Ιωάννης Πλυτζανόπουλος

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, Έλληνας εθνικιστής, ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού με το βαθμό του Υποστρατήγου (ΠΖ) ε.α., επικεφαλής των Ταγμάτων Ασφαλείας τον τελευταίο χρόνο Κατοχής της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, γεννήθηκε το 1888 στον Πειραιά και πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 στην Αθήνα.

Βιογραφία

Ο Πλυτζανόπουλος κατατάχθηκε ως εθελοντής στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού και το 1916 μονιμοποιήθηκε ως αξιωματικός. Στη διάρκεια του διχασμού της Ελλάδος και της δημιουργίας του Κράτους της Θεσσαλονίκης τάχθηκε στο πλευρό του Ελευθερίου Βενιζέλου, του οποίου υπήρξε φανατικός και σκληρός οπαδός, ενώ αργότερα υποστήριζε τον Βενιζελικό Θεμιστοκλή Σοφούλη. Το 1919 αποτάχθηκε από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού, προφανώς ως οπαδός του Βενιζέλου, όμως επανήλθε μετά την Μικρασιατική καταστροφή και το 1932 τέθηκε σε διαθεσιμότητα όταν φαίνεται πως κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, κατηγορία για την οποία αθωώθηκε. Όταν καταλύθηκε το κοινοβουλευτικό καθεστώς στις 11 οκτωβρίου του 1935, ο τότε Ταγματάρχης Πλυτζανόπουλος, ήταν επικεφαλής των δυνάμεων τηρήσεως της τάξεως στους χώρους του Κοινοβουλίου έχοντας σαν άμεσο βοηθό του τον τότε Λοχαγό Γεώργιο Κουρκούκλη, υπασπιστή του Γεωργίου Κονδύλη.

Διαρκούντος του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου υπό τον εθνικό κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά, ο Πλυτζανόπουλος συμμετείχε σε κίνηση ανατροπής του [1]. Τον Οκτώβριο του 1936 ο Σταμάτης Μερκούρης -οπαδός των πεποιθήσεων του Γεωργίου Κονδύλη περί ολοκληρωτικού καθεστώτος- ήρθε σε επαφή με πολιτικούς παράγοντες και αξιωματικούς που δεν συμπαθούσαν τον Μεταξά και κατάρτισε σχέδιο κινήματος, στο οποίο ανέφερε πως ο Αντισυνταγματάρχης Πλυτζανόπουλος, τότε Διοικητής του Προτύπου Συντάγματος Ευζώνων [2], και οι Αντιπτέραρχοι Ρέπας και Αποστολόπουλος, θα ήταν επικεφαλής των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ την πρωθυπουργία θα αναλάμβανε ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος. Οι εμπνευστές του κινήματος εκτοπίστηκαν από την κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, την 1η Δεκεμβρίου 1936, οι Σταμάτης Μερκούρης στα Κύθηρα, Ρέπας στη Σκόπελο, Αποστολόπουλος στην Ικαρία και ο Πλυτζανόπουλος αποστρατεύθηκε και εκτοπίστηκε στη Νάξο, λόγος για τον οποίο δεν συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό και Ελληνογερμανικό πόλεμο καθώς ήταν εκτός στρατεύματος.

Τάγματα Ασφαλείας

Ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος αποκαταστάθηκε τον Νοέμβριο του 1943 με διάταγμα της κατοχικής κυβερνήσεως του Ιωάννη Ράλλη με το βαθμό του Συνταγματάρχου. Με τη δημιουργία τεσσάρων Ταγμάτων Ευζώνων στην Αθήνα αυτά συγκρότησαν το 1ο Σύνταγμα Ευζώνων Αθηνών, επικεφαλής του οποίου τέθηκε ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος με το βαθμό του Συνταγματάρχη Πεζικού. Οι μονάδες αυτές καθώς και όσες δημιουργήθηκαν στη συνέχεια τέθηκαν υπό την Ανωτάτη Διοίκηση Ευζωνικών Ταγμάτων του υπουργείου Εθνικής Αμύνης. Η διοίκηση του 1ου Συντάγματος Ευζώνων και το 1ο Τάγμα Ευζώνων είχαν ως βάση τους στρατώνες στου Γουδή όπου ήταν η έδρα του Ιωάννη Πλυτζανόπουλου, με υποδιοικητή τον Ταγµατάρχη (ΠΖ) Παναγιώτη Κυριακού και διοικητές Λόχων τους Λοχαγούς (ΠΖ) Χρήστο Αργυρόπουλο, Μιχαήλ Σπήλιο και Διονύσιο Κουκόπουλο. Το 2ο Τάγμα είχε έδρα στον πρώην στρατώνα της αστυνομίας στου Μακρυγιάννη, το 3ο Τάγμα στα «Παραπήγµατα» της Νέας Φιλαδέλφειας στο τέρμα της οδού Πατησίων και το Τάγμα Φρουράς Αγνώστου Στρατιώτου στους χώρους των Βασιλικών Ανακτόρων της Ηρώδου Αττικού. Ο Πλυτζανόπουλος συμμετείχε στις επιχειρήσεις εναντίον των συμμοριών του Κομμουνιστικού Κόμματος και υπήρξε πρωταγωνιστής της εξαρθρώσεως των δικτύων του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. στις Αθηναϊκές συνοικίες. Στις 28 Αυγούστου του 1944 όταν τα Ευζωνικά Τάγματα περικύκλωσαν το Κουκάκι, τα Παλαιά Σφαγεία και την Καλλιθέα συγκέντρωσαν όλους τους άντρες στο γήπεδο της Α.Ε. Καλλιθέας, όμως σε λίγο ο Πλυτζανόπουλος διέταξε να αφεθούν όλοι ελεύθεροι [3].

Συμφωνίες Λιβάνου & Καζέρτας

Μετά την παράδοση του Λόχου του Οχυρού Βόρειας Εύβοιας στις Γούβες, του Τάγματος Ευζώνων Χαλκίδος, οι συμμορίες του Κομμουνιστικού Κόμματος απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο της Ελληνικής υπαίθρου. Έτσι οι μοναδικές περιοχές που, μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου 1944, ελέγχονταν από την Κυβέρνηση ήταν το κέντρο των Αθηνών, ο Πειραιάς καθώς και η Ήπειρος, την οποία ήλεγχαν τα τμήματα του Ε.Δ.Ε.Σ. του Ναπολέοντος Ζέρβα. Στις 20 Μαΐου 1944 ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, κατόρθωσε, σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στον Λίβανο με συμμετοχή όλων των κομμάτων, των παρατάξεων και των κυριότερων αντιστασιακών οργανώσεων που δρούσαν στην Ελλάδα, να συμφωνηθεί και να υπογραφεί το «Εθνικόν Συμβόλαιον», γνωστή ως Συμφωνία του Λιβάνου, που προέκυψε ως αποτέλεσμα των πιέσεων, οι οποίες ασκήθηκαν στους εκπροσώπους του Ε.Α.Μ. και τις εξαρτώμενες από αυτό οργανώσεις οι οποίες κατηγορήθηκαν, εξαιτίας της τρομοκρατικής δραστηριότητας που είχαν αναπτύξει, ως υπεύθυνες για τη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου έθεσε στους εκπροσώπους του Ε.Α.Μ. το ερώτημα, εάν είχαν την πρόθεση να καταλάβουν την εξουσία διά της βίας, προειδοποιώντας πως σε αυτή την περίπτωση θα ζητούσε τη συνδρομή των Συμμάχων αλλά και του λαού για να αντιμετωπιστεί τόσο ο εξωτερικός όσο και ο εσωτερικός εχθρός. Την 2α Σεπτεμβρίου 1944, την ημέρα κατά την οποία ορκίστηκαν στο Κάϊρο οι προερχόμενοι από το Ε.Α.Μ. υπουργοί της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου προέβη σε διάγγελμα, το οποίο μεταδόθηκε από τους ραδιοσταθμούς των Βρετανών. Το σημαντικότερο σημείο του διαγγέλματος Παπανδρέου ήταν η αναγγελία της καταδίκης της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας από το Εθνικό Συμβούλιο του Λιβάνου και από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και αναφέρθηκε ονομαστικά [4] στους Πλυντζανόπουλο, Παπαδόγγονα και Καπεντζώνη. Ο Παπανδρέου κατήγγειλε τη συνεργασία των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και την οιαδήποτε άλλη συνεργασία με τους Γερμανούς, ως ενέργεια προδοτική για την πατρίδα και κάλεσε τους άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας να εγκαταλείψουν αμέσως τις θέσεις τους.

Στις 26 σε3πτεμβρίου 1944 στην Ιταλική πόλη Καζέρτα, η οποία από την 7η Σεπτεμβρίου 1944 αποτελούσε τη νέα έδρα της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος, υπογράφηκε συμφωνία που μεταξύ άλλων προέβλεπε πως:

  • α) οι ανταρτικές ομάδες που δρούσαν στον ελλαδικό χώρο, όπως είχε συμφωνηθεί και στον Λίβανο, ετίθεντο υπό τις διαταγές της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας,
  • β) η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος έθετε τις ανταρτικές ομάδες υπό τις διαταγές του Βρετανού στρατηγού Scobie, ο οποίος είχε τοποθετηθεί από τον Ανώτατο Αρχιστράτηγο των Συμμάχων Διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων που στάθμευαν στην Ελλάδα,
  • γ) με απόφαση της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητος, οι αρχηγοί των ανταρτικών ομάδων θα απαγόρευαν κάθε απόπειρα των υπό τον έλεγχό τους μονάδων να καταλάβουν την εξουσία, καθώς αυτό θα θεωρούνταν εγκληματική ενέργεια και ως τέτοια θα τιμωρούνταν και
  • δ) ότι τα Τάγματα Ασφαλείας θεωρούνταν όργανα του εχθρού και θα αντιμετωπίζονταν ως εχθρικοί σχηματισμοί, εκτός και εάν παραδίδονταν σύμφωνα με τις διαταγές του Στρατηγού Scobie.

Σύμφωνα με το Δελτίο Πληροφοριών του κομμουνιστικού Ε.Λ.Α.Σ. της 1ης Οκτωβρίου 1944, στην ύπαιθρο οι άνδρες των Ταγμάτων Ευζώνων ανέρχονταν στους 13.880, και κατανέμονταν 7.600 στην Πελοπόννησο, 1.990 στην Εύβοια, 1.200 στη Στερεά, 300 στην Ήπειρο και 2.590 στη Μακεδονία [5]. Στο τέλος της Κατοχής της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονος δρούσαν δέκα Τάγματα στην Πελοπόννησο, πέντε στην Αθήνα και από τρία στην Εύβοια και την Αιτωλοακαρνανία. Οι βασικότεροι λόγοι για τους οποίους χιλιάδες άνδρες εντάχθηκαν στα Τάγματα ήταν η αντίθεση τους με τον κομμουνισμό και η αντίδραση τους στη διαφαινόμενη υποταγή της Ελλάδος στον Σλαβισμό ενώ πάρα πολλοί εντάχθηκαν διότι ανήκαν σε εθνικιστικές οργανώσεις που διαλύθηκαν με δόλιο τρόπο από τους κομμουνιστές αντάρτες. Άλλα γνωστά ονόματα αξιωματικών επικεφαλής Ταγμάτων, πέραν του Πλυτζανόπουλου, που έδρασαν στις προαναφερθείσες περιοχές είναι οι Βασίλειος Ντερτιλής, Διονύσιος Παπαδόγγονας, Λεωνίδας Βρεττάκος, Παναγιώτης Στούπας, Γεώργιος Τολιόπουλος και Νικόλαος Κουρκουλάκος.

Σύλληψη / Φυλάκιση Πλυντζανόπουλου

Ο Πλυτζανόπουλος αποτελούσε στόχο πιθανής δολοφονίας και το όνομα του περιλαμβάνονταν στο δελτίο προγραφών και καταγγελιών με τον τίτλο «Κατηγορώ» που περιείχε τους στοχοποιημένους από την κομμουνιστική συμμορία δολοφόνων Ο.Π.Λ.Α. [6]. Το 1945, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος από τις δυνάμεις κατοχής του Άξονα, ο Πλυτζανόπουλος αποτάχθηκε με την κατηγορία του δοσίλογου καθώς και για την υποτιθέμενη συμμετοχή του σε θανάτους Ελλήνων σε συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής. Στις 16 Οκτωβρίου του 1945 συνελήφθη [7] από άνδρες της Γενικής Ασφάλειας με την κατηγορία του δοσίλογου και αφού του απαγγέλθηκαν κατηγορίες, φυλακίστηκε στις Φυλακές Αβέρωφ και αποφασίστηκε η παραπομπή του σε δίκη.

Δίκη Ιωάννη Πλυντζανόπουλου

Η δίκη του Διοικητή του Συντάγματος Ευζώνων, του τότε Συνταγματάρχη και μετέπειτα Υποστράτηγου Ιωάννη Πλυντζανόπουλου, καθώς και των κυριότερων συνεργατών του, άρχισε [8], στις 21 Οκτωβρίου 1946, στο Γ' Δικαστήριο δοσιλόγων με την εξέταση του μπλόκου της 6 Ιουλίου 1944 στο Περιστέρι, ενώ εξετάσθηκαν οι περιπτώσεις και άλλων σχετικών υποθέσεων -περίπου τριάντα μπλόκα, μεταξύ τους και το μπλόκο της Κοκκινιάς.

Μαρτυρικές καταθέσεις

Στην πλειονότητα τους οι μάρτυρες κατηγορίας δεν μπόρεσαν να υποστηρίξουν την θέση του κατηγορητηρίου σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Ράλλη είχε θέσει τα Τάγματα στην υπηρεσία των δυνάμεων κατοχής και υποχρεώθηκαν από τα αδυσώπητα γεγονότα αλλά και την κομμουνιστική απειλή να μετατραπούν σε υπερασπιστές όσων κατάγγειλαν λίγο καιρό νωρίτερα. Ο πρώην και μετέπειτα πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης κατέθεσε: «Είναι γνωστός ο σκοπός των Ταγμάτων. Έγιναν διά να χτυπήσουν τα δήθεν Τάγματα αντιστάσεως του ΕΑΜ. Διά της ιδρύσεώς των η κυβέρνησις θέλησε να διασφάλιση την δημοσίαν τάξιν». Ο τέως διοικητής της Εθνικής Τράπεζας και μετέπειτα πρωθυπουργός Δημήτριος Μάξιμος ανέφερε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας δι’ όλους ημάς υπήρξαν χρησιμώτατα Εις την ύπαιθρον παρέσχον μεγάλην συνδρομήν. Ο λαός ανέπνεε μόλις έβλεπε τα Τάγματα», ενώ ο πρώην υπουργός Γεώργιος Στράτος κατέθεσε πως «τα Τάγματα προκαλούσαν τον ενθουσιασμό και θεωρούνταν σωτήρες του λαού» και πρόσθεσε «Όλος ο πολιτικός κόσμος διεμαρτυρήθη και προς την κυβέρνησιν Τσουδερού και προς την κυβέρνησιν Παπανδρέου διότι κατεδίκασαν τα τάγματα, ενώ η ζωή μας εκινδίνευεν εδώ». Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος κατέθεσε πως «τα Τάγματα Ασφαλείας έγιναν συνέπεια των εγκλημάτων του ΕΛΑΣ» ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου κατέθεσε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας δεν συγκροτήθηκαν ούτε κατά το πρώτον ούτε κατά το δεύτερον έτος της δουλείας, αλλά κατά το τρίτον, οπότε ψυχολογικώς κατέστησεν τούτο ευχερές η προηγηθείσα τρομοκρατία του κομμουνιστικού κόμματος» [9].

Ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, υπουργός της Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Παπανδρέου κατέθεσε: « Όταν εδημιουργήθησαν τα τάγματα υπήρχαν πολλαί οργανώσεις αντιστάσεως. Μεταξu αuτών ό ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ. [ . . . ] Ξέρω λοιπόν ότι τα τάγματα οuδέποτε συνεκρούσθησαν με τας οργανώσεις αuτάς. Επομένως έγιναν δια να κτυπήσουν τον ΕΛΑΣ και όχι δια να εξυπηρετήσουν τον εχθρόν» ενώ υπερασπίστηκε την άποψη του μη καταλογισμού, την οποία αποδέχθηκε το Ειδικό Δικαστήριο, για την απαλλαγή των ιδρυτών των Ταγμάτων «....επειδή υφίστατο εσωτερικός κίνδυνος, ο οποίος έδει να εξουδετερωθή, νομίζω ότι οι δημιουργήσαντες τα τάγματα ασφαλείας δεν εμφορούντο από προδοτικήν διάθεσιν» [10]. Από την πλευρά του ο Θεμιστοκλής Σοφούλης κατέθεσε: «Είναι γνωστός ο σκοπος των ταγμάτων. Έγιναν δια να κτυπήσουν τα δήθεν Τάγματα αντιστάσεως του ΕΑΜ . Δια της ιδρύσεώς των η κυβέρνησις θέλησε να διασφαλίσn την δημοσίαν τάξιν» [11]. Ως μάρτυρας υπερασπίσεως του Ιωάννη Πλυντζανόπουλου κατέθεσε ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών Μ. Καρζής ο οποίος είπε: «...Εις τον Πλυντζανόπουλον και τα Τάγματα αξίζει εθνική ευγνωμοσύνη», για να συμπληρώσει «...αν δεν ήτο αυτός, κ. πρόεδρε, ούτε σεις θα είσαστε εις την έδραν που κατέχετε, ούτε εγώ μάρτυς».

Απόφαση Δικαστηρίου

Ο Πλυτζανόπουλος απολογήθηκε [12] στις 30 Οκτωβρίου 1946 και υποστήριξε πως δεν υπήρχε δόλος στην δημιουργία των Ευζωνικών Ταγμάτων. Η διαδικασία εξαντλήθηκε την άνοιξη του επόμενου έτους όταν, στις 5 Μαρτίου 1947, εκδόθηκε [13] η αθωωτική απόφαση του Γ' Ειδικού Δικαστηρίου δοσιλόγων, για τον Ιωάννη Πλυτζανόπουλο καθώς και για το σύνολο των λοιπών κατηγορουμένων, μεταξύ τους και ο τότε Ταγματάρχης Γεώργιος Σγούρος, Διοικητής του 1ου Τάγματος Ευζώνων επικεφαλής του οποίου συμμετείχε στην επιχείρηση στην Νίκαια Πειραιώς, ένας από τους μετέπειτα υπεύθυνους για την εθνική αναμόρφωση των Σκαπανέων στην Μακρόνησο όπου υπηρέτησε ως Διοικητής στο Γ' Ειδικό Τάγμα Οπλιτών, από τις 6 Σεπτεμβρίου 1948, και διαδέχθηκε τον έως τότε Διοικητή Λοχαγό Παναγιώτη Σκαλούμπακα. Μια ημέρα νωρίτερα, στις 27 Μαρτίου 1947, το Ειδικό Δικαστήριο Χαλκίδος απάλλαξε από κάθε κατηγορία τον Χρήστο Γερακίνη, μετέπειτα υποδιοικητή της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, και τους μαχητές του Τάγματος Ευζώνων του Αλιβεριού

Τελευταία χρόνια

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 -μικρό χρονικό διάστημα πριν τον θάνατο του Πλυτζανόπουλου- η Δ.Ι.Σ. [Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού] ζήτησε από τον ίδιο, όπως και από πολλούς αξιωματικούς των Ταγμάτων Ασφαλείας, να συντάξει «λεπτομερή έκθεσιν» της δράσεως του και των επιχειρήσεων των Ταγμάτων, προκειμένου να προχωρήσει η επίσημη «συγγραφή της ιστορίας Εθνικής Αντιστάσεως διά την χρονικήν περίοδον 1941-44, με θέμα την συγκρότησιν των Ταγμάτων Ασφαλείας [και] τας διεξαχθείσας υπό τούτων επιχειρήσεις», όμως αυτός επέλεξε να σιωπήσει. Ανιψιός του Ιωάννη ήταν ο Ταγματάρχης (ε.α) Νικόλαος Πλυτζανόπουλος που επιλέχθηκε ως Δήμαρχος Νίκαιας Πειραιώς στη διάρκεια του Επαναστατικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 υπό τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ο Πλυτζανόπουλος ως Δήμαρχος αποκατέστησε την αλήθεια για το αποκαλούμενο μπλόκο της Κοκκινιάς αποκαλύπτοντας επιτύμβια πλάκα που ανέφερε: «Προδόται και μασκοφόροι κομμουνισταί εαμίται, ελασίται παρέδωσαν εις τους βαρβάρους κατακτητάς την 17ην Αυγούστου 1944 Έλληνας πατριώτας αγωνιστάς της Εθνικής Αντιστάσεως, τέκνα ηρωικά της Νικαίας, οι οποίοι και εξετελέσθησαν εις τον χώρον τούτο».

Διαβάστε τα λήμματα

Παραπομπές

  1. ↑ [Η ιστορία του Κ.Κ.Ε. Σωτήριος Κουβάς, περιοδικό «Αστυνομικά Χρονικά», έτος ΙΘ', τεύχος 424ο, Σεπτέμβριος 1971, σελίδες 421η & 422η.]
  2. ↑ [Απόστρατος, Κοινωνία & Πολιτική. Από το Μεσοπόλεμο στη Μεταπολίτευση Σακαγιάννης Γιώργος, Διπλωματική εργασία, Θεσσαλονίκη, 2010, σελίδα 73η.]
  3. ↑ [Mark Mazower, «Στην Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της κατοχής», σελίδα 379η.]
  4. ↑ [Όσοι παρακούσαν τας κυβερνητικά διαταγάς θα τιμωρηθούν αμειλίκτως. Εφημερίδα «Ελευθερία», 23 Σεπτεμβρίου 1944, σελίδα 2η.]
  5. ↑ [Μιχάλης Λυμπεράτος, «Στα πρόθυρα του Εμφυλίου Πολέμου», εκδόσεις «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 2006, σελίδες 274η & 291η.]
  6. ↑ [Το φυλλάδιο με τίτλο «Κατηγορώ» ήταν έκδοση της Κ.Ο.Α. [(Κομματική Οργάνωση Αθήνας) του Κ.Κ.Ε. και κυκλοφορούσε στην Αθήνα την περίοδο πριν την κομμουνιστική ανταρσία τον Δεκέμβριο του 1944. Περιλάμβανε σχεδόν σε κάθε του έκδοση το όνομα του Πλυτζανόπουλου, είχε πάντα αναφορά στα Τάγματα Ασφαλείας, την Οργάνωση Χ, την Οργάνωση ΡΑΝ, στον ΕΔΕΣ Αθηνών, στην Ειδική Ασφάλεια της Αστυνομίας και τον διοικητή της Αλέξανδρο Λάμπου αλλά και στα στελέχη της Παρθενίου, Παπαγρηγοράκη, Σακελλαρίου, Αντώνιο Παναγιωτόπουλο στα Σεπόλια-Κολωνό και Ευάγγελο Χανιώτη ή Χασιώτη στα Πατήσια, στο μηχανοκίνητο της Αστυνομίας, στους εθνικιστές Ευέλπιδες που φοιτούσαν στο Πολυτεχνείο -μεταξύ τους και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, όπου είχαν συγκροτήσει τον Ε.Σ.Α.Σ. (Εθνικός Σύνδεσμος Ανωτάτων Σχολών), ενώ πλην του Πλυτζανόπουλου αναφέρονταν ονομαστικά και επαναλαμβανόμενα, ο Ιωάννης Ράλλης, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο Στυλιανός Γονατάς, ως δημιουργοί των Ταγμάτων Ασφαλείας, ο διοικητής του Μηχανοκίνητου της Αστυνομίας Νικόλαος Μπουραντάς και άλλοι.]
  7. ↑ [Συνελήφθησαν χθες οι Ντάκος, Πλυτζανόπουλος και Μπουραντάς Εφημερίδα «Ελευθερία», 17 Οκτωβρίου 1944, σελίδα 2η.]
  8. ↑ [Αρχίζει αύριο η δίκη των διοικητών Ταγμάτων Ασφαλείας Εφημερίδα Εμπρός, 20 Οκτωβρίου 1946, σελίδα 6η.]
  9. ↑ [Κατάθεση Γεωργίου Παπανδρέου, εφημερίδα «Εμπρός», φύλλο 16ης Μαρτίοu 1945.]
  10. ↑ [Κατάθεση Θεμιστοκλή Τσάτσου, εφημερίδα «Ελευθερία», φύλλο 28ης Φεβρουαρίοu 1945.]
  11. ↑ [Κατάθεση Θεμιστοκλή Σοφούλη, εφημερίδα «Ριζοσπάστης», φύλλο 5ης Μαρτίοu 1945.]
  12. ↑ [ΕτερματίσΘηκαν αι απολογίαι Πλυτζανόπουλου και Λάμπρου. Εφημερίδα «Εμπρός», 1 Νοεμβρίου 1946, σελίδα 4η.]
  13. ↑ [Αθωώθηκαν ο Παρθενίου και ο Πλυτζανόπουλος Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 6 Μαρτίου 1947, σελίδα 4η.]


Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Ιωάννης_Πλυτζανόπουλος&oldid=131626»