Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Ο Κώστας Μητσοτάκης, Έλληνας νομικός και πολιτικός που διατέλεσε βουλευτής, υπουργός και 89ος πρωθυπουργός, 7ος της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας, γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1918 στη συνοικία Χαλέπα στα Χανιά στο νησί της Κρήτης και πέθανε μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 29ης Μαΐου 2017 στο σπίτι του στην Αθήνα. Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στις 15:00 μετά το μεσημέρι της Τετάρτης 31 Μαΐου 2017 στην Ιερά Μητρόπολη Αθηνών και με απόφαση της κυβερνήσεως τελέστηκε με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού. Η ταφή του έγινε την Πέμπτη 1η Ιουνίου 2017, στη γενέτειρά του, στα Χανιά, στο Α’ Νεκροταφείο του Αργουλιδέ, ενώ στις 15:00 μετά το μεσημέρι της ίδιας μέρας, προηγήθηκε επιμνημόσυνη δέηση στην Αγία Μαγδαληνή Χαλέπας.

Ήταν παντρεμένος από τις 6 Ιουνίου 1953 με την Μαρίκα Μητσοτάκη, το γένος Γιαννούκου και είχαν αποκτήσει τέσσερα παιδιά, τη Ντόρα Μπακογιάννη, πολιτικό που διατέλεσε βουλευτής, υπουργός κι αρχηγός πολιτικού κόμματος, την Κατερίνα, την Αλεξάνδρα και τον Κυριάκο, που διατέλεσε βουλευτής, υπουργός κι εκλέχθηκε αρχηγός του κόμματος «Νέα Δημοκρατία».

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 18 Οκτωβρίου 1918
Τόπος: Χαλέπα, Χανιά, Κρήτη (Ελλάδα)
Θάνατος: 29 Μαΐου 2017
Τόπος: Αθήνα, Αττική (Ελλάδα)
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Νομικός, ΠολιτικόςΕκδότης.
Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος - Πρωθυπουργός -
Έναρξη Θητείας : 11 Απριλίου 1990
Λήξη θητείας : 13 Οκτωβρίου 1993
Προκάτοχος
Ξενοφών Ζολώτας
Διάδοχος
Ανδρέας Παπανδρέου

Βιογραφία

Ο Μητσοτάκης κατάγεται από οικογένεια με μεγάλη πολιτική παράδοση. Ο παππούς του, ο Κωστής Μητσοτάκης, ήταν γαμβρός του Ελευθερίου Βενιζέλου, είχε παντρευτεί την Κατίγκω αδελφή του Κρητικού πολιτικού και υπήρξε ιδρυτής του «Κόμματος των Ξυπόλητων» αυτού που ο Βενιζέλος μετονόμασε σε «Κόμμα των Φιλελευθέρων». Πατέρας του ήταν o Κυριάκος Μητσοτάκης, βουλευτής Χανίων και επικεφαλής σώματος Κρητών εθελοντών οι οποίοι στο Βαλκανικό Πόλεμο του 1912, πολέμησαν στη Μακεδονία και την Ήπειρο και η μητέρα του Σταυρούλα ήταν κόρη του Χαράλαμπου Πλουμιδάκη, πρώτου εξαδέλφου του Ελευθερίου Βενιζέλου, που διατέλεσε βουλευτής και υπουργός την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας. Οι γονείς του, των οποίων ήταν το δεύτερο παιδί, παντρεύτηκαν «κατ’ οικονομίαν», με άδεια του οικείου Μητροπολίτη, καθώς ήταν δεύτερα ξαδέλφια. Στο σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε υπογραφεί η σύμβαση της Χαλέπας, που παρείχε τα πρώτα δικαιώματα στους Κρήτες. Ο Μητσοτάκης ήταν ανιψιός του Αριστομένη Μητσοτάκη, και πρώτος ξάδελφος του Σοφοκλή Βενιζέλου.

Σπουδές

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σπούδασε νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, με κληροδότημα που είχε ορίσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η κήρυξη του 2ου Παγκοσμίου πολέμου τον βρήκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στη Σύρο και σύντομα βρέθηκε στο Μακεδονικό Μέτωπο, ενώ μετά την κατάρρευση του Μετώπου, τον Απρίλιο του 1941, επέστρεψε στην γενέτειρα του και συμμετείχε στην Αντίσταση κατά των κατακτητών ως στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης [Ε.Ο.Κ.] και για τη δράση του φυλακίστηκε και καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο. Απελευθερώθηκε μετά από ανταλλαγή Βρετανών και Γερμανών αιχμαλώτων, η οποία συμφωνήθηκε σε ανώτατο στρατιωτικό επίπεδο μεταξύ Βρετανίας και Γερμανίας. Πρωταγωνίστησε στην υπογραφή των συμφωνιών του Θερίσσου και της Τρομάρισσας μεταξύ εθνικιστικών και αριστερών αντιστασιακών οργανώσεων στην Κρήτη. Το 1986 τιμήθηκε για την αντιστασιακή του δράση από το Βρετανικό Κοινοβούλιο.

Πολιτική δράση

Στις εθνικές εκλογές της 31ης Μαρτίου του 1946 εκλέχθηκε βουλευτής με το νεοσύστατο κόμμα των Βενιζελικών Φιλελευθέρων που είχε συγκροτήσει ο Σοφοκλής Βενιζέλος, γιος του Ελευθέριου και ορκίστηκε με τη στολή του ανθυπολοχαγού. Στις εκλογές του 1950 εξελέγη πρώτος βουλευτής Χανίων με το κόμμα των Φιλελευθέρων και την 1η Φεβρουαρίου του 1951, ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του υφυπουργού Οικονομικών στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου, και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, ανέλαβε τα υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημόσιων Έργων , θέσεις στις οποίες παρέμεινε μέχρι τις 27 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Το 1955 υπερασπίστηκε τον Νίκο Καζαντζάκη στο Κοινοβούλιο, όταν διωκόταν για θρησκευτικούς λόγους. Το 1958 ο Μητσοτάκης έθεσε υποψηφιότητα για αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων και δεν εξελέγη όμως έλαβε 95 ψήφους. Το 1960 πρωταγωνίστησε στην «Ομάδα των 10» και συμμετείχε στον νέο κεντρώο πολιτικό σχηματισμό με την ονομασία «Δημοκρατικό Κέντρο-Αγροτική Φιλελεύθερη Ένωση».

Ένωσις Κέντρου

Ο Μητσοτάκης υπήρξε ιδρυτικό μέλος του κόμματος Ένωσις Κέντρου. Πήρε μέρος στον Ανένδοτο Αγώνα κατά της κυβερνήσεως του Κωνσταντίνου Καραμανλή και διατέλεσε Υπουργός Οικονομικών το διάστημα από το 1963 έως το 1965, όμως τον Ιούλιο του 1965 ήρθε σε αντίθεση και ρήξη με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και αποχώρησε από την κυβέρνηση μαζί με άλλα στελέχη, που χαρακτηρίστηκαν «αποστάτες» και «προδότες», σχηματίζοντας τις λεγόμενες «Κυβερνήσεις των Αποστατών», των Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα και του Στέφανου Στεφανόπουλου στις οποίες κατείχε το χαρτοφυλάκιο του υπουργού Συντονισμού, ενώ αρνήθηκε τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου.

Την 1η Οκτωβρίου του 1965, από τα Χανιά, ανήγγειλε την ίδρυση νέου κεντρώου κόμματος, του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος [ΦΙ.ΔΗ.Κ.]. Μετά την επικράτηση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, υπό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, αρχικά συνελήφθη όμως στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος με την παροχή γενικής αμνηστίας. Τη νύχτα του Δεκαπενταύγουστου του 1968, με το κρις-κραφτ «Σωτηρία» δραπέτευσε από τη Ραφήνα, διέσχισε το Αιγαίο πέλαγος, αποβιβάστηκε στο Τσεσμέ και, μέσω Σμύρνης, Κωνσταντινουπόλεως και Γενεύης, έφτασε στο Παρίσι. Το 1973, όταν ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε το σχηματισμό πολιτικής κυβερνήσεως υπό τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, ο Μητσοτάκης επέστρεψε στην Ελλάδα, όμως μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τον Νοέμβριο του 1973, συνελήφθη από το καθεστώς του Δημητρίου Ιωαννίδη και αφέθηκε ελεύθερος τον Ιούλιο του επομένου έτους.

Μεταπολιτευτικά

Ο Μητσοτάκης δεν συμμετείχε το 1974 στην κυβέρνηση Εθνικής ενότητος υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στις εθνικές εκλογές το Νοέμβριο του ίδιου έτους έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος στον νομό Χανίων δίχως επιτυχία. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1977 ίδρυσε το κόμμα των Νεοφιλελευθέρων και στις εκλογές του Νοεμβρίου του ίδιου έτους, με ποσοστό 1,08% κατέλαβε 2 έδρες στη Βουλή και εκλέχτηκε βουλευτής, όπως και ο Παύλος Βαρδινογιάννης. Το 1978 μεταπήδησε στο κόμμα Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στις 10 Μαΐου του ίδιου έτους ανέλαβε ως υπουργός το υπουργείο Συντονισμού θέση που διατήρησε έως τις 10 Μαΐου 1980 και κατόπιν έως τις 17 Σεπτεμβρίου 1981, το υπουργείο Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη . Μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές εκλογές του 1981 ανέλαβε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος μέχρι το 1984, ενώ την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους η κοινοβουλευτική ομάδα τον εξέλεξε πρόεδρο του κόμματος και διάδοχο του Ευάγγελου Αβέρωφ.

Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας

Τις παραμονές των εκλογών του Ιουνίου του 1985 δημοσιεύτηκε μια φωτογραφία που παρουσίαζε τον Μητσοτάκη μεταξύ δυο Γερμανών αξιωματικών την περίοδο της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα και στις εθνικές εκλογές, τον Ιούνιο του 1985, η Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του συγκέντρωσε ποσοστό 40,84% έναντι 45,85% του ΠΑΣΟΚ και υπέστη δεινή ήττα, η οποία προκάλεσε εσωκομματικές τριβές και αμφισβήτηση. Ο Μητσοτάκης υπέβαλε την παραίτηση του και έθεσε θέμα ηγεσίας, όμως στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν επανεξελέγη πρόεδρος, ενώ ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, μετά την επανεκλογή του Μητσοτάκη στη θέση του πρόεδρου του κόμματος επέλεξε να αποχωρήσει, ιδρύοντας το κόμμα Δημοκρατική Ανανέωση [ΔΗ.ΑΝΑ.].

Στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 1989 το κόμμα του συγκέντρωσε ποσοστό 44,2% χωρίς να συγκεντρώσει αυτοδυναμία λόγω του εκλογικού συστήματος, το οποίο είχε αλλάξει προς το αναλογικότερο, όμως στις 21 Ιουνίου 1989 συμφώνησαν με τον Χαρίλαο Φλωράκη, πρόεδρο του κομματικού σχηματισμού Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, για την ανάγκη πολιτικής καθάρσεως και συγκρότησαν κυβέρνηση Εθνικής ενότητος υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Σ' αυτή τη βουλευτική αυτή περίοδο αποφασίστηκε η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου και Υπουργών της προηγούμενης Κυβέρνησης στο Ειδικό Δικαστήριο για το Σκάνδαλο Κοσκωτά και του υπουργού Νίκου Αθανασόπουλου για το Σκάνδαλο του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού. Αδυναμία να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση προέκυψε για τον Μητσοτάκη και μετά τις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, αν και αύξησε τα εκλογικά του ποσοστά συγκεντρώνοντας 46,19%. Ο Μητσοτάκης συνέπραξε στο σχηματισμό Οικουμενικής Κυβερνήσεως υπό τον καθηγητή και παλαιό Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφώντα Ζολώτα.

Πρωθυπουργός

Το κόμμα του επικράτησε στις εθνικές εκλογές της 9ης Απριλίου του 1990 με ποσοστό 46,88%, όμως παρά την σημαντική πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή αποσπώντας 150 έδρες. Ο Μητσοτάκης μετά τη νίκη του στην τρίτη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση, σχημάτισε κυβέρνηση, στις 11 Απριλίου 1990, με τη στήριξη του Θεόδωρου Κατσίκη, βουλευτή της Δημοκρατικής Ανανεώσεως, καθώς ο Κωστής Στεφανόπουλος δεν είχε καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής και άσκησε καθήκοντα πρωθυπουργού . Στη διάρκεια αυτής της κοινοβουλευτικής περιόδου ο Θεόδωρος Κατσίκης προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία και μαζί με ακόμα μια έδρα που επιδικάστηκε από το εκλογοδικείο η κοινοβουλευτική δύναμη του Μητσοτάκη ανήλθε στις 152 έδρες. Η αρχή της πρωθυπουργίας του Μητσοτάκη συνέπεσε με την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Το 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη έφτασε σε συμφωνία με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Β' για την απόδοση στο ελληνικό κράτος μέρους της «Βασιλικής Περιουσίας». Στις 13 Μαρτίου 1993, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων έθεσε θέμα αποφυλακίσεως του Γεωργίου Παπαδόπουλου και των λοιπών πρωταιτίων του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, όσων κρατούνταν στις φυλακές του Κορυδαλλού, καταδικασμένοι σε ποινές ισοβίων δεσμών, λέγοντας ότι, «...Στη συνείδηση του ελληνικού λαού έχει ωριμάσει η άποψη της επιείκειας...», ενώ τόνισε, «...η δημοκρατία δεν κινδυνεύει απ' αυτούς και ότι ξέρει να συγχωρεί.....». Η πρόταση του απορρίφθηκε καθώς αντιμετώπισε την σφοδρή αντίδραση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή και την αντίθεση των κομμάτων του κοινοβουλίου. Στις εκλογές της 13ης Οκτωβρίου του 1993 ηττήθηκε και τέσσερις ημέρες αργότερα παραιτήθηκε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Επίτιμος Πρόεδρος

Στις 3 Νοεμβρίου 1993 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Στις 11 Ιανουαρίου 1994 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε στην σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την πώληση της βιομηχανίας τσιμέντων ΑΓΕΤ-Ηρακλής' και προχώρησε στη σύσταση προανακριτικής επιτροπής. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους παραπέμθηκαν στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Ανδρέας Ανδριανόπουλος και Ιωάννης Παλαιοκρασσάς, ενώ στις 12 Ιανουαρίου 1994, έπειτα από πρόταση του ΠΑΣΟΚ, συστάθηκε προανακριτική για τις τηλεφωνικές υποκλοπές με κατηγορούμενους τους Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Ντόρα Μπακογιάννη, οι οποίοι παραπέμφθηκαν στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Τον Ιανουάριο του 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε την αναστολή των διώξεων για τα πολιτικά πρόσωπα, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του τότε αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδη Έβερτ και η βουλή, με μυστική ψηφοφορία, ψήφισε εναντίον παραπομπής πολιτικών προσώπων. Στην αναμέτρηση για την προεδρία του Κόμματος το 1997 ο Μητσοτάκης στήριξε την υποψηφιότητα του Γεωργίου Σουφλιά, ο οποίος απέτυχε να εκλεγεί. Ο Μητσοτάκης εκλεγόταν βουλευτής μέχρι το 2004, οπότε στις 11 Φεβρουαρίου εκείνου του έτους σε ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα ανακοίνωσε την απόφαση του να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική δράση.

Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης»

Τον Νοέμβριο του 1998 ίδρυσε την μη κερδοσκοπική εταιρεία «Ιστορικό Αρχείο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη», νομική συνέχεια της οποίας είναι το Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης», που συστάθηκε με προεδρικό διάταγμα τον Απρίλιο του 2001. Στις 25 Φεβρουαρίου 2013 στο «Θέατρον», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», παρουσιάστηκε το βιβλίο «Μπροστά από την εποχή της. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας 1990-1993», έκδοση του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης» , με επιμέλεια του Γιάννη Παλαιοκρασσά. Η έκδοση επιχειρεί να καταγράψει το έργο της κυβερνήσεως του κόμματος «Νέα Δημοκρατία», «….με την ελπίδα ότι η εμπειρία εκείνης της εποχής μπορεί να αποτελέσει πολύτιμο βοήθημα σε αυτούς που έχουν σήμερα την ευθύνη να βγάλουν τον τόπο από την κρίση».

Το τέλος του

Τα δύο τελευταία χρόνια πριν το θάνατο του αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα καθώς και προβλήματα με την όρασή του, ενώ τις τελευταίες εβδομάδες άρχισε να χάνει κιλά και απομονώθηκε στον εαυτό του. Έπαψε να δέχεται επισκέψεις και συναντούσε μόνο τους στενούς του φίλους, τα παιδιά του και τα εγγόνια του με τα οποία γευμάτιζε σχεδόν καθημερινά. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της οικογενείας του ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, « ...Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από τη ζωή στη μία μετά τα μεσάνυχτα, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν».

Η σορός εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον Μητροπολιτικό ναό Αθηνών από τις 7 το πρωΐ έως τις 13:30 της 31ης Μαϊου 2017. Επιθυμία του Μητσοτάκη ήταν, αντί στεφάνων, οι δωρεές εις μνήμην του να δοθούν προκειμένου να γίνει δενδροφύτευση στα Λευκά Όρη. Με Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργών Εσωτερικών, Εθνικής Άμυνας και Οικονομικών αποφασίστηκε να τελεστεί η κηδεία του με δημόσια δαπάνη, ενώ τηρήθηκε τετραήμερο δημόσιο πένθος και από την ημέρα του θανάτου του κυμάτιζαν μεσίστιες οι σημαίες των Δημοσίων Καταστημάτων, των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, καθώς και των καταστημάτων των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και των Τραπεζών έως και την ημέρα της κηδείας του. Η οικογένεια Μητσοτάκη εξέφρασε την επιθυμία της να εξαιρεθεί η δαπάνη για την κηδεία «.....από τη δημοσία δαπάνη που δύναται να προβλεφθεί με την Κοινή Υπουργική Απόφαση δυνάμει του Ν.409/1976» την οποία γνωστοποίησε με επιστολή της στο Υπουργείο Εσωτερικών και τον αρμόδιο Υπουργό Πάνο Σκουρλέτη.

Μνήμη Μητσοτάκη

Ο Μητσοτάκης, που ήταν μέλος της Αθηναϊκής Λέσχης και ιδρυτικό μέλος του εθνικού ιδρύματος ερευνών και μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος», είχε συμμετάσχει το 1993, σε συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Στις 31 Οκτωβρίου 2005 ιδρύθηκε προς τιμήν του η έδρα ελληνικών σπουδών «Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης» στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Στάνφορντ στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με πρωτοβουλία της οικογένειας ομογενών Τσακοπούλου–Κουναλάκη, που δώρισε δύο εκατομμύρια δολλάρια.

Τιμήθηκε με

• τον Μεγαλοσταυρό των Κομνηνών Αυτοκρατόρων Τραπεζούντας από το ίδρυμα Παναγία Σουμελά και
• το Βενιζέλειο βραβείο από την Παγκρήτια Ένωση Αμερικής.

Τον Μάιο του 2016 του απονεμήθηκε

• το μετάλλιο Α΄ Τάξεως «Χρυσούς Αλέξανδρος», του Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης.

Μαζί με τη σύζυγό του, Μαρίκα Μητσοτάκη, ήταν κάτοχος αρχαιολογικής συλλογής, την οποία ξεκίνησαν το 1978 και περιλαμβάνει 1.062 αρχαία αντικείμενα, κυρίως από την Κρήτη, που χρονολογούνται από το τέλος της 4ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι τον 3ο αιώνα μ.Χ. ενώ μέρος της θεωρείται ότι προέρχεται από λαθρανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 1979–1980 στην περιοχή της Μονής Οδηγήτριας. Η συλλογή εκτέθηκε το 1992 στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και το 2000 το ζεύγος Μητσοτάκη δώρισε την συλλογή στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων, όπου και φιλοξενείται σε αίθουσα που φέρει το όνομα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Ίδρυμα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
• Οι πολλές ζωές του Κώστα Μητσοτάκη Εφημερίδα «Το Βήμα», 25 Φεβρουαρίου 2013
• Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Η συνέντευξη της ζωής μου
• Κ. Μητσοτάκης: Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης (1918-2017)

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org