Παναγιώτης Πιπινέλης

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Παναγιώτης Πιπινέλης, Έλληνας συντηρητικός, υποστηρικτής του Βασιλικού θεσμού, διπλωμάτης, συγγραφέας ιστορικών έργων, εκδότης και πολιτικός που διατέλεσε υπηρεσιακός Πρωθυπουργός και διορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών στη διάρκεια του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, υπό τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπαδόπουλο, γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου 1899 στον Πειραιά και πέθανε [1] μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 19ης Ιουλίου 1970, στο νοσοκομείο «Βασιλεύς Παύλος» στου Γουδή της Αθήνας, από καρδιακή προσβολή. Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε την Τρίτη 21 Ιουλίου στις 10:30 το πρωί στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών με δημόσια δαπάνη του αποδόθηκαν τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών [2].

Ήταν παντρεμένος με την Αλεξάνδρα Ντίκσον και δεν απέκτησαν απογόνους.

Παναγιώτης Πιπινέλης
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 21 Μαρτίου 1899
Τόπος: Πειραιάς (Ελλάδα)
Θάνατος: 19ης Ιουλίου 1970
Τόπος: Νοσοκομείο «Βασιλεύς Παύλος»
Αθήνα (Ελλάδα)
Σύζυγος: Αλεξάνδρα Ντίκσον
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Διπλωμάτης, Συγγραφέας
Πολιτικός.
Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος
- Πρωθυπουργός -
Έναρξη Θητείας : 17 Ιουνίου 1963
Λήξη θητείας : 28 Σεπτεμβρίου 1963
Προκάτοχος
Διάδοχος

Βιογραφία

Η οικογένεια Πιπινέλη κατοικούσε σε ιδιόκτητο σπίτι στην ακτή Τρύφωνος Μουτζοπούλου 18 στο Πασαλιμάνι του Πειραιά, όπου στεγάστηκε με ενοίκιο από το 1953, το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος [3]. Πατέρας του Παναγιώτη ήταν ο Νικόλαος Πιπινέλης, ιδιοκτήτης εμπορικού οίκου εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου αλλά και μεγάλων εκτάσεων γης στην περιοχή των Βούρλων στον Πειραιά. Ο Παναγιώτης αποφοίτησε από την Ιωνίδειο Σχολή [4] του Πειραιά και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης στην Ελβετία, όπου το 1918 αναγορεύτηκε διδάκτορας των Πολιτικών Επιστημών καθώς και στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ Στη συνέχεια προσελήφθη στο πολιτικό γραφείο του βασιλέως Κωνσταντίνου Α', ο οποίος τότε ζούσε εξόριστος στη Λουκέρνη.

Τον Μάρτιο του 1922, μετά από διαγωνισμό, εισήχθη στο διπλωματικό σώμα και υπηρέτησε ως ακόλουθος του Υπουργείου Εξωτερικών στο Παρίσι, τα Τίρανα και στη Γενεύη, ενώ διατέλεσε διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του Δημητρίου Μαξίμου, στη θητεία του ως υπουργού Εξωτερικών και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη του Βαλκανικού συμφώνου. Με την ιδιότητα αυτή μετείχε στις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη του Βαλκανικού συμφώνου, που τον έφεραν σε διάφορες αποστολές στην Άγκυρα, (όπου συνεργάστηκε και στη σύναψη της ελληνοτουρκικής συμμαχίας του 1933), στο Βελιγράδι, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στο Λονδίνο και στο Βουκουρέστι. Προβιβάστηκε κατόπιν σε πρεσβευτή και υπηρέτησε ως διευθυντής Πολιτικών Υποθέσεων στο υπουργείο Εξωτερικών. Διετέλεσε διπλωματικός σύμβουλος από το 1933 έως τις 28 Ιουνίου 1935 στην κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη, διευθυντής πολιτικών υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών και πρεσβευτής στη Βουδαπέστη το 1936 και το 1940 στη Σόφια, όπου στις 23 Απριλίου επέδωσε στο βουλγαρικό υπουργείο Εξωτερικών την επιστολή No. 1086, με την οποία αναγγέλθηκε η διακοπή από την Ελληνική πλευρά των διμερών διπλωματικών σχέσεων.

Τον Αύγουστο του ίδιου έτους τοποθετήθηκε ως πρεσβευτής στη Μόσχα και αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη σιδηροδρομικώς. Διένυσε όλη την απόσταση από το Βακού, Ροστόβ και Βορονές σε 8 μέρες, ενώ η γραμμή βομβαρδιζόταν από τη Γερμανική αεροπορία. Ο ίδιος, σε τηλεγράφημά του προς τον Έλληνα πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών Εμμανουήλ Τσουδερό, περιέγραψε την περιπέτεια του ταξιδιού του και τις πρωτόγονες συνθήκες υπό τις οποίες εγκαταστάθηκε. Το 1942, μετά την αποχώρηση του από την Μόσχα, έγινε διπλωματικός σύμβουλος της ελληνικής κυβερνήσεως στο Λονδίνο και το 1944 διορίστηκε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Βασιλέως Γεωργίου Β', τον οποίο ακολούθησε στην Αθήνα και ανέλαβε αρχηγός του πολιτικού οίκου του βασιλέως.

Τον Ιανουάριο του 1948, με τηλεγραφήματα του στον Ραφαήλ Ραφαήλ, Έλληνα πρέσβη στο Παρίσι και στους πρέσβεις στο Λονδίνο, στη Ρώμη και στην Ουάσιγκτον, τους ζήτησε «…να αναπτύξουν πολιτικούς δεσμούς», στην προσπάθεια της Βρετανίας και άλλων Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που από τότε είχαν ξεκινήσει τις προσπάθειες τους για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ενώσεως, [Ε.Ο.Κ.], και να ενημερώσουν την κυβέρνηση «περί των σχετικών διαθέσεων..» των Ευρωπαϊκών χωρών [5]. Από τον Ιούνιο του 1947 έως τον Νοέμβριο του 1948 ήταν μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών και στις 6 Ιανουαρίου 1950 ανέλαβε έως τις 23 Μαρτίου 1950, υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών [6] στην κυβέρνηση του Ιωάννη Θεοτόκη. Το 1952 εκλέχθηκε μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο συμβούλιο του Ν.Α.Τ.Ο. στο Λονδίνο και στο Παρίσι, θέση την οποία παρέμεινε έως τον Μάιο του 1953 όταν παραιτήθηκε από το διπλωματικό σώμα.

Πολιτική δράση

Ο Πιπινέλης υπήρξε πρωταγωνιστής στα ιστορικά γεγονότα της εποχής του και βαθύς γνώστης του πολιτικού παρασκηνίου, ενώ μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί σε αρχεία της εποχής, τον εμφανίζουν ως αρχηγό φιλοβασιλικής οργανώσεως [7]. Σε επιστολή που έστειλε την Πρωτοχρονιά του 1935, στο Σπύρο Κοσμετάτο, τότε διευθυντή του γραφείου Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι και μετέπειτα συνεργάτη του Ιωάννη Μεταξά, η οποία σώζεται στο αρχείο Κοσμετάτου, κάνει σαφή αναφορά στην παλινόρθωση του θεσμού της Βασιλείας στην Ελλάδα. Ως μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών πήρε μέρος στις εργασίες της γενικής συνελεύσεως του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, [Ο.Η.Ε.], στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη. Το Μάρτιο του 1948, σύμφωνα με το Γερμανό ιστορικό Χάγκεν Φλάϊσερ, σε συνεδρίαση της Επιτροπής Πολιτικών υποθέσεων της Ελληνικής κυβερνήσεως, της οποίας ήταν πρόεδρος δήλωσε ότι ενόψει των συσχετισμών του Ψυχρού Πολέμου, η Γερμανία θα πρέπει να ανορθωθεί και πως στην προσπάθεια αυτή θα πρέπει να συμβάλλει και η Ελλάδα, γιατί είναι προς το συμφέρον της. Πολιτεύτηκε αρχικά στην Αθήνα το 1958, χωρίς επιτυχία, όμως εκλέχθηκε Βουλευτής στις εκλογές του 1963 και του 1964, με το κόμμα «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις», [Ε.Ρ.Ε.]. Διορίστηκε υπουργός Εμπορίου [8] από τις 4 Νοεμβρίου 1961 έως τις 19 Ιουνίου 1963, στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και από τις 3 Απριλίου έως την 21η Απριλίου 1967 ήταν υπουργός Συντονισμού [9] στην κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.

Πρωθυπουργός

Ο Πιπινέλης διορίστηκε υπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετά την παραίτηση και με υπόδειξη του οποίου αποδέχθηκε την εντολή του Βασιλιά και ανέλαβε καθήκοντα Πρωθυπουργού [10]. Σχημάτισε κυβέρνηση στις 17 Ιουνίου και στις 26 Ιουνίου, πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Ε.Ρ.Ε. στη Βουλή, παρά τη διαφωνία του κόμματος με τον Βασιλιά, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του έως τότε αρχηγού του. Ψήφισε νέο εκλογικό νόμο, τον 4322/1963 με τον οποίο τροποποιήθηκε ελαφρά το σύστημα της «ενισχυμένης αναλογικής». Στις 11 Ιουλίου του 1963, στο περιθώριο του επίσημου βασιλικού ταξιδιού του Παύλου και της Φρειδερίκης στην Αγγλία, ύστερα από παρέμβαση του εργατικού βουλευτή Όμπερν, ο Πιπινέλης συναντήθηκε στο Λονδίνο με τη Μπέτυ Αμπατιέλου, την Αγγλίδα σύζυγο του κομμουνιστή ναυτεργάτη Αντώνη Αμπατιέλου [Betty Bartlett] η οποία του ζήτησε να αποφυλακιστεί ο σύζυγός της που είχε καταδικαστεί σε ισόβια μετά την καταστολή της ένοπλης ανταρσίας των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Στις 15 Ιουλίου του ίδιου χρόνου η κυβέρνηση του με νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή εισηγήθηκε την διεξαγωγή εκλογών με ενισχυμένη αναλογική και μονοσταυρία.

Ο Πιπινέλης, που προκήρυξε εκλογές για την 3η Νοεμβρίου 1963, παρέμεινε στη θέση του Πρωθυπουργού έως τις 28 Σεπτεμβρίου 1963, αφού προηγουμένως στις 26 Σεπτεμβρίου, είχε λήξει η ΣΤ' Βουλευτική περίοδος, οπότε παρέδωσε στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Στυλιανού Μαυρομιχάλη, μετά από αίτημα του κόμματος «Ένωσις Κέντρου» για διορισμό νέας κυβερνήσεως [11], που διενήργησε τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963, οι οποίες ανέδειξαν πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Στο Συμβούλιο του Στέμματος που συνεδρίασε το διήμερο 1–2 Σεπτεμβρίου του 1965, στο οποίο ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος παρατηρώντας ότι «είμεθα στο όριο των καιρών» είχε αποδεχθεί την άμεση προκήρυξη εκλογών μέσα σε 45 ημέρες, ο Πιπινέλης που συμμετείχε, ως πρώην πρωθυπουργός, διαφώνησε υποστηρίζοντας ότι η διενέργεια εκλογών την περίοδο εκείνη ήταν αδύνατη διότι «ενθύμιζε εκείνα που συνέβησαν εις την Πράγαν ολίγους μήνας προ του Φεβρουαρίου του 1948». Αλλά και αργότερα όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Ιωάννου Παρασκευόπουλου, ο Πιπινέλης σε ομιλία του στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ε.Ρ.Ε., στις 23 Δεκεμβρίου του 1966, χαρακτήριζε ανίκανη τη νέα κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει «την επαναστατικήν διαδικασίαν την οποίαν εξαπέλυαν τα κηρύγματα του κ. Παπανδρέου».

21η Απριλίου 1967

Στις 20 Νοεμβρίου 1967 ο Πιπινέλης διορίστηκε και έως τις 13 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, διατέλεσε Υπουργός Εξωτερικών [12] στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Κόλλια, και στη συνέχεια από τις 13 Δεκεμβρίου 1967 έως τις 19 Ιουλίου 1970, ημέρα του θανάτου του, διατήρησε την ίδια θέση στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου [13] [14]. Την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 1967, μέσω Βρυξελλών, έφτασε στη Ρώμη, όπου είχε καταφύγει ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μετά το αποτυχημένο κίνημα που επιχείρησε εναντίον του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 και συζήτησε μαζί του επί μακρόν. Ο Πιπινέλλης εξέφρασε την πίκρα του στον Κωνσταντίνο διότι δεν του είχε αποκαλύψει τα σχέδια του, ενώ υποστήριξε ότι ο Βασιλιάς έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να αποκατασταθούν οι σχέσεις του με το καθεστώς και την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου, καθώς με την πειθώ μπορούσε να τεθεί η κατάσταση υπό έλεγχο [15]. Όταν ο Πιπινέλης επέστρεψε στην Αθήνα ενημέρωσε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ότι «...Ο βασιλεύς αρνείται να επιστρέψει, εκτός αν η κυβέρνηση δεχθεί τους όρους που θέτει: επιστροφή των αξιωματικών στους στρατώνες, προκήρυξη εκλογών και αποκατάσταση της Δημοκρατίας.». Το 1968, ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε τη συνθήκη αμοιβαίας απαγορεύσεως «εκδηλώσεων δυναμένων να θίξωσι την θρησκευτικήν ή εθνικήν φιλοτιμίαν», καθώς σύμφωνα με την άποψη του [16] «...Παραστάσεις με θέματα εκ της Επαναστάσεως του 1821, κατά τας οποίας οι Μουσουλμάνοι μαθηταί, φουστανελλοφορούντες, υποδύονται ρόλους προσώπων φονευόντων ηβηδόν τους Τούρκους εχθρούς ή καταρωμένων αυτούς ή αποκαλούντων αυτούς βαρβάρους κλπ.... [...]... σπανίως ωφελούν, καταλήγουσαι συνήθως εις τα αντίθετα αποτελέσματα, ενώ υφίστανται τρόποι εμφυσήσεως της αγάπης προς την Ελλάδα δι’ άλλων επαγωγικωτέρων μέσων».

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1968 ανήγγειλε την αποχώρηση της Ελλάδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και στις 12 Δεκεμβρίου, στη συνεδρίαση της επιτροπής υπουργών Εξωτερικών του συμβουλίου της Ευρώπης, ο Πιπινέλης ζήτησε το λόγο και είπε: «Κατ’ εξουσιοδότηση της κυβερνήσεώς μου, επιθυμώ να ανακοινώσω εις το συμβούλιο ότι η Ελλάς καταγγέλλει το καταστατικόν του συμβουλίου της Ευρώπης και την σύμβασιν της Ρώμης, συμφώνως προς το άρθρο 7 του καταστατικού και αποχωρεί νομίμως του συμβουλίου της Ευρώπης» [17]. Την ίδια ημέρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από το Παρίσι δήλωσε: «Η δικτατορία απέκοψε την Ελλάδα από τον κορμόν της Ευρώπης», ενώ ο Πιπινέλης επιβράβευε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο για την απόφαση του: «τούτο οφείλεται κυρίως εις σας κ. πρωθυπουργέ, που καταστήσατε την Ελλάδα σεβαστήν εις τους φίλους της και τρομεράν εις τους εχθρούς της». Στις 23 Νοεμβρίου 1968, ο Πιπινέλης δέχθηκε την επίσκεψη του Αμερικανού απεσταλμένου Σάιρους Bανς, και υποκύπτοντας στις απαιτήσεις της Αμερικανικής πλευράς αποδέχθηκε την απόσυρση της Ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο. Στις 28 Μαρτίου 1969 ο Γιώργος Σεφέρης δήλωσε: «Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό, και μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και πάθος. Βλέπω μπροστά µου τον γκρεμό όπου µας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή» και η δήλωση αυτή οδήγησε τον Πιπινέλη στην αφαίρεση του τίτλου του «πρέσβη επί τιµή» και της χρήσεως του διπλωματικού διαβατηρίου του. Στις 25 και 29 Μαΐου 1970, ο Πιπινέλης συναντήθηκε πάλι με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο στην Ρώμη, όπου είχε μεταβεί για την Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.

Το τέλος του

Ο Πιπινέλης έπασχε από καρκίνο. Το απόγευμα του Σαββάτου 17 Ιουλίου 1970, λίγες ώρες πριν το θάνατο του, αισθάνθηκε αδιαθεσία και μεταφέρθηκε για νοσηλεία στο νοσοκομείο «Βασιλεύς Παύλος», το μετέπειτα «Λαϊκό Νοσοκομείο», στου Γουδή Αθηνών. Εκεί του χορηγήθηκε οξυγόνο και η κατάσταση του βελτιώθηκε, όμως στις 10 το βράδυ υπέστη καρδιακό επεισόδιο. Ακολούθησαν δύο ακόμη καρδιακά, το δεύτερο από τα οποία ήταν το μοιραίο. Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος [18].

Μνήμη Πιπινέλη

Ο Παναγιώτης Πιπινέλης διατηρούσε σταθερές σχέσεις σε υψηλό επίπεδο με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας και των ΗΠΑ από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Διακρίθηκε ως διπλωμάτης του στέμματος και υπήρξε πιστός μοναρχικός. Διέθετε γνώσεις, είχε ικανότητες και υπηρέτησε τη μετριοπαθή γραμμή στην εξωτερική πολιτική, την οποία θεωρούσε κατευναστική και μόνη σύμφωνη προς τα εθνικά συμφέροντα μιας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής των Ελληνικών δικαίων στην Βόρειο Ήπειρο. Μετά το 1946, πρωτοστάτησε στην παλινόρθωση της Βασιλείας στην Ελλάδα, ενώ υπήρξε από τους βασικούς συντελεστές της διαμορφώσεως του Σχεδίου Μάρσαλ. Ο Πιπινέλης, που σύμφωνα με την προσωπική συλλογή εγγράφων του Παναγιώτη Κανελλόπουλου η οποία βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, συμμετείχε στην πρώτη συνεδρίαση της Λέσχης «Μπίλντερμπεργκ» στο ξενοδοχείο «Ντε Μπίλντερμπεργκ», όπως και στη συνάντηση του 1958 που πραγματοποιήθηκε στην Αγγλία [19]. Υπήρξε μεταξύ των πλέον τακτικών Ελλήνων συνέδρων της λέσχης και έως το 1960, συμμετείχε σε έξι συνεδριάσεις της, με μοναδική εξαίρεση το 1956 [20]. Μαζί με τον Κωνσταντίνο Ροδόπουλο, ήταν μεταξύ των στελεχών του κόμματος «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις» που επιζητούσαν και υποστήριζαν «κοινοβουλευτική εκτροπή», ή «αντικοινοβουλευτική λύση» της πολιτικής κρίσεως που είχε δημιουργηθεί την εποχή της λεγόμενης αποστασίας και την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου.

Το διήμερο 1-2 Σεπτεμβρίου 1965, στο οποίο συμμετείχε ως πρώην Πρωθυπουργός, διαφώνησε με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, υποστηρίζοντας ότι η διενέργεια εκλογών ήταν αδύνατη διότι «ενθύμιζε εκείνα που συνέβησαν εις την Πράγαν ολίγους μήνας προ του Φεβρουαρίου του 1948». Στη διάρκεια της κυβερνήσεως του Ιωάννη Παρασκευόπουλου, ο Πιπινέλης σε ομιλία του στις 23 Δεκεμβρίου 1966 στην Κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις», χαρακτήρισε την κυβέρνηση ανίκανη να αντιμετωπίσει «...την επαναστατικήν διαδικασίαν την οποίαν εξαπέλυαν τα κηρύγματα του κ. Παπανδρέου...». Κατά το Αγγλικό υπουργείο των Εξωτερικών, ο θάνατος του αποτέλεσε πλήγμα για το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου, αποσυντόνισε την Ελληνική πολιτική στο Κυπριακό ζήτημα και αποδυνάμωσε την πιθανότητα επανόδου του Βασιλικού θεσμού στην Ελλάδα, καθώς είχε διακριθεί ως διπλωμάτης του Στέμματος και μέχρι το τέλος της ζωή του, υπήρξε πιστός μοναρχικός. Η φράση του ότι «..δικαίωμα του βασιλέως είναι να διορίζει πρωθυπουργόν, ακόμη και τον κηπουρόν του», έχει καταγραφεί στην Ελληνική πολιτική Ιστορία. Ο Πιπινέλης ήταν μέλος στη «Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία», ενώ περιλαμβάνεται στους σημαντικούς δωρητές της Δημοτικής Βιβλιοθήκης του Πειραιά. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Τεκτονικής Εταιρείας, συγκαταλέγεται μεταξύ των 244 επιφανών Ελλήνων Ελευθεροτεκτόνων [21] [22] και ήταν μέλος της Στοάς «Ορφεύς».

Τιμητικές διακρίσεις

Ο Πιπινέλης τιμήθηκε από τρεις Βασιλείς, με

  • το Μεγαλόσταυρο Γεωργίου του Α',
  • του Φοίνικα,
  • τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος

καθώς και με ένα πολύ μεγάλο αριθμό ξένων ανωτάτων παρασήμων, πολιτικών, στρατιωτικών, καθώς και Πατριαρχείων.

Εργογραφία

Το αρχείο του Παναγιώτη Πιπινέλη δωρήθηκε από την σύζυγο του, το 1974, στην Γεννάδειο Βιβλιοθήκη [23] στην ιδιοκτησία της οποίας βρίσκεται έως σήμερα. Τα τεκμήρια του αρχείου καλύπτουν την περίοδο από το 1914 μέχρι το 1968, αποτελούνται από έντεκα φακέλους-ντοσιέ με πολιτικές σημειώσεις, λόγους και άρθρα του. Ο Πιπινέλης έγραψε μεγάλο αριθμό μονογραφιών για εθνικά και διεθνή θέματα, ιστορικά [24] και έργα που αφορούσαν την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος. Δημοσίευσε και στη Γαλλική γλώσσα, ενώ το 1954 ίδρυσε και εξέδωσε το περιοδικό «Πολιτικά Φύλλα».

Έγραψε και δημοσίευσε τα έργα:

  • «Die sozialpolitische und staatsrechtliche Stellung des Konigtums in Griechenland», το 1920,
  • «Πολιτική ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» [25] το 1928 στο Παρίσι,
  • «Η μοναρχία εν Ελλάδι (1833-1843)» το 1933, εκδόσεις «Βάρσος»,
  • «Το ζήτημα μιας αυτόνομης Μακεδονίας», «La question d' une Macedoine autonome», το 1944.

Αδημοσίευτη έκθεση 30 σελίδων, στη Γαλλική γλώσσα, με την οποία επιχειρείται η προσέγγιση της εθνικής ταυτότητας των Σλαβομακεδόνων και στόχο την προβολή των ελληνικών θέσεων. Η έκθεση απευθύνονταν στις συμμαχικές ηγεσίες και διακρίνονταν για το ρεαλισμό της επιχειρηματολογίας της. Αντίγραφο της υπάρχει στο αρχείο του Πιπινέλη, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.

  • «La paix dans les Balkans et la question bulgare», Editions Spes, το 1946 στη Λωζάνη,
  • «Ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος (1923- 1941)» το 1948, εκδόσεις «Σαλίβερος»,
  • «Γεώργιος Β'» το 1951, έργο 215 σελίδων, εκδόσεις «Στέγη του Βιβλίου», στο οποίο περιγράφεται η περιπετειώδης ζωή του Βασιλέως,
  • «Πολιτική επισκόπησις ζωτικών θεμάτων» το 1953,
  • «Απομνημονεύματα» το 1958,
  • «Η διαχείρησις του Κυπριακού ζητήματος κατά τα τελευταία έτη» το 1959,
  • «Το Στέμμα εις το πλαίσιον των δημοκρατικών θεσμών» το 1960,
  • «Περισσότερον φως-Η εθνική μας πολιτική κατά τον Πρώτον Παγκόσμιον Πόλεμον», το 1961.
  • «Europe and the Albanian Question»,
  • «Η ειρήνη στα Βαλκάνια και το βουλγαρικό ζήτημα»,
  • «Η ελληνική υπόθεση».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Διαβάστε τα λήμματα

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 21april1967.png

Αξιωματικοί (επαναστάτες)

21η Απριλίου 1967

25η Νοεμβρίου 1973

Αξιωματικοί

Δολοφονημένοι

Πολιτικά πρόσωπα

Πρωθυπουργοί

Υπουργοί

Υποστηρικτές

25η Νοεμβρίου 1973

Διάφορα πρόσωπα
  • Επίσκοποι
  • Μητροπολίτες
  • Θεολόγοι
  • Πανεπιστημιακοί καθηγητές


Παραπομπές

  1. Τιμαί Πρωθυπουργού εις τον Π.Πιπινέλη Εφημερίδα «Μακεδονία», 21 Ιουλίου 1970, σελίδες 1 & 9.
  2. Τιμαί Πρωθυπουργού εις τον Π.Πιπινέλη Εφημερίδα «Μακεδονία», 21 Ιουλίου 1970, σελίδες 1 & 9.
  3. Το πρώτο Ναυτικό Μουσείο του Πειραιά.
  4. Ιωνίδειος με τα μάτια της Ψυχής μου «Σκιαγραφία μιας Εφηβείας, Πειραιάς 1954-1973 Εκδόσεις Κασταλία»
  5. Ο Ελληνικός δρόμος προς την Ευρώπη Εφημερίδα «Το Βήμα», 9 Φεβρουαρίου 2003
  6. Κυβέρνησις ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΤΟΚΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
  7. [«Tο κύκνειον άσμα της πρώτης Δημοκρατίας», Εφημερίδα «Η Καθημερινή», 21 Μαρτίου 2004.
  8. Κυβέρνησις ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
  9. Κυβέρνησις ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
  10. Κυβέρνησις ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΠΙΠΙΝΕΛΗ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
  11. 49 χρόνια πριν, 21 Δεκεμβρίου 1963 Εφημερίδα «Η Καθημερινή»
  12. Κυβέρνησις ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΛΛΙΑ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
  13. Κυβέρνησις ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
  14. H oρκωμοσία του Υπουργού Εξωτερικών Παναγιώτη Πιπινέλη «Ελληνικά Επίκαιρα», διάρκεια 00:00-00:50, Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο.
  15. [Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britanica, τόμος 42ος, σελίδα 521η.]
  16. Δυο πολιτικές για τη μειονότητα Ο «Ιός της Κυριακής», Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 20 Ιουνίου 2010
  17. Εκερδίσαμε τη μάχη της αξιοπρέπειας Εφημερίδα «Ταχυδρόμος», 13 Δεκεμβρίου 1969, σελίδες 1 & 4.
  18. Η νεκρώσιμη ακολουθία του αποθανόντος Υπουργού Εξωτερικών Παναγιώτη Πιπινέλη «Ελληνικά Επίκαιρα», Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο
  19. Το κλαμπ των ελίτ και οι θεωρίες συνωμοσίας. Εφημερίδα «Τα Νέα», Αριστοτελία Πελώνη, 9 Μαΐου 2009.
  20. Λέσχη BILDERBERG, Χειραγωγοί και Μαριονέτες Κλεάνθης Γρίβας
  21. H λίστα των μασόνων Εφημερίδα «Το Βήμα», 19 Μαρτίου 2006
  22. Πιπινέλης Παναγιώτης
  23. Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
  24. [«Μόνο η ιστορία ανοίγει όλα τα μυστικά της ζωής. Τα μονοπάτια του παρελθόντος έχουν ατελείωτη την προέκτασή τους προς το μέλλον.» Ρήση Παναγιώτη Πιπινέλη]
  25. «Πολιτική ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» Ολόκληρο το βιβλίο.


Κατάλογος Πρωθυπουργών της Ελλάδος
Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κανακάρης Αθανάσιος | Μαυρομιχάλης Πετρόμπεης | Κουντουριώτης Γεώργιος | Ζαΐμης Ανδρέας| Μαυρομιχάλης Γεώργιος | Καποδίστριας Ιωάννης | Καποδίστριας Αυγουστίνος | Κολοκοτρώνης Θεόδωρος | Τρικούπης Σπυρίδων  | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κωλέττης Ιωάννης | Κόμης Josef Ludwig von Armansperg | Ignaz von Rundhart| Όθων της Ελλάδος| Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Όθων της Ελλάδος | Μεταξάς Ανδρέας | Κανάρης Κωνσταντίνος | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κωλέττης Ιωάννης | Τζαβέλας Κίτσος | Κουντουριώτης Γεώργιος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Κριεζής Αντώνιος | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Βούλγαρης Δημήτριος | Μιαούλης Αθανάσιος | Κολοκοτρώνης (Γενναίος) Ιωάννης | Βούλγαρης Δημήτριος | Μωραϊτίνης Αριστείδης | Βάλβης Ζηνόβιος | Κυριακός Διομήδης | Ρούφος Μπενιζέλος | Ρούφος Μπενιζέλος | Βούλγαρης Δημήτριος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Βάλβης Ζηνόβιος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Κουμουνδούρος Αλέξανδρος | Δεληγεώργης Επαμεινώνδας | Ρούφος Μπενιζέλος | Βούλγαρης Δημήτριος | Ζαΐμης Θρασύβουλος | Τρικούπης Χαρίλαος  | Δηλιγιάννης Θεόδωρος  | Βάλβης Δημήτριος | Κωνσταντόπουλος Κωνσταντίνος | Σωτηρόπουλος Σωτήριος | Δηλιγιάννης Νικόλαος | Ράλλης Δημήτριος | Ζαΐμης Αλέξανδρος | Θεοτόκης Γεώργιος | Μαυρομιχάλης Κυριακούλης | Δραγούμης Στέφανος | Βενιζέλος Ελευθέριος  | Γούναρης Δημήτριος | Σκουλούδης Στέφανος | Καλογερόπουλος Νικόλαος | Λάμπρος Σπυρίδων | Νικόλαος Στράτος | Πρωτοπαπαδάκης Πέτρος | Τριανταφυλλάκος Νικόλαος | Χαραλάμπης Αναστάσιος | Κροκιδάς Σωτήριος | Γονατάς Στυλιανός | Καφαντάρης Γεώργιος | Παπαναστασίου Αλέξανδρος | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Μιχαλακόπουλος Ανδρέας | Πάγκαλος Δ. Θεόδωρος  | Ευταξίας Αθανάσιος | Κονδύλης Γεώργιος | Τσαλδάρης Παναγιώτης | Οθωναίος Αλέξανδρος | Δεμερτζής Κωνσταντίνος | Μεταξάς Ιωάννης | Κορυζής Αλέξανδρος | Ταμπακόπουλος Άγις | Σακελλαρίου Αλέξανδρος | Βασιλεύς Γεώργιος Α' | Τσουδερός Εμμανουήλ | Τσολάκοκλου Γεώργιος | Λογοθετόπουλος Κωνσταντίνος | Ράλλης Ιωάννης  | Παπανδρέου Γεώργιος | Βούλγαρης Πέτρος | Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός | Κανελλόπουλος Παναγιώτης | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Πουλίτσας Παναγιώτης | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Μάξιμος Δημήτριος | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Διομήδης Αλέξανδρος | Θεοτόκης Ιωάννης |  Βενιζέλος Σοφοκλής | Πλαστήρας Νικόλαος | Βενιζέλος Σοφοκλής | Πλαστήρας Νικόλαος | Κιουσόπουλος Δημήτριος | Παπάγος Αλέξανδρος  | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Γεωργακόπουλος Κωνσταντίνος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Δόβας Κωνσταντίνος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Πιπινέλης Παναγιώτης | Μαυρομιχάλης Στυλιανός | Παπανδρέου Γεώργιος | Παρασκευόπουλος Ιωάννης | Παπανδρέου Γεώργιος | Αθανασιάδης-Νόβας Γεώργιος | Τσιριμώκος Ηλίας | Στεφανόπουλος Στέφανος | Παρασκευόπουλος Ιωάννης | Κανελλόπουλος Παναγιώτης | Κόλλιας Κωνσταντίνος | Παπαδόπουλος Γεώργιος | Μαρκεζίνης Σπυρίδων | Ανδρουτσόπουλος Αδαμάντιος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Ράλλης Γεώργιος | Παπανδρέου Ανδρέας  | Τζαννετάκης Τζαννής | Γρίβας Ιωάννης | Ζολώτας Ξενοφών | Μητσοτάκης Κωνσταντίνος | Παπανδρέου Ανδρέας | Σημίτης Κωνσταντίνος | Καραμανλής Αλ. Κωνσταντίνος | Παπανδρέου Α. Γεώργιος | Παπαδήμος Λουκάς | Πικραμμένος Παναγιώτης  | Σαμαράς Αντώνιος | Τσίπρας Αλέξης | Βασιλική Θάνου | Τσίπρας Αλέξης | Μητσοτάκης Κυριάκος | Σαρμάς Ιωάννης | Μητσοτάκης Κυριάκος