Παναγιώτης Πουλίτσας
Ο Παναγιώτης Πουλίτσας, Έλληνας ανώτατος δικαστικός και ακαδημαϊκός που διατέλεσε προσωρινός πρωθυπουργός της Ελλάδος και μετέπειτα βουλευτής, γεννήθηκε το 1881 ή σύμφωνα με άλλη πηγή το 1884 [1] στο Γεράκι Λακωνίας και πέθανε από καρδιακή προσβολή, στις 16 Ιανουαρίου 1968 στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε στις 11 το πρωί της 17ης Ιανουαρίου [2] στο μητροπολιτικό ναό στην Αθήνα με δημόσια δαπάνη.
| Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος |
|---|
| Έναρξη Θητείας : 4 Απριλίου 1946 |
| Λήξη θητείας : 18 Απριλίου 1946 |
| Προκάτοχος |
|
|
| Διάδοχος |
|
|
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Πατέρας του ήταν ο Ηλίας Πουλίτσας [3]. Σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια άσκησε για πέντε χρόνια το δικηγορικό επάγγελμα. Το 1907 διορίστηκε, μετά από διαγωνισμό, στο δικαστικό σώμα και υπηρέτησε αρχικά ως πρωτοδίκης. Παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Βερολίνο και υπηρέτησε ως δικαστής στη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα, και τέλος ως πρόεδρος πρωτοδικών στην Αθήνα. Αποχώρησε από το δικαστικό σώμα το 1922 και έως το 1932 δικηγόρησε στην Αθήνα, όμως το χρόνο αυτό εκλέχθηκε σύμβουλος [4] και από το 1943 έως το 1951 ήταν πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας [5]. Είχε μειοψηφήσει στην απόφαση 97/1942 του Συμβουλίου Επικρατείας, η οποία χαρακτήρισε «de facto» κυβερνήσεις αυτές της κατοχικής περιόδου της Ελλάδος στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν ένας από τους πέντε μεταξύ των έντεκα δικαστών, που κατέθεσαν την αντίθεσή τους στην απόφαση.
Επί προεδρίας του θεσμοθετήθηκαν
- η αρχή του ελέγχου της ανάγκης έκδοσης συντακτικών πράξεων και αναγκαστικών νόμων από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις,
- η αρχή της δικονομικής ισότητας των φορολογουμένων που πλούτισαν την περίοδο της Κατοχής και του δημοσίου,
- η αρχή του συμφέροντος δικηγόρων και ανώτατων λειτουργών να προσβάλλουν πράξεις διορισμού ανώτατων δικαστικών και διοικητικών λειτουργών.
Το 1947 εκλέχθηκε ακαδημαϊκός [6] και το 1957 διατέλεσε πρόεδρος [7] της Ακαδημίας Αθηνών.
Πρωθυπουργός
Στις 4 Απριλίου 1946 ορίστηκε πρόεδρος της υπηρεσιακής μεταβατικής κυβερνήσεως [8] η οποία διαδέχθηκε την κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη και παρέμεινε πρωθυπουργός έως τις 18 Απριλίου 1946, όταν αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος που είχε κερδίσει στις εκλογές, εκλέχθηκε ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, ο οποίος σχημάτισε κυβέρνηση.
Αξιώματα
Στις εκλογές του 1951 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με το κόμμα «Ελληνικός Συναγερμός» του Αλέξανδρου Παπάγου. Διατέλεσε πρόεδρος της «Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Αθηνών» από το 1947 έως το 1968 [9], της «Εταιρείας Βυζαντινών σπουδών» από το 1948 [10], της «Εταιρείας Μελετών Αγγλοαμερικανικού Δικαίου» το 1945, του «Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Σπουδών» το 1950, της «Αρχαιολογικής Εταιρείας» [11] από το 1954 έως το 1968, του «Ελληνικού Αντικαρκινικού Ινστιτούτου» το 1961, του οποίου ήταν ιδρυτής [12] [13] το 1935, μαζί με τους Αριστοτέλη Κούζη, Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής, τη σύζυγό του Ευγενία Κούζη και τον Παναγιώτη Μπρατσιώτη, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής, αντιπρόεδρος της «Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων» από το 1931 έως το 1945, του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» από το 1945 έως το 1947, ενώ ήταν μέλος του συμβουλίου διαφόρων κοινωφελών οργανώσεων. Το 1966 συμμετείχε σην ίδρυση της «Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών» στην Αθήνα και ανέλαβε Πρόεδρος στο πρώτο διοικητικό συμβούλιο της με αντιπρόεδρο τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο [14].
Διακρίσεις
Τιμήθηκε με το
- Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος,
ανακηρύχθηκε το 1960
- επίτιμος διδάκτορας της σχολής Νομικών και Οικονομικών επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Εργογραφία
Δημοσίευσε μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά, όπως
- «Σύνοψις τοῦ κώδικος τῆς ἐπισκοπῆς Δρυϊνουπόλεως καὶ Ἀργυροκάστρου» [15],
- «Ἐπιγραφαὶ καὶ ἐνθυμήσεις ἐκ τῆς Βορείου Ἠπείρου» [16] και ήταν μέλος της επιτροπής που επιμελήθηκε την έκδοση τουυ δωδεκάτομου έργου
- «Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια» [17].
Έγραψε τα βιβλία
- «Γεράνθιον-Γεράκιον» το 1926,
- «Σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας» το 1946,
- «L’influence de l’institution du Conseil d’Etat française sur le Conseil d’Etat hellenique (Livre Jubulaire–Conseil d’Etat» το 1949.
Μετέφρασε τα έργα
- «Ιστορία του ισραηλιτικού και ιουδαϊκού δικαίου» το 1915 και
- «Ιστορία του αραβικού και ιουδαϊκού δικαίου», του J. Κohlen το 1915.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Δήμος Γερονθρών Γεράκι Λακωνίας
- Μελέτες Παναγιώτη Πουλίτσα
Παραπομπές
- ↑ Πουλίτσας Παναγιώτης «Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία
- ↑ Απεβίωσεν ο Παναγιώτης Πουλίτσας εκ συγκοπής Εφημερίδα «Μακεδονία», 17 Ιανουαρίου 1968
- ↑ Εντολοδόχοι Πρωθυπουργοί (Πουλίτσας εκ Γερακίου) Πολιτιστικός Σύλλογος Γερονθών-Γεράκι Λακωνίας
- ↑ Διατελέσαντες δικαστικοί λειτουργοί Συμβούλιο της Επικρατείας
- ↑ Πρόεδροι του Συμβουλίου της Επικρατείας Συμβούλιο της Επικρατείας
- ↑ Τακτικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών κατά σειρά εκλογής
- ↑ Πρόεδροι της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυση της
- ↑ Κυβέρνησις ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΠΟΥΛΙΤΣΑ Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης
- ↑ Διατελέσαντες Πρόεδροι «Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία, Αρσάκεια-Τοσίτσεια Σχολεία»
- ↑ Δοικητικά Συμβούλια Εταιρεία Βυζαντινών Σπουδών
- ↑ Πουλίτσας Παναγιώτης Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία
- ↑ Γενικό αντικαρκινικό Νοσοκομείο Αθηνών
- ↑ Aπόψεις-Το Ελληνικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο
- ↑ «Εταιρεία Λακωνικών Σπουδών» Ιστορικό.
- ↑ «Σύνοψις τοῦ κώδικος τῆς ἐπισκοπῆς Δρυϊνουπόλεως καὶ Ἀργυροκάστρου» Περιοδικό Ηπειρωτικά Χρονικά, τεύχος 5, σελ.76-113, 1930
- ↑ «Ἐπιγραφαὶ καὶ ἐνθυμήσεις ἐκ τῆς Βορείου Ἠπείρου» Ἐπετηρὶς Ἑταιρείας Βυζαντινῶν Σπουδῶν, έτος 5ο, σελ.53-99, 1928
- ↑ «Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια»
