Χαράλαμπος Κατσιμήτρος

Ο Χαράλαμπος Γ. Κατσιμήτρος, Έλληνας εθνικιστής, Αντιστράτηγος ε.α. του Στρατού Ξηράς που διακρίθηκε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940, γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1886 στο χωριό Κλειτσός, όπου παλαιότερα υπήρχε και οικισμός με το όνομα «Κατσιμητραίικα», του νομού Ευρυτανίας και πέθανε την Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 1962 στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε με δημόσια δαπάνη την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου στις 4 το απόγευμα από το Μητροπολιτικό ναό Αθηνών και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο της πόλεως .

Συνοπτικές πληροφορίες
Χαράλαμπος Κατσιμήτρος
Γέννηση: 1 Ιανουαρίου 1886
Τόπος: Κλειτσός Ευρυτανίας (Ελλάδα)
Σύζυγος: Ελένη Ιωάν. Στούπη-Κατσιμήτρου
Τέκνα: Γεώργιος & Βασιλική
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Αντιστράτηγος (ΠΖ) ε.α.
Θάνατος: 3 Νοεμβρίου 1961
Τόπος: Αθήνα, Αττική (Ελλάδα)

Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Ιωάν. Στούπη-Κατσιμήτρου και είχαν αποκτήσει δύο παιδιά, το Γεώργιο Κατσιμήτρο, μετέπειτα υποστράτηγο του Ελληνικού Στρατού και τη Βασιλική σύζυγο Αλέκου Σπηλιόπουλου.

Βιογραφικό

Γονείς του ήταν ο Γεώργιος και η Βασιλική Κατσιμήτρου, αγρότες και κτηνοτρόφοι στο χωριό Κλειτσός του νομού Ευρυτανίας. Είχε έναν αδελφό τον ιερέα Νικόλαο Κατσιμήτρο και δύο αδελφές, την Ανδρομάχη Σταθουλόπουλου και την Καλλιόπη Στούπη.

Στρατιωτική σταδιοδρομία

Ο Χαράλαμπος κατατάχθηκε το 1904, ως εθελοντής στον Ελληνικό στρατό και το 1911 εισήλθε στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών από την οποία αποφοίτησε το Σεπτέμβριο του 1912 με το βαθμό του ανθυπασπιστή του Πυροβολικού. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους την περίοδο 1912-13 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Το 1914 προήχθη σε Υπολοχαγό και το 1915 σε Λοχαγό, ενώ το 1918 πολέμησε στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου πολέμου στην Ήπειρο και στο «Μακεδονικό Μέτωπο» ως διοικητής λόχου. Το Νοέμβριο του 1920, έγινε Ταγματάρχης και στη συνέχεια την περίοδο 1921-1922 συμμετείχε στην Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου ως διοικητής τάγματος του 5ου Συντάγματος στη Μικρά Ασία τον Αύγουστο του 1922, αμύνθηκε γενναία στις επιθέσεις των Τούρκων στο Κέντρο Αντιστάσεως Χασάν Μπελ. Το Χασάν Μπελ δεν καταλήφθηκε και ο διοικητής της 57ης Τουρκικής μεραρχίας Ρεσάτ Μπέης που είχε ως αποστολή τη κατάληψη του, αυτοκτόνησε εξ αιτίας της αποτυχίας του να εκτελέσει την αποστολή του, ενώ ο Κατσιμήτρος τραυματίστηκε στο γόνατο στις 13 Αυγούστου 1922 και μεταφέρθηκε για νοσηλεία στη Σμύρνη. Το 1923 έγινε αντισυνταγματάρχης και το 1930 προήχθη στο βαθμό του Συνταγματάρχη. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις του Υπουργείου Στρατιωτικών και του Γενικού Στρατηγείου, ενώ την περίοδο 1924-1925, φοίτησε στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και αναδείχθηκε επιτελικός αξιωματικός. Στις 11 Ιανουαρίου 1937 έγινε υποστρατήγος βαθμό με τον οποίο διετέλεσε Διοικητής της 7ης Μεραρχίας Δράμας που ανήκε στη δύναμη της 9ης Μεραρχίας Κοζάνης.

Διοικητής VIII Mεραρχίας Πεζικού

Στις 9 Φεβρουαρίου 1938 ο Κατσιμήτρος ανέλαβε διοικητής της VIII Μεραρχίας Πεζικού στην περιοχή της Ηπείρου με έδρα τα Ιωάννινα, η οποία αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Ηπειρώτες , που σε κάθε περίπτωση θα αγωνίζονταν κυριολεκτικά «υπέρ βωµών και εστιών». Εκεί εργάστηκε μεθοδικά και με ικανούς συνεργάτες -μεταξύ τους ο στρατηγός Βασίλειος Βραχνός, ο Συνταγματάρχης Παναγιώτης Μαυρογιάννης και μετά τον Φεβρουάριο του 1940 ο θρυλικός -τότε- Ταγματάρχης πυροβολητής Δημήτριος Κωστάκης, και ολοκλήρωσε τη γραμμή άμυνας, ώστε να αντιμετωπίσει πιθανή επίθεση της Ιταλίας, που κατείχε την Αλβανία. Η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί υποχρέωσε το Γενικό Επιτελείο Στρατού στα τέλη του μηνός Αυγούστου 1939 να διατάξει την μερική και στις 5 Οκτωβρίου 1940, τη γενική επιστράτευση της VIII Μεραρχίας. Συνολικά η δύναμη της Μεραρχίας περιλάμβανε, τέσσερις διοικήσεις συνταγμάτων πεζικού, 15 τάγματα πεζικού, 16 πυροβολαρχίες, πέντε ουλαμούς πυροβολικού συνοδείας, δύο τάγματα πολυβόλων κινήσεως, μία πολυβολαρχία βαρέων πολυβόλων, μία μεραρχιακή μονάδα αναγνωρίσεως, καθώς και το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων της III Μεραρχίας, που ήταν κινούμενο από την Αιτωλοακαρνανία προς την Ήπειρο.

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος / Ιταλική επίθεση

Τι προηγήθηκε

«..Το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου 1940, ο διοικητής τής Μεραρχίας Ηπείρου Χαρ. Κατσιμήτρος έδωσε τηλεφωνικώς τις τελευταίες οδηγίες στους διοικητές των μονάδων και ιδίως των τμημάτων τής μεθορίου να επαγρυπνούν για το ενδεχόμενο Ιταλικών κινήσεων.

Οικογένεια Κατσιμήτρου

Κατάκοπος ό στρατηγός, έπεσε λίγο μετά τα μεσάνυχτα να κοιμηθεί έχοντας δίπλα του το τηλέφωνο. Το τί συνέβη μετά, το διηγείται ο ίδιος ο στρατηγός, σε τρίτο πρόσωπο.
- Την 3 και 45΄ της ιστορικής αυτής ημέρας, παρατεταμένοι κωδωνισμοί του τηλεφώνου, δεν κατέστη δυνατόν να αφυπνίσωσιν αμέσως τον Διοικητήν της Μεραρχίας.
Ήκουσεν όμως τούτους η μικρά αύτου θυγάτηρ, ήτις έλαβε το άκουστικόν και ήρώτησεν, ποίος ζητεί την μεραρχίαν; έλαβεν δε την απάντησιν ότι ομιλεί το Γενικόν Επιτελείον εξ Αθηνών και τη είπον:
Ξυπνήσατε επειγόντως τον στρατηγόν!
Ο διοικητής της Μεραρχίας αφυπνισθείς ήλθεν εις τηλεφωνικήν επαφήν μετά του αντισυνταγματάρχου Αθ. Κορόζη όστις ανεκοίνωσεν αυτώ τά εξής εκ μέρους του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Ότι την 3ην ώραν ο εν Αθήναις πρέσβυς της Ιταλίας Γκράτσι επέδωκε προς τον πρόεδρο της κυβερνήσεως Ιωάννην Μεταξά τελεσιγραφικήν διακοίνωσιν και ότι έχομεν πόλεμον. Ό αρχηγός του Γεν. Επιτελείου Αλ. Παπάγος, είπε ό Κορόζης, διατάσσει όπως ή Μεραρχία αποκρούσει διά των όπλων την εισβολήν των Ιταλικών Στρατευμάτων, συμμορφουμένη προς τας διαταγάς τας οποίας έλαβε διά την εκτέλεση της αποστολής της.
Ο στρατηγός Κατσιμήτρος απάντησε: «Αναφέρατε παρακαλώ εις τον Αρχιστράτηγον, ότι η Μεραρχία θα εκτέλεση το καθήκον της προς την πατρίδα, όπως επιβάλλη η εθνική τιμή και καθ' όν τρόπον αυτή γνωρίζει» .

Όπως αναφέρει ο Κατσιμήτρος στο βιβλίο του, στην Ιταλική επίθεση σε βάρος της Ελλάδος υπήρξε συμμετοχή αλβανικών δυνάμεων, τουλάχιστον στον τομέα ευθύνης της Μεραρχίας του, «....Συμμετείχαν τρία τάγματα μελανοχιτώνων (Ι, II, III), δύο αλβανικά τάγματα πεζικού («Γκράμος» και «Ντρίνος»), αλβανική ορειβατική πυροβολαρχία («Νταϊτι»), τάγμα Αλβανών εθελοντών και σώματα άτακτων Αλβανών», ενώ ήδη από τον Οκτώβριο του 1940 ο Αλβανός υπουργός Δικαιοσύνης συγκροτούσε συμμορίες με σκοπό να δράσουν στο ελληνικό έδαφος, άποψη που επιβεβαιώνει και ο Αλέξανδρος Παπάγος, αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού, που σημειώνει, «...Όλες οι ιταλικές μεραρχίες πεζικού ήταν ενισχυμένες σε πεζικό με τάγματα Αλβανών...». Οι άνδρες της Μεραρχίας του αντιμετώπιζαν τέσσερις επίλεκτες Ιταλικές μεραρχίες: Τη Μεραρχία Αλπινιστών «ΤΖΟΥΛΙΑ», με κατεύθυνση το Μέτσοβο, την Τεθωρακισμένη Μεραρχία «ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» και τη Μεραρχία Πεζικού «ΦΕΡΡΑΡΑ» με κατεύθυνση τα Ιωάννινα και τη Μεραρχία Πεζικού «ΣΙΕΝΑ», με κατεύθυνση την Πρέβεζα, για την υπερκέραση των Ιωαννίνων. Ο Κατσιμήτρος στην πρώτη πολεμική διαταγή του ανέφερε:

«...Αξιωματικοί και οπλίται της VIΙI Μεραρχίας. Ο πρέσβυς της Ιταλίας εν Αθήναις εζήτησεν από την κυβέρνησιν ημών να εισέλθει ιταλικός στρατός εις το έδαφος μας. Η Κυβέρνησις απέρριψε την αίτησιν ταύτην και διέταξεν αντίστασιν και απόκρουσιν της εισβολής. Ήδη διεξάγεται το στάδιον της εκτελέσεως του υπερτέτου προς την πατρίδαν καθήκοντος, δι' αντιστάσεως, μέχρις εσχάτων, συμφώνως προς το σχέδιον ενεργείας. Αμυνθήτε του ιερού πατρίου εδάφους μετά φανατισμού εναντίον του επιδρομέως, όστις ήλθε να προσβάλη τούτο αναιτίως. Αναμνησθήτε των ενδόξων παραδόσεων του Έθνους μας και πολεμήσατε μετά λύσσης κατά του εχθρού...».

Στις 30 Οκτωβρίου 1940, σε επιστολή που έστειλε στη σύζυγό του Ελένη, επιστολή που διέσωσε ο γιος του κι αυτός ανώτατος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς, γράφει,

«Αγαπημένη μου Ελένη,
....Μην ανησυχής, καλά πάνε τα πράγματα. Το σχέδιόν μου εφαρμόζεται όπως έχει καθορισθή εκ των προτέρων, μην πιστεύης καμμίαν διάδοσιν, γιατί όλα είναι φήμαι αδέσποτοι....Κρατάμε καλά και εντός ολίγou θα τους κανονίσωμε όπως χρειάζεται. Εξαιρετική είναι η δράσις του πυροβολικού μας το οποίοv έχει καταστρέψει αρκετά άρματα μάχης του εχθρού και το βαρύ πυροβολικό του το εσίγησε.
Σε ασπάζομαι Χαράλαμπος».

Μέτωπο Ηπείρου

Στις πρώτες ημέρες του πολέμου η 8η Μεραρχία εξουδετέρωσε την επίθεση και προέταξε σθεναρή άμυνα στον τομέα Ελαίας-Καλαμά, αν και το στρατηγείο είχε επιτρέψει στον Κατσιμήτρο να υποχωρήσει σταδιακά προς το νότο έως την κοιλάδα του Αράχθου, έτσι με την ηρωική του αντίσταση στο Καλπάκι, συντέλεσε στην τελική νίκη. Με τη λήξη του προκαλυπτικού αγώνος, γράφει ο Κατσιμήτρος στην Ημερήσια Διαταγή του στις 30 Οκτωβρίου του 1940: «Ο αγών θα διεξαχθή μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα κρατερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων. Ουδεμία ιδέα εις ουδένα να υπάρχη περί υποχωρήσεως. Ήδη πάντες, από του Στρατηγού Διοικητού της Μεραρχίας μέχρι και του τελευταίου στρατιώτου, θα αγωνισθώμεν επί των θέσεών μας. Και εν ανάγκη θα πέσωμεν όλοι υπερασπιζόμενοι αυτά...». Το πρωί της 2ας Νοεμβρίου τα Ιταλικά βομβαρδιστικά εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση. Βομβάρδισαν ακόμη και τα Ιωάννινα, δολοφονώντας αμάχους. Το μεσημέρι οι Ιταλοί επιτίθενται με μεγάλες δυνάμεις στο Καλπάκι. Μεταξύ 4-6 Νοεμβρίου 1940, κατά την επίθεση των Τεθωρακισμένων της Μεραρχίας «ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» ο Κατσιμήτρος, παρέσυρε τα άρματα μάχης στα έλη του ποταμού Καλαμά και τα οποία σκοπίμως τη χρονιά εκείνη δεν αποξηράθηκαν προκειμένου, να λειτουργήσουν ως αντιαρματικό κώλυμα.

Τα ιταλικά τεθωρακισμένα κόλλησαν σε αυτήν την τοποθεσία με αποτέλεσμα το Ελληνικό πυροβολικό να τα καταστρέψει με σχετική ευκολία, αντιγράφοντας την τεχνική που εφάρμοσε πρώτος ο Μιλτιάδης, το 490 π.Χ., για να πετύχει την παγίδευση και την καταστροφή του περσικού ιππικού στο έλος στο Μαραθώνα. Έως τις 8 Νοεμβρίου οι Ιταλοί κάνουν σφοδρές προσπάθειες. Δεν τα καταφέρνουν και στις 9 Νοεμβρίου συνειδητοποιούν ότι το μέτωπο στο Καλπάκι δεν σπάει και υποχωρούν. Η επίθεση εναντίον της Ηπείρου απέτυχε αν και επί δώδεκα ημέρες οι Ιταλικές μεραρχίες, η αεροπορία, το πυροβολικό και τρεις ακόμα επίλεκτες μονάδες, προσπαθούσαν να καταλάβουν το στενό. Στις 12 Νοεμβρίου η VIII Μεραρχία ενισχύθηκε και υπήχθη στο Α' σώμα στρατού. Την επόμενη μέρα ανακατέλαβε το μεγαλύτερο τμήμα του Ελληνικού εδάφους και ο Ελληνικός στρατός πέρασε στα εδάφη της Βορείου Ηπείρου και κατέλαβε τους Αγίους Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, τη Χειμάρρα, την Πρεμετή και την Κλεισούρα. Στις 22 Νοεμβρίου ο Ελληνικός στρατός έφτασε την Κορυτσά και στις 7 Δεκεμβρίου, μετά από αδιάκοπες μάχες σαράντα ημερών αποσύρθηκε για ξεκούραση κι ανασυγκρότηση.

Γερμανική επίθεση

Την 1η Μαρτίου 1941 η Βουλγαρία προσχώρησε στις δυνάμεις του Άξονα και τις επόμενες μέρες μονάδες της Βέρμαχτ εισρέουν στην χώρα και προωθούνται στην Ελληνοβουλγαρική μεθόριο. Ο τότε διοικητής του Α' σώματος στρατού αντιστράτηγος Γεώργιος Κοσμάς απευθύνθηκε στον Κατσιμήτρο, από τον οποίο ζήτησε να του απαντήσει υπεύθυνα αν μια ενδεχόμενη επίθεση των Γερμανών στη Μακεδονία θα κλόνιζε το ηθικό των ανδρών του. «Αναμφιβόλως θα είχε λίαν δυσμενή επίδρασιν επί του ηθικού των μαχομένων έναντι των Ιταλών», απάντησε ο Κατσιμήτρος. Στις 16 Απριλίου 1941 ο τότε Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων (Βλάχος) εκλιπαρεί τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή να επιτρέψει στην στρατιά της Ηπείρου να συνθηκολογήσει κάνοντας αναφορά στο μάταιο της θυσίας ανθρώπων.

Ο Κατσιμήτρος μέχρι και τις 20 Απριλίου που συνθηκολόγησε ο Γεώργιος Τσολάκογλου, πολεμά τους Ιταλούς στο Αργυρόκαστρο. Στις 29 Απριλίου 1941 διαλύεται επισήμως η μεραρχία του. Με μια συγκινητική επιστολή ο Κατσιμήτρος ανακοινώνει στους υπ' αυτόν τη διάλυση της VIII μεραρχίας και αποχαιρετά τους στρατιώτες του, κατά πλειοψηφία Ηπειρώτες, που επέστρεψαν στα σπίτια και τα χωριά τους. Ο στρατηγός εξέδωσε την τελευταία του Ημερήσια Διαταγή της Μεραρχίας του στην Φιλιππιάδα, στις 29 Απριλίου εκείνου του έτους, και αμέσως μετά επέστρεψε στα Ιωάννινα, όπου και έλαβε διαταγή να μεταβεί στην Αθήνα.

Κατοχικός Υπουργός

Μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα Γερμανίας, Ιταλίας, Βουλγαρίας, ο Κατσιμήτρος συμμετείχε στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση, υπό τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Ορκίστηκε στις 6.30 το απόγευμα της 30ης Απριλίου 1941 στα Παλαιά Ανάκτορα, το κτίριο της Βουλής, μαζί με τους Σωτήριο Μουτούση, Παναγιώτη Δεμέστιχα και Νικόλαο Μάρκου, από τον Αρχιμανδρίτη Νικόλαο Παπαδόπουλο, ιερέα-εφημέριο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Καρύτση, μετά την άρνηση του Χρύσανθου Αρχιεπισκόπου Αθηνών να ορκίσει την κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Τσολάκογλου.

Διατέλεσε υπουργός

• Εργασίας και προσωρινώς υπουργός Γεωργίας από τις 30 Απριλίου 1941 έως τις 8 Μαΐου 1941, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου .

Ανέλαβε καθήκοντα το πρωί της 1ης Μαΐου και έγινε δεκτός με ιδιαίτερα θερμό τρόπο από τους υπαλλήλους του υπουργείου, στους οποίους είπε, «...Τώρα πού τελείωσε ο πόλεμος, το υπουργείο έχει σπουδαιοτάτην αποστολήν, διότι έχει να αντιμετώπιση το πλήθος των αποστρατευμένων εργατών στους οποίους πρέπει να εξασφαλισθεί οπωσδήποτε εργασία. Τα προβλήματα τα όποια ορθούνται ενώπιον μας είναι πολλά και σοβαρά και μόνον με την άοκνη και επίμονη εργασία θα αντιμετωπισθούν...».

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1941, υπέβαλλε την παραίτησή του από την κυβέρνηση Τσολάκογλου και αυτή έγινε αμέσως αποδεκτή. Σύμφωνα με το αρχείο του Αλέξανδρου Τσιγγούνη, τότε συνταγματάρχη και διοικητή του 34ου Συντάγματος Πεζικού της 8ης Μεραρχίας Πεζικού, ο Τσιγγούνης κατηγορήθηκε από τον Κατσιμήτρο ότι στις 21 Απριλίου 1941, εγκατέλειψε τη θέση του στην Κακκαβιά επειδή λιποψύχησε απέναντι στους Γερμανούς. Το 1942 ο Τσιγγούνης υπέβαλε μήνυση κατά του Κατσιμήτρου, ενώ ακολούθησε πειθαρχική δίωξη του Τσιγγούνη, όπως προκύπτει από το υλικό του αρχείου του και τελικά τιμωρήθηκε τον Φεβρουάριο του 1943 με 20ήμερη κράτηση εξ’ αιτίας απρεπών εκφράσεων που περιλάμβανε στην απολογία του για τον Κατσιμήτρο .

Σύλληψη από τον Ε.Λ.Α.Σ.

Ο Κατσιμήτρος συνελήφθη δύο φορές από άνδρες των συμμοριών του κομμουνιστικού Ε.Λ.Α.Σ. στις 12 και στις 28 Δεκεμβρίου 1944, την πρώτη φορά μαζί με τον γιο του Γεώργιο, τότε μαθητή Γυμνασίου και μετέπειτα αξιωματικό του στρατού, στο σπίτι της οικογένειας στο Παγκράτι. Τους οδήγησαν στο Κατσιπόδι όπου ήταν η έδρα του «Καπετάν-Νέστορα», ψευδώνυμο του Σπύρου Κωτσάκη, διοικητού του Α' Σώματος του Ε.Λ.Α.Σ.

«..Πατέρα και γιο τους οδήγησαν σε έναν θάλαμο όπου στο βάθος ένας ανθυπολοχαγός με άλλους δύο-τρείς συζητούσαν για τις πρώτες ήμερες της κατοχής και ειδικότερα για τα μέτρα πού είχε πάρει υπέρ των στρατιωτών και των εργατών ο Κατσιμήτρος. Ο στρατηγός που άκουσε την συζήτηση πήρε θάρρος, πλησίασε και ρώτησε:
- Με αναγνωρίζετε ανθυπολοχαγέ, είμαι ο Κατσιμήτρος περί του οποίου ομιλείτε!...
Ο ανθυπολοχαγός Σταμάτης, υπάλληλος της Αγροτικής Τραπέζης, έσπευσε και χαιρέτησε τον στρατηγό, ο όποιος τον ρώτησε αν θα κοιμηθούν εν ειρήνη...
- «Βεβαίως στρατηγέ, και μάλιστα στο ίδιο δωμάτιο», απάντησε ο Σταμάτης.
Μετά από δύο ήμερες ο στρατηγός και ο γιος του αφέθηκαν ελεύθεροι.
Αλλά και στην δεύτερη σύλληψη του ο Κατσιμήτρος στάθηκε τυχερός. Μέσω Ηλιουπόλεως και Υμηττού τον μετέφεραν οι Ελασίτες στην Κηφισιά όπου τον αναγνώρισε παλιός στρατιώτης του στην 8η Μεραρχία.
Ο στρατιώτης είχε εκτιμήσει βαθύτατα την άδεια πού του είχε δώσει ό στρατηγός για να επισκεφθεί την επίτοκη σύζυγο του, την ώρα πού άλλοι αξιωματικοί, λόγω πολέμου του το είχαν αρνηθεί. Και σε ανταπόδοση της καλοσύνης εκείνης άφησε κρυφά ελεύθερο τον στρατηγό.
Αργότερα, όταν ο στρατιώτης αυτός είχε παραπεμφθεί σε δίκη, ο Κατσιμήτρος έσπευσε και κατέθεσε προς γενική κατάπληξη του δικαστηρίου ως μάρτυρας υπερασπίσεως, και τον αθώωσε..» .

Επάνοδος στο στράτευμα

Στις αρχές του 1945, ο τότε πρωθυπουργός στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, επανέφερε τον Κατσιμήτρο στην ενεργό υπηρεσία και του ζήτησε να μεταβεί στην Κέρκυρα, να συγκεντρώσει τις ανταρτικές δυνάμεις του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα και να αναδιοργανώσει την VIII Μεραρχία, όμως την επομένη τον κάλεσε και του ανακοίνωσε την ματαίωση της μεταβάσεως του στο νησί καθώς είχε συμπεριληφθεί στον κατάλογο των κατηγορουμένων ως δοσιλόγων.

Δικαστήριο δοσιλόγων

Ο Κατσιμήτρος και άλλοι κατηγορούμενοι πρώην υπουργοί, στρατιωτικοί, μεταξύ τους οι Γεώργιος Μπάκος, Σωτήριος Μουτούσης, Παναγιώτης Δεμέστιχας, Ρουσόπουλος, Μάρκου, αλλά και ορισμένοι άλλοι από τους 27 κατηγορούμενους, παραπέμφθηκαν σε δίκη, μετά τις διαμαρτυρίες των μετέπειτα συγκατηγορουμένων τους. Η ειδική κατηγορία που βάρυνε τον Κατσιμήτρο αναφέρονταν στη στρατιωτική του δράση και καθόριζε ότι,
«....α) στρατιωτικοί όντες και δη στρατηγοί, διοικηταί σωμάτων στρατού και μεραρχιών παρά την εντολήν παρά του αρχηγού του στρατού εγκατέλιπον την θέσιν των ενώπιον του εχθρού,
β) τυγχάνοντες στρατηγοί και διοικηταί ενόπλου στρατεύματος εις ανοικτόν τόπον διεπραγματεύθησαν μετά του εχθρού την σύναψιν ανακωχής, συνθηκολογήσαντες μετ αυτού χωρίς προηγουμένως να πράξουν ό,τι το καθήκον και η στρατιωτική τιμή υπηγόρευε αυτοίς, εκ της τοιαύτης δε συνθηκολογήσεως κατέθεσεν τα όπλα το υπό την διοίκησιν αυτών στράτευμα...».

Απολογία Κατσιμήτρου

Απολογήθηκε στις 21 Απριλίου 1945 και σύμφωνα με όσα είπε στην απολογία του ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου δοσιλόγων, μετά τα Δεκεμβριανά του προτάθηκε να αναλάβει την αναδιοργάνωση της 8ης Μεραρχίας κι ενώ ετοιμάζονταν να ταξιδέψει στην έδρα της Μεραρχίας, «...του ανεκοινώθη ότι η διαταγή ανεκλήθη δια λόγους πολιτικούς και ωδηγήθη τελικώς εις το εδώλιον με κουστωδίαν χωροφυλάκων ο ήρως του Καλπακίου ως προδότης», ενώ πρόσθεσε ότι η υπουργική του θητεία υπήρξε άψογη και ανιδιοτελής και ζήτησε από το δικαστήριο, «...να τον αποδώσει λευκόν εις την κοινωνίαν..». Επιχείρησε ακόμη, να διαχωρίσει τη θέση του για τη συνθηκολόγηση και πρόβαλλε την πολεμική δράση του στην Ήπειρο, ενώ υποστήριξε ότι έμαθε για την ανακωχή, ενώ βρισκόταν στο μέτωπο. Κλήθηκε στα Γιάννενα στις 29 προς 30 Απριλίου 1941 κι εκεί έμαθε ότι είχε οριστεί Υπουργός Γεωργίας και ανέλαβε μετά από παρότρυνση του Μητροπολίτη Σπυρίδωνα, που το 1944 του πρότεινε ν' αναλάβει υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη.

Σχετικά με την παράβαση του άρθρου 199 της στρατιωτικής ποινικής νομοθεσίας, δηλαδή για «συνθηκολόγηση εις ανοικτόν τόπον» ανέφερε ότι κατά την συνθηκολόγηση πολεμούσε τους Ιταλούς. Στην κατηγορία διευκολύνσεως του έργου των Γερμανών μέσω της συμμετοχής στην κατοχική κυβέρνηση, ο Κατσιμήτρος είπε ότι «ούτε φιλοδοξία τον ώθησε προς τούτο, ούτε ιδιοτέλεια, ούτε και μικροπολιτική διότι ουδέποτε επολιτεύθη, αλλά ανέλαβε το αξίωμα τούτο διά να φανή χρήσιμος εις τους συμπολεμιστάς του. Εξυπηρέτησεν ούτως τους γεωργούς και τους εφέδρους και ουδέποτε εσκέφθη να εξυπηρετήση τον κατακτητήν». Όταν ερωτήθηκε αν υπέγραψε συμβάσεις που υποχρέωναν τους αγρότες να δώσουν την σοδειά τους στους κατακτητές, γεγονός που ζημίωσε την αγροτική παραγωγή της χώρας και επέφερε πείνα στον ελληνικό λαό, είπε: «Την σύμβασιν περί παραδόσεως του βάμβακος εις γερμανικήν εταιρείαν δεν εισηγήθη ούτε και υπέγραψε ταύτην, τους δε διαφόρους νόμους υπέγραψε καλή τη πίστει και ουχί επί τω σκοπώ εξυπηρετήσεως του εχθρού, αντέδρασε δε εις την αξίωσιν των Γερμανών περί επεκτάσεως της σηροτροφίας. Όταν οι Βούλγαροι κατήλθον εις Μακεδονίαν και είδεν ότι δεν ηδύνατο πλέον να εξυπηρετήση τον ελληνικόν λαόν, εθεώρησεν ότι έπρεπε να παραιτηθή και την 20/9/41 απεχώρησε της κυβερνήσεως...»'.

Δικαστική απόφαση

Παρά την πρόταση του στρατιωτικού επιτρόπου Νικολάου Παπαδάκη, συγγενούς του Νικολάου Ασκούτση, πρώην υπουργού και εκ των ηγετικών στελεχών των συμμοριών του κομμουνιστικού Ε.Α.Μ., που ζήτησε να του επιβληθούν ισόβια δεσμά με την απόφαση εκδόθηκε στις 31 Μαΐου 1945, λίγο μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, ο Κατσιμήτρος απαλλάχθηκε από την κατηγορία της συνθηκολογήσεως, καθώς το δικαστήριο αποδέχθηκε ότι βρισκόταν στο πεδίο της μάχης κατά τη συνθηκολόγηση. Καταδικάστηκε «..εις ειρκτήν..» κάθειρξη 5,5 ετών και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, «διότι γενόμενος υπουργός συνέπραξεν μετά του πρωθυπουργού εις την εκτέλεσιν των αξιοποίνων πράξεων της συνεργασίας και διευκολύνσεως..» που παρείχε στις δυνάμεις Κατοχής, ενώ του αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά, όπως ότι παρέμεινε για βραχύν σχεδόν χρόνον υπουργός στην κυβέρνηση και ότι παραιτήθηκε εκουσίως. Ο Κατσιμήτρος αποπέμφθηκε από το στράτευμα με παράλληλη έκπτωση από το βαθμό του αντιστράτηγου και για την έκτιση της ποινής του οδηγήθηκε και κρατήθηκε στις φυλακές Ζελιώτη.

Αποκατάσταση

O Δημοσθένης Κούκουνας, ιστορικός ειδικός σε θέματα της Κατοχικής περιόδου σε συγγραφικό του έργο μεταφέρει αφήγηση του Σωτηρίου Μουτούση, από την εποχή που ήταν φυλακισμένος ως δοσίλογος. Στην επέτειο της Μάχης του Καλπακίου το 1946 ή το 1947, στα κελιά της φυλακής που κρατούνται οι ήρωες στρατηγοί του Έπους του 1940 και οι λοιποί κατοχικοί υπουργοί, ένα ραδιόφωνο μεταδίδει επετειακή εκπομπή και ο εκφωνητής με ύφος περιγράφει τη μάχη, λέγοντας: «...ο ανεπανάληπτος ήρωας, ο στρατηγός Κατσιμήτρος, επικεφαλής των αξιωματικών και των ανδρών του, εφορμά κατά των επιτιθεμένων Ιταλών....». Ο στρατηγός Μουτούσης, που το διηγήθηκε πολλές δεκαετίες αργότερα, γύρισε προς το μέρος του Κατσιμήτρου. Εκείνος στεκόταν σε μια καρέκλα με ένα απλανές βλέμμα και από τα μάτια του κυλούσαν δάκρυα. Ο Κατσιμήτρος έμεινε στις φυλακές 4 χρόνια και 4 μήνες. Στις 5 Οκτωβρίου 1949 με διάταγμα του Βασιλέως Παύλου A', το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 15η Οκτωβρίου , του χαρίστηκε το υπόλοιπο της ποινής και αποφυλακίστηκε. Το 1953 αποκαταστάθηκε στο βαθμό του και προήχθη στο βαθμό του αντιστράτηγου. Παράλληλα τέθηκε σε αναδρομική αποστρατεία από το 1947, λόγω της συμπληρώσεως του ηλικιακού ορίου και του αποδόθηκαν όλα τα παράσημα του, από τον τότε πρωθυπουργό στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο.

Τιμητικές διακρίσεις

Το ανώτατο στρατιωτικό συμβούλιο, που συνήλθε κατόπιν διαταγής του Υπουργείου Στρατιωτικών μετά τα πρώτα πολεμικά γεγονότα, αναφέρει για τη δράση του: «..Ο διοικητής της VIII μεραρχίας υποστράτηγος Κατσιμήτρος Χαράλαμπος επεδείξατο πάντοτε ασφαλείς προβλέψεις και επίκαιρον αναπροσαρμογήν των ελιγμών και ενεργειών των Μονάδων του προς την διαρκώς εξελισσόμενη πραγματικότητα. Ελιχθείς µε επιτυχίαν κατόρθωσε να περισώσει την ηρωικήν και πολύπαθον Ήπειρον από πρόωρον και αδικαιολόγητον παράδοσιν εις τον εχθρόν γενόμενος ΑΞΙΟΣ της ΠΑΤΡΙΔΟΣ...». Ο Αλέξανδρος Παπάγος εις την ημερησία διαταγή της 20 Φεβρουαρίου 1941 γράφει, «...Ποιούμαι εύφημον μνείαν εις τον διοικητήν της VIII μεραρχίας υποστράτηγον Κατσιμήτρον Χαράλαµπον, διότι οργάνωσε ταύτην και κατέστησεν δι’ ικανής και σθεναράς διοικήσεως επί τοιούτον αξιόμαχον, ώστε κατά την έναρξιν της επιθέσεως του εχθρού η μεραρχία του αντιμετωπίσασα μόνη τον όγκον αυτού αντέστη πεισμόνως και ενεργητικώς και εκάλυπτεν ούτω την επέμβασιν των κυρίων δυνάμεων...».

Στην είσοδο του χωριού, στο Καλπάκι, βρίσκεται η σπηλιά, όπου ήταν το στρατηγείο του κατά την διάρκεια του πολέμου, που είχε σχήμα πέταλου. Το μήκος της ήταν γύρω στα 34 μέτρα και το πλάτος της δεν ξεπερνούσε τα 2 μέτρα. Η τεχνητή αυτή σπηλιά, βρίσκεται 33 χιλιόμετρα βόρεια από τα Ιωάννινα. Την είσοδο της κοσμεί η προτομή του Κατσιμήτρου. Άλλη προτομή του κοσμεί την πλατεία της γενέτειρας του. Η πραγματική θέση της ήταν για χρόνια στην περιοχή Παναγιά Κλειτσού, όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Κυπριανού. Για αδιευκρίνιστο λόγο οι κάτοικοι του οικισμού Μεσοχωρίου Κλειτσού αφαίρεσαν την προτομή από το συγκεκριμένο σημείο τη δεκαετία του 90 και τοποθέτησαν την προτομή στην πλατεία του Μεσοχωρίου. Η πόλη των Ιωαννίνων τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη της στις 21 Φεβρουαρίου 1961 και έδωσε το όνομά του σε μία από τις οδούς της και σε ένα στρατόπεδο στην περιοχή, ενώ έχει στηθεί ανδριάντας του στην Πλατεία Ηρώων, όπως επίσης στο Καλπάκι και στο Δήμο Παπάγου στην περιοχή της Αθήνας.

Στις 29 Οκτωβρίου 2009, με ομόφωνη απόφαση του ανωτάτου στρατιωτικού συμβουλίου, η 8η Μεραρχία Πεζικού μετονομάστηκε η VIIIη Μεραρχία Πεζικού σε «Ηπείρου-Κατσιμήτρος». Οι δύο λέξεις που προστέθηκαν εμπεριέχουν όλη την Ιστορία της Μεραρχίας δεδομένου ότι:

• Η Μεραρχία συγκροτήθηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1912 με την επωνυμία VIII ΜΕΡΑΡΧΙΑ – ΗΠΕΙΡΟΥ.
• Τον Ιανουάριο του 1913 μετονομάσθηκε σε VIII Μεραρχία Πεζικού.
• Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρασιατική εκστρατεία και στο έπος του 1940 όπου διοικητής της ήταν ο Υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος.
• Στη συνείδηση του Ελληνικού λαού η VIII Μεραρχία είναι ταυτισμένη με την Ήπειρο και τον Κατσιμήτρο.

Σχετικό με τη ζωή και τη δράση του Κατσιμήτρου είναι το βιβλίο:

• «Χαράλαμπος Κατσιμήτρος-Πρόμαχος της Ηπείρου», που έγραψε καθηγητής Α. Τσουκανέλης.

Τον Ιούνιο του 2014 και αφού είχε προηγηθεί αλληλογραφία της Πανευρυτανικής Ενώσεως με τον δήμο Αθηναίων και μετά από πρόταση του Ευρυτάνος δημοσιογράφου Κώστα Θάνου, αποφασίστηκε από το Κοινοτικό Συμβούλιο της 5ης Δημοτικής Κοινότητας του δήμου Αθηναίων η ονομασία «...του αδιεξόδου της οδού Πάρου στην Κυψέλη σε οδό «Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου...».

Συγγραφικό έργο

Το 1954 ο Κατσιμήτρος εξέδωσε το βιβλίο

• «Η Ήπειρος προμαχούσα-Η δράσις της VIII Μεραρχίας κατά τον πόλεμον 1940-41», το οποίο από το 1982 αποτελεί μέρος της επίσημης στρατιωτικής ιστορίας.

Ο Κατσιμήτρος αναφερόμενος στον πόλεμο του 1940 παραθέτει την άποψη του κόμη Τσιάνο αναδημοσιεύοντας αυτούσιο το ακόλουθο κείμενο από το βιβλίο του Ιταλού διπλωμάτη: «Βεβαιώ με τον κατηγορηματικώτερον τρόπον και με πλήρη συνείδησιν των ευθυνών μου, εκείνο το οποίον υπεχρεώθην να βεβαιώσω επανειλημμένως προς τους διευθύνοντας την ιταλικήν πολιτικήν, εις επισήμους ανακοινώσεις και εις προσωπικάς επιστολάς μου: Τουτέστιν, ότι ούτε μία βρετανική βάσις, ούτε ναυτική ούτε αεροπορική υπήρξε ποτέ εις την Ελλάδα προ της 28 Οκτωβρίου 1940. Η ουδετερότης ετηρήθη από την ελληνικήν κυβέρνησιν με αναμφισβήτητον νομιμοφροσύνην και με όλα τα μέσα τα οποία διέθετε, μέχρι της εσχάτης στιγμής» ..

Καταθέτει την άποψη ότι από τον Ιούλιο του 1940 οι Ιταλοί άρχισαν επίσημα να κατηγορούν την Ελλάδα, ότι «...αγγλικά πολεμικά και δη υποβρύχια χρησιμοποιούν δήθεν ελληνικούς λιμένας και επιτίθενται εκείθεν κατά των ιταλικών ναυτικών δυνάμεων. Μάλιστα, στις 3.7.1940, ο Τσιάνο παρατήρησε τον Έλληνα πρεσβευτή στη Ρώμη και απείλησεν εν οργή ότι αν δεν παύση αυθωρεί η κατάστασις αύτη, η Ιταλία θα προβή εις δράσιν». Αναφέρεται και στη δολοφονία του Αλβανού ληστή Νταούτ Χότζα, ως εξής: «Κατά τα μέσα Αυγούστου 1940, δολοφονήθηκε στο αλβανικό έδαφος ο διαβόητος ληστής Νταούτ Χότζα υπό ομοεθνών του, δια λόγους προσωπικής εκδικήσεως». Ο Κατσιμήτρος προσθέτει πως η ιταλική πρεσβεία απευθύνει έντονον διακοίνωσιν, ισχυριζόμενη ότι: «Οι φονείς ήσαν δήθεν Έλληνες εκ της ελευθέρας Ελλάδος, εισελθόντες εις Αλβανίαν και αξιοί την αυστηράν τιμωρίαν των δραστών. Ο ιταλικός τύπος μαίνεται κυριολεκτικώς κατά της Ελλάδος δια την δολοφονίαν του μεγάλου τούτου δήθεν Αλβανού πατριώτου! Και απαιτεί απροκαλύπτως πλέον την απελευθέρωσιν τής υπό του ελληνικού ζυγού πιεζομένης Τσαμουριάς και την απόδοσιν αυτής εις την Αλβανία». Αναφέρεται, επίσης, στην απόκρυψη της εθνικότητος του υποβρυχίου που καταβύθισε το καταδρομικό «Έλλη» και προκάλεσε το θάνατο πολλών Ελλήνων: «Η κυβέρνηση Μεταξά απέκρυψε τότε το ανωτέρω αποδεικτικόν στοιχείον (σ.σ. το πόρισμα της επιτροπής Καββαδία), δια γενικωτέρους λόγους και εν τη προσπαθεία της όπως αποφύγη ρήξιν μετά της Ιταλίας, η οποία διέψευσε το γεγονός, ισχυριζομένη ότι δήθεν λίαν πιθανόν να έπραξαν τούτο οι Άγγλοι» .

Επιπλέον καταγράφει πότε ακούστηκε για πρώτη φορά το επιφώνημα «Αέρα» στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και αναφέρει ότι αυτό συνέβη ήδη από την πρώτη μέρα του πολέμου, στον τομέα της Μέρτζιανης, περιοχή της συνοριακής γραμμής όπου σήμερα βρίσκεται το τελωνείο, βορειότερα της Κόνιτσας. Μ' αυτό τον τρόπο, όπως αναφέρει ο Κατσιμήτρος, πανηγύρισαν οι άντρες των τμημάτων προκαλύψεως τις επιτυχημένες βολές του Ελληνικού Πυροβολικού επί των Ιταλικών αρμάτων μάχης, όταν τα πρώτα τέσσερα απ' αυτά εγκλωβίστηκαν στις παγίδες που είχε δημιουργήσει ο αντισυνταγματάρχης Μαυρογιάννης, ο υπεύθυνος για την οχύρωση του μετώπου, και στη συνέχεια το Πυροβολικό, υπό τον ταγματάρχη Βερσή, έτρεψε σε φυγή τα υπόλοιπα. «..Οι άντρες των τμημάτων» γράφει ο Κατσιμήτρος «...βλέποντες την λαμπράν τούτην επιτυχίαν εξέρχονται των χαρακωμάτων και ζητωκραυγάζουν ενθουσιωδώς... Η πολεμική ιαχή ΑΕΡΑ ακούγεται διάτορος εις όλην την γραμμήν της μάχης...».

Το τέλος του

Ο Κατσιμήτρος έζησε τα ύστερα χρόνια της ζωής του -έως το 1962 που απεβίωσε- σε οικία κοντά στην Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα στη συνοικία της Κυψέλης στην Αθήνα, όπου έκανε την καθιερωμένη καθημερινή του βόλτα. Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από φίλους και συμπολεμιστές. Σύμφωνα με τη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος , είχε την ιδιότητα του Τέκτονα και ανήκε στη στοά «Φοίνιξ» της Αθήνας.

Μνήμη Χαράλαμπου Κατσιμήτρου

Τάφος Κατσιμήτρου

Ο Νικόλαος Παπαδήμας, υφυπουργός Στρατιωτικών του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, επί πρωθυπουργίας του Ιωάννη Μεταξά και του Αλέξανδρου Κορυζή, απευθύνθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1940, στον Κατσιμήτρο με τα λόγια: «..Υπερέβητε τας προσδοκίας μας. Όχι μόνον τους εκρατήσατε εις την γραμμήν της αντιστάσεως και μας εδώσατε τον καιρόν της Γενικής Επιστρατεύσεως, αλλά ανελάβατε και αντεπίθεσιν». Ο Άγγελος Τερζάκης γράφει: «...Ο Κατσιμήτρος, κι αφού έλαβε τη διαταγή του Γεν. Στρατηγείου, δεν άλλαξε απόφαση. Είχε πει πως θα δώσει τη μάχη στο Καλπάκι -θα την έδινε εκεί ... Αποφάσισε να κάνει χρήση της αρχικής ελευθερίας που του είχε αναγνωρίσει το Στρατηγείο ... Η ευθύνη που αναδεχόταν σαν πολέμαρχος ήταν τεράστια: Ευθύνη απέναντι στο σύνολο του Αγώνα, απέναντι στην Ελλάδα, απέναντι στην Ιστορία. Είχε το σθένος να την αναλάβει. Εδώ είναι που φάνηκε αρχηγός» . Ο εθνικιστής δημοσιογράφος και λογοτέχνης Σπυρίδων Μελάς -πολεμικός απεσταλμένος τότε - αφού σκιτσάρει τη φυσιογνωμία του Κατσιμήτρου, και αποκαλύπτει: «...Επί μία ολόκληρη εβδομάδα δεν κοιμήθηκε. Γύριζε νύχτα-μέρα στις γραμμές μας, στις πυροβολαρχίες, στο πεζικό, παντού. Ήρθαν στιγμές που, ενώ μιλούσε, το κεφάλι του έγερνε και τα μάτια του κλείνανε μονάχα τους από τη νύστα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν υπέροχο..» .

Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος γράφει για τον Κατσιμήτρο: «..Ο διοικητής της 8ης Μεραρχίας, συνετός, ψύχραιμος και ικανός ηγήτωρ, είχεν αναλάβει την άμυνα ενός τομέως που εξετείνετο από το Ιόνιον μέχρι Σαρανταπόρου. Ζήτημα συμπτύξεως ποτέ δεν έθεσε {...} Επάνω στο ζήτημα αυτό έχουν γiνει πολλαί συζητήσεις, αν ήταν πρωτοβουλία του Μεράρχου ή του Γεν. Στρατηγείου. Αυτό είναι τώρα πια απολύτως ξεκαθαρισμέvο. 'Ηταν πρωτοβουλία του ψυχραίμου αυτού Mεράρxoυ. Δεν διέταξε σύμπτυξη..» . Τέλος ο ιερέας Σεραφείμ Ζήσης γράφει: «Υπηρέτησα, τρία χρόνια, εφημέριος σε ένα χωριό στα όρια των νομών Ιωαννίνων και Θεσπρωτίας. Στις καθημερινές συζητήσεις, των ηλικιωμένων ανδρών του χωριού, δέσποζε το όνομα του στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου όπως περίπου στις δικές μας συζητήσεις, τα ονόματα του Κατσαντώνη, του Δίπλα κι άλλων αρματολών. Ήθελα με το γράμμα μου αυτό να προσθέσω μία ακόμα μαρτυρία που καταδεικνύει το στρατηγικό μυαλό του Κατσιμήτρου όπως ακριβώς μου τη διηγήθηκε ο ψάλτης του Ναού. Με την κήρυξη του πολέμου, ανέθεσε αμέσως, σε ένα άξιο υπολοχαγό να επιλέξει όποιους άνδρες ήθελε ο ίδιος και να σχηματίσει μια διμοιρία κρούσεως για να δοκιμάσει το ηθικό των ιταλών στρατιωτών. Στην πρώτη έφοδο, της επίλεκτης αυτής διμοιρίας, οι Ιταλοί το έβαλαν στα πόδια. Την επομένη ο στρατηγός εξέδωσε διαταγή γενικής επιθέσεως, παρά τις αντίθετες διαταγές του Γενικού Επιτελείου Στρατού.»

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• [ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 και ο στρατηγός Χ. Κατσιμήτρος Δημήτριος Λιμνιάτης, Αντιστράτηγος ε.α., Περιοδικό «Ιστορία Εικονογραφημένη», τεύχος 352ο, Οκτώβριος 1997.]
• [Χαράλαμπος Κατσιμήτρος-Ο σύγχρονος Μιλτιάδης]
• [Ένας σύγχρονος Λεωνίδας tου Γεωργίου Π. Μαλούχου, Εφημερίδα «Καθημερινή», 24 Μαρτίου 2007, 08:00]
• [Ιστορικά έγγραφα του στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου Κλειτσός Ευρυτανίας]
• [Αντιστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος. Ο αφανής ήρωας της εποποιΐας του 1940]
• [Ο άξιος Στρατηγός του 1940 Χαράλαμπος Κατσιμήτρος-Ομιλία του πατρός Ιωάννη Κατή]

Βιβλιογραφία

• «Η Ήπειρος προμαχούσα: η δράσις της VIII μεραρχίας κατά τον πόλεμον 1940-41.», Χαράλαμπος Γ. Κατσιμήτρος, Γενικό Επιτελείο Στρατού, Αθήνα 1982.
• «Κατσιμήτρος Χαράλαμπος, ο Ευρυτάνας στρατηγός της νίκης του 1940.» Εταιρεία Ευρυτάνων Επιστημόνων, Αθήνα 1993.
• «Το έπος του 1940 και ο στρατηγός Χ. Κατσιμήτρος», Δημήτριος Λιμνιάτης, Περιοδικό «Ιστορία Εικονογραφημένη», τεύχος 352, Οκτώβριος 1997.
• «Χαράλαμπος Κατσιμήτρος: ο σύγχρονος Λεωνίδας», Γεώργιος Π. Μαλούχος, Εφημερίδα «Η Καθημερινή», 24 Μαρτίου 2007.

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org