Διομήδης Κυριακός
Ο Γκίκας Διομήδης Κυριακός Έλληνας νομικός και πολιτικός που διατέλεσε πρωθυπουργός, γεννήθηκε το 1811 στις Σπέτσες και πέθανε στις 20 Ιουνίου 1869 στην Νάπολη της Ιταλίας. Ήταν παντρεμένος και γιος του ήταν ο Νικόλαος Διομήδης, ενώ εγγονός του ήταν ο Αλέξανδρος Διομήδης.
| Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος * Πρωθυπουργός * |
|---|
| Έναρξη Θητείας: 27 Μαρτίου 1863 |
| Λήξη θητείας: 19 Απριλίου 1863 |
| Προκάτοχος |
|
|
| Διάδοχος |
|
|
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στις Σπέτσες, προερχόμενη από τη Βόρειο Ήπειρο και το αρχικό της επίθετο ήταν Κυριακός και τα μέλη της ασχολούνταν με τη ναυτιλία και το εμπόριο. Πατέρας του Διομήδη ήταν ο Αναστάσιος Διομήδης που συμμετείχε ενεργά στην Ελληνική επανάσταση του 1821, διαθέτοντας το ιδιόκτητο πλοίο «Πελεκάνος», το οποίο μετονομάστηκε σε «Διομήδης» [1]. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Γκίκας, όμως με την προτροπή του δασκάλου του και θαυμασμό στην αρχαία Ελλάδα, πήρε το όνομα Διομήδης.
Σπούδασε στις Σπέτσες, συνέχισε στην Ιόνιο Ακαδημία και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στην Πίζα και το Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ακολούθησε αρχικά καριέρα στον δικαστικό κλάδο και το 1835 έγινε εισαγγελέας Πρωτοδικών στο Ναύπλιο. Υπηρέτησε ακόμη, στη Σύρο, στην Τρίπολη ως αντιεισαγγελέας Εφετών και στην Αθήνα ως εισαγγελέας Εφετών. Έφτασε στις ανώτατες βαθμίδες της δικαιοσύνης, έγινε αρεοπαγίτης και το 1847 συνταξιοδοτήθηκε. Το 1852 έγινε έκτακτος καθηγητής του Συνταγματικού και Αλλοεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το 1862 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής και έως το 1869 παρέμεινε στη θέση του [2].
Πολιτική δράση
Ήταν οπαδός του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και αντιτάχθηκε στην πολιτική του Ιωάννη Καποδίστρια. Σε προχωρημένη ηλικία, εκφωνώντας τον επικήδειο λόγο μπροστά στη σορό του Αμβρόσιου Σκαραμαγκά, αναγνώρισε το λάθος της πολιτικής του απέναντι στον Καποδίστρια και ζήτηση δημόσια συγνώμη για τη στάση του. Το 1840, ενώ υπηρετούσε στο Δικαστικό σώμα, εκλέχτηκε πληρεξούσιος των Σπετσών και είχε συμβολή στη σύνταξη του Συντάγματος του 1843, ενώ το 1844 έως το 1847 εκλέχθηκε βουλευτής. Επανεκλέχθηκε πληρεξούσιος το 1862 στη Β' Εθνική Συνέλευση, ήταν μέλος της Επιτροπής καταρτίσεως του Συντάγματος και από τις 18 Μαΐου 1863 έως τις 19 Ιουλίου 1863, διατέλεσε πρόεδρος της Εθνοσυνελεύσεως. Το 1863 διατέλεσε Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.
Πρωθυπουργός
Διαδέχθηκε το Ζηνόβιο Βάλβη που είχε σχηματίσει προσωρινή κυβέρνηση και παραιτήθηκε μετά την παμψηφεί αναγόρευση του Γεωργίου Α’ σαν συνταγματικό βασιλέα των Ελλήνων. Ο Κυριακός σχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση και διατέλεσε πρωθυπουργός από τις 27 Μαρτίου 1863 έως τις 19 Απριλίου 1863, όταν παραιτήθηκε. Με προκήρυξη που δημοσιεύθηκε [3], δήλωσε ότι μέλημα της κυβερνήσεως του, είναι η τήρηση της τάξεως, που είχε δεινοπαθήσει, από την προηγούμενη κυβέρνηση, η εφαρμογή προγράμματος «αυστηράς οικονομίας» και ζητούσε τη συμπαράσταση των πολιτών επικαλούμενος τον πατριωτισμό τους για την εκπλήρωση των «προς την πολιτείαν υποχρεώσεων τους». Παρά τις διακηρύξεις του, στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, η αναρχία εντάθηκε και εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, ενώ συστάθηκαν συμμορίες από στρατιώτες και η Εθνοσυνέλευση συνεδρίαζε σε χώρους που δεν ανακοινώνονταν για λόγους ασφαλείας. Η Εθνοσυνέλευση κατάργησε το Διοικητήριο και το Αρχηγείο Χωροφυλακής, γιατί είχαν μετατραπεί σε στρατηγεία των συμμοριών.
Το διάστημα της θητείας του ήταν καθημερινές οι συγκρούσεις των λεγόμενων «πεδινών» -βουλευτές και πολίτες, που ακολουθούσαν το Δημήτριο Βούλγαρη και των «ορεινών» -βουλευτές και πολίτες υποστηρικτές του Κωνσταντίνου Κανάρη και στην κυβέρνηση του, περιέλαβε μέλη και από τις δύο πλευρές. Παραιτήθηκε, καθώς στάθηκε αδύνατο να αντιπαρατεθεί με τους στρατιωτικούς, που υποστήριζαν τους «ορεινούς» και στην πρωθυπουργία τον διαδέχθηκε ο Μπενιζέλος Ρούφος, που σχημάτισε κυβερνητικό σχήμα το οποίο έμεινε στην ιστορία ως κυβέρνηση του Οροπεδίου.
Ιουνιανά
Η θητεία του κάλυψε μέρος του χρόνου της μεσοβασιλείας μεταξύ Όθωνα και Γεωργίου Α', η οποία διάρκεσε από τις 12 Οκτωβρίου 1862 έως τις 18 Οκτωβρίου 1863, όταν τα οξυμένα πολιτικά πάθη της εποχής είχαν ως κατάληξη την εμφύλια σύγκρουση των γεγονότων που έμειναν στην ιστορία με το όνομα «Ιουνιανά», τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ ορεινών και πεδινών και που κατέληξαν στον τραγικό απολογισμό των 200 περίπου νεκρών, την οποία πέτυχε να καταπαύσει, αποτρέποντας στρατιωτική επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. Η απόπειρα του αντισυνταγματάρχη Δημήτρη Παπαδιαμαντόπουλου, διοικητή του πυροβολικού που στασίασε και προσχώρησε στις δυνάμεις των πεδινών, να καταλάβει τα ανάκτορα στέφθηκε από αποτυχία, όμως είχε σαν αποτέλεσμα εκτός από τον θάνατο 80 ατόμων, την δολοφονία του Αριστείδη, γιου του Κωνσταντίνου Κανάρη.
Εργογραφία
Έγραψε ιστορικά και νομικά βιβλία, μεταξύ άλλων δημοσίευσε τα
- «Περί δικαστικής ευθύνης υπουργών»,
- «Περί διεθνούς δικαίου»,
- «Περί της εκτάσεως και της εννοίας ήν κατά το ημέτερον πολίτευμα έχει η Ορθόδοξος εκκλησία»,
- «Ερμηνεία του Συντάγματος» το οποίο εκδόθηκε το 1904, από τον ανιψιό του Αλέξανδρο Διομήδη.
Παραπομπές
- ↑ [Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης, απόγονος της οικογένειας, στο βιβλίο «Μαυρόλυκοι», την ιδέα για τη μετονομασία του πλοίου, που υιοθέτησε και η οικογένεια, πιθανώς την έδωσε ο Ρήγας Φεραίος]
- ↑ Από την ιστορία του ΕΚΠΑ
- ↑ Βασίλειον της Ελλάδος Εφημερίς της Κυβερνήσεως, αριθμός 13, 9 Απριλίου 1863
