Ζηνόβιος Βάλβης
Ο Ζηνόβιος-Ζαφείριος Βάλβης, Έλληνας νομομαθής, ανώτατος δικαστικός που υπηρέτησε ως Πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας και πολιτικός που διατέλεσε πρωθυπουργός, γεννήθηκε το 1800 στο Μεσολόγγι και πέθανε από πείνα στις 25 Αυγούστου 1872, καθώς ήταν πάμφτωχος, στη γενέτειρά του. Τάφηκε στο Ηρώο του Μεσολογγίου, με δημόσια δαπάνη, δίπλα στον πατέρα του Ιωάννη και τον θείο του Πανταλέοντα Βάλβη.
Ήταν παντρεμένος με την Αρσινόη Ραζικότσικα και από το γάμο τους γεννήθηκαν εννέα παιδιά, ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Επαμεινώνδας, η Κορίννα, η Ευγενία ή Βιργινία, η Αμαλία, η Παγώνα, η Ανδρομάχη και η Τερπινή Βάλβη-Ραζή.
| Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος * Πρωθυπουργός * |
|---|
| Έναρξη Θητείας: 12 Φεβρουαρίου 1863 |
| Λήξη θητείας: 27 Μαρτίου 1863 |
| Προκάτοχος |
|
|
| Διάδοχος |
| Έναρξη Θητείας: 14 Απριλίου 1863 |
| Λήξη θητείας: 26 Ιουλίου 1863 |
| Προκάτοχος |
|
|
| Διάδοχος |
|
|
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Η καταγωγή της οικογένειας Βάλβη, [[το επίθετο προέρχεται από τη λατινική λέξη Balbus=Ψελλός], είναι από το χωριό Κατοχή της επαρχίας Μεσολογγίου. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Βάλβης και αρκετοί από τους προγόνους του ήταν ιερωμένοι. Θείος του ήταν ο Σπυρίδων και αδελφός του ο Δημήτριος Βάλβης, νομικός που επίσης διατέλεσε πρωθυπουργός και είχαν μια αδελφή, την Αλτάνη Βάλβη-Μπαλάση. Μετά το θάνατο του πατέρα του έζησε στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στον ιερέα και θείο του Πανταλέονα Βάλβη, ενώ λόγω και του μοναχικού του σχήματος μετέβαλε το βαφτιστικό του όνομα σε Ζηνόβιος. Σπούδασε θεολογία στη σχολή της Χάλκης και νομικά στην Πίζα της Ιταλίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1841 και αρχικά διορίσθηκε εισαγγελέας στην Άμφισσα, όμως παραιτήθηκε και επέστρεψε στο Μεσολόγγι, όπου για ένα διάστημα άσκησε δικηγορία.
Πολιτική δράση
Εκλέχθηκε πληρεξούσιος Μεσολογγίου το 1843 στην Α' Εθνοσυνέλευση, μετά την επανάσταση των Ιωάννη Μακρυγιάννη και Καλλέργη. Το 1844, μετά την παραχώρηση Συντάγματος από το Βασιλιά Όθωνα, εκλέχθηκε βουλευτής Μεσολογγίου και επανεκλέχθηκε παμψηφεί στις εκλογές της 25ης Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, καθώς η πρώτη του εκλογή είχε ακυρωθεί για τυπικούς λόγους. Συγκρούστηκε με τον Όθωνα και τον Οκτώβριο του 1862, μετά την κατάργηση της δυναστείας, επανήλθε στην πολιτική και εκλέχθηκε πληρεξούσιος Μεσολογγίου. Στις 17 Ιανουαρίου 1863 εκλέχθηκε πρόεδρος στη Β' Εθνοσυνέλευση με 155 ψήφους, ενώ ο Αριστείδης Μωραϊτίνης έλαβε 14 ψήφους, ελάχιστα ψηφοδέλτια περιείχαν άλλα ονόματα και υπήρχαν ακόμη 29 λευκά ψηφοδέλτια. Χαρακτηριστικό της εποχής ήταν τα «Φεβρουαριανά» γεγονότα, που συνοδεύτηκαν από στρατιωτική στάση και οι θυελλώδεις [1] συνεδριάσεις της Εθνοσυνελεύσεως.
Υπουργός
Διατέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης από τις 6 έως τις 14 Αυγούστου 1844 την κυβέρνηση του Ιωάννη Κωλέττη, θέση στην οποία αντικαταστάθηκε από τον Λυκούργο Κρεστενίτη. Χρημάτισε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση που σχημάτισε το 1849 ο ναύαρχος Κωνσταντίνος Κανάρης, ενώ τον ίδιο χρόνο, μετά την πτώση της κυβέρνησης Κανάρη, πήρε μέρος ως υπουργός Οικονομικών στη διάδοχη κυβέρνηση του Αντωνίου Κριεζή, στις 12 Δεκεμβρίου 1849, η οποία παρέμεινε στην αρχή έως το 1854, οπότε τα αγγλογαλλικά στρατεύματα κατέλαβαν τον Πειραιά και επέβαλαν τη φιλική προς τους δυτικούς συμμάχους κυβέρνηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Τότε ο Βάλβης υπέβαλε την παραίτηση του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατοχή του Πειραιά και επέστρεψε στο Μεσολόγγι. Ως υπουργός Δικαιοσύνης, τον Αύγουστο του 1851, διέταξε τον εισαγγελέα Πλημελειοδικών Σύρου να προβεί σε ποινική δίωξη εναντίον του Θεόφιλου Καΐρη και των «...αιρεσιωτών τής εν Άνδρω νέας θρησκευτικής αιρέσεως, της Θεοσέβειας...», βασιζόμενος, στην ομολογία ενός γιατρού, ενώπιον του Δικαστηρίου, ότι πρεσβεύει τον «Θεοσεβισμό». Ο εισαγγελέας Νικόλοας Στούπης άσκησε δίωξη και ο ανακριτής Σύρου, Σταύρος Λογοθέτης, διεξήγαγε τακτική ανάκριση που τερματίσθηκε στις 26 Μαΐου 1852, όταν εκδόθηκε παραπεμπτικό βούλευμα, το οποίο επικυρώθηκε με το 2693/1852 βούλευμα των εφετών Αθηνών. Ανέλαβε για μία ημέρα υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη.
Πρωθυπουργός
Ανέλαβε πρωθυπουργός στις 12 Φεβρουαρίου 1863, διαδέχθηκε τον Αριστείδη Μωραϊτίνη και ήταν αυτός που ανακοίνωσε στην Ελληνική Βουλή ότι οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, η Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία, πρότειναν ως Βασιλέα, τον Πρίγκιπα Γεώργιο της Δανίας. Η Ελληνική Κυβέρνηση πρόκρινε την εκλογή του, και με ψήφισμα της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ανακηρύχθηκε ο Πρίγκιπας, Βασιλεύς των Ελλήνων, στις 18 Μαρτίου 1863. Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα γνωστά ως «Φεβρουαριανά», μια σειρά από σοβαρά επεισόδια καθώς και στρατιωτική στάση που σημειώθηκε στην Αθήνα από τις 7 μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου του 1863, με αφορμή την παραίτηση υπουργών της προσωρινής κυβέρνησης, κατά τη διάρκεια των εργασιών της Εθνικής Συνέλευσης που είχε συγκροτηθεί μετά την λεγόμενη έξωση του Όθωνα.
Στην κυβέρνηση του ήταν υπουργός Παιδείας-Εκκλησιαστικών, ο Κωνσταντίνος Δόσιος, πατέρας του Αριστείδη Δόσιου, που αναμείχθηκε στην αντιοθωνική κίνηση της εποχής κι ήταν μέλος της Χρυσής Νεολαίας, συνεκδότης στην επαναστατική εφημερίδα «Μέλλον της Πατρίδος». Ο Δόσιος έγινε ο δράστης της δολοφονικής απόπειρας κατά της βασίλισσας Αμαλίας, στις 21.00 της 6ης/18ης Σεπτεμβρίου 1861, όταν η βασίλισσα γύριζε έφιππη από περίπατο και την πυροβόλησε δίχως επιτυχία. Στις 27 Μαρτίου υπέβαλλε την παραίτησή του και αιτία ήταν η καταψήφιση από την Εθνοσυνέλευση, νομοσχεδίου που πρόβλεπε την αύξηση αποδοχών των πληρεξούσιων της, γεγονός που είχε προκαλέσει έντονη λαϊκή αντίδραση και τον διαδέχθηκε ο Διομήδης Κυριακός.
Στις 14 Απριλίου 1863 του ανατέθηκε εκ νέου η πρωθυπουργία από το Βασιλιά, όταν του ζητήθηκε να αντικαταστήσει την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Κανάρη, που είχε χάσει την πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση, ενώ παραιτήθηκε από τη θέση του στις 26 Ιουλίου 1863, με αιτία την ανάκληση στην ενέργεια, αξιωματικών που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα και τον διαδέχθηκε ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Έκτοτε αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική, ενώ το διάστημα από τον Ιανουάριο έως το Νοέμβριο του 1865, υπερέτησε τη δικαιοσύνη ως πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Κριτική
Μετ τη λήξη της θητείας του ως προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποσύρθηκε από τα κοινά και ιδιώτευσε στο Μεσολόγγι. Διακρινόταν για την ευγένειά και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, για την πολιτική του επιτηδειότητα καθώς επίσης και για την άριστη νομική του κατάρτιση. Πέθανε φτωχός, αρνούμενος να παραλάβει το παραμικρό επίδομα από το κράτος για να μην επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό και άφησε την οικογένεια του δίχως το παραμικρό περιουσιακό στοιχείο και την ανάγκη για άμεση συνδρομή.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές
- ↑ [«...Ο ηλικιωμένος κ. Βάλβης προσπαθούσε να επιβάλει την τάξη με δύο κουδούνια και ήταν συνεχώς όρθιος...»] Henry Arthur Tilley, Eastern Europe and Western Asia
