Στέφανος Στεφανόπουλος
Ο Στέφανος Στεφανόπουλος, Έλληνας νομικός, οικονομολόγος και πολιτικός που διατέλεσε βουλευτής, υπουργός και πρωθυπουργός, γεννήθηκε το 1898 ή σύμφωνα με άλλες πηγές του 1899, στον Πύργο, την πρωτεύουσα του νομού Ηλείας και πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1982 στην Αθήνα. Τάφηκε σε νεκροταφείο της γενέτειρας του, στον Πύργο Ηλείας.
Ήταν άγαμος και ως το θάνατο της, ζούσε με τη μητέρα του Φανή.
| Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος - Πρωθυπουργός - |
|---|
| Έναρξη Θητείας : 17 Σεπτεμβρίου 1965 |
| Λήξη θητείας : 22 Δεκεμβρίου 1966 |
| Προκάτοχος |
| Διάδοχος |
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Γονείς του Στέφανου ήταν ο γιατρός, δήμαρχος Πύργου και βουλευτής Ηλείας, Χρήστος Στεφανόπουλος και μητέρα του η Θεοφανία Βακαλοπούλου-Στεφανοπούλου, ενώ ήταν εγγονός του Στέφανου Στεφανόπουλου που στη σύνοδο του 1886 είχε διατελέσει πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια για επτά χρόνια οικονομικά στο Παρίσι, όπου και αναγορεύθηκε διδάκτορας. Η οικογένεια του είχε εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους και τελευταίος της εκπρόσωπος ήταν ο Στέφανος Στεφανόπουλος, ανιψιός του και καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο οποίος εκλέχθηκε με το κόμμα Πολιτική Άνοιξη, του Αντώνη Σαμαρά.
Πολιτική δράση
Ο Στέφανος Στεφανόπουλος επέστρεψε στην Ελλάδα το 1929 και ανέλαβε την αρχηγία του Στεφανοπουλικού κόμματος. Πολιτεύθηκε για πρώτη φορά το 1930 και εξελέγη βουλευτής Ηλείας κατά την αναπληρωματική εκλογή με το Λαϊκό Κόμμα, με το οποίο επανεκλέχθηκε στις εκλογικές αναμετρήσεις το 1932, το 1933, το 1935, το 1946 και το 1950. Ειδικότερα όταν στις 31 Μαρτίου 1946, έγιναν εθνικές εκλογές με αποχή της Αριστεράς, ψήφισαν 1.117.000 πολίτες και έλαβαν το Λαϊκό κόμμα 609.000 υπό τους Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και Στυλιανό Γονατά, η Ε.Π.Ε. 609.000, υπό τους Σοφοκλή Βενιζέλο, Γεώργιο Παπανδρέου και Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης 200.000 ως εκπρόσωπος των Φιλελευθέρων και 65.000 το Εθνικό Κόμμα του Ναπολέοντα Ζέρβα, το Λαϊκό Κόμμα διοικούσε η τετραμελής επιτροπή των Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, Ιωάννη Θεοτόκη, Πέτρου Ράλλη και Στέφανου Στεφανόπουλου.
Το 1951 αποχώρησε από το Λαϊκό Κόμμα για λόγους ηθικής τάξεως, και μαζί με 27 άλλους Βουλευτές και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ίδρυσαν το Λαϊκό Ενωτικό Κόμμα. Στη συνέχεια προσχώρησαν στο κόμμα Ελληνικός Συναγερμός, με το οποίο το 1951 και το 1952 εκλέχθηκε βουλευτής, όμως το 1955 αν και εθεωρείτο ο επικρατέστερος, απέτυχε να διαδεχθεί στην πρωθυπουργία τον Αλέξανδρο Παπάγο, τον οποίο τελικά διαδέχθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το 1956 ίδρυσε το Λαϊκό Κοινωνικό Κόμμα, ενώ το 1958 εξελέγη βουλευτής με το κόμμα Ένωση Κέντρου, όπως και στις εκλογές του 1961, του 1963 και του 1964.
Περίοδος «Αποστασίας»
Στην ταραγμένη περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας, που ονομάστηκε «αποστασία» [1], ακολουθώντας μια σειρά από συναντήσεις και διεργασίες κατέληξε στην αποχώρηση του από την Ένωση Κέντρου και στη στήριξη της Κυβερνήσεως του Ηλία Τσιριμώκου. Η περίοδος ξεκίνησε με τη διάσταση απόψεων των τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου και πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, σχετικά με τους χειρισμούς της κυβερνήσεως στις ανακρίσεις για την υπόθεση της πολιτικής και στρατιωτικής οργανώσεως «Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.», [«Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν»], στην οποία εμπλεκόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, γιος του πρωθυπουργού, πολιτικοί του φίλοι και αξιωματικοί του στρατού.
Τη διαφωνία τους ακολούθησε η ανταλλαγή επιστολών μεταξύ τους και η παραίτηση [2] του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Στεφανόπουλος στηρίζοντας τον Γεώργιο Παπανδρέου, καταψήφισε στις 15 Ιουλίου 1965, την κυβέρνηση του Γεώργιου Αθανασιάδη-Νόβα. Στις 6 Αυγούστου 1965 με τη συνοδεία των πολιτικών Σάββα Παπαπολίτη και Ηλία Τσιριμώκου και των εκδοτών Χρήστου Λαμπράκη, των εφημερίδων «Βήμα» και «Νέα», Γιάννη Παπαγεωργίου, της Αθηναϊκής, και Γιάννη Βελλίδη, των εφημερίδων «Μακεδονία», «Θεσσαλονίκη», συναντήθηκαν στο Καστρί με τον Γεώργιο Παπανδρέου, σε μια προσπάθεια να τον πείσουν να πείσουν να δεχθεί το σχηματισμό προσωρινής κυβερνήσεως, που θα διενεργήσεις εκλογές.
Μετά την άρνηση του αρχηγού του, στις 8 Αυγούστου 1965 ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος του προτείνει την ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβερνήσεως την οποία αποδέχεται με την προϋπόθεση να συμφωνήσει η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος Ένωση Κέντρου, όμως στην ψηφοφορία της 9ης Αυγούστου επί 139 παρόντων βουλευτών μόνο 26 τον ακολούθησαν, ενώ οι υπόλοιποι 113 στήριξαν τη θέση του Γεωργίου Παπανδρέου. Στις 12 Αυγούστου 1965 συναντήθηκε με τη συνοδεία του διπλωμάτη Τζων Σωσσίδη, με τον Νόρμπερτ Ανσουτς, Αμερικανό επιτετραμμένο στην Αθήνα και στις 14 Αυγούστου 1965 αποχώρησε από την Ένωση Κέντρου, ενώ στις 28 Αυγούστου υπερψήφισε την κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου.
Εθνική Παράταξη
Στις 30 Σεπτεμβρίου 1977 ίδρυσε το Εθνικιστικών τάσεων κόμμα «Εθνική Παράταξις», ως επικεφαλής του οποίου πήρε μέρος στις εκλογές, στις 20 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, συγκεντρώνοντας ποσοστό 6,82% και 349.988 ψήφους, ενώ εξέλεξε πέντε βουλευτές, όμως ο ίδιος δεν εξελέγη για μόλις 200 ψήφους, καθώς προτίμησε για την ενδυνάμωση του κόμματος, να πολιτευτεί στην Ηλεία [3], και όχι σε περιφέρεια των Αθηνών και στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική, αφού προηγουμένως ανάθεσε την αρχηγία του κόμματος στον Σπύρο Θεοτόκη.
Αξιώματα
Διετέλεσε
Υπουργός
- υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας από τις 4 Νοεμβρίου 1932 έως τις 16 Ιανουαρίου 1933 και από τις 10 Μαρτίου του 1933 έως τις 28 Δεκεμβρίου 1934 στην κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη [4] [5],
[Στις 8 Μαΐου 1934 ορίστηκε υπεύθυνος για τη διαχείριση της κρίσεως των αιματηρών γεγονότων της Καλαμάτας και με τη διαπραγμάτευση που έγινε κατέληξε αρχικά σε συμβιβαστική λύση κοινής αποδοχής [6] από τους αλευροβιομηχάνους και τους λιμενεργάτες].
- Υπουργός Εθνικής Οικονομίας από τις 29 Δεκεμβρίου 1934 έως τις 10 Οκτωβρίου του 1935, στην κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη [7],
- υπουργός Μεταφορών από τις 23 Οκτωβρίου 1944 έως τις 3 Ιανουαρίου 1945, στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου [8],
[στη διάρκεια της κατοχής παρέμεινε στην Ελλάδα και μαζί με τους Περ. και Πέτρο Ράλλη, ήταν αρχηγοί του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος και με την ιδιότητά του μετείχε στην μεταπελευθερωτική κυβέρνηση],
- Οικονομικών και προσωρινά Εφοδιασμού και Εργασίας από τις 4 Απριλίου 1946 έως τις 13 Απριλίου 1946, στην κυβέρνηση του Παναγιώτη Πουλίτσα [9],
- Συντονισμού από τις 13 Απριλίου 1946 έως τις 29 Αυγούστου 1947, στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Τσαλδάρη [10] και Δημήτριου Μαξίμου [11], από τις 7 Σεπτεμβρίου 1947 έως τις 30 Ιουνίου 1949 στην κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη [12], από τις 30 Ιουνίου 1949 έως τις 6 Ιανουαρίου 1950 στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Διομήδη [13], από τις 6 Ιανουαρίου 1950 έως τις 23 Μαρτίου 1950 στην κυβέρνηση του Ιωάννη Θεοτόκη [14], από τις 13 Σεπτεμβρίου 1950 έως τις 3 Νοεμβρίου 1950 στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου [15],
- υπουργός Εξωτερικών από τις 19 Νοεμβρίου 1952 και αντιπρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου από τις 15 Δεκεμβρίου 1954 στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου [16], ενώ αναπλήρωσε τον θανόντα πρωθυπουργό από τις 4 έως τις 6 Οκτωβρίου 1955 και
συνυπέγραψε στις 28 Φεβρουαρίου 1953, την Ελληνογιουγκοσλαβική Συμφωνία συμμαχίας με τον Στρατάρχη Τίτο, υπέγραψε την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία περί παραχωρήσεως αεροπορικών βάσεων, αποκατέστησε τις σχέσεις με την Ρωσία, τη Βουλγαρία και την Τουρκία.
- Αντιπρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου και υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου από τις 5 Δεκεμβρίου 1963 έως τις 31 Δεκεμβρίου 1963 και από τις 19 Φεβρουαρίου 1964 έως τις 15 Ιουλίου 1965, στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου [17],
- υπουργός Συντονισμού από τις 5 Ιουνίου 1964, με αναπληρωτή Υπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου [18].
Πρωθυπουργός
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1965 με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 152 βουλευτών, σχημάτισε κυβέρνηση [19] υπό την προεδρία του στην οποία συμμετείχαν οι Ηλίας Τσιριμώκος και Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας ως αντιπρόεδροι, και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών, η οποία παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου 1966, οπότε παραιτήθηκε καθώς δεν διέθετε την Κοινοβουλευτική πλειοψηφία δίχως την κοινοβουλευτική στήριξη του κόμματος Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση, [Ε.Ρ.Ε.] και αντικαταστάθηκε από κυβέρνηση υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο, πρώην διοικητή της Εθνικής Τράπεζας.
Εργογραφία
Δημοσίευσε μελέτες, άρθρα και βιβλία
- «Το ζήτημα της κυριότητος των καλυμμάτων της Εκδοτικής Τραπέζης» στη Γαλλική γλώσσα το 1930,
- «Το χρήμα και η κρίσις του νομίσματος» το 1930,
- «Αι κοινωνικαί ασφαλίσεις» το 1932,
- «Οικονομικαί και κοινωνικαί μελέται» το 1935,
- «Φιλοσοφία και κοινωνικά συστήματα» το 1936,
- «Ανασυγκρότησις εν Ελλάδι»,
- «Ο καθολικός κοινωνισμός».
Η προσωπική του βιβλιοθήκη που την αποτελούσαν 7.140 τόμοι σημαντικών βιβλίων, δωρήθηκε μετά το θάνατό του από τους κληρονόμους του στη Δημόσια βιβλιοθήκη Πύργου [20], σε εκτέλεση της επιθυμίας του.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Στέφανος Στεφανόπουλος, Ο γίγαντας Ηλείος Πρωθυπουργός Πάνος Αβραμόπουλος
- Επίσκεψη του Στέφανου Στεφανόπουλου στο διυλιστήριο της «Esso–Πάππας»
Παραπομπές
- ↑ Τα Ιουλιανά και η Αποστασία
- ↑ Το Ιουλιανό πραξικόπημα
- ↑ Προκλήσεις και απειλές από «Χρυσή Αυγή» Ethnos.gr
- ↑ Κυβέρνησις ΠΑΝΑΓΗ ΤΣΑΛΔΑΡΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΠΑΝΑΓΗ ΤΣΑΛΔΑΡΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Η λειτουργία των "σιλό" και τα αιματηρά γεγονότα της Καλαμάτας
- ↑ Κυβέρνησις ΠΑΝΑΓΗ ΤΣΑΛΔΑΡΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΠΟΥΛΙΤΣΑ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΛΔΑΡΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΣΟΦΟΥΛΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΙΟΜΗΔΟΥΣ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΤΟΚΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Κυβέρνησις ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Στέφανος Στεφανόπουλος (1899 - 1982) Δημόσια Βιβλιοθήκη Πύργου
