Νικόλαος Δηλιγιάννης
Ο Νικόλαος Δηλιγιάννης Έλληνας νομικός, διπλωμάτης και πολιτικός που διατέλεσε πρωθυπουργός, γεννήθηκε το 1841 στην Αθήνα και πέθανε [1] από βρογχοπνευμονία, στις 04:30 το ξημέρωμα της 5ης Ιανουαρίου 1910 [2] στο Παρίσι. Τάφηκε στις 11:00 το πρωί της 8ης Ιανουαρίου, στο νεκροταφείο της Βουλώνης και με εντολή του πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, η κηδεία του έγινε με δημόσια δαπάνη.
Ήταν παντρεμένος με την Αμαλία, κόρη του Αριστείδη Μπαλτατζή, που η αδελφή της Έλενα ήταν σύζυγος του Αλέξανδρου Τομπάζη, πρεσβευτή της Ελλάδος στο Βελιγράδι. Από το γάμο τους γεννήθηκαν τρία παιδιά, από τα οποία η κόρη και ο ένας τους γιος, αξιωματικός του Ναυτικού, είχαν ήδη πεθάνει όταν απεβίωσε ο πατέρας τους. Το τρίτο τους παιδί, ήταν ο Πέτρος Δηλιγιάννης, διπλωματικός, γραμματέας της πρεσβείας στην Ουάσινγκτον, αποσπασμένος στην πρεσβεία στο Παρίσι το 1890 όπου, μετά το θάνατο του πατέρα του, διηύθυνε το Ελληνικό Προξενείο.
| Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος |
|---|
| Έναρξη Θητείας : 12 Ιανουαρίου 1895 |
| Λήξη θητείας : 31 Μαΐου 1895 |
| Προκάτοχος |
|
|
| Διάδοχος |
|
|
Βιογραφία
Κατάγονταν από σημαντική πολιτική οικογένεια της Πελοποννήσου, η οποία περιλάμβανε στις τάξεις της προκρίτους και άρχοντες. Πατέρας του ήταν ο Πέτρος Δεληγιάννης, γόνος της οικογένειας Δεληγιάννη από το χωριό Λαγκάδια στο νομό Αρκαδίας της Πελοποννήσου, ενώ ήταν εγγονός του Ιωάννη Δεληγιάννη, Μωρογιάννη του κοτζαμπάση όλου του Μωριά, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ο Νικόλαος Δηλιγιάννης είχε ένα ετεροθαλή αδελφό, τον Κλάδο, που ήταν γιατρός και ζούσε στο Παρίσι, καθώς και μια αδελφή, σύζυγο του ομογενούς Μπαλή. Ο πατέρας του Πέτρος Δεληγιάννης, είχε διατελέσει υπουργός Εξωτερικών του βασιλιά Όθωνα.
Σπούδασε στη Νομική σχολή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, όμως προτίμησε καριέρα διπλωμάτη και σταδιοδρόμησε στο διπλωματικό σώμα. Το 1863, διορίστηκε γραμματέας και από το 1874 έως το 1880 ήταν επιτετραμμένος της ελληνικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια από το 1881 έως το 1885, υπηρέτησε ως πρέσβης στο Βελιγράδι και από το 1885 έως το 1889 στο Παρίσι, όπου και διαπραγματεύτηκε εμπορικές συμβάσεις, καθώς και στη Μαδρίτη. Το 1895 επέστρεψε στην Αθήνα, γιατί την περίοδο εκείνη καταργήθηκαν πολλές πρεσβείες για οικονομικούς λόγους. Το 1899 ήταν αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο πρώτο Συνέδριο της Ευρώπης, στη συνδιάσκεψη της Χάγης. Μετά τη λήξη της πρωθυπουργικής του θητείας, διορίστηκε πρέσβης της Ελλάδας στο Παρίσι, για δεύτερη φορά και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία. Στις 3 Ιανουαρίου 1910 σε εφημερίδα των Αθηνών δημοσιεύθηκε δήλωση του με την οποία διέψευδε ότι σκέπτεται να παραιτηθεί [3] με αφορμή την επικείμενη ψήφιση νομοσχεδίου στην Ελληνική Βουλή, για τα όρια ηλικία εξόδου από την υπηρεσία. Έζησε στο Παρίσι μέχρι τον απρόσμενο θάνατο του. Ήταν προσωπικός και στενός φίλος του βασιλιά Γεωργίου Α', τον οποίο συνόδευε στις καλοκαιρινές του διακοπές στο Αίξ λε Μπαίν, όπου παρέμενε για ένα μήνα.
Πρωθυπουργός
Η παραίτηση του Χαρίλαου Τρικούπη στις 11 Ιανουαρίου 1895, δημιούργησε κυβερνητική κρίση και ο βασιλιάς Γεώργιος Α' επέλεξε να τον διορίσει στη θέση του υπηρεσιακού πρωθυπουργού, με σκοπό τη διενέργεια εκλογών. Ο Δηλιγιάννης και οι υπουργοί του δεν είχαν ενεργό ανάμιξη στην πολιτική, όμως ήταν πιστοί του θεσμού της βασιλείας. Οι εκλογές της 16ης Απριλίου 1895 αποτέλεσαν το τέλος της πολιτικής καριέρας του Τρικούπη, καθώς το κόμμα του συνετρίβη και ο ίδιος δεν εκλέχθηκε βουλευτής. Νικητής των εκλογών αναδείχθηκε ο θείος του Θεόδωρος Δηλιγιάννης, στον οποίο παρέδωσε στις 31 Μαΐου 1895, το πρωθυπουργικό αξίωμα.
Διακρίσεις
Είχε τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις και παράσημα, μεταξύ τους τα,
- Ανώτερος Ελληνικός Ταξιάρχης,
- Ανώτερος Ταξιάρχης της Λεγεώνος της Τιμής,
- Ισπανικός Μεγαλόσταυρος.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο θάνατος του πρεσβευτού Δηλιγιάννη Βιογραφικαί σημειώσεις
Παραπομπές
- ↑ Ο Γαλλικός Τύπος δια τον αποθανόντα πρέσβην Εφημερίδα «Εμπρός», Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 1910, σελίδα 1
- ↑ Θάνατος του εν Παρισίοις Πρεσβευτού Νικολάου Δηλιγιάννη Εφημερίδα «Σκριπ», Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 1910, σελίδα 3
- ↑ Ο κ. Δηλιγιάννης Εφημερίδα «Εμπρός», 3 Ιανουαρίου 1910, σελίδα 2
