Κωνσταντίνος Ρέντης

Ο Κωνσταντίνος Ρέντης, Έλληνας δικηγόρος, διπλωμάτης και πολιτικός που διατέλεσε υπουργός και εκλέχθηκε βουλευτής, γεννήθηκε το 1884 στο χωριό Μελίσσι Κορινθίας και σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στις 4 το απόγευμα της 18ης Οκτωβρίου 1958, στην περιοχή «Γκιάφα» Οινόης, στον επαρχιακό δρόμο Θηβών-Αθηνών. Η κηδεία του έγινε με δημόσια δαπάνη και τιμές εν ενεργεία υπουργού, το μεσημέρι της Κυριακής 19 Οκτωβρίου από το Μητροπολιτικό ναό Αθηνών και τάφηκε το απόγευμα της ίδιας μέρας, στον τάφο της οικογένειας Ρέντη στο Μελίσσι .

Ήταν παντρεμένος και από το γάμο του είχε αποκτήσει δύο παιδιά, τη Σοφία και το Θεοχάρη.

Βιογραφία

Ο Κωνσταντίνος Ρέντης ήταν εγγονός του Θεοχαράκη Ρέντη, προεστού της Πελοποννήσου και μέλους της Φιλικής Εταιρείας, που πήρε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, ενώ γονείς του ήταν ο Θεοφάνης Ρέντης, αξιωματικός του Μηχανικού στον Ελληνικό Στρατό, και η Σοφία Κ. Ράδου. Ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές στη γενέτειρα του και τα μαθήματα του Γυμνασίου στην Κόρινθο και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Νομικής, όμως δεν άσκησε επί πολύ το επάγγελμα του δικηγόρου, καθώς από το 1907 έως το 1910, διορίστηκε στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.

Διπλωματική καριέρα

Ο Ρέντης ήταν μέλος της οργανώσεως «Μακεδονικόν Κομμιτάτον» και αφού το 1910 εντάχθηκε στο διπλωματικό σώμα, τον επόμενο χρόνο διορίστηκε υποπρόξενος στο Ελληνικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους με το βαθμό του λοχία και την περίοδο από το 1913 έως το 1914 ήταν πολιτικός υποδιοικητής στην Ερσέκα, [Καζάν], της Κολώνιας και το Αργυρόκαστρο, ενώ την ίδια σχεδόν περίοδο ήταν Γενικός Γραμματέας της επαναστατικής επιτροπής της Βορείου Ηπείρου, υπό το Χρηστάκη Ζωγράφο και το 1916 προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης. Ήταν ο τελευταίος διπλωματικός εκπρόσωπος της Ελλάδος στο Βασίλειο του Μαυροβουνίου, καθώς το 1916 στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Μαυροβούνιο κατελήφθη από τους Αυστριακούς και το Μάρτιο του ίδιου χρόνου ο Ρέντης, αφού έκλεισε την εκεί Πρεσβεία, κατέφυγε αρχικά στη Βιέννη και κατόπιν στη Γενεύη . Υπηρέτησε ακόμη, ως γραμματέας πρεσβείας στη Βιέννη της Αυστρίας και στη Ρώμη της Ιταλίας και το 1917 ως επιτετραμμένος στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα διορίστηκε το 1918, διευθυντής πολιτικών υποθέσεων στο Υπουργείο Εξωτερικών και την περίοδο έως το 1920 ανέλαβε τη διεύθυνση των πολιτικών υποθέσεων της Ελλάδος στη Διάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι. Τον ίδιο χρόνο, το 1920, παραιτήθηκε από το Διπλωματικό Σώμα προκειμένου να πολιτευθεί.

Εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα»

Στις 6 Φεβρουαρίου 1922, με τους Αλέξανδρο Διομήδη, Εμμανουήλ Τσουδερό, Αλέξανδρο Καραπάνο, Γεώργιο Ρούσο, Γεώργιο Εξηντάρη και Δημήτριο Λαμπράκη, ο οποίος και ανέλαβε διευθυντής, με αρχισυντάκτη τον Γεράσιμο Λύχνο, όλοι τους οπαδοί του κόμματος των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου και με ισχυρές προσβάσεις στους τραπεζικούς κύκλους της εποχής τους, ίδρυσαν την αθηναϊκή εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» .

Δίκη των έξι

Μαζί με τους Αναστάσιο Παπούλα, αντιστράτηγο ε.α., Μιχαήλ Πάσσαρη, συνταγματάρχη, Π. Σουμίλα, υποστράτηγο, Γ. Σπυρίδωνα, συνταγματάρχη, Μιλτιάδη Κοιμήση, αντισυνταγματάρχη, Θεόδωρο Σκυλακάκη, ταγματάρχη και υπασπιστή του Θεοδώρου Πάγκαλου, Κ. Κανελλόπουλο, λοχαγό, Λεωνίδα Σπαή, λοχαγό, Αναστάσιο Βενετσανόπουλο, διευθυντή επιμελητείας του υπουργείου στρατιωτικών, Γεώργιο Δημητρίου Ράλλη, ο οποίος διαφώνησε με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, Φωκίωνα Νέγρη, Βενιζελικό πολιτικό, ήταν ένας από τους, συνολικά δώδεκα, μάρτυρες κατηγορίας στη «Δίκη των Έξι», που άρχισε τον Οκτώβριο του 1922 και έληξε στις 18 Νοεμβρίου, με την ανακοίνωση της θανατικής ποινής και την εκτέλεση των κατηγορουμένων. Ο Ρέντης ήταν ο κύριος πολιτικός μάρτυρας και σύμφωνα με την έκθεση του Ιωάννη Πεσματζόγλου προς το βασιλιά, «....Ο Ρέντης ωμίλησεν ως κατήγορος και όχι ως μάρτυς....».

Ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και προσωρινά των Εξωτερικών στην κυβέρνηση που ορκίστηκε την τελευταία μέρα της δίκης, είπε, «...Την λύσιν του Ανατολικού ζητήματος εισηγήθει τρόπον τινά η Ελλάς. Είπεν εις τας Δυνάμεις: ...{...}... σεις μεταξύ σας δεν συμφωνείτε, ούτε εις τον διαμοιρασμόν ούτε δια να λάβει καμία την θέσιν της Ανατολικής Δυνάμεως, οιαδήποτε εξ υμών. Αλλ’ αντί να έχετε τους Τούρκους, διατί να μη θέσητε ημάς τους Έλληνας, οι οποίοι θα είμεθα και πιστότεροι προς σας και φορείς του πολιτισμού, καθ’ ων ναυτικόν Κράτος; Αι δυνάμεις εστηρίχθησαν ίσως εις την θάλασσαν και δεν ήθελαν να επαναληφθεί η περίπτωση του 1914, οπότε οι Τούρκοι έκλεισαν τα Στενά… Δεν ήτο δυνατόν να ειπώμεν ότι είμεθα αυτοτελείς και να ενεργήσωμεν δια των ιδίων μας δυνάμεων....». Μετά την καταδίκη των έξι σε θάνατο ο Άγγλος πρεσβευτής Φράνσις Όσβαλντ Λίντλεϋ, [Francis O. Lintley], με τη συνοδεία του Κωνσταντίνου Ρέντη, ο οποίος μόλις είχε ορκιστεί υπουργός Δικαιοσύνης και προσωρινά Εξωτερικών, ζήτησε να συναντηθεί με τον Νικόλαο Πλαστήρα, επικεφαλής της επαναστατικής επιτροπής, μεταφέροντας αίτημα της Αγγλικής κυβερνήσεως να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή που επιβλήθηκε στους κατηγορουμένους, όμως το αίτημα του δεν έγινε δεκτό.

Βουλευτής

Εκλέχθηκε πληρεξούσιος Κορινθίας στην Δ' Συντακτική Συνέλευση, ενώ το 1925 ανέλαβε την εκπροσώπηση της Ελλάδος στη συνέλευση της Κοινωνίας των Εθνών. Το 1936 εκλέχθηκε βουλευτής στη Γ' Αναθεωρητική Βουλή, αλλά η Βουλή διαλύθηκε από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά και το 1938 εκτοπίστηκε στη Σέριφο, καθώς θεωρήθηκε ύποπτος για συμμετοχή στο κίνημα του ίδιου χρόνου. Το Μάιο του 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή και εκπροσώπησε το «Κόμμα Φιλελευθέρων» στο συνέδριο του Λιβάνου, ενώ μετά την απελευθέρωση επέστρεψε και από το 1946 έως το 1950, συμμετείχε ως βουλευτής στη Δ' αναθεωρητική Βουλή και το 1946 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Διάσκεψη της Ειρήνης. Στη συνέχεια εξελέγη βουλευτής την περίοδο από το 1950 έως το 1951 με το «Κόμμα Φιλελευθέρων» και από το 1951 έως το 1952 με το κόμμα «Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου», [«Ε.Π.Ε.Κ.»].

Υπουργός

Προπολεμικά

Ο Ρέντης διετέλεσε υπουργός:

• Δικαιοσύνης και Εξωτερικών από τις 14 Νοεμβρίου 1922 έως τις 28 Δεκεμβρίου 1922 στην Κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά,
• Εξωτερικών από τις 18 Ιουνίου 1924 έως τις 24/25 Ιουλίου 1924 στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και από την 2α Ιουλίου 1925 έως τις 21 Οκτωβρίου 1925 στην κυβέρνηση του Θεόδωρου Πάγκαλου και παραιτήθηκε διότι δεν προκηρύχθηκαν εκλογές.

Β' Παγκόσμιος πόλεμος

Μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο διατέλεσε υπουργός:

• άνευ χαρτοφυλακίου , από τις 8 Ιουνίου έως τις 31 Αυγούστου 1944 που υπέβαλλε την παραίτηση του, στην εξόριστη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου στο Κάιρο και το Σάββατο 21 Οκτωβρίου 1944 επέστρεψε στην Αθήνα.

Το Νοέμβριο του 1944 σε δημοσίευμα του αναφέρθηκε στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου για την οποία υποστήριξε ότι, «...ήταν συμμαχική Παπανδρέου-εαμιτών...» και συνέχιζε, «...Ο Παπανδρέου δεν εκπροσωπούσε τίποτα το 1936 και είχε επωφεληθεί της ευκαιρίας να σχηματίσει κόμμα. Είχε αποκλείσει από την κυβέρνηση τα καλύτερα στελέχη του Κόμματος των Φιλελευθέρων...» .

• Εσωτερικών και προσωρινώς Δικαιοσύνης από τις 22 Νοεμβρίου 1945 έως τις 29 Ιανουαρίου 1946 στην κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη,
• Εξωτερικών από τις 29 Ιανουαρίου 1946 έως τις 4 Απριλίου 1946, στην κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη κι εκπροσώπησε την Ελλάδα στη πρώτη συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, [Ο.Η.Ε.], στο Λονδίνο.

Δίκη δοσιλόγων

Ο Ρέντης ήταν μάρτυρας στη δίκη των αποκαλούμενων δοσιλόγων και κατέθεσε την προσωπική του μαρτυρία λέγοντας ότι, όταν επρόκειτο να διαφύγει στη Μέση Ανατολή, ο τότε υπουργός Βασίλειος Καραπάνος, του ευχήθηκε αποχαιρετώντας τον «...στο καλό και η Παναγιά μαζί σου..». Σε ότι αφορά τη συγκρότηση των κατοχικών κυβερνήσεως τόνισε ότι, «...Κατά την γνώμη μου έπρεπε να σχηματισθή Κυβέρνησης κατοχής δια να εξυπηρετήση τον λαόν, τον προστατεύση απο τα δεινοπαθήματα και μετριάση τας συμφοράς. Οι πολιτικοί δεν ανέλαβον από εγωιστικούς λόγους. ...{...}... Η κυβέρνησις Τσολάκογλου ήτο υπηρεσιακή, απεφεύχθη δε δια ταύτης το Ιταλικόν προτεκτοράτον και ο Ιταλός «Gauleiter». ...{...}...Ουδείς εκ των υπουργών εξυπηρέτησε τους Γερμανούς. ...{...}...Ο νόμος περί τιμωρίας των αναχωρούντων δια το εξωτερικόν εγένετο δια να καλύψουν οι κυβερνώντες τας αληθείς προθέσεις των....». Στη δίκη κατέθεσε επίσης ότι η Κυβέρνησις βοηθούσε όσους διέφευγαν στη Μέση Ανατολή και πολλές φορές διευκόλυνε την αναχώρηση τους, ενώ παρείχε στις οικογένειες τους τα απαραίτητα μέσα προσπορισμού τους, συντάξεις και βοηθήματα. Καταθέτοντας για τη λειτουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας είπε, «...{...}...Γνωρίζω ότι το Σίτυ (δηλαδή το Λονδίνο) ενίσχυε τα Τάγματα Ασφαλείας Πελοποννήσου...».

Υπόθεση Πολκ

Ο Ρέντης ανέλαβε υπουργός:

• Δημοσίας Τάξεως από τις 7 Σεπτεμβρίου 1947 έως τις 18 Νοεμβρίου 1948 και προσωρινώς Δικαιοσύνης από τις 2 Μαΐου 1948, στην κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη.

Στη διάρκεια της θητείας του, δολοφονήθηκε στις 8 Μαΐου 1948, ο Αμερικανός δημοσιογράφος George Washington Polk, που εργάζονταν από το 1946 στην Ελλάδα για λογαριασμό του δικτύου ειδήσεων Columbia Broadcasting System, [C.B.S.], παντρεμένο με την Ελληνίδα Ρέα Ματθαίου Κοκκώνη. Στις 17 Οκτωβρίου ο Ρέντης και ο υπουργός Δικαιοσύνης Γεώργιος Μελάς, ανακοίνωσαν σε συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη, ότι ένοχοι της δολοφονίας ήταν οι Γρηγόριος Ι. Στακτόπουλος, Αδάμ Μουζενίδης και Ευάγγελος Βασβανάς, οι δύο τελευταίοι ήταν σημαντικά στελέχη στην ιεραρχία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, [Κ.Κ.Ε.]. Η δίκη τους άρχισε στις 12 Απριλίου 1949 και ολοκληρώθηκε στις 21 Απριλίου, με την ερήμην καταδίκη των Αδάμ Μουζενίδη και Ευάγγελου Βασβανά καθώς και του παρόντος άμεσου αυτουργού Γρηγορίου Στακτόπουλου σε ισόβια κάθειρξη. Αθωώθηκε η Άννα Στακτοπούλου, μητέρα του Γρηγόρη, του οποίου η ποινή μεταβλήθηκε σε 20ετή κάθειρξη το 1956 και σε 17ετή το 1960, όταν και αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αίγινας, με αίτηση του . Σε δήλωσή του στις 9 Μαΐου 1953 ανέφερε ότι ο Στακτόπουλος δεν είχε πρόθεση ή δόλο.

Κυβερνήσεις Σοφούλη-Βενιζέλου

Το κύριο έργο των συμμαχικών κυβερνήσεων του Θεμιστοκλή Σοφούλη ήταν η ανασυγκρότηση του κράτους και η στρατιωτική νίκη έναντι του λεγόμενου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος», [Δ.Σ.Ε.]. Οι υπουργοί του «Λαϊκού κόμματος» ανέλαβαν τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, υπουργός ο Στέφανος Στεφανόπουλος και τα οικονομικά υπουργεία με τους Δημήτριο Χέλμη, Πάνο Χατζηπάνου και Κωνσταντίνο Καραμανλή, ενώ οι υπουργοί του κόμματος των «Φιλελευθέρων» ανέλαβαν τον τομέα της ασφάλειας και της δικαιοσύνης οι Χρήστος Λαδάς, Κωνσταντίνος Ρέντης και Γεώργιος Μελάς .

Διατέλεσε υπουργός:

• Στρατιωτικών από τις 18 Νοεμβρίου 1948 έως τις 20 Ιανουαρίου 1949 και στις 25 Νοεμβρίου 1948, για λίγες ημέρες προσωρινός αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως του Θεμιστοκλή Σοφούλη.
• Δημοσίας Τάξεως από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 14 Απριλίου 1949 και από τις 14 Απριλίου έως τις 30 Ιουνίου 1949 στις διαδοχικές κυβερνήσεις του Θεμιστοκλή Σοφούλη,
• Δημοσίας Τάξεως από τις 30 Ιουνίου 1949 έως τις 6 Ιανουαρίου 1950, στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Διομήδη,
• Εθνικής Αμύνης από τις 28 Αυγούστου 1950 έως τις 13 Σεπτεμβρίου 1950, στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου.

Εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο και παραιτήθηκε από υπουργός λόγω της διαφωνίας του με τον πρωθυπουργό, ενώ ταυτοχρόνως αποχώρησε από το «Κόμμα Φιλελευθέρων» και προσχώρησε στο κόμμα «Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου», [«Ε.Π.Ε.Κ.»]. Μετά την αποχώρηση του από το κόμμα της Ε.Π.Ε.Κ., ίδρυσε το «Ριζοσπαστικόν Κόμμα» του οποίου ήταν αρχηγός.

==== Υπόθεση Μπάτση ===- Ο Ρέντης κατείχε τη θέση του Υπουργού:

• Εσωτερικών από τις 27 Οκτωβρίου 1951 και προσωρινώς Εμπορίου από τις 22 Ιουλίου 1952 έως τις 11 Οκτωβρίου 1952, στην κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα, που ήταν η τελευταία του συμμετοχή σε κυβερνητικό σχήμα.

Η υπουργία του συνέπεσε με τη δίκη και την καταδίκη σε θάνατο του Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορουμένων του, μεταξύ τους ο Δημήτριος Μπάτσης, που στις 8 Ιανουαρίου 1952 μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου ανακρίθηκε προσωπικά από τον Ρέντη, για την κατηγορία της κατασκοπίας. Στις 18 Ιανουαρίου 1952 συνελήφθησαν κι εκτοπίστηκαν σημαντικά στελέχη της κομμουνιστικής αριστεράς και σφραγίστηκαν οι εφημερίδες, η ημερήσια «Δημοκρατική» και η εβδομαδιαία «Φρουροί της Ειρήνης», ενώ ο Κωνσταντίνος Ρέντης ανακοίνωσε την ίδια μέρα ότι παραπέμπονται να δικαστούν στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών, ερήμην η εκτός Ελλάδος ηγεσία του ΚΚΕ και «κατ αντιμωλίαν» οι Νικόλαος Μπελογιάννης, Έλλη Ιωαννίδου, Δημήτριος Μπάτσης και άλλοι. Η δίκη τους άρχισε στις 15 Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου και σύμφωνα με επιστολή του Παναγιώτη Παπανικολάου, συνηγόρου του Δημητρίου Μπάτση, ο Κωνσταντίνος Ρέντης και ο αστυνομικός διευθυντής Ιωάννης Πανόπουλος είχαν υποσχεθεί στους συνηγόρους του και στη δεύτερη σύζυγο του Λίλιαν ότι δεν θα εκτελεστεί αν βοηθήσει την ανάκριση.

Οι εφημερίδες της εποχής συνέδεσαν το όνομα του Ρέντη με ανέντιμη συμπεριφορά στην Λίλιαν Καλαμάρο-Black, δεύτερη σύζυγο του Μπάτση, καθώς σε επιστολή του σ' αυτήν ο αστυνομικός διευθυντής Ιωάννης Πανόπουλος, μετά την εκτέλεση του Μπάτση, εξηγεί ότι, «…..εσχηματίσθη η εντύπωσις ότι ο κατηγορούμενος Μπάτσης υπήρξε ειλικρινής και ανεκοινώθη τούτο εις την σύζυγό του……… Βραδύτερον όμως διεπιστώθη εξ εγγράφων στοιχείων ότι η εντύπωσις αυτή ήτο εσφαλμένη, ………». Η Λίλιαν Καλαμάρο-Black απάντησε με δική της επιστολή που έδωσε στη δημοσιότητα ότι, «...Ως υπουργός των Εσωτερικών και προϊστάμενος κατά συνέπειαν των Αστυνομικών Αρχών, ανέλαβε την ρητήν υποχρέωσιν απέναντί μου να σώσει τον σύζυγό μου, έναντι τιμήματος βαρβάτου. Εμείς όμως είμεθα συνεπείς απέναντί του. Πληρώσαμε με την ανθρωπίνη αξιοπρέπειά μας. Αυτό το τίμημα εζητήθη...».

Ψήφος γυναικών

Εισηγήθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί χορηγήσεως του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι εις τας γυναίκας», στις 4 Φεβρουαρίου 1952, και στις στις 28 Μαΐου 1952, ψηφίστηκε ο Νόμος 2159 «Περί χορηγήσεως εις τας γυναίκας του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι κατά τας βουλευτικάς εκλογάς», αλλά και στις Δημοτικές εκλογές. Οι εκλογικοί κατάλογοι δεν ενημερώθηκαν εγκαίρως κι έτσι δεν κατέστη δυνατή η συμμετοχή γυναικών ως ψηφοφόρων και υποψηφίων στις εκλογές του Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, όμως σε επαναληπτικές εκλογές που έγιναν στη Θεσσαλονίκη, εκλέχθηκε η Ελένη Σκούρα, πρώτη Ελληνίδα γυναίκα βουλευτής, με το κόμμα «Ελληνικός Συναγερμός». Οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου 1956, όταν η Λίνα Τσαλδάρη του κόμματος «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις», [«Ε.Ρ.Ε.»], και η Βάσω Θανασέκου του κόμματος «Δημοκρατική Ένωσις», πέτυχαν την εκλογή τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και η Τσαλδάρη έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός, στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενώ την ίδια χρονιά η Μαρία Δεσύλλα, εκλέχθηκε πρώτη γυναίκα Δήμαρχος, στην Κέρκυρα.

Το τέλος

Στη διάρκεια της ζωής του ήταν μανιώδης κυνηγός και σε ηλικία εβδομήντα χρόνων έμαθε να οδηγεί. Στις 18 Οκτωβρίου 1958 με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε ο φίλος του Ιωάννης Αδραχτάς, γιατρός ακτινολόγος, αναχώρησαν από την Αθήνα. Στο χωριό Χώστια παρέλαβαν τον Ηλία Δημητρούλια, που θα τους οδηγούσε στο κυνήγι τους και συνέχισαν για το χωριό Πρόδρομος στην περιοχή της Θήβας, όπου θα διανυκτέρευαν, στο σπίτι του οδηγού τους. Στις τέσσερις το απόγευμα, στη θέση Γκιάφα κοντά στην Οινόη, το αυτοκίνητο του με αριθμό κυκλοφορίας 8199, συγκρούστηκε μετωπικά και σφηνώθηκε κάτω από το υπεραστικό λεωφορείο με αριθμό 46085 του (12ου) ΚΤΕΛ Άμφισσας που οδηγούσε ο Γεράσιμος Βαζήχος . Ο Ρέντης βρήκε ακαριαίο θάνατο, ενώ τραυματίστηκαν σοβαρά οι φίλοι και συνεπιβάτες του, που διακομίστηκαν στο νοσοκομείο της Θήβας. Η σορός του παραδόθηκε στους συγγενείς του, αργά το βράδυ της ίδιας μέρας, ενώ τις ανακρίσεις ανέλαβε ο Σταθμός της Χωροφυλακής στην Οινόη. Στη νεκρώσιμη ακολουθία του παρέστησαν οι πολιτικοί αρχηγοί Γεώργιος Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Σπύρος Μαρκεζίνης και Αλλαμανής.

Εργογραφία

• «Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος μετά την 1ην Νοεμβρίου» , δημοσιεύθηκε ως μελέτη στην εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» από τις 8 Φεβρουαρίου έως την 1η Μαρτίου 1922.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Μελίσσι, Δήμος Ξυλοκάστρου

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org