Γεώργιος Ζωιτάκης
Ο Γεώργιος Ζωιτάκης, Έλληνας εθνικιστής, ανώτατος αξιωματικός των Τεθωρακισμένων, με το βαθμό Στρατηγού τεσσάρων αστέρων, που διατέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμύνης και αντιβασιλέας την περίοδο του επαναστατικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου, γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1910 στη Ναύπακτο και πέθανε στις 21 Οκτωβρίου 1996 στην Αθήνα. Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε στο συνοικισμό Παπάγου, όπου κατοικούσε μετά την αποφυλάκιση του, ενώ η σορός του μεταφέρθηκε και τάφηκε στη Ναύπακτο.
Ήταν παντρεμένος με την καθηγήτρια Σοφία Βουρανζέρη, που γεννήθηκε το 1926 στη Χαλκίδα και πέθανε το 1990 στην Αθήνα, κόρη αξιωματικού του Στρατού, και από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη, την Βασιλική [Βίκυ] Ζωιτάκη, σύζυγο του Θεόδωρου Βάκου, μηχανολόγου-βιομηχάνου από τη Θεσσαλονίκη.
| Συνοπτικές πληροφορίες |
|---|
| Γέννηση: 3 Μαρτίου 1910 |
| Τόπος: Ναύπακτος, Αιτωλοακαρνανία, (Ελλάδα) |
| Σύζυγος: Σοφία Βουρανζέρη |
| Τέκνα: Βασιλική Ζωιτάκη-Βάκου |
| Υπηκοότητα: Ελληνική |
| Ασχολία: Αντιστράτηγος (ΤΘ), Υπουργός |
| Θάνατος: 21 Οκτωβρίου 1996 |
| Τόπος: Δήμος Παπάγου, Αθήνα (Ελλάδα) |
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος Ζωιτάκης, χωροφύλακας με καταγωγή από το χωριό Άνω Χώρα Ναυπακτίας και μητέρα του η Βασιλική Μπαλαμπάνη-Κοντοβά από τη Ναύπακτο. Ο Γεώργιος Ζωιτάκης είχε άλλα τρία αδέρφια, από τα οποία επέζησε μόνο ο Αλέκος, μετέπειτα υπάλληλος στο Υπουργείο Γεωργίας. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Ναύπακτο, όπου παρακολούθησε τα μαθήματα της Βασικής εκπαιδεύσεως και μέρος των μαθημάτων της Μέσης, ενώ τα τελευταία χρόνια της εφηβείας του η οικογένεια Ζωιτάκη μετακόμισε στην Πάτρα, όπου αποφοίτησε από το Β' Γυμνάσιο. Μετά την αποφοίτηση του από το Γυμνάσιο, εισήχθη με επιτυχείς εξετάσεις στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία εγκατέλειψε σχεδόν αμέσως, καθώς πέτυχε και στις εξετάσεις της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων [Σ.Σ.Ε.].
Στρατιωτική δράση
Το 1932 αποφοίτησε από την Σχολή Ευελπίδων με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Στην κήρυξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρετούσε ως Λοχαγός στο 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων στο Μεσολόγγι και με τη μονάδα του βρέθηκε από τους πρώτες στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις στο Τεπελένι και στους Άγιους Σαράντα αδρανοποιώντας Ιταλικά τάγματα, συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους και σημαντικό πολεμικό υλικό του εχθρού. Τραυματίστηκε από θραύσματα οβίδας στη διάρκεια της εαρινής επιθέσεως των Ιταλών και νοσηλεύτηκε στην Αθήνα από όπου φυγαδεύθηκε -όπως και οι υπόλοιποι τραυματίες- τον Απρίλιο του 1941, ταυτόχρονα με την κατάληψη της Αθήνας από τα στρατεύματα κατοχής.
Περίοδος 1941-1949
Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε και κρύφθηκε στη Ναύπακτο, όπου μαζί με τον, τότε Λοχαγό και μετέπειτα Υποστράτηγο, Βασίλειο Σταυρογιαννακόπουλο και άλλους ίδρυσαν την Οργάνωση Μυστική της Ναυπάκτου την οποία ενέταξαν στον Ε.Δ.Ε.Σ. μόνο όταν ο Ναπολέων Ζέρβας τον έστρεψε σε ξεκάθαρα απελευθερωτικούς σκοπούς. Την νύχτα της 24ης προς 25η Μαρτίου του 1943 ο Ζωιτάκης αναχώρησε από την Ναύπακτο και εντάχθηκε στις δυνάμεις του Ναπολέοντα Ζέρβα, έχοντας εξασφαλίσει την διαβεβαίωση του Ζέρβα πως η οργάνωση του δεν έχει πολιτικούς σκοπούς αλλά έχει ως μοναδικό της σκοπό και στόχο την απελευθέρωση της Ελλάδος [1]. Ο Ζωιτάκης έδρασε ως υπαρχηγός του ΕΔΕΣ στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας, όπου δημιούργησε, οργάνωσε και εξόπλισε πυρήνες, εκτέλεσε δράσεις, σαμποτάζ και διατήρησε επαφή με το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Τον Αύγουστο του 1944 συνελήφθη αιχμάλωτος από συμμορίτες του ΕΛΑΣ, μεταφέρθηκε και παρέμεινε στη Θεσσαλία έως τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Απελευθερώθηκε με την υπογραφή της Συμφωνίας της Καζέρτας, μετά τη συνεννόηση ΕΔΕΣ-ΑΛΑΣ για απελευθέρωση αιχμαλώτων και τη διάλυση των οργανώσεων. Την εποχή αυτή, ο πατέρας του Κωνσταντίνος συνελήφθη και δολοφονήθηκε από κομμουνιστές αντάρτες οι οποίοι λεηλάτησαν το πατρικό του σπίτι στη Ναύπακτο. Στη διάρκεια της ένοπλης ανταρσίας των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και με το βαθμό του Ταγματάρχη συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις. Την περίοδο του Δεκεμβρίου 1944 πήρε μέρος στη μάχη της Αθήνας, ενώ στη συνέχεια πολέμησε, ως Διοικητής του 602ου και έπειτα του 613ου Τάγματος Πεζικού, στις μάχες στη Ρούμελη, Ήπειρο και Κεντρική Μακεδονία.
Περίοδος 1950-1967
Υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις, ως Διοικητής μονάδων Πεζικού, καθώς και μεγαλύτερων σχηματισμών στην Κοζάνη, την Ελευθερούπολη και τη Βέροια. Διετέλεσε, με το βαθμό του Συνταγματάρχη, Υπασπιστής του Βασιλέα Παύλου, ενώ στη συνέχεια μετατέθηκε στη Λάρισα όπου ανέλαβε Επιτελάρχης Στρατιάς, με το βαθμό του Ταξίαρχου. Ως Υποστράτηγος ανέλαβε την διοίκηση του Α' Σώματος Στρατού στην Κοζάνη ενώ ως Αντιστράτηγος τη διοίκηση Γ' Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη, ενώ τον Δεκέμβριο του 1967 μετά το αποτυχημένο Βασιλικό αντικίνημα και τη φυγή του Βασιλιά Κωνσταντίνου στο εξωτερικό, ο Ζωιτάκης ήταν ο αρχαιότερος εν ενεργεία Αντιστράτηγος. Αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Στρατηγού το 1972, ενώ έγινε ο πρώτος Έλληνας Στρατηγός με διακριτικά τεσσάρων αστέρων κατά την εξομοίωση του Ελληνικού Στρατού με τις αντίστοιχες δυνάμεις του Ν.Α.Τ.Ο., διάκριση που αποδόθηκε στη συνέχεια και στον τότε Αρχηγός Γ.Ε.ΕΘ.Α./Γ.Ε.Σ. Οδυσσέα Αγγελή.
21η Απριλίου 1967
Από κοινού με τους Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο του Πυροβολικού, Ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό των Τεθωρακισμένων και Συνταγματάρχη Νικόλαο Μακαρέζο του Πυροβολικού, οργάνωσαν, εκτέλεσαν το στρατιωτικό κίνημα και ηγήθηκαν του καθεστώτος της 21ης Απριλίου.
Πολιτικά αξιώματα
Στις 22 Απριλίου 1967 ο Ζωιτάκης ορκίστηκε Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, με Υπουργό το Γρηγόριο Σπαντιδάκη, στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια [2], ως τότε Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Στο κίνημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου ο Ζωιτάκης δεν συντάχθηκε μαζί του διότι θεωρούσε τις ενέργειες του περιβάλλοντος του ως καταστροφικές για τη χώρα και το θεσμό της Βασιλείας. Στις 13 Δεκεμβρίου 1967 μετά το αποτυχημένο «Βασιλικό αντικίνημα» της ίδια ημέρας και τη διαφυγή του βασιλιά Κωνσταντίνου Β' και όλων των υπολοίπων μελών της βασιλικής οικογένειας στο εξωτερικό, η «Επαναστατική Επιτροπή», στην οποία συμμετείχαν οι Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στέλιος Παττακός και Νίκος Μακαρέζος, τον διόρισε αντιβασιλιά, και ορκίστηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1967 από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ενώ ο Παπαδόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργός, Υπουργός Εθνικής Αμύνης και Προεδρίας Κυβερνήσεως [3]. Η Επαναστατική επιτροπή που λειτουργούσε υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπαδόπουλου, δημιούργησε στην 20μελή Επιτροπή Νομομαθών [4] υπό την προεδρία του Χαρίλαου Μητρέλια, τέως Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι οποίοι συνέταξαν [5] το πρώτο προσχέδιο του Συντάγματος.
Μετά την ψήφιση του συντάγματος η «Επαναστατική Επιτροπή» έπαψε να λειτουργεί και στις 21 Μαρτίου 1972, αντικαταστάθηκε με απόφαση της κυβερνήσεως του Γεωργίου Παπαδόπουλου, που διατήρησε το αξίωμα του πρωθυπουργού [6]. Με Συντακτική Πράξη την 1η Ιουνίου 1973, καταργήθηκε η μοναρχία και εγκαθιδρύθηκε πολίτευμα Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, με προσωρινό πρόεδρο το Γεώργιο Παπαδόπουλο. Την Κυριακή 29 Ιουλίου 1973, διεξήχθη δημοψήφισμα με σκοπό, να εγκριθεί από το εκλογικό σώμα σχέδιο ψηφίσματος με τον τίτλο «Περί τροποποιήσεως του από 15ης Νοεμβρίου 1968 Συντάγματος» και να γίνει η εκλογή προέδρου και αντιπροέδρου της Δημοκρατίας, θέσεις για τις οποίες ήταν υποψήφιοι οι Γεώργιος Παπαδόπουλος και Οδυσσέας Αγγελής, για θητεία 8 ετών. Εγγεγραμμένοι ήταν 5.840.941 πολίτες και συμμετείχαν 4.934.424, από τους οποίους 3.870.124 ποσοστό 78,43% ψήφισαν «Ναι» στην πολιτειακή μεταβολή και 1.064.300 ποσοστό 21,57% ψήφισαν «Όχι».
Μεταπολίτευση
Η διεξαγωγή εκλογών από την κυβέρνηση πολιτικών προσώπων υπό την πρωθυπουργία του Σπύρου Μαρκεζίνη αποτράπηκε από το στρατιωτικό κίνημα υπό το Δημήτριο Ιωαννίδη και την ανατροπή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Ο Ζωιτάκης παρέμεινε σε κατ' οίκον περιορισμό μέχρι τις 23 Ιουλίου 1974, ημέρα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ακολούθησε η απόσυρση των στρατιωτικών, η ορκωμοσία και η παράδοση της διακυβερνήσεως σε πολιτική κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Την 26η Ιουλίου 1974 δημοσιεύθηκε το Προεδρικό Διάταγμα Γενικής Αμνηστείας με αριθμό 519, το οποίο όριζε, «...Αμνηστεύονται τα καθ' οιονδήποτε τρόπον τελεσθέντα μέχρι της δημοσιεύσεως του παρόντος εγκλήματα, τα προβλεπόμενα και τιμωρούμενα υπό των διατάξεων του Ποινικού Κώδικος, του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικος κ.λπ. και αυτόθι αναφερομένων νόμων, ως επίσης και τα προς αυτά συναπτόμενα ή συναφή, εφ' όσον ταύτα έχουν σχέσιν προς την κατάστασιν την δημιουργηθείσαν από της 21/4/1967. Ομοίως αμνηστεύονται τα αυτά ως άνω εγκλήματα, τελεσθέντα προ της 21/4/1967 και τα προς αυτά συναπτόμενα ή συναφή, εφ' όσον οπωσδήποτε απέβλεπον προς την ανατροπήν της καθεστηκυίας τάξεως...».
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1974, οι δικηγόροι Αλέξανδρος Λυκουρέζος, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα τάχθηκε δημόσια και ξεκάθαρα υπέρ της αποφυλακίσεως του [7], και Δημήτριος Χαρισιάδης, υπέβαλλαν μήνυση -με βάση το Αστικό Δίκαιο- εναντίον των πρωταιτίων του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, επειδή υπέστησαν αστική ζημία, καθώς από την ενέργεια του παρεμποδίστηκε η επαγγελματική τους ανέλιξη. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1974, ο συνταγματάρχης της Χωροφυλακής Νικόλαος Πορρικός με εντολή του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως Σόλωνα Γκίκα και του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, επισκέφθηκε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, στον οποίο μετέφερε τη θέληση του Καραμανλή, να μείνει μακριά από οποιαδήποτε πολιτική ανάμειξη, όμως εισέπραξε αρνητική απάντηση του Παπαδόπουλου, που είχε ήδη αποφασίσει την πολιτική εμπλοκή του. Στις 3 Οκτωβρίου 1974, η Βουλή των Ελλήνων με πρωτοβουλία των βουλευτών του κόμματος «Νέα Δημοκρατία», εξέδωσε Συντακτική Πράξη με την οποία εξαίρεσε από την αμνηστία που είχε χορηγηθεί τους πρωταιτίους της 21ης Απριλίου.
Άσκηση διώξεως
Την 5η Νοεμβρίου 1974, ασκήθηκε δίωξη εναντίον του από τον προϊστάμενο της εισαγγελίας Εφετών Αθηνών Μενέλαο Κουτσάκο, καθώς και των Γεωργίου Παπαδόπουλου, Νικολάου Μακαρέζου, και 60 ακόμη συνεργατών τους, ενώ στις 29 Δεκεμβρίου 1974 ο ανακριτής Γεώργιος Βολτής απάγγειλε τις κατηγορίες της στάσεως, εσχάτης προδοσίας και προπαρασκευαστικών ενεργειών εσχάτης προδοσίας. Στις 18 Ιανουαρίου 1975 εκδόθηκε το «Δ' Ψήφισμα» της Βουλής των Ελλήνων, που καθόρισε τη μορφή του κινήματος της 21ης Απριλίου 1967 ως «πραξικόπημα» και θέσπισε την αναδρομικότητα σε Ποινικά αδικήματα, πρωτοφανές γεγονός για τα νομικά χρονικά της Ελλάδος, το οποίο εφάρμοσε αργότερα το Ειδικό Δικαστήριο και στις 21 Ιανουαρίου 1975, προφυλακίστηκε με βάση το «Δ' Ψήφισμα» της Βουλής των Ελλήνων.
Ο Ζωιτάκης προφυλακίστηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1975 και στις 22 Μαΐου του ίδιου χρόνου δημοσιεύθηκε το υπ' αριθμό 414/75 βούλευμα του Πενταμελούς Συμβουλίου Εφετών, με το οποίο παραπέμφθηκε σε δίκη με τις κατηγορίες της «εσχάτης προδοσίας» και της «στάσεως». Στις 2 Ιουλίου 1975 η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου απέρριψε, με την υπ' αριθμόν 683 απόφαση, την αναίρεση που είχε ασκήσει κατά του βουλεύματος της παραπομπής του. Παράλληλα η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αποφάνθηκε, με την απόφαση 684, ότι το δήθεν αδίκημα της «εσχάτης προδοσίας» της 21ης Απριλίου 1967, ήταν «στιγμιαίον».
Δίκη
Στις 28 Ιουλίου 1975 ξεκίνησε η δίκη των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου, με την κατηγορία της «στάσεως» και της «εσχάτης προδοσίας» και έγινε δίχως την παράσταση Πολιτικής αγωγής, κατόπιν αιτήματος της υπερασπίσεως, ενώ οι δικηγόροι των κατηγορουμένων αποχώρησαν, δηλώνοντας ότι η καταδίκη των πελατών τους είναι προαποφασισμένη. Ο Ζωιτάκης και όλοι οι κατηγορούμενοι δήλωσαν, «Γνωρίζω την κατηγορία, αλλά δεν την αποδέχομαι», ενώ λίγα λεπτά μετά την έναρξη της διαδικασίας, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δήλωσε «...Υπήρξα αρχηγός της επαναστάσεως (...). Ως εκ τούτου αναλαμβάνω την ευθύνη πλήρως, δι' όλους όσοι συμμετέσχον εις την εκδήλωσίν της και δι' όσα έπραξαν εντός του πνεύματος των διαταγών....».
Η απόφαση
Το Σάββατο 23 Αυγούστου 1975 στη 1.10 το μεσημέρι, εκδόθηκε η απόφαση υπ' αριθμόν 477 και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη με ταυτόχρονο υποβιβασμό στο βαθμό του Στρατιώτη για την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, από το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών [8] με πρόεδρο τον Ιωάννη Ντεγιάννη, έκπτωτο στρατιωτικό δικαστή πριν την 21η Απριλίου 1967, για τη συμμετοχή του στο στρατιωτικό καθεστώς, με τις κατηγορίες της στάσεως και της εσχάτης προδοσίας, ενώ η άσκηση της εξουσίας από τις 21 Απριλίου 1967 έως τις 24 Ιουλίου 1973 χαρακτηρίστηκε «στιγμιαίο αδίκημα». Το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό περί άρσεως του άδικου χαρακτήρα της πράξεως, το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, καθώς και ότι ωθήθηκαν στην πράξη τους από μη ταπεινά αίτια.
Φυλάκιση / Αποφυλάκιση
Φυλακίστηκε σε ειδική πτέρυγα των Φυλακών Κορυδαλλού. Καθαιρέθηκε με Προεδρικό διάταγμα και υποβιβάστηκε στο βαθμό του στρατιώτη στις 21 Ιουνίου 1976, μετά την επικύρωση από τον Άρειο Πάγο της αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου, ενώ διαγράφηκε από τους καταλόγους των στελεχών της εφεδρείας. Στις 29 Αυγούστου του 1975, έπειτα από την ολοκλήρωση της άσκησης «Πτολεμαίος», ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, μιλώντας στους 1.000 αξιωματικούς οι οποίοι είχαν συμμετάσχει, είπε τη φράση, «..Όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια δεσμά..».
Παρέμεινε έγκλειστος για 13 χρόνια έως ότου αποφυλακίστηκε, το 1988, σύμφωνα με το άρθρο του Ποινικού Κώδικα περί ανηκέστου βλάβης. Μέχρι το 1996, χρονιά θανάτου του, εξέτισε κατ' οίκον ποινή χωρίς σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τον Ιανουάριο του 1993 στο πλαίσιο της πολιτικής για Εθνική Συμφιλίωση της κυβερνήσεως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο Ζωιτάκης κατέθεσε αίτηση χάριτος, η οποία απορρίφθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Διακρίσεις
Για την δράση του την περίοδο από το 1940 έως το 1949, τιμήθηκε με Τρία Χρυσά Αριστεία Ανδρείας καθώς και με Πολεμικούς Σταυρούς και μετάλλια Στρατιωτικής Αξίας. Το όνομα και η υπογραφή του ταξίδεψαν στο διάστημα, με το διαστημόπλοιο «Απόλλων 11», με την πλακέτα που περιέχει το μήνυμα καλής θελήσεως, [of good will] [9] της Ελλάδος, ανάμεσα στα μηνύματα των άλλων χωρών. Η πλακέτα τοποθετήθηκε στη Θάλασσα της Γαλήνης στη Σελήνη, στις 20 Ιουλίου 1969 και στις 16.17 Ανατολική ώρα, από τους Αμερικανούς αστροναύτες Νιλ Άρμστρονγκ και Έντουιν Όλντριν.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διαβάστε τα λήμματα
Παραπομπές
- ↑ [Βασίλειος Σταυρογιαννόπουλος Υποστράτηγος ε.α., «Πικρές αναμνήσεις περιόδου 1941-1944», Αθήνα 1974, σελίδες 85η & 86η.]
- ↑ Κυβέρνησις ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΛΛΙΑ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ [Τα είκοσι μέλη της Επιτροπής νομομαθών ήταν οι Χαρίλαος Μητρέλιας, επίτιμος Πρόεδρος Συμβουλίου Επικρατείας, Άγγελος Τσουκαλάς, τέως Δήμαρχος Αθηναίων, δικηγόρος μετέπειτα υπουργός, Δημήτριος Κιουσόπουλος, επίτιμος Εισαγγελεύς Αρείου Πάγου, τέως Πρωθυπουργός, Γεώργιος Μαριδάκης, Ακαδημαϊκός, επίτιμος καθηγητής Πανεπιστημίου, Κωνσταντίνος Καυκάς, επίτιμος Πρόεδρος Αρείου Πάγου, Ι. Μανιάτης, επίτιμος πρόεδρος Συμβουλίου Επικρατείας, Α. Τούτσος, σύμβουλος Επικρατείας, υφηγητής Πανεπιστημίου, Ηλίας Κυριακόπουλος, καθηγητής Πανεπιστημίου, Μιχαήλ Δένδιας, καθηγητής Πανεπιστημίου, Χ. Βασιλακόπουλος, επίτιμος πρόεδρος Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, Μ. Σταυρόπουλος, επίτιμος πρόεδρος Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, Δ. Μαγγιώρος, επίτιμος πρόεδρος Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, Ι. Παπαβλαχόπουλος, πρόεδρος ΑΣΔΥ, Κ. Γεωργόπουλος, υφηγητής Παν/μιου, Τσάτσος, υφηγητής Πανεπιστημίου, Γ. Οικονομόπουλος, δικηγόρος, Π. Ζήσης, δικηγόρος, Δ. Αποστολίδης, δικηγόρος, Α. Κουκλέλης, δικηγόρος, Επαμεινώνδας Πετραλιάς, δικηγόρος.]
- ↑ [Το προσχέδιο τροποποιήθηκε και επαναπαρουσιάστηκε στις 11 Ιουλίου και 14 Σεπτεμβρίου 1968, ενώ υπερψηφίστηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1968 με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και τέθηκε σε ισχύ την 15η Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου.]
- ↑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Γενική Γραμματείας της Κυβέρνησης
- ↑ [Άρθρο του Αλέξανδρου Λυκουρέζου, Εφημερίδα «Ακρόπολις» 4 Ιανουαρίου 1987.]
- ↑ [Τη σύνθεση του Πανταμελούς Εφετείου Αθηνών αποτελούσαν, Πρόεδρος ο Γιάννης Ντεγιάννης, σύνεδροι οι εφέτες Παναγιώτης Λογοθέτης, Παναγιώτης Κωνσταντινόπουλος, Ιωάννης Γρίβας και Γεώργιος Πλαγιαννάκος, εισαγγελέας ο Κωνσταντίνος Σταμάτης και αναπληρωματικά μέλη οι Ηλίας Γιαννόπουλος και Δημήτριος Τζούμας.]
- ↑ Όταν ο Ζωιτάκης πάτησε στο... Φεγγάρι Εφημερίδα «Το Βήμα», 10 Σεπτεμβρίου 2006.
