Μητροπολίτης Λεωνίδας

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Κυρός Λεωνίδας [κατά κόσμον Λεωνίδας Παρασκευόπουλος], Έλληνας εθνικιστής, καθηγητής θεολόγος και ιεροκήρυκας, στρατιωτικός ιερέας, που διετέλεσε Επίσκοπος στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης την περιόδο του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, καθηγητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε το 1904 στο χωριό Μάναρι μετέπειτα Κοινότητα Μάναρης του νομού Αρκαδίας και πέθανε στις 9:30 το πρωί της 27ης Απριλίου 1984, ανήμερα της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής, εξ αιτίας καρδιακού νοσήματος στη Θεσσαλονίκη. Τάφηκε στο προαύλιο του Ιερού Ναού του Αγίου Βασιλείου των Εκπαιδευτηρίων «Ο Απόστολος Παύλος», στην δημιουργία των οποίων πρωτοστάτησε.

Μητροπολίτης Λεωνίδας {Παρασκευόπουλος}

Βιογραφία

Ο παππούς του Λεωνίδα συμετείχε στην Εθνεγερσία του 1921 και περιλαμβάνονταν μεταξύ των ανδρών του σώματος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το σπίτι της οικογένειας Παρασκευόπουλου στο χωριό Μάναρι, το οποίο σώζεται, κατασκευάστηκε στις 14 Μαΐου 1862, όπως φαίνεται από την σχετική ημερομηνία που υπάρχει πάνω από την εξώθυρα του. Ο Λεωνίδας ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας. Πατέρας του ήταν ο Αντώνης Παρασκευόπουλος και μητέρα του η Χριστίνα, των οποίων ο Λεωνίδας ήταν το πέμπτο από τα συνολικά εννέα παιδιά τους.

Σπουδές-Στρατιωτική θητεία

Ο Λεωνίδας παρακολούθησε τα μαθήματα της εγκυκλίου εκπαιδεύσεως στη γενέτειρα του με δάσκαλο τον Νικόλαο Παπαχριστόπουλο, που ασκούσε και καθήκοντα ψάλτη στην τοπική εκκλησία, και αποφοίτησε με άριστα. Στη συνέχεια και για ένα χρόνο έμεινε στο χωριό όπου βοήθηκε τους αγροτοποιμένες γονείς του, οι οποίοι αδυνατούσαν να τον στηρίξουν ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του. Με τη δική του επιμονή, σε ηλικία περίπου δεκατεσσάρων ετών, μετακόμισε στην Τρίπολη Αρκαδίας, όπου ξεκίνησε να παρακολουθεί τα μαθήματα της Μέσης εκπαιδεύσεως στο 2ο Γυμνάσιο, όπου είχε Γυμνασιάρχη τον Νικόλαο Μωραΐτη και καθηγητή στο μάθημα της Θεολογίας τον συνεπώνυμο του, με τον οποίο δεν είχαν καμία συγγένεια, Ιωάννη Παρασκευόπουλο. Το 1924 ο Λεωνίδας αποφοίτησε από το 2ο Γυμνάσιο Τριπόλεως και το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου επέστρεψε στη γενέτειρα του. Οι γονείς του του πρότειναν να παρακολουθήσει μαθήματα στο μονοτάξιο διδασκαλείο Τριπόλεως από το οποίο θα αποφοιτούσε ως δάσκαλος και στη συνέχεια να διοριστεί, έτσι ώστε και ο ίδιος να εξασφαλίζει τα προς το ζειν και παράλληλα να βοηθήσει και την οικογένεια του, όμως ο ίδιος επιθυμούσε να σπουδάσει στην Αθήνα και ει δυνατόν να χρισθεί κληρικός. Με τη βοήθεια ενός συγχωριανού της οικογένειας που προσφέρθηκε να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του στην Αθήνα και να του εξασφαλίζει και φαγητό, γράφτηκε στη Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το ακαδημαϊκό έτος 1924-25, ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα. Ταυτόχρονα εργάζονταν τις ελεύθερες ώρες του στο συμβολαιογραφείο του συμπατριώτη του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου στον Πειραιά.

Λίγο καιρό αργότερα, μέσω του κατά δύο χρόνια μεγαλυτέρου του φοιτητή της Θεολογικής Αθανασίου Φραγκόπουλου, ήλθε σε επαφή με την Αδελφότητα Θεολόγων «Η Ζωή» και εργάστηκε στα τυπογραφεία της, εξασφαλίζοντας τροφή και στέγη. Στην Αδελφότητα πρόλαβε να γνωρίσει τον επικεφαλής της, τον πατέρα Ευσέβιο Ματθόπουλο και έγινε πνευματικό παιδί του διαδόχου του, του πατέρα Σεραφείμ Παπακώστα. Το Φθινόπωρο του 1925, λίγο μετά την εγγραφή του στο δεύτερο έτος της Θεολογικής Σχολής, διέκοψε τη φοίτηση του και στρατεύτηκε προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στο 2ο Σύνταγμα Πεζικού στην Τρίπολη ως στρατιώτης για διάστημα δεκαοκτώ μηνών. Στις 19 Δεκεμβρίου 1928, αποφοίτησε ως Αριστούχος και έλαβε το πτυχίο του από τη Θεολογική σχολή.

Εκκλησιαστική-Κοινωνική δράση

Το 1931, λαϊκός ακόμη, εστάλη στη Χίο από την Αδελφότητα ως περιοδεύων Ιεροκήρυκας στα χωριά του νησιού. Εκεί το 1932, χειροτονήθηκε Ιεροδιάκονος και τοποθετήθηκε στη Μητρόπολη Χίου ως μόνιμος Ιεροκήρυκας. Υπηρέτησε στο νησί από το 1931 έως το 1935, όταν ο Σεραφείμ Παπακώστας, τότε Προϊστάμενος της Αδελφότητος, τον απέστειλε στη Θεσσαλονίκη ως υπεύθυνο της Αδελφότητος. Την Άνοιξη του 1935 ο διάκονος Λεωνίδας εργάστηκε ως Ιεροκήρυκας στα χωριά της Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης και στο τέλος του 1935 εγκαταστάθηκε ως Ιεροκήρυκας στη Θεσσαλονίκη. Στα μισά της δεκαετίας του 1930, στους «Φιλικούς Κύκλους» μελέτης του περιοδικού «Ζωή» και της Αγίας Γραφής, τους οποίους είχε δημιουργήσει η Αδελφότητα Θεολόγων «Ζωή», ο τότε κυκλάρχης αρχιμανδρίτης Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, γνωρίστηκε στη Θεσσαλονίκη, με τον ανθυπίλαρχο Στυλιανό Παττακό.

Το καλοκαίρι του 1936, ο διάκονος Λεωνίδας χειροτονήθηκε Ιερέας στην Αθήνα από τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γεννάδιο και δημιούργησε ένα μικρό επιτελείο ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζονταν κάθε εβδομάδα με τόπο συναντήσεως το συμβολαιογραφείο του Αλκιβιάδη Τζούφη στη Θεσσαλονίκη. Το 1939 και για διάστημα ενός χρόνου, ο πατέρας Λεωνίδας εγκατέλειψε τη Θεσσαλονίκη και με σχετική αποστολή περιόδευσε στους νομούς Κοζάνης και Καστοριάς φροντίζοντας για την ανύψωση του Εθνικού και Θρησκευτικού φρονήματος των κατοίκων τους.

Περίοδος 1940-44

Το 1940, με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, επιστρατεύτηκε και τοποθετήθηκε με το βαθμό του Λοχαγού, στο 16ο Σύνταγμα Πεζικού, με κύριο έργο τις ποιμαντικές ομιλίες, την εξομολόγηση, την προσωπική επικοινωνία με τους μαχόμενους άνδρες και την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του Μετώπου κι έφτασε ως τη Βόρειο Ήπειρο, ενώ κινδύνευσε τρεις φορές από έκρηξη νάρκης. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου και την κατάληψη της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα και της Βόρειας Ελλάδος από τους Βουλγάρους, τους συμμάχους του Άξονα, ο πατέρας Λεωνίδας παράλληλα με το ποιμαντικό έργο του, που περιλάμβανε κηρύγματα, ομιλίες και τη λειτουργία κατηχητικών σχολείων, δημιούργησε, στις 2 Φεβρουαρίου 1942, συσσίτιο για παιδιά, που ξεκίνησε με τη συμμετοχή επτά μαθητών του Εργατικού Κατηχητικού που λειτουργούσε στο πίσω μέρος του βιβλιοπωλείου της οργανώσεως «Ζωή» στην πλατεία Αγίας Σοφίας 3. Σταδιακά λειτούργησαν επτά επιπλέον σημεία διανομής συσσιτίου, τα οποία εξυπηρετούσαν τις ανάγκες επτά χιλιάδων μαθητών, φοιτητών και νέων, εργαζομένων ή μη και των δύο φύλων. Την 25η Μαρτίου 1943, με πρωτοβουλία του πατρός Λεωνίδα διοργανώθηκε ογκώδης παρέλαση νέων, που με επικεφαλής τον ίδιο και με Ελληνικές σημαίες παρέλασαν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και πέρασαν μπροστά από το Βουλγαρικό κέντρο, τραγουδώντας Εθνικά θούρια και τραγούδια δηκτικά κατά των Βουλγάρων, καθιστώντας ξεκάθαρο στους Σλάβους κατακτητές ότι ήταν ανεπιθύμητοι στην πόλη.

Μεταπολεμικά

Στην περίοδο του συμμοριτοπολέμου, της αντεθνικής κομμουνιστικής ανταρσίας, ο πατέρας Λεωνίδας πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως στρατιωτικός ιερέας μέσα από τις τάξεις του Γ' Σώματος στρατού. Εξίσου σημαντική ήταν η συνεισφορά του στη δημιουργία παιδοπόλεων στο νομό Θεσσαλονίκης, οι οποίες φιλοξενούσαν παιδιά από περιοχές που είχαν πληγεί από τους κομμουνιστές αντάρτες καθώς και παιδιά που οι γονείς τους είχαν πέσει θύματα της θηριωδίας των ανταρτών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Ειδικά στην παιδόπολη της Αγίας τριάδος στη Θεσσαλονίκη, βρήκαν καταφύγιο εκατοντάδες παιδιά από την δοκιμαζόμενη ύπαιθρο της Μακεδονίας και παρέμειναν ασφαλή, έως την ημέρα που ο Εθνικός στρατός κατέπνιξε την κομμουνιστική ανταρσία και τα παιδιά επέστρεψαν ασφαλή στις οικογένειες τους. Ο πατήρ Λεωνίδας Παρασκευόπουλος κάποια ημέρα που λειτουργούσε στο Σανατόριο της Εξοχής Θεσσαλονίκης -βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι το Νοσοκομείο Παπανικολάου- την ώρα της Θείας Κοινωνίας πολλοί ασθενείς μετάλαβαν. Κάποιος από αυτούς συνέβη βήχοντας να κάνει αιμόπτυση τη στιγμή της Θείας Μεταλήψεως, ενώ το Άγιο Ποτήριο ήταν κυριολεκτικά μπροστά στο στόμα του. Ο πατήρ Λεωνίδας χωρίς κανένα δισταγμό έκαμε κανονικά την κατάλυση κι ύστερα βγήκε στην Ωραία Πύλη: «...Διαβάζω τη σκέψη σας. ... ως άνθρωπος έπρεπε να φοβηθώ αυτή τη δύσκολη αρρώστια που μεταδίδεται με τα πτύελα των ασθενών, αλλά η Θεία Κοινωνία είναι το υπερφάρμακο, είναι ο ίδιος ο Θεός. Την μεταδίδουμε "εις ίασιν ψυχής και σώματος". Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο δισεκατομμύριο να γίνει μέσο μετάδοσης νοσημάτων. Αν δεν το πιστεύουμε αυτό, ούτε εσείς να κοινωνείτε, ούτε εγώ να λειτουργώ πλέον». Από το ακαδημαϊκό έτος 1949-50 και για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια δίδασκε Θρησκειολογία στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, ενώ τα χρόνια από το 1953 έως και το 1958, κάθε Κυριακή λίγο πριν τις 18:00 το απόγευμα, ο πατέρας Λεωνίδας πραγματοποιούσε ομιλίες, υπό τον τίτλο «Σας ομιλεί ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης π. Λεωνίδας Παρασκευόπουλος», από τον Ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων κι έναν ακόμη ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Στα κηρύγματά του ο αρχιμανδρίτης Λεωνίδας χρησιμοποιούσε συχνά τη φράση, «Δεξιά το φως, αριστερά το σκότος». Οι εκπομπές του διακόπηκαν με εντολή του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης

Μητροπολίτης Λεωνίδας {Παρασκευόπουλος}

Εκλέχθηκε Επίσκοπος Θεσσαλονίκης από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 19 Μαρτίου 1968, μετά την εκθρόνιση από την αριστίνδην Σύνοδο, του εξ Εδέσσης και Πέλλης τότε Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Α' (ο Παπαγεωργίου), ενώ ήταν ήδη συνταξιούχος Ιεροκήρυκας. Τις προηγούμενες ημέρες είχε εκφράσει δημόσια την αντίθεση του σε πιθανή εκλογή του ως Επισκόπου στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και πιστός στο πνεύμα των δηλώσεων του απάντησε αρνητικά στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Κοτσώνη. Η θέση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, όπως του μεταφέρθηκε με σχετικό μήνυμα του Προέδρου της στις 22 Μαρτίου, ήταν ξεκάθαρη και τονίστηκε στον πατέρα Λεωνίδα ότι η εκλογή του ήταν οριστική και πως δεν υπήρχε δυνατότητα να εμμείνει στην άρνηση του καθώς επρόκειτο περί εντολής .

Χειροτονήθηκε Μητροπολίτης το πρωί της 24ης Μαρτίου 1968 στην Αθήνα, από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμο Κοτσώνη. Η τελετή της ενθρονίσεως του στη θέση του προκαθημενου της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης τελέστηκε στον Ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου στις 31 Μαρτίου 1968, στις 18:00 το απόγευμα, παρουσία χιλιάδων πιστών που είχαν κατακλύσει το ναό, τον πραύλιο και τους γύρω δρόμους. Στον λόγο της ενθρονίσεως του ο πατέρας Λεωνίδας αναφέρθηκε έμμεσα στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπαδόπουλο λέγοντας: «...Ευχαριστώ την Εθνική Κυβέρνησιν, ήτις προέκρινεν την μετριότητά μου διά να ποιμάνω το ποίμνιον της θεοσώστου ταύτης επαρχίας» . Με την ανάληψη των καθηκόντων του επανέλαβε τα από ραδιοφώνου κηρύγματα του. Την Πέμπτη 5 Μαρτίου 1970 στις 8 το βράδυ, ο Μητροπολίτης Λεωνίδας ήταν παρών στην τέλεση του γάμου του Γεωργίου Παπαδόπουλου με την υπάλληλο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, [Γ.Υ.Σ.], Δέσποινα Νικολ. Γάσπαρη-Σερέτη, που έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο στην οικία του ζεύγους Παπαδόπουλου στο Νέο Ψυχικό και ευλογήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο Κοτσώνη.

Στη διάρκεια της επισκοπικής του παρουσίας δημιούργησε σημαντικό έργο και ανέπτυξε αξιοθαύμαστη κοινωνική δράση, ενώ έβαλε τα θεμέλια μίας ιεραποστολικής Μητροπόλεως. Αγωνίστηκε για την πνευματική ανόρθωση του ποιμνίου και ανέλαβε πρωτοβουλίες για την τακτική επικοινωνία και επιμόρφωση των καθηγητών Θεολόγων και των κατηχητών με τη Μητρόπολη, ενώ για πρώτη φορά στον Ελλαδικό Εκκλησιαστικό χώρο καθιερώθηκαν ομιλίες του Μητροπολίτη προς όλους τους μελλόνυμφους με σκοπό να ενημερωθούν για το Μυστήριο του γάμου και της οικογενειακής ζωής, λαμβάνοντας ταυτόχρονα την άδεια γάμου από το χέρι του, μαζί με την ευλογία του. Παράλληλα φρόντισε για τη δημιουργία νοσοκομείων και κλινικών, όπως το Καρδιολογικό Ίδρυμα Βορείου Ελλάδος, [Κ.Ι.Β.Ε.], ξενώνων για μητέρες, έλαβε μέριμνα για τους φυλακισμένους, δημιούργησε σχολή τυφλών, φιλανθρωπικά ιδρύματα και γηροκομεία, φρόντισε για τη λειτουργία παιδικών κατασκηνώσεων, ασχολήθηκε με τον αντιχιλιαστικό αγώνα της Ορθόδοξης εκκλησίας ενώ πρωτοστάτησε στους Εθνικούς αγώνες. Στη διάρκεια της ποιμαντορίας του Μητροπολίτου Λεωνίδα, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Σεραφείμ [Τίκας], προχώρησε στην κατάτμηση της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης με τη δημιουργία των Μητροπόλεων, Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, στην οποία ενθρόνισε τον Προκόπιο, και Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς, στην οποία ενθρόνισε τον Επίσκοπο Προκόπιο Γεωργαντόπουλο. Η πράξη κατατμήσεως έπασχε κανονικά εξ υπαρχής, αφού δεν εξασφαλίστηκε η συγκατάθεση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Λεωνίδα.

Ο Μητροπολίτης Λεωνίδας καθαιρέθηκε στις 11 Ιουλίου 1974, επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών του Σεραφείμ Τίκα, τον οποίο είχε επιλέξει και επιβάλει ο Δημήτριος Ιωαννίδης, με αντικανονική απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κηρύχθηκε έκπτωτος με τη δημοσίευση της υπ' αριθμόν 7 Συντακτικής πράξεως, στην οποία δεν αναφέρεται ούτε ένας ιερός κανόνας, χωρίς δίκη και απολογία. Τον διαδέχθηκε ο από Σάμου και Ικαρίας, μοιχεπιβάτης σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες, Παντελεήμων Β' Χρυσοφάκης, που μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στις 18 Ιουλίου 1974 δόθηκε στον πατέρα Λεωνίδα, ο τίτλος του Επισκόπου Ρέοντος και Πραστού. Μετά την καθαίρεση του αποσύρθηκε στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, όπου μόναζε από το 1950, κι αφοσιώθηκε στη δημιουργία των εκαπιδευτηρίων «Ο Απόστολος Παύλος», όμως υπέβαλλε έκκλητο αναφορά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για την αντικανονική καθαίρεση του, δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα . Ταυτόχρονα με την καθαίρεση του διατάχθηκε από τον Δημήτριο Ιωαννίδη η διακοπή των ραδιοφωνικών του κηρυγμάτων. Στις 28 Μαρτίου 1975 υποβλήθηκε μήνυση εναντίον του από τον Ηλία Ναούμ, δικηγόρο Θεσσαλονίκης, την οποία υπέβαλε στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στη μήνυση του κατηγορούσε τον Επίσκοπο Λεωνίδα για μια σειρά από σοβαρά Κανονικών και παραβάσεων του Ποινικού κώδικα.

Εκπαιδευτήρια «Ο Απόστολος Παύλος»

Τα Εκπαιδευτήρια ιδρύθηκαν το 1976, δύο χρόνια μετά την αυθαίρετη και αντικανονική καθαίρεση του από τη θέση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας Λεωνίδας οραματίστηκε ένα σχολείο που θα κάλυπτε όλες τις βαθμίδες και θα παρείχε στους μαθητές του άριστη μόρφωση αλλά και χριστιανική αγωγή και ο ιεραποστολικός σύλλογος της Θεσσαλονίκης «Ο Απόστολος Παύλος» ανέλαβε την ευθύνη αυτού του έργου, την οποία διατηρεί έκτοτε. Αρχικά λειτούργησε ένα τμήμα του Νηπιαγωγείου με την ονομασία «Κυκλάμινα» και σταδιακά προστέθηκαν οι τάξεις του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου. Σήμερα υπό την αιγίδα του ιεραποστολικού συλλόγου λειτουργούν Παιδικός Σταθμός, δύο Νηπιαγωγεία, δύο Δημοτικά Σχολεία, δύο Γυμνάσια και το Λύκειο, παρέχοντας μόρφωση εξαιρετικού επιπέδου και Ορθόδοξη χριστιανική αγωγή σε εκατοντάδες μαθητές. Το σχολικό συγκρότημα λειτουργεί σε κατάφυτο χώρο και σε κτιριακές εγκαταστάσεις στους πρόποδες του Πανοράματος στη Θεσσαλονίκη. Το 1980 εγκαινιάστηκε το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου από τον πατέρα Λεωνίδα και το 1983 ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε το κτίριο που στεγάζει το Γυμνάσιο. Το 1992 ολοκληρώθηκε το κτίριο του Λυκείου, το 2003 εγκαινιάστηκε νέο κτίριο νηπιαγωγείων και το 2006 νέο δεύτερο κτίριο Δημοτικού σχολείου. Το συγκρότημα περιλαμβάνει αίθουσες τελετών, γυμναστήρια, γήπεδα και άνετους προαύλιους χώρους.

Το τέλος του

Στις 22:50 το βράδυ της Αναστάσεως του 1984 αισθάνθηκε ξαφνικό και έντονο πόνο στο στήθος του, την ώρα που προσέρχονταν στον Ιερό ναό του Αγίου Βασιλείου για να τελέσει την ακολουθία της Αναστάσεως. Ένας γιατρός καρδιολόγος που συμμετείχε στην ακολουθία τον εξέτασε και του ζήτησε να επιστρέψει στο κελί του, πρόταση που αρνήθηκε ο πατέρας Λεωνίδας κι έμεινε στην εκκλησία και κοντά στους πιστούς που είχαν συρρεύσει ως το πέρας της ακολουθίας. Μετά την επιστροφή στο ησυχαστήριο του υπέστη και δεύτερη καρδιακή προσβολή και ο γιατρός που είχε μείνει κοντά του, αποφάσισε ότι επιβάλλονταν η μεταφορά του σε νοσοκομείο για εξετάσεις και νοσηλεία.

Με ασθενοφόρο μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος», το οποίο εφημέρευε, όμως οι ελλείψεις και οι περιορισμένες δυνατότητες εξετάσεων και νοσηλείας κατέστησαν αναγκαία τη μεταφορά του στο Β' Γενικό νοσοκομείο του Ι.Κ.Α. «Η Παναγία», στο οποίο υπηρετούσε ο γιατρός που του συμπαραστάθηκε από την πρώτη στιγμή της ασθένειας του, όπου μεταφέρθηκε τη Δεύτερη ημέρα του Πάσχα. Εκεί παρέμεινε νοσηλευόμενος ως την Παρασκευή της Διακαινησίμου 27 Απριλίου, όταν στις 21:30 το βράδυ παρέδωσε το πνεύμα του. Το πρωί του Σαββάτου 28 Απριλίου, η σορός του μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου και εκτέθηκε σε τριήμερο λαϊκό προσκύνημα, ενώ σ' αυτό το διάστημα οι καμπάνες του ναού ηχούσαν πένθιμα.

Η νεκρώσιμη ακολουθία του πατρός Λεωνίδα Παρασκευόπουλου τελέστηκε στις 16:00 το απόγευμα της Δευτέρας 30ης Απριλίου 1984, παρουσία 25.000 χιλιάδων πιστών, από τον ιερέα Μάξιμο Ψιλόπουλο, ένα από τα πνευματικά του παιδιά, όπως ήταν η τελευταία επιθυμία του πατρός Λεωνίδα και δίχως τη συμμετοχή άλλου ιερωμένου από τους παρόντες. Σε εκπλήρωση της εντολής του μεταστάντος Μητροπολίτου δεν εκφωνήθηκαν επικήδειοι λόγοι και δεν κατατέθηκαν στεφάνια στη σορό του. Στην πνευματική καθοδήγηση των Εκπαιδευτηρίων «ο Απόστολος Παύλος» στη Θεσσαλονίκη τον διαδέχθηκε ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης πατέρας Μάξιμος Ψιλόπουλος , ιδρυτής και Πνευματικός της Ιεράς Μονής Αναστάσεως του Κυρίου-Εμμαούς.

Η διαθήκη του

Στις 12 Ιουνίου 1982 στην κατοικία του στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης κατέγραψε τις τελευταίες του επιθυμίες υπό μορφή χειρόγραφης διαθήκης η οποία δημοσιοποιήθηκε μετά το θάνατο του. Το κείμενο της είναι λιτό και απέριττο, όπως ήταν το συνολο της ζωής του πατρός Λεωνίδα κι σ’ αυτό αναφέρει: «Το παρόν είναι και η διαθήκη μου.
Με την χάριν του Θεού υπηρέτησα την Ορθόδοξον Εκκλησία μου και το προσφιλές έθνος μου. Δύναμαι να είπω με ανιδιοτέλεια. Στους τελευταίους καιρούς ηδικήθην από την διοικούσαν Εκκλησίαν και από την Πολιτείαν. Με πρότυπον όμως τον Κύριον Ιησούν τον αναμάρτητον και τα παθήματα Του, με υποδείγματα τα μεγάλα πνευματικά αναστήματα τους πατέρας της Ορθοδοξίας μας και τις θλίψεις των και τους διωγμούς των καθώς και τους αγωνιστάς των ιδανικών του Γένους με τας κακοπαθείας των, ενδυναμούμενος εν Κυρίω έμεινα ειρηνικός και πιστός εις την προσταγήν του χρέους μέχρι τέλους. Η δε ικεσία μου προς τον Θεόν Πατέρα (εκείνη του π. Ευσεβίου Ματθοπούλου) μεταξύ των άλλων «Σε παρακαλούμεν, Κύριε, να μας χαρίσεις καρδίαν αγαθήν, διά να είμεθα πάντοτε επιεικείς και ανεξίκακοι πρός πάντας τους κακολογούντας και συκοφαντούντας και οπωσδήποτε αδικήσαντας ημάς, τους οποίους και Σε παρακαλούμεν να ελεήσεις και φωτίσεις και αξιώσεις της βασιλείας Σου της επουρανίου πρός καταισχύνην του πονηρού». Ηλεημένος αμαρτωλός παρά του Θεού της αγάπης παραδίδω εις Εκείνον και το έλεος του την αθάνατον ψυχήν μου.
Περιουσίαν χρηματικήν ή κτηματικήν, κινητήν ή ακίνητον δεν απέκτησα. Διά τα υπάρχοντά μου (δια τας καθημερινός ανάγκας) βιβλιοθήκη, ιερά άμφια, ενδύματα, κλινοσκεπάσματα και λοιπά έπιπλα καθιστώ γενικόν κληρονόμον μου τον ενταύθα Σύλλογον Ορθοδόξου Ιεραποστολής «Ο Απόστολος Παύλος», τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του ως άνω συλλόγου (είναι άνθρωποι ευσεβείς και φοβούμενοι τον Θεόν) παρακαλώ να διαθέσουν τα ως άνω υποστατικά μου ως κάτωθι:
1)Τα βιβλία μου διά τας βιβλιοθήκας των εκπαιδευτηρίων του Συλλόγου (πλην ορισμένων τόμων του περιοδικού «Ζωή» που ανήκουν εις το εδώ κλιμάκιον της Αδελφότητος Θεολόγων «Ζωή». Ας δοθούν εις τους δικαιούχους παρακαλώ).
2)Τα ιερά άμφια ας διατεθούν κατά την κρίσιν του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου (εις τα ναΐδρια του Συλλόγου Αγίου Βασιλείου και Αγίας Μακρίνας). Ας σταλούν μερικά εις τους Ορθοδόξους Ιεραποστόλους Αφρικής αρχιμανδρίτας κ.κ. Χαρίτωνα Πνευματικάκην και Κοσμάν Ασλανίδην δια τας ανάγκας των ως επίσης και ολίγα εις τον ιερόν ναόν Αγίου Δημητρίου της γενέτειράς μου Μάναρι. Τα υπόλοιπα έπιπλα κ.λ.π. ας κανονισθούν κατά την κρίσιν του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου.
Εις πάντας τους εξ αίματος συγγενείς μου εύχομαι από καρδίας την ευλογίαν του Κυρίου.
Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας
Πανόραμα 12/6/82.

Μνήμη πατρός Λεωνίδα

Τάφος Μητροπολίτου Λεωνίδα

Ο Μητροπολίτης Λεωνίδας, προερχόμενος εκ των ιεροκηρύκων, άφησε εποχή με τα κηρύγματα του. Υπήρξε φιλόπατρις και ευαίσθητος στά κοινωνικά προβλήματα και διοργανωτής προσπαθειών για την άσκηση της αγάπης. Ήταν απλός, καταδεκτικός κι απέβλεπε πάντοτε στην πνευματική οικοδομή των πιστών. Διέθετε δεινή ρητορική ικανότητα, ασυμβίβαστη, αγνή και ακέραια προσωπικότητά και δεν δίστασε να αντιμετωπίσει Βούλγαρους, Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές, τους κομμουνιστές αντάρτες, ενώ μιλούσε και εξέφραζε την άποψη του με παρρησία για κάθε θρησκευτικό και εθνικό θέμα. Διακρίθηκε για την εθνική του δράση και ήταν πάντοτε παρών όσες φορές η Ελλάδα βρέθηκε σε κίνδυνο.

Θεωρούσε το Γεώργιο Παπαδόπουλο «Σωτήρα του Έθνους», «ευλογημένον», «άνθρωπο του Θεού» και «άξιο της πατρίδος», ενώ για τη σύζυγο του, τη Δέσποινα Γάσπαρη-Παπαδοπούλου, κάθε φορά που επισκεπτόταν την Θεσσαλονίκη, την υποδεχόταν με την φράση:«Δύο Δεσποίνας έχομεν: Μίαν εις τους Ουρανούς, την Παναγίαν, και άλλην εις την Γήν, την κυρίαν Προέδρου». Ο πατέρας Λεωνίδας το 1979, τέθηκε επικεφαλής της οργανώσεως «Ελληνική Αμνηστία» στην οποία συμμετείχε και ο εθνικιστής στρατηγός Κωνσταντίνος Μήτσου, και σε προκήρυξη, τον Σεπτέμβριο του 1979, ανέφερε: «...Είναι γνωστό σε όλους ότι Έλληνες Αξιωματικοί επί πέντε χρόνια τώρα σαπίζουν στις φυλακές του Κορυδαλλού ως πολιτικοί κρατούμενοι. Και να σκεφθή κανείς ότι αυτοί οι έντιμοι στρατιωτικοί προέταξαν πάντοτε τα στήθη τους μέχρι αίματος για την ελευθερία και τη σωτηρία της πατρίδος. Είναι ολοφάνερο ότι η πράξις αυτή είναι άδικη, παράνομη, καταλυτική κάθε έννοιας ηθικής τάξεως, διασπαστική της ενότητος του έθνους και διά τούτο αντιχριστιανική. Συνεπώς αυτοί οι άνθρωποι δεν έπρεπε να μείνουν ούτε μια ώρα φυλακή...» .

Το 2008 επί Δημαρχίας του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, προτάθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο η μετονομασία της οδού Βογατσικού προς τιμήν του Λεωνίδα Παρασκευόπουλου κοντά στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και το 2010, η «Επιτροπή Δημοσίων Σχέσεων και Ονοματοθεσίας οδών» του Δήμου, εισηγήθηκε στο Δημοτικό συμβούλιο να δοθεί το όνομα του σε δρόμο της πόλεως, όμως η πρόταση συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση της αριστεράς μειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης και πληθώρα διαμαρτυριών πολιτών και συλλόγων που ελέγχονταν από την Αριστερά.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• π.Λεωνίδας Παρασκευόπουλος-Μια απόπειρα βιογραφίας
• π. Λεωνίδας Παρασκευόπουλος: Ιεροκήρυκας-Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Video-Youtube
• Εκπαιδευτήρια Ο Απόστολος Παύλος
• Ὁ καλός ποιμήν-π. Λεωνίδας Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1904-1984)
• Μητροπολίτης Λεωνίδας Παρασκευόπουλος
• Φωτογραφίες από το σημερινό μνημόσυνο-τρισάγιο για τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης π.Λεωνίδα Παρασκευόπουλο 26 Απριλίου 2015.

Διαβάστε τα λήμματα

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 Αξιωματικοί (επαναστάτες) 21η Απριλίου 1967 Γεώργιος Παπαδόπουλος - (Primus inter pares) Στυλιανός Παττακός Νικόλαος Μακαρέζος Σκαρμαλιωράκης Αντώνιος Αγγελής Οδυσσέας Ασλανίδης Κωνσταντίνος Γκαντώνας Νικόλαος Ζαγοριαννάκος Δημήτριος Ζωιτάκης Γεώργιος Θεοφιλογιαννάκος Θεόδωρος Καραμπέρης Στέφανος Καρύδας Κωνσταντίνος Κωτσέλης Πέτρος Λαδάς Ιωάννης Λάζαρης Ιωάννης Λέκκας Αντώνιος Μέξης Αντώνιος Μπαλόπουλος Μιχαήλ Ντερτιλής Νικόλαος Παπαδόπουλος Χρ. Κώστας Παππάς Ηλίας Πατίλης Δημήτριος Πετάνης Νικόλαος Ρουφογάλης Μιχαήλ Σπαντιδάκης Γρηγόριος Σταματελόπουλος Δημήτριος Χατζηπέτρος Αλέξανδρος 25η Νοεμβρίου 1973 Ιωαννίδης Δημήτριος Γκιζίκης Φαίδων Αξιωματικοί Γουνελάς Μιχαήλ Μητρέλης Κωνσταντίνος Μήτσου Κωνσταντίνος Μπόλαρης Παρασκευάς Νάτσινας Αλέξανδρος Δολοφονημένοι Μάλλιος Ευάγγελος Μπάμπαλης Πέτρος Πολιτικά πρόσωπα Παπαδοπούλου Δέσποινα Πρωθυπουργοί Κόλλιας Κωνσταντίνος Γεώργιος Παπαδόπουλος Σπυρίδων Μαρκεζίνης Υπουργοί Βοβολίνης Κωνσταντίνος Γεωργαλάς Γεώργιος Δενδρινός Ανδρέας Δημητριάδης Χρύσανθος Δημόπουλος Άρης Κυριακόπουλος Ηλίας Μανωλόπουλος Παύλος Ματθαίου Αλέξανδρος Μίχαλος Χρήστος Ξυδόπουλος Ιωάννης Παναγιωτάκης Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου Θεοφύλακτος Πάτρας Λουκάς Πιπινέλης Παναγιώτης Σιφναίος Παναγιώτης Σιώρης Νικήτας Τοτόμης Παύλος Τσάκωνας Δημήτριος Τσουκαλάς Άγγελος Χολέβας Ιωάννης Υποστηρικτές Αλφαντάκης Γεώργιος Δήμας Φώτιος Δημόπουλος Δημήτριος Γαϊτανάρος Λυκούργος Κωνσταντόπουλος Σάββας Μανωλάκος Μάνος Πλεύρης Κωνσταντίνος Φαρμάκης Νικόλαος 25η Νοεμβρίου 1973 Ανδρουτσόπουλος Αδαμάντιος Διάφορα πρόσωπα Επίσκοποι Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α' (Κοτσώνης) Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ (Τίκας) Μητροπολίτες Μητροπολίτης Αμβρόσιος Καλαβρύτων Μητροπολίτης Λεωνίδας Θεσσαλονίκης Θεολόγοι Κούρκουλας Κωνσταντίνος Τσιριντάνης Αλέξανδρος Πανεπιστημιακοί καθηγητές Κατσαντώνης Αλέξανδρος Μαρινάτος Σπυρίδων Μπουμπουλίδης Φαίδων Σδράκας Ευάγγελος Χρήστου Παναγιώτης

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org