Μιχάλης Τυρίμος

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Μιχαήλ Τυρίμος Έλληνας εθνικιστής, κορυφαίο μεταμελημένο μαρξιστικό στέλεχος που διατέλεσε κομμουνιστής βουλευτής καθώς και διευθυντής της κομμουνιστικής εφημερίδος Ριζοσπάστης πριν αποκηρύξει τον κομμουνισμό και συνεργαστεί με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά, που είχε το κομματικό ψευδώνυμο «Σβίγκος», γεννήθηκε το 1908 στο χωριό Λαφιώνα της Λέσβου [1] και δολοφονήθηκε τον Ιανουάριο του 1945, στην Εύβοια, από την «Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα», [Ο.Π.Λ.Α.»], μια συμμορία δολοφόνων-οπαδών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.

Μιχάλης Τυρίμος

Βιογραφία

Πατέρας του Μιχάλη ήταν ο δάσκαλος του χωριού Λαφιώνα, ενώ μητέρα του ήταν η Μαριάνθη Τυρίμου που γεννήθηκε στην Άργενο, η οποία πέθανε και τάφηκε στην Αθήνα. Ο Μιχάλης Τυρίμος είχε δύο αδελφές, η μία ήταν παντρεμένη στη Μυτιλήνη με έναν δασοκόμο και τη Μερόπη Τυρίμου-Σταυροπούλου [2] που γεννήθηκε το 1910, σπούδασε στο Αρσάκειο στην Αθήνα και εργάστηκε σαν δασκάλα στη Βατούσα, καθώς κι έναν αδελφό, τον Γιώργο. Ο Μιχάλης Τυρίμος διδάχθηκε τα μαθήματα της εγκύκλιας εκπαιδεύσεως στη Λαφιώνα, κοντά στο δάσκαλο πατέρα του. Το 1920 η Μαριάνθη Τυρίμου, μαζί με τα τέσσερα παιδιά της εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη, ενώ ο πατέρας της οικογένειας εξακολούθησε να διδάσκει στη Λαφιώνα.

Σπουδές

Ο Μιχάλης σπούδασε στο Γυμνάσιο και το Διδασκαλείο της Μυτιλήνης. Εκεί, τη Μεγάλη Τρίτη τον Απρίλιο του 1927 έμαθε ότι ο πατέρας του πέθανε από ανακοπή καρδιάς την ώρα που δίδασκε τα παιδιά του Δημοτικού της Λαφιώνας. Ο Μιχάλης μετά την αποφοίτηση του από το Γυμνάσιο εργάστηκε ως τυπογράφος, ενώ αργότερα σπούδασε Φιλολογία και απέκτησε πτυχίο της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως δεν εξάσκησε ποτέ του το επάγγελμα αυτό. Εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στην κομμουνιστική νεολαία και υπήρξε δραστήριο στέχος της από τα μαθητικά του χρόνια. Το 1926 εντάχθηκε στο Κ.Κ.Ε. και δημιούργησε την Οργάνωση Λέσβου της Ο.Κ.Ν.Ε. [Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος]. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Καλπάκι της Ηπείρου και έζησε εξόριστος στη Σαντορίνη το 1927, έγκλειστος στις φυλακές της Αίγινας για διανομή παράνομου Τύπου, εξόριστος στον Άγιο Ευστράτιο το 1929, στα Ψαρά το 1931 και στη Γαύδο από το 1932 μέχρι το Φεβρουάριο του 1933.

Κομματική δράση

Παρακολούθησε τις κομματικές σχολές Κ.U.Τ.V., [ΚΟΥΤΒ, το Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής]. Τον Μάρτιο του 1934 στο 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Όταν ο Νίκος Ζαχαριάδης εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, ο Τυρίμος αναδείχθηκε υψηλόβαθμο στέλεχος και στενός συνεργάτης του από τη θέση του οργανωτικού Γραμματέα, ενώ υπήρξε Γραμματέας της κομματικής εφημερίδος Ριζοσπάστης στον τομέα της διαφωτίσεως. Διατέλεσε γραμματέας της Κομματικής Οργανώσεως Βάσης Αθήνας, μέλος της κεντρικής επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τον Ιανουάριο του 1934 ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Μυτιλήνης και τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου εκλέχθηκε μέλος του Πολιτικού Γραφείου, στο 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ιδιότητα με την οποία αντιπροσώπευσε το Κομμουνιστικό Κόμμα στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη Μόσχα και στην ουσία αναδείχθηκε ως ο υπ’ αριθμόν δύο στην κομματική ιεραρχία μετά τον Νίκο Ζαχαριάδη. Στις εκλογές της 19ης Ιανουαρίου 1936 [3] εκλέχθηκε βουλευτής Λέσβου κι έγινε ο πρώτος κομμουνιστής βουλευτής του νησιού, με το Παλλαϊκό Μέτωπο και ως βουλευτής ζήτησε τη δημιουργία Εφετείου στη Λέσβο.

Καθεστώς 4ης Αυγούστου

Μετά την επιβολή του Εθνικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936 υπό τον Ιωάννη Μεταξά, ο Τυρίμος διεφυγε τις πρώτες συλλήψεις και πέρασε στην παρανομία. Ανέλαβε την αναδιοργάνωση της Κομματικής Οργανώσεως Αθηνών, που αποτελουσε και την σημαντικότερη κομματική οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η Υπηρεσία Ασφαλείας, με επικεφαλής τον Αστυνόμο Ταβουλάρη, συγκέντρωσε πληροφορίες ότι τον Οκτώβριο του 1936 θα πραγματοποιούνταν σύσκεψη κομματικών στελεχών των συνδικαλιστικών οργανώσεων Αθηνών στην περιοχή Γύζη, στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Μετά από παρακολούθηση συνελήφθη μία γυναίκα-κομματικός σύνδεσμος και από την εξέταση της προέκυψε ότι μετέβαινε για κομματική δουλειά σε σπίτι στον αριθμό 13 επί της οδού Δασκαλογιάννη, όπου μετά από έρευνα συνελήφθησαν ο Τυρίμος και ομάδα στελεχών.

Στη δίκη που ακολούθησε ο Τυρίμος δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών ετών με τον νόμο περί «ιδιωνύμου» και εγκλείστηκε στις φυλακές της Αίγινας όπου ανέλαβε την καθοδήγηση των κομμουνιστών κρατουμένων. Στη διάρκεια της κρατήσεως του στην Αίγινα, όπου εκρατείτο και ο Αθανάσιος Κλάρας, μετέπειτα γνωστός ως Άρης Βελουχιώτης, ο Τυρίμος έμαθε για την εκτέλεση [4] κάπου στη Σιβηρία του αδελφού του Γιώργου Τυρίμου [5] [6], στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος, που σύμφωνα με τις πληροφορίες, είχε συμβεί στη Σοβιετική Ένωση, όπου είχε σταλεί για «εκπαίδευση», με την κατηγορία ότι ήταν «προδότης» και «τροτκιστής». Λόγω της δραστηριότητάς του ο Μιχάλης Τυρίμος μετήχθη το 1939 στις φυλακές της Κέρκυρας, όπου κρατήθηκε σε συνθήκες απομονώσεως στην Ακτίνα Θ' στην οποία κρατούνταν πλήθος κορυφαίων κομμουνιστών στελεχών. Μερικές μέρες από τη μεταφορά του, κατά τις οποίες απέφυγε κάθε επικοινωνία με τα υπόλοιπα στελέχη, υπέγραψε δήλωση αποκήρυξης του Κομμουνισμού, και ζήτησε να περάσει στην υπηρεσία του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου.

Δήλωση αποκηρύξεως κομμουνισμού

Σε κακή ψυχολογική κατάσταση ο Τυρίμος απελευθερώθηκε, τον Ιούνιο του 1939, από τις φυλακές της Κέρκυρας και δεν περιορίστηκε σε απλή αποκήρυξη του κομμουνισμού, αλλά όπως είπε στον συμπατριώτη του Νικόλαο Χαραλαμπίδη, προϊστάμενο της Υπηρεσίας Διώξεως του κομμουνισμού, «...Είμαι αποφασισμέ­νος πλέον να κτυπησω τον κομμουνισμόν στην καρδιά τον για να γλυτώσω απο τα νύχια του τα θύματα του. Όπως δούλεψα δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια με φανατισμό για να αναπτυχθεί και να ριζώσει, με τον ίδια φανατισμό είμαι αποφασισμένος τώρα να δουλέψω για να ξεκληρισθεί ολότελα..». Η πρόταση του Τυρίμου τέθηκε υπ' όψιν του υπουργού Ασφαλείας Κώστα Μανιαδάκη, ο οποίος έδωσε αμέσως σχετική εντολή. Έτσι μισθώθηκε δωμάτιο σε κτήριο που βρισκόταν σε ολιγοσύχναστο δρόμο της περιοχής του Μετς και διέθετε ανεξάρτητη είσοδο από τα άλλα διαμερίσματα, ενώ για τη χρήση του χώρου ο Τυρίμος δήλωσε ως απασχόληση του βοηθός αρχιτέκτονα.

Στο τέλος του 1939 και στις αρχές του 1940 ο Αστυνόμος Σπύρος Παξινός, μαζί με τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη και με συμμετόχους τους Μανώλη Μανωλέα και Μιχάλη Τυρίμο, μεθόδευσαν και κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα δεύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα, ένα δεύτερο «Ριζοσπάστη» και μια Προσωρινή Διοίκηση [7], η οποία βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των υπηρεσιών Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, με σκοπό την περιστολή της παρανόμου δράσεως των μηχανισμών του Κομμουνιστικού Κόμματος και ο Τυρίμος με εντολή του Κώστα Μανιαδάκη ανέλαβε την ηγεσία του Κ.Κ.Ε., καθώς ο Νίκος Ζαχαριάδης παρέμενε φυλακισμένος.

Ο Τυρίμος προχώρησε στη συστηματική μελέτη και αξιοποίηση διαφόρων εγγράφων που είχαν κατασχεθεί σε έρευνες σπιτιών στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος, καθώς από το γραφικό χαρακτήρα και μόνο, μπορούσε ν' αναγνωρίσει το πρόσωπο που είχε γράψει το έγγραφο και την κομματική θέση που κατείχε. Επίσης γνώριζε τα ψευδώνυμα των κομματικών στελεχών και διέθετε μεγάλη πείρα και γνώσεις σχετικά με τίς κομμουνιστικές οργανώσεις, τον τρόπο εργασίας και τα πρόσωπα που τις αποτελούσαν. Ο Τυρίμος από τα δελτία παρακολουθήσεως που συνέτασαν τα όργανα της Ασφάλειας, ήταν σε θέση βάσει των περιγραφομένων χαρακτηριστικών να κατονομάσει τα πρόσωπα που περιγράφονταν, τα κομματικά τους αξιώματα, τις ικανότητες, τις σχέσεις, τις συνήθειες, τις αδυναμίες, τις φιλοδοξίες, τα προτερήματα και τα ελαττώματα των στελεχών αλλά και τις διενέξεις τους. Ένα μήνα μετά τη μίσθωση του δωματίου στο Μετς, μισθώθηκε και δεύτερο και αργότερα και άλλο, ώστε να αποφεύγεται η επισήμανση των προσώπων.

Η Προσωρινή Διοίκηση προχώρησε στην έκδοση της εφημερίδος «Ριζοσπάστης», άλλωστε ο Τυρίμος κατείχε τους νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας της εφημερίδος, γεγονός που προκάλεσε τεράστια αναστάτωση, αποπροσανατολισμό, αποδιοργάνωση στον παράνομο μηχανισμό του κόμματος και δημιούργησε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των δύο επιτροπών, που κατηγορούσαν η μια την άλλη για χαφιεδισμό. Κορυφαίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα της δράσεως της Προσωρινής Διοικήσεως ήταν ο επηρεασμός των απόψεων του Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος στην αρχή της επιθέσεως του Άξονα εναντίον της Ελλάδος υποστήριξε τις Εθνικές θέσεις, όπως εκφράζονταν από τον Ιωάννη Μεταξά και το καθεστώς της «4ης Αυγούστου». Μόλις στα τέλη του 1940 οι κομμουνιστές αντιλήφθησαν ότι ο Τυρίμος συνεργαζόταν με τις Υπηρεσίας Ασφαλείας, δίχως να διαθέτουν αποδεικτικά στοιχεία και υπήρξαν σημαντικές οι πολυσχιδείς υπηρεσίες που προσέφερε στην εξάρθρωση του παράνομου εκδοτικού μηχανισμού. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, επιφανές στέλεχος Κομμουνιστικού Κόμματος γράφει ότι ο Κώστας Μανιαδάκης με την Προσωρινή Διοίκηση τους «....χάλασε μέσα σε δύο χρόνια όσα αυτοί είχαν καταφέρει τόσο καιρό με κόπο και επίμονη κομματική εργασία».

Κατοχική δράση / Δολοφονία Τυρίμου

Το καλοκαίρι του 1941 ο Τυρίμος ανέλαβε καθήκοντα υπαρχηγού στο νεοσύστατο «Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα Ελλάδος» του Γεωργίου Μερκούρη και απο κοινού με τον Μανώλη Μανωλέα και Αλέξανδρο Γιάνναρο ανέλαβαν την προσπάθεια αυξήσεως των μελών του κόμματος, κατορθώνοντας να εντάξουν στο κόμμα τους Ανδρέα Κονδάκη και Γιώργο Παντελόγλου, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1944 από την Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα. Συμμετείχε στην ίδρυση της Ε.Σ.Π.Ο., όμως αργότερα διαχώρισε τη θέση του και συμμετείχε στην υπηρεσία πληροφοριών του Χριστόδουλου Τσιγάντε, ενώ συνδέθηκε και με κύκλους του Ε.Δ.Ε.Σ. του Ναπολέοντα Ζέρβα. Το καλοκαίρι του 1944 στην Εύβοια συμμετείχε στη συγκρότηση των τοπικών Ταγμάτων Ασφαλείας. Προς το τέλος της Κατοχής της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονος, ο Τυρίμος κατηγορήθηκε ότι απογύμνωσε το υλικό της Εφορίας Υλικού Πολέμου, καθώς και για συναλλαγές με μαυραγορίτες.

Ο Τυρίμος ένα μεσημέρι του Οκτωβρίου του 1943 έγινε στόχος δολοφονικής επιθέσεως στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα από μια ομάδα κομμουνιστών δολοφόνων της ΟΠΛΑ, όμως γλίτωσε µε βαριά τραύματα. Μαζί του ήταν κάποιος Καστρινός ο οποίος επίσης τραυματίστηκε σοβαρά, μαζί µε τέσσερις ακόμη περαστικούς. Όπως ανέφερε και το σχετικό δελτίο της επόμενης μέρας, επρόκειτο για «πρώην στελέχη του ΚΚΕ», πασίγνωστα από την προσχώρησή τους στην Ασφάλεια την εποχή του Μεταξά. Την απόπειρα, µία από τις πρώτες της ΟΠΛΑ στην Αθήνα, ανέλαβε να φέρει σε πέρας η σκιώδης ομάδα «Γύπες» και εναντίον του Τυρίμου πυροβόλησε ο Νικήτας Καμαρόπουλος, ΕΠΟΝίτης από του Ζωγράφου και έμπιστος του Βασίλη Μπαρτζιώτα [8]. Μετά την Απελευθέρωση της Ελλάδος, και ειδικότερα την περίοδο των Δεκεμβριανών με την ένοπλη εξέγερση των οπαδών του Κομμουνιστικού Κόμματος, συνελήφθη από την Πολιτοφυλακή του Ε.Λ.Α.Σ., και οδηγήθηκε στην καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε., όπου έγραψε λεπτομερείς εκθέσεις για τη στάση του την περίοδο 1936-1944. Εκτελέστηκε από τους δολοφόνους της Ο.Π.Λ.Α. τον Ιανουάριο του 1945, λίγο πριν την υπογραφής της Συνθήκης της Βάρκιζας, ως δωσίλογος και προδότης των ιδεών του κομμουνισμού.

Διαβάστε τα λήμματα

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. [Η Λαφιώνα ή Λαθιώνα είναι χωριό του ορεινού όγκου του Λεπέτυμνου στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού της Λέσβου.]
  2. [Η Μερόπη Τυρίμου-Σπυροπούλου διορίστηκε δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο της Βατούσας και ασχολήθηκε με τη λαογραφία του χωριού. Τα πρώτα της ποιήματα δημοσιεύτηκαν σε τοπικά έντυπα, όμως τα περισσότερα έμειναν ανέκδοτα. Το 1984, εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Στης ζωής το σεργιάνι». Το 1985, τύπωσε τη συλλογή διηγηµάτων «Μαριάνθη» όπου ζωντανεύει «...τη µορφή µιας µάνας του λαού..», που στην πραγµατικότητα είναι η µάνα της ποιήτριας. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές: «Αγριολούλουδα» το 1986, «Πικρό Σούρουπο» το 1987 και «Ανάψετε φώτα» το 1988.]
  3. [Στις βουλευτικές εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, που έγιναν με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, πρώτευσε ο σχηματισμός Λαϊκό Κόμμα-Λαϊκή Ριζοσπαστική Ενωσις-Ελευθερόφρονες (Ιωάννης Μεταξάς)-Εθνικόν Μεταρρυθμιστικόν Κόμμα, που συγκέντρωσε 602.840 ψήφους και εξέλεξε 143 βουλευτές. Δεύτερος ήταν ο σχηματισμός Κόμμα Φιλελευθέρων-Δημοκρατικός Συνασπισμός-Παλαιοδημοκρατική Ένωσις Κρήτης-Αγροτικό Κόμμα Σοφιανόπουλου-Νεοφιλελεύθεροι με 574.655 ψήφους και 142 έδρες. Το Παλλαϊκό Μέτωπο δηλαδή ο σχηματισμός ΚΚΕ-Σοσιαλιστικό Κόμμα (Στρατή Σωμερίτη)-Αγροτιστές (Α. Βογιατζή-ορισμένες ανένταχτες προσωπικότητες) συγκέντρωσε 73.411 ψήφους και 15 βουλευτικές έδρες. Βουλευτές του εκλέχτηκαν οι: Βασίλης Νεφελούδης και Δημήτρης Γληνός (Αθήνα), Μανώλης Μανωλέας (Πειραιάς), Στέλιος Σκλάβαινας και Μιχάλης Σινάκος (Θεσσαλονίκη), Γιώργος Σιάντος (Τρίκαλα), Γιάννης Ιωαννίδης και Μιλτιάδης Πορφυρογένης (Λάρισα), Φίλιππος Παπαδόπουλος (Κοζάνη), Ανδρέας Τζήμας -αργότερα Σαμαρινιώτης- (Φλώρινα), Διονύσης Μενύχτας (Σέρρες), Μήτσος Παρτσαλίδης (Καβάλα), Κώστας Θέος (Δράμα), Βασίλης Βερβέρης (Ροδόπη) και Μιχάλης Τυρίμος (Μυτιλήνη).]
  4. [Ο Βασίλης Τυρίμος, αδερφός του Μιχάλη, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που είχε καλέσει η Μόσχα κατά την λεγόμενη «φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές» την περίοδο από το 1929 έως το 1931. Τo 1936 ξέσπασαν εκκαθαρίσεις στη Σοβιετική Ένωση με αφορμή την υπόθεση «Τουχασέφσκι», κατά τις οποίες επνίγη εις το αίμα κάθε αντισταλινική κίνηση ή υπόνοια κινήσεως. Όσοι χαρακτηρίστηκαν τροτσκιστές ή αντεπαναστάτες, τουφεκίστηκαν, ή στάθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Σιβηρία, όπου βρήκαν το θάνατο. Το κύμα των εκκαθαρίσεων παρέσυρε και Έλληνες σπουδαστές της Λένινσκυ, από τους οποίους εκτελέσθηκαν οι Τυρίμος, Ανδρόνικος Χαϊτάς, (ψευδ. Τριαστέρης), Χαϊτίδης, Ανδριώτης, διατέλεσας γραμματεύς του Π.Γ. του ΚΚΕ δραπέτης των Φυλακών Συγγρού, ο επίσης δραπέτης Γρηγόρης Γρηγοριάδης, ο Ροντογιάννης, ο αποκληθείς «ερυθρός δεκανέας», Μάρκος Μαρκοβίτης και άλλοι. Η εκτέλεση τους ήταν συναρτημένη με τις εκτελέσεις και τις μεγάλες σταλινικές εκκαθαρίσεις (Ζηνόβιεφ, Καμένεφ, Τουχατσέφσκι και άλλων). Σύμφωνα με τον Περικλή Ροδάκη τον αδερφό του Τυρίμου φακέλωσε ο Γιάννης Ιωαννίδης και συγκατατέθηκε να κρατηθεί και να εκτελεστεί ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης.]
  5. [Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδος «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», φύλλο της Κυριακής 2 Ιουνίου 2013, ο Γεώργιος Τυρίμος στα τέλη του 1936, ύστερα από την κατάργηση του KUNMZ όπου σπούδαζε, στάλθηκε για δουλειά στις Ελληνικές Περιοχές στο Νότο της Ε.Σ.Σ.Δ. στην πόλη Σοχούμ και στην πολιτεία Κρίμσκαγια, της περιοχής Αζοβα-Τσερναμόρσκ, λόγω της αδυναμίας να σταλεί στο προσεχές μέλλον στη χώρα του. Ο Τυρίμος στις 26 Αυγούστου 1937 βρίσκονταν εξόριστος με το όνομα Georgiou ήταν κρατούμενος της N.K.V.D. ως εχθρός του λαού.]
  6. [Ο Μιχαήλ Νικολάγιεβιτς Τουχατσέφσκι, ευγενής αξιωματικός, το 1917, τάχθηκε με το μέρος των μπολσεβίκων, και τον Δεκέμβριο εκείνου του χρόνου εκλέχθηκε από συνέλευση στρατιωτών διοικητής λόχου. Το 1918 σε ηλικία 25 ετών, ήταν διοικητής Στρατιάς στον Ρωσικό εμφύλιο πόλεμο και δύο χρόνια αργότερα συνέτριψε τη Στρατιά του λευκού στρατηγού Ντενίκιν. Από το 1925 ως το 1928 ήταν επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου του Κόκκινου Στρατού, ενώ το 1931 διορίστηκε αναπληρωτής του Λαϊκού Επιτρόπου Άμυνας, και το 1936 πρώτος αναπληρωτής του. Έγραψε περί τις 120 εργασίες, στις οποίες θεμελιώνει τη θεωρία στρατηγικής , τακτικής και επιχειρησιακής τέχνης, και στρατιωτικής αγωγής του Κόκκινου Στρατού. Υπήρξε καλλιεργημένη και προικισμένη προσωπικότητα, αγαπούσε τις τέχνες, ιδιαίτερα τη μουσική, έπαιζε θαυμάσια βιολί και ήταν κατασκευαστής βιολιών και βιολοντσέλων. Το 1934 ήταν αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ. Οι στρατιωτικές του ικανότητες αναγνωρίζονταν απ’ όλους, γεγονός που θορύβησε τον Στάλιν, ο οποίος θεώρησε ότι ο στρατηγός αποτελούσε κίνδυνο καθώς θα μπορούσε να διεκδικήσει την ηγεσία της χώρας. Στις 27 Μαΐου 1937, ο Στάλιν διέταξε τη σύλληψη του καθώς και άλλων επτά στρατηγών με την κατηγορία ότι, σε συνεργασία με τη Γερμανία, είχαν συνωμοτήσει με σκοπό την ανατροπή του. Οι οκτώ στρατηγοί δικάστηκαν με μυστικές και συνοπτικές διαδικασίες και εκτελέστηκαν στις 11 Ιουνίου 1937, ενώ ακολούθησαν ευρύτατες σταλινικές εκκαθαρίσεις.]
  7. [Σύμφωνα με το Μιχάλη Τυρίµο, όπως ανέφερε σε έκθεση του προς τους Παξινό και Κώστα Μανιαδάκη από το 1939, «...Θα πρέπει δίχως δισταγμό να το πάρουμε και να το διοικήσουµε. Η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθή. Αν η προσπάθεια αυτή πετύχη, θα είναι και η πιο μεγάλη εθνική υπηρεσία της Ασφάλειας στην Ελλάδα, η αξία της οποίας θα φανή κυρίως αν τυχόν η Ελλάδα βρεθή στην ανάγκη να μπη στον πόλεµο. Ακόμη αύριο το γεγονός αυτό θα αποτελέση ένα μεγάλο τίτλο τιμής για το Υφυπουργείον Δημοσίας Ασφαλείας, που είναι μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Αυτή τη δουλειά δεν την κατάφερε ούτε ο Μουσολίνι ούτε ο Χίτλερ!...{...}... Όταν θα πάρουμε στα χέρια µας το Κόμμα, τι θα γίνη; Θα κάνουμε προπαγάνδα και δράση κομμουνιστική; Θα εκδίδουμε το Ρίζο και προκηρύξεις; Θα κάνουμε στρατολογία µελών και θα οργανώσουµε εξωκομματικές οργανώσεις; Όλα αυτά θα τα κάνουμε, ή σχεδόν θα τα κάνουμε. Μα τότε λοιπόν το κέρδος; Αυτό που θα γίνη από µας τυπικά µεν θα είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, ουσιαστικά όµως μια μεγάλη απόχη στα χέρια του Κράτους. Η πολιτική µας επίσης θα είναι κομμουνιστική στην επιφάνεια, µα στο βάθος και στην ουσία δηλητήριο και λεπίδι που αργά στην αρχή, κεραυνοβόλα κατόπιν –όταν θα πρέπει– θα παραλύση καθολικά τόσο τον οργανωμένο κομμουνισμό όσο και τον ανοργάνωτο, τον διάχυτο. Στην πραγματικότητα εμείς δεν θα φτιάσουμε βέβαια επαναστατικό Κόμμα αλλά μια μεγάλη στρούγκα µε μια υψηλή µάντρα. Εκεί, πιάνοντας απ’ το αυτί τα µέλη του Κ.Κ.Ε., τους συμπαθούντες του, δηλωσίες και µη, θα μεταφέρουμε όλο το έμψυχο και άψυχο κομμουνιστικό υλικό της χώρας. Όταν μαζευτούν όλοι, θα κλείση η πόρτα και στις σκοπιές της µάνδρας θα είναι αρκετοί δύο μόνον αστυφύλακες». Στην αρχική της σύνθεση η «Προσωρινή Διοίκηση» αποτελούνταν από πρώην κομμουνιστές-πράκτορες της Ασφάλειας αλλά και από κομμουνιστές, απεσταλμένους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι οποίοι νόμιζαν ότι έπρατταν το κομματικό τους καθήκον. Η «Προσωρινή Διοίκηση» κατόρθωσε να εκδίδει και να κυκλοφορεί τον δικό της «Ριζοσπάστη». Στην αρχική της συγκρότηση συμμετείχαν οι ∆. Δημητριάδης (Κουτσογιάννης), ∆. Μαύρος, ∆. Μαλτσινιώτης, Μίλτος Τιμογιαννάκης, Όλγα Μπακόλα και Καραφύλλας. Στην πορεία απομακρύνθηκαν οι Μαλτσινιώτης και Μαύρος, ενώ στην ηγετική ομάδα πέρασε ο Γιάννης Μιχαηλίδης, όμως τα ηνία κρατούσαν ο Μανιαδάκης, ο Σπυρίδων Παξινός και φυσικά ο Μιχάλης Τυρίμος. Η «Προσωρινή Διοίκηση» αποσυντέθηκε και στη συνέχεια διαλύθηκε μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, όταν τα στελέχη του Κ.Κ.Ε. επέστρεψαν από τους τόπους εξορίας.]
  8. [Γ.Α.Κ., Κ163, Συλλογή Ηρακλή Πετιμεζά 1943-1953, Έγγραφα Ειδικής Ασφάλειας (1943), Δελτίο πληροφοριών 12ης Οκτωβρίου 1943. (Μαγνητοφωνημένη συνέντευξη Σπύρου Μπούσια)]