Σωτήριος Σωτηρόπουλος

Ο Σωτήριος Σωτηρόπουλος, Έλληνας παραδοσιοκράτης, υποστηρικτής του θεσμού της Βασιλείας, νομικός, οικονομικός έφορος που διατέλεσε πληρεξούσιος, πολιτικός ο οποίος εκλέχθηκε βουλευτής και δύο φορές Πρόεδρος της Βουλής, διατέλεσε οκτώ φορές υπουργός Οικονομικών και έφτασε ως το αξίωμα του πρωθυπουργού, γεννήθηκε στα τέλη του 1820 στην Πάτρα και πέθανε στις 6 Μαΐου 1898 στην Αθήνα, από ανακοπή καρδιάς. Πολιτεύονταν σταθερά στην επαρχία Τριφυλίας, περιοχή με την οποία διατηρούσε στενή σχέση καθώς ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα της συζύγου του. Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε στις 16:30' της 7ης Μαΐου από το Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και ενταφιάστηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Σωτήριος Σωτηρόπουλος
Γέννηση: 1820 (τέλος)
Τόπος: Πάτρα, Αχαΐα (Ελλάδα)
Σύζυγος: Αναστασία Σκορδάκη
Τέκνα: Άτεκνος
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Οικονομικός έφορος, Πολιτικός
Θάνατος: 6 Μαΐου 1898
Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα)
Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος
Έναρξη Θητείας : 3 Μαΐου 1893
Λήξη θητείας : 30 Οκτωβρίου 1893
Προκάτοχος
Χαρίλαος Τρικούπης
Διάδοχος
Χαρίλαος Τρικούπης

Την εποχή που υπηρετούσε ως έφορος στην Κυπαρισσία γνώρισε και παντρεύτηκε την Αναστασία Σκορδάκη, κόρη του Γεωργίου και της Γεωργούλας Σκορδάκη επιφανούς και οικονομικά ευκατάστατης οικογενείας από τα Φιλιατρά, με την οποία δεν απέκτησαν απογόνους.

Βιογραφία

Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας (Ανδρούτσος) Σωτηρόπουλος και μητέρα του η Βασιλική ενώ είχε έναν αδελφό τον Λεωνίδα Σωτηρόπουλο. Η καταγωγή της οικογένειας του ήταν από την περιοχή της Βορείου Ηπείρου. Ο Σωτήρης παρακολούθησε τα μαθήματα του Δημοτικού σχολείου και αποφοίτησε από την Ελληνική Σχολή Πατρών όπου ήταν συμμαθητής του Ανδρέα Ρηγόπουλου .

Σπουδές

Σύμφωνα με κάποιες πηγές, που μάλλον αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, ο Σωτηρόπουλος άρχισε να φοιτά στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας , αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του καθώς ο γιατρός του συνέστησε να μην κουράζεται. Η αλήθεια είναι πως φοίτησε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του αν και ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα υγείας. Άσκησε για λίγο καιρό δικηγορία στην πρωτεύουσα της Ελλάδος και το 1850 διορίστηκε γραμματέας της επιτροπείας στο υπουργείο Οικονομικών και κατόπιν τοποθετήθηκε ως έφορος μεταξύ άλλων στην Κόρινθο και στην Κυπαρισσία. Ο βασιλιάς Όθωνας, που γνώριζε πολύ καλά την προσφορά του Σωτηρόπουλου στην Ελληνική οικονομία, τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και κάθε φορά που τον συναντούσε, συνήθιζε να τον αποκαλεί με το όνομα του Εφόρου Κορινθίας.

Πολιτικά αξιώματα

Πληρεξούσιος & Βουλευτής

Ο Σωτηρόπουλος εκλέχθηκε πληρεξούσιος Τριφυλίας στη Β' Εθνική Συνέλευση από τις 27 Απριλίου του 1862 μέχρι τις 6 Ιανουαρίου του 1863 οπότε ακυρώθηκε η εκλογή του. Επανεκλέχθηκε στις 6 Μαρτίου του 1864, ορκίσθηκε εκ νέου Βουλευτής Τριφυλίας, και τον ίδιο χρόνο τοποθετήθηκε για πρώτη φορά υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κανάρη. Συνήθιζε να ασχολείται με όλα γενικά τα θέματα του Υπουργείου Οικονομικών και είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο ανακάλυψε και βεβαίωσε το περιβόητο έλλειμμα του ταμείου Θηβών, παραδίνοντας στη δικαιοσύνη τους καταχραστές αδελφούς Βελέντζα. Τον Μάρτιο του 1865 τον Κανάρη διαδέχτηκε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, ο οποίος ζήτησε απ’ το Σωτηρόπουλο να παραμείνει στο Υπουργείο Οικονομικών, αυτός όμως προτίμησε να παραιτηθεί αν και του ανέθεσαν την προεδρία του Ελεγκτικού Συνεδρίου, θέση την οποία επίσης αρνήθηκε. Επανεκλέχθηκε βουλευτής της επαρχίας Τριφυλίας στις βουλευτικές εκλογές της 4ης Μαΐου 1865, από14 Μαΐου 1865 έως 26 Ιανουαρίου 1868 κι ήταν ένας εκ των τριών βουλευτών της επαρχίας Τριφυλίας (οι άλλοι δύο ήταν ο Αθανάσιος Γρηγοριάδης και ο Τζήκος Μαυροειδής) και επανήλθε σχεδόν άμεσα στη θέση του Υπουργού των Οικονομικών στην κυβέρνηση του Κουμουνδούρου ενώ την ίδια θέση κατείχε και στην Κυβέρνηση του Μπενιζέλου Ρούφου, το 1865-1866, την εποχή που καθιέρωσε με νόμο την εικοσαετή παραμονή στην εργασία προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί κάποιος υπάλληλος του Δημοσίου τομέα.

Απαγωγή

Στις 28 Ιουλίου 1866 ο Σωτηρόπουλος απήχθη από τη ληστοσυμμορία των Μήτσου Λαφαζάνη & Λύγγου που τον συνέλαβε στον «Αγρίλη» Τριφυλίας, μεταξύ Φιλιατρών και Κυπαρισσίας, μέσα στο 150 στρεμμάτων κτήμα του που καλλιεργούσε με αμπέλια. Εκείνη την ημέρα, μόλις βράδιασε και καθώς ο Σωτηρόπουλος κάπνιζε αμέριμνος στη βεράντα της αγροικίας, εμφανίστηκαν δύο πάνοπλοι ληστές, οι Λαφαζάνης οι οποίοι τον υποχρεώνουν να τους ακολουθήσει στα βουνά ως όμηρος. Στον ένα και πλέον μήνα ομηρίας του ο Σωτηρόπουλος έμαθε πολλά για τις συνήθειες των ληστών. Κράτησαν την νηστεία ανήμερα της Παναγίας, δεν έτρωγαν κρέας και προσεύχονταν. Μια μέρα ακούστηκαν φωνές κοριτσιών που έβοσκαν αγελάδες και ένας ληστής είπε ότι εξαιτίας των «παλιοκόριτσων» χάνονται πολλά παλικάρια. Και όταν ο Σωτηρόπουλος ρώτησε πώς χάνονται, του είπαν ότι:

«...μερικοί μασκαράδες από εμάς τους κλέφτες, που δεν μπορούν να κρατηθούν, άμα βρουν ένα κορίτσι ξεμοναχιασμένο, το ατιμάζουν. Όταν κάνεις τέτοια αμαρτία είσαι καταδικασμένος να σκοτωθείς ή να πιαστείς. Έτσι χάθηκε ο Νταβέλης, που μαγαρίστηκε με μια παλιογυναίκα. Γι' αυτό ο "Παππούς" κόντεψε να σκοτώσει έναν ληστή που "χάλασε" ένα κορίτσι. Πέσαμε και τον σώσαμε από τα χέρια του με δυσκολία! Όμως τον έδιωξε από την ομάδα και κανείς δεν τον ήθελε. Μετά από λίγο τον πιάσαν τα αποσπάσματα και τον φάγανε...».

Ο Σωτηρόπουλος απελευθερώθηκε τριάντα έξι ημέρες αργότερα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1866, με την καταβολή λύτρων ύψους 60.000 δραχμών τα οποία έλαβε η οικογένεια του ως δάνειο από την Εθνική τράπεζα με ενέχυρο την ακίνητη περιουσία της. Μόλις έλαβε τα λύτρα ο Λαφαζάνης, είπε στον Σωτηρόπουλο: «...Κύριε Σωτηρόπουλε, σε λίγο θα βρίσκεσαι στον κόσμο. Ας μπορούσαμε να έρθουμε κι εμείς κι ας μέναμε μ' ένα μάτι...». Φεύγοντας ο Σωτηρόπουλος, ο Λαφαζάνης του έδωσε έναν φάκελο. «Τι είναι;», ρώτησε ο Σωτηρόπουλος. «Δεν είναι τίποτα, λίγα λεφτά για τα έξοδά σου μέχρι να γυρίσεις στο σπίτι σου...». Ο φάκελος περιείχε 120 δραχμές. Μετά τον αποχαιρέτησε λέγοντας: «Ο Θεός να σου δώσει δεκαπλάσια απ' όσα σου πήραμε και να γίνεις ακόμα πιο σπουδαίος απ' ό,τι είσαι».

Σύμφωνα με τον Σωτηρόπουλο ο Λαφαζάνης του είπε:

«᾿..Όλα τα κακά  στον τόπο, προέρχονται από τους Φράγκους, τους καπελάδες, από τους οποίους πρέπει να κόπτη κανείς δέκα την ημέραν δια να υπάγη εις τον παράδεισον! Αυτοί δια τα κέφια των  έδιωξαν τον Όθωνα, ο οποίος ήξευρε να βάλη τα δυο πόδια εις το ένα παπούτσι. Από τούτο ο κόσμος υπέπεσεν εις διάφορα εγκλήματα  και έπειτα δεν έδωσαν τουλάχιστον μίαν αμνηστίαν δια να ησυχάσουν οι άνθρωποι αλλ’ αφήνουν να περιφέρονται τόσες χιλιάδες φυγόδικοι και να χάνονται αυτοί, να βασανίζονται δε και όλοι οι πτωχοί από τους οποίους τροφοδοτούνται». Ο Σωτηρόπουλος έγραψε στις εντυπώσεις του: 
«Δεν νομίζω ότι σκοπός τους ήτο να λάβωσι χρήματα. Όχι! Σκοπός τους ήτο να εκδικηθώσι εις το πρόσωπόν μου τους πολιτικούς εν γένει, διότι δεν έδωκαν αμνηστίαν, και τους υπουργούς οίτινες τους επικήρυξαν και όρισαν αμοιβάς διά τας κεφαλάς των...».

Βουλευτής Τριφυλίας / Μεσσηνίας

Στη συνέχεια από το 1868 έως το 1892 και από το 1895 έως το 1898, ο Σωτηρόπουλος εκλέχθηκε βουλευτής Τριφυλίας και Μεσσηνίας. Υπήρξε αχώριστος πολιτικός φίλος του Κουμουνδούρου ο οποίος ανταπέδιδε την εκτίμηση αυτή προς το Σωτηρόπουλο και έλεγε χαρακτηριστικά: «Προτιμώ να παραιτηθεί ολόκληρο το Υπουργείο, παρά να χάσω τον δυσαναπλήρωτο Σωτηρόπουλο». Έτσι σε όλες τις Κυβερνήσεις Κουμουνδούρου ο Σωτηρόπουλος διατέλεσε Υπουργός Οικονομικών ενώ όσες φορές διαφώνησε με τον Κουμουνδούρο περιοριζόταν απλώς στο να μην συμμετέχει στο Υπουργικό συμβούλιο, όμως δεν απομακρύνθηκε ποτέ από κοντά του. Στις οκτώ φορές που τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών, έλυσε το πρόβλημα διανομής της εθνικής γης µε δύο νόμους τους οποίους έφερε προς ψήφιση, ως υπουργός των Οικονομικών της κυβερνήσεως Κουμουνδούρου . Με τον πρώτο ρυθμίζεται η διανομή και η διάθεση της εθνικής γης, µε το δεύτερο το Eλληνικό κράτος έρχεται να επιλύσει το πρόβλημα με τις εμφυτεύσεις που έγιναν επί εθνικών γαιών και να θεσπίσει νέους κανονισμούς στις υπηρεσίες. Με βάση το σχέδιο του Σωτηρόπουλου, προτεραιότητα στη διανοmή είχαν όσοι ήδη καλλιεργούσαν την εθνική γη, δηλαδή αναγνωριζόταν η υφιστάmενη κατάσταση.

Υπουργός Οικονομικών

Διατέλεσε υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις Μπενιζέλου Ρούφου και Αλέξανδρου Κουμουνδούρου μετά το θάνατο του οποίου πολιτεύτηκε πλέον ανεξάρτητος. Ως Υπουργός Οικονομικών έλαβε απόφαση για τη μείωση του χρόνου ασφαλίσεως και την συγχώνευση των Ταμείων, απόφαση που προκάλεσε στην οργή των υπαλλήλων που τον αποκαλούσαν «ο καταστροφεύς» προσωνύμιο που εμπνεύστηκε και δημοσίευσε πρωτοσέλιδα ο δημοσιογράφος Φίλιππος Λούης και φώναζαν οι συνταξιούχοι στην πρώτη διαδήλωση τους, το 1876, στη σημερινή Πλατεία Συντάγματος.

Πρόεδρος Βουλής

Ο Σωτηρόπουλος εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής , για πρώτη φορά, στις 18 Σεπτεμβρίου 1878 με τη χρήση κυάμων, συγκεντρώνοντας επί 102 παρόντων βουλευτών, 79 ψήφους, ενώ 23 βουλευτές ψήφισαν λευκό και η θητεία του διήρκεσε έως τις 9 Δεκεμβρίου 1878. Επανεκλέχθηκε Πρόεδρος της Βουλής το φθινόπωρο του 1879 με 147 ψήφους, επί 182 παρόντων, ενώ βρέθηκαν και 20 λευκά ψηφοδέλτια. Η δεύτερη θητεία του έληξε στις 18 Απριλίου 1880, ενώ στις δύο θητείες του προήδρευσε σε 174 συνεδριάσεις. Επιχείρησε να διαδεχθεί τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο στην ηγεσία του κόμματός του, όμως έχασε από τον εσωκομματικό του αντίπαλο, Θεόδωρο Δηλιγιάννη. Στις εκλογές του 1887 έλαβε μέρος με το σύστημα της μεγάλης περιφέρειας και ήρθε στη Βουλή υποστηριζόμενος από εννέα ακόμη βουλευτές, αντιπολιτευόμενος μεν το Χαρίλαο Τρικούπη, αλλά και δεχόμενος τη φιλία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 θα συμμετάσχει στη συγκρότηση του λεγόμενου «Τρίτου Κόμματος». Στις εκλογές που ακολούθησαν απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής όμως από το 1892 εισήλθε στη Βουλή επικεφαλής ανεξάρτητης ομάδας βουλευτών.

Πρωθυπουργός

Λόγω της εμπειρίας που απέκτησε στη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, ο Σωτηρόπουλος διορίστηκε πρωθυπουργός στις 3 Μαΐου 1893, προηγουμένως είχε αποτύχει ν' αναδειχθεί βουλευτής στις εκλογές, μετά την παραίτηση του Χαρίλαου Τρικούπη τον Απρίλιο. Κυβέρνησε τους μήνες λίγο πριν την πτώχευση της χώρας, διατηρώντας και τη θέση του Υπουργού Οικονομικών. Ο διορισμός του έγινε με απόφαση του βασιλιά Γεώργιου Α', ενώ είχε τη στήριξη των «ανεξάρτητων» Δημητρίου Ράλλη, Αθανάσιου Ευταξία και γενικώς του «Τρίτου κόμματος». Στην πραγματικότητα η κοινοβουλευτική στήριξη που διέθετε δεν ξεπερνούσε τους δεκαοκτώ βουλευτές και προερχόταν κυρίως από τον κύκλο του Δημήτριου Ράλλη, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών.

Ο σχηματισμός της Κυβερνήσεως του, που παραβίαζε το Σύνταγμα και περιθωριοποιούσε το Κοινοβούλιο, προκάλεσε τις αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου σε βαθμό που ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης την χαρακτήρισε «σταυλιτική» κυβέρνηση, δηλαδή στην υπηρεσία των Ανακτόρων (σταυλίτες). Η κυβέρνηση Σωτηρόπουλου μετερχόμενη το τέχνασμα της κεφαλαιοποιήσεως (funding), ήρθε στις 30 Μαΐου του 1893 σε συμφωνία με τον τραπεζιτικό οίκο Χάμπρο του Λονδίνου, και έλαβε δάνειο ύψους 4.000.000 λιρών. Σύμφωνα με τις διακηρύξεις του Σωτηρόπουλου «....η Ελλάς θέλει πορευθή άνευ ελέγχου και Χρεωκοπίας» λόγος για τον οποίο κατέφυγε στη συγκεκριμένη συμφωνία. Οι απαιτήσεις των δανειστών άγγιζαν τα όρια της απόλυτης τοκογλυφίας όμως με βασιλικό διάταγμα, εν αγνοία της Βουλής που βρισκόταν σε αργία, η Κυβέρνηση αποδέχτηκε τους όρους. Ένας απ' αυτούς ήταν η συμφωνία για την κεφαλαιοποίηση των τοκομεριδίων των δανείων 1881, 1884, 1889 και 1890. Η κυβέρνηση δέχθηκε να αποπληρώσει τις άμεσες υποχρεώσεις της, με τίτλους του νέου δανείου αντί για μετρητά ενώ η τράπεζα του Άγγλου Εβραϊκής καταγωγής τραπεζίτη Χάμπρο (Hambros Bank) εξέδωσε προσωρινές αποδείξεις, για τα τοκομερίδια που έληγαν, μέχρι να εκδοθούν και να καταρτιστούν οι οριστικοί τίτλοι ενώ στα σχόλια των εφημερίδων όσο και στα χείλη των πολιτών βρισκόταν καθημερινώς η λέξη «σκριπ», οι προσωρινές αποδείξεις που δόθηκαν σε όσους εγγράφηκαν στο δάνειο που συνήψε η Κυβέρνηση . Οι πολιτικοί αντίπαλοι του ελεεινολογούσαν την κυβέρνηση του και τον κατηγορούσαν ότι σκόπευε να κάνει την Ελλάδα Αργεντινή, η οποία είχε χρεωκοπήσει λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1890, ενώ οι γελοιογραφίες της εποχής απεικονίζουν τον Σωτηρόπουλο να ανεμίζει τη «σημαία της χρεωκοπίας», αυτή της Αργεντινής.

Στις 25 Ιουλίου 1893, στη διάρκεια της θητείας του Σωτηρόπουλου εγκαινιάστηκε η Διώρυγα της Κορίνθου παρουσία του βασιλικού ζεύγους της χώρας. Η Βουλή συνήλθε στην Ολομέλεια της στις 27 Οκτωβρίου για την Γ' σύνοδο της ΙΓ' κοινοβουλευτικής περιόδου και πρόεδρος της Βουλής εξελέγη ο υποψήφιος του Τρικούπη, ο Βασίλειος Βουδούρης, ο οποίος εξελέγη με μεγάλη διαφορά από τον αντίπαλο του υποψήφιο, άλλωστε ο Τρικούπης διατηρούσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η κυβέρνηση Σωτηρόπουλου ανετράπη στις 30 Οκτωβρίου όταν η Βουλή δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης. Η αποχώρηση του Σωτηρόπουλου από την πρωθυπουργία συνοδεύτηκε από την παράλληλη απόσυρση του από την πολιτική. Τον διαδέχθηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης και η ακύρωση του δανείου ήταν μία από τις πρώτες ενέργειες του, όμως κι εκείνος με τη σειρά του ένα μήνα αργότερα παραδέχθηκε ενώπιον της Βουλής: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!».

Συνοπτική πολιτική δράση

Ο Σωτηρόπουλος εκλέχθηκε Βουλευτής Τριφυλίας:

• στη Β' Εθνοσυνέλευση από τις 27 Απριλίου 1862 μέχρι τις 6 Ιανουαρίου του 1863 οπότε ακυρώθηκε η εκλογή του.
• στις 6 Μαρτίου 1864 καθώς και σε όλες τις Βουλές από το 1865 μέχρι 1886,
• από το 1887 μέχρι 1892 εκλέχθηκε Βουλευτής Μεσσηνίας
• από 1895 μέχρι το θάνατό του το 1898 βουλευτής Τριφυλίας.

Διετέλεσε:

• Πρόεδρος Βουλής (τρεις φορές),
• Υπουργός Οικονομικών στις Κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Κανάρη (1864-1865), Αλέξανδρου Κουμουνδούρου (1865), Μπενιζέλου Ρούφου (1865-1866) και Αλέξανδρου Κουμουνδούρου (1870-1871), (1875-1877) και από (1880-1881) και Υπουργός Δικαιοσύνης (1880-1881),
• Πρωθυπουργός από 3 Μαΐου 1893 μέχρι 30 Οκτωβρίου 1893.

Διορίσθηκε:

• Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου , ενώ με το ίδιο Διάταγμα απηλλάγη των καθηκόντων του ο έως τότε Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Ν. Διλήβεργος. Ο Σωτηρόπουλος παρέμεινε Πρόεδρος μέχρι 4 Απριλίου 1865 οπότε έγινε δεκτή η παραίτησή του. Την επομένη ημέρα διορίστηκε Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου για δεύτερη φορά ο Γεώργιος Τισσάμενος.

Συγγραφικό έργο

Ο Σωτηρόπουλος κατέγραψε την περιπέτεια της απαγωγής τουτο 1866, στο βιβλίο του:

• «Τριάκοντα εξ ημερών αιχμαλωσία και συμβίωσις μετά των ληστών» .

Το τέλος του

Ο Σωτηρόπουλος τα τελευταία έτη της ζωής του και μετά το θάνατο της συζύγου του ζούσε μόνος στο σπίτι του στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Πανεπιστημίου στο κέντρο της Αθήνας. Το βράδυ πριν το θάνατο του επισκέφθηκε στο σπίτι του τον τότε Υπουργό των Οικονομικών Στέφανο Στρέιτ. Εκεί αισθάνθηκε αδιαθεσία και αποχώρησε επιστρέφοντας στην οικία του όπου παρέμεινε κλινήρης επί σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο. Ξεψύχησε από καρδιακή προσβολή λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 6ης Μαΐου του 1898, στη διάρκεια του ύπνου. Την νεκρώσιμη ακολουθία του, που τελέστηκε με τιμές Ταξιάρχου, παρακολούθησε πλήθος κόσμου, εν ενεργεία υπουργοί και σημαίνουσες προσωπικότητες της εποχής ενώ στη σορό του κατατέθηκαν δεκάδες στεφάνια. Με την διαθήκη του, της 27ης Ιανουαρίου 1898, όρισε με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο που πρέπει να διατεθούν τα περιουσιακά του στοιχεία στην Αθήνα και στην Πελοπόννησο .

Κρίσεις

Ο Σωτηρόπουλος απολάμβανε τη φήμη του «κοινωνιστού», χάρις στη διευθέτηση του σοβαρού ζητήματος των εθνικών γαιών το 1871. Ως Πρωθυπουργός διακωμωδήθηκε όσο λίγοι και ο χρηματιστικός όρος «σκριπ» κατέστη συνώνυμος της διαφθοράς και της απάτης. Αντιθέτως, η εφημερίδα «Ακρόπολις» σε άρθρο της αναφέρει :

«Εις το ισχνόν, κατά τι μονομερώς ευθυτενές σώμα του και υπό την ωχράν όψιν του προσώπου του υπολανθάνει ακμαίον γήρας, όπερ είναι αποτέλεσμα ου μόνον ιδιοσυγκρασίας φύσει ισχυράς, αλλά και πολιτικού βίου κανονικού. {...} 
Αγορεύων αποφεύγει τον στόμφον εν τη εκφράσει και τας πομπώδεις φρασεολογίας.
Δεν ζητεί επ’ αυτών να οικοδομήση, αλλ’ επί των πραγμάτων. Είναι ομαλός, έρεμος, σαφής, είρων δηκτικός. 
Πείθει δια των πραγμάτων χωρίς να κομπορρημονή. 
Πατάσσει τους αντιπάλους μειδιών, τους καυτηριάζει μετά γλυκύτητος. 
Οι λόγοι του διακρίνονται δια την μεγάλην σαφήνειαν και την λεπτήν ειρωνείαν, ης ποιείται χρήσιν χωρίς να εξέρχηται των κοινοβουλευτικών ορίων. 
Οσάκις αγορεύει εν τη βουλή και οι βουλευταί και τα ακροατήρια τον ακούουσι μετά θρησκευτικής αληθώς προσοχής. 
Η ρητορική του είναι η εκ της γνώσεως των πραγμάτων πηγάζουσα και δια των πραγμάτων πειθούσα. 
Εμπειρικός και πρακτικός μάλλον οικονομολόγος ή θεωρητικός, είναι κάτοχος ποικίλων και υγιών οικονομολογικών γνώσεων, προσεπόρισεν αυτώ μακρά μάλλον πείρα ή θεωρητική εκ των βιβλίων μελέτη, ην και ουδόλως παραμελεί, ακολουθών την οικονομολογικήν πρόοδον και δια ξένων συγγραμάτων καθ’ ότι γνωρίζει επαρκώς τη γαλλικήν γλώσσαν.». 

Ο μαρξιστής ιστορικός Γιάννης Κορδάτος, σχολιάζοντας το έργο του Σωτηρόπουλου, γράφει ότι:

«...όπως αποδείχθηκε, ....από τη μια μεριά η κυβέρνηση Σωτηροπούλου έγινε όργανο του Χάμπρο και των πίσω απ' αυτόν κερδοσκόπων του Λονδίνου και της Αθήνας και από την άλλη με κομπογιαννίτικη οικονομολογική σοφία προσπάθησε να σκεπάσει τη χρεοκοπία του κράτους».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• [Ο... πάπας της οικονομίας που έφερε την πτώχευση Ethnos.gr]
• [Η αγροτική οικονομία εν Ολλάνδα: σκηναί και απομνημονεύματα γεωργικής περιηγήσεως Μέλισσα των Αθηνών]
• [Περί εγγείου φορολογίας εν Ελλάδι Μέλισσα των Αθηνών Vol 1, No 8 (1864); σελίδες 408η-412η.]
• [Τετράδια Κοινοβουλευτικού Λόγου Τετράδιο 1ο. Σωτήριος Σωτηρόπουλος, σελίδες 25η-90η.]

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org