Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου

Ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου Έλληνας εθνικιστής, αντικομμουνιστής και παραδοσιοκράτης δημοσιογράφος -αρθρογράφος, πολιτικός & κοινωνικός αναλυτής, ιστορικός, συγγραφέας και μεταφραστής- γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο «Πέτρος Μοναστηριώτης», πολιτικός που διατέλεσε υφυπουργός προεδρίας της Κυβερνήσεως, αρχικά, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Κόλλια και υπουργός Παιδείας με πρωθυπουργό το Γεώργιο Παπαδόπουλο, γεννήθηκε το 1905 στο Μοναστήρι [Μπίτολα] της Σερβίας και πέθανε στις 31 Μαρτίου 1991 στην Αθήνα.

Κατοικούσε στη Φιλοθέη Αττικής.

Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 1905
Τόπος: Μοναστήρι (Σερβία)
Θάνατος: 31 Μαρτίου 1991
Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα)
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Δημοσιογράφος, μεταφραστήςΠολιτικός

Βιογραφία

Ο Παπακωνσταντίνου κατάγονταν από Αρμανοβλάχικη μεγαλοαστική οικογένεια και πατέρας του ήταν ο Φιλόθεος Παπακωνσταντίνου. Στις 11 Ιουνίου 1927 αποφοίτησε από το Επαγγελματικό Παιδαγωγικό Δίπλωμα Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «Άριστα». Σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία, ιστορία και παιδαγωγικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε στις 9 Μαΐου 1930 και ήταν μαθητής του Νίκου Βέη, του Ιωάννη Κακριδή και του Παναγή Λορεντζάτου. Το 1925, μαζί με τους Διονύσιο Α. Ζακυθηνό, Λίνο Ν. Πολίτη, Μάρκο Τσούρη και Αλεξάνδρα Ηλιού, αποτέλεσαν το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο -πενταμελές κατά το Καταστατικό του- του συλλόγου «Ακαδημαϊκός Όμιλος Φιλοσοφικής Σχολής». Από τα φοιτητικά του χρόνια αφοσιώθηκε στη μελέτη της Μαρξιστικής θεωρίας. Άρχισε να δρα με το ψευδώνυμο «Πέτρος» και αρχικά ανήκε στην «Κομμουνιστική Νεολαία Αθήνας» [«Κ.Ν.Α.»], την οποία ίδρυσε το Κ.Κ.Ε. κατά μίμηση του σοβιετικού μοντέλου και ήταν ένας από τους πρώτους ηγέτες αυτού του μορφώματος. Είχε δράσει ως «λικβινταριστής» προερχόμενος από τους «αρχειομαρξιστές» και διαγράφηκε τον Φεβρουάριο του 1927, έχοντας προλάβει να δημοσιεύσει και μια μπροσούρα κατά της «Ο.Κ.Ν.Ε.» [«Οργάνωση Κομμουνιστικών Νεολαιών»], διαγραφή που του στέρησε τη δυνατότητα να ακολουθήσει ακαδημαϊκή σταδιοδρομία.

Το 1936, λίγο πριν την επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά, συμμετείχε σε αιματηρές συγκρούσεις με την Αστυνομία, ενώ στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ήταν διευθυντής στο «Λαϊκό Βιβλιοπωλείο» και εκδότης του δεκαπενθήμερου περιοδικού «Μαρξιστική Βιβλιοθήκη» . Τα βιβλία του για τη θεωρία του Μαρξισμού αποτέλεσαν σταθμούς στην ανάπτυξη του διαλεκτικού ματεριαλισμού στην Ελλάδα, όμως αντιλήφθηκε γρήγορα τις πλάνες και τις αδυναμίες του κομμουνισμού και έκτοτε κατέστη πολέμιος του, γράφοντας πληθώρα άρθρων, αναλύσεων και βιβλίων. Το 1933, κυκλοφορούσε το περιοδικό «Νέα Επιθεώρηση» από κοινού με το Γιάννη Κορδάτο και ήταν χαρακτηρισμένοι, τότε, ως τροτσκιστές.

Ίδρυσε την «Μυστική Εθνική Οργάνωση» [Μ.Ε.Ο.] που έδρασε με την κυκλοφορία φυλλαδίων και προκηρύξεων μέχρι τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στη διάρκεια του οποίου εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας «Πρωϊα» στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Στην περίοδο της Κατοχής συμμετείχε στην έκδοση της αντιστασιακής εφημερίδος «Μαχομένη Ελλάς», από τον Αύγουστο του 1942 έως τον Οκτώβριο του 1943, η οποία ήταν έντυπο της αντιστασιακής οργάνωσης «Όμηρος». Στην εφημερίδα, η οποία διαβιβάζονταν στην Ελεύθερη Ελληνική Κυβέρνηση και στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, έγραφε το κύριο άρθρο και άλλα κείμενα, ενώ συνέταξε και προκηρύξεις προς τις δυνάμεις των αρχών κατοχής. Διέφυγε στο Κάιρο τον Οκτώβριο του 1943, προκειμένου να διαφύγει τη σύλληψή του από τους Γερμανούς και από το 1943 έως το 1944, υπηρέτησε την εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση ως Διευθυντής Τύπου της Ελληνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ενώ μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, διατέλεσε έως το Νοέμβριο του 1944, Γενικός Διευθυντής Εσωτερικού Τύπου.

Δημοσιογραφική δραστηριότητα

Ο Παπακωνσταντίνου εργάστηκε ως συντάκτης ύλης και συνεργάτης της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» από το 1928 έως το 1934, ως συντάκτης της εφημερίδας «Ανεξάρτητος» από το 1934 έως το 1936, ως συντάκτης και στη συνέχεια αρχισυντάκτης της εφημερίδος «Πρωία» από το 1936 έως το 1943, ως αρχισυντάκτης και αρθρογράφος της εφημερίδος «Ελευθερία» από το 1945 έως το 1949 και ως αρθρογράφος της από το 1949 έως το 1963, από την οποία παραιτήθηκε αρνούμενος να δεχτεί αποζημίωση πολλών ετών, ως συνεργάτης της εφημερίδας «Εμπρός» από το 1954 έως το 1957, της εφημερίδας «Μακεδονία» από το 1958 έως το 1959, αρθρογράφος των εφημερίδων «Μεσημβρινή» από το 1963 έως το 1967 και «Ακρόπολις» από το 1972 έως το 1985, ενώ από το 1950 έως το 1953 και από το 1959 έως το 1964, υπήρξε υπήρξε συνεργάτης στο «Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας» [«Ε.Ι.Ρ.»]. Πήρε μέρος σε δημοσιογραφικές αποστολές, το 1940, στη Βαλκανική Διάσκεψη του Βελιγραδίου, στην Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, το 1952, στο Λουξεμβούργο και στην Ανατολική και Δυτική Γερμανία. Κατείχε άριστα την Ελληνική γλώσσα και έγραφε στην καθαρεύουσα.

Καθεστώς 21ης Απριλίου

Η γνωριμία του Θεοφύλακτου με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, μετέπειτα επικεφαλής του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, ανάγεται στο 1958, όταν αμέσως μετά τις εκλογές, συγκροτήθηκε η λεγόμενη «Αφανής Επιτροπή» υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στην οποία συμμετείχαν και οι Σάββας Κωνσταντόπουλος, Άγγελος Προκοπίου, Ελευθέριος Σταυρίδης, Γεώργιος Γεωργαλάς, Γεώργιος Παπαδόπουλος και ανώτατοι υπηρεσιακοί παράγοντες της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών [Κ.Υ.Π.] . Αποτέλεσε έναν από τους ιδεολογικούς καθοδηγητές του καθεστώτος και θεωρούσε ότι «....η Επανάστασις της 21ης Απριλίου απετέλεσεν εκτροπήν εκ της συνταγματικής τάξεως, αλλ' υπήρξε προϊόν ιστορικής αναγκαιότητος», που προσδιορίστηκε από την παγκόσμια κατάσταση, ένα από τα βασικά γνωρίσματα της οποίας ήταν «...η πάλη μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού», αλλά και την ελληνική, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και «...η ανάγκη εκσυγχρονισμού των δημοκρατικών θεσμών της χώρας...» .

Στο κεφάλαιο «Η Επανάστασις της 21ης Απριλίου» του βιβλίου του «Πολιτική Αγωγή», γράφει ότι «...από απόψεως περιεχοµένου...η Επανάστασις της 21ης Απριλίου είναι φαινόμενον α) εθνικόν...β) πολιτικόν...και γ) κοινωνικόν, διότι αντεπεκρίθη εις το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης το οποίον παρέμεινεν ανικανοποίητον από της λήξεως του πολέμου...», ενώ «...στους σκοπούς της .... ήταν και η άμβλυνσις των κοινωνικών διαφορών...», διότι όπως ανέφερε στο διάγγελμά της «...∆εν ανήκομεν εις την οικονομικήν ολιγαρχίαν την οποίαν όμως δεν είμεθα διατεθειμένοι να αφήσωµεν να προκαλεί την πενίαν. Ανήκομεν εις την τάξιν του µόχθου... Βασικός µας στόχος είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η δικαία κατανομή του εισοδήματος ...» . Το 1974, μετά την πολιτειακή μεταβολή, διαγράφηκε από την επαγγελματική του ένωση, με την αιτιολογία της συνεργασίας με το καθεστώς της 21ης Απριλίου, όμως η απόφαση ανακλήθηκε αργότερα.

Πολιτικά αξιώματα

Το 1967 ο Παπακωνσταντίνου ανταποκρίθηκε σε πρόσκληση του συνδικαλιστικού του σωματείου της «Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών» [«Ε.Σ.Η.Ε.Α.»] και ανέλαβε καθήκοντα ως

• υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως από τις 24 Ιουνίου έως την 1η Νοεμβρίου 1967, στην κυβέρνηση του Αρεοπαγίτη Κωνσταντίνου Κόλλια.

Η επιλογή του είχε σκοπό την επίλυση των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων του ασφαλιστικού ταμείου των συντακτών, το οποίο ευρισκόταν υπό πλήρη κατάρρευση και με την ψήφιση του Αναγκαστικού Νόμου 248/1967 , τον οποίο συνέταξε ο ίδιος, με τον οποίο ιδρύθηκαν ο «Ενιαίος Δημοσιογραφικός Οργανισμός Επικουρικής Ασφαλίσεως και Περιθάλψεως» [«Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π.»] και το «Ταμείο Υγείας» των δημοσιογράφων, επιλύθηκαν τα οικονομικά τους προβλήματα, η είσπραξη αγγελιόσημου, καθώς και η ανάκτηση του μεγάρου των δημοσιογράφων που είχε εκποιηθεί λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ο αναγκαστικός νόμος του Παπακωνσταντίνου παραμένει σε ισχύ ως τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Διατέλεσε

• Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων από την 1η Νοεμβρίου 1967 έως τις 13 Δεκεμβρίου 1967 , στην κυβέρνηση του Αρεοπαγίτη Κωνσταντίνου Κόλλια και από τις 13 Δεκεμβρίου 1967 έως τις 20 Ιουνίου 1969 , στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Σύμφωνα με την άποψη του, «Εκπαίδευση είναι η διαδικασία με την οποίαν μεταδίδεται στην εκάστοτε νέα γενιά η υλική, πνευματική, ηθική και πολιτιστική κληρονομιά της κοινωνίας». Τον Ιανουάριο του 1968, με εντολή του αγοράστηκαν από το Ελληνικό κράτος, 84 έργα Ελλήνων λογοτεχνών μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται τα «Τρία κρυφά ποιήματα» του Γιώργου Σεφέρη, οι «Προσανατολισμοί» του Οδυσσέα Ελύτη, ο «Λυρικός βίος» του Άγγελου Σικελιανού, «Μη ομιλείτε εις τον οδηγό» του Νίκου Εγγονόπουλου, όλη η ποίηση του Διονυσίου Σολωμού, καθώς και έργα του Ζήσιμου Λορεντζάτου.

Υπέβαλε την παραίτησή του στις 5 Απριλίου 1969, η οποία έγινε δεκτή στις 18 Ιουνίου 1969 και του προτάθηκαν διάφορες λύσεις, όπως να γίνει υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, να αναλάβει ειδικό υπουργείο παρά τω Πρωθυπουργώ, να τεθεί επικεφαλής του ερευνητικού κέντρου «Δημόκριτος» ή να του ανατεθεί η αρμοδιότητα του Γενικού Επιτρόπου Ελέγχου, τις οποίες αρνήθηκε.

Τάμα του Έθνους

Ο Παπακωνσταντίνου συμμετείχε στην επιτροπή για την ανέγερση του ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια, την οποία εξάγγειλε στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ως εκπλήρωση της σχετικής υποσχέσεως της Δ' Εθνοσυνέλευσης του 1829 για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Το έργο εγκρίθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1969 σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου με τη συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο του ίδιου έτους μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο το Γεώργιο Παπαδόπουλο και μέλη της τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στυλιανό Πατττακό, Συντονισμού Νικόλαο Μακαρέζο, Παιδείας Θεοφύλακτο Παπακωνσταντίνου, Δημοσίων Έργων Κ. Παπαδημητρίου και τον Υφυπουργό Προεδρία Κωνσταντίνο Βοβολίνη. Ένα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Σύμφωνα με τη σχετική εξαγγελία «...Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Έθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό..».

Τιμητικές διακρίσεις

Ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου έχει τιμηθεί με

• το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών στις 30 Δεκεμβρίου 1953, από τον Πρόεδρο της Ακαδημίας Σωκράτη Κουγέα, για το έργο του «Ανατομία της Επαναστάσεως»,
• το Σταυρό των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικα στις 21 Ιουνίου 1965, από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο,
• το Μεγαλόσταυρο του Παναγίου Τάφου,
• τον Τίμιο Σταυρό Α' Τάξεως του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας και με
• τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος Γεωργίου Α',
• Certificate of Merit for Distinguished Service in the Literary Field, Dictionary of International Biography, London, May 1975, τιμητικό Δίπλωμα για διακεκριμένη συνεισφορά στο λογοτεχνικό τομέα, Λεξικό Διεθνών Βιογραφιών, Λονδίνο, Μάιος 1975.

Έχει επίσης αναγνωριστεί με δίπλωμα η αντιστασιακή του δράση κατά την Κατοχή.

Εργογραφία

Στο πλαίσιο της επιστημονικής του δραστηριότητος ο Παπακωνσταντίνου επιμελήθηκε λήμματα για λεξικά και εγκυκλοπαίδειες, δημοσίευσε άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά για θέματα πάσης μορφής , το σύνολο τους ανέρχεται σε 7.576 και η εκτύπωση τους απαιτεί 135 τόμους των 160 σελίδων, δηλαδή 21.600 σελίδες, ενώ δημοσίευσε πολλά βιβλία, μεταξύ τους και η

• «Πολιτική Αγωγή».

Ασχολήθηκε σε έκταση με ζητήματα των καιρών του, όπως ο Κομμουνισμός, το Μακεδονικό -από το 1945, το Κυπριακό και άλλα. Μετέφρασε έργα του έργα του Καρόλου Μαρξ, του Σίγκμουντ Φρόυντ, του Σαρλ Ζιντ, του Σ. Χούκ και άλλων ξένων συγγραφέων.

Έγραψε τα βιβλία,

• «Η Καστοριά. Γεωγραφία, Ιστορία, Τέχνη», το 1930,
• «Αι παραποιήσεις του μαρξισμού εν Ελλάδι», το 1931,
• «Εισαγωγή στην Διαλεκτική», το 1933,
• «Οι Πρώσσοι των Βαλκανίων», το 1944 στο Κάιρο, τύποις Π. Φ. Μπαγάνη, έργο που υπογράφει με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο «Πέτρος Μοναστηριώτης»,
• «Εναντίον του ρεύματος», το 1949,
• «Ανατομία της Επαναστάσεως», το 1952,
• «Εγχειρίδιον του ελευθέρου πολίτου, το 1955, έργο που υπογράφει με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο «Πέτρος Μοναστηριώτης»,
• «Η νέα γραμμή του κομμουνισμού», το 1956,
• «Ο Ίων Δραγούμης και η πολιτική πεζογραφία», το 1957,
• «Προβλήματα της εποχής μας», δοκίμια, το 1960,
• «Ανατομία της συνοδοιπορίας», το 1960,
• «Η Ελληνική φιλοσοφία Ζ' αιών π.Χ.-Κ' αιών μ.Χ.», το 1964,
• «Η μάχη της Ελλάδος 1940-41», Δεκέμβριος 1966, Εκδοτική Εταιρεία Αθηνών «Γαλαξίας-Κεραμεικός».

Αρχικά δημοσιεύθηκε σε 32 συνέχειες στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Εικόνες» της Eλένης Bλάχου, ένα χρονικό της πορείας του πολέμου 1940-41 με τίτλο «Η μάχη της Ελλάδος», το οποίο με μικρές μεταβολές στην ύλη και εμπλουτισμένο φωτογραφικό υλικό, εκδόθηκε ως αυτοτελές βιβλίο το Δεκέμβριο του 1966 και σε δεύτερη έκδοση, το 1971, στην οποία ο Παπακωνσταντίνου συμπεριέλαβε αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες του φωτογράφου Δημήτρη Χαρισιάδη.

• «Πολιτική Αγωγή», το 1970, εκδόσεις «Kabanas-Hellas».

Στο βιβλίο, που σε συνοπτική έκδοση εισήχθη ως μάθημα στα σχολεία στη διάρκεια του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, διασκευασμένο από τον Δημήτριο Β. Τουντόπουλο και κυκλοφόρησε ως σχολικό εγχειρίδιο της Γ' και Στ' Γυμνασίου, αναλύει και υπερασπίζεται το καθεστώς της δημοκρατίας και επικρίνει κάθε ολοκληρωτισμό. Εκδόθηκε σε 400.000 αντίτυπα και διανεμήθηκε δωρεάν σε όλους τους εκπαιδευτικούς, τους φοιτητές, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους Νομάρχες, την τοπική αυτοδιοίκηση, τον κλήρο, το στρατό και στα σώματα ασφαλείας. Η δημοσίευση του προκάλεσε επικρίσεις σε βάρος του και κατηγορήθηκε ότι ήταν υπερβολικά μονομερές και εξιδανίκευε τη Δημοκρατία. Τα συγγραφικά δικαιώματα της εκδόσεως ύψους 2 εκατομμυρίων δραχμών, δωρήθηκαν στο Ελληνικό Δημόσιο.

• «Η Ακαδημία Αθηνών», το 1971,
• «Η παθολογία της Δημοκρατίας», το 1981,
• «Η Μεγάλη Περιπέτεια», το 1987, εκδόσεις «Κάκτος».

Στο έργο του στρέφεται με σφοδρότητα εναντίον των πολιτικών της Μεταπολιτεύσεως τους οποίους καταγγέλλει ως υπεύθυνους, διότι « …Σταμάτησε εγκληματικώς κάθε ιδεολογικό αγώνα εναντίον της άκρας αριστεράς. Η χώρα μας είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης, που έχει αφοπλισθή ιδεολογικώς γιατί μόνο εδώ το παράλυτο κράτος παρέδωσε το λαό και ειδικότερα την νεολαία στην παραπλανητική κομμουνιστική προπαγάνδα. Ο αντικομμουνισμός στην Ελλάδα θεωρείται έγκλημα, ενώ ο κομμουνισμός έχει εξασφαλίσει ασύδοτος όλα τα μέσα διαδόσεως του χάρις στον Καραμανλή.....Δεν είναι υπερβολικός ο ισχυρισμός ότι ζούμε υπό απόλυτη αριστεροκρατία. Οι κομμουνισταί έχουν εξασφαλίσει πλήρη ασυλία. Δεν κρίνονται από κανένα και ασκούν ως ...προοδευτικοί σταλινική τρομοκρατία και αστυνόμευσι… ...Ο αντικομμουνισμος με την ανοχη εκεινων που ενεφανιζοντο ως μαχητικοί εκπρόσωποι του, έχει δυσφημισθεί για τους ανιδέους και η γενική κατάληψι των καναλιών προβολής, ωθεί προς την αριστερά κάθε ασπόνδυλο τσανακογλύφτην....Η βιβλιοεκδοτική δραστηριότητα, τα περιοδικά, η δημοσιογραφία, το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόρασι, οι εικαστικές τέχνες, η μουσική κ.λ.π. βρίσκονται κατά πλειοψηφίαν, σε χέρια κομμουνιστών και αριστερών...

....όσοι επιθυμούν να προβληθούν, όσοι θέλουν να ανέβουν, όσοι επιδιώκουν να διατηρήσουν την "φίρμαν" των σπεύδουν να προσκυνήσουν δουλικώς την αριστεράν. Εν ονόματι της "λήθης" του "ηπίου κλίματος" και της "εθνικής ομοψυχίας" η Ελλάς παρεδόθη ηλιθίως στη διάθεσι μιας μειοψηφίας, που δεν έχει ενδοιασμούς, που επαίρεται για τα φρικαλέα "πεπραγμένα" της, που χαρακτηρίζει κάθε αντίθετο ως "φασίστα" που αξιώνει το πέρασμα της "δεξιάς" εν στόματι μαχαίρας, που επιβάλλει τη μεσαιωνική μισαλλοδοξία της ως δημοκρατικό κανόνα και που κορδακίζεται ότι κάποτε αξιοποιώντας τας δυνατότητας αυτάς θα θάψη το σημερινό καθεστώς για να κτίση επάνω του τον παράδεισο των "γκούλαγκ" και των ψυχιατρείων... Αφάνταστα δειλός και άνανδρος ο Καραμανλης όπως και ο Παπανδρέου, επέλεξαν ως γορίλλες του, τους κομμουνιστές, στους οποίους παρεχώρησε τα πάντα χωρίς όρους (νομιμοποίησι του ΚΚΕ 24/09/1974) φανταζόμενος ότι έτσι θα του έχη υπηρέτας του.... Το αποτέλεσμα, μετά την εύλογο έκπληξι των, υπήρξε η αποθράσυνσι των, γιατί είχαν δικό τους μαγαζί...

....Εγκαταλείφθηκε απροστάτευτος ο ιδεολογικός τομεύς για να μην ενοχλείται ο κομμουνισμός ο οποίος όμως επιδόθηκε σε λυσσώδη προπαγάνδα της δικής του ιδεολογίας.... Στρατολογηθήσαν ως σύμμαχοι κάθε είδους κομμουνισταί με τη ετικέτα του προοδευτικού εισέδυσαν ως αφεντικά στον κρατικό μηχανισμό γενικώς και ιδιαιτέρως στην εκπαίδευσι και τα μέσα ενημερώσεως και επεδώθησαν ανενόχλητοι σε εξοργιστικάς παραχαράξεις ολοκλήρου της ελληνικής ιστορίας. Επαναπατρίσθησαν χιλιάδες κομμουνιστικά στελέχη, εκπαιδευμένα για όλας τας μορφάς ανατρεπτικού αγώνος, με εξειδικευμενας ικανότητας, που υπερβαίνουν στον καθένα τας ικανότητας 1000 στελεχών του αστικού κόμματος...» .

• «Η Μικρή Περιπέτεια» το 1988, το οποίο αποτελεί συνέχεια και συμπλήρωμα του προηγούμενου.

Μετέφρασε το έργο,

• «Το εβραϊκό ζήτημα», το 1932, εκδόσεις «Γκοβόστης», με πρόλογο του Αβραάμ Μπεναρόγια, του Εβραίου ιδρυτή της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ομοσπονδίας Θεσσαλονίκης και ιδρυτικού μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, [Κ.Κ.Ε.].

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου theofilaktos-papaconstantinou.blogspot.gr
• Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου Ε.Ν. Μόσχος, περιοδικό «Νέα Εστία», τεύχος 1531ο, σελίδα 558η
• Επίσκεψη Ιταλών και Βέλγων δημοσιογράφων στο γραφείο του Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο.

Διαβάστε τα λήμματα

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 Αξιωματικοί (επαναστάτες) 21η Απριλίου 1967 Γεώργιος Παπαδόπουλος - (Primus inter pares) Στυλιανός Παττακός Νικόλαος Μακαρέζος Σκαρμαλιωράκης Αντώνιος Αγγελής Οδυσσέας Ασλανίδης Κωνσταντίνος Γκαντώνας Νικόλαος Ζαγοριαννάκος Δημήτριος Ζωιτάκης Γεώργιος Θεοφιλογιαννάκος Θεόδωρος Καραμπέρης Στέφανος Καρύδας Κωνσταντίνος Κωτσέλης Πέτρος Λαδάς Ιωάννης Λάζαρης Ιωάννης Λέκκας Αντώνιος Μέξης Αντώνιος Μπαλόπουλος Μιχαήλ Ντερτιλής Νικόλαος Παπαδόπουλος Χρ. Κώστας Παππάς Ηλίας Πατίλης Δημήτριος Πετάνης Νικόλαος Ρουφογάλης Μιχαήλ Σπαντιδάκης Γρηγόριος Σταματελόπουλος Δημήτριος Χατζηπέτρος Αλέξανδρος 25η Νοεμβρίου 1973 Ιωαννίδης Δημήτριος Γκιζίκης Φαίδων Αξιωματικοί Γουνελάς Μιχαήλ Μητρέλης Κωνσταντίνος Μήτσου Κωνσταντίνος Μπόλαρης Παρασκευάς Νάτσινας Αλέξανδρος Δολοφονημένοι Μάλλιος Ευάγγελος Μπάμπαλης Πέτρος Πολιτικά πρόσωπα Παπαδοπούλου Δέσποινα Πρωθυπουργοί Κόλλιας Κωνσταντίνος Γεώργιος Παπαδόπουλος Σπυρίδων Μαρκεζίνης Υπουργοί Βοβολίνης Κωνσταντίνος Γεωργαλάς Γεώργιος Δενδρινός Ανδρέας Δημητριάδης Χρύσανθος Δημόπουλος Άρης Κυριακόπουλος Ηλίας Μανωλόπουλος Παύλος Ματθαίου Αλέξανδρος Μίχαλος Χρήστος Ξυδόπουλος Ιωάννης Παναγιωτάκης Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου Θεοφύλακτος Πάτρας Λουκάς Πιπινέλης Παναγιώτης Σιφναίος Παναγιώτης Σιώρης Νικήτας Τοτόμης Παύλος Τσάκωνας Δημήτριος Τσουκαλάς Άγγελος Χολέβας Ιωάννης Υποστηρικτές Αλφαντάκης Γεώργιος Δήμας Φώτιος Δημόπουλος Δημήτριος Γαϊτανάρος Λυκούργος Κωνσταντόπουλος Σάββας Μανωλάκος Μάνος Πλεύρης Κωνσταντίνος Φαρμάκης Νικόλαος 25η Νοεμβρίου 1973 Ανδρουτσόπουλος Αδαμάντιος Διάφορα πρόσωπα Επίσκοποι Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α' (Κοτσώνης) Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ (Τίκας) Μητροπολίτες Μητροπολίτης Αμβρόσιος Καλαβρύτων Μητροπολίτης Λεωνίδας Θεσσαλονίκης Θεολόγοι Κούρκουλας Κωνσταντίνος Τσιριντάνης Αλέξανδρος Πανεπιστημιακοί καθηγητές Κατσαντώνης Αλέξανδρος Μαρινάτος Σπυρίδων Μπουμπουλίδης Φαίδων Σδράκας Ευάγγελος Χρήστου Παναγιώτης

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org