Ιάκωβος Διαμαντόπουλος

Ο Ιάκωβος Διαμαντόπουλος, Έλληνας εθνικιστής γιατρός που δραστηριοποιήθηκε συνδικαλιστικά, μέλος και ιδρυτής Εθνικιστικών οργανώσεων στην εποχή του Μεσοπολέμου και πολιτικός που διατέλεσε βουλευτής, υπουργός και Α' αντιπρόεδρος της Ελληνικής Βουλής, γεννήθηκε το 1905 στο Λαύριο και πέθανε στις 21 Μαΐου 1993, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα.

Ήταν παντρεμένος με την Ευφροσύνη Αγιουτάντη από την Κύθνο και απέκτησαν δύο γιους, το Γεώργιο, καθηγητή χειρουργικής στη Χαϊδελβέργη και επί είκοσι χρόνια διευθυντή της Γ' Χειρουργικής Κλινικής στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και τον Εμμανουήλ, καθηγητή της αγγειολογίας και διευθυντή της Δ' Παθολογικής Κλινικής στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και δύο κόρες, την Ελένη και την Ελλάδα Λεμονίδου.

Ιάκωβος Διαμαντόπουλος

Βιογραφία

Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Διαμαντόπουλος, με καταγωγή από το χωριό Ελατού, στην Ορεινή Ναυπακτία του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. Ο Ιάκωβος Διαμαντόπουλος ολοκλήρωσε τη Βασική και Μέση εκπαίδευση στη γενέτειρά του και σπούδασε στη Γερμανία, όπου ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, σε ηλικία 21 ετών. Η διατριβή του «Περί πρωτοπαθών πνευμονικών όγκων, ιδίως εκείνων οίτινες διαφεύγουν την κλινικήν διάγνωσιν», υποβλήθηκε το 1926 κι έγινε δεκτή από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, παρακολούθησε μαθήματα Νομικής και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως Έφεδρος Υγειονομικός Αξιωματικός, και εργάστηκε ως γιατρός στα νοσοκομεία «Ανδρέας Συγγρός» το 1927 και «Ευαγγελισμός» από το 1928 έως το 1935.

Το 1928, με τη βοήθεια και του Ελληνικού Ινστιτούτου Pasteur, περιέγραψε την επίδραση που είχαν τα μεταλλεύματα του Λαυρίου στη στοματική υγεία των κατοίκων της περιοχής, περιγράφοντας μια νέα πάθηση την οποία ονόμασε «Νόσον του Λαυρίου», η οποία προκαλούνταν από τη χρόνια δηλητηρίαση από αρσενικό και μόλυβδο . Το 1940, μαζί με τον Ι.Καμινόπετρο παρουσίασαν τα αποτελέσματα της ερευνητικής του προσπάθειας με τίτλο, «Περί νέας νόσου των ανθρώπων και των κατοικιδίων ζώων παρατηρουμένης εις Λαύρειον και οφειλομένης εις χρονίαν δηλητηρίασιν δια των ενώσεων του φθορίου» . Από το 1935 έως το 1951, ανέλαβε Διευθυντής των Εξωτερικών ιατρείων καθώς και Διευθυντής Κλινικής στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών «Η Ελπίς». Το 1956 ίδρυσε την κλινική «Άγιος Χαράλαμπος» στο Λαύριο, η οποία λειτούργησε έως το 1969, όταν έκλεισε ύστερα από 13 χρόνια λειτουργίας.

Πρώτος αυτός, έκανε χρήση νοβοκαΐνης σε περιπτώσεις βαρείας σκληροδερμίας αρκετά έτη πριν εφαρμοστεί αυτή από τη Ρουμάνα ιατρό-γεροντολόγο Aslan. Ασχολήθηκε με ασθένειες που σχετίζονταν με τις κακές συνθήκες διαβιώσεως του πληθυσμού στη διάρκεια του πολέμου, όπως η ελονοσία, ο δάγγειος πυρετός, δερματικά νοσήματα, η πελάγρα, ειδικές ασθένειες των κατοίκων του Λαυρίου λόγω της χρονίας επιβαρύνσεώς τους από αρσενικό, μόλυβδο και φθόριο, ασθένειες του αίματος. Διετέλεσε Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών και Αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου.

Πολιτική δράση

Εθνικιστική δραστηριότητα

Ως φοιτητής στο Βερολίνο ήρθε σε επαφή και επηρεάστηκε από το Γερμανικό Εθνικιστικό Κίνημα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έγινε μέλος και συμμετείχε, με την ιδιότητα του Γενικού Γραμματέα, στο 20μελές «Μεγάλο Συμβούλιο», ενώ είχε διατελέσει υπαρχηγός στην «Οργάνωση Ελλήνων Εθνικιστών», [«Ο.Ε.Ε.»], που είχε αρχηγό τον Αλέξανδρο Γιάνναρο, και διατηρούσε γραφεία στην οδό Φιλελλήνων στην Αθήνα. Στην οργάνωση συμμετείχε και ο Δημήτριος Σφαέλλος, που μεταπολεμικά διατέλεσε βουλευτής. Τα μέλη της «Ο.Ε.Ε.» ήταν γνωστοί ως «Μελανοχίτωνες», καθώς κυκλοφορούσαν με μαύρα πουκάμισα και εξέφραζαν την πίστη τους στα Εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη και το θαυμασμό τους για τους Εθνικιστές ηγέτες της εποχής. Η οργάνωση διαλύθηκε το Φθινόπωρο του 1932, όταν ο Γιάνναρος αποφάσισε να συνεργαστεί εκλογικά με το «Λαϊκό Κόμμα» του Παναγή Τσαλδάρη, ενώ λίγο νωρίτερα ολόκληρο το φοιτητικό τμήμα της προσχώρησε στην «Οργάνωση Εθνικοφρόνων Σοσιαλιστών η Τρίαινα»

«Οργάνωση Εθνικοφρόνων Σοσιαλιστών η Τρίαινα»

Ο Ιάκωβος Διαμαντόπουλος, αποχωρώντας από την «Ο.Ε.Ε.», ίδρυσε το 1932, την εθνικοσοσιαλιστικών τάσεων «Οργάνωση Εθνικοφρόνων Σοσιαλιστών η Τρίαινα». Μέλος της οργανώσεως ήταν ο Πέτρος Στεριώτης, ο οποίος το ακαδημαϊκό έτος 1975-6, διατέλεσε πρύτανης της Α.Σ.Ο.Ε.Ε., ενώ τα μέλη της ήταν Εθνικοσοσιαλιστές φοιτητές και μαζί της συνεργάστηκε και ο Εθνικοσοσιαλιστής Δημήτριος Βεζανής, καθηγητής της γενικής Πολιτειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έδρα της ήταν ένα υπόγειο γραφείο στην οδό Ιπποκράτους στην Αθήνα, σήμα της η Τρίαινα του θεού Ποσειδώνα και εξέδιδε τις εφημερίδες «Τρίαινα» και «Εθνικοσοσιαλιστής» . Η «Τρίαινα» απορρόφησε τις οργανώσεις «Εθνικοσοσιαλιστική Παράταξη Εργαζομένων Νέων Ελλάδος», [«Ε.Π.Ε.Ν.Ε.»], «Προοδευτική Ένωση Κοινωνικής Αλληλεγγύης», [«Π.Ε.Κ.Α.»], και «Φασιστική Νεολαία Ελλάδος», [«Φ.Ν.Ε.»]. Αργότερα, τα γραφεία της οργανώσεως μεταφέρθηκαν στην οδό Σωκράτους, ενώ σταδιακά δημιούργησε παραρτήματα σε πολλές πόλεις, όπως τη Λευκάδα, τη Σπάρτη, το Ηράκλειο Κρήτης, αλλά και στις περισσότερες συνοικίες της Αθήνας, Καλλιθέα, Βούλα, Μεταξουργείο, Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφεια και άλλες . Ο Διαμαντόπουλος ως εκπρόσωπος της οργανώσεως, προσφώνησε και παρουσίασε τον Χέρμαν Γκαίρινγκ, όταν στη διάρκεια της επισκέψεως του στην Ελλάδα, προσκλήθηκε στη Λέσχη της Νέας Φιλαδέλφειας. Μετά τη συνάντηση με τον Χέρμαν Γκαίρινγκ, εκδόθηκε ανακοίνωση η οποία ανέφερε, «...οι εθνικοσοσιαλισταί όλοι του κόσμου αποτελούν κοινόν μέτωπον κατά του κοινού εχθρού...» . Η οργάνωση βοήθησε να δημιουργηθεί ο «Εθνικός Παμφοιτητικός Σύλλογος, [«Ε.Π.Σ.] και συμμετείχε στις εργασίες του Α' Συνεδρίου Εθνικιστικών Οργανώσεων στις 22 Οκτωβρίου 1934.

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1934 στη διάρκεια της απεργία των φοιτητών της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών στην οποία πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές φοιτητές της Σχολής, ο Διαμαντόπουλος τραυματίστηκε από κομμουνιστές συνδικαλιστές στα προπύλαια του Πανεπιστημίου και στη συνέχεια διακομίστηκε στον Σταθμό Α' Βοηθειών όπου περιποιήθηκαν τα τραύματα του. Η οργάνωση του εξακολούθησε να λειτουργεί έως ότου διαλύθηκε από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά. Ο Διαμαντόπουλος συμμετείχε ως εθελοντής στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 και μετά την κατάρρευση του Μετώπου και την συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, προτάθηκε από τον καθηγητή Κωνσταντίνο Μέρμηγκα, ο οποίος για μικρό διάστημα διατέλεσε δήμαρχος Αθηναίων, και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου. Στην περίοδο της Κατοχής, ήταν ιδρυτικό μέλος της αντιστασιακής οργανώσεως «Η Τρίαινα», μέλη της οποίας ήταν κυρίως νέοι γιατροί, ενώ για τον αγώνα της αναφέρεται ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στα απομνημονεύματά του και αναγνωρίστηκε επίσημα ως αντιστασιακή το 1982, με το νόμο για την Εθνική Αντίσταση που ψήφισε η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Βουλευτής

Πολιτεύθηκε δίχως επιτυχία στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, με το συνασπισμό κομμάτων «Εθνική Πολιτική Ένωσις», εκπροσωπώντας στην περιοχή Αττικής και Βοιωτίας το «Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα» του Γεωργίου Παπανδρέου, συγκεντρώνοντας 1.721 ψήφους , ενώ στη συνέχεια πολιτεύθηκε με το «Κόμμα Φιλελευθέρων» και ήρθε δεύτερος, δεν εκλέχθηκε, όμως συγκέντρωσε 2.652 ψήφους .

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1951 με 2.496 ψήφους , ανακηρύχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής με το «Κόμμα Φιλελευθέρων» στην Περιφέρεια Αττικής & Βοιωτίας και παραιτήθηκε από τη Διεύθυνση των Εξωτερικών ιατρείων και της κλινικής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών. Συμμετείχε και εκλέχθηκε στην ίδια Περιφέρεια στην εκλογική αναμέτρηση της 19ης Φεβρουαρίου 1956, όταν ήταν υποψήφιος με το κόμμα «Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση» του Σοφοκλή Βενιζέλου, το οποίο συμμετείχε στο συνασπισμό «Δημοκρατική Ένωσις», όταν συγκέντρωσε 4.350 ψήφους . Στις εκλογές της 11ης Μαΐου 1958, εκλέχθηκε βουλευτής Περιφέρειας Αττικής με το «Κόμμα Φιλελευθέρων» συγκεντρώνοντας 3448 ψήφους . Στη συνέχεια επανεκλέχθηκε με το κόμμα« Ένωσις Κέντρου–Κόμμα Προοδευτικών» στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961 με 7.543 ψήφους , της 3ης Νοεμβρίου 1963 με 11.736 ψήφους , και της 16ης Φεβρουαρίου 1964 με 11.755 ψήφους .

Το βράδυ της 3ης Ιουλίου 1964, ενώ η συνεδρίαζε για το Κυπριακό ζήτημα, πενήντα εθνικιστές διαδηλωτές, υποστηρικτές του υποψηφίου συντηρητικού δημάρχου Γεωργίου Πλυτά, μαζί με μέλη της ΕΚΟΦ εισέβαλαν στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής, φωνάζοντας συνθήματα κατά του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και υπέρ του Κωνσταντίνου Καραμανλή που ήταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Επικεφαλής τους ήταν ο συγγραφέας Ρένος Αποστολίδης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του ψηφοδελτίου Πλυτά. Οι εισβολείς στις συμπλοκές που ακολούθησαν με υπαλλήλους και βουλευτές, τραυμάτισαν τον Ιάκωβο Διαμαντόπουλο, καθώς και τους Ιωάννη Χαραλαμπόπουλο, Γεώργιο Μπακατσέλο, Ιωάννη Τσιριμώκο, Χρήστο Αποστολάκο, τον Μιχάλη Λεφάκη, διευθυντή του πολιτικού γραφείου του τότε Υπουργού Οικονομικών, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τελικά, οι διαδηλωτές απωθήθηκαν από τη φρουρά της Βουλής και συνελήφθησαν τριάντα δύο από αυτούς.

Από το Δεκέμβριο του 1963 είχε εκδηλωθεί διαφωνία του με τον Γεώργιο Παπανδρέου σχετικά με την προσφυγή σε εκλογές, όμως διαχώρισε τη θέση του πριν τα συμβάντα του Ιουλίου του 1965. Διαφώνησε με τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Ιούνιο του 1965, ο Παπανδρέου τον διέγραψε με απλή επιστολή του προς το Προεδρείο της Βουλής, χωρίς το θέμα να τεθεί στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος, όπως ζητούσε ο Διαμαντόπουλος. Πριν τις 15 Ιουλίου 1965, επανασύστησε και δραστηριοποίησε τη «Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση», που είχε ιδρυθεί από το Σοφοκλή Βενιζέλο και στη συνέχεια είχε διαλυθεί και συγχωνευθεί με όλα τα συγγενικά κόμματα στην «Ένωση Κέντρου».

Τον Δεκέμβριο του 1967, μετά την έξοδό του από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου είχε συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο, συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Μαρούσι, ενώ στη συνέχεια εξορίστηκε στην Απείρανθο της Νάξου, από όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1969 και επέστρεψε στην Αθήνα. Ταυτόχρονα κλήθηκε στη Στρατιωτική Διοίκηση Αθηνών, όπου ο, τότε, Ταξίαρχος Φαίδων Γκιζίκης, του ζήτησε «...να απόσχη πάσης περαιτέρω ενεργείας που θα εστρέφετο κατά των κυβερνώντων, άλλως είναι υποχρεωμένος να τον συλλάβει ξανά...».

Υπουργός

Ανέλαβε υπουργός

• Υγιεινής από τις 16 Ιουλίου ως τις 20 Ιουλίου 1965 και στη συνέχεια
• υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων από τις 20 Ιουλίου 1965 ως τις 20 Αυγούστου 1965 στην κυβέρνηση του Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα .

Χρημάτισε

• υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου από τις 5 Οκτωβρίου ως τις 16 Νοεμβρίου 1965 στην κυβέρνηση του Στέφανου Στεφανόπουλου .

Παρέμεινε βουλευτής ως το 1967 και τη διάλυση της Βουλής της οποίας διετέλεσε Α' αντιπρόεδρος, από το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967. Στη διάρκεια της 21ης Απριλίου κρατήθηκε στις φυλακές του Αμαρουσίου και εκτοπίστηκε στην Απείρανθο της Νάξου.

Μεταπολιτευτικά

Τον Ιούνιο του 1974 έγραψε, «...εθαύμαζα τους Αδόλφο Χίτλερ και Μπενίτο Μουσολίνι, διότι είχαν παραλάβει τις χώρες τους εν διαλύσει και τις μετέβαλαν εις κράτη κολοσσούς, αναλαβόντες της εξουσίαν ουχί πραξικοπηματικώς αλλά κατόπιν μακροχρονίων ειρηνικών....αγώνων και λαϊκής εντολής...» .

Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, πολιτεύθηκε ως ανεξάρτητος με το κόμμα του «Φιλελευθέρα Δημοκρατική Ένωσις», [«ΦΙ.Δ.Ε.»], σε συνασπισμό με το «Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας», [«Σ.Κ.Ε.»], με επικεφαλής τον Διονύσιο Μπενετάτο, αριστερό αγροτοσυνδικαλιστή και συγγραφέα και παρουσίασαν υποψήφιους σε τέσσερις περιφέρειες, συγκεντρώνοντας 975 ψήφους ή ποσοστό 0,02%, ενώ στις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου 1977 ήταν υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα «Εθνική Παράταξις» του πρώην πρωθυπουργού Στέφανου Στεφανόπουλου και συγκέντρωσε 2.621 ψήφους , όμως και τις δύο φορές απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής. Περιλαμβάνονταν μεταξύ εκείνων που κλήθηκαν και εξετάστηκαν στο επταμελές Τμήμα της Εξεταστικής Επιτροπής για το «Φάκελο της Κύπρου» .

Διακρίσεις

Για τους αγώνες του τιμήθηκε με

• «Πολεμικό Σταυρό»,
• «Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων στον πόλεμο 1940-1941»
• «Χρυσούν Σταυρό του Φοίνικος μετά Ξιφών»,
• «Μετάλλιον Εθνικής Αντιστάσεως 1941-1945»,
• «Χρυσούν Σταυρό του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως»,

καθώς και με πολλά παράσημα συμμαχικών κρατών και άλλες διακρίσεις. Το όνομά του δόθηκε σε δρόμο του Δήμου Λαυρεωτικής, ενώ η προτομή του, έργο της γλύπτριας Βάνιας Δημητρακοπούλου, αποκαλύφθηκε στις 14 Ιουλίου 2006 και βρίσκεται σε ειδικά διαμορφωμένη πλατεία, στην είσοδο του Λαυρίου .

Εργογραφία

Έγραψε ιατρικά και πολιτικά βιβλία, καθώς και ποιητικές συλλογές. Μεταξύ τους περιλαμβάνονται τα έργα,

• «Περί χορηγήσεως βιταμίνης Β προς θεραπευτικό σκοπό επί γενικών, ειδικώτερον δε, νευρικών διαταραχών, με ικανοποιητικά αποτελέσματα» τον Ιανουάριο του 1940,
• «Περί ακροκυανώσεως φυματιώδους αιτιολογίας» τον Μάρτιο του 1940,
• «Σχέσεις υποσιτισμού και νοσήσεως εν γένει»,
• «Υποβιταμίνωσις»,
• «Πελάγρα κατά τον λιμόν της Κατοχής»,
• «Περί οιδηματικής νόσου»,
• «Ποιοι επρόδωσαν τον Γ. Παπανδρέου»,
• «Οδοιπορικό γιατρού»,
• «Πολιτικά ανάλεκτα. Αναμνήσεις, σκέψεις και μαρτυρίες των πολιτικών γεγονότων της τελευταίας πεντηκονταετίας», το 1990, εκδόσεις «Πρωτοβουλία», σελίδες 64,
• «Αναμνήσεις Μου Από Την 15ην Ιουλίου 1965», εκδόσεις «Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός», σελίδες 31,
• «Ω Ειρήνη Οδοιπορικό 40-44», το 1974, εκδόσεις «Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός», σελίδες 263,
• «Πικρές Αλήθειες. Πως φθάσαμε στην 21-4-67», το 1976, σελίδες 106,
• «Ανάγκη προστασίας του κύρους του βουλευτικού αξιώματος», το 1979,
• «Παρατηρήσεις επί του εκδοθέντος υπό της Βουλής τόμου Γερουσιαστών-Βουλευτών 1925-1974»,
• «Ψυχοκαθρεφτίσματα», το 1973, ποιήματα,
• «Λαμπυρίδες», το 1990, ποιήματα.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Ιάκωβος Διαμαντόπουλος, ο ιατρός, ο πολιτικός, ο άνθρωπος
• ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΣ (1905-1993) Παπαχαραλάμπειος Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου
• Αποκαλυπτήρια προτομής του πολιτικού-ιατρού Ιάκωβου Διαμαντόπουλου «Μόνιμες Στήλες», εφημερίδα «Η Καθημερινή», 12 Ιουλίου 2006
• ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟ (9/7/06) Απόστολος Κακλαμάνης
• Ελευσίνια (μυστήρια) Κάλπη Δήμος Ελευσίνας.

Βιβλιογραφία

• «Το επιστημονικόν έργον του Ιακώβου Διαμαντοπούλου (1926-1967)», το 1972, Γεώργιος Κωνστ. Πουρναρόπουλος, Καθηγητής της ιστορίας της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
• «Πρόσωπο με πρόσωπο, ο αντιδικτατορικός αγώνας του Ι. Δ. μέσα από το προσωπικό του αρχείο», το 1992, Άγγελος Σακκέτος
• «Ιάκωβος Διαμαντόπουλος, ο ιατρός, ο πολιτικός, ο άνθρωπος», Σταύρος Παπασταυρόπουλος, Ιατρός, επιστημονική ανακοίνωση στην Θ΄ Επιστημονική Συνάντηση της Εταιρείας Μελετών Λαυρεωτικής, που διεξήχθη στο Λαύριο, τον Απρίλιο του 2000.

Διαβάστε τα λήμματα

• Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα
• Δημήτριος Σφαέλλος
• Σπυρίδων Λεων. Σταθόπουλος
• Θεόδωρος Καραμπέτσος
• Δημήτριος Βεζανής
• Γιάννης Σχοινάς
• Σπυρίδων Παπαγεωργίου
• Λεωνίδας Σταθόπουλος
• Ανδρέας Δενδρινός
• Ιπποκράτης Δάκογλου
• Βλαδίμηρος Ψιακής
• Κωνσταντίνος Χατζησταύρου
• Θεόδωρος Μανιάτης
• Γρηγόρης Κράβαρης

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org