Σωτηρία Αλιμπέρτη

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Η Σωτηρία Κλεομένους (Οικονόμου)-Αλιμπέρτη, Ελληνίδα εκπαιδευτικός, εθνική και κοινωνική αγωνίστρια, δημοσιογράφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ιδρύτρια συλλόγων γυναικών, σύμβουλος της βασίλισσας Όλγας συζύγου του βασιλιά Γεωργίου Α', η πρώτη που ασχολήθηκε στην Ελλάδα με την βιογραφία της Μαντούς Μαυρογένη, που ήταν γνωστή ως η «Δέσποινα των Αθηνών» και ήταν συνεργάτης της Καλλιρρόης Παρρέν, γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου [1] 1847 και πέθανε στις 18 Νοεμβρίου 1929 στην Αθήνα. Η νεκρώσιμη ακολουθία της τελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στις 22 του ίδιου μήνα στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Το 1882 η Σωτηρία παντρεύτηκε στην κωμόπολη Βροσθένι, κοντά στο Βουκουρέστι, με τον Ιωάννη Γεωργ. Αλιμπέρτη και από το γάμο τους έγιναν γονείς, του πολιτικού μηχανικού Γεωργίου Αλιμπέρτη που υπηρέτησε ως στρατιωτικός μηχανικός [2] και του Σπυρίδωνος Αλιμπέρτη [3] [4] [5] [6], καθηγητή φυσικομαθητικών, βοηθού του Δημητρίου Αιγινήτη και επιμελητή, από το 1909 μέχρι το 1915, του Αστεροσκοπείου Αθηνών.

Σωτηρία Κλεομένους-Αλιμπέρτη
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 1847
Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα)
Θάνατος: 18 Νοεμβρίου 1929
Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα)
Σύζυγος: Ιωάννης Αλιμπέρτης
Τέκνα: Γεώργιος, Σπυρίδων
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος
Λογοτέχνης, συγγραφέας

Βιογραφία

Οικογενειακή καταγωγή

Η Σωτηρία από την πλευρά του πατέρα της, κατάγονταν από οικογένεια αγωνιστών της Ελληνικής εθνεγερσίας του 1821 και πολιτικών. Παππούς της ήταν ο αγωνιστής του 1821 Κλεομένης Οικονόμου και η ίδια ήταν κόρη του Παναγιώτη Κλεομένους (Οικονόμου), πολιτευτού και δημοσιογράφου [7] από το Αίγιο, και της Άννας Κλεομένους το γένος Δημητρίου [8], που ήταν απόγονος πλούσιας οικογένειας από την Πελοπόννησο, με απώτερη καταγωγή από τη Σάμο. Η Σωτηρία είχε δύο αδελφούς, τον Θρασύβουλο (Άγι) Κλεομένους (Οικονόμου) που χρημάτισε Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, και τον Στρατηγό Κλεομένη Κλεομένους (Οικονόμου) [9] ο οποίος στις 26 Οκτωβρίου 1912 κατέλαβε την Θεσσαλονίκη.

Σπουδές

Η Σωτηρία αποφοίτησε το 1868 από το «Αρσάκειο». Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών της εργάστηκε ως δασκάλα, από το 1869 έως το 1872, στη «Σχολή Χιλλ», όπου δίδαξε στις ανώτερες τάξεις Ελληνικά, Ιστορία, Φυσική και Γεωγραφία, υπό τη διεύθυνση της Καλλιόπης Κεχαγιά και της Αικατερίνης Χρηστομάνου, μετέπειτα Λασκαρίδου. Τον Ιούλιο του 1872, με συνταξιδιώτες την οικογένεια του βοτανολόγου Χλεδάιχ ταξίδεψε στο Μπρίντεζι κι ύστερα στο Λιβόρνο, στην Πίζα με κατάληξη τη Ρώμη, όπου μελέτησε ως το τέλος του 1973, ερευνώντας βιβλιοθήκες και συγκεντρώνοντας στοιχεία για τις ιστορικές της μελέτες. Ακολούθησε η διαμονή της και οι εργασίες της στο Μιλάνο, στη Βενετία αλλά και η παραμονή της έξι μήνες στο Παρίσι, όπου τελειοποίησε την γνώση της Ιταλικής και της Γαλλικής γλώσσας.

Ενήλικη ζωή

Μετά το πέρας των σπουδών της η Σωτηρία επέστρεψε στην Ελλάδα, στις 3 Σεπτεμβρίου 1875, όμως σύντομα απομακρύνθηκε εκ νέου από την οικογένεια της καθώς της ανατέθηκε η υποδιεύθυνση, με διευθύντρια την Καλλιόπη Κεχαγιά, του «Ζαππείου Παρθεναγωγείου» της Κωνσταντινουπόλεως, που ιδρύθηκε με την πρωτοβουλία του «Εν Κωνσταντινουπόλει υπέρ της Γυναικείας Παιδεύσεως Συλλόγου» και την αρωγή του Κωνσταντίνου Ζάππα. Στην Κωνσταντινούπολη η Αλιμπέρτη έγινε στόχος σχολίων και η σατιρική εφημερίδα «Μώμος» καθώς και εφημερίδες προσκείμενες στο Πατριαρχείο, όπως η «Θράκη», η «Αυγή» και η «Κωνσταντινούπολις», κατηγορούν, με τη σύμπλευση μάλιστα μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Ζαππείου, κυρίως την υποδιευθύντρια και δευτερευόντως την Κεχαγιά για «ανηθικότητα, επίδειξη γνώσεων, κενοδοξία, αμάθεια και ροπή προς την πολυτέλεια». Στην Κωνσταντινούπολη η Σωτηρία γνωρίστηκε με τον βιβλιοπώλη Ιωάννη Αλιμπέρτη, μέλος του «Εν Κωνσταντινουπόλει Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου» και μετέπειτα ιδιαίτερο γραμματέα, χάρη στη μεσολάβηση της Κεχαγιά, αλλά και στενό φίλο του Κωνσταντίνου Ζάππα.

Στις 17 Ιουλίου 1876, απεσταλμένη του «Ζαππείου Παρθεναγωγείου» επισκέφθηκε τον Κωνσταντίνο Ζάππα στο Βροσθένι για να του υποβάλει έγγραφα για την ένωση του Ζαππείου με το σχολείο της Παλλάδος και στις 22 Οκτωβρίου επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Η αποστολή της ήταν επιτυχής καθώς το 1877 επιτεύχθηκε η ένωση των σχολείων, με ευνοϊκούς όρους για το Ζάππειο. Στο τέλος Ιουνίου, αρχές Ιουλίου του 1882, η Σωτηρία άφησε οριστικά την Κωνσταντινούπολη για το Βροσθένι, όπου παντρεύτηκε με τον Αλιμπέρτη κι έκτοτε εγκαταστάθηκαν στην Βλαχία, όπου ή ίδια εργάστηκε σε σχολεία της εκεί Ελληνικής παροικίας. Τον Μάιο του 1887 ασθένησε ο Ιωάννης Αλιμπέρτης και η Σωτηρία τον ακολούθησε στην Βιέννη και στο Ίσλ, ενώ μόλις επέστρεψαν στην Ρουμανία εγκατέλειψαν το Βροσθένι και εγκαταστάθηκαν στο Γιούργεβο. Εκεί η Σωτηρία διδάσκει τις Κυριακές στο Ελληνικό σχολείο και πρωτοστατεί στο κτίσιμο της εκκλησίας της Ελληνικής κοινότητος, την ίδια εποχή που ο σύζυγος της ήταν πρόεδρος. Το 1893, όταν η οικογένεια Αλιμπέρτη επέστρεψε στην Αθήνα, όπου συνάντησε ξανά την Καλλιόπη Κεχαγιά που είχε επιστρέψει κι εκείνη μετά τα ταξίδια της που την έφεραν ως την Αμερική.

Κοινωνική δράση

«Εργάνη Αθηνά»

Το 1896, από την συνεργασία της Σωτηρίας με την Καλλιόπη Κεχαγιά δημιουργήθηκε στο Αγρίνιο ο γυναικείος σύλλογος «Εργάνη Αθηνά», με πρόεδρο την Ελένη Σκαλτσοδήμου και στην Αθήνα την Παναγιωτίτσα Σαχίνη, σύζυγο του Ναυάρχου Σαχίνη, με κύριο μέλημα την κοινωνική αναγνώριση και την επαγγελματική αποκατάσταση των Ελληνίδων, με την εκμάθηση της υφαντικής, της ταπητουργίας, της πλεκτικής και άλλων ειδών χειρονακτικής βιοτεχνίας. Η κήρυξη και η ατυχής έκβαση του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 ανέστειλαν τις δραστηριότητες του συλλόγου για περισσότερο από ένα χρόνο, διάστημα στο οποίο τα μέλη του επιδόθηκαν με ζήλο στην διασφάλιση πόρων προκειμένου να πληρωθούν οι πολεμικές αποζημιώσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα με έντυπη προκήρυξη υπό τον τίτλο «Υπέρ της Θεσσαλίας μας το ιερό χρήμα». Τον Απρίλιο του 1897 ο σύλλογος ίδρυσε την Εταιρεία Εργαστηρίων που διασφάλισε εργασία και αξιοπρεπείς μισθούς στις οικογένειες των προσφύγων από την Θεσσαλία. Το 1898 διοργανώθηκε στο Αγρίνιο [10] η Α' Πανελλήνια έκθεση του συλλόγου, με απόλυτη επιτυχία, το διάστημα από τις 21 έως τις 25 Μαΐου, όπου παρέστησαν και κήρυξαν την έναρξη της ο τότε Βασιλεύς Γεώργιος Α' και η Βασίλισσα Όλγα, που ήταν και η Επίτιμη Πρόεδρος του συλλόγου. Στη διάρκεια της εκθέσεως στο Αγρίνιο, διοργανώθηκε παράλληλα και το Α' Πανελλήνιο Γυναικείο συνέδριο, στις 24 Μαΐου, στο οποίο παρέστησαν εβδομήντα δύο αντιπρόσωποι, μία από κάθε πόλη, οι οποίες επιστρέφοντας στις ιδιαίτερες πατρίδες τους ανέλαβαν τη δημιουργία γυναικείων συλλόγων.

Η Β' Πανελλήνια έκθεση του συλλόγου έγινε το 1902 στην Χαλκίδα [11], καθώς ήταν συνειδητή επιλογή της Διοικήσεως να επιλέγονται πόλεις της Ελληνικής επαρχίας ώστε να αναβαθμίζεται η θέση της γυναίκας στην επαρχία. Αυτή τη φορά υπήρχαν εκθέματα γυναικών από κάθε γωνιά του κόσμου όπου ζούσαν Ελληνίδες, όμως ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στα έργα γυναικών από αλύτρωτες περιοχές όπου υπήρχε Ελληνισμός. Το 1899, η Αλιμπέρτη πρωτοστάτησε στην έκδοση του περιοδικού «Πλειάς» (1899-1902), που ήταν μέσο εκφράσεως των απόψεων του συλλόγου. Την 1η Μαΐου του 1902, μόλις λίγες ημέρες πριν το θάνατο του Ιωάννη Αλιμπέρτη, σημειώθηκε σοβαρό επεισόδιο του Γεωργίου Αλιμπέρτη μετά της Αθηναίας Σεβαστής Καλλισπέρη, την οποία ο γιός Αλιμπέρτης φέρεται να εξύβρισε και χαστούκισε με αφορμή διαφωνία της Καλλισπέρη με την μητέρα του κατά την διάρκεια της εκθέσεως του Συλλόγου στο Αγρίνιο. Σε βάρος του γιου της Αλιμπέρτη υποβλήθηκε μήνυση από την παθούσα [12] [13] ενώ ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι δεν την χαστούκισε και πως μπορεί να το αποδείξει [14]. Σημαντικό πλήγμα στις πάσης φύσεως κοινωνικές δραστηριότητες της Σωτηρίας Αλιμπέρτη επέφερε ο θάνατος του συζύγου της στις 24 Μαΐου 1902 [15] [16], έτος που η «Εργάνη Αθηνά» και το περιοδικό «Πλειάς» διέκοψαν την δράση τους. Τον ίδιο χρόνο, μετά τον θάνατο του Αλιμπέρτη, η Σωτηρία ανέλαβε, για κάποιο μικρό διάστημα, τη διεύθυνση στο «Νικολαΐδειο Παρθεναγωγείο» της Λέρου και το 1903 ήταν μέλος της Ελλανοδίκου επιτροπής στην Α' Διεθνή έκθεση στην Αθήνα.

«Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών»

Το 1911, με πρωτοβουλία της Αλιμπέρτη, η «Εργάνη Αθηνά» μετονομάστηκε σε «Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών» στον οποίο η ίδια επέλεξε τη θέση της Γενικής Γραμματέως και ξεκινά τον σχεδιασμό για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την κήρυξη της Ελληνικής Εθνεγερσίας αλλά και το σχεδιασμό και την υλοποίηση της Γ' εκθέσεως στην Καλαμάτα. Στις 17 Ιουνίου εκείνου του χρόνου πείθει τον Δήμαρχο Αθηναίων και διοργανώνει πολιτικό μνημόσυνο υπέρ των Ηρωίδων των Ελληνικών πολέμων. Ο σχεδιασμός της αλλάζει καθώς ξεσπά ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος και τα μέλη του συλλόγου επιδίδονται στην διενέργεια Εθνικού εράνου στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, ιδρύοντας αντιπροσωπευτικές ερανικές επιτροπές όπου υπήρχαν Έλληνες. Παράλληλα ο σύλλογος διοργάνωσε συσσίτια στο εσωτερικό, για τους πρόσφυγες του πολέμου, κυρίως στις πόλεις της Μακεδονίας και της ελεύθερης Ηπείρου. Το 1913 η Αλιμπέρτη μετέβη στη Μακεδονία για την επιτυχή οργάνωση και επίβλεψη των συσσιτίων, ενώ σταδιακά ο σύλλογος διένειμε ρούχα και χρηματικά βοηθήματα στις οικογένειες των απόρων και των ασθενών [17].

Τον Απρίλιο του 1913 η Αλιμπέρτη δημιούργησε αντίστοιχο γραφείο και στην Αθήνα, απ' όπου εφοδιάζονταν με χρήματα και ρουχισμό οι έφεδροι και οι τραυματίες που επανέρχονταν στα σπίτια τους ενώ επιτροπές του συλλόγου επισκέπτονταν όσους νοσηλεύονταν στα νοσοκομεία των Αθηνών και του Πειραιώς προσφέροντας είδη πρώτης ανάγκης. Στις 2 Απριλίου του 1914 διοργάνωσε γιορτή στο Θέατρο Διονύσου για τα γυναικόπαιδα της Ηπείρου και το 1915 υλοποίησε τη σκέψη της για την δημιουργία Ασύλων συντάσσοντας το καταστατικό των Προτύπων Ιδρυμάτων, μέσω των οποίων ίδρυσε τρία άσυλα στο Παγκράτι, στην οδό Τριπόδων και στην οδό Πειραιώς. Στους χώρους τους φιλοξενήθηκαν, με τροφή και ένδυση 120 ορφανά κορίτσια που σπούδαζαν στην Αθήνα. Το 1917 ιδρύθηκε ο «Σύλλογος Γυναικών Θεσσαλονίκης», ως παράρτημα του αντιστοίχου των Αθηνών, με πρόεδρο την Αλιμπέρτη και σκοπό την περίθαλψη ορφανών κοριτσιών της Ανατολικής Ρωμυλίας και της Θράκης και έθεσε τον θεμέλιο λίθο του πρώτου ιδρύματος προσφυγοπαίδων στις 22 Ιανουαρίου 1918, επί του οποίου μνημονεύεται το όνομα της. Τον Οκτώβριο του 1920 επιτροπή του συλλόγου στην οποία συμμετείχε και η Αλιμπέρτη, με την ιδιότητα της Γενικής Γραμματέως, συναντήθηκε και συνομίλησε [18] με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.

«Διεθνής Σύνδεσμος Γυναικών»

Τον Μάιο του 1921 ιδρύθηκε, με πρώτη πρόεδρο την Αλιμπέρτη, ο «Διεθνής Σύνδεσμος Γυναικών» με ίδιους σκοπούς όπως τα Πρότυπα Ιδρύματα που είχε ήδη δημιουργήσει και ανέλαβε τις μαθήτριες από τη Μικρά Ασία [19] που είχαν αναγκαστεί να διακόψουν τις σπουδές τους. Στόχος του ήταν να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους και να μάθουν ένα επάγγελμα για να μπορέσουν να «πολεμήσουν υπερήφανα μες στη ζωή» [20]. Το ίδρυμα που ίδρυσε ο «Διεθνής Σύνδεσμος Γυναικών» παρείχε πενταετή εκπαίδευση που περιλάμβανε εκτός από τα μαθήματα γενικής παιδείας και μαθήματα υφαντικής, κεντητικής, κεραμικής, ζωγραφικής, μεταλλουργικής και λαογραφίας. Διέθετε οργανωμένο εργαστήριο υφαντικής με διευθύντρια την εθνικίστρια λαογράφο Αγγελική Χατζημιχάλη, η οποία φρόντισε να το εξοπλίσει με αργαλειούς που έφερε από τη Χαλκιδική. Ιθύνων νους του ήταν η διευθύντρια του Αθηνά Γαϊτάνου-Γιαννιού η οποία από κοινού με την Αγγελική Χατζημιχάλη κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν την αθηναϊκή κοινή γνώμη για το σημαντικό ανθρωπιστικό έργο που παραγόταν στο οικοτροφείο και να ζητήσουν βοήθεια από φιλάνθρωπους δωρητές για την κάλυψη των αναγκών του, διοργανώνοντας εκθέσεις, στις οποίες πωλούνταν εργόχειρα και κεντήματα των κοριτσιών, εράνους, φιλανθρωπικούς χορούς και διαλέξεις, στις οποίες πρόβαλαν το έργο του.

Το 1921, κι ενώ η Ελλάδα έχει στραμμένο το βλέμμα της στην Μικρά Ασία, ο σύλλογος διοργανώνει θρησκευτικά μνημόσυνα για της Ηρωίδες του Ελληνισμού σε ολόκληρη τη χώρα, όπως στις 25 Μαρτίου, ανήμερα της Εθνικής επετείου στο Πεταλίδι, στις 2 Απριλίου στη Χίο, Τρίπολη, Πάρο και Ναύπλιο στην Ελλάδα, αλλά και στο Κάιρο ως και τον Άγιο Φραγκίσκο στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, παντού όπου γεννήθηκαν ή έζησαν γυναίκες της Εθνεγερσίας. Τέλος στις 9 Οκτωβρίου 1922 διοργανώθηκε επιμνημόσυνη δέηση στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα. Το 1925, προς ενίσχυση του έργου των ιδρυμάτων, η Αλιμπέρτη συνέταξε και υπέβαλε σχετική έκθεση στο Υπουργείο Εσωτερικών & Περιθάλψεως. Το 1928 ο «Διεθνής Σύνδεσμος Γυναικών» απηύθυνε έκκληση στην Ελληνική κοινωνία για οικονομική στήριξη του και παρουσίασε έναν απολογισμό, αναφέροντας ότι το «Σπίτι του κοριτσιού» [21], στα πέντε χρόνια λειτουργίας του, υποστήριξε περί τις 70 οικονομικά και κοινωνικά αδύναμες οικογένειες και προστάτευσε και μόρφωσε περίπου 400 κορίτσια ηλικίας 14-24 ετών, ενώ παράλληλα, φρόντισε για την επαγγελματική αποκατάσταση και την κοινωνική τους ένταξη.

Συγγραφικό έργο

Η Αλιμπέρτη ήταν πολύγλωσση καθώς, ως φιλόλογος, γνώριζε τα αρχαία Ελληνικά, ενώ μιλούσε άριστα, Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ρουμανικά και Λατινικά. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1889 ως συνεργάτης των εφημερίδων «Πατρίς», «Σύλλογοι» και «Ελλάδα» του Βουκουρεστίου, της εφημερίδος «Νεολόγος» της Κωνσταντινουπόλεως, και από το 1890 της Καλλιρρόης Παρρέν δημοσιεύοντας άρθρα στην «Εφημερίδα των Κυριών» με σκοπό την βελτίωση της κοινωνικής θέσεως της Ελληνίδων γυναικών. Στην «Εφημερίδα των Κυριών» δημοσίευσε τις πρώτες βιογραφίες σημαντικών Ελληνίδων, αλλά και ταξιδιωτικές εντυπώσεις από την ζωή της στη Ρουμανία, με το ψευδώνυμο «Ατθίς».

Έγραψε και δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, τα έργα:

  • «Αμαλία η Βασίλισσα της Ελλάδος» [22], δίτομη μονογραφία, Α' τόμος το 1896, Β' τόμος το 1916, με θέμα τη ζωή και τη δράση της συζύγου του βασιλιά Όθωνα,
  • «Πανελλήνιον Λεύκωμα γυναικών», το 1920,
  • «Η Αναγέννησις της Ελλάδος και η δράσις της Ελληνίδος» [23], το 1920,
  • «Περί Αναθηματικής Στήλης»,
  • «Μαντώ Μαυρογένους» [24]
  • «Αι ηρωίδες της Ελληνικής επαναστάσεως» [25]. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1931, από τους γιους της, δύο χρόνια μετά τον θάνατο της, με υλικό που είχε την πρόνοια να συγκεντρώσει η ίδια.
  • «Βίοι επιφανών Ελληνίδων», έργο ανέκδοτο και μόνο μερικώς δημοσιευμένο.

Διακρίσεις

Η Σωτηρία τιμήθηκε για την συνολική της προσφορά στην ιδέα του Ελληνικού έθνους και την φιλανθρωπική, εθνική και κοινωνική της δράση με το

  • Χρυσό Σταυρό του Παναγίου Τάφου, το 1922.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. ↑ [Η Σωτηρία Οικονόμου-Αλιμπέρτη γεννήθηκε ανήμερα της εορτής του Σωτήρος, με το παλαιό ημερολόγιο, και στην σύμπτωση αυτή οφείλει και το όνομα της. Η γέννηση της έγινε στην οικία της οικογένειας Οικονόμου στην οδό Χρυσοκαστριώτισας, μετέπειτα οδός Θόλου.]
  2. ↑ [Ανά τας Αθήνας-Στρατιωτικά Εφημερίδα «Σκριπ», 15 Απριλίου 1915, σελίδα 3η.]
  3. ↑ [Ο εθνικιστής στην ιδεολογία, και μετά το γάμο του καθολικός στο θρήσκευμα, Σπυρίδων Αλιμπέρτης, γεννήθηκε το 1886 στο Βουκουρέστι. Στην Αθήνα ανέπτυξε εκδοτική και δημοσιογραφική δραστηριότητα και από κοινού με τον εθνικιστή Θεολόγο Νικολούδη, μετέπειτα υπουργό του Ιωάννη Μεταξά επί 4ης Αυγούστου - υπήρξε συνεκδότης της φιλομεταξικής εφημερίδος «Πολιτεία» που κυκλοφόρησε στις 12 Νοεμβρίου 1917, τετρασέλιδο, 0,63 Χ 0,86, πεντάστηλο, με τιμή 0,10 λεπτά της δραχμής και τυπωνόταν στα τυπογραφεία της οδού Σταδίου 61. Διευθυντές-ιδιοκτήτες της ήταν οι δύο εκδότες της ενώ διευθυντής συντάξεως ο Κίμωνας Θεοδωρόπουλος. Ο συνεταιρισμός τους διαλύθηκε στις 4 Αυγούστου 1918, όταν αποχώρησε ο Αλιμπέρτης, ο οποίος ανέπτυξε αξιοσημείωτη φιλολογική δραστηριότητα, αρχικά στον περιοδικό «Νουμάς», όπου δημοσίευε με το ψευδώνυμο «Σπύρος Αναστασιάδης» αξιόλογα γλωσσικά άρθρα κατά του Γεώργιο Μιστριώτη και του Ανδρέα Σκιά και αργότερα σε άλλα περιοδικά της Αθήνας και της Αλεξάνδρειας. Μετά το 1911 ανέπτυξε πνευματική φιλία με τους Γιάννη Αποστολάκη, Δημήτρη Πικιώνη, Γιώργο και Φώτο Πολίτη, ενώ μαζί με τον πρώτο εξέδωσε το περιοδικό «Κριτική και ποίηση» (1914-1919).]
  4. ↑ [Η ερωτική ιστορία της Casa Bianca... mixanikosose.blogspot.com]
  5. ↑ [Το 2014 η καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ. Μαρία Πλαστήρα-Βαλκάνου έφερε στο φως την αδημοσίευτη αλληλογραφία του Σπύρου και της Αλίν με τον εθνικιστή αρχιτέκτονα ζωγράφο και διανοητή Δημήτρη Πικιώνη. Τα γράμματα του ζεύγους Αλιμπέρτη, που αποκάλυψε η ερευνήτρια στο αρχείο Πικιώνη, αναβιώνουν την πολύκροτη υπόθεση και τεκμηριώνουν την ιστορία του έρωτά τους.]
  6. ↑ [Το χρονικό μιας απαγωγής που συγκλόνισε τη Θεσσαλoνίκη. thestival.gr]
  7. ↑ [Ο Παναγιώτης Κλεομένους Οικονόμου, πολιτευτής, ικανός ρήτορας και δημοσιογράφος, εξέδιδε στην Αθήνα την εφημερίδα «Το Άστρον της Ανατολής». Ήταν πολιτικός φίλος του Ιωάννη Κωλέττη.]
  8. ↑ [Η Άννα Δημητρίου μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της, πατέρα της Σωτηρίας και των αδελφών της, έγινε σε δεύτερο γάμο σύζυγος Μπαλλή.]
  9. ↑ [Κηδεία-Πολυξένη Κλεομένους Εφημερίδα «Εμπρός», 31 Ιανουαρίου 1905, σελίδα 5η.]
  10. ↑ [Ο Σύλλογος "ΕΡΓΑΝΗ ΑΘΗΝΑ" και το περιοδικό "Πλειάς" epoxi.gr]
  11. ↑ [Η έκθεσις της Χαλκίδος Εφημερίδα «Σκριπ», 29 Απριλίου 1902, σελίδα 3η.]
  12. ↑ [Η δις Καλλισπέρη ραπιζομένη Εφημερίδα «Εμπρός», 2 Μαΐου 1902, σελίδα 3η.]
  13. ↑ [Το επεισόδιον Καλλισπέρη-Αλιμπέρτη Εφημερίδα «Εμπρός», 5 Μαΐου 1902, σελίδα 4η.]
  14. ↑ [Το επεισόδιον της διδος Καλλισπέρη. Εφημερίδα «Εμπρός», 4 Μαΐου 1902, σελίδα 3η.]
  15. ↑ [Κηδεία-Ιωάννης Γ. Αλιμπέρτης Εφημερίδα «Εμπρός», 25 Μαΐου 1902, σελίδα 5η.]
  16. ↑ [Μνημόσυνον-Ιωάννης Γ. Αλιμπέρτης Εφημερίδα «Εμπρός», 6 Ιουλίου 1902, σελίδα 4η.]
  17. ↑ [Ο ανθρώπινος εξευτελισμός-Πως διανέμονται τα δέματα. Εφημερίδα «Μακεδονία», 8 Σεπτεμβρίου 1913, σελίδα 1η.]
  18. ↑ [Αι Ελληνίδες προς τον Ελευθ. Βενιζέλον. Εφημερίδα «Μακεδονία», 29 Οκτωβρίου 1920, σελίδα 2α.]
  19. ↑ [Το 1923 ο «Διεθνής Σύνδεσμος Γυναικών» ίδρυσε οικοτροφείο για την περίθαλψη κοριτσιών προσφύγων, το οποίο ονομάστηκε «Σπίτι του κοριτσιού». Αρχικά στεγάστηκε σε χώρους της Βουλής των Ελλήνων (Παλαιά Ανάκτορα) και αργότερα σε οίκημα της οδού Νάξου 56, στην Κυψέλη. Στο οικοτροφείο στεγάζονταν δωρεάν, τρέφονταν, ενδύονταν και σπούδαζαν γράμματα και τέχνες 150 νεαρές προσφυγοπούλες. Αργότερα έγιναν δεκτά και κορίτσια από την ελληνική επαρχία που στερούνταν το κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον για διάφορες αιτίες (ορφάνια, έλλειψη οικονομικών πόρων, λόγοι υγείας γονέων κ.ά.).]
  20. ↑ [«Διεθνής Σύνδεσμος Γυναικών», «Αυτοβιογραφίες προσφύγων κοριτσιών», Αθήνα 1926, σελίδες 15η & 16η.]
  21. ↑ [Το «Σπίτι του κοριτσιού» alfavita.gr]
  22. ↑ [«Αμαλία η Βασίλισσα της Ελλάδος» anemi.lib.uoc.gr, (ολόκληρο το βιβλίο-pdf format)]
  23. ↑ [«Η Αναγέννησις της Ελλάδος και η δράσις της Ελληνίδος» anemi.lib.uoc.gr, (ολόκληρο το βιβλίο-pdf format)]
  24. ↑ [«Μαντώ Μαυρογένους» anemi.lib.uoc.gr, (ολόκληρο το βιβλίο-pdf format)]
  25. ↑ [«Αι ηρωίδες της Ελληνικής επαναστάσεως» anemi.lib.uoc.gr, (ολόκληρο το βιβλίο-pdf format)]




Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Σωτηρία_Αλιμπέρτη&oldid=104838»