Πέτρος Μπάμπαλης

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Πέτρος Μπάμπαλης [1] Έλληνας εθνικιστής, ανώτερος αξιωματικός του Σώματος της Αστυνομίας Πόλεων με το βαθμό του Αστυνόμου Α', γεννήθηκε το 1930 στο χωριό Καμπιά του σημερινού Δήμου Μακρακώμης στο νομό Φθιώτιδος [2] και τραυματίστηκε βαριά στις 21:30' το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου 1979 στην περιοχή Άγιος Σώστης στο Νέο Κόσμο Αθηνών του νομού Αττικής, από μέλη κομμουνιστικής τρομοκρατικής οργανώσεως «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας-Ομάδα: Ιούνης ’78» [3], ένα από τα πολλά παρακλάδια και προσωπεία της κομμουνιστικής τρομοκρατίας, που προήλθε από την «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη», η οποία έδρασε από το 1974 έως τις παραμονές της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Ελλάδα. Ο Μπάμπαλης εξέπνευσε, μέσα σε περιπολικό της Ελληνικής Αστυνομίας, κατά την μεταφορά του στο 401 Γ.Ν.Α., [Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο], όπου όταν έφτασε απλώς πιστοποιήθηκε ο θάνατος του [4].

Η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή του έγιναν στις 16:30 το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1979 στο κοιμητήριο της Νέας Σμύρνης. Επικήδειο λόγο εκφώνησε ο Χρήστος Αποστολάκος, τότε βουλευτής του κόμματος «Εθνική Παράταξις», ενώ κατατέθηκαν στεφάνια εκ μέρους του Γεωργίου Παπαδόπουλου, του φυλακισμένου ηγέτη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, του Δημητρίου Ιωαννίδη, καθώς και από την οικογένεια του Ευάγγελου Μάλλιου, επίσης δολοφονημένου Αστυνόμου Α', στενού συνεργάτη και φίλου του Μπάμπαλη.

Ο Πέτρος Μπάμπαλης ήταν έγγαμος και πατέρας μια κόρης, ηλικίας δεκαέξι ετών την εποχή της δολοφονίας του.

Πέτρος Μπάμπαλης (Αστυνόμος Α') [5]
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 1930
Τόπος: Καμπιά, Φθιώτιδα (Ελλάδα)
Δολοφονία: 31 Ιανουαρίου 1979
Τόπος: Άγιος Σώστης-Νέος Κόσμος,
Αθήνα (Ελλάδα)
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Αξιωματικός Αστυνομίας Πόλεων
(Αστυνόμος Α').

Βιογραφία

Ο Πέτρος Μπάμπαλης παρακολούθησε τα μαθήματα της εγκυκλίου εκπαιδεύσεως στη γενέτειρα του και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μακρακώμης. Το 1952, ο Μπάμπάλης κατατάχθηκε στο Σώμα της Αστυνομίας Πόλεων με το βαθμό του Αστυφύλακα. Μετά από επιτυχείς εισαγωγικές εξετάσεις εισήλθε και φοίτησε κι αποφοίτησε με επιτυχία από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών [6] στην οποία ήταν συμφοιτητής με τον συνάδελφο και φίλο του Ευάγγελο Μάλλιο αλλά και με τον εθνικιστή διανοούμενο και συγγραφέα Κώστα Πλεύρη [7]. Το 1958 εισήλθε και τον Ιούνιο του 1960 αποφοίτησε από τη Σχολή Αξιωματικών του Σώματος, ήταν μέλος της ΙΔ' Εκπαιδευτικής περιόδου της κι είχε συμμαθητή και αρχηγό τον Ευάγγελο Μάλλιο, με το βαθμό του Υπαστυνόμου Β' [8] ενώ το 1963 προήχθη κατ' εκλογήν στο βαθμό του Υπαστυνόμου Α'.

Στις 9 Δεκεμβρίου 1963, ο Μπάμπαλης και ο συνάδελφός του Ευάγγελος Μάλλιος, παρέδωσαν τα αεροπορικά εισιτήρια για το Παρίσι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος το απόγευμα της ίδιας μέρας αναχώρησε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα με προορισμό τη Γαλλική πρωτεύουσα, όπου εγκαταστάθηκε ως αυτοεξόριστος [9]. Ο Καραμανλής λέγεται ότι αναχωρώντας είπε στους Μπάμπαλη και Ευάγγελο Μάλλιο ότι, «.....επιστρέφοντας στην Ελλάδα θα είστε δίπλα μου.». Το 1967 ο Μπάμπαλης προήχθη στο βαθμό του Αστυνόμου Β' κατ' εκλογήν και το 1973 στον βαθμό του Αστυνόμου Α' επίσης κατ' εκλογήν. Ο Μπάμπαλης υπηρετούσε σχεδόν όλα τα χρόνια της σταδιοδρομίας του στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, στην οδό Μπουμπουλίνας, κι ήταν γνωστός με το προσωνύμιο «Αιγυπτιακή Βιβλιοθήκη», καθώς ήξερε τα πάντα, για όλους. Τιμήθηκε με πολλά παράσημα και μετάλλια.

Μεταπολίτευση / Διώξεις

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1974, με μία από τις πρώτες κινήσεις της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβερνήσεως του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξεως, ότι διατάχθηκε έρευνα για βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων από αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1974 τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, για χρονικό διάστημα δώδεκα μηνών, κατηγορούμενοι για «βασανισμούς» -που δήθεν διέπραξαν- 7 αξιωματικοί της Αστυνομίας Πόλεων και συγκεκριμένα οι:

  • Πέτρος Μπάμπαλης (Αστυνόμος Α' τότε),
  • Ευάγγελος Μάλλιος (επίσης Αστυνόμος Α'),
  • Κωνσταντίνος Καραπαναγιώτης (Αστυνόμος Α'),
  • Κωνσταντίνος Σμαΐλης (Υπαστυνόμος Α'),
  • Ιωάννης Καλύβας (Υπαστυνόμος Α'),
  • Ευάγγελος Γιαννικόπουλος (Υπαστυνόμος Α') και
  • Βασίλειος Κραββαρίτης (Υπαστυνόμος Α'),

ενώ από αστυνομικούς της Γενικής Ασφάλειας εξετάστηκαν και οι αξιωματικοί Νικόλαος Δασκαλόπουλος, Λουκάς Χριστολουκάς και Δημήτριος Καραγιαννόπουλος.

Απόταξη /Δίκες / Φυλάκιση

Ο Μπάμπαλης -κατηγορήθηκε για «κατάχρηση εξουσίας και ηθική αυτουργία σε βασανισμούς πολιτών»- με βάση δημοσίευμα της εφημερίδος «Απογευματινή» [10]. Στις 15 Φεβρουαρίου 1975 από τις εφημερίδες της εποχής προαναγγέλθηκε ότι αρχίζουν οι απολογίες των «βασανιστών» Μπάμπαλη, Ευάγγελου Μάλλιου και άλλων αξιωματικών της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών. Στις 14 Μαρτίου 1975, «Ομοφωνία Ανακριτού και Εισαγγελέως εκρίθη απολυτέος τελών σε διαθεσιμότητα, ο αστυνόμος Πέτρος Μπάμπαλης που κατηγορείται για κατάχρηση εξουσίας και ηθική αυτουργία σε βασανισμούς», όπως ανέφεραν δημοσιεύματα της εποχής, αφού δεν βρέθηκε ένοχος για καμία από τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν, όμως στις 2 Ιουλίου 1975 προφυλακίστηκε με την κατηγορία των βασανισμών, μετά από άλλη μήνυση που υποβλήθηκε σε βάρος του, ύστερα από απόφαση του ανακριτή Μακρινού.

Μια από τις δίκες του ξεκίνησε στις 11 Νοεμβρίου 1975, στο Μικτό Κακουργιοδικείο Χαλκίδος. Πρόκειται για τη γνωστή δίκη 15 Αξιωματικών και Υπαξιωματικών της Αστυνομίας, που αφορούσε υποτιθέμενα βασανιστήρια που διαπράχθηκαν στο χρονικό διάστημα από 12 Φεβρουαρίου έως 10 Απριλίου 1974 και μαζί με τον Μπάμπαλη δικάστηκαν και οι Γώγος, Κανέλλος, Κ. Καραπαναγιώτης, Β. Κραβαρίτης, Λουκόπουλος, Ευάγγελος Μάλλιος, Παύλου, Κ. Σμαϊλης, και άλλοι αξιωματικοί. Οι μάρτυρες κατέθεσαν ότι «...οι αστυνομικοί Μάλλιος, Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης και Κραβαρίτης ήταν ικανότατοι και εκτελούσαν υποδειγματικά τα καθήκοντά τους». Στις 30 Νοεμβρίου 1975, παρά τις σωρεία από ψεύτικες καταθέσεις ιδεολογικά κατευθυνόμενων μαρτύρων και την ασφυκτική πίεση που υφίστανται οι δικαστές [11] το δικαστήριο αθωώνει 4 κατηγορούμενους ενώ τιμωρεί με εξαγοράσιμες ποινές τους υπόλοιπους. Όσον αφορά τον Πέτρο Μπάμπαλη, αθωώθηκε από κάθε κατηγορία, καθώς το δικαστήριο έπαψε την ποινική δίωξη σε βάρος του. Ο Μπάμπαλης αφέθηκε ελεύθερος, για τη συγκεκριμένη υπόθεση, όμως οδηγήθηκε στην Α' πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, καθώς ήταν προφυλακισμένος για άλλη υπόθεση βασανιστηρίων και στις 22 Απριλίου αποφυλακίστηκε καθώς η υπόθεση μετατράπηκε σε Πλημμέλημα.

Στις 14 Μαΐου 1975 ο Μπάμπαλης απολύθηκε από τις τάξεις της Αστυνομίας Πόλεων. Σε βάρος του ξεκίνησε δικαστική διαδικασία στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πατρών, στις 15 Δεκεμβρίου 1975, από το οποίο ο ίδιος όπως και ο Ευάγγελος Μάλλιος κηρύχθηκαν αθώοι. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1976 άρχισε στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, που συνεδρίασε στην αίθουσα του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών στο Ρουφ, μια από τις δίκες εναντίον του Μπάμπαλη, στην οποία συγκατηγορούμενος ήταν και ο Ευάγγελος Μάλλιος. Η απόφαση εκδόθηκε στις 12 Οκτωβρίου και στον Μπάμπαλη επιβλήθηκε ποινή φυλακίσεως 24 μηνών. Όλοι οι κατηγορούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι πλην του Μπάμπαλη που οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού προκειμένου να εκτίσει δύο μήνες από το υπόλοιπο της ποινής του και αποφυλακίστηκε στις 23 Οκτωβρίου 1977, μετά από διάστημα δεκαοκτώ μηνών, μετά από τη μείωση της ποινής του από το Εφετείο [12]. Στις 12 Δεκεμβρίου 1976 ο Μπάμπαλης παραπέμφθηκε να δικαστεί στο Τριμελές Εφετείο σε δεύτερο βαθμό για την πρωτόδικη ποινή των 24 μηνών που του είχε επιβληθεί, όμως η υπόθεση αναβλήθηκε για τις 28 Ιανουαρίου 1977.

Ο Γιώργος Τράγκας, συντηρητικός και υποστηρικτής του Κωνσταντίνου Καραμανλή -δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ και ραδιοφωνικός παραγωγός, στο βιβλίο του «Κορυδαλλός 1975-79» παραθέτει αποσπάσματα από το προσωπικό ημερολόγιο του Ιωάννη Παπαθανασίου, διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού, ο οποίος αναφέρεται σε συνάντηση της 10ης Μαρτίου 1977, μεταξύ των Αριστοτέλη Καλέντζη και Κώστα Πλεύρη. «...Σήμερα στις 11:30 το πρωί ήλθε στη φυλακή ο ανακριτής κ. Γυφτάκης, ο οποίος πήρε τις καταθέσεις των κρατουμένων Αριστ. Καλέντζη, Αναργ. Κακκαβά και Πέτρου Μπάμπαλη...», καθώς οι κρατούντες επιχείρησαν να εμπλέξουν τον Μπάμπαλη στη σκευωρία των βομβιστικών ενεργειών του καλοκαιριού του 1977.

Δολοφονία Μπάμπαλη

Ο Μπάμπαλης μετά τη δολοφονία του Ευάγγελου Μάλλιου, είχε εγκαταλείψει πρόσκαιρα την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο εξωτερικό. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδος «Το Βήμα» [13] τα μέλη του αποκαλούμενου Επαναστατικού Συμβουλίου του Ε.Λ.Α. διχάστηκαν σχετικά με το αν πρέπει να δολοφονηθεί ή όχι ο Μπάμπαλης και η απόφαση παραπέμφθηκε σε ψηφοφορία, στην οποία με μία ψήφο διαφορά αποφασίστηκε η δολοφονία του.

Τι προηγήθηκε

Στη δημιουργία του κλίματος που οδήγησε στη δολοφονία του Μπάμπαλη και όπλισε το χέρι των αριστερών δολοφόνων του, συνέβαλαν ακόμη και μεγάλες εφημερίδες των Αθηνών. Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδος «Τα Νέα» της 17ης Νοεμβρίου 1975, που κυκλοφόρησαν με τίτλο «Προκλητικοί οι βασανιστές στη Χαλκίδα» και υπότιτλους «Οι κατηγορούμενοι είναι προκλητικοί. Γελάνε την ώρα που τα θύματά τους καταθέτουν για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν στην Ασφάλεια. Συνεχίζουν τον πόλεμο λάσπης κατά των μαρτύρων κατηγορίας, υποστηρίζοντας για μερικούς απ' αυτούς ότι συνεργάστηκαν με την Ασφάλεια». Δύο ημέρες πριν την επίθεση εναντίον του Μπάμπαλη, με εντολή του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως της κυβερνήσεως του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έπαψε η αστυνομική προστασία του και αποσύρθηκαν οι άνδρες της Αστυνομίας που είχαν διατεθεί για την φρούρηση του.

Επίθεση εναντίον του

Στις 21:35 το βράδυ της δολοφονίας του ο Μπάμπαλης κατέβηκε από το σπίτι του προκειμένου να παρκάρει το αυτοκίνητο του στο υπόγειο γκαράζ επί των οδών Ωκεανίδων 4 & Ευρυδάμαντος. Ο Μπάμπαλης δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου 1979, κοντά στο σπίτι του στην οδό Ωκεανίδων 13-15 στον Άγιο Σώστη της Νέας Σμύρνης, μόλις δύο ημέρες αφ' ότου αποσύρθηκε, με εντολή του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, η αστυνομική προστασία του. Μισό μέτρο μετά την απομάκρυνση του από το γκαράζ, επιστρέφοντας στο σπίτι του στην οδό Ωκεανίδων 4, δέχθηκε επίθεση από δύο νεαρούς, οι οποίοι έριξαν εναντίον του οκτώ σφαίρες από όπλο διαμετρήματος 0,45, που τον βρήκαν στο κεφάλι και το στήθος. Δίπλα από το άψυχο σώμα του βρέθηκε δακτυλογραφημένη προκήρυξη πέντε σελίδων της οργανώσεως που ανέλαβε την «ευθύνη» της δολοφονίας του. Από την ιατροδικαστική έρευνα προέκυψε ότι οι δολοφόνοι του πυροβόλησαν πισώπλατα τον Μπάμπαλη και όταν αυτός γύρισε κι έπεσε αιμόφυρτος του έδωσαν τις χαριστικές βολές. Δίπλα στο θανάσιμα τραυματισμένο σώμα του Μπάμπαλη οι δολοφόνοι άφησαν δακτυλογραφημένη προκήρυξη πέντε σελίδων με την υπογραφή «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας-Ομάδα: Ιούνης ’78».

Στη συνέχεια οι κομμουνιστές εγκληματίες αφού επιχείρησαν αποτυχημένα να διαφύγουν με το κλεμμένο αυτοκίνητο τους, μάρκας «Φόρντ Κορτίνα», ιδιοκτησίας του δημοσιογράφου Χάρη Παπαγιάννη, το οποίο είχε κλαπεί από την οδό Νικολάου Πλαστήρα στη Νέα Σμύρνη, το εγκατέλειψαν και απομακρύνθηκαν πεζή. Στον τόπο της δολοφονίας βρέθηκαν προκηρύξεις, ενώ μεταξύ των ατόμων που συνελήφθησαν αμέσως μετά τη δολοφονία του Μπάμπαλη ήταν και ο μετέπειτα γνωστός τηλεοπτικός δημοσιογράφος Γιώργος Οικονομέας, τότε ηγετικό στέλεχος οργανώσεως της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Όπως αποδείχθηκε χρόνια αργότερα, ένα ηγετικό του στέλεχος του Ε.Λ.Α. ανέλαβε να «τραβήξει τη σκανδάλη» στη δολοφονία του Μπάμπαλη, ενώ η αστυνομία συνέλαβε και εξέτασε τον Ανδρέα Ζεμπίλα, μέλος του κεντρικού συμβουλίου της οργανώσεως «Σοσιαλιστική Πορεία». Ο αστυνόμος Μπάμπαλης διέθετε νόμιμη άδεια οπλοφορίας, όμως δεν έφερε το όπλο του τη στιγμή που δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση. Την ημέρα της δολοφονίας του Μπάμπαλη δικαστική πηγή που ρωτήθηκε από δημοσιογράφους αν ο Αστυνόμος επρόκειτο να κληθεί και να εξεταστεί για βομβιστικές επιθέσεις που είχαν εκδηλωθεί εκείνη την περίοδο απάντησε, «ούτε διαψεύδω ούτε επιβεβαιώνω την πληροφορία», όμως την επόμενη μέρα της δολοφονίας του το Υπουργείο Δικαιοσύνης χαρακτήρισε «ανακριβές» το δημοσίευμα.

Οι δολοφόνοι

Τον Μπάμπαλη δολοφόνησε η άγνωστη ως τότε οργάνωση «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας: Ομάδα Ιούνης ’78», η οποία δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά. Στην προκήρυξη [14] [15] [16] που έστειλε για να δικαιολογήσει την εν ψυχρώ δολοφονία, αναφέρονται μεταξύ άλλων μια σειρά από αυταπόδεικτα ψέματα όπως ότι, «...Ο Μπάμπαλης δεν διατήρησε το επίσημο πόστο του στην Ασφάλεια, αλλά ανέλαβε την οργάνωση και την εκπαίδευση του “ανεπίσημου” μηχανισμού τρομοκρατίας του καθεστώτος, πάντα σε στενή εξάρτηση και συνεργασία με την επίσημη Ασφάλεια. Δεν συνέχισε ο ίδιος τα βασανιστήρια κρατουμένων, αλλά έγινε το πρότυπο για μίμηση στους καινούριους βασανιστές, που συνεχίζουν να εφαρμόζουν αυτή την τακτική σ’ όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας και σε διάφορες στρατιωτικές μονάδες. ...{...}... Μέχρι πότε η συστηματική και ένοχη σιωπή όλων των αντιπολιτευτικών κομμάτων και οργανώσεων θα είναι αποτελεσματικός βοηθός για το θάψιμο και το κουκούλωμα των πιο σημαντικών γεγονότων για το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα; Όπως είναι η συνωμοσία της σιωπής γύρω από τη δολοφονία του αγωνιστή Χρήστου Κασσίμη (της ομάδας Διεθνιστική Αλληλεγγύη) στις 19/20-10-77 από χαφιέδες στη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής της αστυνομίας με ομάδα αγωνιστών. Αυτή η συνωμοσία σιωπής προσπαθεί όχι μόνο να θάψει το γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχει και αναπτύσσεται η επαναστατική βία ενάντια στα αφεντικά, αλλά και να στερήσει τις λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις από μια πολύτιμη κληρονομιά και εμπειρία, που στάθηκε ο σκοτωμός, και έτσι όπως έγινε, τον αγωνιστή Χρήστο Κασσίμη...».

Αστυνομικά ευρήματα

Στις 29 Ιανουαρίου 1978 η Ασφάλεια Αθηνών βρέθηκε μπροστά σε μία απρόσμενη ανακάλυψη. Τότε, άγνωστος άνδρας τηλεφώνησε ανώνυμα στην Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας και ενημέρωσε ότι μεταξύ 24ου και 25ου χιλιομέτρου στην Πάρνηθα εγκαταλείφθηκαν δύο σακούλες. «Στις από νάιλον τσάντες, μέσα στο δάσος, βρέθηκαν όπλα, σφαίρες, εκπαιδευτικά αναρχικά έγγραφα [δηλαδή χειρόγραφες μεταφράσεις του βιβλίου του Κάρλος Μαριγκέλλα για το αντάρτικο πόλης], ελληνικές ταυτότητες και γραμμένοι από χέρι και γραφομηχανή κατάλογοι και σημειώσεις. Μεταξύ των χειρογράφων και σημειώσεων ήταν και το όνομα “Πέτρος Μπάμπαλης, οδός Άτλαντος 21, Παλαιό Φάληρο, ΒΤ 6363, πράσινη Φορντ». Το πράσινο αυτοκίνητο ανήκε σε φίλο των Μάλλιου και Μπάμπαλη, οι οποίοι το οδηγούσαν πριν τη δολοφονία του Μάλλιου. Όμως στην οδό Άτλαντος 21 είναι η διεύθυνση του Μάλλιου, ενώ οι σημειώσεις αναφέρουν μια «...άσπρη Μερσεντές, ΒΖ 2146, διευθυντής A.E.G.», γραμμένο σε ένα χαρτί από Γερμανικό ημερολόγιο.

Οι σακούλες περιείχαν ακόμη: δύο πιστόλια τύπου Μπερέτα και Μπράουνινγκ 7,65 με δύο γεμιστήρες το καθένα, είδη μεταμφιέσεως, δηλαδή μουστάκια και γένια, αστυνομικές και φοιτητικές ταυτότητες πέντε ατόμων, μία γαλλική άδεια οδηγήσεως, απόκομμα εφημερίδας με σχεδιάγραμμα των φυλακών Αίγινας και δύο βιβλιαράκια με οδηγίες κατασκευής βομβών και ανταρτικής δράσεως. Παρά τα μέτρα που έλαβε η αστυνομία, που γνώριζε ένα χρόνο πριν από την ανακάλυψη των «χαρτιών της Πάρνηθας», ότι ο Μπάμπαλης αποτελεί στόχο δολοφονίας στάθηκε ανίκανη να την αποτρέψει. Είναι η μοναδική περίπτωση στην ιστορία της τρομοκρατίας που οι διωκτικές αρχές γνωρίζουν από πριν ένα στόχο της οργανώσεως από την εσωτερική της «αλληλογραφία» κι όμως δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την υλοποίηση της δολοφονίας.

Δημοσιεύματα

Επί πολλά χρόνια το αρχείο των κομμουνιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων, που βρέθηκε το Μάρτιο του 1978 στις παρυφές του βουνού της Πάρνηθος, έκρυβε ένα γρίφο. Πολλά από τα σημειώματα που αφορούσαν τα αποτελέσματα παρακολουθήσεων στόχων είχαν γραφεί με τη γραφομηχανή της «17Ν». Ωστόσο, χτυπήθηκαν από τον «Ε.Λ.Α.» [17], μόνο ο Μπάμπαλης και οι αποθήκες της γερμανικής εταιρείας παραγωγής ηλεκτρικών συσκευών A.E.G. στην Ελλάδα, έξω από τη λαχαναγορά του Ρέντη, όπου σκοτώθηκε από αστυνομικά πυρά ο τρομοκράτης Χρήστος Κασσίμης. Οι αξιωματικοί της αστυνομίας δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη συνύπαρξη των δύο οργανώσεων στην Πάρνηθα, καθώς «17Ν» και «Ε.Λ.Α.», οργανώσεις με διαφορετική δομή και ιδεολογική πλατφόρμα που πολλές φορές λειτουργούσαν ανταγωνιστικά, όμως μετά την εξάρθρωση των δύο οργανώσεων, η αστυνομία θεωρεί ότι αυτό συνέβη διότι στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως «17Ν» και «Ε.Λ.Α.» διέθεταν κοινή γιάφκα. Σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας «Το Βήμα», αυτή η διαφωνία έφερε και την πρώτη απόσχιση μελών από τον κορμό του Ε.Λ.Α, με σημαντικότερη την αποχώρηση του Χρήστου Τσουτσουβή, ο οποίος ίδρυσε την ομάδα «Αντικρατική Πάλη». Τελικά την ευθύνη για την δολοφονία του Μπάμπαλη ανέλαβε ο Ε.Λ.Α. που το 1985 θα αποδεχθεί την «πατρότητα» της δολοφονικής οργάνωσης [18].

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, που προέκυψαν μετά τη σύλληψη των μελών της «17Ν», πέντε μέλη του «Ε.Λ.Α.» οργάνωσαν τη δολοφονία του Μπάμπαλη, τον Ιανουάριο του 1979. Τα ονόματα τους είναι γνωστά στους αξιωματούχους της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας. Όπως δημοσίευσε η εφημερίδα «Το Βήμα» [19], υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι μεταξύ των πέντε μελών του «Ε.Λ.Α.» που σχεδίασαν και εκτέλεσαν τη δολοφονία ήταν ο Χρήστος Τσουτσουβής και ακόμη ένα πρόσωπο, που δεν βρίσκεται εν ζωή, το όνομα του οποίου ουδέποτε έχει γνωστοποιηθεί, ωστόσο περιλαμβάνεται σε φάκελο της Στάζι, όπου αναφέρεται ως δράστης της δολοφονίας. Τα στοιχεία εμφανίζουν «17Ν» και «Ε.Λ.Α.» να έχουν συναποφασίσει την εκτέλεση του Μπάμπαλη από το 1973, όμως ο σχεδιασμός της δολοφονίας του άρχισε μετά την δολοφονία του Μάλλιου. Ως μέλη της ομάδας που παρακολουθούσε τον Μπάμπαλη μάρτυρες έχουν αναγνωρίσει τον Χρήστο Τσουτσουβή, αλλά και τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Παράλληλα, υποστηρίζουν ότι μεταξύ των δραστών ήταν ένα άτομο ηλικίας 35-40 ετών, ενώ γίνεται λόγος και για έναν Κώστα, το όνομα του οποίου ακούστηκε την ώρα της επίθεσης, και η Αστυνομία έχει στοιχεία ότι πρόκειται για τον Κώστα Αγαπίου, μέλους του «Ε.Λ.Α.», που το όνομα του αναφέρεται στους φακέλους της «Στάζι», της υπηρεσίας πληροφοριών του κράτους της Ανατολικής Γερμανίας.

Σε βιβλία που κυκλοφόρησαν κατά καιρούς αλλά και σε δημοσιεύματα στο διαδίκτυο, στηριγμένα στη γενική παραδοχή ότι «..Η 17Ν έκανε ακόμη πολλές εκτελέσεις “ενοχλητικών” στόχων Ελλήνων και ξένων “διπλωματών”. Εκτελέσθηκαν οι βασανιστές της Χούντας, Μάλλιος και Μπάμπαλης γιατί είχαν δημιουργήσει “φακέλους” για το πολιτικό προσωπικό της χώρας...», έχει ευφαντάστως καταγραφεί πως «...τον Πέτρο Μπάμπαλη {...} τον εκτέλεσε {....} ο Εβραιοπορτογάλος στρατηγός του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λουνς. Ο Λουνς ήταν ο προϊστάμενος του Μπάμπαλη επί Χούντας. {....} Ο Λουνς τηλεφώνησε στον Μπάμπαλη και του έδωσε ραντεβού στον Αγ. Σώστη. Εκεί με μια ομάδα δολοφόνων τον εκτέλεσε και μετά μέσω της Αμερικανικής βάσης του Ελληνικού “πέταξε” στο εξωτερικό ο Λουνς {...}...» [20].

Η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία έχει σχηματίσει πλήρη δικογραφία για τη δράση του «Ε.Λ.Α.», στην οποία περιλαμβάνονται αποδεικτικά στοιχεία για τη δολοφονία του Πέτρου Μπάμπαλη και ο σχετικός φάκελος παραδόθηκε στις δικαστικές αρχές, παρά το γεγονός ότι το αδίκημα παραγράφηκε, λόγω της παρελεύσεως 20ετίας από την διάπραξη της. Το 2003, έναν χρόνο μετά την εξάρθρωση της «17Ν», η Αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη τεσσάρων μελών του «Ε.Λ.Α.» [21], μεταξύ των οποίων του Αγαπίου, ο οποίος πέθανε μία ημέρα μετά από τη δολοφονία του υπαρχιφύλακα-φρουρού της βασικής μάρτυρος κατηγορίας Σοφίας Κυριακίδου, τον Ιούνιο του 2009, ενώ το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, η υπόθεση «Ε.Λ.Α.» έκλεισε δικαστικά και στον δεύτερο βαθμό, καθώς το δικαστήριο έκρινε αθώους τους κατηγορούμενους.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Διαβάστε τα λήμματα

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 21april1967.png

Αξιωματικοί (επαναστάτες)

21η Απριλίου 1967

25η Νοεμβρίου 1973

Αξιωματικοί

Δολοφονημένοι

Πολιτικά πρόσωπα

Πρωθυπουργοί

Υπουργοί

Υποστηρικτές

25η Νοεμβρίου 1973

Διάφορα πρόσωπα
  • Επίσκοποι
  • Μητροπολίτες
  • Θεολόγοι
  • Πανεπιστημιακοί καθηγητές


Παραπομπές

  1. [Tο επώνυμο Μπάμπαλης απαντάται κυρίως στην Ήπειρο και την Κεντρική Στερεά Ελλάδα. Προέρχεται από την τουρκική λέξη babali που σημαίνει «ο πατέρας» και στην Ελληνική γλώσσα υποδηλώνει τον γέροντα, τον σεβάσμιο.]
  2. [Αυτοί που φεύγουν-Πέτρος Μπάμπαλης Περιοδικό «Αστυνομικά χρονικά», τεύχος 1ο/1979, σελίδα 168η.]
  3. [Το 1985 ο «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας» [«Ε.Λ.Α.»] ανέλαβε την «ευθύνη» για τη δολοφονία του Πέτρου Μπάμπαλη και αποδέχθηκε με προκήρυξη του την πατρότητα της οργανώσεως που την υλοποίησε. Η οργάνωση στη διάρκεια της λειτουργίας της εξέδιδε σε περιοδική βάση την «Αντιπληροφόρηση», έντυπο προπαγάνδας των ενεργειών και των θέσεων της. Το έντυπο κυκλοφορούσε σε περισσότερα από 15.000 αντίτυπα και μοιράζονταν στις γειτονιές των Αθηνών. Περιλάμβανε μακροσκελή κείμενα που περιείχαν εκτενείς αναλύσεις για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και τον κόσμο. Οι συντάκτες τους ήταν δεκάδες, καθώς τα κείμενα διέφεραν στο ύφος και τον λόγο από τις προκηρύξεις των ένοπλων οργανώσεων. Το περιοδικό φέρεται να διευθύνονταν από συντακτική επιτροπή εκτός οργανώσεως.]
  4. [Σκότωσαν τον Μπάμπαλη Εφημερίδα «Μακεδονία», Πέμπτη 1η Φεβρουαρίου 1979, σελίδες 1η & 6η.]
  5. [Πηγή φωτογραφίας: Αυτοί που φεύγουν-Πέτρος Μπάμπαλης Περιοδικό «Αστυνομικά χρονικά», τεύχος 1ο/1979, σελίδα 168η.]
  6. [«Γεγονότα 1965-1977», Κώστας Πλεύρης, σελίδα 71η.]
  7. [«Γεγονότα 1965-1977», Κώστας Πλεύρης, σελίδα 71η.]
  8. [Τελετή ορκωμοσίας 59 νέων Υπαστυνόμων Β' (30η Ιουνίου 1960) Περιδικό «Αστυνομικά Χρονικά», έτος Η' τεύχος 172ον, σελίδα 8373η.]
  9. [Οι Μπάμπαλης και Ευάγγελος Μάλλιος είχαν αναλάβει από πλευράς της Γενικής Ασφάλειας την ευθύνη για την ομαλή αναχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της συνοδείας του, για το Παρίσι. Τη συνοδεία του αποτελούσαν η σύζυγος του Αμαλία Κανελλοπούλου και ο γραμματέας του Ιωάννης Ζαχαράκης, που ήταν εκείνος ο οποίος κράτησε τρεις θέσεις στο όνομα «Κώστας Τριανταφυλλίδης». Ο Τριανταφυλλίδης ήταν υπαρκτό πρόσωπο, δημοσιογράφος στο συγκρότημα Μπότση. Οι θέσεις που κρατήθηκαν αντιστοιχούσαν στους αριθμούς 20-21-22 και τα εισιτήρια τους στους αριθμούς 138322-23-24 στην πτήση 409 της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Στην πτήση οι κρατήσεις θέσεων ήταν συνολικά 25 στον αριθμό και μεταξύ τους περιλαμβάνονται τα ονόματα Αβέρωφ, Χέλμης και Βαρδουλάκης. Εικάζεται ότι πρόκειται για τον πολιτικό Ευάγγελο Αβέρωφ, αριθμός θέσεως 14, τον Ευάγγελο Χέλμη, αριθμός θέσεως 15, διπλωμάτη και γαμπρό του Σπύρου Μαρκεζίνη, καθώς και τον αρχηγό της Χωροφυλακής Γεώργιο Αντωνίου Βαρδουλάκη, αριθμός θέσεως 16.]
  10. [Εφημερίδα «Απογευματινή», 10 Οκτωβρίου 1974.]
  11. [Δίκη των βασανιστών της Χούντας: Το κράτος προστατεύει το παρακράτος nomikospalmos.wordpress.com]
  12. [Γ.Θ. Κρομμύδας, «Οι άνθρωποι της Χούντας μετά τη δικτατορία», εκδόσεις «Εξάντας», 1984, σελίδα 135η.]
  13. [Η πολυτάραχη ιστορία του ΕΛΑ-Είκοσι χρόνια διαφωνιών και διασπάσεων. Τάσος Τέλογλου, «Το Βήμα» online, 9 Φεβρουαρίου 2003.]
  14. [Γιατί εκτελέσαμε τον Μπάμπάλη athens.indymedia.org.] Το κείμενο της προκηρύξεως από το athens.indymedia.org.]
  15. [Προκήρυξη της κομμουνιστικής τρομοκρατικής ομάδος Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη δημοσιευμένη στην εφημερίδα «Τα Νέα», 22 Οκτωβρίου 1977.]
  16. ["ΓΙΑΤΙ ΕΚΤΕΛΕΣΑΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΛΗ"
    Από σήμερα, ο άθλιος και μισητός βασανιστής, ο αστυνόμος Πέτρος Μπάμπαλης έπαψε να υπάρχει. Εκτελέστηκε από μια ομάδα αγωνιστών. Η προσωπικότητα και το έργο του Μπάμπαλη είναι γνωστά σε όλους. Στην περίοδο της χούντας η δράση του και η φήμη τον ξεπέρασαν και τα σύνορα της Ελλάδας.
    Ήτανε από τους αρχηγούς των δυνάμεων καταστολής και επικεφαλής των καταδιωκτικών μηχανισμών της Ασφάλειας στη χουντική περίοδο. Με ιδιαίτερη λύσσα προσπάθησε να χτυπήσει τους αγωνιστές της αντίστασης ενάντια στη χούντα και το καθεστώς πού την είχε δημιουργήσει. Ήτανε υπεύθυνος για την άγρια ασφαλίτικη τρομοκρατία. Ήτανε υπεύθυνος για τα φοβερά βασανιστήρια χιλιάδων και χιλιάδων ατόμων. Ήτανε υπεύθυνος για την καταστροφή της υγείας και της ζωής πολλών εκατοντάδων αγωνιστών και όχι μόνον αυτών, αλλά και όσων έτυχε, για οποιοδήποτε λόγο, να βρεθούν στα χέρια των ασφαλιτών. Ήτανε υπεύθυνος για την "ανάδειξη" πολλών εκατοντάδων χαφιέδων σε επίλεκτους βασανιστές, πού και σήμερα συνεχίζουν τη δράση τους και πού όλο και περισσότερο γίνονται απαραίτητα στηρίγματα της κρατικής εξουσίας των αφεντικών. Ήτανε από τους υπεύθυνους της εκστρατείας των δολοφονιών, πού εξαπέλυσε η Ασφάλεια μετά το Νοέμβρη του 1973, πού είχε σαν αποτέλεσμα πολλές δεκάδες νεκρούς — πού τους παρουσίασαν για "αυτοκτονημένους" — και πού σήμερα φαίνεται ότι όλα τα επίσημα κόμματα τους ξέχασαν. Ήτανε ακόμα υπεύθυνος για βασανισμούς και εκβιασμούς, με αποκλειστικό σκοπό να αρπάξει διάφορα χρηματικά ποσά από τους συγγενείς των θυμάτων.
    Το καθεστώς της καπιταλιστικής εξουσίας και αστικής κυριαρχίας, είχε φροντίσει από τα πριν να προετοιμάσει το στέλεχος του, τον Μπάμπαλη, για το πέρασμα στη "δημοκρατία". Διάλεξε γι' αυτόν, και ο Μπάμπαλης πιστά τον ακολούθησε, ένα άλλο τρόπο δράσης, πού να ταιριάζει καλύτερα με τη "δημοκρατία" και να εξυπηρετεί το ίδιο καλά τις ανάγκες και τις επιδιώξεις του καθεστώτος.
    Έτσι ο Μπάμπαλης δε διατήρησε το επίσημο πόστο του στην Ασφάλεια, αλλά ανέλαβε την οργάνωση και την εκπαίδευση του "ανεπίσημου" μηχανισμού τρομοκρατίας του καθεστώτος, πάντα σε στενή εξάρτηση και συνεργασία με την επίσημη Ασφάλεια. Δε συνέχισε Ο ίδιος τα βασανιστήρια κρατουμένων, αλλά έγινε το πρότυπο για μίμηση στους καινούριους βασανιστές, πού συνεχίζουν να εφαρμόζουν αυτή την τακτική σ' όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας και σε διάφορες στρατιωτικές μονάδες.
    Οι περιπτώσεις πού γίνονται γνωστές, όπως αυτές του Βιδάλη, τον Κοσμίδη και άλλων, καθώς και των διάφορων «υπόπτων» πού "πιέζονται να ομολογήσουν", είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της πραγματικότητας. Δε συμμετείχε ο Μπάμπαλης στις ανοικτές και επίσημες τρομοκρατικές δραστηριότητες της αστυνομίας, πού είναι αστυνόμευση κάθε λαϊκής κινητοποίησης και εκδήλωσης -τρομοκράτηση απεργών και προστασία απεργοσπαστών και αφεντικών — επιθέσεις με κάθε είδους όπλα ενάντια σε διαδηλωτές, δολοφονίες και τραυματισμοί διαδηλωτών- αυθαίρετα σπασίματα γραφείων οργανώσεων και τραμπούκικες έφοδοι σε σπίτια αγωνιστών, εκβιαστικά και τρομοκρατικά μπλόκα σε δρόμους, σε αυτοκίνητα, σε δημόσια κέντρα, αυθαίρετες και τραμπούκικες συλλήψεις, κακοποιήσεις και βασανιστήρια κρατουμένων, δικαστικές σκευωρίες ενάντια σε αγωνιστές, αλλά και σε καθέναν πού γίνεται ενοχλητικός, ψυχρές δολοφονίες σε καουμπόικο στιλ και τέλος όλοι οι καθημερινοί εκβιασμοί.
    Οργάνωσε όμως ο Μπάμπαλης φασιστικές ομάδες και ήτανε από τους υπεύθυνους για τις «ανεπίσημες» τρομοκρατικές ενέργειες της Ασφάλειας, πού είναι: οι επιθέσεις ενάντια σε διάφορα μέλη πολιτικών οργανώσεων (ξυλοδαρμοί, απειλές, απόπειρες απαγωγής), η δράση των φασιστικών ομάδων πού ο ίδιος οργάνωσε, η αποστολή με το ταχυδρομείο εκρηκτικών υλών σε διάφορα πρόσωπα και οργανώσεις και κυριότερα η εγκληματική ενέργεια της έκρηξης βόμβας μέσα στον κινηματογράφο Έλλη την ώρα της προβολής με σκοπό να σκοτώσει τους τυχαίους θεατές.
    Δεν άρπαξε χρήματα με καινούριους εκβιασμούς, αλλά είχε εξασφαλίσει, χάρη στην πείρα του σαν εγκληματίας ασφαλίτης και χάρη στη δραστηριότητα του, τη χρηματική ενίσχυση πολλών αφεντικών-επιχειρηματιών. Τα αφεντικά τον αμείβανε και τον χρηματοδοτούσανε γενναιόδωρα, μέχρι την τελευταία του ώρα, με πολλή χαρά τους και με σιγουριά για την επένδυση τους. Φυσικά χρησιμοποιήσανε πάντα γι' αυτό το σκοπό τους ληστευμένους μισθούς των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους.
    Όπως στη διάρκεια της δικτατορίας και της χούντας, έτσι και μετά από αυτήν, σε περίοδο δημοκρατίας και κοινοβουλίου, Ο Μπάμπαλης ήτανε το άλλο σκέλος του δίδυμου, Μάλλιος-Μπάμπαλης, δηλαδή ένα από τα σημαντικά στελέχη των μηχανισμών τρομοκρατίας του καθεστώτος, μηχανισμών πού είναι απαραίτητοι για το καθεστώς της καπιταλιστικής εξουσίας, είτε αυτό χρησιμοποιεί τη δικτατορία και τη χούντα, είτε εξυπηρετείται από τη δημοκρατία και τον αστικό κοινοβουλευτισμό.
    Ας θρηνήσει το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, ας θρηνήσουν τα αφεντικά και τα όργανα τους για την εξόντωση του Μπάμπαλη, όπως θρηνήσανε και για τον άλλο εκλεκτό εκπρόσωπο και όργανο τους, το Μάλλιο.
    Ό Μπάμπαλης παρόλο πού φοβότανε συνέχεια, ήτανε πάντα προκλητικός. Κουβαλούσε συνέχεια μαζί του και επιδεικτικά το όπλο του. Είχε οργανώσει χαφιέδικη άμυνα γύρω του, κάποιοι γείτονες και κάποιοι καταστηματάρχες της περιοχής, αστυνόμευαν και κατασκόπευαν τους κατοίκους της περιοχής και αναφέρανε κάθε κίνηση και πληροφορία στο αφεντικό τους, τον Μπάμπαλη. Συχνά επίσης, επίσημοι χαφιέδες και ασφαλίτικα αμάξια ελέγχανε την περιοχή του σπιτιού του. Όλα αυτά δεν μπόρεσαν να προφυλάξουν τον Μπάμπαλη, από τη δίκαιη και απαραίτητη εξόντωση του.
    Μέχρι πότε η βία και η τρομοκρατία των αφεντικών θα ονομάζεται δικαιοσύνη;
    Μετά τις 24.7.74, για να μπορέσει ο Μπάμπαλης να συνεχίσει τη δραστηριότητα του σα στέλεχος των μηχανισμών τρομοκρατίας του καθεστώτος (όπως όλοι οι όμοιοι του και οι συνεργάτες του) έπρεπε να εκτονωθεί και να κουκουλωθεί το μίσος και η λαϊκή αγανάκτηση εναντίον του.
    Αυτή την εκτόνωση του μίσους και της λαϊκής αγανάκτησης καθώς και τη βαθμιαία αλλά γρήγορη αποκατάσταση του Μπάμπαλη και όλων των βασανιστών, τα ανέλαβε και τα πραγματοποίησε η λεγόμενη ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Σ' αυτά της το έργο είχε τη βοήθεια και τη συμπαράσταση όλων των επίσημων κομμάτων, πού μας "πείσανε", για μια ολόκληρη περίοδο, για τη δήθεν ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.
    Η πραγματική λοιπόν αστική δικαιοσύνη, η δικαστική δηλαδή εξουσία του καθεστώτος, αφού μας ταλαιπώρησε όλους με το γελοίο και λυπηρό θέαμα εκατοντάδων στημένων δικών, αφού μας μπούχτισε με τις δίκες-φάρσες και με τις δικολαβίες της, αφού μας εξόργισε με την "ανεξαρτησία" της και αφού μας αποστόμωσε με τη θρασύτητα και τη χυδαιότητα της, κατάφερε στο τέλος να οδηγήσει σε πραγματικό θρίαμβο τόσο τη νομιμότητα (την αστική), όσο και τη δικαιοσύνη (την καθεστωτική). Αυτή η επιχείρηση της αστικής δικαιοσύνης ήτανε πραγματικός θρίαμβος για το καθεστώς, γιατί όχι μόνο κατάφερε να κατοχυρώσει την ομαλή συνέχιση του καθεστώτος από τη δικτατορία στη δημοκρατία, αλλά κατάφερε κιόλας... (δύο σειρές δυσανάγνωστες)... καθηλωμένοι και ξεγελασμένοι όπως ήμασταν από τις αυταπάτες μας περί δημοκρατίας και ανεξάρτητης δικαιοσύνης.
    Είναι μεγάλη η ευθύνη των επίσημων κομμάτων πού άφησαν να παιχτεί, και να εξακολουθεί και σήμερα να παίζεται, αυτό το παιχνίδι σε βάρος μας, της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Και ας προσέξουν πριν πουν ότι η ενέργεια της εκτέλεσης του Μπάμπαλη είναι δήθεν "προβοκάτσια" πού σκοπεύει στην "αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας". Γιατί τότε θα τους απαντήσουμε ότι αυτό σημαίνει, πώς αυτά τα κόμματα φροντίζουν για τη σταθερότητα αυτής της δημοκρατίας, αυτού του καθεστώτος, αυτής δηλαδή της καθημερινής εκμετάλλευσης, καταπίεσης, βίας και τρομοκρατίας ενάντια στο προλεταριάτο, ενώ οι λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις φυσικά και προσπαθούν να μη σταθεροποιηθεί ποτέ ένα τέτοιο καθεστώς πάνω στις πλάτες τους. Και ας μη βγάζουν στη φόρα τη συνταγή του «συσχετισμού των δυνάμεων πού είναι σε βάρος του κινήματος», γιατί τότε θα θυμηθούμε ότι ποτέ μέχρι σήμερα δε μας είπαν το αντίθετο, θα τους απαντήσουμε ότι οι λαϊκές δυνάμεις έχουν πια αρχίσει να θέλουν να πάψουν να είναι μόνιμα στην ουρά των εξελίξεων, και να ακολουθούν συνέχεια τους πολιτικαντισμούς των λογής-λογής "εκπροσώπων". Έχουν αρχίσει να φτιάχνουν τις δυνάμεις τους, τις δικές τους δυνάμεις, πού είναι οι μόνες πού μπορούν να καλυτερέψουν, μέσα από συγκεκριμένους αγώνες σύγκρουσης, τη σχέση δύναμης με το καθεστώς και τα όργανα του. Έχουν αρχίσει να ενεργούν και να σκέφτονται με κριτήρια, όχι τις θελήσεις, τις ορέξεις, τις φοβέρες και τους εκβιασμούς των αφεντικών και του κράτους τους, αλλά με κριτήρια τα δικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις. Και είναι ξεκάθαρο ότι για να δυναμώσουν και για να αυξηθούν οι λαϊκές και οι επαναστατικές δυνάμεις πού προωθούν τη σύγκρουση με το καθεστώς, πρέπει να κατακτήσουν αυτό το δυνάμωμα τους μέσα από συγκεκριμένους αγώνες, πρέπει αναγκαστικά να συγκρουστούν έμπρακτα με το καθεστώς και τα όργανα του, πού με κάθε τρόπο θέλουν και επιδιώκουν να τις κρατάνε μόνιμα αδύναμες και υποταγμένες.
    Διασώζοντας, όμως, με αυτό τον τρόπο, τον Μπάμπαλη και όλους τους βασανιστές η "ανεξάρτητη δικαιοσύνη" αποκαλύφτηκε οριστικά ποια είναι.
    Είναι ένας από τους βασικότερους μηχανισμούς της καπιταλιστικής εξουσίας, γιατί της εξασφαλίζει την ομαλή συνέχιση, παρά τις επιφανειακές πολιτικές μεταβολές. Είναι ένα συγκεκριμένο και αποτελεσματικό ιδεολογικό όπλο στα χέρια του καθεστώτος, γιατί στα όνομα της νομιμότητας μπορεί και διαπράττει συνέχεια μικρά και μεγάλα εγκλήματα, πού είναι απαραίτητα για να διασφαλίζεται η εξουσία των αφεντικών.
    Είναι η ίδια "ανεξάρτητη δικαιοσύνη" και οι ιδιοι "λειτουργοί" της πού τον καιρό της χούντας ευλογούσαν τα εγκλήματα των βασανιστών και καταδικάζανε τα θύματα και τους αντιπάλους της χούντας με αυτή τη "δικαιοσύνη" και με αυτούς τους "λειτουργούς της", πού σήμερα, αφού απαλλάξανε νομικά τους βασανιστές, εξακολουθούν να καταδικάζουν καθημερινά και να στέλνουν στις φυλακές του αστικού κράτους, τους αγωνιστές και όσους προλετάριους έχουν την κακή τύχη να πέσουν στα χέρια της.
    Είναι η ίδια "ανεξάρτητη δικαιοσύνη" και οι ίδιοι οι "λειτουργοί της" που και τότε και σήμερα δίνουν το νομικό ντύσιμο στις πιο άθλιες σκευωρίες της αστυνομίας και στις πιο μεγάλες αγριότητες του καθεστώτος.
    Αυτήν λοιπόν την "ανεξάρτηση δικαιοσύνη", πού είναι η αστική δικαιοσύνη, αυτήν τη νομιμότητα πού είναι η νομική έκφραση της εξουσίας των αφεντικών και αυτά τα όργανα καταπίεσης και τρομοκρατίας, πού λέγονται υπηρέτες ή λειτουργοί των θεσμών του καθεστώτος, μέσα στους οποίους τα βασανιστήρια και οι βασανιστές έχουν πολύ σημαντική θέση, οι λαϊκές και οι επαναστατικές δυνάμεις θα τα αντιμετωπίσουν σαν αυτά πού είναι, σαν ταξικούς εχθρούς δηλαδή, πού πρέπει και να αποκαλυφτούν και να χτυπηθούν άμεσα, συγκεκριμένα, και όπως χτες.
    Έτσι λοιπόν εμείς, μια ομάδα αγωνιστών, ένα κομμάτι των δυνάμεων του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος της χώρας μας αποφασίσαμε την εκτέλεση του Πέτρου Μπάμπαλη:
    -γιατί ήτανε ο γνωστός βασανιστής αστυνόμος της Ασφάλειας και έπρεπε να πληρώσει για τα αμέτρητα εγκλήματα του
    -γιατί εξακολούθησε, και μετά την εγκληματική του δράση σαν βασανιστής, να είναι ένα σημαντικό όργανο και συνειδητό στέλεχος των "ανεπίσημων" μηχανισμών καταστολής και τρομοκρατίας του καθεστώτος ενάντια στους προλετάριους, και
    -γιατί στο πρόσωπο του και στη δράση του εκφραζότανε μια συγκεκριμένη και "αντιπροσωπευτική λειτουργία" του συστήματος της καπιταλιστικής εξουσίας, βίας και αυθαιρεσίας.
    Και αυτή η "αντιπροσωπευτική λειτουργία" είναι μία πολύ συγκεκριμένη και συνεχής πρακτική, απαραίτητη για να διατηρείται η εκμετάλλευση και η καταπίεση, και δεν είναι ένας αφηρημένος "θεσμός". Και αυτή την πρακτική βίας και αυθαιρεσίας θα την αντιμετωπίσουμε και θα την πολεμήσουμε με συγκεκριμένους και συνεχείς αγώνες, και όχι με αφηρημένες διακηρύξεις και διαμαρτυρίες, πού όπως έχει φανεί οχι μόνο δεν ωφελούν σε τίποτα, αλλά και αποπροσανατολίζουν, καθησυχάζουν και αποδυναμώνουν κάθε διάθεση και θέληση για αγώνα.
    Η εξόντωση του εχθρού του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος Πέτρου Μπάμπαλη, ήτανε μια σοβαρή και απαραίτητη πολιτική ενέργεια. Δεν είναι όμως και καθοριστική, με την έννοια κάποιου σταθμού στην εξέλιξη του κινήματος. Είναι απλά και μόνο μια "στιγμή" στη διάρκεια και την εξέλιξη του ταξικού πολέμου στην Ελλάδα. Είναι μια "στιγμή", όπως υπήρξαν και άλλες "στιγμές" πριν απ' αυτήν και θα υπάρξουν και άλλες, πολύ περισσότερες, μετά από αυτή. Ήτανε μια "στιγμή" του αγώνα, όπως τέτοιες "στιγμές" ήτανε οι εκατοντάδες άλλες βίαιες ενέργειες λαϊκής αντίστασης πού με αυθόρμητο και με οργανωμένο τρόπο, οι λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις αντιτάχθηκαν ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία και τα όργανα της (χτύπημα απεργοσπαστών — μαχητικές συγκρούσεις στους δρόμους -δυναμικές κινητοποιήσεις για κοινωνικά προβλήματα-κάψιμο αμερικάνικων αυτοκινήτων-χτύπημα αμερικάνικων στόχων-βίαιες αντικαπιταλιστικές ενέργειες).
    Ή εξέλιξη, η όξυνση και το ανέβασμα του ταξικού αγώνα είναι συνδυασμός όλων αυτών των "στιγμών", είναι συνδυασμός όλων των ενεργειών και όλων των διαδικασιών πού προωθούν έμπρακτα τη ρήξη και τη σύγκρουση με το καθεστώς, πού μαζί με τη μόνιμη και όλο και περισσότερη δραστηριότητα για την οργάνωση των λαϊκών και επαναστατικών δυνάμεων, θα εξασφαλίζει τη συνέχεια και την ανάπτυξη του αγώνα, παρά τα χτυπήματα του αντιπάλου, θα βελτιώνει τη σχέση δύναμης επειδή θα δυναμώνει τις δικές μας δυνάμεις, θα βοηθάει να γίνεται ο ταξικός αγώνας όλο και πιο ενιαίος, συνειδητός και αποτελεσματικός.
    Όπως ο Πέτρος Μπάμπαλης, έτσι και όλα τα όργανα και οι συνένοχοι της κρατικής τρομοκρατίας και της καθημερινής βίας και αυθαιρεσίας ενάντια στους προλετάριους, είναι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα τους απέναντι στο λαϊκό κίνημα.
    Μέχρι πότε η κρατική βία και τρομοκρατία των αφεντικών και των οργάνων τους, θα ονομάζεται "δικαιοσύνη";
    Μέχρι πότε αυτό πού συμφέρει στους καπιταλιστές και στους συνενόχους τους θα ονομάζεται "νομιμότητα";
    Μέχρι πότε οι άγριες κακοποιήσεις και τα βασανιστήρια ενάντια στους προλετάριους (αν και οπότε αποκαλύπτονται) θα ονομάζονται "πίεση για ομολογία" η το πολύ-πολύ "υπέρβαση καθήκοντος";
    Μέχρι πότε οι επιθέσεις ενάντια σε απεργούς και σε διαδηλωτές θα ονομάζεται "διατήρηση της δημοσίας τάξεως και ασφάλειας";
    Μέχρι πότε οι τραυματισμοί και οι δολοφονίες άοπλων αγωνιστών και προλετάριων, από τα ένοπλα όργανα του καθεστώτος, ανοιχτά ή καλυμμένα γίνονται (του Παναγούλη, του Σιδέρη, της Τσιβίκα, του Κεχαΐδη, του Γκουλιόβα και τόσων άλλων) θα ονομάζονται "ατυχήματα" ή "νόμιμη άμυνα" και θα αποτελούν την πιο οξυμένη μορφή της καθημερινής κρατικής τρομοκρατίας;
    Μέχρι πότε οι καθημερινές δολοφονίες και ακρωτηριασμοί των εργατών στους τόπους της καταναγκαστικής εργασίας, θα ονομάζονται "εργατικά ατυχήματα" και θα αποτελούν τροφή για την ένταση της εκμετάλλευσης και την αύξηση των κερδών των αφεντικών;
    Μέχρι πότε οι αυθαιρεσίες της αστυνομίας και των δικαστικών, οι τραμπούκικες έφοδοι σε σπίτια και γραφεία, οι σκευωρίες ενάντια στους αγωνιστές, η άγρια καθημερινή καταπίεση και εκμετάλλευση, θα ονομάζονται "εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, γαλήνης και ηρεμίας" και θα αποτελούν την ουσία του δημοκρατικού καθεστώτος;
    Μέχρι πότε ο χαφιεδισμός θα ονομάζεται "νομιμοφροσύνη" και οι χαφιέδες "εθνικόφρονες";
    Μέχρι πότε οι επίσημοι δολοφόνοι του κράτους σαν τους Κ. Πλέσσα και Ι. Στεργίου, θα παίρνουν παράσημα "άνδραγαθίας" και παχυλές αμοιβές για τα εγκλήματα τους;
    Μέχρι πότε η επιχείρηση διαστρέβλωσης των συνειδήσεων και μετατροπής των ανθρώπων σε χαφιέδες θα μπορεί να ονομάζεται "νόμος του κράτους" και μάλιστα "αντιτρομοκρατικός";
    Μέχρι πότε η συστηματική και ένοχη σιωπή όλων των αντιπολιτευτικών κομμάτων και οργανώσεων, θα είναι αποτελεσματικός βοηθός για το θάψιμο και το κουκούλωμα των πιο σημαντικών γεγονότων για το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα; Όπως είναι η συνωμοσία της σιωπής γύρω από τη δολοφονία του αγωνιστή Χρήστου Κασίμη (της ομάδας Διεθνιστική Αλληλεγγύη) στις 19/20-10-77 από χαφιέδες στη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής της αστυνομίας με ομάδα αγωνιστών. Αυτή η συνωμοσία σιωπής προσπαθεί όχι μόνο να θάψει το γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχει και αναπτύσσεται η επαναστατική βία ενάντια στα αφεντικά, αλλά και να στερήσει τις λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις από μια πολύτιμη κληρονομιά και εμπειρία, που στάθηκε ο σκοτωμός, και έτσι όπως έγινε, τον αγωνιστή Χρήστου Κασίμη.
    Χαιρετίζουμε συναγωνιστικά όλους τους συντρόφους, όλες τις λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις, που προωθούν με συγκεκριμένους τρόπους και ενέργειες τη σύγκρουση με το καθεστώς της εκμετάλλευσης για την ανατροπή και την καταστροφή του.
    Χαιρετίζουμε όλους εκείνους, πού με τον αγώνα τους φέρνουν όλο και πιο κοντά τη στιγμή πού τα αφεντικά και τα όργανα τους δε θα μπορούν πια να κοιμούνται ήσυχοι.
    ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΟΥΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
    ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΌΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ
    Ο ΛΑΪΚΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑ ΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
    ΟΜΑΔΑ ΙΟΥΝΗΣ 78».] Ολόκληρο το κείμενο της προκηρύξεως της οργανώσεως όπως αυτό δημοσιεύθηκε στο βιβλίο «Το Ελληνικό Αντάρτικο των Πόλεων 1974-1985» στις σελίδες 140η-145η, του Γιώργου Καραμπελιά.]
  17. [Η πολυτάραχη ιστορία του ΕΛΑ Είκοσι χρόνια διαφωνιών και διασπάσεων Ιστότοπος tovima.gr]
  18. [H «μάνα» ΕΛΑ, τα παρακλάδια και οι επίγονοι Εφημερίδα Η Καθημερινή, Δώρα Αντωνίου.]
  19. [Μέλη του «Ε.Λ.Α.» οργάνωσαν τη δολοφονία του Πέτρου Μπάμπαλη. In.gr, 9 Οκτωβρίου 2002.]
  20. [Η θυγατρική της CIA οργάνωση 17Ν και οι επιλεγμένες εκτελέσεις georgiouclub.gr, Τρίτη, 1 Ιανουαρίου 2019, 11:49'.]
  21. [Ήδη από το 2001 ο «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας» δεν συμπεριλαμβάνονταν από τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές αρχές στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων με ενεργό δράση. Το 2003 συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση οι Αγγελέτος Κανάς, Μιχάλης Κασσίμης, Κώστας Αγαπίου, Χρίστος Τσιγαρίδας, Ειρήνη Αθανασάκη και Γιάννης Σερίφης.]