Αντώνιος Σαμαράς
Ο Αντώνης Σαμαράς, Έλληνας οικονομολόγος, πολιτικός που διατέλεσε βουλευτής και υπουργός, 7ος στη σειρά και 1ος πρόεδρος εκλεγμένος από τη βάση του κόμματος «Νέα Δημοκρατία», που ορκίστηκε 85ος πρωθυπουργός της Ελλάδος στις 20 Ιουνίου 2012, γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1951 στην Αθήνα.
Παντρεύτηκε στις 26 Μαΐου 1990 με τη Γεωργία Κρητικού και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά την Ελένη και τον Κωνσταντίνο. Μιλάει άριστα Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά.
| Αντώνης Σαμαράς |
|---|
 |
| Γέννηση: 23 Μαΐου 1951 |
| Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα) |
| Σύζυγος: Γεωργία Κρητικού-Σαμαρά |
| Τέκνα: Ελένη, Κωνσταντίνος |
| Υπηκοότητα: Ελληνική |
| Ασχολία: Οικονομολόγος, Βουλευτής, |
| Θάνατος: |
| Τόπος: |
| Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος - Πρωθυπουργός - |
| Έναρξη Θητείας : 20 Ιουνίου 2012 |
| Προκάτοχος |
|
|
| Λήξη θητείας : 26 Ιανουαρίου 2015 |
| Διάδοχος |
|
|
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Γονείς του Αντώνη Σαμαρά ήταν ο καρδιολόγος Κώστας Σαμαράς, διευθυντής του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» και μητέρα του η Ελένη Ζάννα, ανιψιά της συγγραφέως Πηνελόπης Δέλτα, από την οποία προκύπτει η συγγενική σχέση του Σαμαρά με τον Παύλο Γερουλάνο υπουργό των κυβερνήσεων του Γιώργου Α. Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου. Από την πλευρά της μητέρας του ο Αντώνης είναι εγγονός του Αλέξανδρου Ζάννα, παλαιού βουλευτή Θεσσαλονίκης και από τον πατέρα του ανιψιός του Γεωργίου Σαμαρά, πρώην βουλευτή του συντηρητικού κόμματος Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις, [Ε.Ρ.Ε.], κι έχει έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Αλέξανδρο.
Νεανικά χρόνια
Παιδί αστικής οικογένειας, στα 15 του χρόνια ο Αντώνης ήταν καλός ντράμερ, συχνά διασκέδαζε τους φίλους του με τραγούδια των Rolling Stones, και διάβαζε ποιήματα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Την περίοδο 1968 έως το 1970 ήταν πρωταθλητής Εφήβων Ελλάδος στην αντισφαίριση. Στις 9 Ιουλίου 1976, παρουσιάστηκε στο Πολεμικό Ναυτικό για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και πήρε απολυτήριο στις 11 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, μετά από τρεις μήνες θητείας, καθώς στο μεσοδιάστημα, είχε καταβάλει 21.000 δραχμές, προκειμένου να εξαγοράσει του 21 μήνες που δεν είχε υπηρετήσει. Για να συμπληρώσει το υποχρεωτικό 9μηνο της θητείας του, παρουσιάστηκε εκ νέου τον Απρίλιο του 1977, ενώ την ίδια χρονιά και λίγους μήνες αργότερα εξελέγη βουλευτής.
Σπουδές
Το 1969 αποφοίτησε από το Κολέγιο Αθηνών και στα 19 του το 1970, ταξίδεψε στις Η.Π.Α. για σπουδές στην Ιατρική. Του άλλαξε γνώμη μια διάλεξη του νομπελίστα οικονομολόγου Γκαλμπρέϊθ και ως το 1974, σπούδασε οικονομικά στο Amherst College, όπου παρουσίασε τη διδακτορική διατριβή του με θέμα «Σχέσεις Πολυεθνικών Εταιρειών και Κυβερνήσεων». Από το 1974 ως το 1976, συνέχισε τις σπουδές του και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Harvard [MBA]. Με τον Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου, γνωρίστηκαν και συγκατοίκησαν για μια χρονιά, στη φοιτητική εστία Charles Pratt, στο «Amherst College» της Μασαχουσέτης. Σε συνέντευξή του στους «Νew York Times», τον Απρίλη του 1985, δήλωσε, «Όταν οι συνάδελφοί μας βουλευτές μας βλέπουν να καθόμαστε και να κρυφογελάμε με τον Γιώργο, δεν μπορούν να διανοηθούν ότι δεν μιλάμε για πολιτικά, αλλά για τις παλιές φιλενάδες μας από το Holyoke και το Smith». Στη διάρκεια της φοιτητικής τους ζωής, συμμετείχαν στον αποκλεισμό, με καθιστική διαμαρτυρία στη βάση «West Over», στο Νιου Χάμσαϊρ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διάψευση των ισχυρισμών του προέδρου Νίξον ότι δεν γίνονται πια βομβαρδισμοί στο Λάος. Ο Στέφανος Μανουηλίδης, συμφοιτητής του στο «Amherst College», διηγείται ότι εργάστηκε στην πιτσαρία «College Inn» και έμαθε γρήγορα «...να πετάει την πίτσα στον αέρα και να τη στριφογυρίζει σαν Ιταλός εξπέρ».
Πολιτική δράση
Το 1976 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον όρισε υπεύθυνο του Σπουδαστικού Τμήματος και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ. Είναι όμως, πολιτικό τέκνο του Ευάγγελου Αβέρωφ, τον οποίο ο Σαμαράς χαρακτηρίζει «δάσκαλό» του. Ο δημοσιογράφος Σταύρος Ψυχάρης αποκάλυψε ότι ο Αβέρωφ το 1984, τον προτιμούσε ως διάδοχό του, ήταν όμως μόλις 33 ετών. Στις 13 Απριλίου 1992, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον απέπεμψε από υπουργό Εξωτερικών, κατ’ άλλους παραιτήθηκε, εξ αιτίας της αδιάλλακτης στάσης του σχετικά με την αναγνώριση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονία.
Πολλά έχουν γραφτεί για τα «Μυστικά κονδύλια» τα οποία διαχειρίστηκε στο διάστημα της θητείας του ως υπουργού Εξωτερικών και δεν περνούν από την Ελληνική Βουλή. Μεταξύ αυτών και δημοσιεύματα [1] στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Στις 21 Οκτωβρίου 1992, μετά τη σύνοδο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ., παραιτήθηκε από βουλευτής, διαφωνώντας στους χειρισμούς για το Μακεδονικό και αντικαταστάθηκε από τον Παναγιώτη Φωτέα, πρώτο αναπληρωματικό βουλευτή Μεσσηνίας.
Στις 30 Ιουνίου 1993, ίδρυσε το νέο πολιτικό φορέα «Πολιτική Άνοιξη», [ΠΟΛ.ΑΝ.], οποίος σύμφωνα με τη διακήρυξή του, εξέφραζε την υπέρβαση Ελληνικού πολιτικού του διπολισμού. Πήρε μέρος στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 10 Οκτωβρίου 1993, ως υποψήφιος στο νομό Μεσσηνίας και στην Α' Θεσσαλονίκης, στις οποίες συγκέντρωσε 4,88%, αναδείχθηκε τρίτο κόμμα στη Βουλή και εξέλεξε 10 βουλευτές. Στις βουλευτικές εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου 1996, στις οποίες πήρε πήρε μέρος για δεύτερη φορά με την «ΠΟΛ.ΑΝ.», δεν συγκέντρωσε το εκλογικό όριο του 3% και έμεινε εκτός Κοινοβουλίου. Την 1η Ιουνίου 1997, στο 1ο συνέδριο του κόμματος, επανεξελέγη δια βοής πρόεδρος και τον Ιανουάριο του 1998, υπήρξε συνιδρυτής του ευρωπαϊκού κόμματος «Ένωση για την Ευρώπη» μαζί με τους αρχηγούς άλλων τεσσάρων ευρωπαϊκών κομμάτων, τους Φιλίπ Σενγκέν, Γαλλικό Γκολικό Κόμμα, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Φόρτσα Ιτάλια, Μπέρτιε Αχέρν, Fianna Fail, Μανουέλ Μοντέιρο, Πορτογαλικό Λαϊκό Κόμμα.
Ήταν 18 Φεβρουαρίου 2000, όταν ανακοίνωσε ότι θα απόσχει από τις εκλογές της 9ης Απριλίου του 2000 και στις εκλογές του Μαρτίου του 2004 με δήλωσή του υποστήριξε τη «Νέα Δημοκρατία». Τελικά στις 13 Μαΐου 2004, ανακοίνωσε την αναστολή λειτουργίας της «Πολιτικής Άνοιξης», λίγες μέρες αργότερα επανεντάχθηκε στη ΝΔ και στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, εξελέγη ευρωβουλευτής, γεγονός που αποδίδεται στην εξαιρετική του προσωπική σχέση με τον Κώστα Αλ. Καραμανλή. Στις 15 Οκτωβρίου 2009 δήλωσε ότι θα είναι υποψήφιος για την Προεδρία του κόμματος «Νέα Δημοκρατία» και στις 29 Νοεμβρίου 2009 εξελέγη πρόεδρος της, μετά από εκλογές στις οποίες συγκέντρωσε ποσοστό 50,06% έναντι 39,72% της Ντόρας Μπακογιάννη.
Πολιτικά αξιώματα
Βουλευτής
Εκλέχθηκε για πρώτη φορά σε ηλικία 26 ετών
- το 1977, [20 Νοεμβρίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 1981, [18 Οκτωβρίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 1985, [2 Ιουνίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 1989, [στις 18 Ιουνίου και στις 5 Νοεμβρίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»]
- το 1990, [8 Απριλίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 1993, [10 Οκτωβρίου, Μεσσηνίας με την «Πολιτική Άνοιξη»],
- το 2007, [16 Σεπτεμβρίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 2009, [4 Οκτωβρίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 2012, [6 Μαΐου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 2012, [17 Ιουνίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 2015, [25 Ιανουαρίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»],
- το 2015, [20 Σεπτεμβρίου, Μεσσηνίας με τη «Νέα Δημοκρατία»].
Ήταν επίσης υποψήφιος στις εκλογές την 22 Σεπτεμβρίου 1996 με την ΠΟΛ.ΑΝ. στη Β' περιφέρεια Αθήνας και στη Μεσσηνία, δίχως να εκλεγεί.
Ευρωβουλευτής
- το 2004 [13 Ιουνίου , με τη «Νέα Δημοκρατία»], όμως παραιτήθηκε την 1η Οκτωβρίου 2007, όταν εκλέχθηκε βουλευτής στο εθνικό κοινοβούλιο.
Ως ευρωβουλευτής ήταν μέλος των επιτροπών προϋπολογισμού, Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής, για τη Στρατηγική της Λισσαβώνας και Κοινοβουλευτικής Συνεργασίας ΕΕ-Ρωσίας. Ήταν υποψήφιος στις 13 Ιουνίου 1999 με την ΠΟΛ.ΑΝ. και δεν κατόρθωσε να εκλεγεί.
Υπουργός
- Οικονομικών, από 2 Ιουλίου 1989 έως 12 Οκτωβρίου 1989, στην κυβέρνηση συνεργασίας του Τζαννή Τζαννετάκη,
- Εξωτερικών, από 23 Νοεμβρίου 1989 έως 16 Φεβρουαρίου 1990, στην Οικουμενική Κυβέρνηση του Καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα,
- Εξωτερικών, από 11 Απριλίου 1990 έως 8 Αυγούστου 1991, στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη,
- Εξωτερικών, από 8 Αυγούστου 1991 έως 14 Απριλίου 1992, στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
- Πολιτισμού, από 8 Ιανουαρίου 2009 έως 7 Οκτωβρίου 2009, στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
Είναι μέλος του Αμερικανικού Οικονομικού Οργανισμού, καθώς και της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας, όπως επίσης και παρατηρητής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.
Πρωθυπουργός
Στις Εθνικές εκλογές της 17ης Ιουνίου 201, το κόμμα του συγκέντρωσε ποσοστό 29,66%, εξέλεξε 129 βουλευτές, και αναδείχθηκε σε 1η δύναμη στην Ελληνική βουλή. Την επομένη πήρε διερευνητική εντολή [2] από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και την Τρίτη 20 Ιουνίου 2012, ορκίστηκε [3] 13ος πρωθυπουργός μετά την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος το 1974, στο Προεδρικό μέγαρο και διαδέχθηκε [4] τον μεταβατικό πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραμένο, έχοντας εξασφαλίσει τη στήριξη του Πα.Σο.Κ. και του προέδρου του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη.
Στις 29 Δεκεμβρίου 2014, δυόμιση χρόνια μετά την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία της Ελλάδας και αμέσως μετά την τρίτη, τελευταία αποτυχημένη, ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Σαμαράς ανακοίνωσε την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών στις 25 Ιανουαρίου 2015 και ηττήθηκε, καθώς το κόμμα του συγκεντρώνοντας ποσοστό 27,81% κατέλαβε 77 έδρες στο Ελληνικό κοινοβούλιο, έναντι ποσοστού 36,34% και 149 έδρες που κατέλαβε το κόμμα «ΣΥΡΙΖΑ» του Αλέξη Τσίπρα. Την επόμενη ημέρα υπέβαλε την παραίτηση του [5], ενώ αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία, όπως επιβάλλει η εθιμοτυπία, στον νικητή των εκλογών.
Ως πρωθυπουργός χρησιμοποίησε πρακτικές άλλων εποχών και επέλεξε μεθόδους κυνηγού κεφαλών, προγραφών και στοχευμένων εκκαθαρίσεων σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων του, όπως του Νίκου Μιχαλολιάκου, αρχηγού, των βουλευτών και των στελεχών του Εθνικιστικού κινήματος «Χρυσή Αυγή». Επέλεξε να εισάγει νέα πολιτικά και κοινοβουλευτικά ήθη, καταθέτοντας μαζικά πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις οποίες υπερψήφιζε άκριτα η κοινοβουλευτική του ομάδα, ενώ στα προσκαίρως θετικά του καταλογίζεται ότι επέβαλλε το κλείσιμο της ΕΡΤ. Υπό την πρωθυπουργία του η Ελλάδα και σε ποσοστό περισσότερο από 50% οι Έλληνες, έφτασαν στα όρια της εξαθλιώσεως. Από την ανάληψη της πρωθυπουργίας ως και τον Ιανουάριο του 2015, ο Σαμαράς εμφανίστηκε ελάχιστες φορές στο κοινοβούλιο και κατάργησε άτυπα την «ώρα του πρωθυπουργού», καθώς είναι ο μόνος πρωθυπουργός της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας που δεν έχει απαντήσει σε επίκαιρες ερωτήσεις των αρχηγών της αντιπολιτεύσεως. Παράλληλα, το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίασε δύο φορές για πολιτικά ζητήματα και πέντε φορές για διαδικαστικούς ή εθιμοτυπικούς λόγους, ενώ εκδόθηκαν συνολικά 25 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Ο Αντώνης Σαμαράς πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας In.gr
- Αντώνης Σαμαράς Η επίσημη ιστοσελίδα της «Νέας Δημοκρατίας»
- Τα εγκαίνια του Μουσείου Ακροπόλεως Εφημερίδα «Η Καθημερινή»
Παραπομπές
- ↑ [«Οι μαύρες σακούλες του 1992….Πρόκειται για τα περιβόητα «μυστικά κονδύλια» του Υπουργείου Εξωτερικών, τα οποία εκτινάχτηκαν την περίοδο της υπουργίας Σαμαρά και για τα οποία άνοιξε μεγάλη συζήτηση στα μέσα ενημέρωσης, εφόσον υπήρξαν καταγγελίες ότι μεγάλο μέρος απ’ αυτά πήγε σε τσέπες Ελλήνων δημοσιογράφων και εκδοτών. Ορισμένες από αυτές τις καταγγελίες προέρχονταν από την πλευρά Μητσοτάκη, η οποία απέδιδε στον κ. Σαμαρά την ιδιοτελή χρήση αυτών των κονδυλίων, με σκοπό την προσωπική προβολή του φιλόδοξου νέου πολιτικού και την ανάπτυξη καλών δημόσιων σχέσεων με μερίδα των μέσων ενημέρωσης. …….Και οι δύο πλευρές μπορούν να επιμένουν στη θέση τους, εφόσον, πριν αναλάβει ο κ. Μητσοτάκης το Υπουργείο, στις 13.4.1992, είχαν καταστραφεί τα παραστατικά των δαπανών αυτών. Τα τελευταία παραστατικά για δαπάνες 603 εκατ. δρχ. είχαν καταστραφεί, σύμφωνα με δήλωση του κ. Σαμαρά, στις 17.3.1992. Το μόνο που έμενε για να διερευνηθεί η υπόθεση ήταν οι συνολικές δαπάνες και οι μαρτυρίες των ανθρώπων που είχαν χειριστεί τη χρηματοδότηση αυτή. Όμως αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι έμπιστοι κάθε πλευράς. Ο Μανώλης Καλαμίδας του κ. Σαμαρά και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος του κ. Μητσοτάκη. Η υπόθεση ήρθε στο φως με τη μορφή σκανδάλου μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπαιξε τότε κάποιο ρόλο, εφόσον ήταν ο πρώτος Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993. Ο κ. Παπούλιας ανέθεσε τη διενέργεια ΕΔΕ σε σύμβουλό του, πρώην δικαστικό, η οποία δεν κατέληξε σε συγκεκριμένο καταλογισμό ευθυνών. Πάντως αυτή η πρώτη έρευνα εντόπισε την αύξηση των ετήσιων απορρήτων δαπανών: «Το έτος 1989, με αρχική πίστωση 2.200.000.000 δρχ. δαπανήθηκε ποσό 3.278.376.500. Το έτος 1990, με αρχική πίστωση 2.000.000.000 δρχ. δαπανήθηκε ποσό 2.047.761.404. Το έτος 1991, με αρχική πίστωση 2.500.000.000 δαπανήθηκε ποσό 5.047.837.085. Το έτος 1992, με αρχική πίστωση 4.100.000.000 δαπανήθηκε ποσό 7.459.447.649. Το έτος 1993, με αρχική πίστωση 4.340.000.000, μέχρι τις 10.10.1993 [δηλ. την ημέρα των εκλογών] δαπανήθηκε ποσό 6.231.881.799»......»] Ιός-Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 13 Δεκεμβρίου 2009
- ↑ Στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά η πρώτη διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης news.in.gr
- ↑ Ορκίστηκε νέος πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς ikypros.com
- ↑ Παρέδωσε την εξουσία ο Πικραμμένος στον Σαμαρά star.gr
- ↑ [Φύλλο Εφημερίδος της Κυβερνήσεως αριθμός 18, τεύχος 1ο, 26 Ιανουαρίου 2015]
