Ευρωπαϊκή συμβολή στην κατάρτιση ειδικών για τον αγώνα ενάντια στο Ισραήλ. Τεχνική προετοιμασία για μελλοντική άμεση δράση κατά των Αμερικανών στην Ευρώπη. Δημιουργία μίας μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών αντι-αμερικανικής και αντι-σιωνιστικής με προοπτική την ταυτόχρονη χρήση της στις αραβικές χώρες και στην Ευρώπη».
Οι επαφές με την Αλγερία δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα κι ο Thiriart προσεγγίζει τις Αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής. Στις 3 Ιουνίου του 1968 ένας αγωνιστής της «Jeune Europe», ο Ροζέ Κουντρουά [Roger Coudroy], πέφτει με το όπλο στο χέρι από τα σιωνιστικά πυρά, την ώρα που με μια ομάδα της Αλ Φατάχ προσπαθούσε να εισέλθει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Το φθινόπωρο του 1968 ο Thiriart κλήθηκε από τις κυβερνήσεις της Βαγδάτης και του Καΐρου, και το κόμμα «Μπάαθ», να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή. Στην Αίγυπτο παρίσταται στις εργασίες ενάρξεως του συνεδρίου της Αραβικής Σοσιαλιστικής Ενώσεως που είναι το κυβερνών κόμμα της χώρας. Εκεί έχει την ευκαιρία να συναντήσει Υπουργούς καθώς και τον ίδιο τον Πρόεδρο Νάσερ. Στο Ιράκ συναντά πολλές πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ηγετών της Ο.Α.Π. και παραχωρεί συνεντεύξεις στον Τύπο και σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Αλλά ο κύριος σκοπός του ταξιδιού του Thiriart, είναι να κατορθώσει μια συνεργασία που θα οδηγήσει στην δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Σώματος, το οποίο θα συμμετέχει στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και που αργότερα θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυρήνα ενός Στρατού της Ευρωπαϊκής Απελευθερώσεως. Πίσω από την άρνηση της Ιρακινής κυβερνήσεως, κρύβονται οι σοβιετικές πιέσεις και έτσι ο στόχος του αυτός θα αποτύχει. Αποθαρρύνεται από αυτή την αποτυχία, και πλέον στερούμενος επαρκών οικονομικών πόρων για να στηρίξει έναν πολιτικό αγώνα επιπέδου, ο Thiriart αποφασίζει να αποσυρθεί από την πολιτική δράση. Στη Γαλλία η οργάνωση του είχε ήδη κηρυχθεί παράνομη, ενώ αργότερα στην Ιταλία τα περισσότερα στελέχη της Νεολαίας πλαισίωσαν το «Movimento Politico Ordine Nuovo».
Για μια Ευρω-Σοβιετική αυτοκρατορία
Από το 1969 έως το 1981, ο Thiriart αποφασίζει να ασχοληθεί αποκλειστικά με την οπτομετρία σε επαγγελματικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, όπου και παίζει σημαντικό ρόλο: το 1967 μέχρι το 1981 είναι πρόεδρος της «Societe d'Optometrie» της Ευρώπης, το 1954 της «Εθνικής Ένωσης Οπτικών και Οπτομετρικών» του Βελγίου, το 1957 του «Centre d'Etudes des Sciences Optiques Appliquees» και είναι σύμβουλος σε διάφορες επιτροπές της Ε.Ο.Κ. [Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση]. Παρ' όλ' αυτά, το 1975 παραχώρησε συνέντευξη προς τον Michel Schneider για το «Les Cahiers du Centre de Documentation Politique Universitaire» στην Αιξ-αν-Προβάνς και βοηθά τον Yannick Sauveur στη σύνταξη της διδακτορικής διατριβής του για πανεπιστημιακή θέση, με τίτλο «Ο Jean Thiriart και ο Ευρωπαϊκός εθνο-κοινοτισμός» [1]. Αυτή η εργασία του Sauveur είναι η δεύτερη πανεπιστημιακού επιπέδου μελέτη αφιερωμένη στις πολιτικές δραστηριότητες του Thiriart, έξι χρόνια μετά την πρώτη που είχε παρουσιαστεί στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών και ήταν μια διατριβή του Jean Beelen για την δράση του «Κινήματος Δράσης Πολιτών» [«Mouvement d’Action Civique»]. Το 1981, μια επίθεση εναντίον του από Σιωνιστές τρομοκράτες στο γραφείο του στις Βρυξέλλες προκαλεί τον Thiriart να συνεχίσει την πολιτική του δραστηριότητα. Αποκαθιστά επαφή με έναν πρώην συντάκτη του περιοδικού «Nation Europeenne», τον Ισπανό ιστορικό Bernardo Gil Mugarza, ο οποίος, κατά τη διάρκεια μιας εκτενούς συνεντεύξεως, που την αποτελούν εκατόν οκτώ ερωτήσεις, δίνει στον Θιριάρ την ευκαιρία να επικαιροποιήσει και να εμβαθύνει την πολιτική του σκέψη. Παίρνει σάρκα και οστά με τον τρόπο αυτό, ένα βιβλίο που ήθελε ο Thiriart να δημοσιεύσει στα ισπανικά και στα γερμανικά, το οποίο όμως παρέμενε αδημοσίευτο μέχρι εκείνη την στιγμή. Το 1982 γνωρίζει τον Λυκ Μισέλ [Luc Michel], ο οποίος δύο χρόνια αργότερα θα ιδρύσει στο Βέλγιο το «Εθνικό Ευρωπαϊκό Κοινοτιστικό Κόμμα». Ο Thiriart γίνεται ένα είδος πολιτικού συμβούλου του κόμματος και συνεργάζεται στο «Conscience Europeenne» [«Ευρωπαϊκή Συνείδηση»], το περιοδικό που εκδίδει ο Luc Michel.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Thiriart εργάζεται για την συγγραφή ακι την κυκλοφορία ενός βιβλίου που δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητος, με τίτλο:
- «Η Ευρω-Σοβιετική Αυτοκρατορία από το Βλαδιβοστόκ ως το Δουβλίνο».
Τα περιεχόμενα του βιβλίου περιλαμβάνουν δεκαπέντε κεφάλαια, καθένα από τα οποία χωρίζεται σε επιμέρους ενότητες. Όπως προκύπτει από τον τίτλο του έργου αυτού, η θέση του Thiriart ως προς την Σοβιετική Ένωση έχει αλλάξει σημαντικά. Εγκαταλείποντας το παλιό σύνθημα «Ούτε Ουάσιγκτον, ούτε Μόσχα», ο Θιριάρ υιοθετεί πλέον μια θέση που θα μπορούσε να συνοψιστεί κάπως έτσι: «Με την Μόσχα εναντίον της Ουάσιγκτον». Ήδη άλλωστε, πριν από δεκατρία χρόνια, σε ένα άρθρο του με τίτλο «Η Πράγα, η ΕΣΣΔ και η Ευρώπη» [2], είχε καταγγείλει σιωνιστικές δολοπλοκίες για την «Άνοιξη της Πράγας». Ο Thiriart είχε εκφράσει κάποια ικανοποίηση με τη σοβιετική επέμβαση και είχε αρχίσει να σκιαγραφεί μια «στρατηγική της προσοχής» έναντι της Σοβιετικής Ενώσεως. Γράφει σχετικά: «Μία Δυτική Ευρώπη ΜΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ θα επέτρεπε στην Σοβιετική Ένωση να διαδραματίσει έναν ρόλο σχεδόν ανταγωνιστικό των ΗΠΑ. Μία Δυτική Ευρώπη σύμμαχος, ή μία Δυτική Ευρώπη ΕΝΙΑΙΑ με την Ε.Σ.Σ.Δ. θα ήταν το τέλος του αμερικάνικού ιμπεριαλισμού (...) Αν οι Ρώσοι θέλουν να αφαιρέσουν τους Ευρωπαίους από την Αμερικανική επιρροή -και μακροπρόθεσμα θα πρέπει να εργαστούν για αυτό- πρέπει να προσφέρουν, σε αντάλλαγμα για την αμερικανική ΧΡΥΣΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, την ευκαιρία να οικοδομήσουμε μια πολιτική Ευρωπαϊκή οντότητα. Αν φοβούνται, ο καλύτερος τρόπος για να το αποτρέψουν αυτό είναι να ενσωματωθούν».
Στη Μόσχα
Tον Αύγουστο του 1992 ο Θιριάρ πήγε στην Μόσχα, μαζί με τον Μισέλ Σνάιντερ [Michel Schneider] εκδότη του περιοδικού «Nationalisme et Republique». Οικοδεσπότης τους εκεί είναι ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, ο οποίος τον Μάρτιο του ίδιου έτους είχε υποδεχτεί τον Alain de Benoist και τον Ρομπέρ Στικέρ [Robert Steuckers], ενώ τον Ιούνιο είχε δώσει συνέντευξη στην τηλεόραση της Μόσχας με τον Ιταλό Κλαούντιο Μούτι [Claudio Mutti], και μαζί του παρουσίασε την «φαιοκόκκινη» αντιπολίτευση. Η δραστηριότητα τoυ Thiriart στη Μόσχα, όπου υπάρχουν εκεί και παλαιοί συναγωνιστές του από την Ιταλία, είναι πολύ έντονη. Δίνει συνεντεύξεις τύπου, συμμετέχει σε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με τους Προχάνωφ, Λιγκάσεφ, Ντούγκιν, Σουλτάνωφ και την εφημερίδα «Den», η οποία δημοσιεύει στο φύλλο 34(62) ένα κείμενο του Thiriart υπό τον τίτλο «Ευρώπη ως το Βλαδιβοστόκ». Έχει επίσης συνάντηση με τον Γενάντι Ζουγκάνωφ, αποκτά επαφές με αρκετά μέλη της «φαιοκόκκινης» αντιπολιτεύσεως, συμπεριλαμβανομένων των Νικολάι Παβλόφ και Σεργκέι Μπαμπούριν. Έχει δημόσια συζήτηση με τον φιλόσοφο και ηγέτη του Κόμματος της «Ισλαμικής Αναγεννήσεως Γκαϊντάρ Τζεμάλ, και συμμετέχει επίσης σε μια διαδήλωση Αράβων φοιτητών στους δρόμους της Μόσχας.
Στις 23 Νοεμβρίου, τρεις μήνες μετά την επιστροφή του στο Βέλγιο, ο Thiriart πέθανε από καρδιακή προσβολή.
Μνήμη Ζαν Θιριάρ
Ο Θιριάρ εμπνέονταν από τον Νικολό Μακιαβέλι και τον Βιλφρέντο Παρέτο και απέρριπτε τις συνήθεις ταξινομήσεις της πολιτικής. Ανέφερε τακτικά τη φράση του Ortega y Gasset «Το να μένεις αριστερά ή δεξιά είναι να επιλέξεις έναν από τους αναρίθμητους τρόπους που διαθέτει ο άνθρωπος για να είναι μικρός». Ο Thiriart απέρριπτε τον ισχυρισμό των αντιπάλων του ότι ήταν φασίστας. Ήξερε, ότι για να ξεφύγει από την πολιτική απομόνωση, έπρεπε να απορρίψει τις νοσταλγικές παγίδες της προπολεμικής εποχής και να προσαρμοστεί στις πολιτικές και κοινωνικές πραγματικότητες της δεκαετίας του 1960. Απέρριψε τον εθνικοσοσιαλισμό ως παρωχημένο και κατηγορούσε όσους διαδήλωναν με σβάστικες, ως νοσταλγούς και γελοίες καρικατούρες. Αντ' αυτού, επαναπροσδιόρισε μία εντελώς νέα τοποθέτηση, πέρα από το συνηθισμένο πολιτικό φάσμα: «Θεωρούμε τους εαυτούς μας ως την πρώτη γραμμή του Κέντρου, η avant-garde του Κέντρου. Τα σχήματα των πολιτικών προσδιορισμών σήμερα, από την άκρα δεξιά στην άκρα αριστερά είναι εντελώς ξεπερασμένα». Ο Ζαν Θιριάρ χαρακτηρίζεται αναμφισβήτητα ως προφήτης της ενωμένης Ευρώπης από το Δουβλίνο μέχρι το Βλαδιβοστόκ, της ιδέας για μια Ευρώπη αυτόνομη, ένοπλη, αντιιμπεριαλιστική, κοινοτιστική. Ένα επαναστατικό όραμα ενός μεγάλου έθνους στην Ευρασία.
Το πιο διάσημο και αναμφισβήτητα προφητικό βιβλίο του Jean Thiriart, έχει τίτλο
- «Ευρώπη: Μια αυτοκρατορία 400 εκατομμυρίων ανθρώπων», το οποίο εκδόθηκε το 1964 κι έχει μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες (στην Ελλάδα όχι και γενικά ο Thiriart είναι παντελώς άγνωστος).
Η έκδοση κυκλοφορεί σε χιλιάδες αντίτυπα κάθε χρόνο, έως σήμερα, κι έχει επηρεάσει ιστορικά τις πολιτικές εξελίξεις. Σ' αυτό ο Θιριάρ πρόβλεψε την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ε.Σ.Σ.Δ., μια δεκαετία πριν από το ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού». Όπως και ο Φράνσις Πάρκερ Γιόκεϋ, θεωρεί την Ευρώπη σαν μία δύναμη που έχει μονοπωλιακά την αποστολή να εκπολιτίζει στον κόσμο. Γράφει χαρακτηριστικά: «Στο τρένο της ιστορίας, η Ευρώπη αντιπροσωπεύει την ενέργεια που κινεί την ατμομηχανή και οι μαύρες φυλές αντιπροσωπεύουν τα βαγόνια». Η περιγραφή της ηγεμονίας των Η.Π.Α. στην Ευρώπη εξακολουθεί να είναι πραγματικά επίκαιρη και σίγουρα ο Thiriart υπερβαίνει τις διάφορες ιδεολογικές αγκυλώσεις, ιδιαίτερα του εθνοκεντρικού πολιτικού χώρου της Ευρώπης. Στο αντίτυπο που χάρισε κάποτε στον Κλαούντιο Μούτι [Claudio Mutti] είχε γράψει μια ιδιόχειρη αφιέρωση που αντηχεί προς τους νεότερους αναγνώστες: «Η δική σας γενιά είναι η πιο όμορφη. Έχετε μπροστά σας μια αυτοκρατορία να οικοδομήσετε». Σε αντίθεση με τον Luttwak και τον Toni Negri, ο Thiriart γνώριζε ότι η αυτοκρατορία είναι το ακριβώς αντίθετο του ιμπεριαλισμού κι έτσι θεωρεί πως οι Η.Π.Α. δεν είναι μία Ρώμη, αλλά μία Καρχηδόνα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Jean Thiriart: Ο Μακιαβέλι της Ενωμένης Ευρώπης (Edouard Rix).
- Blog ξενόγλωσσου αρχείου για τον Thiriart.
- Association Transnationale des Amis de Jean Thiriart.
- Το περιοδικό που εκδίδει σήμερα ο Claudio Mutti.
- Parti Communautaire National-Européen (Βέλγιο)
- Synergies Européennes (Βέλγιο)
Εικόνες
Jean Thiriart & Aleksandr Dugin (Μόσχα, 1992).
Claudio Mutti & Aleksandr Dugin.
Jean Thiriart & Aleksandr Dugin (Μόσχα).
Γαλλική έκδοση "Ευρώπη: Μια αυτοκρατορία 400 εκατομμυρίων ανθρώπων".
Αφιέρωμα του περιοδικού Urkultur στον Thiriart.
Claudio Mutti & Aleksandr Dugin [5].
Αφιέρωμα στον Thiriart [6].
Jean Thiriart, βιβλίο στην Ισπανική.
Εφημερίδα Jeune Europe.
Παραπομπές
- ↑ [Yannick Sauveur, Διδακτορική διατριβή, «Ο Jean Thiriart και ο Ευρωπαϊκός εθνο-κοινοτισμός», Πανεπιστήμιο Παρισίων, 1978.]
- ↑ [Περιοδικό «La Nation Europeenne», τεύχος 29ο, Νοέμβριος 1968.]
- ↑ [Η φωτογραφία είναι έξω από το Ρωσικό Κοινοβούλιο όπου ο Θιριάρ είχε συνάντηση εργασίας με τον Guenadi Zuganov και τον Egor Ligatchev και διαδήλωσαν εναντίον της Αμερικής.]
- ↑ [Το βιβλίο «Ευρώπη: Μια αυτοκρατορία 400 εκατομμυρίων ανθρώπων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Avatar» που ιδιοκτήτης τους είναι ο Claudio Mutti, ο οποίος προλογίζει το έργο.]
- ↑ [Η φωτογραφία είναι της 16ης Οκτωβρίου 2011 στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας σε συνέδριο που διοργάνωσαν με θέμα "Η ελληνική παράδοση εναντίον του μεταμοντέρνου κόσμου"]
- ↑ [Ελληνική εκπομπή του Radio Bandiera Nera]
