Αλέξανδρος Κατσαντώνης

Ο Αλέξανδρος Κατσαντώνης, Έλληνας εθνικιστής, κορυφαίος νομικός-ποινικολόγος και Πανεπιστημιακός καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, γεννήθηκε το 1927 στον ορεινό οικισμό Βάγγος, του νομού Αρκαδίας και πέθανε τη Μεγάλη Πέμπτη στις 2 Μαΐου 2013, από καρδιακή ανακοπή σε νοσοκομείο των Αθηνών. Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στις 7 Μαΐου 2013, Τρίτη του Πάσχα στις 12:00 από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών . Η σορός του μεταφέρθηκε σε αποτεφρωτήριο στη Βουλγαρία και σύμφωνα με την επιθυμία του οι στάχτες του διασκορπίστηκαν στα βουνά της ορεινής Αρκαδίας.

Είχε παντρευτεί, όμως τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσαν εν διαστάσει, με τη Λίντα Κατσαντώνη και από το γάμο τους είχαν αποκτήσει μία κόρη, τη Φρούλη, σύζυγο του Κώστα Λινάρδου.

Αλέξανδρος Κατσαντώνης
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 1927
Τόπος: Βάγγος, Αρκαδία, (Ελλάδα)
Σύζυγος: Λίντα Κατσαντώνη
Τέκνα: Φρούλη Κατσαντώνη
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Νομικός, Πανεπιστημιακός καθηγητής
Θάνατος: 2 Μαΐου 2013
Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα)

Βιογραφία

Η καταγωγή της οικογενείας του Αλέξανδρου Κατσαντώνη ήταν από τον ορεινό οικισμό Βάγγος , τότε κοινότητα, Μεγαλοπόλεως στο νομό Αρκαδίας. Πατέρας του ήταν ο δικηγόρος Αθηνών Ηλίας Κατσαντώνης και μητέρα του η Φανή Ζέρβα-Κατσαντώνη, η οποία πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 2001 και στις 13 Δεκεμβρίου τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Παρακολούθησε τα μαθήματα της Βασικής και Μέσης εκπαιδεύσεως και αποφοίτησε από την Ιόνιο Σχολή και στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία, όπου εργάστηκε για δώδεκα χρόνια στο γερμανικό Ινστιτούτο «Max Planck», στο πλάι κορυφαίων νομικών. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δικηγόρησε έως το τέλος της ζωής του ως μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών . Ζούσε και εργάζονταν στην Αθηναϊκή συνοικία Κολωνάκι και ως δικηγόρος πρωτοστάτησε στην αποκάλυψη του παραδικαστικού κυκλώματος.

Πανεπιστημιακή δράση

Ήδη από το 1956 ο Κατσαντώνης είχε υποβάλλει διατριβή με θέμα «Η συναίνεσις του παθόντος εν τω ποινικώ δικαίω» και ύστερα από δυο-τρεις ακόμα δημοσιεύσεις και μελέτες, το 1964, υπέβαλε υποψηφιότητα για τη θέση του υφηγητή του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, θέση την οποία κατέλαβε το 1968 και αργότερα ανακηρύχθηκε καθηγητής καθώς η επιστημονική του μελέτη για τη νομική έννοια της αμέλειας -μορφή ποινικής ευθύνης- θεωρείται μοναδική ως τις μέρες μας. Από τις 5 έως τις 7 Ιουνίου του 1968, είχε συμμετάσχει στην αντιπροσωπεία της κυβερνήσεως του Στρατιωτικού καθεστώτος υπό τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Κωνσταντίνο Καλαμποκιά στη διάσκεψη των Υπουργών Δικαιοσύνης των κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης με αντικείμενο τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τον Απρίλιο του 1969 συμμετείχε στον πανηγυρικό εορτασμό της επετείου της «21ης Απριλίου 1967», στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» κι είχε εκφωνήσει λόγο «περί των πεπραγμένων του υπουργείου Δικαιοσύνης». H πλειοψηφία του Συμβουλίου έκρινε ότι έπρεπε να προσθέσει, στα αδικήματα, κατά τη γνώμη των μελών της, και τη συμμετοχή του σε ομάδα εργασίας που ανέλαβε να εισηγηθεί τη νομοθετική ρύθμιση «..των όρων και προϋποθέσεων ασκήσεως του δημοσιογραφικού επαγγέλματος».

Το 1974 και μετά την πτώση του καθεστώτος Δημητρίου Ιωαννίδη απομακρύνθηκε από τη θέση του καθηγητή, όταν το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο που συγκροτήθηκε του επέβαλε την ποινή της διετούς παύσεως από τη θέση, λόγω της «...πολιτικής συνεργασίας μετά του δικτατορικού καθεστώτος και της δημοσίας υποστηρίξεως αυτού», στο πλαίσιο της λεγόμενης «αποχουντοποίησης» . Όσοι ψευδομαρτύρησαν εναντίον του καταγγέλλοντας τον ως «ασφαλίτη με τήβεννο» στράφηκε εναντίον τους δικαστικά για να προστατεύσει το κύρος του. Κέρδισε τις δίκες, όμως δεν εκτέλεσε τις αποφάσεις των δικαστηρίων αναλογιζόμενος ότι αν το έπραττε πιθανόν θα κατέστρεφε τις καριέρες τους ως μελλοντικών δικηγόρων. Μετά τη λήξη της ποινής του αρνήθηκε κατηγορηματικά να επανέλθει στη θέση του και απλά διατήρησε τον τίτλο του καθηγητή, στις επαγγελματικές του κάρτες, καθώς όπως έλεγε περιπαικτικά, «...Δύο τίτλοι άπαξ και κατακτήθηκαν δεν αφαιρούνται ποτέ στην Ελλάδα. Του καθηγητή και της πουτάνας. Για μια φορά πουτάνα, για πάντα πουτάνα...» .

Νομική δράση

Ως δικηγόρος ο Κατσαντώνης υπήρξε πρωταγωνιστής σε δίκες, όπως των κατηγορουμένων για την υπόθεση των σάπιων κρεάτων στη διάρκεια του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, με κεντρικό πρόσωπο του σκανδάλου τον αντισυνταγματάρχη Μιχάλη Μπαλόπουλο, ενώ από το 1976 ήταν συνήγορος υπερασπίσεως του δημοσιογράφου Σάββα Κωνσταντόπουλου, εκδότη, διευθυντή και αρθρογράφου της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος». Το 1983, υπήρξε συνήγορος του Γιώργου Μαρσέλλου, για χρόνια προέδρου του ΣΕΓΑΣ, ο οποίος είχε προσφύγει στα δικαστήρια εναντίον στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το 1985 όταν ο Άρης Βουδούρης, εκδότης της εφημερίδος «Ελεύθερος Τύπος» όρισε τον Κατσαντώνη βασικό νομικό σύμβουλο της, στις δίκες και τις διαμάχες με το σύστημα εξουσίας που είχε εγκαθιδρύσει ο Ανδρέας Παπανδρέου και με τη διαθήκη του Βουδούρη ο Κατσαντώνης ορίστηκε ισόβιο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος «Λίλιαν Βουδούρη» . Παραστάθηκε επίσης στην υπόθεση της δολοφονίας το Φεβρουάριο του 1994 της ερωμένης του επιχειρηματία Ιωσήφ Βαγιωνή, όπου εκπροσωπούσε την οικογένεια της δολοφονημένης φιλολόγου καθηγήτριας Νέλης Πίσχου , της δολοφονίας του αρχιμανδρίτη Άνθιμου Ελευθεριάδη στις 10 το πρωί της 22ας Ιουλίου 1997, από την ερωμένη του Κάτια Γιαννακοπούλου, της οποίας ήταν συνήγορος και είχε δηλώσει πως σκότωσε «..από απελπισία..», καθώς και της δολοφονίας του Σωτήρη Γιαλαμά, εραστή της κόρης του μουσικοσυνθέτη Άκη Πάνου, του οποίου ήταν συνήγορος υπερασπίσεως και θεωρούσε ότι διέπραξε «..έγκλημα τιμής, που έγινε υπό καθεστώς σύγχυσης και βρασμού ψυχικής ορμής...{...}... στο οποίο συνετέλεσαν κάποιες κακές συγκυρίες», ενώ σύμφωνα με τον Κατσαντώνη, «...αν έλεγε μια λέξη, τη λέξη συγνώμη δεν θα καταδικαζόταν σε ισόβια...». Ήταν επίσης, συνήγορος της δημοσιογράφου Αγγελικής Νικολούλη, η οποία με πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα το «Έθνος» με τίτλο «Ιδού ο δολοφόνος» υποδείκνυε τον Περικλή Κοροβέση ως δολοφόνο του βουλευτή Παύλου Μπακογιάννη.

Ο Κατσαντώνης εκπροσώπησε τον Τιερί Ρουσέλ στην αντιδικία του με το Ίδρυμα «Αλέξανδρος Ωνάσης», ενώ διατέλεσε συνήγορος του Γεωργίου Πέτσου στο Ειδικό Δικαστήριο, στη δίκη των κατηγορουμένων για την υπόθεση της «17 Νοέμβρη» , όπου συμμετείχε από τα έδρανα της πολιτικής αγωγής εκπροσωπώντας τον Γιάννη Παλαιοκρασσά . Το 1989, την περίοδο της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό δικαστήριο, ήταν νομικός σύμβουλος του κόμματος «Νέα Δημοκρατία». Θεωρούσε ότι το κατηγορητήριο συγκροτήθηκε με βιαστικό τρόπο και κυριάρχησε η μεροληψία και η προσωπική αντιπάθεια έναντι του Παπανδρέου από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Στη δίκη του Γιώργου Κοσκωτά στο Ειδικό Δικαστήριο, είχε διαφωνήσει με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και έκτοτε διέρρηξε τις σχέσεις του μαζί του αλλά και με τον πρόεδρο του δικαστηρίου Βασίλειο Κόκκινο, καθώς το αποτέλεσμα της δίκης συνετέλεσε στην πολιτική δικαίωση του αρχηγού του «ΠΑ.ΣΟ.Κ.» και την αναβάπτιση του στη λαϊκή συνείδηση.

Νομικές απόψεις

Ο Κατσαντώνης τάσσονταν σταθερά υπέρ της καταργήσεως της θανατικής ποινής στην Ελλάδα και δεν πίστευε στην ποινή ως ανταπόδοση αλλά στη γενική και ειδική προληπτική λειτουργία της, «Η εκτέλεσις της ποινής ... πρέπει να γίνεται με γνώμονα την ειδική πρόληψιν, ήτοι την επιδίωξιν της διαπαιδαγωγήσεως του συγκεκριμένου δράστου, ώστε ούτος βελτιούμενος να δυνηθή να επανενταχθή εις την κοινωνία, ως χρήσιμον αυτής μέλος ... Η τοιαύτη λειτουργία της ποινής είναι πρωτεύουσα έναντι του εκφοβισμού και της αχρηστεύσεως του δράστου...». Με άρθρο του στις 27 Μαρτίου 2005 στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», της οποίας ήταν νομικός σύμβουλος, στηλίτευσε την «...προκλητική απραξία των νόμων των σχετικών με το ξέπλυμα, αναφορικά με τη μη σύννομη συμπεριφορά δικηγόρων..», που «..φαίνεται να μην απασχολεί ιδιαιτέρως τις δικαστικές και κυρίως τις εισαγγελικές αρχές της χώρας..». Η υπόδειξη του ότι δικηγόροι ειδικεύονταν σε υποθέσεις σχετικές με την νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα, προκάλεσε την αντίδραση της εισαγγελέως Ελένης Ράικου, τότε Προϊσταμένης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών που έδωσε σχετική εντολή στην Ελένη Σίσκου, εισαγγελέα Πρωτοδικών και οδήγησε στην εξάρθρωση του παραδικαστικού κυκλώματος.

Τον Ιούλιο του 2009 τάχθηκε υπέρ του να δοθεί ο τίτλος της εφημερίδος «Ελεύθερος Τύπος» στους εργαζόμενους και κάλεσε τον Θόδωρο και τη Γιάννα Αγγελοπούλου να υλοποιήσουν την πρόταση του. Σε δήλωση του στο ραδιοφωνικό σταθμό «Κανάλι 1» του Πειραιά είπε ότι, «...Σας λέω ευθέως ότι έχω την άποψη -την προσωπική άποψη υπογραμμίζω- ότι πρέπει να ιδρυθεί ένας φορέας, μία εταιρεία, η οποία να έχει το δικαίωμα να δεχθεί τους τίτλους προσφερόμενους από το Ίδρυμα «Λίλιαν Βουδούρη» και να τους διαθέσει υπό όρους. Να τους πάρει δηλαδή ένας φορέας ο οποίος είναι οι ίδιοι οι απολυμένοι. Μην αρχίσει η αγοραπωλησία με συμφέροντα οικονομικά άλλου τύπου. Εγώ θα εισηγηθώ να δημιουργηθεί φορέας κατάλληλος –όταν λέω κατάλληλος εννοώ να διαπραγματευτεί τη περαιτέρω πορεία- και να δεχθεί δωρεάν βέβαια, όπως ελήφθησαν, τους τίτλους των δύο εφημερίδων. Βεβαίως για τους απολυμένους θα γίνει. Υπάρχει η δυνατότητα σχηματισμού εταιρικού φορέα, ο οποίος μπορεί να διαπραγματευτεί περαιτέρω. Δηλαδή μην την δώσουμε σε κάποιον φορέα και ο φορέας αυτός την πουλήσει σε άλλον επιχειρηματία. Να πουληθεί, να διατεθεί στους απολυμένους, τους 400 αυτούς ανθρώπους που έχασαν το ψωμί τους σε κάποια στιγμή που ένιωσε την αυτοκρατορική της οργή να σπάει η κυρία...».

Απόσυρση από τη Νομική δράση

Τελευταία παρουσία του Κατσαντώνη σε δικαστήριο ήταν η συμμετοχή του ως συνηγόρου πολιτικής αγωγής, από κοινού με τον καθηγητή Χρήστο Μυλωνόπουλο, της οικογένειας του δολοφονημένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στη δίκη των ειδικών φρουρών Βασίλη Σαραλιώτη και Επαμεινώνδα Κορκωνέα. Παραιτήθηκε το Μάρτιο του 2010 από την υπόθεση με γραπτή του δήλωση , ύστερα από «..αθεράπευτες αντιφάσεις..» στις οποίες υπέπεσε στη δημόσια κατάθεση της, μια από τις βασικές μάρτυρες, η Άντα Τζορμπατζιούδη. Το 2012, ο Κατσαντώνης τοποθετήθηκε δημόσια στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και τη δημοσιοποίηση των ονομάτων που περιλαμβάνονται σ' αυτή λέγοντας ότι, «...Η προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι όχι μόνον επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται και αποτελεί νομικό και επαγγελματικό καθήκον του δημοσιογράφου να γνωστοποιεί τα ονόματα πολιτών, οι οποίοι όπως διαπιστώνεται από τη δημοσιογραφική του έρευνα έχουν παραβιάσει το νόμο σε βάρος της κοινωνικής ολότητας σε μια μάλιστα εποχή που συνάνθρωποι τους αυτοκτονούν ή ζητούν τροφή στα σκουπίδια..».

Το τέλος του

Υπέστη για πρώτη φορά καρδιακό έμφραγμα το Φεβρουάριο του 2006 και νοσηλεύτηκε τότε, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου «Ερρίκος Ντινάν». Το τελευταίο διάστημα πριν το θάνατό του νοσηλεύονταν στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στο «Ιπποκράτειο» νοσοκομείο Αθηνών με σοβαρά καρδιακά προβλήματα, από τα οποία και κατέληξε. Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, [Δ.Σ.Α.], με δήλωση του προέδρου του Γιάννη Γιαννόπουλου, εξέφρασε τη τη θλίψη του λέγοντας, «...υπήρξε από τους πλέον καταξιωμένους ποινικολόγους της σύγχρονης ιστορίας, όχι μόνο στη νομική θεωρία αλλά και, πρωτίστως, στην άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος, με το επίπεδο των αγορεύσεων του να προσελκύει το ενδιαφέρον εκατοντάδων συναδέλφων που έσπευδαν να τον παρακολουθήσουν».

Διαθήκη

Ο Κατσαντώνης δεν αποκήρυξε ποτέ το πολιτικό παρελθόν του. Τον Ιούλιο του 2013 δημοσιεύθηκαν στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, δύο πολυσέλιδες χειρόγραφες διαθήκες του, που συντάχθηκαν το 2011 και το 2013, σύμφωνα με τις οποίες εγκαθιστά κληρονόμο της κινητής και ακινήτου περιουσίας του το κοινωφελές ίδρυμα «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Στην εν διαστάσει σύζυγο του Λίντα Κατσαντώνη, παραχώρησε την επικαρπία πέντε μαγαζιών του επί της οδού Περικλέους στην Αθήνα, τα οποία μετά τον θάνατο της θα περιέλθουν στο παραπάνω ίδρυμα. Στη διαθήκη του αναφέρει ότι αποκλείει από κάθε κληρονομικό δικαίωμα τη μοναχοκόρη του Φρούλη, αναλύοντας τα γεγονότα και τους λόγους που τον οδήγησαν στην πράξη του. Αναφέρει ότι η κόρη του τον εγκατέλειψε στις δύσκολες στιγμές της ζωής του, στην εντατική του νοσοκομείου «Αττικόν». Με τη δεύτερη διαθήκη του το έτος 2013, διένειμε τα μετρητά του, στην εν διαστάσει σύζυγο του, στην εκκλησία της γενέτειρας του, ενώ έδωσε τη γραπτή συγκατάθεση του στο Θεμιστοκλή Σοφό, δικηγόρο Αθηνών, να επανεκδώσει τη μονογραφία του «Η αμέλεια εν τω ποινικώ δικαίω», με απολαβή των οικονομικών ανταλλαγμάτων που θα προκύψουν.

Συγγραφικό έργο

Ο Καθηγητής Αλέξανδρος Κατσαντώνης υπήρξε αρθρογράφος καθημερινών εφημερίδων των Αθηνών αλλά και ειδικών νομικών περιοδικών. Έγραψε και δημοσίευσε τα έργα,

• «Η συναίνεσις του παθόντος εν τω Ποινικώ Δικαίω», Διδακτορική Διατριβή, το 1956,
• «Η αμέλεια εν τω ποινικώ δικαίω» το 1963,
• «Η μοιχεία και αι περιπτώσεις ατιμωρήτου αυτής (άρθρ. 357 Π.Κ.)», περιοδικό «Ποινικά Χρονικά», τόμος ΚΖ,
• «Ελευθερία και δίκαιο: τρείς απόψεις, Γ. Μαγκάκη, Ν. Παπαντωνίου, Α. Κατσαντώνη», Περιοδικό «Εποχές» το 1965,
• «Αι φιλοσοφικαί βάσεις της περί δικαίου αντιλήψεως του Ν. Χωραφά και η περί πράξεως διδασκαλία αυτού εντός των πλαισίων των περί πράξεως θεωριών», το 1968, περιοδικό «Ποινικά Χρονικά», τόμος ΙΗ΄,
• «Θέματα της φιλοσοφίας του Δικαίου»,
• «Ποινικόν Δίκαιον-Γενικόν Μέρος, Η διδασκαλία περί εγκλήματος», το 1972, Αθήναι, εκδότης «Γρηγόρης Παρισιάνος»,
• «Αι μορφαί εμφανίσεως του εγκλήματος» το 1973,
• «Η διδασκαλία περί ποινής και μέτρων ασφαλείας» το 1978,
• «Η αναδρομικότης του επιεικέστερου ποινικού νόμου εν περιπτώσει εξωποινικής νομοθετικής μεταβολής», περιοδικό «Ποινικά Χρονικά», τόμος ΚΕ΄.

Διαβάστε τα λήμματα

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 Αξιωματικοί (επαναστάτες) 21η Απριλίου 1967 Γεώργιος Παπαδόπουλος - (Primus inter pares) Στυλιανός Παττακός Νικόλαος Μακαρέζος Σκαρμαλιωράκης Αντώνιος Αγγελής Οδυσσέας Ασλανίδης Κωνσταντίνος Γκαντώνας Νικόλαος Ζαγοριαννάκος Δημήτριος Ζωιτάκης Γεώργιος Θεοφιλογιαννάκος Θεόδωρος Καραμπέρης Στέφανος Καρύδας Κωνσταντίνος Κωτσέλης Πέτρος Λαδάς Ιωάννης Λάζαρης Ιωάννης Λέκκας Αντώνιος Μέξης Αντώνιος Μπαλόπουλος Μιχαήλ Ντερτιλής Νικόλαος Παπαδόπουλος Χρ. Κώστας Παππάς Ηλίας Πατίλης Δημήτριος Πετάνης Νικόλαος Ρουφογάλης Μιχαήλ Σπαντιδάκης Γρηγόριος Σταματελόπουλος Δημήτριος Χατζηπέτρος Αλέξανδρος 25η Νοεμβρίου 1973 Ιωαννίδης Δημήτριος Γκιζίκης Φαίδων Αξιωματικοί Γουνελάς Μιχαήλ Μητρέλης Κωνσταντίνος Μήτσου Κωνσταντίνος Μπόλαρης Παρασκευάς Νάτσινας Αλέξανδρος Δολοφονημένοι Μάλλιος Ευάγγελος Μπάμπαλης Πέτρος Πολιτικά πρόσωπα Παπαδοπούλου Δέσποινα Πρωθυπουργοί Κόλλιας Κωνσταντίνος Γεώργιος Παπαδόπουλος Σπυρίδων Μαρκεζίνης Υπουργοί Βοβολίνης Κωνσταντίνος Γεωργαλάς Γεώργιος Δενδρινός Ανδρέας Δημητριάδης Χρύσανθος Δημόπουλος Άρης Κυριακόπουλος Ηλίας Μανωλόπουλος Παύλος Ματθαίου Αλέξανδρος Μίχαλος Χρήστος Ξυδόπουλος Ιωάννης Παναγιωτάκης Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου Θεοφύλακτος Πάτρας Λουκάς Πιπινέλης Παναγιώτης Σιφναίος Παναγιώτης Σιώρης Νικήτας Τοτόμης Παύλος Τσάκωνας Δημήτριος Τσουκαλάς Άγγελος Χολέβας Ιωάννης Υποστηρικτές Αλφαντάκης Γεώργιος Δήμας Φώτιος Δημόπουλος Δημήτριος Γαϊτανάρος Λυκούργος Κωνσταντόπουλος Σάββας Μανωλάκος Μάνος Πλεύρης Κωνσταντίνος Φαρμάκης Νικόλαος 25η Νοεμβρίου 1973 Ανδρουτσόπουλος Αδαμάντιος Διάφορα πρόσωπα Επίσκοποι Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α' (Κοτσώνης) Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ (Τίκας) Μητροπολίτες Μητροπολίτης Αμβρόσιος Καλαβρύτων Μητροπολίτης Λεωνίδας Θεσσαλονίκης Θεολόγοι Κούρκουλας Κωνσταντίνος Τσιριντάνης Αλέξανδρος Πανεπιστημιακοί καθηγητές Κατσαντώνης Αλέξανδρος Μαρινάτος Σπυρίδων Μπουμπουλίδης Φαίδων Σδράκας Ευάγγελος Χρήστου Παναγιώτης

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org