Σπυρίδων Παξινός
Ο Σπύρος Παξινός Έλληνας εθνικιστής, ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας Πόλεων που υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους των μυστικών υπηρεσιών της Ελλάδος και διατέλεσε διευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών από το 1936 έως το 1941 την περίοδο του Εθνικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου υπό τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, επικεφαλής του Τμήματος Αλλοδαπών, που μετά την κατοχή της Ελλάδος και την αποστρατεία του εργάστηκε ως ναυλομεσίτης και υπήρξε Πρόξενος της Ελλάδος στο Πακιστάν, γεννήθηκε το 1895 στο νησί της Κέρκυρας και δολοφονήθηκε με μαχαίρι [1] [2] το πρωί της Δευτέρας 24 Νοεμβρίου 1958 στο διαμέρισμα του στο Καράτσι του Πακιστάν υπό συνθήκες που δεν διελευκάνθηκαν. Η εξόδιος ακολουθία του τελέστηκε [3] στις 11 το πρωί της Πέμπτης 4 Δεκεμβρίου 1958 στο Μητροπολιτικό ναό Αθηνών και η σορός του μεταφέρθηκε και ενταφιάστηκε στην Κέρκυρα.
Ο Παξινός ήταν παντρεμένος με την Ιουλία (Τζούλια) Παξινού και από το γάμο τους δεν απέκτησε απογόνους. Τον Απρίλιο του 1939 η σύζυγος του Παξινού ήταν κουμπάρα στον γάμο του κρατούμενου στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών στελέχους του Κ.Κ.Ε. Κώστα Θέου και νονά του πεντάχρονου γιου του, προκειμένου το παιδί να αποκτήσει όνομα και να δηλωθεί στο ληξιαρχείο για να φοιτήσει στο σχολείο [4].
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Ο Σπυρίδων Παξινός είχε δύο αδελφές, την Μαρία -σύζυγο Σκιαδόπουλου- και την Κωνσταντίνα -σύζυγο Αρβανιτάκη- από τις οποίες απέκτησε ανήψια. Το 1915, μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων και μέσων σπουδών του εισήχθη στην Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή και σύντομα ανήλθε στην ιεραρχία του Σώματος. Το 1929 φέροντας το βαθμό του Ανθυπομοιράρχου μετατάχθηκε στην στην Αστυνομία Πόλεων ως Αστυνόμος Β' κι έφτασε ως τις ανώτατες θέσεις της ιεραρχίας του νεοσύστατου Σώματος. Το 1935 ο γλωσσομαθής Παξινός, μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά, τοποθετήθηκε στη θέση του υποδιοικητή της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και το 1936 μετά την επικράτηση του καθεστώτος της «4ης Αυγούστου» και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ιωάννη Μεταξά, ο Κώστας Μανιαδάκης, τότε υφυπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος, έστειλε τον Παξινό στη Γερμανία όπου μετεκπαιδεύτηκε στη δίωξη του κομμουνισμού από τη Geheime Staats Polizei, γνωστή με το αρκτικόλεξο Γκεστάπο.
Επικεφαλής της Ασφάλειας Αθηνών
Ο Παξινός επέστρεψε από τη Γερμανία το 1937 και στην Αθήνα τοποθετήθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου Κέντρου Αλλοδαπών, που στην ουσία ήταν μία υπηρεσία Αντικατασκοπείας και του ανατέθηκε η δίωξη του κομμουνισμού. Στη διάρκεια της θητείας του, ιδιαίτερα τα χρόνια από το 1938 έως το τέλος του 1939, πέτυχε τη σύλληψη πολλών ηγετικών στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, όπως οι Βασίλης Νεφελούδης, Στέλιος Σκλάβαινας, Μήτσος Παρτσαλίδης, Γιώργος Σιάντος, Νίκος Πλουμπίδης, Κώστας Θέος, Γρηγόρης Σκαφίδας και άλλοι. Με τη δράση του πέτυχε να αποσπάσει δήλωση αποκηρύξεως του κομμουνισμού φυλακισμένα ηγετικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος και στη συνέχεια ορισμένοι απ' αυτούς να προσφέρουν υπηρεσίες στον αγώνα εναντίον του κομμουνισμού, μεταξύ τους οι Μιχάλης Τυρίμος, Μανώλης Μανωλέας και Τηλέμαχος Μύτλας.
Από το 1938 και για χρονικό διάστημα που πλησίαζε σχεδόν τα δύο χρόνια ο Παξινός συνεργάζονταν με τον Σεβαστιανό Φουλίδη, τον Ποντιακής καταγωγής πράκτορα της Γερμανικής υπηρεσίας Abwehr. Ο Φουλίδης με τη βοήθεια του Παξινού οργάνωσε το δίκτυο των πρακτόρων του το οποίο αποτελούσαν κυρίως Ρωσομαθείς Έλληνες, που κατόρθωσε να τους ναυτολογήσει σε Τουρκικά καράβια που επισκέπτονταν τα ρωσικά λιμάνια του Εύξεινου Πόντου. Στη συνέχεια ο Φουλίδης, με τη συγκατάθεση του Ναυάρχου Φον Κανάρις, παραχωρούσε στις Ελληνικές αρχές όλα τα έγγραφα και τα δελτία των πρακτόρων του, τα οποία αφού φωτογραφίζονταν, του επιστρέφονταν για να σταλούν στο Βερολίνο [5].
Αντικομμουνιστικός αγώνας
Στο τέλος του 1939 και στις αρχές του 1940 ο Παξινός, σε συνεννόηση με τους Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, τον Αστυνόμο Νίκο Χαραλαμπίδη της Διώξεως Κομμουνισμού και τον μεταμελημένο κομμουνιστή Μιχάλη Τυρίμο, μεθόδευσε την ίδρυση της Προσωρινής Διοικήσεως [6] του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, η οποία βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των υπηρεσιών Ασφαλείας του καθεστώτος, με σκοπό τον έλεγχο της παρανόμου δράσεως των μηχανισμών του κόμματος. Η Προσωρινή Διοίκηση προχώρησε στην έκδοση της εφημερίδος «Ριζοσπάστης» [7], γεγονός που προκάλεσε τεράστια αναστάτωση, αποπροσανατολισμό, αποδιοργάνωση στον παράνομο μηχανισμό του κόμματος και δημιούργησε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των δύο επιτροπών, που κατηγορούσαν η μια την άλλη για χαφιεδισμό. Κορυφαίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα της δράσεως της Προσωρινής Διοικήσεως ήταν ο επηρεασμός των απόψεων του Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος στην αρχή της επιθέσεως του Άξονα εναντίον της Ελλάδος υποστήριξε τις Εθνικές θέσεις, όπως εκφράζονταν από τον Ιωάννη Μεταξά και το καθεστώς της «4ης Αυγούστου». Ο Παξινός για τη δράση του στον αγώνα εναντίον των κομμουνιστικών απόψεων και της δράσεως του παράνομου μηχανισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος, τιμήθηκε από τους Ιωάννη Μεταξά και Κωνσταντίνο Μανιαδάκη.
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Παραμονές της κηρύξεως του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940 ο Παξινός παρακάλεσε μια εύπορη γυναίκα, μέλος οικογένειας εισαγωγικής εταιρείας υφασμάτων, να διοργανώσει δεξίωση προς τιμή των αξιωματούχων της Ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα, όπου ο Παξινός θα έστελνε εκεί κάποιον Ιταλομαθή για να αντλήσει πληροφορίες. Έστειλε λοιπόν τον Ευάγγελο Σπηλιωτόπουλο στο κέντρο «Μαξίμ» όπου έγινε η δεξίωση. Ο Σπηλιωτόπουλος συνοδευόταν από μια γυναίκα, καθ’ υπόδειξη του Παξινού, και την σύστησε ως μνηστή του. Στο τραπέζι ήταν υπολογισμένο να κάτσει ο Σπηλιωτόπουλος, ανάμεσα σε δύο αξιωματικούς της Ιταλικής πρεσβείας. Την στιγμή που ο πρέσβης Γκράτσι έκανε πρόποση στην υγεία του ελληνικού λαού, ο ένας αξιωματούχος που καθόταν δίπλα στον Σπηλιωτόπουλο, ψιθύρισε στον άλλον Ιταλό Αξιωματούχο: «Να δούμε τι θα πει ο ελληνικός λαός τον Οκτώβριο». Μετά το τέλος της δεξιώσεως ο Σπηλιωτόπουλος γύρισε στην υπηρεσία του κι έγραψε την αναφορά όσων άκουσε. Ο Παξινός τη διάβασε την επομένη και κάλεσε τον Σπηλιωτόπουλο, για να του αναφέρει ότι θέλει να τον δει ο Μεταξάς προκειμένου να τον ευχαριστήσει για την προσφορά του στην Πατρίδα.
Στην απόρρητη έκθεση του πρεσβευτού της Γερμανίας στην Αθήνα πρίγκηπα φον Έρμπαχ η οποία υποβλήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1940, αναφέρεται ότι «.....δεν εθίγη ούτε τρίχα Γερμανού υπηκόου. Διά τούτο επροξένησε πολύ κακήν εντύπωσιν ενταύθα το μεταδοθέν υπό γερμανικού ραδιοσταθμού ότι οι εν Αθήνας υπήκοοι του Ράιχ υπέστησαν «κακήν μεταχείρισιν». Ένας μικρός αριθμός Γερμανών συνελήφθη, διότι δεν εσέβετο τας διατάξεις περί συσκοτίσεως της πόλεως, ή ένεκα καταγγελιών. Ήδη, όμως, όλοι είναι πάλιν ελεύθεροι, πλην της Γερμανίδος γραμματέως ενός Ούγγρου «εμπόρου», εναντίον του οποίου υπάρχουν σοβαρά στοιχεία....». Παράλληλα ο πρεσβευτής της Γερμανίας συμπλήρωνε στην έκθεση του πως «...Όλας αυτάς τας περιπτώσεις διεξεπεραίωσε με τόσην ευσυνειδησίαν και αντικειμενικότητα ο Διευθυντής του Τμήματος Αλλαδαπών, Σπυρίδων Παξινός, ώστε η βρεταννική πρεσβεία εζήτησε την αντικατάστασίν του δι' άλλης προσωπικότητος....» [8]. Σύμφωνα με μαρτυρία του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη το δίκτυο Πληροφοριοδοτών του Παξινού κατόρθωσε να έχει από το πρωί της 5ης Απριλίου 1941, την πληροφορία ότι την επομένη ημέρα 6 Απριλίου στις 6 το πρωί θα επιδίδονταν από τον Έμπαχ, τον Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα, τελεσίγραφο στην Ελληνική κυβέρνηση και τα Γερμανικά στρατεύματα θα άρχιζαν την επίθεση τους κατά του Ελληνικού εδάφους. Περί το τέλος Απριλίου του 1941, μετά την κατάρρευση του Μετώπου και την ανατροπή της άμυνας των Ελληνικών δυνάμεων που υπεράσπιζαν τη γραμμή των οχυρών Μεταξά στη Μακεδονία, ο Παξινός φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Γερμανού υπηκόου Τόμας Χάουζεν στο Ψυχικό, όπου συνελήφθη από τους Γερμανούς, όμως κατόρθωσε να δραπετεύσει και με υποβρύχιο μετέβη και εγκαταστάθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου.
Μέση Ανατολή-Φυλάκιση
Στη διάρκεια της παραμονής του στην Αιγυπτιακή πρωτεύουσα, σε μία δεξίωση της Αγγλικής πρεσβείας, ο Παξινός απεκάλυψε σε Άγγλο διπλωμάτη ότι «....εγνώριζε τα πάντα για τον θάνατο του Ι. Μεταξά [9] και ότι θα έγγραφε ένα βιβλίο για το θέμα αυτό», το οποίο είχε την πρόθεση να εκδώσει μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βρετανός διπλωμάτης μετά την συνομιλία αφού χαιρέτησε με βιασύνη τον Παξινό φέρεται πως εγκατέλειψε αμέσως την πρεσβεία. Ο Παξινός με την σειρά του έφυγε αργά το βράδυ από την δεξίωση και το πρωΐ της επομένης ημέρας ευρέθη νεκρός στα στενά του Καΐρου, ενώ η Αιγυπτιακή αστυνομία ανακοίνωνε εσπευσμένα και δίχως να προηγηθεί δικαστική έρευνα ότι ο Παξινός έπεσε θύμα ληστείας και στη συνέχεια δολοφονήθηκε [10]. Στην πραγματικότητα, εκείνο το βράδυ, ο Παξινός συνελήφθη από τους Άγγλους και μεταφέρθηκε στην περιοχή Άκρον στη Συρία όπου φυλακίστηκε με την κατηγορία ότι ήταν πράκτορας των Γερμανών και με τη λήξη του πολέμου μεταφέρθηκε σε φυλακές στο Καράτσι, που ήταν τότε υπό Αγγλική κατοχή.
Δικαστικές διώξεις
Το αρχείο της Γενικής Ασφάλειας για το οποίο ο Παξινός κατηγορήθηκε και συκοφαντήθηκε ότι το είχε παραδώσει στους Γερμανούς, ανασύρθηκε ακέραιο από την κρύπτη που το είχαν τοποθετήσει Αστυνομικοί συνεργάτες του Παξινού, οι οποίοι γνώριζαν που ήταν θαμμένο, και παραδόθηκε στην Διεύθυνση Αλλοδαπών όταν ήταν ακόμη εξόριστος από τους Άγγλους στην Βομβάη. Η απόκρυψη του αρχείου έγινε με εντολή του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη, σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου, την Μεγάλη Παρασκευή του 1941, δηλαδή έντεκα ημέρες πριν την κατάληψη των Αθηνών από τους Γερμανούς στο κτήμα του οδοντιάτρου Κανελλόπουλου στα Μελίσσια Αττικής. Παράλληλα, πάντα με εντολή του Μανιαδάκη, το αρχείο της Γενικής Ασφάλειας που αφορούσε τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος απεκρύβη στα υπόγεια του κτιρίου επί της οδού Τοσίτσα 28, όπου διατηρήθηκε μέχρι την απελευθέρωση. Τότε το αρχείο αυτό εκλάπη από την κομμουνιστική συμμορία του καπετάν Λευτέρη (Σιδερίδη), αδελφό της Ηλέκτρας Σιδερίδου που τουφεκίστηκε για κομμουνιστική δράση. Σύμφωνα με τον Μανιαδάκη το αρχείο ήταν δυνατό να διασωθεί καθώς είχε ειδοποιηθεί εγκαίρως το αρμόδιο Αστυνομικό Τμήμα και ο Στρατιωτικός Διοικητής Αθηνών Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος.
Τον Ιούλιο του 1947 το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων με το βούλευμα με αριθμό 1272 απάλλαξε τον Παξινό από οποιαδήποτε κατηγορία, με το σκεπτικό των δικαστών ν' αναφέρει ότι ...δεν ευρίσκει εναντίον του Παξινού ψόγον τινά. Το αθωωτικό βούλευμα αναφέρει ότι η σύλληψη, η φυλάκιση και η εν συνεχεία εξορία του Παξινού από τους Άγγλους στη Μέση Ανατολή, έγιναν μετά από κατηγορίες που προήλθαν από το περιβάλλον του πρωθυπουργού Θεμιστοκλή Σοφούλη, διότι ο Παξινός ήταν από τους πλέον αφοσιωμένους συνεργάτες του Ιωάννη Μεταξά.
Ύστερα χρόνια
Αρκετό διάστημα μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου ο Παξινός αφέθηκε ελεύθερος από τους Άγγλους. Αφού εργάστηκε για λογαριασμό των επιχειρήσεων των αδελφών Ράλλη στην Καλκούτα της Ινδίας, στη συνέχεια ίδρυσε ναυλομεσιτικό γραφείο στο Καράτσι του Πακιστάν από τις εργασίες του οποίου απέκτησε σημαντική περιουσία και παράλληλα διατέλεσε επίτιμος Πρόξενος της Ελλάδος στο Πακιστάν. Σύμφωνα με ανταπόκριση του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων που δημοσιεύθηκε σε Αθηναϊκές [11] και επαρχιακές [12] εφημερίδες της εποχής, ο Παξινός βρέθηκε κατακρεουργημένος από κτυπήματα με μαχαίρι κοντά στην εξώθυρα του διαμερίσματος του στο Καράτσι και μεταφέρθηκε ημιθανής στο εκεί νοσοκομείο ημιθανής όπου και εξέπνευσε, ενώ ο δολοφόνος του διέφυγε.
Μετά τις απαραίτητες διατυπώσεις η σορός του Παξινού μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Το Φεβρουάριο του 1959 στις Ελληνικές εφημερίδες δημοσιεύθηκαν πληροφορίες ότι ο δολοφόνος του Παξινού ήταν Έλληνας φίλος του, υπάλληλος αεροπορικής εταιρείας στο Πακιστάν, με τον οποίο μοιράζονταν το ίδιο διαμέρισμα, στο διάστημα της παραμονής του δεύτερου στο Πακιστάν. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα αιτία για τη δολοφονία του Παξινού αποτέλεσαν παράνομες οικονομικές δοσοληψίες καθώς ο Παξινός εμπιστεύονταν στον Έλληνα φίλο του την εξαγωγή μεγάλων ποσών συναλλάγματος από το Πακιστάν με σκοπό την κατάθεση τους σε τράπεζα του Λονδίνου. Ο υπάλληλος της αεροπορικής εταιρείας μετέφερε στα ταξίδια του ποσά συναλλάγματος που του παρέδιδε ο Παξινός, τα οποία όμως κατέθετε σε προσωπικό του λογαριασμό κι όχι στο όνομα του Παξινού, ο οποίος ανακάλυψε την εξαπάτηση του και αυτό είχε ως συνέπεια τη φιλονικία τους, στη διάρκεια της οποίας δολοφονήθηκε από τον περιστασιακό συγκάτοικο και φίλο του.
Νεκρώσιμη ακολουθία
Η εξόδιος ακολουθία του Σπυρίδωνα Παξινού τελέστηκε στην Μητρόπολη Αθηνών στις 11:00 το πρωί της Πέμπτης . Στην κηδεία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Ιερισσού και Αγίου Όρους Κυπριανός και παραβρέθηκαν ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, Βουλευτής Κορινθίας και πρώην υπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ο βουλευτής Αθηνών Δημήτριος Βρανόπουλος, ο Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων Δημήτριος Κόκκινος, ο Αρχηγός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής Κωνσταντίνος Μακρυνιώτης, ο Διευθυντής της Αστυνομίας Θεόδωρος Ρακιντζής, ο Διευθυντής Αστυνομίας Πειραιώς Κανελλόπουλος, ο ε.α. Στρατηγοί Θωμάς Πετζόπουλος και Μποζώνης, όλοι οι ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας Πόλεων και εκατοντάδες κόσμου. Επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο πρώην Υπουργός Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, ο Αστυνόμος Κοντογεώργος και ο γεωπόνος Γ. Ζαρκάδας, εκ μέρους της «Εθνικής Εταιρίας» [13].
Συγγραφικό έργο
Ο Παξινός έγραψε και δημοσίευσε το έργο,
- «Έγκλημα-Κοινωνία-Αστυνομία», το 1940, 350 σελίδες, το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Οίκος Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρου Α.Ε.».
Το βιβλίο σύμφωνα με πολλούς μελετητές παρουσιάζει εξαιρετικά μεγάλο κοινωνικό, πολιτικό αλλά και λαογραφικό ενδιαφέρον, καθώς αναφέρεται εκτενώς στον κόσμο των ναρκωτικών και του κοινωνικού περιθωρίου της εποχής του συγγραφέα. Περιγράφει τον ιδιαίτερο τρόπο δράσεως των εγκληματιών που δραστηριοποιούνται στα ναρκωτικά, την επαιτεία, τα τυχερά παιχνίδια, την πορνεία, τις κλοπές, τις πλαστογραφίες, ενώ περιέχει πολλές φωτογραφίες.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Παξινός το 1940 οι ανάγκες ενός τακτικού χρήστη ηρωίνης ή κοκαΐνης μπορούσαν να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τις 100 δραχμές καθημερινά, τη στιγμή που το ελάχιστο κόστος για τη διατροφή μιας πενταμελούς οικογένειας υπολογιζόταν στις 450 δραχμές την εβδομάδα. Συνεπώς το συμπέρασμα έμοιαζε αυτονόητο: ο εν λόγω χρήστης, αν δεν είχε την ανάλογη οικονομική επιφάνεια, θα αναγκαζόταν να καταφύγει στην κλοπή, την υπεξαίρεση, τη διάρρηξη, τη ληστεία. Κατά τον Παξινό: «....Εκ γενομένων στατιστικών εξηκριβώθη ότι τα 9/10 των απλών κλοπών διαπράττονται συνήθως υπό τοξικομανών. Οσάκις δε διετάχθη η περισυλλογή αυτών και η αυστηρά παρακολούθησίς των υπό των υπηρεσιών Ασφαλείας Αθηνών, αι κλοπαί των ανωτέρω κατηγοριών ηλαττούντο κατά πολύ...» [14].
Με τον χαρακτηρισμό οι «έκφυλοι», αν και ο όρος «ομοφυλόφιλος» ήταν γνωστός από τον 19ο αιώνα, ο Παξινός ταξινομεί τους ομοφυλόφιλους σε δύο κατηγορίες: τους ενεργητικούς, τους σοδομιστές και τους παθητικούς, τους κιναίδους, οι οποίοι σύμφωνα με τον Παξινό, διαιρούνται «εις τους εξ ιδιοσυγκρασίας και τους εκ συνηθείας ή εξ επαγγέλματος». Οι «εξ επαγγέλματος κίναιδοι», άτομα προερχόμενα από διάφορα κοινωνικά στρώματα και νεαρής συνήθως ηλικίας, αντιμετωπίζονται ως άτομα ειδικευμένα στην πορνεία και την κλοπή. Ο συγγραφέας ξεχωρίζει ακόμη τους «εύπορους κίναιδους» που «ωθούνται εις την παρά φύσιν ασέλγειαν από φυσιολογικήν πάθησιν» και τα άτομα που ανήκουν στην τάξη των «παιδεραστών» και αναζητούν τα θύματά τους μεταξύ των μαθητών των σχολείων [15].
Διαβάστε τα λήμματα
| |||||||||||||||
Παραπομπές
- ↑ Έδολοφονήθη ό τέως διοικητής του τμήματος αλλοδαπών Παξινός εις τό Καράτσι οπού ήτο γνωστός ώς πλούσιος ναυλομεσίτης Εφημερίδα «Ελευθερία», 25 Νοεμβρίου 1958, σελίδα 1η.
- ↑ Ναυλομεσίτης εις το Πακιστάν εφονεύθη εντός της οικίας του. Εφημερίδα «Μακεδονία», 25 Νοεμβρίου 1958, σελίδα 1η.
- ↑ Κηδείαι Εφημερίδα «Ελευθερία», 4 Δεκεμβρίου 1958, σελίδα 2η.
- ↑ [Θεόδωρος Μιχαήλ Λυμπερίου, «Το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα», εκδόσεις «Παπαζήσης», Αθήνα 2005, σελίδα 212η.]
- ↑ [Στη συνεργασία του Σεβαστιανού Φουλίδη με τον Σπύρο Παξινό αναφέρεται στα Απομνημονεύματα του ο Άρθουρ Ζάιτς, σημαντικός Γερμανός πράκτορας στην Ελλάδα, που γράφει: «....Με αυτόν τον τρόπο η εναντίον της Ρωσίας κατασκοπευτική εργασία του Φουλίδη κατέληγε να γίνεται γνωστή και να επωφελούνται συγχρόνως η ελληνική, η αγγλική και η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών. Τούτο το γνώριζε βέβαια η γερμανική κατασκοπεία, η οποία κατά κανόνα δεν επέτρεπε στους πράκτορές της παρόμοιες συνεργασίες. .... αυτό επετράπη μόνο στον Φουλίδη, επειδή αυτός είχε δηλώσει ότι, ως Έλληνας στην καταγωγή, δεν δεχόταν να εργασθεί στην Ελλάδα ως κατάσκοπος της Γερμανίας χωρίς τη συγκατάθεση των ελληνικών αρχών. Και ο ίδιος πρότεινε αυτού του είδους τη συνεργασία, την οποία τόσο ο Ναύαρχος Κανάρης, όσο και ο άμεσος προϊστάμενος του Φουλίδη στο Βερολίνο, συνταγματάρχης Μούντσιγκερ, υιοθέτησαν απολύτως, διότι αφενός είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη και εκτίμηση στον χαρακτήρα του Φουλίδη....».]
- ↑ [Σύμφωνα με το Μιχάλη Τυρίµο, όπως ανέφερε σε έκθεση του προς τους Παξινό και Κώστα Μανιαδάκη από το 1939, «...Θα πρέπει δίχως δισταγμό να το πάρουμε και να το διοικήσουµε. Η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθή. Αν η προσπάθεια αυτή πετύχη, θα είναι και η πιο μεγάλη εθνική υπηρεσία της Ασφάλειας στην Ελλάδα, η αξία της οποίας θα φανή κυρίως αν τυχόν η Ελλάδα βρεθή στην ανάγκη να μπη στον πόλεµο. Ακόμη αύριο το γεγονός αυτό θα αποτελέση ένα μεγάλο τίτλο τιμής για το Υφυπουργείον Δημοσίας Ασφαλείας, που είναι μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Αυτή τη δουλειά δεν την κατάφερε ούτε ο Μουσσολίνι ούτε ο Χίτλερ!...{...}... Όταν θα πάρουμε στα χέρια µας το Κόμμα, τι θα γίνη; Θα κάνουμε προπαγάνδα και δράση κομμουνιστική; Θα εκδίδουμε το Ρίζο και προκηρύξεις; Θα κάνουμε στρατολογία µελών και θα οργανώσουµε εξωκομματικές οργανώσεις; Όλα αυτά θα τα κάνουμε, ή σχεδόν θα τα κάνουμε. Μα τότε λοιπόν το κέρδος; Αυτό που θα γίνη από µας τυπικά µεν θα είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, ουσιαστικά όµως μια μεγάλη απόχη στα χέρια του Κράτους. Η πολιτική µας επίσης θα είναι κομμουνιστική στην επιφάνεια, µα στο βάθος και στην ουσία δηλητήριο και λεπίδι που αργά στην αρχή, κεραυνοβόλα κατόπιν – όταν θα πρέπει – θα παραλύση καθολικά τόσο τον οργανωμένο κομμουνισμό όσο και τον ανοργάνωτο, τον διάχυτο. Στην πραγματικότητα εμείς δεν θα φτιάσουμε βέβαια επαναστατικό Κόμμα αλλά μια μεγάλη στρούγκα µε μια υψηλή µάντρα. Εκεί, πιάνοντας απ’ το αυτί τα µέλη του ΚΚΕ, τους συμπαθούντες του, δηλωσίες και µη, θα μεταφέρουμε όλο το έμψυχο και άψυχο κομμουνιστικό υλικό της χώρας. Όταν μαζευτούν όλοι, θα κλείση η πόρτα και στις σκοπιές της µάνδρας θα είναι αρκετοί δύο μόνον αστυφύλακες». Στην αρχική της σύνθεση η «Προσωρινή Διοίκηση» αποτελούνταν από πρώην κομμουνιστές-πράκτορες της Ασφάλειας αλλά και από αγνούς κομμουνιστές, απεσταλμένους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι οποίοι νόμιζαν ότι έπρατταν το κομματικό τους καθήκον. Η «Προσωρινή Διοίκηση» κατόρθωσε να εκδίδει και να κυκλοφορεί τον δικό της «Ριζοσπάστη». Στην αρχική της συγκρότηση συμμετείχαν οι ∆. Δημητριάδης (Κουτσογιάννης), ∆. Μαύρος, ∆. Μαλτσινιώτης, Μίλτος Τιμογιαννάκης, Όλγα Μπακόλα και Καραφύλλας. Στην πορεία απομακρύνθηκαν οι Μαλτσινιώτης και Μαύρος, ενώ στην ηγετική ομάδα πέρασε ο Γιάννης Μιχαηλίδης, όμως τα ηνία κρατούσαν ο Μανιαδάκης, ο Παξινός και φυσικά ο Μιχάλης Τυρίμος. Η «Προσωρινή Διοίκηση» αποσυντέθηκε και στη δυνέχεια διαλύθηκε μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, όταν τα στελέχη του Κ.Κ.Ε. επέστρεψαν από τους τόπους εξορίας.]
- ↑ [Η δράση της «Προσωρινής Διοικήσεως» έληξε λίγο μετά την έναρξη της Γερμανικής κατοχής, τον Μάιο του 1941, όταν στελέχη του Κ.Κ.Ε. που αφέθηκαν ελεύθερα από τις φυλακές του Ναυπλίου συγκρότησαν τη «Νέα Κεντρική Επιτροπή». Το τελευταίο φύλλο του «Ριζοσπάστη» που εξέδωσε η «Προσωρινή Διοίκηση» κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1941.]
- ↑ Η μυστική έκθεση του πρεσβευτού της Γερμανίας στην Αθήνα πρίγκηπος φον Έρμπαχ. Εφημερίδα «Ελευθερία», 28 Οκτωβρίου 1958, σελίδα 4η.
- ↑ Σαν σήμερα “φεύγει” ο Εθνικός Κυβερνήτης, Ιωάννης Μεταξάς.
- ↑ [Σωτήριος Κουβάς, «Ιστορία του ΚΚΕ».]
- ↑ Έδολοφονήθη ό τέως διοικητής του τμήματος αλλοδαπών Παξινός εις τό Καράτσι οπού ήτο γνωστός ώς πλούσιος ναυλομεσίτης Εφημερίδα «Ελευθερία», 25 Νοεμβρίου 1958, σελίδα 1η.
- ↑ Ναυλομεσίτης εις το Πακιστάν εφονεύθη εντός της οικίας του. Εφημερίδα «Μακεδονία», 25 Νοεμβρίου 1958, σελίδα 1η.
- ↑ Σπύρος Παξινός Περιοδικό «Αστυνομικά Χρονικά», Έτος ΣΤ', τεύχος 134ο, σελίδες 6517η-6519η.
- ↑ [Σπυρίδων Παξινός, «Έγκλημα-Κοινωνία-Αστυνομία», Αθήνα 1940, σελίδα 106η.]
- ↑ [«Έγκλημα-Κοινωνία-Αστυνομία», σελίδες 170η-173η.]
