Κωνσταντίνος Μανιαδάκης
Ο Κώστας Μανιαδάκης, Έλληνας εθνικιστής αξιωματικός του Στρατού Ξηράς με το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη του Μηχανικού και μετέπειτα ελεύθερος επαγγελματίας, που διατέλεσε υφυπουργός Δημόσιας Ασφάλειας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά, υπουργός Εσωτερικών και Δημοσίας τάξεως, πρεσβευτής της Ελλάδος στην Αργεντινή και μεταπολεμικά ήταν ιδρυτής και αρχηγός πολιτικού κόμματος [1] καθώς και βουλευτής, γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1893 στο χωριό Σοφικό του Νομού Κορινθίας και πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 1972 στην Αθήνα. Η κηδεία και η ταφή του του έγιναν στο Α' Νεκροταφείο, με δημόσια δαπάνη [2].
Ήταν άγαμος και δεν απέκτησε απογόνους. Κατοικούσε στην οδό Νοταρά 51, στον δεύτερο όροφο, κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στην Αθήνα.
| Συνοπτικές πληροφορίες |
|---|
| Γέννηση: 25 Ιουλίου 1893 |
| Τόπος: Σοφικό, Κόρινθος (Ελλάδα) |
| Θάνατος: 28 Φεβρουαρίου 1972 |
| Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα) |
| Υπηκοότητα: Ελληνική |
| Ασχολία: Αξιωματικός (ΜΧ), Υπουργός |
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Πατέρας του Κωνσταντίνου, που είχε δύο αδέλφια, τον Μιχάλη, αξιωματικό της Αεροπορίας, που πέθανε το Νοέμβριο του 1964, και την Παναγιώτα (Νότα) σύζυγο Ευάγγελο Παπανικολάου, ήταν ο Σπυρίδων και μητέρα του η Μαρία Μανιαδάκη [3]. Ο Κωνσταντίνος παρακολούθησε τα μαθήματα της εγκύκλιας εκπαιδεύσεως στη γενέτειρα του και τα μαθήματα του Γυμνασίου στην Κόρινθο, ενώ στη συνέχεια πολέμησε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους. Εισήλθε με εξετάσεις στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε την 1η Οκτωβρίου 1916, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του Μηχανικού. Συμμετείχε στον πόλεμο στο Μακεδονικό Μέτωπο και στην εκστρατεία της Ουκρανίας, ενώ πήρε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία.
Στάθηκε αντίθετος με την Βενιζελική οργάνωση «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» και από κοινού με τους Γεώργιο Τσολάκογλου, Δημήτριο Πολύζο, Π. Παναγάκο, Θεόδωρο Σκυλακάκη, καθώς και πολλούς απόστρατους βασιλόφρονες, όπως το μακεδονομάχο στρατηγό Κάκκαβο και τους ναυάρχους Ραζικότσικα και Βελέντζα, οργάνωσαν την «Ομάδα των Ταγματαρχών», στην οποία συσπειρώθηκαν αξιωματικοί εξοργισμένοι από την άδικη εκτέλεση των Έξι, που παράλληλα επιζητούσαν την διατήρηση του θεσμού της Βασιλείας στην Ελλάδα. Τα μέλη της ονομάζονταν και «Μαύροι» λόγω των μαύρων κοκάλινων δαχτυλιδιών που φορούσαν ως ένδειξη πένθους για την εκτέλεση των «έξι» και βρίσκονταν σε διαρκή συνεννόηση με τον Ιωάννη Μεταξά, αρχηγό του κόμματος «Ελευθεροφρόνων» και πολιτικού υποστηρικτή της Βασιλείας. Η ομάδα οργάνωσε αποτυχημένο κίνημα στις 22 Οκτωβρίου 1923, για την ανατροπή των Νικολάου Πλαστήρα και Στυλιανού Γονατά, γνωστό ως κίνημα των Γεωργίου Λεοναρδόπουλου-Παναγιώτη Γαργαλίδη και Γεωργίου Ζήρα. Στις 27 Οκτωβρίου οι κινηματίες παραδόθηκαν και ο Πλαστήρας χορήγησε αμνηστία στους στρατιώτες, ενώ υποσχέθηκε επιείκεια για τους κατώτερους και μεσαίους αξιωματικούς. Ο Μανιαδάκης που, με το βαθμό του λοχαγού, ως φρούραρχος Κορίνθου είχε παραδώσει την πόλη στους κινηματίες, αποτάχθηκε και επανήλθε στο στράτευμα το 1928 με αμνηστία που του χορηγήθηκε, όμως το 1929, υπέβαλλε την παραίτηση του και έκτοτε εργάστηκε ως Πολιτικός Μηχανικός.
4η Αυγούστου-Β' Παγκόσμιος πόλεμος
Επιλέχθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά [4] και στις 14 Αυγούστου 1934 του ανατέθηκε η θέση του υφυπουργού Δημοσίας Ασφαλείας, ενός από τρία νέα υπουργεία που ιδρύθηκαν. Το υφυπουργείο είχε στη δικαιοδοσία του τη Βασιλική Χωροφυλακή, την Αστυνομία Πόλεων, την Πυροσβεστική, καθώς και τη Διεύθυνση Μεταναστεύσεως και Διαβατηρίων του υπουργείου Εσωτερικών, ενώ είχε την ευθύνη για την καταπολέμηση του κομμουνισμού και την αποκάλυψη των πρακτόρων της Ιταλίας, της Βουλγαρίας και της Γερμανίας. Υπό την επίβλεψη του η δύναμη της Χωροφυλακής αυξήθηκε κατά 20%, και η Ειδική Ασφάλεια του σώματος αύξησε το προσωπικό της σε 445 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς και περίπου 1.200 αστυνομικούς πράκτορες
Εξάρθρωση του ΚΚΕ
Ταυτόχρονα με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Μανιαδάκης εξαπέλυσε σφοδρό αγώνα κατά των κομμουνιστικών ιδεών και μεθόδων και στις 18 Σεπτεμβρίου 1936, ανακοίνωσε ότι πέτυχε την σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη, τότε γενικού γραμματέως της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., πράξη που αποτέλεσε την αρχή μιας τακτικής από μέρους του καθεστώτος, η οποία εάν δεν είχε μεσολαβήσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ίσως είχε οδηγήσει το Κ.Κ.Ε. στον αφανισμό. Παράλληλα με τη σύλληψη των ηγετικών στελεχών του κόμματος, είχε την έμπνευση και προχώρησε στην καθημερινή πλαστή έκδοση της εφημερίδος «Ριζοσπάστης», ώστε να διασπάσει την οργάνωση των έγκλειστων και των ελεύθερων κομμουνιστών, με Προσωρινή Διοίκηση του Κ.Κ.Ε., η οποία ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο των αρχών ασφαλείας [5]. Συνεργάτες του Μανιαδάκη στην προσπάθεια του υπήρξαν ο Αστυνόμος Σπυρίδων Παξινός και τα μεταμελημένα ανώτατα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Μιχάλης Τυρίμος και ο Μανώλης Μανωλέας. Αποτέλεσμα των κινήσεως του Μανιαδάκη ήταν το γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες στις 30 Οκτωβρίου 1940, με το οποίο τάχθηκε υπέρ της εισόδου της Ελλάδος στο 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Την ίδια ώρα, η παράνομη Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε., που την αποτελούσαν στελέχη που είχαν αποφύγει τη σύλληψη, κατήγγειλε το γράμμα του Ζαχαριάδη ως κατασκεύασμα του Μανιαδάκη.
Η αναστάτωση που επέφερε στο κομμουνιστικό κίνημα ήταν τόση, ώστε ο Γιάννης Ιωαννίδης, γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε. κατά την Κατοχή, είπε ότι ο Μανιαδάκης με την Προσωρινή Διοίκηση τους «....χάλασε μέσα σε δύο χρόνια όσα αυτοί είχαν καταφέρει τόσο καιρό με κόπο και επίμονη κομματική εργασία..». Ο Μανιαδάκης άλωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, σε βαθμό γελοιοποιήσεως. Είχε τη δική του διοίκηση στο κόμμα, εξέδιδε τον δικό του «Ριζοσπάστη» και συνομιλούσε με την Κομμουνιστική Διεθνή, μέσω της «Προσωρινής Διοικήσεως», αποτελώντας ουσιαστικά τον «αρχηγό» του παράνομου ΚΚΕ. Ο ίδιος ο Μανιαδάκης έλεγε για την επιτυχία των αρχών Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ότι, «....Είμεθα το μόνο κράτος εις τον κόσμον, εις το οποίον επετεύχθη ο υπουργός της Ασφαλείας να είναι συγχρόνως και ο καθοδηγητής της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ. και ο «Ριζοσπάστης», τον οποίον εξέδιδε το Υπουργείον Ασφαλείας, να αναγνωρισθή από τον Ζαχαριάδην ως το γνήσιον όργανον του Κόμματος...».
Φιλογερμανικές κινήσεις
Το καλοκαίρι του 1940, ανακάλυψε και εξάρθρωσε φιλογερμανική συνωμοσία και το καθεστώς προέβη σε συλλήψεις και εκτοπίσεις. Οι συνωμότες επιδίωκαν την αντικατάσταση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού Αλέξανδρου Παπάγου από τον στρατηγό Κωνσταντίνο Πλατή, υφυπουργού στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δεμερτζή. Εκτός από τον Πλατή, συνελήφθησαν ο διευθυντής του Πυροσβεστικού Σώματος Παύλος Καραπατέας, ο απόστρατος συνταγματάρχης Δημήτριος Πολύζος, υπουργός Επισιτισμού σε κατοχική κυβέρνηση, ο Αλέξανδρος Γιάνναρος, ηγέτης της Οργανώσεως Ελλήνων Εθνικιστών, ο Γεώργιος Μερκούρης, αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και εκτοπίστηκαν οι Σωτήριος Γκοτζαμάνης, Στέφανος Στεφανόπουλος, Θεόδωρος Τουρκοβασίλης, Πέτρος και Περικλής Ράλλης και Πέτρος Μαυρομιχάλης, ενώ απέφυγε τη σύλληψη, ο υπουργός-διοικητής Πρωτευούσης Κωνσταντίνος Κοτζιάς. Μεταξύ των διωχθέντων ήταν ο Αριστείδης Καμπάνης, ο Νικόλαος Γιοκαρίνης, μετέπειτα διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου στην Κατοχή, οι Κώστας Καιροφύλας και Φώτος Γιοφύλλης, αργότερα συνεργάτες της ελληνόγλωσσης ιταλικής προπαγανδιστικής εφημερίδας «Κουαδρίβιο» και άλλοι. Ανάλογη συνωμοτική κίνηση εκδηλώθηκε τον Απρίλιο 1941, αμέσως μετά την επίθεση της Γερμανίας κατά της Ελλάδας, στην οποία συμμετείχαν οι Μιχαήλ Πάσσαρης και Περικλής Κάβδας, ο Νικόλαος Λούβαρις, ο Γεώργιος Μερκούρης, ο Πέτρος Ράλλης, ο Νικόλαος Δαρβέρης, ο Κωνσταντίνος Ροδόπουλος -επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπουργός και πρόεδρος της Βουλής- ο Ναπολέων Ζέρβας, ο αξιωματικός της αστυνομίας, Ιωάννης Πολυχρονόπουλος και άλλοι, οι οποίοι παρέμειναν κρατούμενοι μέχρι την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα.
Μετά τη Γερμανική επίθεση στην Ελλάδα, συνυπέγραψε το διάγγελμα της Ελληνικής Κυβερνήσεως [6] και συμμετείχε διατηρώντας τη θέση του
- Υπουργού Δημόσιας Ασφαλείας και στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κορυζή μέχρι τις 20 Απριλίου 1941.
Στη συνέχεια σχηματίσθηκε η κυβέρνηση με αντιπρόεδρο τον ναύαρχο Αλέξανδρο Σακελλαρίου και παράλληλα με το χαρτοφυλάκιο του υφυπουργού, ανέλαβε και υπουργός Εσωτερικών.
Το Μάιο του 1941, συμμετείχε στην κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού, και ακολούθησε την κυβέρνηση και τη βασιλική οικογένεια στην Αίγυπτο. Παραιτήθηκε στις 2 Μαΐου 1941 και του αφαιρέθηκε το διαβατήριο του, όμως η κυβέρνηση για απαλύνει τις εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν φρόντισε να εγκατασταθεί ως πρεσβευτής της εξόριστης ελληνικής κυβερνήσεως στην Αργεντινή. Σύμφωνα με όσα προκύπτουν από το βιβλίο «Μυστικόν Αρχείον» του Μανιαδάκη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Εθνικός Κύρηξ» της Νέας Υόρκης, ο Μανιαδάκης στη διάρκεια της παραμονής του στην Αργεντινή διατέλεσε μυστικοσύμβουλος [7] του Χουάν Περόν, του Λαϊκού Εθνικιστή ηγέτη της χώρας, ενώ για το θέμα αυτό υπάρχει και σχετική προφορική αφήγηση της Σίλβια Περόν, της εγγονής του Στρατηγού. Ο Μανιαδάκης επέστρεψε [8] [9] στην Ελλάδα στις 4 το απόγευμα της Τετάρτης 10 Αυγούστου 1949, με το ατμόπλοιο «Κορινθία» και στο λιμάνι του Πειραιά τον υποδέχθηκαν πολλοί συγγενείς και πολιτικοί του φίλοι, ενώ σε δηλώσεις του ανήγγειλε την ενασχόληση του με την πολιτική ζωή.
Πολιτική δράση
Δημιούργησε το πολιτικό κόμμα «Πολιτική Ανεξάρτητος Παράταξις», μαζί με τον Θεόδωρο Τουρκοβασίλη, πρώην στέλεχος του «Κόμματος των Ελευθεροφρόνων» και τον Κωνσταντίνο Κοτζιά, με την οποία συμμετείχε στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 [10] και εκλέχθηκε βουλευτής Αργολιδοκορινθίας, ενώ το 1951, συνεργάστηκε εκλογικά με το Λαϊκό Κόμμα του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, όμως δεν επανεκλέχθηκε στις εκλογές του ίδιου χρόνου. Το 1955 ίδρυσε το «Κόμμα Αρχών του Ιωάννη Μεταξά» και το 1956 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής. Τον ίδιο χρόνο προσχώρησε στο κόμμα «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις», [«Ε.Ρ.Ε.»], το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το 1958 εκλέχθηκε βουλευτής του Νομού Κορινθίας. Πολιτικά ήταν φανατικός πολέμιος του κομμουνισμού και μιλώντας στη Βουλή στις 19 Δεκεμβρίου 1958, είπε, απευθυνόμενος στους βουλευτές της ΕΔΑ, «....Ημείς πιστεύομεν εις την πατρίδα. Πιστεύομεν ότι οι άνθρωποι υπάρχουν μόνον ζωολογικώς. Ψυχικώς υπάρχουν Έλληνες, υπάρχουν Τούρκοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρώσοι, Αμερικανοί, Άγγλοι και ότι ο κάθε άνθρωπος δρα και σκέπτεται και αποδίδει διά του πρίσματος της εθνικότητός του. Η εθνικότης είναι φαινόμενον φυσιολογικόν. Ημείς εις αυτήν πιστεύομεν, αλλά σεις πιστεύετε άλλο πράγμα, ότι η πατρίς σας δεν είναι η Ελλάς, αλλά είναι η Ρωσία....». Λίγους μήνες αργότερα στις 23 Ιανουαρίου 1959, στηριζόμενος σε σχετική αναφορά από διήγηση του Λάκη Σάντα σε Αθηναϊκή εφημερίδα [11] [12] υποστήριξε ότι μαζί με το Μανόλη Γλέζο και το Λάκη Σάντα, υπήρχε και μια γυναίκα, η οποία απέσπασε την προσοχή των φρουρών της Γερμανικής σημαίας στην Ακρόπολη της Αθήνας και έγινε θυσία, το βράδυ που κατέβασαν τη σημαία από τον ιστό της. Επανεκλέχθηκε βουλευτής Κορινθίας στις εκλογές του 1961, ενώ στις εκλογές του 1964, εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών.
Στον Μανιαδάκη ανήκει η έμπνευση και η πρωτοβουλία για την ίδρυση του Κόμματος της 4ης Αυγούστου, την οποία υλοποίησε ο συχνός συνομιλητής του Κωνσταντίνος Πλεύρης και το κόμμα αυτό αποτέλεσε την κιβωτό για τα μετέπειτα εθνικιστικά κινήματα στην Ελλάδα. Ο Μανιαδάκης έζησε φτωχικά και προς το τέλος της ζωής του στερήθηκε βασικά υλικά αγαθά λόγω της μη συνταξιοδοτήσεως του, η οποία επετεύχθη με απόφαση του Γεωργίου Παπαδόπουλου, μετά την αρχική άρνηση του Υπουργού Οικονομικών Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου.
Μνήμη Μανιαδάκη
Στο τέταρτο από την σειρά άρθρων του, αυτό της 1ης Αυγούστου 1945, με τίτλο «Ο Μεταξάς» και υπότιτλο «Η Ελλάς είναι έτοιμη να χύση όλον το αίμα της διά την υπεράσπισιν του εδάφους της εναντίον οιουδήποτε εχθρού», ο Γκράτσι αναφέρεται στην άφιξη του το πρωί της 19ης Απριλίου στον Πειραιά, ακτινογραφεί με λεπτομέρειες τον Μανιαδάκη και γράφει γι' αυτόν [13]: «Περίεργος τύπος, αξέστου χωρικού, εργατικώτατος, απολύτως αδιάφορος προς οιανδήποτε κοσμικήν κίνησιν, κλεισμένος από το πρωί έως το βράδυ εις το γραφείον του, όπου εδέχετο οιονδήποτε, και εις οιανδήποτε ώραν, μεταχειριζόμενος όλους, οιαδήποτε και εάν ήτο η κοινωνική των θέσις κατά τον ίδιον απότομον αλλά καλοκάγαθον τρόπον, καίτοι δεν είχε βεβαίως ελαφράν την χείραν...». [14].
Ο Κώστας Πλεύρης αναφερόμενος στο Μανιαδάκη γράφει, «...Ωφελήθημεν τα μέγιστα από τας συζητήσεις με τον Μανιαδάκην, τον δαιμόνιον υπουργόν Ασφαλείας του Μεταξά. Τον επεσκεπτόμεθα στην οικίαν του, στην οδό Νοταρά τα απογεύματα και όλοι μαζί επηγαίναμε μετά στο Green Park στην οδό Μαυρομματαίων, όπου δίπλα στο τζάκι μας διηγείτο, μας διηγείτο κι εμείς εκρεμόμεθα από τα χείλη του. Εις εκείνο το ζαχαροπλαστείο η συντροφιά του Μανιαδάκη απετέλει σχολείο πολιτικής. Μετείχον ο Πιπινέλης, ο Αντωνέλλος, ο Σταθάς, ο Μπαλάσκας (Βίγλαρης), ο Κουτσούρης, ο Σπυρόπουλος, ο Κατσούλος, ο Μιχάλης ο Κλης και άλλαι προσωπικότηται της δημόσιας ζωής, που ανέλυαν τα πολιτικά γεγονότα ή ανεφέροντο στο παρελθόν κι εμείς εδιδασκόμεθα. Αληθώς υπήρξε Σχολή Μανιαδάκη, όπου εμάθαμε διά την πολιτικήν περισσότερα απ’ όσα εμάθαμε στην Πάντειο Σχολήν Πολιτικών Επιστημών (ΠΑΣΠΕ), όπως ελέγετο τότε το Πάντειον Πανεπιστήμιον...» [15]
Η «4η Αυγούστου, εθνοκρατική εφημερίς» από τα πρώτα φύλλα της, κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1965, εξυμνούσε το Μανιαδάκη και δημοσίευε φωτογραφίες του καθώς και ολοσέλιδες βιογραφίες του. Στο φύλλο του Μαρτίου 1972, μετά το θάνατο του Μανιαδάκη, δημοσίευσε το λόγο του, της 19ης Δεκεμβρίου 1958, στη Βουλή των Ελλήνων. Η ομιλία του ολοκληρώθηκε με τη φράση, «...Ημείς πιστεύομεν εις την πατρίδα. Πιστεύομεν ότι οι άνθρωποι υπάρχουν μόνον ζωολογικώς. Ψυχικώς υπάρχουν Έλληνες, υπάρχουν Τούρκοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρώσοι, Αμερικανοί και Άγγλοι και ότι ο κάθε άνθρωπος δρα και σκέπτεται και αποδίδει διά του πρίσματος της εθνικότητός του. Η εθνικότης είναι φαινόμενον φυσιολογικόν. Ημείς εις αυτήν πιστεύομεν, αλλά σεις [απευθύνεται στους βουλευτές της Ε.Δ.Α.] πιστεύετε άλλο πράγμα, ότι η πατρίς σας δεν είναι η Ελλάς, αλλά είναι η Ρωσία...».
Στις 28 Οκτωβρίου 1996, οπαδοί, φίλοι, μέλη και ψηφοφόροι του κινήματος «Χρυσή Αυγή», αφού τέλεσαν επιμνημόσυνη δέηση στον τάφο του Ιωάννη Μεταξά, κατευθύνθηκαν στον τάφο του Μανιαδάκη, όπου ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος είπε ότι, «....Μονάχα μια φορά τον συνάντησα, κι αυτή μικρό παιδί, κρατώντας το χέρι του πατέρα μου και φυσικά δεν ήξερα το έργο, τον βίο και την πολιτεία του ανδρός. Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, τον οποίο αυτοί που λεηλατούν τις ψυχές των Ελλήνων, αυτοί που καθορίζουν τα πολιτικά και πνευματικά πράγματα της Ελλάδος, μισούν, υπήρξε ένας μεγάλος Έλληνας. ...{...}... Ήταν αυτός, που σαν σιδερένιος υπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου στην κυριολεξία εξαφάνισε το ΚΚΕ! Ήταν αυτός πάλι που πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Κόμματος της 4ης Αυγούστου, που αποτέλεσε την κιβωτό για κάθε εθνικιστικό κίνημα που υπάρχει σήμερα. Είχαμε καθήκον και υποχρέωση να τιμήσουμε τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη..».
Ο κεντρικός δρόμος του χωριού του, του Σοφικού Κορινθίας, έχει ονομαστεί προς τιμήν του «Οδός Κωνσταντίνου Μανιαδάκη».
Πηγές
- «Κ. Μανιαδάκης-Ιωάννης Λαδάς», Κώστας Πλεύρης, εκδόσεις «Ήλεκτρον», το 2015 στην Αθήνα.
Διαβάστε τα λήμματα
| |||||||||||||||
Παραπομπές
- ↑ «Η νέα άκρα δεξιά στην Ελλάδα: οργανωτική εξέλιξη, εκλογική επιρροή και πολιτικός λόγος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού» Ευστάθιος Τσιράς, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών, σελίδα 79
- ↑ Εκηδεύθη ο Κων. Μανιαδάκης Εφημερίδα «Μακεδονία», 1η Μαρτίου 1972, σελίδα 9
- ↑ [Πένθη Εφημερίδα «Εμπρός», Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 1949, σελίδα 2η.]
- ↑ [Ο Σεφέρης τον αποκαλεί «πιστό σκύλο του Μεταξά», Γεωργίου Σεφέρη, «Πολιτικό Ημερολόγιο», τόμος 1ος, σελίδα 95η.]
- ↑ [Σύμφωνα με το Μιχάλη Τυρίµο, όπως ανέφερε σε έκθεση του προς τους Παξινό και Κώστα Μανιαδάκη από το 1939, «...Θα πρέπει δίχως δισταγμό να το πάρουμε και να το διοικήσουµε. Η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθή. Αν η προσπάθεια αυτή πετύχη, θα είναι και η πιο μεγάλη εθνική υπηρεσία της Ασφάλειας στην Ελλάδα, η αξία της οποίας θα φανή κυρίως αν τυχόν η Ελλάδα βρεθή στην ανάγκη να μπη στον πόλεµο. Ακόμη αύριο το γεγονός αυτό θα αποτελέση ένα μεγάλο τίτλο τιμής για το Υφυπουργείον Δημοσίας Ασφαλείας, που είναι μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Αυτή τη δουλειά δεν την κατάφερε ούτε ο Μουσολίνι ούτε ο Χίτλερ!...{...}... Όταν θα πάρουμε στα χέρια µας το Κόμμα, τι θα γίνη; Θα κάνουμε προπαγάνδα και δράση κομμουνιστική; Θα εκδίδουμε το Ρίζο και προκηρύξεις; Θα κάνουμε στρατολογία µελών και θα οργανώσουµε εξωκομματικές οργανώσεις; Όλα αυτά θα τα κάνουμε, ή σχεδόν θα τα κάνουμε. Μα τότε λοιπόν το κέρδος; Αυτό που θα γίνη από µας τυπικά µεν θα είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, ουσιαστικά όµως μια μεγάλη απόχη στα χέρια του Κράτους. Η πολιτική µας επίσης θα είναι κομμουνιστική στην επιφάνεια, µα στο βάθος και στην ουσία δηλητήριο και λεπίδι που αργά στην αρχή, κεραυνοβόλα κατόπιν –όταν θα πρέπει– θα παραλύση καθολικά τόσο τον οργανωμένο κομμουνισμό όσο και τον ανοργάνωτο, τον διάχυτο. Στην πραγματικότητα εμείς δεν θα φτιάσουμε βέβαια επαναστατικό Κόμμα αλλά μια μεγάλη στρούγκα µε μια υψηλή µάντρα. Εκεί, πιάνοντας απ’ το αυτί τα µέλη του Κ.Κ.Ε., τους συμπαθούντες του, δηλωσίες και µη, θα μεταφέρουμε όλο το έμψυχο και άψυχο κομμουνιστικό υλικό της χώρας. Όταν μαζευτούν όλοι, θα κλείση η πόρτα και στις σκοπιές της µάνδρας θα είναι αρκετοί δύο μόνον αστυφύλακες». Στην αρχική της σύνθεση η «Προσωρινή Διοίκηση» αποτελούνταν από πρώην κομμουνιστές-πράκτορες της Ασφάλειας αλλά και από κομμουνιστές, απεσταλμένους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι οποίοι νόμιζαν ότι έπρατταν το κομματικό τους καθήκον. Η «Προσωρινή Διοίκηση» κατόρθωσε να εκδίδει και να κυκλοφορεί τον δικό της «Ριζοσπάστη». Στην αρχική της συγκρότηση συμμετείχαν οι ∆. Δημητριάδης (Κουτσογιάννης), ∆. Μαύρος, ∆. Μαλτσινιώτης, Μίλτος Τιμογιαννάκης, Όλγα Μπακόλα και Καραφύλλας. Στην πορεία απομακρύνθηκαν οι Μαλτσινιώτης και Μαύρος, ενώ στην ηγετική ομάδα πέρασε ο Γιάννης Μιχαηλίδης, όμως τα ηνία κρατούσαν ο Μανιαδάκης, ο Σπυρίδων Παξινός και φυσικά ο Μιχάλης Τυρίμος. Η «Προσωρινή Διοίκηση» αποσυντέθηκε και στη δυνέχεια διαλύθηκε μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, όταν τα στελέχη του Κ.Κ.Ε. επέστρεψαν από τους τόπους εξορίας.]
- ↑ [Προς τον Ελληνικόν Λαόν.
Ο Πρεσβευτής της Γερμανίας επεσκέφθη σήμερον την 5η πρωινήν τον κ. Πρωθυπουργόν και ανεκοίνωσεν αυτώ εκ μέρους της κυβερνήσεως του ότι ο γερμανικός στρατός θα επιτεθεί κατά της Ελλάδος. Ταυτόχρονοι εκ συνόρων πληροφορίαι έφερον πραγματοποιούμενην την γερμανικήν απειλήν. Ούτω κατά τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου του 1941 επανελαμβάνοντο ακριβούς παρά του ετέρου μέλους του άξονος τα γεγονότα της νυκτός της 28ης Οκτωβρίου 1940. Απέναντι της νέας ταύτης επιβουλής κατά της τιμής, της ελευθερίας και της ακεραιότητας της χώρας μας, ο ελληνικός στρατός και ο ελληνικός λαός καλούνται και πάλιν να πράξουν με δύναμιν και ευψυχίαν και σταθερότητα το απέναντι της λατρευτής πατρίδος καθήκον των, με πλήρη συναίσθησιν του δικαίου των, με την ευλογίαν του Θεού και την βοήθειαν των γενναίων και μεγάλων συμμάχων μας.
Ο Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου
Αλέξανδρος Κορυζής
Τα μέλη: Άγγελος Οικονόμου, Γεώργιος Νικολαΐδης, Άγις Ταμπακόπουλος, Ανδρέας Αποστολίδης, Γεώργιος Κυριακός, Ιωάννης Δουρέντης, Ιωάννης Αρβανίτης, Κωνσταντίνος Κοτζιάς, Ηλίας Κριμπάς, Κοσμάς Μπουρμπούλης, Θεολόγος Νικολούδης, Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, Σταύρος Πολυζωγόπουλος, Νικόλαος Σπέντζας, Αριστείδης Δημητράτος, Νικόλαος Παπαδήμας, Ιπποκράτης Παπαβασιλείου, Πέτρος Οικονομάκος, Χαράλαμπος Αλιβιζάτος, Γεώργιος Ζαφειρόπουλος, Αμβρόσιος Τζίφος, Μενέλαος Κυριακόπουλος.] Το διάγγελμα της κυβερνήσεως Αλέξανδρου Κορυζή. - ↑ [Νικόλαος Χαρακάκος, Εφημερίδα «Στόχος», Πέμπτη, φύλλο 802 (1600), 6 Απριλίου 2017, σελίδα 5.]
- ↑ Ο Υπουργός της Ασφάλειας Κων. Μανιαδάκης έφτασεν χθες εις τας Αθήνας Εφημερίδα «Εμπρός», Πέμπτη 11 Αυγούστου 1949, σελίδες 1 & 5
- ↑ [«Υπεδέχθησαν 121 άτομα τον Μανιαδάκην, και μερικαί λιμουζίναι», Eφημερίδα «Ελευθερία», 11 Αυγούστου 1949, σελίδα 1]
- ↑ [Στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 με τον εθνικιστικό συνασπισμό «Πολιτική Ανεξάρτητος Παράταξις» εκλέχθηκαν βουλευτές οι: Κωνσταντίνος Αποσκίτης, Αρκαδίας, 5.743 ψήφοι, Λεωνίδας Βρεττάκος, Λακωνίας, 3.523 ψήφοι, Γεώργιος Δεμενόπουλος (απεβίωσε 1/1/1951), Φλωρίνης, 1530 ψήφοι, αναπληρωτής Στέργιος Μπινόπουλος, Φλωρίνης, 1469 ψήφοι, Γεώργιος Ζάρας, Μεσσηνίας, 4.905 ψήφοι, Χρήστος Θηβαίος, Ευβοίας, 1.975 ψήφοι, Ευάγγελος Καλαντζής, Φθιωτιδοφωκίδας, 7.820 ψήφοι, Κωνσταντίνος Μανιαδάκης (παραιτήθηκε της έδρας), 11.176 ψήφοι, αναπληρωτής Κωνσταντίνος Καλαμαράς, 2.414 ψήφοι, Κωνσταντίνος Κοτζιάς (παραιτήθηκε του αξιώματος), Αθηνών, 9.612 ψήφοι, αναπληρωτής Ηλίας Αποσκίτης, 2.235 ψήφοι, Αριστείδης Κρανιάς, Φθιωτιδοφωκίδας, 5.475 ψήφοι, Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, Αργολιδοκορινθίας, ψήφοι 5.991, Θεόδωρος Τουρκοβασίλης (παραιτήθηκε του αξιώματος), Αρκαδίας, 8.396 ψήφοι, αναπληρωτής Δημήτριος Μπαρμπαλιάς, 3.396 ψήφοι, Αθανάσιος Μπουκουβάλας, Σερρών, 1.872 ψήφοι, Νικόλαος Μπουραντάς, Αττικοβοιωτίας 3.237 ψήφοι, Παναγιώτης Σταθόπουλος, Λακωνίας, 3.685 ψήφοι, Νικόλαος Σπέντζας, Μεσσηνίας, 5.706 ψήφοι, Θεόδωρος Τουρκοβασίλης, Θεσσαλονίκης, 3.168 ψήφοι.]
- ↑ [«...Ακούσαμε γέλια Γερμανών ανάμικτα με γυναικείες φωνές προς τα Προπύλαια. Οι φρουροί είχαν οργιαστικό γλέντι...» Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Λάκη Σάντα, εφημερίδα «Ελευθερία», 25 Μαρτίου 1945]
- ↑ Η πρώτη μάχη Εφημερίδα «Ελευθερία», 25 Μαρτίου 1945, σελίδα 3
- ↑ [Ο Εμμανουέλε Γκράτσι, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Ελλάδα την 28η Οκτωβρίου 1940, έγραψε και δημοσίευσε, μεταξύ 29ης Ιουλίου και 21ης Αυγούστου 1945, 21 άρθρα με τις πολεμικές αναμνήσεις του στην Ιταλική εφημερίδα «Τζιορνάλε ντελ Ματίνο». Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το βιβλίο του με τίτλο «Η αρχή του τέλους. Η επιχείρηση της Ελλάδας» («Principio della fine. L' impresa di Grecia»). Το βιβλίο του Γκράτσι κυκλοφόρησε στα Ελληνικά το 1980 από τις εκδόσεις του «Βιβλιοπωλείου της ΕΣΤΙΑΣ».]
- ↑ [Τι ακριβώς είπε ο Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβη; Panusis.blogspot.com, Θεόδωρος Χατζηγώγος, 28 Οκτωβρίου 2020.]
- ↑ [«Γεγονότα 1965-1977. Τα άγνωστα παρασκήνια», Κωνσταντίνος Α. Πλεύρης, εκδόσεις «Ήλεκτρον», Αθήνα 2009, σελίδες 24-25.]
