Νέα Δεξιά (βιβλίο)

Νέα Δεξιά
Ένα κίνημα ιδεών εθνικιστικής ανατροπής
Συγγραφέας:	Δημήτρης Σαββίδης
Έκδοση:	Λόγχη/Patria, 2011
Σελίδες:	80
ISBN:	ISBN 978-960-6804-19-9

Η «Νέα Δεξιά» εθνικιστικό πολιτικό κίνημα, γεννήθηκε στις ταραχές της περιόδου του Μαΐου του 1968, όταν οι νεολαίοι της γαλλικής Δεξιάς, (με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου) δηλαδή οι Εθνικιστές, φλέρταραν με την επανάσταση, μια επανάσταση ενάντια στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, καθώς η ρήξη με την ιδεολογικο-πολιτική ακινησία του γαλλικού εθνικιστικού («Δεξιού») χώρου της εποχής προέβαλε επιτακτική.

Ιστορική αναδρομή

Αυτή την εποχή ο Codreanu, o Jose Antonio, οι λογοτέχνες του εθνικιστικού «ρομαντικού» ρεύματος όπως ο Drieu la Rochelle, o Celine και πολλοί άλλοι, άρχιζαν να αποτελούν τους οδοδείκτες της εξόδου των Γάλλων Εθνικιστών (και όχι μόνον), από τον ιδεολογικο-πολιτικό λήθαργο στον οποίον είχε περιπέσει ο εθνικιστικός «χώρος», αδρανοποιητικά επαναπαυμένος στο νανούρισμα των αναμνήσεων, των καταστάσεων και των προσώπων του γαλλικού εθνικισμού της εποχής του μεσοπολέμου. Όπως σημειώνεται στον υπότιτλο του βιβλίου, η «Νέα Δεξιά» είναι ένα «κίνημα ιδεών εθνικιστικής ανατροπής». Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι και τις ημέρες μας, απετέλεσε μία ιδεολογική ασφυξιογόνο μάσκα για το ευρύτερο πατριωτικό κίνημα. Με τις ιδέες της, την πολεμική της, τα επιχειρήματά της, έδωσε νέα ώθηση στον ιδεολογικό πόλεμο. Σε αυτό το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε τους κυριότερους σταθμούς αυτής της προσπάθειας και μία βιογραφική παρουσίαση των σημαντικότερων συντελεστών της.

«G.R.E.C.E.»

Η «G.R.E.C.E.» [« Groupement de recherche et d'études pour la civilisation européenne» / «Ένωση έρευνας και μελέτης για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό», O.E.M.E.Π. ή G.R.E.C.E. / Ελ­λά­δα στα γαλ­λι­κά], ο γαλλικός όμιλος μελέτης δημιουργήθηκε στη Νίκαια της Γαλλίας τον Ιανουάριο του 1968 ως μια λέσχη προβληματισμού και η αρχική διακήρυξη της ήταν να επεξεργαστεί ένα νέο δόγμα για την δεξιά με στόχο να της επιτρέψει να ανακτήσει από την αριστερά την χαμένη της πολιτισμική ηγεμονία από το 1968 και μετά. Βασικός εμπνευστής και φορέας της προσπάθειας ήταν ο Γάλλος διανοούμενος και βραβευμένος το 1977 από την Γαλλική ακαδημία για το έργο του «Από την σκοπιά της Δεξιάς», Αλαίν ντε Μπενουά. Είχε προηγηθεί η α­πο­τυ­χί­α της ορ­γανώσεως «Μυ­στι­κός Στρα­τός» [«Organisation Armée Secrète», «Ο.Α.S.»], που ήταν μια απόπειρα, δίχως τελική επιτυχία, να οργανωθεί έ­να μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό κί­νη­μα. Ο Αλαίν ντε Μπενουά συ­γκα­τα­λέ­γε­ται με­τα­ξύ κά­ποιων ε­θνι­κι­στών φοι­τη­τών αλ­λά και των πα­λαιών Φα­σι­στών, όπως οι Σεν Λου, Μπου­κέ και Πλον­κάρ ντ’ Aσάκ που προσπάθησαν να α­να­γεν­νή­σουν τη Γαλ­λι­κή δε­ξιά σε πο­λι­τι­σμι­κό ε­πί­πε­δο. Αυτή θεωρούσαν ως αναγκαία και ικανή συνθήκη ­για την ­κα­τά­κτη­ση της πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας α­πό την αυ­θε­ντι­κή δε­ξιά, αυτό που αρ­γό­τε­ρα ο ί­διος ο Αλαίν ντε Μπενουά ονόμασε «δε­ξιό γκραμ­σι­σμό».

Βασική θεωρητική αναφορά της αποτέλεσε η μερίδα φιλοσόφων που ανήκουν στο λεγόμενο ρεύμα του αντι-Διαφωτισμού, όπως ο φυλετιστής Γκυστάβ Λε Μπον, συγγραφέας του έργου «Η Ψυχολογία των Μαζών» και ο Χέρμπερτ Σπένσερ, τα γραπτά του οποίου περί κοινωνικού δαρβινισμού συνάντησαν ιδιαίτερη απήχηση στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα. Το καλοκαίρι του 1979, η «G.R.E.C.E.» έγινε για πρώτη φορά στόχος μιας μεγάλης εκστρατείας-καταγγελίας από γαλλικές αντιφασιστικές οργανώσεις και αριστερούς δημοσιογράφους. Η G.R.E.C.E. εξέδωσε δύο πε­ριο­δι­κά, το «Nouvelle École» [«Νέ­α Σχο­λή»] και τo «Éléments» [«Στοι­χεί­α»], ως χώ­ρους συ­να­ντή­σε­ων και συ­ζη­τή­σε­ων, πραγ­μα­τι­κά «ι­δε­ο­λο­γι­κά ερ­γα­στή­ρια», ενώ τη δε­κα­ε­τί­α του 1970, προστέθηκε και ο εκ­δο­τι­κός οί­κος «Copernic» [«Κο­πέρ­νι­κος»]. Σκοπός και στόχος τους ήταν η πνευ­μα­τι­κή ζω­ή της Γαλλίας που πε­ριε­λάμ­βα­νε συ­ντα­ντή­σεις, δια­λέ­ξεις, συ­νέ­δρια, τα οποία προσέλκυσαν ό­λους τους ρι­ζο­σπάστες δε­ξιούς στο­χα­στές της γαλ­λι­κής αλ­λά και της δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κής δια­νοήσεως. Στα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, την ε­πι­χεί­ρη­ση αυ­τή θα α­να­λά­βει έ­να μέ­ρος των εκ­δό­σε­ων «Ηersant», κυ­ρί­ως το πε­ριο­δι­κό «Le Figaro magazine».

Γενικές αρχές

Σύμφωνα με την άποψη κάποιων φασιστών διανοούμενων, η βασική ιδέα της «Νέας Δεξιάς» αφορά την επαναδιατύπωση του αυτοπροσδιορισμού της έξω από τους παραδοσιακούς όρους δεξιά και αριστερά, επανακαθορισμός που χρειάστηκε να γίνει και ενάντια στο παρελθόν των δεξιών παραδόσεων. Δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Νέας Δεξιάς είναι η αναφορά της σε κοινωνικά αιτήματα αριστερής προελεύσεως, τα οποία προσεγγίζει με δεξιάς αναλύσεως εθνικές απόψεις. Αυτό που έχει κωδικοποιηθεί ως «...εθνικά δεξιός και στα κοινωνικά αριστερός...», φράση που ακούστηκε δημόσια για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1977 στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα του κόμματος «Νέα Δημοκρατία» από τον αρχηγό της Ευάγγελο Αβέρωφ.

Στην Ιταλία το ρεύμα της Νέας Δεξιάς γεννήθηκε το 1977 με την οργάνωση της πρώτης συγκεντρώσεως που έμεινε γνωστή ως «κατασκήνωση Χόμπιτ». H πρωτοβουλία ανήκε στην ακτιβιστική -εθνικολαϊκή- πτέρυγα του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος. Το καλοκαίρι εκείνου του έτους χίλιοι διακόσιοι -νεαροί στην συντριπτική τους πλειοψηφία εθνικιστές- συγκεντρώθηκαν σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία στην Ιταλία, όπου κατασκήνωσαν για δύο ημέρες. Στη διάρκεια της κατακηνώσεως δεν υπήρχε χρόνος και χώρος για πολιτικές αναλύσεις, αλλά για να «παίξουν, ν' ακούσουν μουσική, να απολαύσουν την επικοινωνία με τη φύση και τους συντρόφους, για να εκφράσουν μια δίψα ανανεώσεως, τόσο ιδεολογικής όσο και υπαρξιακής»

Σημείωση

^α [Τα χόμπιτ της εποποιίας του Τζ. P. P. Τόλκιν έχουν τη μορφή ενός πλάσματος μικροσκοπικού και ντροπαλού, «γλυκού σαν μέλι» αλλά «ανθεκτικού σαν τις ρίζες ενός αιωνόβιου δέντρου», του οποίου η δύναμη, σχεδόν μαγική, οφείλεται σε μια «επαγγελματική δεξιοτεχνία την οποία η κληρονομικότητα, η πρακτική και μια πολύ στενή φιλία με τη γη κατέστησαν ασυναγώνιστη». Αυτή η (σχεδόν μεταφυσικού περιεχομένου) σύγκρουση με τον κομφορμισμό αποδείχθηκε μερικά χρόνια αργότερα η βάση πάνω στην οποία ο Φίνι θα στήριζε τη μετάλλαξη του MSI από ένα νεοφασιστικό σε συντηρητικό κεντροδεξιό κόμμα. Ο Φίνι, αφού απομάκρυνε από το κόμμα τους εθνικολαϊκούς, σηματοδότησε την πολιτική του στροφή προς την συντηρητική Κεντροδεξιά, με απόψεις και συνεργασίες. Στη δεκαετία που ακολούθησε το M.S.I. μετονομάστηκε σε Εθνική Συμμαχία και συγκέντρωσε ποσοστό 14%. Επισκέφθηκε το Ισραήλ και προσκύνησε στα μνημεία του Ολοκαυτώματος, διατήρησε τις αρχές του κρατικισμού του Μπενίτο Μουσολίνι και χαμήλωσε τους αντιαμερικανικούς τόνους. Αναζωογόνησε τις σχέσεις του -προσωπικές και κομματικές- με την Καθολική Εκκλησία, πρόταξε τις αξίες της οικογένειας, της ευτυχίας και του κοινωνικού κράτους. Στο θέμα των αμβλώσεων υιοθέτησε αντίθετη θέση με την Καθολική εκκλησία, όμως πρότεινε βοήθημα 300 ευρώ το μήνα για ένα έτος στις μητέρες που δεν θα διακόψουν την εγκυμοσύνη.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Δημήτρη Σαββίδη: Νέα Δεξιά Logxi On Line
• Για μια νέα Ελληνική δεξιά
• G.R.E.C.E. ardin-rixi.gr
• Eνστάσεις τanea.gr, Τάκης Καμπύλης, 8 Απριλίου 2006.

Διαβάστε τα λήμματα

• Αλαίν ντε Μπενουά
• Σπυρίδων Λεων. Σταθόπουλος

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org