Δημήτριος Ιωαννίδης

Ο Δημήτρης Ιωαννίδης, Έλληνας εθνικιστής, ανώτατος αξιωματικός του Πεζικού με το βαθμό του υποστρατήγου ε.α., ένας από τους πρωταγωνιστές της επικρατήσεως του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, ο εμπνευστής και ο κύριος υπεύθυνος του κινήματος της 25ης Νοεμβρίου 1973 που ανέτρεψε το Γεώργιο Παπαδόπουλο, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1923 στην Αθήνα και πέθανε από θερμοπληξία, εξ αιτίας πνευμονολογικών προβλημάτων στις 11:00 το πρωί της Δευτέρας 16ης Αυγούστου 2010 στο νοσοκομείο «Γενικό Κρατικό» της Νίκαιας στον Πειραιά. Κηδεύτηκε στις 17:00 το απόγευμα της Τετάρτης 18 Αυγούστου παρουσία παλαιών συμπολεμιστών και στρατιωτών του στον Ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων του Α' Νεκροταφείου Αθηνών, χοροστατούντος του νεαρού Επισκόπου Κυρίλλου από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Σε προχωρημένη ηλικία παντρεύτηκε, σε «λευκό γάμο», στις φυλακές Κορυδαλλού με την Καλλιόπη, χήρα παλαιού του φίλου και συμμαθητού στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων Απόστολου Παπαδόπουλου και δεν απέκτησαν παιδιά.

Συνοπτικές πληροφορίες
Δημήτριος Αριστ. Ιωαννίδης
(αριστερά ο Παρασκευάς Μπόλαρης)
Γέννηση: 13 Μαρτίου 1923
Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα)
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Υποστράτηγος (ε.α.), Εθνικός αγωνιστής
Θάνατος: 16ης Αυγούστου 2010
Τόπος: «Γενικό Κρατικό» Νίκαιας Αττική (Ελλάδα)

Βιογραφία

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης ήταν γόνος σχετικά εύπορης μεσοαστικής ηπειρώτικης οικογένειας. Ο μαρξιστής συγγραφέας και πολιτικός Μίμης Ανδρουλάκης υποστηρίζει ότι η καταγωγή του Δημητρίου Ιωαννίδη, ήταν από Εβραϊκή οικογένεια των Ιωαννίνων, δηλαδή ότι ήταν Ρωμανιώτης Εβραίος των Ιωαννίνων. Κατά τον Ανδρουλάκη τη σχετική αποκάλυψη του έκανε ο Εβραίος κλινικάρχης Ιάκωβος (Ζακ) Αλαζράκης, γαμβρός του Δημήτρη Ιωαννίδη και σύζυγος της αδελφής του Δέσποινας Ιωαννίδη-Αλαζράκη .

Οικογενειακή κατάσταση

Πατέρας του Δημήτρη ήταν ο Βενιζελικών πεποιθήσεων Αριστοτέλης Ιωαννίδης, αξιωματικός (ΜΧ) στον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος κατάγονταν από το Δίλοφο Ζαγορίου του νομού Ιωαννίνων, ένα χωριό κάτω από το όρος Βίκος, δίπλα στον ποταμό Βοϊδομάτη. Ο Αριστοτέλης Ιωαννίδης, ως νεαρός αξιωματικός συμμετείχε στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας και με το βαθμό του Αντισυνταγματάρχου εξ εφέδρων, συμμετείχε στο Βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, συνελήφθη μετά την αποτυχία του και σώθηκε την τελευταία στιγμή από την καταδίκη σε θάνατο με την παρέμβαση του Αλέξανδρου Παπάγου, του οποίου ήταν στενός φίλος. Ο Αριστοτέλης Ιωαννίδης αξιοποίησε εμπορικά την εμπειρική του του γνώση, αυτή που απέκτησε ως αξιωματικός του Μηχανικού, και δημιούργησε σημαντική ακίνητη περιουσία από την εργασία του ως εμπειρικός-εργολάβος στα οικόπεδα των Αξιωματικών στην περιοχή Τουρκοβούνια στο Γαλάτσι. Ο Ιωαννίδης, που διέμενε στην ίδια περιοχή με την οικογένεια του, επιθυμούσε να σπουδάσει μηχανικό τον γιο του Δημήτρη και γιατρό την κόρη του, τη Δέσποινα μετέπειτα σύζυγο του Ιάκωβου (Ζακ) Αλαζράκη.

Στη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά ο Αριστοτέλης τοποθετήθηκε στο Μηχανικό στην παραμεθόριο γραμμή και στον πόλεμο του 1940 πολέμησε στην Πίνδο στο πλάι του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη. Επέδειξε μοναδικό ηρωισμό και πνεύμα αυτοθυσίας, ενώ τραυματίστηκε βαριά και συνελήφθη αιχμάλωτος στην μάχη του αποσπάσματος της Πίνδου και πέθανε από τα τραύματα του το 1941, αιχμάλωτος των Ιταλικών στρατευμάτων κατοχής .

Δημήτριος Ιωαννίδης

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης είχε δύο αδελφές, μια μεγαλύτερη και μια μικρότερη από τον ίδιο, την ιατρό Δέσποινα Ιωαννίδη-Αλαζράκη, που γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου του 1924 και το 1943 εισήχθη μετά από επιτυχείς εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Δέσποινα ήταν παντρεμένη με τον Εβραϊκής καταγωγής Ιάκωβο (Ζακ) Αλαζράκη, απόφοιτο του Λεόντειου Γυμνασίου, ιατρό, παιδικό της φίλο, γείτονα της οικογένειας Ιωαννίδη στο σπίτι τους στα Άνω Πατήσια, συμφοιτητή της στην Ιατρική Σχολή και μετέπειτα ιδιοκτήτη της κλινικής με το διακριτικό τίτλο «Κυανούς Σταυρός» . Ο γάμος τους τελέστηκε από τον τότε Μητροπολίτη Θυατείρων [Μεγάλης Βρετανίας] και ο Αλαζράκης ασπάστηκε την Ορθοδοξία προκειμένου να αναγνωρίσει το γάμο τους η Ορθόδοξη Εκκλησία .

Ο Ιάκωβος (Ζακ) Αλαζράκης και η Δέσποινα Ιωαννίδη κατοικούσαν σε σπίτι επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας 102 δίπλα στην Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, το οποίο ήταν προικώο της Δέσποινας Ιωαννίδη. Το Μάιο του 2010 η Δέσποινα Ιωαννίδη-Αλαζράκη, η οποία πέθανε από καθολικό καρκίνο στις 27 Δεκεμβρίου 2012 στο «Ευγενίδειο» Θεραπευτήριο, ανακηρύχθηκε μεγάλη Ευεργέτιδα της Εβραϊκής Κοινότητος Αθηνών καθώς υπήρξε η βασική χρηματοδότρια, διαθέτοντας τεράστιο χρηματικό ποσό στη μνήμη του Εβραίου συζύγου της, του Μνημείου του Ολοκαυτώματος που ανήγειραν οι Εβραίοι στο Θησείο στην Αθήνα .

Σπουδές

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης παρακολούθησε τα μαθήματα της εγκυκλίου εκπαιδεύσεως σε Δημοτικό σχολείο στην περιοχή των Άνω Πατησίων και αποφοίτησε από το 8ο Γυμνάσιο της οδού Αχαρνών στην Αθήνα. Την 28η Οκτωβρίου 1940 ήταν Εύελπις 1ης Τάξεως και τον Απρίλιο του 1941, μαζί με συμμαθητές του, αρνήθηκαν να υπηρετήσουν με αστυνομικά καθήκοντα την κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου και διέφυγαν στην Κρήτη. Έλαβε μέρος στη μάχη της Κρήτης και μετά την κατάληψη του νησιού από τα Γερμανικά στρατεύματα επέστρεψε μέσω θαλάσσης στις αρχές Ιουνίου από τον Κίσσαμο Χανίων και αποβιβάστηκε σε παραλία στο Νομό Λακωνίας, ενώ τον ίδιο μήνα επέστρεψε στο πατρικό του στα Άνω Πατήσια στην Αθήνα και τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου εισήχθη ως Εύελπις στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο από το οποίο δεν αποφοίτησε.

Παρακολούθησε και αποφοίτησε από τα στρατιωτικά σχολεία:

• Πεζικού το 1952,
• Ατομικού - Βιολογικού και Χημικού Πολέμου το 1954 και της
• Σχολή Πολέμου, (απόφοιτος της 9ης Σειράς, στη διάρκεια της οποίας μυήθηκε στην Ε.Ε.Ν.Α., [Ένωσις Ελλήνων Νέων Αξιωματικών]), το 1956.

Παρακολούθησε:

• εκπαιδευτικά προγράμματα για μονάδες πεζικού το 1961 στη Δυτική Γερμανία, τη μοναδική φορά που ταξίδεψε εκτός Ελλάδος ή Κύπρου.

Στρατιωτική δράση

Τον χειμώνα του 1941, ο Ιωαννίδης με τη μητέρα και τις αδελφές του εγκαταστάθηκαν στα Ιωάννινα. Στην Ήπειρο ο Ιωαννίδης υπηρέτησε στις ομάδες του Ναπολέοντα Ζέρβα ως ανθυπολοχαγός-διμοιρίτης, φοίτησε στη Σχολή Αξιωματικών του Ε.Δ.Ε.Σ. στο βουνό και πήρε μέρος στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου, την απελευθέρωση της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα και την συγκρότηση των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων επανήλθε επανήλθε στις τάξεις του Στρατού. Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων άρχισε να λειτουργεί εκ νέου με σπουδαστές τους πρωτοετείς Ευέλπιδες που διέφυγαν την Άνοιξη του 1941 στην Κρήτη καθώς και τους δευτεροετείς του 1940, όμως στα Δεκεμβριανά γεγονότα του 1944 δέχθηκε επίθεση από τους ένοπλους κομμουνιστές συμμορίτες. Την Σχολή υπερασπίστηκαν οι μαθητές με τους αξιωματικούς τους, συγκροτημένοι σε Τάγμα και με την υποστήριξη και Βρετανικών μονάδων, όμως τελικώς αποφασίστηκε η εκκένωση της, η οποία έγινε την 11η Δεκεμβρίου 1944 και οι Ευέλπιδες, πιθανότατα μεταξύ τους και ο Ιωαννίδης, έφτασαν συγκροτημένοι στα Παλαιά Ανάκτορα όπου οι μισοί περίπου διατέθηκαν για την ενίσχυση των Βρετανικών τμημάτων και οι υπόλοιποι τοποθετήθηκαν στα υπό συγκρότηση Τάγματα της Εθνοφυλακής.

Περίοδος 1945-1955

Ο Ιωαννίδης το 1945 συμμετείχε στην οργάνωση «Ι.Δ.Ε.Α.» [«Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών»]. Στις 4 Ιανουαρίου 1947, με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού ήταν Διμοιρίτης, επικεφαλής φρουράς που την αποτελούσαν διμοιρία του 502 Τάγματος Πεζικού και διμοιρία Χωροφυλακής, στο χωριό Ανατολή [παλιά Σελίτσιανη] στην περιοχή του Κισσάβου. Η φρουρά δέχθηκε επίθεση ενόπλων συμμοριτών, μελών και οπαδών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, με αποτέλεσμα να υπάρξουν δύο νεκροί, 1 οπλίτης και 1 χωροφύλακας, ενώ αιχμαλωτίστηκαν ο Ιωαννίδης, 4 οπλίτες και 5 χωροφύλακες . Σύμφωνα με είδηση που δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα της εποχής:

«ΛΑΡΙΣΑ, 13 (Του ανταποκριτού μας)- 
 Σήμερον το απόγευμα επανήλθεν εις την πόλιν μας ο ανθυπολοχαγός Δημήτριος Ιωαννίδης, ο οποίος είχε συλληφθή προ ημερών υπό των συμμοριτών εις το χωρίον Ανατολή του Κισσάβου. Ούτος εδραπέτευσε καθ' ήν ώραν μετεφέρετο προς εκτέλεσιν και εκρύβη εντός των υδάτων της λίμνης Κάρλας. Εις την λίμνην υπεχρεώθη να παραμείνη ολόκληρον την νύκτα, ενώ γύρω του εις την όχθην έφιπποι συμμορίται ηρεύνων δια την ανακάλυψίν του».

Ιωαννίδης & Παπαδόπουλος

Ο Ιωαννίδης πολέμησε στο Γράμμο και τις δύο φορές και στο Βίτσι, όπου προήχθη στο βαθμό του Υπολοχαγού και το 1948 στο βαθμό του Λοχαγού, όταν επικεφαλής Διμοιρίας κατέλαβε με παρακινδυνευμένη καταδρομική ενέργεια το ύψωμα «Κλέφτης». Η κατάληψη του υψώματος αποδείχθηκε στρατηγικής σημασίας καθώς αποτέλεσε αποφασιστικό κτύπημα κατά των συμμοριτών κομμουνιστών ανταρτών, λόγος για τον οποίο ο Ιωαννίδης τιμήθηκε με το 4ο Χρυσό Αριστείο Ανδρείας, από τα συνολικά εννέα παράσημα, της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας. Ο Ιωαννίδης υπηρέτησε σε Τάγμα Εθνοφυλακής Αμύνης, στην Ταξιαρχία Ρίμινι και, για χρονικό διάστημα μόλις τριών μηνών στο τέλος του 1949, στο ειδικό τάγμα σε στρατόπεδο εκπαιδεύσεως στη Μακρόνησο.

Στις 30 Μαΐου 1951, με το βαθμό του Λοχαγού, συμμετείχε στο κίνημα των αξιωματικών του Ι.Δ.Ε.Α, στο οποίο συμμετείχε και ο μετέπειτα επικεφαλής της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967, τότε Ταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, κίνημα που αποδοκίμασε ο Αλέξανδρος Παπάγος ο οποίος υπήρξε προσωπικός φίλος του πατέρα του Αριστοτέλη Ιωαννίδη, έχοντας ως επικεφαλής το διοικητή της Α.Σ.Δ.Ε.Ν., Ηρακλή Κοντόπουλο. Κατά το κίνημα ο Ιωαννίδης υπηρετώντας στο ΚΕ.Β.ΟΠ. στο Χαϊδάρι, επιβίβασε το λόχο του σε στρατιωτικά οχήματα και κατέλαβε το Γ.Ε.ΕΘ.Α. Μετά την αποτυχία του κινήματος τιμωρήθηκε με τετράμηνη στέρηση αποδοχών και μετατέθηκε στη Μακεδονία.

Περίοδος 1956-1967

Το 1956 αναφέρεται ότι ο Ιωαννίδης υπήρξε αρχηγός της ομάδας αξιωματικών που την 21η Απριλίου 1967 συμμετείχαν και επέβαλλαν το στρατιωτικό καθεστώς. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές το 1959 εγκατέλειψε την αρχηγία, την οποία παρέδωσε στον Δημήτριο Πατίλη, αργότερα αναπληρωτή πρωθυπουργό του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Συμμετείχε στην οργάνωση «Ένωσις Ελλήνων Νέων Αξιωματικών», από κοινού με άλλους 25 περίπου αξιωματικούς, από το βαθμό του Αντισυνταγματάρχου μέχρι του Λοχαγού, οι περισσότεροι από τους οποίους υπηρετούσαν στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, [Γ.Ε.Σ.], και στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών. Ανάμεσα τους ήταν οι Δημήτριος Πατίλης, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Χρ. Παπαδόπουλος, Ιωάννης Λαδάς, Πέτρος Κωτσέλης, Νικόλαος Γκαντώνας, Ιωάννης Λάζαρης, Στέφανος Καραμπέρης, Αντώνιος Λέκκας, Μιχαήλ Μπαλόπουλος, Αντώνιος Μέξης, Μιχαήλ Ρουφογάλης, Νικόλαος Ντερτιλής και Νικόλαος Πετάνης, όλη η μετέπειτα ηγετική ομάδα του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, με εξαίρεση τους Στυλιανό Παττακό και Νικόλαο Μακαρέζο, των οποίων η ενεργή ένταξη από τότε στην ομάδα δεν τεκ­μηριώνεται επαρκώς.

Την περίοδο από το 1958 έως το 1959 ο Ιωαννίδης υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού στην Αθήνα και το 1963 ήταν διοικητής Τάγματος στην 12η Μεραρχία, στις Φέρες Έβρου, όπου το 1964 προήχθη στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη, ενώ από το 1959 έως το 1961 υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού. Στις αρχές του 1965 τοποθετήθηκε στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου, στον τρίτο κλάδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ., ως υπεύθυνος για τα σχέδια μάχης προκειμένου να αντιμετωπιστεί πιθανή Τουρκική εισβολή. Στην Κύπρο γνωρίστηκε με τους Γλαύκο Κληρίδη, Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, Τάσσο Παπαδόπουλο και άλλους πολιτικούς παράγοντες του νησιού. Ο Ιωαννίδης απομακρύνθηκε από την Κύπρο πριν τη συμπλήρωση της τριετούς θητείας του μετά από προσωπικές πιέσεις που άσκησε στην Αθήνα ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 1966, διορίστηκε Διοικητής του Τάγματος της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων.

21η Απριλίου

Την 21η Απριλίου 1967 ο Ιωαννίδης πήρε ενεργό μέρος στο κίνημα των στρατιωτικών και ως Διοικητής του Τάγματος των Ευελπίδων, κατέλαβε κυβερνητικά κτίρια. Στη συνέχεια υπηρέτησε στο γραφείο του Υπουργού Άμυνας, όμως τον Οκτώβριο του 1967 ανέλαβε αρχηγός της στρατιωτικής Αστυνομίας της γνωστής ως Ε.Σ.Α., θέση στην οποία διαδέχθηκε τον έως τότε αρχηγό της Ιωάννη Λαδά. Το 1968 ο Ιωαννίδης τάχθηκε εναντίον του δημοψηφίσματος για το Σύνταγμα και το 1969 θεωρείται ότι ήταν ο κύριος υπεύθυνος των συλλήψεων πολλών απόστρατων αξιωματικών οι οποίοι συνωμοτούσαν εναντίον του καθεστώτος. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου συμμετείχε ως μέλος στο Επαναστατικό Συμβούλιο και ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Στις αρχές του 1970, ο υπουργός Αθλητισμού Κωνσταντίνος Ασλανίδης είχε πει σε συνομιλία του με τον Ευάγγελο Αβέρωφ ότι «...ο σκληρότερος των σκληρών .... είναι ο Ιωαννίδης, ο οποίος αναμειγνύεται στα πάντα, ακόμη και στην εξωτερική πολιτική. Ο Ιωαννίδης δύο φορές θέλησε να παραπέμψει τον Αβέρωφ σε στρατοδικείο αλλά εμποδίστηκε από τον Παπαδόπουλο....».

Το 1970 ο Ιωαννίδης προήχθη στο βαθμό του Συνταγματάρχη με σχετική καθυστέρηση γιατί ήταν στο τέλος της τάξεως του στη Σχολή Ευελπίδων και τον Ιούνιο του 1973 προήχθη στο βαθμό του Ταξιάρχου. Το Σεπτέμβριο του 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφάσισε να τον μεταθέσει στη Βόρειο Ελλάδα, όμως στο τέλος του ίδιου μήνα, ο Ιωαννίδης ζήτησε και επέστρεψε στη διοίκηση της Στρατιωτικής Αστυνομίας. Σύμφωνα με επιστολή του επίτιμου συμβούλου Επικρατείας Σ. Νικολάου, η οποία δημοσιεύθηκε το 1996, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε υπογράψει «διάταγμα αποστρατεύσεως» του Ιωαννίδη που είχε αποσταλεί «προς δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως για λόγους όμως άγνωστους....ουδέποτε δημοσιεύτηκε και ο Ιωαννίδης παρέμεινε στη θέση του..». Το 1974, λίγους μήνες μετά την κυπριακή τραγωδία, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Μούσκος διηγήθηκε στην Ιταλίδα δημοσιογράφο Οριάνα Φαλάτσι ότι ένα πρωινό του 1964 τον επισκέφθηκε στην Αρχιεπισκοπή ο Ιωαννίδης, συνοδευόμενος από τον Νίκο Σαμψών, για να του εκθέσει ένα σχέδιο που θα τακτοποιούσε το Κυπριακό μια για πάντα.

«Υποκλίθηκε μπροστά μου, φίλησε το χέρι μου με μεγάλο σεβασμό και είπε: Μακαριώτατε, να το σχέδιο. Θα επιτεθούμε ξαφνικά εναντίον των Τουρκοκυπρίων σε όλο το νησί. Θα τους βγάλουμε μια για πάντα από τη μέση. Και θα ξεμπερδέψουμε". Έμεινα κατάπληκτος. Του είπα ότι δεν μπορούσα να συμφωνήσω μαζί του, διότι δεν μπορούσα να διανοηθώ την ιδέα να σκοτωθούν τόσοι αθώοι άνθρωποι. Ξαναφίλησε το χέρι μου και έφυγε οργισμένος..».

Πολυτεχνείο / Κίνημα 25ης Νοεμβρίου

Όντας διοικητής της Ε.Σ.Α.ο Ιωαννίδης ανατρέπει στις 25 Νοεμβρίου 1973, τους Γεώργιο Παπαδόπουλο και Σπύρο Μαρκεζίνη και σχημάτισε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αδαμάντιο Ανδρουστόπουλο και πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Φαίδωνα Γκιζίκη. Το 1973 στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπως αποδείχθηκε στη διάρκεια της δίκης, είχε δώσει εντολή για την εισβολή του άρματος στο χώρο του ιδρύματος. Στην κυβέρνηση Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου τοποθέτησε ως υπουργό Εθνικής Αμύνης τον υποστράτηγο Ευστάθιο Λατσούδη, ως υπουργό Προεδρίας τον Κωνσταντίνο Ράλλη, ο οποίος είχε διατελέσει υφυπουργός Τύπου, το 1967, στην κυβέρνηση κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ενώ την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου όρκισε ο τότε μητροπολίτης Ιωαννίνων και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ (ο Τίκας), παλιός γνώριμος του Ιωαννίδη από τη συμμετοχή τους στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα.

Ανατροπή Παπαδόπουλου

Η αρχική διάσταση απόψεων του Ιωαννίδη με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ανάγεται στο 1970, όταν ο Ιωαννίδης τάχθηκε κατά του δημοψηφίσματος για το Σύνταγμα. Έκτοτε ο Ιωαννίδης ήταν έντονα επικριτικός απέναντι στον τρόπο διακυβερνήσεως του Παπαδόπουλου τον οποίο κατηγορούσε παρασκηνιακά για νεποτισμό και διαφθορά, ενώ διαφωνούσε και με την προσπάθεια του Παπαδόπουλου για φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος και ανοίγματα στον πολιτικό κόσμο.

Σε δημοσίευμα της Αθηναϊκής εφημερίδας «Real News» το 2012, αναφέρεται ότι ο Στυλιανός Παττακός είδε τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη και τον πίεσε να επισπεύσει τις εκλογές. Πήγε μάλιστα και είδε και τον Παπαδόπουλο στον οποίο είπε «Γιώργο, πρόσεχε τον Μίμη. Κάτι ετοιμάζει!», όμως ο Παπαδόπουλος του επισήμανε ότι «Ο Μίμης είναι πιστός φίλος. Αρσακειάδα!» και ο Παττακός του απάντησε «Μου το είπες και πέρυσι, αλλά... πρόσεχε... Άκουσε με! Θυμήσου την Αρσακειάδα που ο φίλος μας την έπιασε σε ξένη αγκαλιά...». Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Μαρκεζίνης επισκέφτηκε τον Παπαδόπουλο στο Λαγονήσι και του έθεσε το θέμα άρσεως του στρατιωτικού νόμου και ορισμού ημέρας διεξαγωγής των εκλογών. Ο Παπαδόπουλος θεωρούσε ως πρόσφορη ημερομηνία την 10η Μαρτίου 1974, ενώ ο Μαρκεζίνης επέμενε για τη 10 Φεβρουαρίου 1974 και παρόντος του στρατηγού Αγγελή μετέφερε στον Παπαδόπουλο και άλλες πληροφορίες, αλλά από τη σιγή του αποκόμισε την άποψη ότι τα γνώριζε. Ο Παπαδόπουλος στράφηκε στον Αγγελή λέγοντας, «Νομίζω ότι πρέπει να είπωμεν εις τον Ιωαννίδην να παρουσιασθεί εις τον πρωθυπουργόν ώστε να μορφώσει ο ίδιος γνώμην, αν πρόκειται περί ανθρώπου ικανού να διαπράξει όσα διαδίδουν». Φεύγοντας ο Μαρκεζίνης είπε στον Παπαδόπουλο, «Περιμένω απάντησιν ημερομηνίας των εκλογών» και ο Παπαδόπουλος απάντησε, «Α, ναι, έχετε δίκαιον…».

Την παραμονή του κινήματος Ιωαννίδη, ο Νικόλαος Μακαρέζος συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Σπύρο Μαρκεζίνη στον οποίο είπε «Το καθήκον μου επιβάλλει να πω τη σκληρή αλήθεια. Μόνος τρόπος εξόδου από το αδιέξοδο είναι άρση του στρατιωτικού νόμου, παραίτηση του Παπαδόπουλου, ανάληψη της προεδρίας από τον αντιπρόεδρο Αγγελή και εκλογές». Πρόσθεσε ότι από δημοσκόπηση που έκανε στην Αθήνα, διαπίστωσε πως το 93% εκφραζόταν κατά του Παπαδόπουλου, το 7% ήταν αδιάφορο, ενώ στους στρατιωτικούς διαπιστώθηκε άρνηση εκδηλώσεως γνώμης. Με τον Μαρκεζίνη συναντήθηκε και ο καθηγητής Ιωάννης Γεωργάκης, που τον προειδοποίησε ότι «θα σας ανατρέψει ο Ιωαννίδης» και τον προέτρεψε να ενημερώσει τον Παπαδόπουλο.

Οι δυνάμεις που ήταν πιστές στον Ιωαννίδη κινήθηκαν ενώ ήδη ήταν σε ισχύ ο στρατιωτικός νόμος λόγω των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Η εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» του εκδότη και δημοσιογράφου Σάββα Κωνσταντόπουλου, τάχθηκε ανεπιφύλακτα με το νέο καθεστώς, που σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εφημερίδος ενδιαφερόταν «...υπέρ του συνόλου» και εμπνεόταν από «...μετριοπάθεια και ευγένεια έναντι του λαού». Ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Ελλάδα Χένρι Τάσκα πληροφόρησε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι «...ο ταξίαρχος Ιωαννίδης όχι μόνον υπήρξε ο εγκέφαλος του πραξικοπήματος, αλλά παραμένει αναμφίβολα η κυρίαρχη φυσιογνωμία...» Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, ο Ιωαννίδης ήταν «...σταθερά έντονα κριτικός για τον Παπαδόπουλο, ....σκληροπυρηνικός... Ένας πουριτανός στην καρδιά και τη δράση..». Μετά την επικράτηση του καθεστώτος της 25ης Νοεμβρίου, στην κρατική τηλεόραση επανεμφανίστηκε το έμβλημα της 21ης Απριλίου, σε μια προσπάθεια να γίνει πεποίθηση του Ελληνικού λαού ότι το νέο καθεστώς αποτελούσε συνέχεια εκείνης της περιόδου, που είχε διακοπεί με την άνοδο του Γεωργίου Παπαδόπουλου στην προεδρία της Δημοκρατίας και με το πολιτικό άνοιγμα της πρωθυπουργίας Σπύρου Μαρκεζίνη, οπότε επήλθε φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος.

Ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος δήλωσε σε συνέντευξη τύπου στις 26 Νοεμβρίου 1973, ότι καταργούνται το ΑΣΔΥ, το Συνταγματικό Δικαστήριο, οι Περιφερειακές Διοικήσεις, και ότι η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές όταν θα είναι έτοιμη, ενώ στις 17 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου ψήφισε Σύνταγμα, που προέβλεπε μείωση των προεδρικών αρμοδιοτήτων. Το καθεστώς ακολούθησε επιθετική εσωτερική καταστολή και επεκτατική εξωτερική πολιτική. Ο Ιωαννίδης αντικατέστησε τους αρχηγούς των επιτελείων και τοποθέτησε τους Γρηγόριο Μπονάνο, Ανδρέα Γαλατσάνο, Πέτρο Αραπάκη και Αλέξανδρο Παπανικολάου, ενώ και τις υπόλοιπες κυβερνητικές θέσεις κατέλαβαν φανατικοί υποστηρικτές του. Επί των ημερών του έγινε η δίκη για την υπόθεση των σάπιων κρεάτων στην οποία ήταν κατηγορούμενος και ο συνταγματάρχης Μιχαήλ Μπαλόπουλος, που καταδικάστηκε σε ποινή φυλακίσεως. Στις 28 Νοεμβρίου 1973 οι Κύπριοι φοιτητές της ΟΕΦΕΚ που είχαν απελαθεί από την Ελλάδα έστειλαν τηλεγράφημα στην νέα ηγεσία δηλώνοντας μεταξύ άλλων, «Ημείς οι απελαθέντες Κύπριοι φοιτηταί, μέλη των Δ.Σ. της ΕΦΕΚ και ΟΕΦΕΚ σας συγχαίρομεν ολοψύχως διά την υπό την ηγεσίαν σας επιτυχίαν της νέας επαναστάσεως. [...] Ταξίαρχε, Είμεθα παρά το πλευρόν σας. Οι απανταχού της γης Έλληνες Κύπριοι φοιτηταί τους οποίους εμείς εκπροσωπούμεν σας συμπαρίστανται ολοψύχως. Ζήτω το Έθνος, Ζήτω η Ένωσις.»

«Στάζι» για ανατροπή Παπαδόπουλου

Στις 7 Φεβρουαρίου 1974, ελάχιστους μήνες μετά την ανατροπή Παπαδόπουλου από τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη, συντάχθηκε μια αποκαλυπτική τετρασέλιδη αναφορά της «Στάζι», της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών & Κατασκοπείας της Ανατολικής Γερμανίας, στην οποία προΐστατο ο Μάρκους Βολφ. Η αναφορά βασίζεται σε πληροφορίες και εκτιμήσεις που είχε συλλέξει η «Στάζι» από διάφορες πηγές της σε Η.Π.Α., Δυτική Γερμανία και Ελλάδα. Το άκρως απόρρητο αυτό έγγραφο αρχικά προοριζόταν για την πληροφόρηση επτά ηγετικών στελεχών της Ανατολικογερμανικής Κυβερνήσεως στο γενικότερο κλίμα συσφίξεως των σχέσεων των χωρών του κομμουνιστικού παραπετάσματος με το καθεστώς της 21ης Απριλίου καθώς στις 25 Μαΐου είχε προηγηθεί η Συμφωνία συνάψεως διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Ανατολικής Γερμανίας, που συντελέστηκε με πρωτοβουλία του Παπαδόπουλου ο οποίος με την πρωτοβουλία του εξέπληξε αρκετές δυτικές κυβερνήσεις και προκάλεσε σύγχυση στις γραμμές των κομμουνιστών στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με το άκρως απόρρητο έγγραφο της «Στάζι» οι Ανατολικογερμανικές αρχές γνώριζαν ήδη από τον Φεβρουάριο του 1974 ότι πρόθεση του Ιωαννίδη ήταν να παραδώσει την εξουσία στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σύμφωνα με την έκθεση:

• Τα αίτια του κινήματος Ιωαννίδη φέρονται να συνδέονται με την πολιτική και οικονομική κρίση της χώρας. Κατά την άποψη δυτικογερμανικών κυβερνητικών κύκλων, που επικαλείται η αναφορά, το «Πείραμα Μαρκεζίνη» δεν οδήγησε στην αναμενόμενη εξισορρόπηση αλλά σε μια αυξανόμενη πόλωση των πολιτικών δυνάμεων. Ήδη πριν τον σχηματισμό της κυβερνήσεως Μαρκεζίνη, γράφει η αναφορά, μερικά εξέχοντα μέλη της Χούντας δεν είχαν καμία διάθεση να αποχωρήσουν από το πολιτικό προσκήνιο. Στον οικονομικό τομέα η κυβέρνηση δεν είχε κατορθώσει να φρενάρει τον πληθωρισμό και την καλπάζουσα αύξηση των τιμών, πράγμα που οδήγησε σε ανησυχία και δυσαρέσκεια ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού. «Οι φοιτητικές ταραχές τον Νοέμβριο του 1973 και οι ενέργειες της κυβέρνησης Μαρκεζίνη αποτέλεσαν την αφορμή για την επέμβαση των στρατιωτικών» τονίζει η αναφορά.
• Για τους πρωταγωνιστές του Πραξικοπήματος της 25ης Νοεμβρίου, αναφέρεται ότι προέρχονται από τη λεγόμενη σκληρή Δεξιά πτέρυγα της 21ης Απριλίου, σε συνεργασία με μερικούς φιλοαμερικανούς αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού. Για να προσθέσει στη συνέχεια ότι, σύμφωνα με υπάρχουσες πληροφορίες, η αμερικανική μυστική υπηρεσία C.I.A., θα πρέπει επίσης να συμμετείχε στην οργάνωση του Πραξικοπήματος Ιωαννίδη.
• Με βάση πληροφορίες από δυτικογερμανικούς κυβερνητικούς κύκλους, η αναφορά της «Στάζι» σημειώνει ότι η ξαφνική διενέργεια του κινήματος δεν επέτρεψε στους πραξικοπηματίες έναν έγκαιρο καθορισμό συγκεκριμένων στόχων και την ιεράρχησή τους, καθώς και τον τρόπο αντιμετωπίσεως των άμεσων προβλημάτων. Στην συνέχεια προβάλλεται η εκτίμηση ότι «η παρούσα κυβέρνηση θα έχει μόνον μεταβατικό χαρακτήρα, με αποστολή, μακροπρόθεσμα, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επιστροφή από την εξορία του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού Καραμανλή και την πραγματοποίηση βουλευτικών εκλογών»!..
• Αναφορικά με την εξωτερική της πολιτική η κυβέρνηση Ιωαννίδη-Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου χαρακτηρίζεται ως πιστή στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ και ότι πρόκειται να ανταποκριθεί σε όλες τις υποχρεώσεις της απέναντί τους. «Ο 6ος Στόλος των ΗΠΑ μπορεί να χρησιμοποιεί τις βάσεις του στη χώρα δίχως περιορισμούς. Εκτός αυτού η Χούντα προτίθεται μετά από τη σταθεροποίηση της κατάστασης να ξεκινήσει συνομιλίες για ανανέωση και επέκταση της Ελληνο-Αμερικανικής στρατιωτικής συμφωνίας».
• Για τις σχέσεις της Ελλάδος με τις σοσιαλιστικές χώρες εκτιμάται ότι δεν πρόκειται να βελτιωθούν με τη νέα κυβέρνηση, «αναμένεται όμως μια μεγαλύτερη διαφοροποίηση της ελληνικής στάσης απέναντι στα σοσιαλιστικά κράτη».

Το περιεχόμενο της αναφοράς της «Στάζι», μια από τις καλύτερα οργανωμένες και επιτυχημένες υπηρεσίες κατασκοπείας όλων των εποχών, γεννά το ερώτημα από πότε κυοφορείτο το σενάριο της επιστροφής του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα και επίσης ποιοι ήταν οι δεσμοί και ποιος ο λόγος που ο Ιωαννίδης προετοίμαζε την επάνοδο του Καραμανλή.

Ανατροπή Μακαρίου

Στος 16 Οκτωβρίου 1973 σε έκτακτη σύσκεψη του προεδρείου της Επιτροπής Συντονισμού Ενωτικού Αγώνος [Ε.Σ.Ε.Α.] που αποτελούσε το πολιτικό σκέλος της Ε.Ο.Κ.Α. στην Κύπρο, ο Παντελής Δημητρίου, επιστήθιος φίλος του Ιωαννίδη, από την εποχή που υπηρετούσε στην Κύπρο, δηλώνει δημόσια μεταξύ άλλων ότι «...ο ελληνικός στρατός θα δώσει σύντομα λύση στο Κυπριακό υψώνοντας την ελληνική σημαία σε ολόκληρο το νησί και ως εκ τούτου η Ένωση θα είναι πραγματικότητα στο προσεχές μέλλον, αρκεί να έχουν όλοι πίστη στο στρατό και να συμμορφώνονται με τις εντολές της Ηγεσίας».

Στις 8 Ιουλίου 1974 παραιτήθηκε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Σπυρίδων Τετενές και στις 15 Ιουλίου 1974 αξιωματικοί και στρατιωτικές δυνάμεις πιστές στον Ιωαννίδη πραγματοποίησαν επέμβαση στην Κύπρο και εκτελώντας διαταγές του ανέτρεψαν τον Πρόεδρο της Κύπρου Αρχιεπίσκοπο Μακάριο [Μούσκο], ενώ στο νησί σχηματίστηκε κυβέρνηση με επικεφαλής το Νικόλαο Σαμψών. Ο Μακάριος διέφυγε προς την Πάφο και στις στις 20 Ιουλίου 1974 ο Τουρκικός στρατός που εισέβαλε στην Κύπρο εφαρμόζοντας το σχέδιο «Αττίλας Ι», κατέλαβε την περιοχή της Κυρήνειας ενώ στην Ελλάδα κηρύχθηκε γενική επιστράτευση. Την ίδια ημέρα ο Ιωαννίδης ενώπιον του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών Σίσκο, που συμμετείχε σε σύσκεψη στην Αθήνα του είπε:

«....Μας εξαπατήσατε, όπως κάνατε και προ ημερών, όταν μας υποσχεθήκατε ότι ο 6ος Αμερικανικός στόλος θα περιπολούσε στα στενά της Μερσίνας, ώστε να αποτρέψει τουρκική αποβατική ενέργεια...». 

Στις 24 Ιουλίου 1974 το καθεστώς Ιωαννίδη κατέρρευσε, μπροστά στην αδυναμία του να αντιδράσει στην Τουρκική εισβολή. Ο Φαίδωνας Γκιζίκης αποφάσισε να παραχωρήσει την εξουσία στους πολιτικούς και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίστηκε Πρωθυπουργός. Ο Ιωαννίδης, λίγες ημέρες μετά τη μεταπολίτευση, συναντήθηκε τυχαία με το ναύαρχο Πέτρο Αραπάκη, στον οποίο είπε, «...όταν κάποτε πληροφορηθείτε τα στοιχεία που έχω στα χέρια μου, τις διαβεβαιώσεις και τις ενθαρρύνσεις, θα με δικαιολογήσετε....». Ο Ιωαννίδης τέθηκε σε εξάμηνη διαθεσιμότητα από τη νέα κυβέρνηση στις 2 Αυγούστου και στις 24 Αυγούστου αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Υποστράτηγου.

Μεταπολίτευση

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1974, οι δικηγόροι Αλέξανδρος Λυκουρέζος, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα τάχθηκε δημόσια και ξεκάθαρα υπέρ της αποφυλακίσεως του , και Δημήτριος Χαρισιάδης, υπέβαλλαν μήνυση -με βάση το Αστικό Δίκαιο- εναντίον των πρωταιτίων του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, επειδή υπέστησαν αστική ζημία, καθώς από την ενέργεια του παρεμποδίστηκε η επαγγελματική τους ανέλιξη. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1974 ο Δημήτριος Ιωαννίδης προσήλθε στο γραφείο του Εισαγγελέα. Στις 3 Οκτωβρίου 1974, η Βουλή των Ελλήνων με πρωτοβουλία των βουλευτών του κόμματος «Νέα Δημοκρατία», εξέδωσε Συντακτική Πράξη με την οποία ανακάλεσε την αμνηστία που είχε χορηγηθεί στις 26 Ιουλίου 1974. Στις 14 Ιανουαρίου 1975 προφυλακίστηκε, πρώτος από όλους, ως ένας από τους πρωταιτίους του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Ο ανακριτής Γεώργιος Βολτής τον κάλεσε να απολογηθεί σε αστυνομικό τμήμα των Αθηνών, όμως ο Ιωαννίδης αρνήθηκε και υπέβαλε υπόμνημα με πολλές δακτυλογραφημένες σελίδες, το οποίο ο δικηγόρος του Γεώργιος Αλφαντάκης μοίρασε στους δημοσιογράφους και στις 15 Ιανουαρίου 1975 δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες.

Πραξικόπημα της Πιτζάμας

Ως Πραξικόπημα της Πιτζάμας χαρακτηρίστηκε η δήθεν συνωμοτική κίνηση ομάδας αξιωματικών για την ανατροπή της κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η οποία αποκαλύφθηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1975. Ο χαρακτηρισμός αυτός αποδίδεται στον Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, τότε Υπουργό Εθνικής Αμύνης, επειδή οι δήθεν πραξικοπηματίες συνελήφθησαν κοιμώμενοι στα σπίτια τους. Η «συνωμοτική» κίνηση έγινε γνωστή το απόγευμα της 24ης Φεβρουαρίου 1975 με κυβερνητική ανακοίνωση και χρησιμοποιήθηκε για να συλληφθούν άμεσα 37 αξιωματικοί, οι οποίοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, ενώ σε σύντομο χρονικό διάστημα αποστρατεύθηκαν άλλοι 200 ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί. Η «συνωμοσία» αποκαλύφθηκε από τον Μιχαήλ Αρβανίτη, τότε Ταγματάρχη των Διαβιβάσεων. Αρχηγός της «συνωμοσίας» φέρεται να ήταν ο προφυλακισμένος τότε στον Κορυδαλλό Δημήτριος Ιωαννίδης και σ' αυτήν να συμμετείχε και ο Ταξίαρχος Νικόλαος Ντερτιλής, ο οποίος τελικά δεν παραπέμφθηκε. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν σε δίκη ενώπιον του Στρατοδικείου Αθηνών, με την κατηγορία της ενώσεως προς στάση, όπου παραπέμφθηκαν οι 21 από τους 37 συλληφθέντες. Η δίκη τους ξεκίνησε στις 21 Ιουλίου και ολοκληρώθηκε στις 10 Αυγούστου του 1975 με την έκδοση της αποφάσεως με την οποία 14 καταδικάσθηκαν σε ποινές φυλακίσεως από 4 έως 12 χρόνια, ενώ 7 αθωώθηκαν. Η δίκη διαχωρίστηκε για τους εν αποστρατεία αξιωματικούς Δημήτριο Ιωαννίδη και Δημήτριο Παπαποστόλου, οι οποίοι δικάσθηκαν από πολιτικό δικαστήριο και καταδικάσθηκαν σε κάθειρξη 14 και 10 ετών αντιστοίχως.

Καταδικαστικές αποφάσεις

Στις 22 Μαΐου 1975 δημοσιεύθηκε το υπ' αριθμό 414/75 βούλευμα του Πενταμελούς Συμβουλίου Εφετών, με το οποίο ο Ιωαννίδης παραπέμφθηκε σε δίκη με τις κατηγορίες της «εσχάτης προδοσίας» και της «στάσεως» και στις 2 Ιουλίου 1975 η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου απέρριψε, με την υπ' αριθμόν 683 απόφαση, την αναίρεση που είχε ασκήσει κατά του βουλεύματος της παραπομπής του. Την ίδια ημέρα η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αποφάνθηκε, με την απόφαση 684, ότι το δήθεν αδίκημα της «εσχάτης προδοσίας» της 21ης Απριλίου 1967, ήταν «στιγμιαίον», απόφαση που είχε ως αποτέλεσμα την απαλλαγή από κάθε ευθύνη, όσων συνεργάστηκαν με την 21η Απριλίου μετά την επικράτηση της. Στις 28 Ιουλίου του ίδιου χρόνου ο Ιωαννίδης βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και στις 24 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Στις 16 Οκτωβρίου οδηγήθηκε και πάλι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και στις 30 Δεκεμβρίου 1975 καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη, ενώ στις 21 Ιουνίου 1976 με Προεδρικό Διάταγμα καθαιρέθηκε και υποβιβάστηκε στην τάξη του στρατιώτη.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα» που αναδημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες της εποχής το Νοέμβριο του 1976, ο Γεώργιος Σταμάτης, τότε υπουργός Δημοσίας Τάξεως, κάλεσε στο γραφείο του το Γεωργαλά και τους Ευάγγελο Μάλλιο, Κλωνάρη, Καραπαναγιώτη και Χρηστάκη, τους οποίους προειδοποίησε να σταματήσουν τις ενέργειες υπονομεύσεως της κυβερνήσεως και κάθε είδους αντιδημοκρατική ενέργεια, διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν την έντονη αντίδραση της κυβερνήσεως. Συγκεκριμένα, ο υπουργός εμφανίζεται να αναφέρεται σε πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ο Γεωργαλάς και οι υπόλοιποι τάσσονταν υπέρ μιας λύσεως που υποστήριζε τη δολοφονία πολιτικών προσώπων καθώς και των Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη. Πέρα από τη διάψευση του υπουργού, ο Γεωργαλάς αναφερόμενος στο δημοσίευμα του περιοδικού είπε ότι, «.....ένας χαρακτηρισμός αξίζει. Προβοκάτσια με οφθαλμοφανείς επιδιώξεις.»

Τελευταία χρόνια

Λίγο καιρό πριν το θάνατό του με αίτηση του, λόγω των προβλημάτων υγείας που είχε, ο Ιωαννίδης ζήτησε να του επιτραπεί να νοσηλευθεί επί τετράμηνο σε νοσοκομείο, όμως η αίτηση του απορρίφθηκε. Ανάλογη τύχη είχε και η πρόταση της αδελφής του Δέσποινας Ιωαννίδη-Αλαζράκη που ζήτησε να τοποθετήσει μονάδα κλιματισμού στο κελί του, αναλαμβάνοντας τη δαπάνη. Ο Ιωαννίδης τις ημέρες πριν το θάνατο του κρατούνταν στο νοσοκομείο κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού, σε θάλαμο χωρίς κλιματισμό με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα, που του προκάλεσαν θερμοπληξία, με συμπτώματα της οποίας εισήχθη και από την οποία κατέληξε στο Πνευμονολογικό Τμήμα του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας.

Νεκρώσιμη ακολουθία & Ταφή

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης τάφηκε στις 18:00 το απόγευμα της Τετάρτης 18 Αυγούστου 2010 με το φέρετρο του σκεπασμένο από την Ελληνική Σημαία. Από πλευράς της οικογενείας του παρέστησαν η σύζυγος του Καλλιόπη με τα παιδιά και τα εγγόνια της και η αδελφή του Δέσποινα Ιωαννίδη, η σύζυγος του Ζακ-Ιάκωβου Αλαζράκη. Παρών στην κηδεία του ήταν ο ε.α. Συνταγματάρχης Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, στεφάνι έστειλε η Χαρίκλεια χήρα του Νικολάου Μακαρέζου ενώ επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο Δημήτριος Καρακώστας , υφυπουργός Τύπου της Κυβερνήσεως Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, καθώς και ο προσωπικός του γιατρός Ανδρέας Σταθόπουλος. Παρόντες στην τελετή ήταν ο Αριστοτέλης Καλέντζης, ο Γιάννης Λυμπέρης, που είχε αναλάβει τον γενικό συντονισμό της κηδείας, καθώς και ο Γιάννης Σχοινάς των εκδόσεων «Νέα Θέσις». Στον τάφο του κατατέθηκαν ελάχιστοι στέφανοι μεταξύ τους εκείνος του δικηγόρου Γιώργου Αλφαντάκη, που υπήρξε συνήγορος του επί δεκαετίες.

Τελευταία συνέντευξη Ιωαννίδη

Ο Ιωαννίδης σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του είπε ότι από το καλοκαίρι του 1973 είχε προετοιμάσει την ανατροπή Παπαδόπουλου, καθώς εκείνη την εποχή είχε τις πρώτες επαφές με διοικητές Μονάδων της Αττικής και όχι μόνο, αναφέροντας «..Ήμουν αποδέκτης των διαμαρτυριών για την απεμπόληση του επαναστατικού πνεύματος της 21ης Απριλίου και την πολιτικοποίηση του καθεστώτος από πολλούς μεσαίους και ανώτερους αξιωματικούς...». Για το Πολυτεχνείο ανέφερε ότι ο Παπαδόπουλος το χειρίσθηκε με λάθος τρόπο κι ότι «..Έπρεπε να μην ανοίξει μέτωπο με τους φοιτητές...». Σε ότι αφορά την επέμβαση στην Κύπρο είπε, «...Με εξαπάτησαν ο Σίσκο και ο Κίσινγκερ για τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας στην Κύπρο..» . Για το κυπριακό ζήτημα κατέθεσε δύο φορές το 1975 και το 1976, ενώ το 1987 κατέθεσε συμπληρωματικό υπόμνημα 28 σελίδων.

Ο Ιωαννίδης ισχυρίστηκε ότι είχε σύντομη συνομιλία με το Γεώργιο Παπαδόπουλο τον οποίο επισκέφθηκε στο Λαγονήσι. Αποκάλυψε ότι ο Παπαδόπουλος «...Ήταν καθισμένος σε μια μεγάλη πολυθρόνα στο σαλόνι του σπιτιού μπροστά σ’ ένα ραδιόφωνο που έπαιζε στρατιωτικά εμβατήρια...{...}... Μόλις με είδε μόρφασε και κάτι ψέλλισε για την οχιά που έτρεφε τόσο καιρό στον κόρφο του..» ενώ ο Ιωαννίδης ισχυρίζεται ότι του είπε πως «...η επανάσταση έγινε όχι για να φορούν κοστούμια αλλά για τη χώρα που δεχόταν εσωτερικές και εξωτερικές απειλές». Στην ίδια συνέντευξη κατηγόρησε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος [Κ.Κ.Ε.] και την καραμανλική Δεξιά, υποστηρίζοντας ότι έχουν έναν παράξενο έρωτα, και αλληλοσυμπληρώνονται. Επαίνεσε το Πα.Σο.Κ. λέγοντας ότι προσπάθησε να αποκαλύψει την αλήθεια στην Εξεταστική Επιτροπή για το Κυπριακό και πρόσθεσε ότι τις καλύτερες μέρες του στη φυλακή τις πέρασε επί των ημερών κυβερνήσεων του Πα.Σο.Κ.. Στην ίδια συνέντευξη αποκάλυψε ότι διατηρούσε εξαιρετική σχέση με τον Παναγιώτη Παπαληγούρα, ο οποίος τον επισκέφθηκε στο κελί του στον Κορυδαλλό και του υποσχέθηκε ότι θα αποφυλακιστεί. Πράγματι μετά από λίγες ημέρες, ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος, όμως οι δικαστές προέβαλαν κωλύματα, ζητώντας από τον Ιωαννίδη να κάνει δήλωση μετάνοιας, προκειμένου να αποφυλακιστεί, κάτι που δεν έκανε.

Ο δικαστής Ευάγγελος Καλούσης ένας από τους πρωταγωνιστές του παραδικαστικού κυκλώματος γνωστός και ως «ο δικαστής με τη μεζούρα», τον Ιούλιο του 2012 πέντε μήνες μετά την αποφυλάκισή του, μίλησε στην εφημερίδα «Realnews» για τη φιλία που ανέπτυξε στον Κορυδαλλό με τους Ιωαννίδη και Νικόλαο Ντερτιλή. Στη συνέντευξη του ο Καλούσης επεσήμανε ότι αυτό που κρατάει από τα 5,5 χρόνια που παρέμεινε έγκλειστος στον Κορυδαλλό, είναι οι φιλίες που προέκυψαν και είπε: «...Ξεχωρίζω ως πιο σημαντικές τις γνωριμίες μου με τους δυο τελευταίους Απριλιανούς, τον Νικόλαο Ντερτιλή και ειδικά με τον Δημήτριο Ιωαννίδη. Έμαθα από πρώτο χέρι το παρασκήνιο και άγνωστα συμβάντα της νεοελληνικής ιστορίας εκείνης της περιόδου. Κάποια έχω γράψει στο βιβλίο μου, η 6η Πτέρυγα. Άλλα δεν έχουν αναφερθεί αλλά θα πρέπει να γίνει ίσως μετά από 40 χρόνια γιατί, πιστέψτε με, εάν αυτό συνέβαινε, θα μπορούσαν ακόμα να προκαλέσουν μεγάλες ανατροπές....» .

Αρχείο Δημητρίου Ιωαννίδη

Σύμφωνα με την μαρτυρία του Δημητρίου Καρακώστα, ο οποίος διατέλεσε ως έμπιστος του Δημητρίου Ιωαννίδη, υφυπουργός Τύπου της Κυβερνήσεως Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, το αρχείο του Ιωαννίδη βρίσκεται στην κατοχή του. Συγκεκριμένα, στις 24 Νοεμβρίου του 2012 μόλις ένα μήνα πριν πεθάνει, στις 27 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, η Δέσποινα Ιωαννίδη-Αλαζράκη, η μικρότερη αδελφή του Δημήτρη Ιωαννίδη, που από χρόνια κατοικούσε στο εξοχικό της στον Κάλαμο Αττικής και εκείνη την εποχή νοσηλεύονταν στο «Ευγενίδειο» Θεραπευτήριο, του εμπιστεύθηκε, μετά από τηλεφωνική επικοινωνία στην οποία τον ενημέρωσε για την πρόθεση της να του παραδώσει για φύλαξη και μελλοντική πιθανή αξιοποίηση, το αρχείο του αδελφού της. Το αρχείο, που αποτελείται από τρία μεγάλα χαρτοκιβώτια και δεκάδες φακέλους με έγγραφα, μετέφερε στην οικία του Δημητρίου Καρακώστα στην Κηφισιά όπου το παρέδωσε, ο Ανδρέας Μητρόπουλος τότε οικονόμος της οικογένειας Αλαζράκη.

Μνήμη Ιωαννίδη

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης υπήρξε σε ηλικία 29 ετών ο νεότερος Ταγματάρχης στην ιστορία του Ελληνικού Στρατού, ενώ στη διάρκεια της στρατιωτικής σταδιοδρομίας του τιμήθηκε με πέντε Αριστεία Ανδρείας κι έγινε ένας από τους πλέον βραβευμένους αξιωματικούς στην ιστορία του στρατεύματος. Ως αξιωματικός θεωρείτο απολύτως ικανός και αποτέλεσε για πολλά χρόνια τον έμπιστο του Στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, του οποίου αποτελούσε τον εξ απορρήτων και απολύτως έμπιστο του. Ο Ιωαννίδης αρνήθηκε σθεναρά να ζητήσει απονομή χάριτος από την Ελληνική Πολιτεία και δεν υπέβαλλε ποτέ αίτηση αποφυλακίσεως, όπως και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Εξωτερικές συνδέσεις

• [Στρατηγός Δημήτριος Α. Ιωαννίδης mavroskrinos.blogspot.gr]
• [Κηδεύτηκε ο Δημήτρης Ιωαννίδης stoxos.gr]
• [Δημήτριος Ιωαννίδης-Η μηχανή του χρόνου]
• [Δημήτριος Ιωαννίδης, ο «αόρατος δικτάτωρ» Εφημερίδα «Η Καθημερινή», 27 Ιουλίου 2008]
• [Ιωαννίδης Δημήτριος Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων]
• [Απολογία Ιωαννίδη Εφημερίδα «Μακεδονία»]
• [Αμετανόητος συνωμότης και βιαστής της Δημοκρατίας Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»]
• [Γιατί δεν αποφυλακίζεται ο Ιωαννίδης Εφημερίδα «Το Βήμα»]
• [Τι έλεγε η CIA για τον Ιωαννίδη Εφημερίδα «Το Βήμα», 3 Φεβρουαρίου 2002]
• [Συνέντευξη Ιωαννίδη Εφημερίδα «Αδέσμευτος Τύπος»]
• [Δημήτρης Ιωαννίδης: «Έτσι με εξαπάτησαν οι Αμερικανοί»]
• [Έτσι ανατρέψαμε τον Παπαδόπουλο Συνέντευξη του λοχαγού Αριστείδη Παλαΐνη, Εφημερίδα «Παρόν» της Κυριακής, 29 Απριλίου 2007]
• [Ο Ιωαννίδης, η Κύπρος, και η ειρωνεία της Ιστορίας]
• [Ο θάνατος του Δημητρίου Ιωαννίδη]
• [Δημήτριος Ιωαννίδης: Ο μοιραίος αόρατος δικτάτωρ | Η πιο σκοτεινή φιγούρα της ελληνικής ιστορίας]

Διαβάστε τα λήμματα

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 Αξιωματικοί (επαναστάτες) 21η Απριλίου 1967 Γεώργιος Παπαδόπουλος - (Primus inter pares) Στυλιανός Παττακός Νικόλαος Μακαρέζος Σκαρμαλιωράκης Αντώνιος Αγγελής Οδυσσέας Ασλανίδης Κωνσταντίνος Γκαντώνας Νικόλαος Ζαγοριαννάκος Δημήτριος Ζωιτάκης Γεώργιος Θεοφιλογιαννάκος Θεόδωρος Καραμπέρης Στέφανος Καρύδας Κωνσταντίνος Κωτσέλης Πέτρος Λαδάς Ιωάννης Λάζαρης Ιωάννης Λέκκας Αντώνιος Μέξης Αντώνιος Μπαλόπουλος Μιχαήλ Ντερτιλής Νικόλαος Παπαδόπουλος Χρ. Κώστας Παππάς Ηλίας Πατίλης Δημήτριος Πετάνης Νικόλαος Ρουφογάλης Μιχαήλ Σπαντιδάκης Γρηγόριος Σταματελόπουλος Δημήτριος Χατζηπέτρος Αλέξανδρος 25η Νοεμβρίου 1973 Ιωαννίδης Δημήτριος Γκιζίκης Φαίδων Αξιωματικοί Γουνελάς Μιχαήλ Μητρέλης Κωνσταντίνος Μήτσου Κωνσταντίνος Μπόλαρης Παρασκευάς Νάτσινας Αλέξανδρος Δολοφονημένοι Μάλλιος Ευάγγελος Μπάμπαλης Πέτρος Πολιτικά πρόσωπα Παπαδοπούλου Δέσποινα Πρωθυπουργοί Κόλλιας Κωνσταντίνος Γεώργιος Παπαδόπουλος Σπυρίδων Μαρκεζίνης Υπουργοί Βοβολίνης Κωνσταντίνος Γεωργαλάς Γεώργιος Δενδρινός Ανδρέας Δημητριάδης Χρύσανθος Δημόπουλος Άρης Κυριακόπουλος Ηλίας Μανωλόπουλος Παύλος Ματθαίου Αλέξανδρος Μίχαλος Χρήστος Ξυδόπουλος Ιωάννης Παναγιωτάκης Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου Θεοφύλακτος Πάτρας Λουκάς Πιπινέλης Παναγιώτης Σιφναίος Παναγιώτης Σιώρης Νικήτας Τοτόμης Παύλος Τσάκωνας Δημήτριος Τσουκαλάς Άγγελος Χολέβας Ιωάννης Υποστηρικτές Αλφαντάκης Γεώργιος Δήμας Φώτιος Δημόπουλος Δημήτριος Γαϊτανάρος Λυκούργος Κωνσταντόπουλος Σάββας Μανωλάκος Μάνος Πλεύρης Κωνσταντίνος Φαρμάκης Νικόλαος 25η Νοεμβρίου 1973 Ανδρουτσόπουλος Αδαμάντιος Διάφορα πρόσωπα Επίσκοποι Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α' (Κοτσώνης) Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ (Τίκας) Μητροπολίτες Μητροπολίτης Αμβρόσιος Καλαβρύτων Μητροπολίτης Λεωνίδας Θεσσαλονίκης Θεολόγοι Κούρκουλας Κωνσταντίνος Τσιριντάνης Αλέξανδρος Πανεπιστημιακοί καθηγητές Κατσαντώνης Αλέξανδρος Μαρινάτος Σπυρίδων Μπουμπουλίδης Φαίδων Σδράκας Ευάγγελος Χρήστου Παναγιώτης

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org