Σάβιτρι Ντέβι

Η Μαξιμιανή Ιουλία Πόρτας [Maximiani Julia Portas Mukherji] γνωστή ως Σαβίτρι Ντέβι [Savitri Devi], Ελληνικής καταγωγής Εθνικοσοσιαλίστρια που την αποκάλεσαν «Κόρη του Ήλιου» αλλά και «Ιέρεια του Αδόλφου Χίτλερ», η μεγαλύτερη μεταπολεμικά Εθνικοσοσιαλίστρια φιλόσοφος, που αφιέρωσε την ζωή της ολοκληρωτικά στον Εθνικοσοσιαλισμό και στην απελευθέρωση της Αρίας Φυλής, πολιτική ακτιβίστρια, οικολόγος και καθηγήτρια, γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν της Γαλλίας και πέθανε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 22ας Οκτωβρίου 1982 στο Sible Hedingham της κομητείας του Essex στην Αγγλία. Ως αιτία θανάτου της καταγράφηκαν το έμφραγμα μυοκαρδίου και στεφανιαία θρόμβωση. Η τέφρα της έχει εναποτεθεί -μέσα σε μια ενεπίγραφη τεφροδόχο- στην τιμητική αίθουσα του Εθνικιστικού κινήματος «Νέα Τάξις» στο New Berlin του Μιλγουόκι στην πολιτεία του Ουισκόνσιν [Wisconsin] στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, δίπλα σε εκείνη του George Lincoln Rockwell σ' ένα μικρό κτίριο από κόκκινο τούβλο.

Στις 9 Ιουνίου 1940 παντρεύτηκε με τον Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι [Asit Κρίσνα Mukherji], σε μια ινδουιστική τελετή που έγινε στην Καλκούτα.

Σαβίτρι Ντέβι
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 30 Σεπτεμβρίου 1905
Τόπος: Λιόν (Γαλλία)
Υπηκοότητα: Γαλλική, Ελληνική
Ασχολία: Φιλόσοφος, Συγγραφέας Πολιτική ακτιβίστρια
Θάνατος: 22ας Οκτωβρίου 1982
Τόπος: Sible Hedingham, Essex (Αγγλία)

Βιογραφία

Προπάππος της Σαβίτρι Ντέβι ήταν ο Παύλος Πορτάσσης, [Pavlos Portassi], που γεννήθηκε το 1770 στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος το 1790 εγκαταστάθηκε για σπουδές στην Ιταλία. Εκεί παντρεύτηκε με τη σύζυγο του, που ήταν μέλος μιας ευκατάστατης οικογένειας από τη Βόρεια Ιταλία και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην χώρα, στην περιοχή της Σαβοΐας [Savoy]. Γιός του και παππούς της Σαβίτρι ήταν ο Karl Portassi ο οποίος εργάζονταν ως φοροεισπράκτορας, [«percepteur»]. Την εποχή που οι κάτοικοι του Savoy είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν να γίνουν Ιταλοί ή Γάλλοι, ο Karl επέλεξε τη Γαλλία, και έτσι τα παιδιά του γεννήθηκαν Γάλλοι υπήκοοι. Ο πατέρας της Σαβίτρι, ο Ουίλλιαμ Πόρτας [William Portas], το πέμπτο από τα έξι παιδιά του Karl, γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1861. Μιλούσε Γαλλικά και Ιταλικά καθώς και ελάχιστα Ελληνικά. Η μητέρα της Σαβίτρι, η Τζούλια Nash, [Julia Nash] , κατάγονταν από την Κορνουάλη της Αγγλίας.

Νεανικά χρόνια

Η Σαβίτρι γεννήθηκε πρόωρα, δυόμισι μήνες πριν συμπληρωθούν οι εννέα μήνες της κυήσεως της μητέρας της, με βάρος 930 γραμμάρια και η οικογένεια της την ονόμασε Μαξιμιανή αποδίδοντας τιμή στο όνομα των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων Μαξιμιανών. Η Μαξιμιανή διακατέχονταν από ιδιαίτερο πάθος από νεαρή ηλικία και απαίτησε από τη μητέρα της να τρέφεται μόνο με χόρτα, απέχοντας ολοκληρωτικά από την κατανάλωση κρέατος. Ως μαθήτρια του σχολείου αντιτάχθηκε και τιμωρήθηκε γι' αυτό, στην ανάγνωση της Διακηρύξεως των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γαλλικής Επαναστάσεως από τον καθηγητή της, την οποία θεωρούσε ότι εξέφραζε απλώς τα δικαιώματα του χρήματος των αστών δημιουργών της.

Στα έντεκα χρόνια της, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στο Καθολικό σχολείο όπου φοιτούσε οι δάσκαλοι δίδασκαν ότι οι Γερμανοί ήταν «τρομεροί βάρβαροι» επειδή είχαν επιτεθεί στο «φτωχό μικρό Βέλγιο». Σύμφωνα με όσα γράφει η Σαβίτρι σε επιστολή που έστειλε σε συναγωνίστρια της: «...Το 1915 ο γαλλικός στρατός (υπό τον στρατηγό Sarrail) αποβιβάστηκε στη Θεσσαλονίκη, και με τη συναίνεση του πρωθυπουργού της Ελλάδας Βενιζέλου (για τον οποίο δεν γνώριζα ότι ήταν μασώνος!), έκαναν στην Ελλάδα ότι ήθελαν. Ο βρετανικός στόλος απέκλεισε τη μικρή χώρα -η οποία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς εισαγωγές- για 10 μήνες. Την 1η Δεκεμβρίου 1916 οι Γάλλοι αποβιβάστηκαν και στην Αθήνα -και όλα αυτά επειδή η Ελλάδα δεν επιθυμούσε να αγωνιστεί με τους Συμμάχους στον πόλεμο. Ήμουν αγανακτισμένη. Σκέφτηκα, «ψεύτες!». Οι Γερμανοί είναι βάρβαροι, γιατί προήλασαν στο «φτωχό μικρό Βέλγιο». Αυτούς που επιβάλλουν την τυραννία τους στη «φτωχή μικρή Ελλάδα», γιατί δεν τους αποκαλεί κάποιος βαρβάρους; Ρώτησα τον πατέρα μου. Μου εξήγησε: οι Σύμμαχοι μάχονται «για τη δημοκρατία». Τότε είπα, «σκατά στη δημοκρατία». Μισούσα τους Συμμάχους! Πήγα πίσω από το νεόκτιστο σταθμό Gare des Brotteaux, όχι μακριά από εκεί που ζούσαν οι γονείς μου, και, όταν μόλις σκοτείνιασε, με μια κιμωλία κλεμμένη από το σχολείο έγραψα στον τοίχο με γράμματα ένα μέτρο ψηλά: «Α bas les Alliés, vive l’ Allemagne!» («Κάτω οι Σύμμαχοι, ζήτω η Γερμανία!»). Για μένα τότε η Γερμανία ήταν ένα χρωματιστό σημείο στο βιβλίο της Γεωγραφίας. Αλλά το μίσος μου για τους ψεύτες ήταν γνήσιο. Είπα στη μητέρα μου: «Όταν θα γίνω 21 ετών, θα απορρίψω τη γαλλική υπηκοότητα και θα λάβω αυτή της “μικρής φτωχής Ελλάδας”». Η μητέρα μου δεν ταράχτηκε καθόλου, και, παρ’ όλο που ήταν Αγγλίδα, δεν με ρώτησε «Γιατί να μην πάρεις την αγγλική;» Διότι μισούσα την Αγγλία λόγω του αποκλεισμού της Ελλάδας....».

Η Σαβίτρι από παιδί ήδη και από δική της επιλογή μάθαινε συστηματικά νέα και λίγα αρχαία Ελληνικά, ενώ μεγάλωσε ανάμεσα σε πολλούς Έλληνες, γνωστούς της οικογενείας της. Ένιωθε έντονη συμπάθεια για την κλασική Ελλάδα και ο ήρωας των νεανικών της χρόνων ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Παρακολούθησε με αποτροπιασμό τη Μικρασιατική καταστροφή, γεγονός που μεγάλωσε το μίσος της για τη Δύση και τις Συμμαχικές δυνάμεις, έκανε έντονα τα φιλογερμανικά αισθήματα της και ανέπτυξε τις φυλετικές της απόψεις. Στην ίδια επιστολή αναφέρει: «...Έπειτα ήρθε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1920 έως το 1922, και ο βρώμικος ρόλος της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (η Γαλλία μεταξύ τους). Τον Μάρτιο του 1921 ο κ. Franklin-Bouillon, στο όνομα της Γαλλίας συνήψε συμμαχία με τους Τούρκους...».

Σπουδές

Το 1923, λίγο πριν ξεκινήσει τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με ατμόπλοιο από τη Μασσαλία στον Πειραιά, και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου έμεινε σε ξενοδοχείο της οδού Βασιλίσσης Αμαλίας. Τον Ιανουάριο του 1924 ξεκίνησε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Λιόν, όπου σπούδασε Φιλοσοφία και Χημεία και ήταν κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων [Masters Degrees] και ενός διδακτορικού τίτλου [Ph. D.] στη Φιλοσοφία, του Πανεπιστημίου της Λιόν και μιλούσε τουλάχιστον επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων αγγλικά, γαλλικά, Νέα Ελληνικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ισλανδικά, Χίντι και Μπενγκάλι, ενώ είχε γνώση άλλων είκοσι, όπως Αρχαία Ελληνικά, Ουρντού, και άλλες ινδικές γλώσσες. Το 1928 ολοκλήρωσε το «Licence ès Lettres» και ήρθε για διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου άρχισε να γράφει τις διδακτορικές διατριβές της, για να αποκτήσει τον τίτλο του διδάκτορα. Κεντρικά πρόσωπα της διατριβής της, που είχε ως θέμα την ιδεολογική διάσταση του νεώτερου Ελληνισμού, ήταν οι γεννήτορες του Ελληνικού Εθνικισμού, ο Ίων Δραγούμης και ο Περικλής Γιαννόπουλος. Την ίδια εποχή ο Άγγελος Σικελιανός και η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού οργάνωναν τις πρώτες Δελφικές Γιορτές, στις οποίες συμμετείχε και η Ντέβι, που συνδέθηκε φιλικά με πολλά από τα πρόσωπα που ανήκαν στον στενό κύκλο του Σικελιανού.

Έμενε σε ένα φτωχικό δωμάτιο ξενοδοχείου στην Αθήνα και ζούσε παραδίδοντας μαθήματα, ενώ εργάζονταν και στη βιβλιοθήκη. Προσελήφθη στη σύνταξη της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας «Πυρσός», εκδοτική προσπάθεια της οικογένειας του Όθωνα Πικραμμένου, προγόνου του Παναγιώτη Πικραμμένου, που διατέλεσε μεταβατικός πρωθυπουργός της Ελλάδος. Εργάστηκε στην εγκυκλοπαίδεια ως εσωτερική συντάκτρια και πολλά άρθρα φέρουν την υπογραφή της, ενώ έγραψε και άλλα ανώνυμα. Στη διάρκεια της παραμονής της στην Ελλάδα δημιούργησε στενή φιλική σχέση με τη Μαρίκα Βελουδίου, την πρώτη Ελληνίδα ξεναγό με την οποία παρέμεινε φίλη μέχρι το τέλος της ζωής της. Τον Μάιο του 1928 ζήτησε να αποκτήσει την Ελληνική υπηκοότητα και το αίτημα της ικανοποιήθηκε σε διάστημα μιας εβδομάδος επειδή είχε ήταν Ελληνικής καταγωγής και είχε Έλληνες συγγενείς. Γράφει σχετικά με το ζήτημα αυτό στην επιστολή της: «...στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου έδωσα συνέντευξη, ένας άντρας μου είπε: «Με την απόκτηση διδακτορικού τίτλου και το σύνολο της εκπαίδευσης που έχετε, μπορείτε να έχετε μια θαυμάσια θέση στη Γαλλία. Εδώ θα πρέπει να αρχίσετε δουλειές με το κομμάτι, ή, αν δεν μπορείτε να περιμένετε, να ζείτε δίνοντας μαθήματα, όπως κάθε ξένος με ελλιπή μόρφωση. Γιατί απορρίπτετε τη γαλλική υπηκοότητα; Έλληνες με ανώτερη μόρφωση την έλαβαν σκοπίμως, προκειμένου να αποκτήσουν σημαντικές θέσεις». Προφανώς δεν σήμαινε τίποτε για αυτούς το να είναι συμπατριώτες του στρατηγού Sarrail, του Jonnard, του Dartige du Foumet, και όλων των άλλων που είχαν ασκήσει τέτοια στρατιωτική βία και εξαναγκασμό στην Ελλάδα -και συμπατριώτες επίσης του Franklin-Bouillon! Για μένα, όμως, αυτό σήμαινε κάτι. Θα προτιμούσα να ζήσω δίνοντας μαθήματα: φτωχή αλλά χωρίς συμβιβασμούς. Ο κρατικός υπάλληλος μου είπε: «Λοιπόν, τότε, συγχαρητήρια και συλλυπητήρια....».

Στις 28 Μαΐου του 1928, η Σαβίτρι πήρε την Ελληνική υπηκοότητα και τον Ιούνιο του 1928 συμμετείχε σε διαγωνισμό στην Αθήνα για μια θέση καθηγητή της Γαλλικής γλώσσας σε Γυμνάσιο των Αθηνών. Το 1929, μετά από ένα ταξίδι για προσκύνημα στους Άγιους Τόπους στην Παλαιστίνη, όπου έγινε αυτόπτης μάρτυρας της συγκρούσεως μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων εποίκων συντάχθηκε με το μέρος των γηγενών Παλαιστινίων και ταυτίστηκε με την ιδεολογία του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού, υιοθετώντας ένα φυλετικό μανιχαϊσμό. Επέστρεψε στην Αθήνα μετά την Ανάσταση του 1929 και αφού ολοκλήρωσε την ανάπτυξη της διατριβής της, την οποία αφιέρωσε στη μνήμη του Ίωνα Δραγούμη, πραγματοποίησε το γύρο της Πελοποννήσου, πεζή και με άλογο, αναχώρησε τον Νοέμβριο του 1929 και επέστρεψε στη Γαλλία.

Εγκατάσταση στην Ινδία

Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιότερη πατρίδα της Άριας Φυλής» όπως τη θεωρούσε η ίδια, αναζητώντας τον αριο-βεδικό πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστικοί θεοί της και οι δοξασίες της διατηρούνταν αμόλυντες από τον ιουδαιοχριστιανικό μονοθεϊσμό. Από το 1932 ως τα μέσα του 1935, πραγματοποίησε ταξίδια σε όλη την Ινδία. Στη συνέχεια δίδαξε Αγγλικά και ινδική ιστορία στο Κολέγιο Τζεράνταν, κοντά στο Δελχί, ενώ το 1936 εργάστηκε σε ανάλογη θέση στη Μαθούρα, την ιερή πόλη του Κρίσνα και παράλληλα υιοθέτησε το όνομα «Σαβίτρι Ντέβι», προς τιμή της ομώνυμης ηλιακής θηλυκής θεότητας του Ινδουισμού. Στο τέλος του 1936, εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και ξεκίνησε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην εθνικιστική οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, μέσω της οποίας ήρθε σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα «Μαχασάμπα», το οποίο είχε υιοθετήσει φιλογερμανικές απόψεις. Με τον τρόπο αυτό η Ντέβι επισφράγισε τη σύγκλιση ανάμεσα στην άρια λατρεία και στον ινδουιστικό εθνικισμό.

Η γνωριμία της με τον Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, Ινδό εκδότη ακτιβιστή του παν-Αριανισμού, γνωστό για τις εθνικιστικές του απόψεις που την ισχύ και την επιρροή του Τρίτου Ράιχ και εκδότη του Εθνικοσοσιαλιστικού περιοδικού «Νέος Ερμής», αποτέλεσε κομβικό σημείο στη ζωή της. Ο γάμος τους δεν έγινε από αίσθημα, αλλά υπήρξε μια ένωση βασισμένη στην εγκάρδια φιλία και στα κοινά ιδεώδη. Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου προσδοκούσε τη νίκη του Άξονα και το διαμελισμό της Ινδίας ανάμεσα στη Γερ­μανία και την Ιαπωνία. Ο σύζυγός της μετείχε σε δραστηριότητες κατασκοπίας υπέρ των Ιαπώνων στην Ινδία και τη Βιρμανία, ενώ και η ίδια κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος του Άξονα. Μέχρι το τέλος του πολέμου είχε αφομοιώσει πολλές ινδουιστικές αντιλήψεις σε μια ετερόδοξη μορφή Εθνικοσοσιαλισμού που εξήρε την άρια φυλή και τον Αδόλφο Χίτλερ.

Επιστροφή στην Ευρώπη

Η Ντέβι επέστρεψε στην Ευρώπη τον Οκτώβριο του 1945, αφήνοντας πίσω το σύζυγο της, κατηγορώντας τον εαυτό της ότι δεν είχε ζήσει τις «ένδοξες ημέρες» του Τρίτου Ράιχ και του Αδόλφου Χίτλερ. Στο Λονδίνο εργάστηκε ως υπεύθυνη της γκαρνταρόμπας ενός περιοδεύοντος ινδικού θιάσου, και αφού στις 15 Ιουνίου 1948 εισήλθε στη Γερμανία, διένειμε Εθνικοσοσιαλιστικά φυλλάδια στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες. Επέστρεψε ξανά στη Γερμανία στις 7 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου και παρέμεινε εκεί έως τις 6 Δεκεμβρίου, προπαγανδίζοντας το Γ' Ράιχ. Πριν ξεκινήσει την τρίτη της εξόρμηση στη Γερμανία, τύπωσε στο Λονδίνο ένα φέιγ-βολάν με τον αγκυλωτό σταυρό, γραμμένο στα Γερμανικά, με το οποίο προέτρεπε τους Γερμανούς να παραμείνουν πιστοί στο Φύρερ, καθώς και να εξεγερθούν κατά των συμμαχικών δυνάμεων. Συνελήφθη στις 21 Φεβρουαρίου 1949 και η δίκη της ορίστηκε για τις 5 Απριλίου του ίδιου χρόνου, ενώ στο μεσοδιάστημα κρατούνταν στις βρετανικές στρατιωτικές φυλακές στο Βερλ. Καταδικάστηκε σε τριετή κάθειρξη από δικαστήριο του Ντίσελντορφ και μέσα στη φυλακή άρχισε τη λαθραία συγγραφή των απομνημονευμάτων της, όμως αποφυλακίστηκε πρόωρα τον Αύγουστο του 1949 κι απελάθηκε από τη Γερμανία. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Λιόν. Το 1953 πήρε Ελληνικό διαβατήριο με το όνομα Μαξιμιανή Πόρτας και τον Απρίλιο του 1953 επέστρεψε στη Γερμανία, την «Ιερή Χώρα των Αρίων», και ταξίδεψε στα μέρη που της θεωρούσε ιερά από τη σύνδεσή τους με τον Αδόλφο Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Ντέβι συνάντησε το σμήναρχο Χανς-Ούλριχ Ρούντελ [Hans-Ulrich Rudel] της Λουφτβάφε, που το 1945 είχε διαφύγει στην Αργεντινή. Ο Ρούντελ επιστρέφοντας στη Γερμανία το 1951, διακήρυξε το θαυμασμό του για τον Χίτλερ και το όραμά του. Μέσω του Ρούντελ η Ντέβι συνδέθηκε με τους Εθνικιστές σε όλο τον κόσμο και είχε συναντήσεις με τα ηγετικά στελέχη του που ζούσαν εξόριστοι στη Μέση Ανατολή και στην Ισπανία. Τη δεκαετία του 1960 δίδασκε στο Μονμπριζόν της Γαλ­λίας, και την Άνοιξη του 1961 ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους Βρετανούς εθνικιστές. Τον Αύγουστο του 1962 συμμετείχε στην κατασκήνωση-συνδιάσκεψη του Γκλαουστεστερσάιρ και συνυπέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της Συμφωνίας του Κότσουολντ, με την οποία συγκροτήθηκε η Παγκόσμια Εθνικοσοσιαλιστική Ένωση, πράξη που υπήρξε η αφετηρία για την καταξίωση της στους Εθνικιστικούς κύκλους. Έζησε για λίγο καιρό στην Ισπανία του Φρανθίσκο Φράνκο, όπου φιλοξενήθηκε από τον φυγάδα Εθνικοσοσιαλιστή Ότο Σκορτσένι, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του Χουάν και της Εβίτας Περόν και ονειρευόταν να δημιουργήσει στην Αργεντινή το Δ' Ράιχ. Η Σαβίτρι επέστρεψε στην Ελλάδα το 1968 κι διαβίωσε κερδίζοντας τα προς το ζην παραδίδοντας μαθήματα ξένων γλωσσών. Μεταξύ των μαθητών της, από την πρώτη της παραμονή στην Ελλάδα, συγκαταλέγονται πολλές γνωστές προσωπικότητες όπως ο μαρξιστής φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, ο οποίος μεταξύ του 1932 και του 1935 διδάχθηκε γαλλικά από τη Ντέβι, και το 1977, λίγο πριν το τέλος της ζωής του, αναφέρθηκε με λόγια ευγνωμοσύνης σ' αυτήν σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Η Σαβίτρι συνταξιοδοτήθηκε από τη διδακτική της θέση στη Γαλλία το 1970 και έζησε για εννέα μήνες στη Νορβηγία, κοντά στο φίλο της Françoise Dior. Εκεί αποφάσισε να επιστρέψει και να λαμβάνει τη μικρή σύνταξή της στην Ινδία, όπου είχε ακόμη τη φιλία του συζύγου της και της οικογένειάς του. Έτσι, ταξίδεψε από το Παρίσι στη Βομβάη στις 23 Ιουνίου 1971 και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου εγκαταστάθηκε στο Νέο Δελχί, όπου έζησε μόνη της, με συντροφιά αρκετές γάτες και τουλάχιστον μία κόμπρα. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων απείχε από τα Εθνικιστικά δρώμενα, όμως εξακολούθησε να αλληλογραφεί με τον Κόλιν Τζόρνταν, τον Ματ Κελ και άλλους Εθνικιστές στην Ευρώπη και την Αμερική.

Το τέλος της

Στα τέλη του 1970 είχε αναπτύξει καταρράκτη και η όραση της επιδεινώθηκε ραγδαία. Στην Ινδία τη φρόντιζε η Myriam Hirn, μια υπάλληλος της Γαλλικής πρεσβείας στο Νέο Δελχί, η οποία την επισκέπτονταν συχνά στο σπίτι της. Η Ντέβι αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ινδία το 1981 και επέστρεψε στη Βαυαρία στη Γερμανία. Στις 30 Μαρτίου 1981, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο γεγονός που την εμπόδιζε να γράφει και έκτοτε ηχογραφούσε κάποιες από τις θελήσεις της. Λίγο καιρό πριν το θάνατο της ρύθμιζε τις τελευταίες λεπτομέρειες για μια σειρά από ομιλίες της στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου ήταν προσκεκλημένη του Matt Koehl και περίμενε την έκδοση της ταξιδιωτικής βίζας. Πέθανε το 1982 στο σπίτι της φίλης της Muriel Gantry και η σορός της αποτεφρώθηκε στο Colcheter της Αγγλίας, σύμφωνα με την Ινδουιστική ιεροτελεστία Hindu.

Ιδεολογικές απόψεις

Σαβίτρι Ντέβι

Η Ντέβι υπήρξε μια από τις πλέον εξέχουσες φυσιογνωμίες και προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Το 1929 παρακολουθώντας δημόσιες χριστιανικές τελετές στην Παλαιστίνη, η Ντέβι συνειδητοποίησε για πρώτη φορά ότι ήταν εθνικοσοσιαλίστρια κι εχθρός του ιουδαιοχριστιανικού μονοθεϊσμού. Το παγανιστικό πιστεύω της περιείχε μια νέα σύνθεση της αρχαίας ελληνικής, της γερμανικής και της ινδουιστικής κληρονομιάς. Για την Ντέβι «..ο αληθής Χριστιανισμός είναι ασύμβατος με τον παγανισμό». Στην περίπτωσή της ο Ινδουισμός έδωσε στον Εθνικοσοσιαλισμό μία μη χριστιανική μυθολογία. Ο Χίτλερ θεωρήθηκε ως μετενσαρκωμένος άβαταρ και ο Εθνικοσοσιαλιστικός παγανισμός εμπλουτίσθηκε με στοιχεία, όπως η προσευχή, ο διαλογισμός και οι τελετουργίες. Ο ιεραποστολικός ζήλος της μετά το 1945, την ανέδειξε σε μορφή-σύμβολο της μεταπολεμικής πορείας του Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο προσπάθησε να φέρει σε επαφή με την Παραδοσιοκρατία του Ρενέ Γκενόν και του Ιουλίου Έβολα [Giulio Cesare Andrea Evola].

Τα κείμενα της την ανέδειξαν σε προφήτη της άριας αναγεννήσεως και της μετενσαρκώσεως του Αδόλφου Χίτλερ, ενώ εξακολουθούν να επηρεάζουν σημαντικά το κίνημα του Εθνικοσοσιαλισμού ανά τον κόσμο. Η αποφασιστική και δίχως όρους αφοσίωση της στον Αδόλφο Χίτλερ, η θερμή αναφορά της στον Εθνικοσοσιαλισμό και τα συνεχόμενα προσκυνήματα της στην Γερμανία, την εποχή που κατέχονταν από τις δυνάμεις των Συμμάχων, την ανέδει­ξαν σε μορφή-σύμβολο του μεταπολεμικού Εθνικοσοσιαλισμού. Θεωρούσε τον Αδόλφο Χίτλερ απεσταλμένο του Βισνού που θα τερμάτιζε την περίοδο του κακού την οποία εξέφραζαν οι Εβραίοι. Λόγω της μικτής ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς της, η ίδια αυτοπροσδιορίζονταν απλώς ως «πολίτης της Ευρώπης» και περιέγραφε τον εαυτό της ως «εθνικιστή όλων των εθνών». Στο κεφάλαιο «Ινδουισμός και Εθνικοσοσιαλισμός» δηλώνει εθνικοσοσιαλίστρια κι ότι στα χρόνια της νιότης της η πρώτη της αγάπη ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Δεύτερη της αγάπη γράφει ότι ήταν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός και τρίτη της αγάπη ο Χίτλερ, τον οποίο τοποθετεί πάνω από τους άλλους δύο, αλλά χρονικά είναι ο τρίτος στη σειρά .

Ήταν θαυμάστρια της Ομηρικής εποχής των ηρώων, υποστήριζε την Οικολογία, την αγάπη για τα ζώα και την χορτοφαγία, καθώς όπως υποστήριζε μόνο μ' αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει όπως όλα τα άλλα ζώα, δηλαδή ως μέρος ενός κοσμικού συνόλου προσαρμοσμένου στη Φύση και την κοινωνία. Αποστρεφόταν το Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό και το Μαρξισμό και προσέβλεπε σε μια παγανιστική κληρονομιά των Αρίων βασισμένη στη θρησκεία της κλασικής Ελλάδας, της αρχαίας Γερμανίας και της βεδικής Ινδίας την οποία έβλεπε σαν πατρίδα της. Έχοντας ασπαστεί τον ινδουισμό, πρόσφερε στους υποστηρικτές του Εθνικοσοσιαλισμού μια παγα­νιστική διατύπωση της Εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεω­ρίας.

Θεωρούσε το ινδουιστικό σύστημα των καστών σαν το αρχέτυπο των φυλετικών νόμων των οποίων σκοπός ήταν η διατήρηση του διαχωρισμού των φυλών και της καθαρότητας του αίματος των ανοιχτόχρωμων Αρίων. Αισθάνονταν σεβασμό για την άρια φυλή λόγω της φυλετικής της καθαρότητας, που κατά την άποψή της αποτελούσε το ζενίθ της σωματικής τελειότητας, αλλά και για τις αρετές της, όπως το κάλλος, η ευφυΐα, η θέληση και η ακρίβεια. Θεωρούσε τον Ινδουισμό ως μοναδικό παράδειγμα του ινδοευρωπαϊκού Παγανισμού και με αφορμή μια επίσκεψη της στην Παλαιστίνη, είχε αποφασίσει να τιμά τους παγανιστικούς θεούς και να πολεμήσει την ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά της Δύσεως. Ανέδειξε τον εαυτό της σε σκαπανέα των Εθνικιστικών ιδεωδών στις χώρες της Ανατολής κι έκανε ότι μπορούσε ώστε να διατηρήσει τις ινδουιστικές παραδόσεις ενάντια στο Χριστιανισμό και τις άλλες φιλοσοφίες της ισότητας. Καταδίκαζε την κρεοφαγία, την εκμετάλλευση των ζώων, τις ταυρομαχίες, το κυνήγι, τη θανάτωση και το εμπόριο της σάρκας τους, ως ανάξια του ανθρώπινου Λογικού κι ήταν ένθερμη φυλετιστής. Υποστήριζε πως ο ρατσισμός είναι οικολογικά επιβεβλημένος προκειμένου να επιβιώσει η Φύση. Ως εκ τούτου απέρριπτε τον χριστιανικό γιουνιβερσαλισμό, και την τελεολογική του θεολογία, πέραν της ιουδαϊκής καταγωγής του, και υιοθέτησε την κυκλική πορεία της Ιστορίας που ακολουθεί τον απόλυτο φυσικό νόμο, «τον χορό» όπως τον ονομάζει, της γεννήσεως, του θανάτου και της γεννήσεως.

Εργογραφία

Τα δύο πρώτα βιβλία της είχαν σχέση με τις διδακτορικές διατριβές της. Πρόκειται για τα

• «Κρίσιμο Δοκίμιο για το Θεόφιλο Καΐρη» και
• «Μαθηματική Απλότητα», το 1935.

Έγραψε και δημοσίευσε τα έργα, που αποτελούν παράδειγμα Εθνικιστικής αφιερωματικής λογοτεχνίας,

• «Προειδοποιώ τους Ινδούς», το 1939,
• «Η Λίμνη με τους Λωτούς», το 1940,
• «Το Αιώνιο Μήνυμα του Ακενατών», το 1940,
• «Ο γιος του Θεού», το 1946,
• «Πρόσκληση», το 1950,
• «Χρυσός εν Καμίνω», το 1951,
• «Προσκύνημα» [«Pilgrimage»], το 1958,
• «Η Αστραπή κι ο Ήλιος», το 1958, στην Καλκούτα.

Η συγγραφή του ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1948 στο Εδιμβούργο όπου εργαζόταν στην ιματιοθήκη ενός περιοδεύοντος χορευτικού συγκροτήματος, συνεχίστηκε στη Γερμανία στη φυλακή του Βερλ, το καλοκαίρι του 1949, στη γενέθλια Λυών μεταξύ 1951 και 1952, και κατά το προσκύνημαως το 1956, της στη Γερμανία. Το έργο αυτό αποτελεί την πληρέστερη καταγραφή της Αριοναζιστικής φιλοσοφίας της. Το βιβλίο είναι γραμμένο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στην Ευρώπη, είναι ένας συγκερασμός των έμφυτων προσωπικών πιστεύω της, του θαυμασμού της για τον Αδόλφο Χίτλερ και της θλίψεως της απέναντι στον Εθνικοσοσιαλισμό που δεν μπόρεσε να υπηρετήσει όπως θα ήθελε, καθώς και παγανιστικών και Ινδουιστικών στοιχείων που θεωρούσε τα τελευταία ζωντανά σπαράγματα της πανάρχαιας Άριας παραδόσεως.

Στο βιβλίο αυτό αναπτύσσει τη θεωρία της σύμφωνα με την οποία όλοι οι κύκλοι της ιστορίας ξεκινούν με μια Χρυσή Εποχή που καταλήγει στην πτώση και την αναγέννηση σε έναν νέο ιστορικό κύκλο. Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα ιστορικών φυσιογνωμιών που χαράσσουν το ιστορικό γίγνεσθαι φέρνει τον άριας καταγωγής βασιλιά Ακενατών της Αιγύπτου, που απαρνήθηκε τους αιγυπτιακούς θεούς και ανέπτυξε μία ηλιακή λατρεία μη βίας. Αυτός ήταν, κατά τον χαρακτηρισμό της, μόνον «ήλιος». Ακολουθεί ο μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν, εγωιστής και αποστασιοποιημένος από τις αιώνιες δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος. Αυτός ως δύναμη καταστροφής ήταν «αστραπή». Και τέλος, ο Αδόλφος Χίτλερ, ένας ηγέτης συνδεδεμένος με τις αιώνιες Αλήθειες και πρόθυμος να χρησιμοποιήσει τη Δύναμη προκειμένου να τις υλοποιήσει ήταν μαζί «αστραπή και ήλιος».

• «Η κόρη του Ήλιου», εκδόθηκε στα Ελληνικά από τις εκδόσεις «Λόγχη»,
• «Ινδία και Εθνικοσοσιαλισμός», εκδόθηκε στα Ελληνικά από τις εκδόσεις «Νέα Σπάρτη».
• «Άνθρωπος στο Ειδώλιο»,
• «Ο Παύλος της Ταρσού»,
• «Μνήμες και Στοχασμοί μιας Άριας γυναίκας», το 1976.

Επιρροή των ιδεών της

Η Ντέβι προσέφερε στο μεταπολεμικό Εθνικιστικό κίνημα ένα μυστικιστικό παν-αριανικό ιδεώδες, το οποίο αγγίζει τους λευκούς κατοίκους σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι ιδέες της εξακολουθούν να επηρεάζουν τους νεότερους Εθνικιστές τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Σημαντικός μελετητής του έργου της υπήρξε ο Μιγκέλ Σερράνο [Miguel Serrano] , διπλωμάτης και συγγραφέας από τη Χιλή πρέσβης της από το 1953 ως το 1970 στην Ινδία, που θεωρεί τη Σαβίτρι Ντέβι πρωτοπόρο του αποκρυφιστικού Εθνικοσοσιαλισμού και «ιέρεια του Οντίν». Τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδοση στους κύκλους των ρατσιστών παγανιστών, των σκίνχεντ και των οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σκανδιναβία και τη Δυτική Ευρώπη.

Ο Έλληνας πανεπιστημιακός καθηγητής Δημήτριος Κιτσίκης θεωρεί ότι στο πρόσωπό της «...συναντήθηκαν το ελληνικό Ομηρικό ιδεώδες, η αγάπη για τα ζώα, οι οικολογικές ευαισθησίες, η ινδική εθνική αυτοσυνειδησία και η αντιδυτική ιδεολογία...» , ενώ στο βιβλίο του ίδιου «Περί Ηρώων. Οι ήρωες και η σημασία τους για το σύγχρονο Ελληνισμό», αναφέρει τη Ντέβι ως «....τέρας πανεπιστημιακῶν γνώσεων, ἱέρεια τοῦ πλανητικοῦ ἑλληνισμοῦ ποὺ μὲ τὴν μόνη της παρουσία συνέτριβε τὴν ἄφθαστη μετριότητα τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων καὶ τῶν ἐργατοπατέρων τῆς χώρας μας. Ἔδωσε καὶ δὲν ἐπῆρε, διότι ὁ ἥρωας μόνον προσφέρει καὶ ἰδιαίτερα ὅταν πρόκειται γιὰ γυναῖκα..».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• The Savitri Devi Archive
• Σάβιτρι Ντέβι: Ελπίζω να είμαι κι εγώ σαν τους μαθητές του Νίτσε
• Σαβίτρι Ντέβι. Η προφήτισσα του Ναζισμού

Διαβάστε τα λήμματα

• Εθνικοσοσιαλισμός
• Τρίτο Ράιχ
• Αδόλφος Χίτλερ
• Ρούντολφ Ες
• Γιόζεφ Γκαίμπελς
• Λένι Ρίφενσταλ
• Όσβαλντ Σπένγκλερ
• Μάρτιν Χάιντεγκερ
• Άρνο Μπρέκερ
• 14 λέξεις

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org